Psyche
alle pijlers
Prematuurtje - verlof en kraamtijd
dinsdag 24 mei 2016 18:01
Ha dames,
al meerdere malen heb ik op het punt gestaan om hierover een topic te openen, maar heb het telkens niet gedaan, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet zo verdrietig om zou hoeven zijn. Toch lukt het niet om het helemaal los te laten, dus wil ik het hier graag van me afschrijven. Misschien dat ik herkenning vind hier, of wat wijze woorden.
Tien weken geleden is mijn zoontje met 35+6 weken geboren, nadat mijn vliezen spontaan waren gebroken. Te vroeg dus. Hij is gehaald met een keizersnede vanwege stuitligging. Hij doet het inmiddels helemaal top, dus daar ligt het probleem niet. Wat ik lastig blijf vinden, is het feit dat mijn kraamtijd en het einde van mijn zwangerschap niet zo zijn gelopen als ik had gehoopt. Ik denk dat het me nu extra raakt, omdat een vriendin van mij onlangs is bevallen en ik nu direct zie wat ik heb gemist.
Omdat mijn zoontje prematuur was, lag hij op een andere kamer dan ik. Waar we in normale omstandigheden (vorderende zwangerschap) nog 24/7 bij elkaar zouden zijn, moest ik hem nu in de handen van anderen achterlaten. Daar ben ik intens verdrietig en boos om geweest. Mijn zoontje lag aan de monitor, dus lag met kabeltjes vast. Daarnaast hielden ze er (logisch) een voedingsschema op na voor alle kindjes in die kamer. Borstvoeding geven op verzoek was in het begin daarom geen optie. Ik kolfde en dat kreeg hij dan veelal via de fles. Echter koste het mijn zoontje erg veel energie en heeft hij ook een maagsonde gekregen om zo voldoende voeding binnen te krijgen.
Mijn zoontje heeft 12 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik er ivm de keizersnede ook 4 lag. De andere dagen heb ik heen en weer gependeld van huis naar het ziekenhuis. Het klinkt misschien niet als veel, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik heb me af en toe af gevraagd of hij ooit wel mee naar huis zou mogen. Tegelijkertijd dacht ik soms dat hij beter af zou zijn in het ziekenhuis, bij de zorg van het verpleegkundig personeel. Mijn kind voelde niet altijd als míjn kind, omdat ik niet besliste hoe er voor hem gezorgd werd. Als ik hem uit zijn bedje wilde halen, had ik altijd het gevoel toestemming te moeten vragen.
Maar wat me nu precies dwars zit weet ik niet. Ik voel alleen dat ik er soms verdrietig om ben. Dat ik geen verlof had voor de bevalling, om te genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik zag er pas laat echt zwanger uit (zeg vanaf zo'n 26 weken) en ik genoot echt van mijn grote(re) buik. Dat ik de zorg de eerste dagen zo uit handen moest geven en hem zo kwetsbaar in het ziekenhuis te moeten zien liggen. Dat ik in plaats van thuis, met mijn mannetje, rustig kon wennen aan het moederschap, dat in het ziekenhuis moest doen. Omdat ik heel graag bij mijn mannetje wilde zijn, was dat vooral gedoe en geregel. En dat, terwijl ik eigenlijk had moeten uitrusten van de keizersnede. Dat, toen ik na 4 dagen ontslagen was uit het ziekenhuis, ik naar huis moest zonder mijn kind.
Aangezien ik nu een hartstikke gezond zoontje thuis heb, die super groeit, zou ik willen dat het me minder bezig houdt. Ik hoop dat het helpt om hier mijn verhaal te doen.
al meerdere malen heb ik op het punt gestaan om hierover een topic te openen, maar heb het telkens niet gedaan, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet zo verdrietig om zou hoeven zijn. Toch lukt het niet om het helemaal los te laten, dus wil ik het hier graag van me afschrijven. Misschien dat ik herkenning vind hier, of wat wijze woorden.
Tien weken geleden is mijn zoontje met 35+6 weken geboren, nadat mijn vliezen spontaan waren gebroken. Te vroeg dus. Hij is gehaald met een keizersnede vanwege stuitligging. Hij doet het inmiddels helemaal top, dus daar ligt het probleem niet. Wat ik lastig blijf vinden, is het feit dat mijn kraamtijd en het einde van mijn zwangerschap niet zo zijn gelopen als ik had gehoopt. Ik denk dat het me nu extra raakt, omdat een vriendin van mij onlangs is bevallen en ik nu direct zie wat ik heb gemist.
Omdat mijn zoontje prematuur was, lag hij op een andere kamer dan ik. Waar we in normale omstandigheden (vorderende zwangerschap) nog 24/7 bij elkaar zouden zijn, moest ik hem nu in de handen van anderen achterlaten. Daar ben ik intens verdrietig en boos om geweest. Mijn zoontje lag aan de monitor, dus lag met kabeltjes vast. Daarnaast hielden ze er (logisch) een voedingsschema op na voor alle kindjes in die kamer. Borstvoeding geven op verzoek was in het begin daarom geen optie. Ik kolfde en dat kreeg hij dan veelal via de fles. Echter koste het mijn zoontje erg veel energie en heeft hij ook een maagsonde gekregen om zo voldoende voeding binnen te krijgen.
Mijn zoontje heeft 12 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan ik er ivm de keizersnede ook 4 lag. De andere dagen heb ik heen en weer gependeld van huis naar het ziekenhuis. Het klinkt misschien niet als veel, maar het voelde als een eeuwigheid. Ik heb me af en toe af gevraagd of hij ooit wel mee naar huis zou mogen. Tegelijkertijd dacht ik soms dat hij beter af zou zijn in het ziekenhuis, bij de zorg van het verpleegkundig personeel. Mijn kind voelde niet altijd als míjn kind, omdat ik niet besliste hoe er voor hem gezorgd werd. Als ik hem uit zijn bedje wilde halen, had ik altijd het gevoel toestemming te moeten vragen.
Maar wat me nu precies dwars zit weet ik niet. Ik voel alleen dat ik er soms verdrietig om ben. Dat ik geen verlof had voor de bevalling, om te genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik zag er pas laat echt zwanger uit (zeg vanaf zo'n 26 weken) en ik genoot echt van mijn grote(re) buik. Dat ik de zorg de eerste dagen zo uit handen moest geven en hem zo kwetsbaar in het ziekenhuis te moeten zien liggen. Dat ik in plaats van thuis, met mijn mannetje, rustig kon wennen aan het moederschap, dat in het ziekenhuis moest doen. Omdat ik heel graag bij mijn mannetje wilde zijn, was dat vooral gedoe en geregel. En dat, terwijl ik eigenlijk had moeten uitrusten van de keizersnede. Dat, toen ik na 4 dagen ontslagen was uit het ziekenhuis, ik naar huis moest zonder mijn kind.
Aangezien ik nu een hartstikke gezond zoontje thuis heb, die super groeit, zou ik willen dat het me minder bezig houdt. Ik hoop dat het helpt om hier mijn verhaal te doen.
dinsdag 24 mei 2016 21:00
Geen prematuur hier maar wel een verschrikkelijke keizersnede waardoor ik niet het gevoel had zelf bevallen te zijn. Sterker nog, het voelde voor mij alsof ze me elk kind mee hadden kunnen geven, ik was er toch niet bij dus hoe moest ik weten of dat mijn kind was....
Ook met mijn kindje ging alles super goed dus ik had het gevoel dat ik niet mocht zeuren. Ik voelde mij ook zo verdrietig maar wist ook niet waarom. En ik had continue flashbacks.
Uiteindelijk wel de stap genomen om met een professional te gaan praten en dat heeft mij heel goed gedaan. Want het ging steeds slechter met me omdat ik maar in een cirkeltje bleef zitten met mijn gevoel. (ik bleek PTSS te hebben)
Overigens zat ik als een havik op de borstvoeding omdat dat mij het gevoel gaf dat ik dan tenminste iets zelf kon doen voor mijn kindje, aangezien het voor mij voelde alsof ik niet zelf mijn kind op de wereld had gezet. Dan in ieder geval die borstvoeding! Dat ik dat zelf kon maakte heel veel goed gelukkig.
En heb je het er al met je partner over gehad? De mijne had in het begin niet door dat ik er zo mee zat. Mijn man heeft mij in ieder geval heel fijn geholpen door steeds maar weer te vertellen hoe de bevalling verliep aangezien ik er niks meer van af wist. Hij heeft de eerste uren met onze zoon doorgebracht terwijl ik nog buiten westen was. Van minuut tot minuut wilde ik alles, steeds opnieuw, horen. En hij vertelde het elke keer weer. Dat was fijn.
Ik snap je gevoel dus heel goed en wil je op het hart drukken gewoon eens met iemand te gaan praten. Ik kreeg een verwijzing via de huisarts.
Sterkte!!!
Ook met mijn kindje ging alles super goed dus ik had het gevoel dat ik niet mocht zeuren. Ik voelde mij ook zo verdrietig maar wist ook niet waarom. En ik had continue flashbacks.
Uiteindelijk wel de stap genomen om met een professional te gaan praten en dat heeft mij heel goed gedaan. Want het ging steeds slechter met me omdat ik maar in een cirkeltje bleef zitten met mijn gevoel. (ik bleek PTSS te hebben)
Overigens zat ik als een havik op de borstvoeding omdat dat mij het gevoel gaf dat ik dan tenminste iets zelf kon doen voor mijn kindje, aangezien het voor mij voelde alsof ik niet zelf mijn kind op de wereld had gezet. Dan in ieder geval die borstvoeding! Dat ik dat zelf kon maakte heel veel goed gelukkig.
En heb je het er al met je partner over gehad? De mijne had in het begin niet door dat ik er zo mee zat. Mijn man heeft mij in ieder geval heel fijn geholpen door steeds maar weer te vertellen hoe de bevalling verliep aangezien ik er niks meer van af wist. Hij heeft de eerste uren met onze zoon doorgebracht terwijl ik nog buiten westen was. Van minuut tot minuut wilde ik alles, steeds opnieuw, horen. En hij vertelde het elke keer weer. Dat was fijn.
Ik snap je gevoel dus heel goed en wil je op het hart drukken gewoon eens met iemand te gaan praten. Ik kreeg een verwijzing via de huisarts.
Sterkte!!!
dinsdag 24 mei 2016 21:03
Ik ben niet zo goed in baby's maken
Het is gewoon kut als het zo gaat en dat kost tijd. Maar het komt heus goed. De meeste vrouwen hebben tijd nodig om hun bevalling en kraamtijd te verwerken, en dat is in situaties dat alles góed gaat al het geval. Dus trek aan de bel als je je echt slecht voelt en laat het verder maar een beetje gebeuren.
Ik ben 8 jaar verder en de jongste had één van de kloterigste starten die je je kunt indenken en ik heb hem 9 weken moeten missen voor hij thuis kwam, en ook daar kan ik nu gewoon op terugkijken. Soms wel wat verdrietig nog, maar het is niet meer heel pijnlijk of naar. De eerste tijd was dat wel anders
Het is gewoon kut als het zo gaat en dat kost tijd. Maar het komt heus goed. De meeste vrouwen hebben tijd nodig om hun bevalling en kraamtijd te verwerken, en dat is in situaties dat alles góed gaat al het geval. Dus trek aan de bel als je je echt slecht voelt en laat het verder maar een beetje gebeuren.
Ik ben 8 jaar verder en de jongste had één van de kloterigste starten die je je kunt indenken en ik heb hem 9 weken moeten missen voor hij thuis kwam, en ook daar kan ik nu gewoon op terugkijken. Soms wel wat verdrietig nog, maar het is niet meer heel pijnlijk of naar. De eerste tijd was dat wel anders
dinsdag 24 mei 2016 21:28
dinsdag 24 mei 2016 22:29
Ik zat een maand of 5-6 later bij de huisarts. Moe, niet lekker in mijn vel. Hij nam hardop mijn medisch dossier van die paar maanden door (er kwam bij mij nog een heleboel gezondheidsellende achteraan nl) en zei 'nou dat is ook niet niks zeg '. Dat was zo fijn om te horen, die erkenning dat het ook veel was om mee te dealen. Dat maakte dat ik mezelf ook de tijd kon gunnen om het te verwerken, want ik vond nl dat ik er maar overheen moest zijn. Ik heb verdere hulpverlening niet nodig gehad, kon mijn verhaal goed kwijt bij mijn man en vriendinnen.
De echte verwerking kwam tijdens de zwangerschap en kraamtijd van de jongste. De opluchting toen ik de 37 weken had gehaald, de tranen toen ons versgeperste baby'tje in een wiegje naast mijn bed werd gezet en het ongeloof toen we hoorden die middag samen al naar huis te mogen. De rest vd avond heeft ze op mijn buik gelegen, in ons eigen bed. Ik schijn als een soort pitbull te hebben gekeken "mijn baby!!!" en zelfs mijn man heeft haar maar even vast gehad. De kraamhulp hebben we verteld wat we gemist hebben en die heeft dat dubbel en dwars goed gemaakt. Ik was zo bang voor een heleboel tranen en een inzinking, maar heb alleen maar genoten. Ik hoop dat het je een volgende keer ook zo gegund is! Ik had trouwens als voorzorg wel de kraamhulp en verloskundige ingelicht over die zorg en of ze daar alert op wilden zijn.
De echte verwerking kwam tijdens de zwangerschap en kraamtijd van de jongste. De opluchting toen ik de 37 weken had gehaald, de tranen toen ons versgeperste baby'tje in een wiegje naast mijn bed werd gezet en het ongeloof toen we hoorden die middag samen al naar huis te mogen. De rest vd avond heeft ze op mijn buik gelegen, in ons eigen bed. Ik schijn als een soort pitbull te hebben gekeken "mijn baby!!!" en zelfs mijn man heeft haar maar even vast gehad. De kraamhulp hebben we verteld wat we gemist hebben en die heeft dat dubbel en dwars goed gemaakt. Ik was zo bang voor een heleboel tranen en een inzinking, maar heb alleen maar genoten. Ik hoop dat het je een volgende keer ook zo gegund is! Ik had trouwens als voorzorg wel de kraamhulp en verloskundige ingelicht over die zorg en of ze daar alert op wilden zijn.
woensdag 25 mei 2016 09:55
Och Elko, dat kan ik me zó goed voorstellen, ik word er helemaal een beetje emotioneel van
Ik zit nu vaak te grappen dat ik bij een volgende zwangerschap ivm de keizersnede na 36 weken in het ziekenhuis gevolgd moet worden, maar dat ik dat eerst maar moet zien te halen. Ik denk dat het wel een emotioneel moment zal worden als fdat inderdaad gebeurd, want we willen wel meer kinderen.
Dat pitbullachtige had ik nu juist heel erg. Ik hoop dat wat meet los te kunnen laten bij een volgend kindje, maar dat is een zorg voor dan
Ik zit nu vaak te grappen dat ik bij een volgende zwangerschap ivm de keizersnede na 36 weken in het ziekenhuis gevolgd moet worden, maar dat ik dat eerst maar moet zien te halen. Ik denk dat het wel een emotioneel moment zal worden als fdat inderdaad gebeurd, want we willen wel meer kinderen.
Dat pitbullachtige had ik nu juist heel erg. Ik hoop dat wat meet los te kunnen laten bij een volgend kindje, maar dat is een zorg voor dan
woensdag 25 mei 2016 10:28
Wij hebben bij de oudste nadat ze thuis kwam 3 dagen ons afgesloten van de rest vd wereld. Geen bezoek (buiten kraamhulp, vk en gehoorscreening), eindelijk even met z'n 3en zijn. Vonden onze ouders wel erg moeilijk want die wilden natuurlijk ook graag eindelijk kunnen knuffelen (in zkh deden alleen wij dat), maar gelukkig werd het wel gerespecteerd. Dat was heel fijn en daarna waren we ook toe aan bezoek om onze dochter te showen.
Ach, ik denk dat iedere net bevallen vrouw een pitbull is naar haar baby. En dat iedereen dat ook best begrijpt.
De dag dat ik van de oudste beviel was de tweede zwangerschap idd een rare dag. Ik kon mijn draai niet vinden en was blij dat het avond was. Met 37 weken hebben we taart gehaald.
Ach, ik denk dat iedere net bevallen vrouw een pitbull is naar haar baby. En dat iedereen dat ook best begrijpt.
De dag dat ik van de oudste beviel was de tweede zwangerschap idd een rare dag. Ik kon mijn draai niet vinden en was blij dat het avond was. Met 37 weken hebben we taart gehaald.
