Relaties
alle pijlers
Moeder ziet niet het beste in mij in
dinsdag 24 mei 2016 21:12
Hallo allemaal!
Ik ben een meisje van 18 en ik zit al een tijdje met iets. Namelijk dat mijn moeder geneigd is om meer naar mijn slechte kanten te kijken dan naar mijn goede en ik vraag mij af of dit normaal is.
Mijn moeder heeft problemen met mij vader en daar zit ze nog heel erg mee. En heel vaak als er iets tussen met mij of bijvoorbeeld mijn zus. Denk aan dat ze boos is op ons. Of wij gewoon ergens over aan het praten . Begint ze ineens over hem en dat hij alles fout doet. En dat hij haar niet helpt terwijl het wel nodig is. Wat ze ook heel vaak zegt en wat ik niet leuk vind is dat ik op m'n vader lijk en ik zijn karakter heb en dan op een negatieve manier. Dat ik bijvoorbeeld niet luister naar haar en m'n vader ook niet. En mijn vader heeft z'n leven een beetje verkloot volgens haar en ze denkt dat ik dat ook ga doen. Dat die kans groot is omdat ik op hem lijk. Ze vindt ook dat ik niks met haar deel en niet communiceer maar dat doet ze zelf ook helemaal niet en ze zegt dat m'n vader ook zo is. Laatst sprak ze nog iemand aan de telefoon en ik hoorde haar zeggen dat m'n zus beter dingen na kan denken en dat ik dat niet zo goed kan.
Ik vind het lastig om hiermee om te gaan. Heel veel mensen zien juist het beste in mij in en vinden dat ik over veel kwaliteiten bezit . Ik sta bijvoorbeeld sterk in m'n schoenen en ik ben best wijs en volwassen. Door dingen die ik heb meegemaakt en soms zeg ik ookan tegen haar dat anderen dit tegen mij zeggen en ik zegt ja dat is niet zo blabla.
Er valt ook niet normaal met haar te praten..
Alles doen wij fout en zij alles perfect lijkt het wel. Jij moeder hoort je toch ook gewoon complimenten te geven?
Ik hoop graag op adviezen om haar een beetje beter te leren begrijpen...
Ik ben een meisje van 18 en ik zit al een tijdje met iets. Namelijk dat mijn moeder geneigd is om meer naar mijn slechte kanten te kijken dan naar mijn goede en ik vraag mij af of dit normaal is.
Mijn moeder heeft problemen met mij vader en daar zit ze nog heel erg mee. En heel vaak als er iets tussen met mij of bijvoorbeeld mijn zus. Denk aan dat ze boos is op ons. Of wij gewoon ergens over aan het praten . Begint ze ineens over hem en dat hij alles fout doet. En dat hij haar niet helpt terwijl het wel nodig is. Wat ze ook heel vaak zegt en wat ik niet leuk vind is dat ik op m'n vader lijk en ik zijn karakter heb en dan op een negatieve manier. Dat ik bijvoorbeeld niet luister naar haar en m'n vader ook niet. En mijn vader heeft z'n leven een beetje verkloot volgens haar en ze denkt dat ik dat ook ga doen. Dat die kans groot is omdat ik op hem lijk. Ze vindt ook dat ik niks met haar deel en niet communiceer maar dat doet ze zelf ook helemaal niet en ze zegt dat m'n vader ook zo is. Laatst sprak ze nog iemand aan de telefoon en ik hoorde haar zeggen dat m'n zus beter dingen na kan denken en dat ik dat niet zo goed kan.
Ik vind het lastig om hiermee om te gaan. Heel veel mensen zien juist het beste in mij in en vinden dat ik over veel kwaliteiten bezit . Ik sta bijvoorbeeld sterk in m'n schoenen en ik ben best wijs en volwassen. Door dingen die ik heb meegemaakt en soms zeg ik ookan tegen haar dat anderen dit tegen mij zeggen en ik zegt ja dat is niet zo blabla.
Er valt ook niet normaal met haar te praten..
Alles doen wij fout en zij alles perfect lijkt het wel. Jij moeder hoort je toch ook gewoon complimenten te geven?
Ik hoop graag op adviezen om haar een beetje beter te leren begrijpen...
dinsdag 24 mei 2016 21:17
Heel erg naar en heel erg verkeerd dat je moeder haar frustraties mbt jouw vader op jou botviert. Ze zou beter moeten weten maar waarschijnlijk zit ze zo erg met zichzelf in de knoop dat ze dat niet meer in de gaten heeft.
Ik kan wel tegen je zeggen dat je je er niets van moet aantrekken, maar dit heeft een enorme impact op je, hoe dan ook. Je moeder zou dringend hulp moeten zoeken.
Ik kan wel tegen je zeggen dat je je er niets van moet aantrekken, maar dit heeft een enorme impact op je, hoe dan ook. Je moeder zou dringend hulp moeten zoeken.
dinsdag 24 mei 2016 21:17
Ik denk dat je moeder zwaar gefrustreerd is en daardoor de fatsoensnormen vergeet. Jij kan niets aan haar situatie met je vader veranderen, laat staan dat je er verantwoordelijk voor bent.
Moeilijk hoor.
Ik zou er niet mee proberen om te gaan of het te begrijpen, maar het rigoureus spiegelen bv door direct te zeggen 'mama ik vind het pijnlijk dat je mij zaken mbt papa verwijt. ik wil dat je hiermee stopt.'
Veel sterkte moet erg moeilijk zijn.
Moeilijk hoor.
Ik zou er niet mee proberen om te gaan of het te begrijpen, maar het rigoureus spiegelen bv door direct te zeggen 'mama ik vind het pijnlijk dat je mij zaken mbt papa verwijt. ik wil dat je hiermee stopt.'
Veel sterkte moet erg moeilijk zijn.
dinsdag 24 mei 2016 21:21
quote:Zalmsnipper schreef op 24 mei 2016 @ 21:17:
Ik denk dat je moeder zwaar gefrustreerd is en daardoor de fatsoensnormen vergeet. Jij kan niets aan haar situatie met je vader veranderen, laat staan dat je er verantwoordelijk voor bent.
Moeilijk hoor.
Ik zou er niet mee proberen om te gaan of het te begrijpen, maar het rigoureus spiegelen bv door direct te zeggen 'mama ik vind het pijnlijk dat je mij zaken mbt papa verwijt. ik wil dat je hiermee stopt.'
Veel sterkte moet erg moeilijk zijn.
Ze neemt het mij wel kwalijk dat ik niks tegen mijn vader heb gezegd.. Ze vond wel dat ik met mijn vader moest praten en boos op hem moest worden. Maar dat vond ik lastig en wist nooit wat er tussen hun speelde en ineens kwam de waarheid op tafel.. En ja het kut wat hij gedaan heeft.
Maar ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en wat ik allemaal tegen hem moest zeggen..
Ik denk dat je moeder zwaar gefrustreerd is en daardoor de fatsoensnormen vergeet. Jij kan niets aan haar situatie met je vader veranderen, laat staan dat je er verantwoordelijk voor bent.
Moeilijk hoor.
Ik zou er niet mee proberen om te gaan of het te begrijpen, maar het rigoureus spiegelen bv door direct te zeggen 'mama ik vind het pijnlijk dat je mij zaken mbt papa verwijt. ik wil dat je hiermee stopt.'
Veel sterkte moet erg moeilijk zijn.
Ze neemt het mij wel kwalijk dat ik niks tegen mijn vader heb gezegd.. Ze vond wel dat ik met mijn vader moest praten en boos op hem moest worden. Maar dat vond ik lastig en wist nooit wat er tussen hun speelde en ineens kwam de waarheid op tafel.. En ja het kut wat hij gedaan heeft.
Maar ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en wat ik allemaal tegen hem moest zeggen..
dinsdag 24 mei 2016 21:23
Ik denk dat je moeder boos en teleurgesteld is inzake je vader en dat op een verkeerde manier afreageert. En dat mag je gerust zeggen. Dus als jullie samen zitten te praten over iets dat jou betreft, en je vader wordt erbij gehaald, mag je gerust zeggen "Ma, ik ben niet mijn vader, en ik vind het niet eerlijk dat je jouw problemen met hem op mij projecteert". En gaat ze daar dan toch mee door, dan mag je best zeggen "Sorry, maar zo praat ik niet verder, want dit gaat niet over mij, dit gaat over jouw problemen met pa, en daar heb ik niks mee te maken".
Anderzijds: nee, ouders zijn er niet alleen maar om je complimenten te maken. Die mogen (en moeten) ook kritiek leveren af en toe. Maar dan wel terecht. En dan moet je daar als volwassenen ook over kunnen praten.
Maar blijkbaar heeft jouw moeder een probleem met je vader. En dat is op zich vervelend genoeg, maar je hoeft niet toe te staan dat ze dat op jou uitleeft. Dus zodra ze op die manier gaat praten, afkappen en zeggen "Ma, die gaat niet meer over mij, het lijkt me beter als we nou even ophouden".
Anderzijds: nee, ouders zijn er niet alleen maar om je complimenten te maken. Die mogen (en moeten) ook kritiek leveren af en toe. Maar dan wel terecht. En dan moet je daar als volwassenen ook over kunnen praten.
Maar blijkbaar heeft jouw moeder een probleem met je vader. En dat is op zich vervelend genoeg, maar je hoeft niet toe te staan dat ze dat op jou uitleeft. Dus zodra ze op die manier gaat praten, afkappen en zeggen "Ma, die gaat niet meer over mij, het lijkt me beter als we nou even ophouden".
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 24 mei 2016 21:27
ik denk dat het misschien niet zinnig is om het te begrijpen, zelfs al was er een aanwijsbare oorzaak dan nog is haar negativiteit kwetsend. Je schrijft zelf al dat er ook wel eens een complimentje zou mogen worden gegeven bijvoorbeeld. Dat is ook zo. Gelukkig krijg je die van anderen.
Die verwachting op je moeder blijven projecteren gaat je waarschijnlijk vooral een doorlopend teleurgesteld gevoel opleveren... het is onvermogen, van welke kant je het ook bekijkt.
Als het je lukt om haar woorden te relativeren naar 'ze maakt zich zorgen en ze wil graag wel meer praten' dan is dat al heel wat. Niet om haar gedrag goed te praten maar ik denk dat dit wel grotendeels de strekking is. Ze is bezorgd en geeft een wens aan.... het komt er alleen zo kut uit.
Die verwachting op je moeder blijven projecteren gaat je waarschijnlijk vooral een doorlopend teleurgesteld gevoel opleveren... het is onvermogen, van welke kant je het ook bekijkt.
Als het je lukt om haar woorden te relativeren naar 'ze maakt zich zorgen en ze wil graag wel meer praten' dan is dat al heel wat. Niet om haar gedrag goed te praten maar ik denk dat dit wel grotendeels de strekking is. Ze is bezorgd en geeft een wens aan.... het komt er alleen zo kut uit.
Lorem Ipsum
dinsdag 24 mei 2016 22:26
Je moeder doet inderdaad een paar dingen die niet handig zijn. En waarschijnlijk 'hoort' ze het ook anders te doen. Maar ze is ook gewoon een mens. Met een verleden. Met misschien onzekerheden en rare karaktereigenschappen.
Je bent zo goed als volwassen. Ik zou het een beetje laten. Als je de relatie met je moeder wil verbeteren kun je proberen hier een gesprek over aan te gaan. Maar doe dat om het onderlinge begrip voor elkaar te vergroten. Niet omdat je vindt dat het zo 'hoort'.
Het is een illusie dat mensen wijzer worden naarmate ze ouder worden. Of dat ze uit ontwikkeld zijn. Je doet hoogstens wat meer ervaring op en leert jezelf beter kennen. Ga dr eens als mens zien, en niet als moeder, zou mijn tip zijn.
Je bent zo goed als volwassen. Ik zou het een beetje laten. Als je de relatie met je moeder wil verbeteren kun je proberen hier een gesprek over aan te gaan. Maar doe dat om het onderlinge begrip voor elkaar te vergroten. Niet omdat je vindt dat het zo 'hoort'.
Het is een illusie dat mensen wijzer worden naarmate ze ouder worden. Of dat ze uit ontwikkeld zijn. Je doet hoogstens wat meer ervaring op en leert jezelf beter kennen. Ga dr eens als mens zien, en niet als moeder, zou mijn tip zijn.
woensdag 25 mei 2016 00:05
quote:Toverspiegel schreef op 24 mei 2016 @ 22:26:
Je moeder doet inderdaad een paar dingen die niet handig zijn. En waarschijnlijk 'hoort' ze het ook anders te doen. Maar ze is ook gewoon een mens. Met een verleden. Met misschien onzekerheden en rare karaktereigenschappen.
Je bent zo goed als volwassen. Ik zou het een beetje laten. Als je de relatie met je moeder wil verbeteren kun je proberen hier een gesprek over aan te gaan. Maar doe dat om het onderlinge begrip voor elkaar te vergroten. Niet omdat je vindt dat het zo 'hoort'.
Het is een illusie dat mensen wijzer worden naarmate ze ouder worden. Of dat ze uit ontwikkeld zijn. Je doet hoogstens wat meer ervaring op en leert jezelf beter kennen. Ga dr eens als mens zien, en niet als moeder, zou mijn tip zijn.Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
Je moeder doet inderdaad een paar dingen die niet handig zijn. En waarschijnlijk 'hoort' ze het ook anders te doen. Maar ze is ook gewoon een mens. Met een verleden. Met misschien onzekerheden en rare karaktereigenschappen.
Je bent zo goed als volwassen. Ik zou het een beetje laten. Als je de relatie met je moeder wil verbeteren kun je proberen hier een gesprek over aan te gaan. Maar doe dat om het onderlinge begrip voor elkaar te vergroten. Niet omdat je vindt dat het zo 'hoort'.
Het is een illusie dat mensen wijzer worden naarmate ze ouder worden. Of dat ze uit ontwikkeld zijn. Je doet hoogstens wat meer ervaring op en leert jezelf beter kennen. Ga dr eens als mens zien, en niet als moeder, zou mijn tip zijn.Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
woensdag 25 mei 2016 00:39
quote:Hun-ty schreef op 25 mei 2016 @ 00:05:
[...]
Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
Ik ben het deels met je eens. Als je het bewust zou doen, dan is het niet goed te praten.
Maar moeders zijn ook maar mensen. En soms ook nog beschadigde mensen of mensen die het ook niet zo goed weten hoe ze met dingen om moeten gaan. Ik denk dat zij dus helemaal niet zo goed weet waar ze mee bezig is.
TO, ik vind het heel erg dat je dit meemaakt. Ik vind het echt heel knap van je, dat je al ziet waar het gedrag van je moeder door veroorzaakt wordt, al maakt dat het natuurlijk niet goed.
Mooi dat je ook mensen in je omgeving hebt die wel zien welke kwaliteiten je hebt. Luister ook heel goed naar die mensen! Het is soms makkelijker om negatieve dingen te geloven, maar probeer dat te voorkomen.
Ik krijg de indruk dat je heel goed weet wat je waard bent en daar mag je heel trots op zijn.
Geef inderdaad je grenzen aan bij je moeder als het gesprek weer eens die negatieve kant op gaat. En blijf vooral geloven in jezelf.
[...]
Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
Ik ben het deels met je eens. Als je het bewust zou doen, dan is het niet goed te praten.
Maar moeders zijn ook maar mensen. En soms ook nog beschadigde mensen of mensen die het ook niet zo goed weten hoe ze met dingen om moeten gaan. Ik denk dat zij dus helemaal niet zo goed weet waar ze mee bezig is.
TO, ik vind het heel erg dat je dit meemaakt. Ik vind het echt heel knap van je, dat je al ziet waar het gedrag van je moeder door veroorzaakt wordt, al maakt dat het natuurlijk niet goed.
Mooi dat je ook mensen in je omgeving hebt die wel zien welke kwaliteiten je hebt. Luister ook heel goed naar die mensen! Het is soms makkelijker om negatieve dingen te geloven, maar probeer dat te voorkomen.
Ik krijg de indruk dat je heel goed weet wat je waard bent en daar mag je heel trots op zijn.
Geef inderdaad je grenzen aan bij je moeder als het gesprek weer eens die negatieve kant op gaat. En blijf vooral geloven in jezelf.
woensdag 25 mei 2016 06:52
Je moeder reageert, zoals veel mensen die kwaad en gekwetst zijn, absoluut niet fair en jij bent heel verstandig dat jij je niet laat gebruiken als pion in hun problemen. Het enige wat je kan doen is zeggen tegen je moeder dat je haar wel begrijpt maar dat hij nog steeds je vader is en je niet tussen hun in wil zitten. Je mag ook rustig aan je moeder vragen waarom ze jou wil straffen voor het gedrag van je vader en wat ze hoopt te bereiken door je zo af te kraken.
Ik denk wel dat het handig is om eens te gaan kijken of je op kamers kan, bij je moeder blijven wonen is niet goed voor je, ook al snap je waar haar woorden vandaan komen (frustratie, woede en verdriet om je vader), ieder kind is toch geneigd om het persoonlijk op te nemen en daar wordt jij niet beter van. Daarnaast is gaat je moeder grenzen over die niet horen en meestal betekent dat dat ze voorlopig niet uitgeraasd is als ze dat punt ooit haalt.
Het is jammer dat je moeder je zo betrekt in háár sores met je vader, niet netjes maar een heel nare scheiding kan het slechtste in iemand naar boven halen.
Ik denk wel dat het handig is om eens te gaan kijken of je op kamers kan, bij je moeder blijven wonen is niet goed voor je, ook al snap je waar haar woorden vandaan komen (frustratie, woede en verdriet om je vader), ieder kind is toch geneigd om het persoonlijk op te nemen en daar wordt jij niet beter van. Daarnaast is gaat je moeder grenzen over die niet horen en meestal betekent dat dat ze voorlopig niet uitgeraasd is als ze dat punt ooit haalt.
Het is jammer dat je moeder je zo betrekt in háár sores met je vader, niet netjes maar een heel nare scheiding kan het slechtste in iemand naar boven halen.
woensdag 25 mei 2016 13:57
Ik vind het echt onverteerbaar dat je moeder het je kwalijk neemt dat jij niet met je vader gepraat hebt/boos op hem bent geworden, ik weet niet wat er gebeurd is maar ben wel van mening dat een kind nooit gevraagd hoeft te worden naar haar oordeel over een ouder. Ook dat ze het je kwalijk neemt dat je op je vader lijkt (op wat voor manier dan ook) vind ik bizar. Ik ga er (voor het fatsoen) maar vanuit dat een kind een bewuste keuze was voor haar en je vader. Logisch dat je op je vader lijkt, iets met genen, dat was haar keuze, jij had daar geen invloed op. Dat soort gedachtekronkels vind ik raar.
Krijg/ervaar je (op wat voor manier dan ook) wel liefde van haar? Hoe behandelt ze je zus/andere mensen?
Het enige advies dat ik je kan geven om haar beter te begrijpen, is haarzelf vragen. Maar volgens mij is dat erg lastig in deze situatie.
Een moeder hoort haar kind inderdaad complimenten te maken, het zou het streven van ieder ouder moeten zijn het beste in het kind naar boven te halen en gelukkig te maken. In je openingspost lijkt het alsof je moeder (voornamelijk) het tegenover gestelde doet, complimenten die anderen je gemaakt hebben haalt ze zelfs nog onderuit. Op wat voor manier draagt jouw moeder bij aan jouw zelfbeeld en geluk?
Hoe is het contact met je vader? Kun je met hem een eerlijk gesprek voeren over hoe je moeder voor/tijdens de relatie was?
Denk ook goed aan jezelf! Ik ben van mening dat kinderen (enige) loyaliteit zijn verschuldigd aan de ouders, maar wel naar verhouding. Het siert je dat je je moeder wil begrijpen, maar denk er ook over na of dat genoeg is. Begrip verandert niks aan de feitelijke situatie(s), die blijven vervelend. Ook als je er nu behoorlijk goed mee weet te dealen kan je hier later last van krijgen, zulke nare opmerkingen van iemand die onvoorwaardelijke liefde voor je zou moeten hebben kunnen vanalles met een mens doen.
Je komt op mij ook wijs en volwassen over. Je toont inzet en goede wil door je moeder te willen begrijpen voordat je oordeelt, dat is een geweldige instelling!
Krijg/ervaar je (op wat voor manier dan ook) wel liefde van haar? Hoe behandelt ze je zus/andere mensen?
Het enige advies dat ik je kan geven om haar beter te begrijpen, is haarzelf vragen. Maar volgens mij is dat erg lastig in deze situatie.
Een moeder hoort haar kind inderdaad complimenten te maken, het zou het streven van ieder ouder moeten zijn het beste in het kind naar boven te halen en gelukkig te maken. In je openingspost lijkt het alsof je moeder (voornamelijk) het tegenover gestelde doet, complimenten die anderen je gemaakt hebben haalt ze zelfs nog onderuit. Op wat voor manier draagt jouw moeder bij aan jouw zelfbeeld en geluk?
Hoe is het contact met je vader? Kun je met hem een eerlijk gesprek voeren over hoe je moeder voor/tijdens de relatie was?
Denk ook goed aan jezelf! Ik ben van mening dat kinderen (enige) loyaliteit zijn verschuldigd aan de ouders, maar wel naar verhouding. Het siert je dat je je moeder wil begrijpen, maar denk er ook over na of dat genoeg is. Begrip verandert niks aan de feitelijke situatie(s), die blijven vervelend. Ook als je er nu behoorlijk goed mee weet te dealen kan je hier later last van krijgen, zulke nare opmerkingen van iemand die onvoorwaardelijke liefde voor je zou moeten hebben kunnen vanalles met een mens doen.
Je komt op mij ook wijs en volwassen over. Je toont inzet en goede wil door je moeder te willen begrijpen voordat je oordeelt, dat is een geweldige instelling!
woensdag 25 mei 2016 20:24
quote:Hun-ty schreef op 25 mei 2016 @ 00:05:
[...]
Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
Ik ben niets aan het goedpraten. Dat is in ieder geval niet wat ik bedoelde.
Ik probeer alleen wel aan te geven dat jezelf in een kind-rol houden en je moeder aanspreken op wat 'hoort' niet constructief gaat zijn op lange termijn. Meer als een manier om ermee om te gaan dus.
[...]
Je kind op zo een manier kleineren valt niet goed te praten. Zij weet heel goed waar ze mee bezig is. Het is een volwassen vrouw.
Ik ben niets aan het goedpraten. Dat is in ieder geval niet wat ik bedoelde.
Ik probeer alleen wel aan te geven dat jezelf in een kind-rol houden en je moeder aanspreken op wat 'hoort' niet constructief gaat zijn op lange termijn. Meer als een manier om ermee om te gaan dus.
woensdag 25 mei 2016 22:15
quote:AnanasLolly schreef op 25 mei 2016 @ 13:57:
Ik vind het echt onverteerbaar dat je moeder het je kwalijk neemt dat jij niet met je vader gepraat hebt/boos op hem bent geworden, ik weet niet wat er gebeurd is maar ben wel van mening dat een kind nooit gevraagd hoeft te worden naar haar oordeel over een ouder. Ook dat ze het je kwalijk neemt dat je op je vader lijkt (op wat voor manier dan ook) vind ik bizar. Ik ga er (voor het fatsoen) maar vanuit dat een kind een bewuste keuze was voor haar en je vader. Logisch dat je op je vader lijkt, iets met genen, dat was haar keuze, jij had daar geen invloed op. Dat soort gedachtekronkels vind ik raar.
Krijg/ervaar je (op wat voor manier dan ook) wel liefde van haar? Hoe behandelt ze je zus/andere mensen?
Het enige advies dat ik je kan geven om haar beter te begrijpen, is haarzelf vragen. Maar volgens mij is dat erg lastig in deze situatie.
Een moeder hoort haar kind inderdaad complimenten te maken, het zou het streven van ieder ouder moeten zijn het beste in het kind naar boven te halen en gelukkig te maken. In je openingspost lijkt het alsof je moeder (voornamelijk) het tegenover gestelde doet, complimenten die anderen je gemaakt hebben haalt ze zelfs nog onderuit. Op wat voor manier draagt jouw moeder bij aan jouw zelfbeeld en geluk?
Hoe is het contact met je vader? Kun je met hem een eerlijk gesprek voeren over hoe je moeder voor/tijdens de relatie was?
Denk ook goed aan jezelf! Ik ben van mening dat kinderen (enige) loyaliteit zijn verschuldigd aan de ouders, maar wel naar verhouding. Het siert je dat je je moeder wil begrijpen, maar denk er ook over na of dat genoeg is. Begrip verandert niks aan de feitelijke situatie(s), die blijven vervelend. Ook als je er nu behoorlijk goed mee weet te dealen kan je hier later last van krijgen, zulke nare opmerkingen van iemand die onvoorwaardelijke liefde voor je zou moeten hebben kunnen vanalles met een mens doen.
Je komt op mij ook wijs en volwassen over. Je toont inzet en goede wil door je moeder te willen begrijpen voordat je oordeelt, dat is een geweldige instelling!
Ik vind iets dat m'n moeder ons veel liefde geeft. Helemaal niet juist en ze zegt juist dat wij niet zo zijn en koud naar haar toe zijn.
Terwijl zij die voorbeeld aan ons moet geven. Contact met vader is slecht. Spreek hem niet vaak en tussen mijn ouders ligt het ingewikkeld eigenlijk altijd zo geweest. Maar ik ga verder niet in detail.
Maar m'n moeder geeft mij idd weinig complimenten.
Ik vind het echt onverteerbaar dat je moeder het je kwalijk neemt dat jij niet met je vader gepraat hebt/boos op hem bent geworden, ik weet niet wat er gebeurd is maar ben wel van mening dat een kind nooit gevraagd hoeft te worden naar haar oordeel over een ouder. Ook dat ze het je kwalijk neemt dat je op je vader lijkt (op wat voor manier dan ook) vind ik bizar. Ik ga er (voor het fatsoen) maar vanuit dat een kind een bewuste keuze was voor haar en je vader. Logisch dat je op je vader lijkt, iets met genen, dat was haar keuze, jij had daar geen invloed op. Dat soort gedachtekronkels vind ik raar.
Krijg/ervaar je (op wat voor manier dan ook) wel liefde van haar? Hoe behandelt ze je zus/andere mensen?
Het enige advies dat ik je kan geven om haar beter te begrijpen, is haarzelf vragen. Maar volgens mij is dat erg lastig in deze situatie.
Een moeder hoort haar kind inderdaad complimenten te maken, het zou het streven van ieder ouder moeten zijn het beste in het kind naar boven te halen en gelukkig te maken. In je openingspost lijkt het alsof je moeder (voornamelijk) het tegenover gestelde doet, complimenten die anderen je gemaakt hebben haalt ze zelfs nog onderuit. Op wat voor manier draagt jouw moeder bij aan jouw zelfbeeld en geluk?
Hoe is het contact met je vader? Kun je met hem een eerlijk gesprek voeren over hoe je moeder voor/tijdens de relatie was?
Denk ook goed aan jezelf! Ik ben van mening dat kinderen (enige) loyaliteit zijn verschuldigd aan de ouders, maar wel naar verhouding. Het siert je dat je je moeder wil begrijpen, maar denk er ook over na of dat genoeg is. Begrip verandert niks aan de feitelijke situatie(s), die blijven vervelend. Ook als je er nu behoorlijk goed mee weet te dealen kan je hier later last van krijgen, zulke nare opmerkingen van iemand die onvoorwaardelijke liefde voor je zou moeten hebben kunnen vanalles met een mens doen.
Je komt op mij ook wijs en volwassen over. Je toont inzet en goede wil door je moeder te willen begrijpen voordat je oordeelt, dat is een geweldige instelling!
Ik vind iets dat m'n moeder ons veel liefde geeft. Helemaal niet juist en ze zegt juist dat wij niet zo zijn en koud naar haar toe zijn.
Terwijl zij die voorbeeld aan ons moet geven. Contact met vader is slecht. Spreek hem niet vaak en tussen mijn ouders ligt het ingewikkeld eigenlijk altijd zo geweest. Maar ik ga verder niet in detail.
Maar m'n moeder geeft mij idd weinig complimenten.
woensdag 25 mei 2016 23:46
Je hebt helemaal gelijk Beauty, je moeder doet dit niet goed.
Als een terechte opmerking van jou, alleen maar meer negativiteit geeft, dan heeft het niet zoveel zin om de discussie aan te gaan, want zij zal nooit (h)erkennen dat zij een probleem heeft door op deze manier met jou om te gaan.
Heel moeilijk voor jou. Probeer het los te laten en je het niet te veel aan te trekken, al is dat bijna een onmogelijke opgave.
Blijf je realiseren dat dit niets over jou en alles over haar zegt. Ik vind dat je hier op een hele volwassen manier mee omgaat en dat vind ik heel knap van je.
Als een terechte opmerking van jou, alleen maar meer negativiteit geeft, dan heeft het niet zoveel zin om de discussie aan te gaan, want zij zal nooit (h)erkennen dat zij een probleem heeft door op deze manier met jou om te gaan.
Heel moeilijk voor jou. Probeer het los te laten en je het niet te veel aan te trekken, al is dat bijna een onmogelijke opgave.
Blijf je realiseren dat dit niets over jou en alles over haar zegt. Ik vind dat je hier op een hele volwassen manier mee omgaat en dat vind ik heel knap van je.
donderdag 26 mei 2016 11:57
Als ervaringsdeskundige kan ik iedereen verzekeren dat een 18-jarige dit complexe probleem niet alleen en zonder deskundige hulp kan oplossen! Moeder doet het inderdaad niet goed maar niemand kan moeder veranderen of háár problemen oplossen behalve zij zelf! En zolang ze dát niet in ziet, zal ze waarschijnlijk haar dochter op manipulatieve manier aan zich proberen te blijven binden terwijl haar dochter juist nú de "navelstreng moet afbinden" en zonder schuldgevoel haar eigen leven moet oppakken.
En daarbij heeft haar dochter nu goede hulp nodig!
Makeupbeauty ik adviseer je dringend om je probleem met de huisarts te bespreken zodat hij je kan doorverwijzen naar iemand die je gaat begeleiden om dit probleem adequaat aan te pakken.
Wat jou in je ouderlijk huis is overkomen, zal je je je hele verdere leven anders blijven achtervolgen en zelfs weer gevolgen hebben voor je eigen relaties in de toekomst! Echt neem van mij aan dat je je moeder niet kan veranderen en/of haar problemen kunt oplossen! Je hebt recht op een goede relatie met zowel je vader als moeder! Ga nu iets van je eigen leven maken want het leven is veel te kort om te laten verpesten door de narigheid van je ouders! En je hoeft je nergens schuldig over te voelen want het is je volste recht om p, gezien je leeftijd, je nu los te maken.
En daarbij heeft haar dochter nu goede hulp nodig!
Makeupbeauty ik adviseer je dringend om je probleem met de huisarts te bespreken zodat hij je kan doorverwijzen naar iemand die je gaat begeleiden om dit probleem adequaat aan te pakken.
Wat jou in je ouderlijk huis is overkomen, zal je je je hele verdere leven anders blijven achtervolgen en zelfs weer gevolgen hebben voor je eigen relaties in de toekomst! Echt neem van mij aan dat je je moeder niet kan veranderen en/of haar problemen kunt oplossen! Je hebt recht op een goede relatie met zowel je vader als moeder! Ga nu iets van je eigen leven maken want het leven is veel te kort om te laten verpesten door de narigheid van je ouders! En je hoeft je nergens schuldig over te voelen want het is je volste recht om p, gezien je leeftijd, je nu los te maken.
donderdag 26 mei 2016 12:13
quote:marianko schreef op 26 mei 2016 @ 11:57:
Als ervaringsdeskundige kan ik iedereen verzekeren dat een 18-jarige dit complexe probleem niet alleen en zonder deskundige hulp kan oplossen! Moeder doet het inderdaad niet goed maar niemand kan moeder veranderen of háár problemen oplossen behalve zij zelf! En zolang ze dát niet in ziet, zal ze waarschijnlijk haar dochter op manipulatieve manier aan zich proberen te blijven binden terwijl haar dochter juist nú de "navelstreng moet afbinden" en zonder schuldgevoel haar eigen leven moet oppakken.
En daarbij heeft haar dochter nu goede hulp nodig!
Makeupbeauty ik adviseer je dringend om je probleem met de huisarts te bespreken zodat hij je kan doorverwijzen naar iemand die je gaat begeleiden om dit probleem adequaat aan te pakken.
Wat jou in je ouderlijk huis is overkomen, zal je je je hele verdere leven anders blijven achtervolgen en zelfs weer gevolgen hebben voor je eigen relaties in de toekomst! Echt neem van mij aan dat je je moeder niet kan veranderen en/of haar problemen kunt oplossen! Je hebt recht op een goede relatie met zowel je vader als moeder! Ga nu iets van je eigen leven maken want het leven is veel te kort om te laten verpesten door de narigheid van je ouders! En je hoeft je nergens schuldig over te voelen want het is je volste recht om p, gezien je leeftijd, je nu los te maken.Waarvoor is het nodig om naar de huisarts te gaan? En hoezo krijg ik problemen met relatieschool hiermee?
Als ervaringsdeskundige kan ik iedereen verzekeren dat een 18-jarige dit complexe probleem niet alleen en zonder deskundige hulp kan oplossen! Moeder doet het inderdaad niet goed maar niemand kan moeder veranderen of háár problemen oplossen behalve zij zelf! En zolang ze dát niet in ziet, zal ze waarschijnlijk haar dochter op manipulatieve manier aan zich proberen te blijven binden terwijl haar dochter juist nú de "navelstreng moet afbinden" en zonder schuldgevoel haar eigen leven moet oppakken.
En daarbij heeft haar dochter nu goede hulp nodig!
Makeupbeauty ik adviseer je dringend om je probleem met de huisarts te bespreken zodat hij je kan doorverwijzen naar iemand die je gaat begeleiden om dit probleem adequaat aan te pakken.
Wat jou in je ouderlijk huis is overkomen, zal je je je hele verdere leven anders blijven achtervolgen en zelfs weer gevolgen hebben voor je eigen relaties in de toekomst! Echt neem van mij aan dat je je moeder niet kan veranderen en/of haar problemen kunt oplossen! Je hebt recht op een goede relatie met zowel je vader als moeder! Ga nu iets van je eigen leven maken want het leven is veel te kort om te laten verpesten door de narigheid van je ouders! En je hoeft je nergens schuldig over te voelen want het is je volste recht om p, gezien je leeftijd, je nu los te maken.Waarvoor is het nodig om naar de huisarts te gaan? En hoezo krijg ik problemen met relatieschool hiermee?
