Vader vindt onze generatie lui

Bovendien is de jongste generatie helemaal niet lui. Ik heb het idee dat ze meer uren draaien en gedrevener werken en studeren dan mijn generatie indertijd.

Ik snap dat je die morele steun gemist hebt/ nog steeds mist.

Gelukspopje, ik heb het hele topic gelezen maar ik heb wat moeite om een advies onder woorden te brengen. Lastige situatie, hoe dan ook, omdat je een totaal andere levenswijze en levensstijl hebt dan je ouders maar tóch van ze houdt. Dus allereerst een voor jou.



En ik heb een vraag: waarom vind je dat je mantelzorg moet gaan verlenen? Je lijkt dit als een vaststaand feit te beschouwen. Maar waarom? Omdat je ouders daar vanuit gaan? Omdat andere mensen dat vinden? Omdat je het zelf wilt?



Met mijn vader had ik ook een soort haat-liefde verhouding, veel minder ernstig dan jij, maar we konden volkomen langs elkaar heen praten en begrepen elkaars levenskeuzes ook niet. Hij is inmiddels al jaren geleden overleden dus mantelzorg heb ik nooit hoeven verlenen, geen idee of dat goed zou zijn gegaan.. Met mijn moeder heb ik op zich een goede band (al heb ik er moeite mee onze veranderende rollen te aanvaarden, van moeder naar kind zeg maar). Maar mijn moeder was ooit verpleegster en gaat er min of meer automatisch van uit dat ik geen moeite heb met lichamelijke verzorging van haar. Dat kan ik dus helemaal niet bij een ander. En dat ga ik ook niet doen, wat zij en/of anderen daar ook van mogen denken. Ik wil het wél voor haar regelen, dus inhuren. Maar zelf doen, nee. Andersom vindt ze het lastig mij te vragen om hulp bij administratieve dingen omdat ze dat zelf lastig en vervelend vindt. Daar ben ik nou juist goed in...

Nou woon ik niet bij mijn moeder om de hoek én ze kan het inhuren zelf prima betalen, dat maakt dit soort keuzes natuurlijk wel makkelijker. Maar ik hou echt mijn grenzen in de gaten, dit doe ik wel, dat doe ik niet.

Wat naar TO!

Heeft je vader zelf weinig eigenwaarde dat hij de behoefte voelt om jou naar beneden te halen?



Als je voor kinderen kiest, heb je mijn inziens ook de verplichting om hen moreel (en waar mogelijk financieel) te steunen in hun opleiding. Dat jouw vader dat ziet als een gunst, zegt meer iets over hem dan over jou. Elke ouder wil immers dat zijn kind goed terecht komt.



Andersom wil jij graag dat ze trots op je zijn, maar dat zal je van hem waarschijnlijk niet horen. Maar het klinkt alsof je goed terecht gekomen bent en je zaakjes goed geregeld hebt.



Je ouders echt veranderen lukt vast niet en qua steun valt er denk ik weinig te verwachten, maar je kunt wel aangeven dat je vaders opmerkingen je pijn doen en dat je liever niet langskomt als hij zo tegen je praat. Je hoeft je niet af te laten zeiken, ook niet door je vader.

Ik wilde net zoiets zeggen soundofsunshine. Ik heb zo'n schoonvader die zegt dat hij vroeger zo veel voor de kinderen had gedaan.



Je kiest zelf voor kinderen, dan moet je niet gaan klagen dat dat geld kost. De kinderen hebben daar zelf niet om gevraagd. Je zou bijna aan hem gaan vragen of hij zich niet schaamt dat hij blijkbaar zo slecht in staat is een kind goed op te voeden als hij zo teleurgesteld is in het resultaat. Maar goed erg constructief is dat ook niet.



Ik zou een grens aangeven, gaat hij er over heen dan ga je weg. Iedere keer opnieuw.

IK had niet geloept met reageren, bewust niet, maar ik kom je even brengen.

Ik ken die generatie van in de oorlog heel goed. Het staat stijf en bol van koppigheid en afstandelijk .

zijn er nog positieve kanten aan het contact met deze mensen?

quote:Gelukspopje schreef op 25 mei 2016 @ 14:54:

Ow wat een lieve woorden er nog bij.

...



Over dat moeten mantelzorgen, ja ik voel me wel moreel verplicht. En de overheid verwacht het ook.

Je hoort/leest soms van die verontwaardigde verhalen van oudjes die eenzaam verkommeren... In ieder geval ze komen geregeld voorbij op mijn facebook...

En dan ben ik altijd benieuwd naar het verhaal van de (klein)kinderen die dan liefst publiekelijk aan de schandpaal worden genageld tegenwoordig.



De overheid wil tegenstrijdige dingen (én dat ik fulltime werk en belasting betaal én dat ik mantelzorg, dat gaat niet samen) dus daar zou ik me niks van aan trekken. En wat anderen zeggen op facebook of in real life, tja... Mijn oom is ook wel eens tegen me uit gevallen toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, dat ik elke dag daar moest zijn. Maar dat kon om allerlei redenen écht niet en bovendien werd mijn moeder in een kunstmatig coma gehouden opdat moment en heeft ze er niets van meegekregen. Die sneer van mijn oom kwam toen heel hard aan, maar achteraf denk ik: je zei maar wat.



Kortom: ik doe wat ik kan, waar ik geestelijk en fysiek en organisatorisch toe in staat ben. Niet meer. Vaak is dat dus: op afstand regelen dat er iets gebeurt. En dat is genoeg. Mijn moeder krijgt de zorg die ze nodig heeft, maar niet per sé van mij.



Doe wat je moet doen om je eigen morele kompas tevreden te stellen TO. Je vader ga je nooit tevreden stellen en (sommige) buitenstaanders ook niet. Niks van aantrekken dus.

Lief Gelukspopje, Ik heb je hele topic gelezen en het vorige topic toen grotendeels ook. Ik vind het super rot voor je dat je van je ouders niet krijgt wat je het liefst zou willen en dat ook nooit gehad hebt. Ik denk echter wel dat het tijd is voor jezelf om onder ogen te zien dat het ook nooit meer gaat veranderen. De enige die hier iets in kan veranderen ben jij zelf, hoe jij er mee omgaat. En je mag hierin je grenzen trekken.



Ik snap dat dat moeilijk is, maar zeker met de gedachte van mantelzorg in de toekomst, lijkt dit me wel het moment om voor jezelf te gaan bepalen wat wel en niet haalbaar is voor jou, zowel fysiek als emotioneel. Zou het je niet helpen om eens met een psycholoog hierover te praten, om handvatten te krijgen hoe je je ouders los kunt laten, zonder definitief afscheid te nemen?



Sterkte ermee in ieder geval, het lijkt me zeker niet makkelijk!

Je ouders klinken niet sympathiek. Ieder kind heeft aanmoediging van zijn/haar ouders nodig.

Je vader klinkt verongelijkt. Alsof hij zelf niet de kansen heeft gehad die jij wel hebt gekregen en jou dat kwalijk neemt. Of er eeuwige dankbaarheid voor verwacht.

Moeilijk om je hierover raad te geven. Ik heb zelf heel warme ouders.

Misschien toch eens met een professional hier over praten?



Waarom zou jij trouwens mantelzorg moeten geven?

Ik lees dat ze niet armlastig zijn. Ze kunnen dus heel goed zorg inkopen.



En eenzaam zitten verkommeren ligt ook wel eens aan de oudjes zelf. Je kunt als oudere ook zélf een eerste stap tot contact doen. En zijn zóveel activiteiten voor ouderen.

Dit laatste zijn trouwens de woorden van mijn 80-jarige moeder.

Ik gun het je dat je voor jezelf kiest. Dat je op een gegeven moment, wanneer je vader (die die benaming niet waardig is) je weer behandelt als een hond, jij zegt 'en nu is het genoeg'.



Please niet anderen, maar jezelf. JIJ doet er toe. Jezelf kapot laten maken is niet de weg.

Ik herken het. Ik zit nu midden in een proces afstand te nemen van mijn negatieve ouders. Als kind al deed ik niets goed in hun ogen en nu ik volwassen ben doen ze dat nog steeds) ondanks dat ik nu maar vroeger ook alles goed voor elkaar heb).

Helaas heb ik nu ook moeten concluderen dat er geen band is, en er ook niet zal komen omdat ze nooit zullen veranderen.

Ik ben nu ( met veel steun) mn grenzen aan gaan geven. Het is niet gemakkelijk ( oo wat zijn ze slachtoffer en ligt aan mijn karakter etc etc) maar nu gaandeweg helpt het.

Het is echt een proces, dit patroon doorbreek je niet van de een op andere dag. Ik raad je hierbij ook hulp aan ( in he omgeving of professioneel). Omdat je vader je grenzen niet zal accepteren.

Ik ben nu een jaartje verder en ik voel me heerlijk! Ik was ook meer een pleaser en sinds kort geeft mn lichaam duidelijk aan als mensen over mn grenzen gaan, en doe ik er ook iets mee. Ook gekapt met een vriendin die zo is.

Denk aan jezelf!( want dan doet tenminste iemand dat;)).

quote:ivankar schreef op 24 mei 2016 @ 16:48:

Ach ja, babyboomers. De generatie die het beter had dan alle generaties vóór hen, en ook vele generaties ná hen.



+100!!! De generatie die altijd maar het hoogste woord wil voeren en vooral doet waar ze zelf beter van worden. (de 'ikke ikke en ikke generatie en de orakels met advies waar niemand om vraagt. Ik moet nu even denken aan Claudia de Breij met haar cabaretstukje over babyboomers haha)



Gelukspopje, de volgende keer als je vader weer begint met zeuren zou ik de koe bij de horens pakken. Blijkbaar heeft je vader echt een bord voor zn kop, omdat hij zich niet kan inleven in jouw situatie en hoe dit voelt voor JOU. Het van je af laten glijden werkt niet voor je, dus ik zou het volgende keer echt anders aanpakken. Je hart luchten kan soms zeer relativerend werken. Leef je uit, ga "all the way", met tranen en al. Als je vader niets met je gevoelens kan en blijft hangen in zijn mopperpot-isme, dan zou ik de relatie met je ouders echt op een laag pitje zetten. Geef dit ook aan bij je ouders. Dan is het gelijk voor beide kanten duidelijk. Niets is erger dan dingen niet uitspreken.

Ik denk niet dat je vader ooit gaat veranderen eerlijk gezegd. Niet leuk, als je ouders zo tegen je doen.



Maar eeh, als er van jou niks deugt dan heeft hij je niet zo best opgevoed, zou ik denken. Je gaat je toch afvragen wat hij fout gedaan heeft. Misschien moet je dat eens doen.

quote:BWitched schreef op 27 mei 2016 @ 08:50:

Ik denk niet dat je vader ooit gaat veranderen eerlijk gezegd. Niet leuk, als je ouders zo tegen je doen.



Maar eeh, als er van jou niks deugt dan heeft hij je niet zo best opgevoed, zou ik denken. Je gaat je toch afvragen wat hij fout gedaan heeft. Misschien moet je dat eens doen.



De kans is groot dat vader alles wat "fout" is aan TO aan haarzelf gaat wijten, dat zij 'ondanks alles wat hij voor haar heeft gedaan toch zo is geworden en waar hij dat in hemelsnaam aan verdiend heeft *zelfmedelijdenmodus factor 326*".

En dan kom je er alleen nog maar verdrietiger uit, zo'n gesprek kan zeer heilzaam zijn met mensen die in staat zijn kritisch naar zichzelf te kijken, maar niet met mensen zoals TO's vader, of zoals die man op mij overkomt.

Zo'n mensen draaien en keren alles opdat het toch maar in hun eigen grote gelijk past, zouden het zonlicht te ontkennen als hen dat zo uitkomt.



TO, het enige wat ik je kan adviseren is inderdaad afstand nemen en houden. Dat gaat je ook veel verdriet kosten, maar in mijn ervaring is afstand het minst slechte voor jezelf.

En ga bewust op zoek naar mensen die 'helend' voor je zijn, en laat dat ook toe.

Zelf was ik op een bepaald moment zo beschadigd dat ik iedereen wegduwde, in eerste plaats mensen die het oprecht goed met me voorhebben, trap aub niet in die val.

Sterkte

Dat was geen serieuze vraag. Mijn moeder zat ooit te praten met mijn werkster, die maar bleef klagen over de huidige generatie jonge ouders, waaronder ook haar eigen kinderen die weer jonger zijn dan ik.



Mijn moeder werd het een beetje zat. Waarop ze zei : "tja, wij zijn degenen die ze hebben opgevoed, dus je gaat je dan toch afvragen waar wij het verprutst hebben."



Mijn moeder komt uit een familie die aan elkaar hangt van de rotopmerkingen naar elkaar en ze grossiert in dooddoeners waarmee je zulke gesprekken plat slaat. Zeer effectief want je laat het bij de ander (hoewel dit wel geldt als een sneer terug).

Als je vader rot doet kan je ook zeggen dat je voor de gezelligheid komt, dat je het niet gezellig vindt zo, dat je dus naar huis gaat en dat je wel weer terug komt als hij wel gezellig tegen je kan doen.



Wat hij doet is echt niet ok.

Ah, ik dacht dat je het serieus bedoelde, wou TO de frustratie besparen van de reactie die haar vader daar misschien op zou geven - my mistake

Dubbel

quote:MonicaG schreef op 27 mei 2016 @ 09:39:

Ah, ik dacht dat je het serieus bedoelde, wou TO de frustratie besparen van de reactie die haar vader daar misschien op zou geven - my mistake lijkt me niet verstandig

Mensen zoals je vader zijn er veel meer, laat dat ergens een troost zijn, althans het klinkt als het type dat je meer tegenkomt. Vaak op leeftijd, geen enkele mogelijkheid meer voor andere inzichten, staan er gewoon niet meer voor open, kunnen ook niet goed luisteren naar anderen. Hebben hun eigen mantra's ontwikkeld en die stroken vaak niet met de waarheden van anderen of met de werkelijkheid. Dit zegt vooral heel veel over hem. Net als wat NowThen zegt, ze willen vooral zeiken. Bitterheid is hen niet vreemd helaas. Als je uiteindelijk hun klachten oplost maak je ze niet gelukkig, want dat is niet de bedoeling. Slachtofferschap ten top en vooral niet naar jezelf kijken, want het kan toch echt niet zo zijn dat je jezelf iets kunt verwijten of dat je zelf ergens iets aan kunt doen. En wat ze allemaal 'gekregén' hebben wordt vergeten of als vanzelfsprekend ervaren terwijl huidige of toekomstige generaties hier never nooit meer een beroep op kunnen doen. Het is een diep gevoel van ontevredenheid dat blijft woekeren en dat alleen zijzelf kunnen oplossen, al is alleen dat al erkennen vaak not done voor ze.



To, laat je alsjeblieft niet gek maken hierdoor, neem afstand. Hoe erg dat het is, het zijn je ouders. Het is het gewoon niet waard je steeds weer verdrietig of teleurgesteld te laten maken door deze mensen. Echt, afstand nemen en geen verwachtingen hebben is belangrijk. Ik weet waar ik het over heb, ik ben altijd net zo gevoelig geweest als jij. Belangrijk is dat je meer op je eigen oordeel gaat vertrouwen, je niet te snel uit je evenwicht laat brengen. Jij weet dat je geen pretstudie gedaan hebt, jij stond achter deze keuze, en nog steeds. Daar mogen anderen van denken en zeggen wat ze willen. Je hebt gedaan wat je zelf wilde en dat is belangrijk, misschien dat sommige van deze verbitterde types daar nog weleens jaloers op zijn.



Mantelzorg is zo'n punt dat hier ook onderwerp van gesprek is. Toevallig gisteren nog. Ik zit er enorm mee in mijn maag. Het begint bij ons nu langzamerhand. Ik lees hier dat mensen zeggen dat je je voor mantelzorg zult moeten gedragen. Maar soms zijn mensen oud en in de war waardoor ze zich niet zo geweldig gedragen, of ze kunnen hun aftakeling niet accepteren en waardoor hierdoor onuitstaanbaar, vooral naar de direct omgeving toe. Mijn band met mijn moeder is al jaren niet zo geweldig, maar ik ben ook degene die in de buurt woont en als het straks meer aan de orde is weet ik hoe moeilijk het zal zijn sommige dingen te weigeren. Overigens zijn we ook het enige kind in de buurt voor mijn schoonouders.

Mijn moeder kan zich al jaren niet kan gedragen. Zo'n type met 'slachtoffer' als middle name. Zij heeft het nooit gedaan, alles overkomt haar en anderen moeten alles oplossen. Gaat natuurlijk allemaal erger worden. Wel heb ik besloten geen dingen te gaan opknappen die eenvoudig te regelen zijn door ervoor te betalen. Ik ga me niet in allerlei bochten wringen, minder werken, kosten maken om mijn moeder uitgaven te besparen. Dat is de wereld op zijn kop. Dan heb ik het over dingen als kosten voor huishoudelijke hulp. Ook ik heb een baan, drie kleine kinderen, partner, sociaal leven, etc., wat al moeilijk rond te breien is, laat staan mantelzorg er nog bij voor dingen die je kunt inhuren. En dat dan aan beide kanten van de familie. Er blijft genoeg over dan aan mantelzorg wanneer er betaalde diensten afgenomen worden. We gaan het zien. Ik wou dat ik het antwoord wist....

Er wordt weleens gezegd door mensen die verder weg van hun ouders wonen dat het niet gek is als hun zus/broer die dichtbij woont meer aan mantelzorg doet, diegene heeft ook altijd kunnen profiteren van oppas, zorg voor huis/dieren bij vakantie, hulp bij klusjes, etc. Helaas is dat in lang niet alle gevallen de realiteit, ook bij ons niet, je ouders moeten dit willen en ertoe in staat zijn.