Jong en burnout

Hallo allemaal. Even een wat chaotische reactie van mij. Paar weken terug een flinke lap tekst geschreven, maar die viel weg, geen puf om het opnieuw te verzinnen en sindsdien alleen wat bijgelezen hier.



Ik zag koffie voorbij komen. Als ik 's ochtends twee koppen koffie drink en vergeet om wat extra te eten, word ik hyperactief, heel onrustig, ik ga heel snel praten en kan ik m'n handen / voeten niet stil houden. Ik probeer dus echt vaker thee te drinken (dan heb ik er minder last van) en water. Moe worden van koffie ken ik niet. Ik ben wel meer gefocust op voeding. Ik ben voorzichtig met suiker en eet gematigder. Geen gezondheidsfreak, maar ik merk dat het goed doet. Word er wel fitter door en ben (eindelijk) tevreden met mijn lijf.



Derealisatie: Ik ken het begrip niet, maar in het begin, op dagen dat ik meestal ook een paniekaanval had, dan leek het of ik mezelf van een afstandje bekeek, idd soms ook alsof ik mezelf hoorde praten. Gek werd ik er van, ik probeerde weleens op die momenten pen en papier te pakken om op te schrijven wat ik voelde, maar dat sloeg echt nergens op. Ik keek naar mezelf, ik baalde van wie ik was / wat ik deed en ik kon er geen invloed op uitoefenen. Eindigde meestal in een paniek aanval, daarna was ik dan enorm moe / uitgeput en ging het wel weer. Best vreemd.



Partner: ja, ook die van mij is het weleens zat, en dat vind ik ook wel te begrijpen, maar ons 'voordeel' is, dat mijn man twee jaar daarvoor een fikse depressie heeft opgelopen en zich zodoende wat kon inleven in mij. Dus als ik tegen het plafond vloog van de irritatie, dan nam hij de kinderen mee of dan ging ik buiten een rondje wandelen, alleen. En als gezin bouwden (en bouwen nog) we veel pauzeruimte in. Maximaal 1 dag in het weekend volplannen, liefst niet te vol, en de andere dag uitrusten. Mijn relatie was toch al nooit top, man is erg egoïstisch zonder dat door te hebben en er is nog wel meer mis. Maar het gaat, we kunnen in ieder geval praten en maken ook bewust tijd voor elkaar. Pas een weekend weg geweest, en man werd helemaal blij toen ik van de week spontaan opmerkte wel weer eens uit eten te willen (ja, met jou! wij met z'n tweetjes). En ik reageerde superenthousiast vanmorgen toen hij de broodtrommels van de kinderen had klaar gezet. Je moet blij zijn met kleine dingen. En ik heb de conclusie getrokken dat mijn leven niet makkelijker wordt / ik niet gelukkiger word wanneer we niet zo door zouden gaan, dus ja. Laat maar zo dan.



Hebben jullie het idee dat je ook echt wat van je BO geleerd hebt? Want dat lees je overal... Ik ben echt wel wijzer geworden, heb van veel meer dingen verstand gekregen, voor veel meer dingen begrip gekregen (wat wereldwijs geworden), maar in mijn gedrag vind ik dat moeilijk toe te passen. Ik ben streng voor mezelf en ga altijd maar door. Ik doe wat ik beloof. Ik maak mijn taken af. En dat was nu juist mijn valkuil. En toch, nu merk ik weer dat ik dag en nacht aan het werk ben. Thuis alles op orde houden (sinds kort een schoonmaakster in huis, maar dan extra, extra op gaan ruimen), en op het werk niet braaf m'n 32 uur werken, maar steevast als laatste naar huis, in het weekend werken, 's avonds nog wat doen. En dat moet ik niet doen, dat weet ik, maar ik denk steeds weer dat het nodig is, omdat ik niet alles afkrijg, omdat dit of dat toch erg belangrijk is etc. etc. Ik word me er pas weer bewust van als mijn man geïrriteerd raakt (je gaat op 2e pinksterdag werken! ik wilde wat met het gezin doen!) of als mijn werkgever er een punthoofd van krijgt (en zaterdagavond een mailtje beantwoord met: okeeee, maar het is nog geen maandag hè). Bah. Dat moet toch een automatisme worden? In plaats daarvan heb ik een nieuwe vermoeidheid op mijn nek getrokken.



Want ja, ik slik nu fluoxetine, moet zeggen dat het me erg oplucht om niet de hele dag geagiteerd / opgefokt / boos / onrustig te zijn. Een bijwerking kan zijn vermoeidheid, maar eerlijk gezegd is de week ook altijd erg vol, dus daar kan het ook van komen. Waar ik een beetje bang voor ben is dat die fluoxetine het zetje geeft om me wat beter te voelen, en dat ik daar meteen weer mee de mist in ga door daar gebruik van te maken en nog harder te gaan werken.



Vakantie: wij zijn vorig jaar 1 weekje naar Friesland geweest, toen zat ik vlak na de paniekaanvallen en nog midden in een grote dip. Ik heb weinig meegekregen van die vakantie, alles was teveel. Gelukkig mooi weer, dus ik heb voornamelijk in de tuin gezeten of op bed gelegen. Dit jaar gaan we naar diezelfde plaats terug, ik weet zeker dat ik er nu meer van mee krijg, wat een verandering zal dat zijn. We zijn een paar weken terug met de kinderen naar Oostenrijk geweest en ik heb me heerlijk uitgeleefd met wandelen in de bergen, met het gezin maar soms ook alleen. En zo'n wandeling alleen, dat doet dan ook ontzettend goed.



Wat ik al zei, een lange, warrige post. Ik hoop binnenkort wat constructiever te kunnen reageren. Voor nu laat ik het er even bij. Heb mezelf huiswerk meegegeven: proberen wat meer een pas op de plaats te maken. En ja...mijn laptop staat aan, was toch van soort van plan om zo op mijn gemak nog wat uit te werken voor mijn werk. Ik weet dat het niet verstandig is, maar nu heb ik er even alle tijd voor. Lastig.

He Femke, jeetje wat een drukte beschrijf je. Kijk je wel een beetje uit dat je inderdaad niet weer keihard in dezelfde valkuilen aan het stappen bent? Waarom luister je niet naar je leidinggevende, als zelfs die het zegt...

Is het zo dat je werkt op tijden dat het eigenlijk niet moet om het over de gehele linie wat beter verdeeld en dus rustiger te hebben? Of weet je echt van geen stoppen?

Dat laatste zou me echt zorgen baren, dat eerste klinkt (ietsjes) minder gevaarlijk.



Als je het dan hebt over lessen uit de burnout in verband hiermee:

Ik heb geleerd heel eerlijk naar mezelf te kijken en me af te vragen waarom ik altijd zo goed en snel mijn werk aflever, als in: op tijd, altijd goed en meer dan eigenlijk nodig.

Het antwoord is: omdat dat is/was wie ik ben, waar ik mezelf op voor laat/liet staan, waarmee ik mezelf bewijs/bewees, waarom ik mag zijn.

Dat wil ik niet meer. Ik doe dus heel bewust minder dan ik dacht te moeten doen, werk langzamer dan ik zou kunnen, type heel bewust en netjes ipv razendsnel. En dat kost moeite, echt. Het betekent dat ik nog maar half zo snel door de gang loop. Dat ik niet ga plassen terwijl het kopieerapparaat print, maar eerst het één en dan het ander doe. Hele kleine suffe dingen die me dwingen om niet terug te vallen in die haast, dat moeten, dat sprinten. Ik parkeer expres buiten en zo ver mogelijk van de voordeur in plaats van binnen zo dicht mogelijk naast de lift.



En weet je? Ik ben nog steeds goed in mijn werk, mensen zijn nog steeds blij met me, ik heb meer tijd en aandacht voor een suf gesprekje. Ik voel me beter, rustiger, minder door-sjesend.



Maar wat je schrijft over de wandelingen en de energie die je daarvan krijgt dat klinkt wel weer heel erg goed! En wat fijn dat je je kunt verheugen op een vakantie die sowieso fijner wordt dan die van vorig jaar.



Hier vakantie-twijfels, maar ik denk dat ik zoon en tent in een auto gooi en dan zonder plan Frankrijk inrij. Iets waar ik oprecht zin in heb, en dat gevoel: zin hebben in dingen, wow, dat was ik helemaal kwijt voor en tijdens de burnout dus dat is voor mij de grootste winst: ik kan weer oprecht zin hebben in dingen. Pfoe!

Rascalles, dat wazig zien had/heb ik ook, had dat zelf nog niet aan derealisatie/depersonalisatie gekoppeld. Vervelend hè... Er zijn hier nog wel wat mensen die last hebben van wazig zien trouwens. Wat ik deed/doe als ik er last van had/heb... Goh, goeie vraag. Ik denk vooral er niet tegen vechten en het er laten zijn, en tegen mezelf vertellen dat dat wil zeggen dat ik moe ben/te veel gedaan heb en dat ik naar die signalen moet luisteren. Het niet bekijken als iets raars maar als iets dat nu eenmaal bij mijn burnoutpakketje hoort. Ik word er ook wel eens gek van hoor, van dat onechte, wazige gevoel. Dan doe ik een dutje en dat reset de wazigheid meestal wat.



Femke, dat klinkt wel heel druk. Pas je een beetje op dat je je niet opnieuw overlaadt...? Voor jezelf blijven zorgen is écht wel belangrijk...



Beel, het klinkt alsof jij de dingen goed aan het aanpakken bent! Alles bewust langzamer doen, dat is echt iets goeds en helpt mij vaak. Zou er alleen wat vaker aan moeten denken, om bewust te vertragen.



Wat vakantie betreft: ook ik probeer het wat kleiner/rustiger te zien dan anders. Onlangs twee citytrips gedaan, en daardoor beseft dat ik dat eigenlijk écht niet aankan. Als ik deze zomer op vakantie ga, dan is het naar de rust, ergens de natuur in. Meer lukt niet, en daar moet ik me bij neerleggen. Ook muziekfestivals moet ik aan me laten voorbij gaan, heb ik beseft. Misschien lukken citytrips en grote festivals me wel nooit meer, misschien is al die drukte wel nooit iets voor mij geweest en drukt m'n burnout me met m'n neus op die feiten...?

quote:_Naoko_ schreef op 25 mei 2016 @ 11:28:

...misschien is al die drukte wel nooit iets voor mij geweest en drukt m'n burnout me met m'n neus op die feiten...?



Wat je hier zegt Naoko...dat raakt precies wat ik me afvraag over mezelf. Ben ik wel zo'n feestbeest, mensen mens, druktemaker, gezelligheidszoeker, sociaal wezen. Misschien ben ik dat eigenlijk nooit geweest. Misschien is dat wel hoe ik mensen altijd heb ingedeeld:

sociaal druk ---> gelukkig mens.

Sociaal wat meer afgezonderd of rustiger -----> loser.

Wat erg als ik het zo opschrijf. De mensen waar ik me het fijnst bij voel zijn alles behalve druktemakers eigenlijk. En ik heb mezelf heel veel druk opgelegd, onbewust hoor, om te voldoen aan mijn eigen plaatje van hoe gelukkig en succesvol eruit ziet. En weet je, nu ik dit zo opschrijf kom ik weer eens tot een inzicht...het vindt zijn oorsprong denk ik op de lagere school maar vooral de middelbare school. Ik wilde erbij horen, koste wat het kost. Ook dat kwam natuurlijk wel weer ergens vandaan hoor.

Maar jeetje, wat liggen sommige patronen ver in het verleden en hoe hebben ze je gevormd, misvormd misschien.

En het is die BO die ons dus inderdaad dwingt om te gaan onderzoeken wat echt is, wat niet, wat jij bent, wat je vertekende beeld is, waar je energie uithaalt en waar je hem met bakken eruit smijt en verspilt.

Beel, dat lezen, daar kreeg ik kippenvel van... Je hebt helemaal gelijk, denk ik...

@femke09 Dat klinkt niet goed. Is het een idee om een week en maand rooster te maken?

Wanneer en van hoe laat tot hoe laat je werkt?

Wanneer je huishouden doet, wanneer leuke dingen, en wanneer niks, femke tijd?



Er schijnen computer programma's te zijn die je computer uitschakelen bv om 17uur. Dan móet je wel stoppen.

Ik weet zelf nog niet hoe die heet.



Ik zou misschien toch even weer een afspraak met je therapeut maken als je die niet meer spreekt. Dat is juist iets krachtigs om te doen nu in grijpen. Absoluut niet zwak. Maar juist stoer.



Sorry, ben beetje bezorgd. Ik gun je geen dubbelburnout.

Je leven anders leven is de clou na een burnout. Als je nu weer in dezelfde valkuilen trapt, misschien een keer met een burnout coach of arbeidspsycholoog praten?

Die laatste kijkt juist naar wat er anders moet, om jou gezond te houden.



voor jou en voor iedereen

Ik weet eigenlijk niet of ik wel echt ern bo heb of dat ik niet gewoon moe ben van al mn angsten. De laatste dagen echt weer een dikke terugval. De meeste achterlijke gedachten razen door mn hoofd en weer bang om helemaal door te draaien. Lijkt me niet heel erg bij een bo horen ? Zit ik hier een beetje jullie topic te vervuilen met iets anders

@noako & beel, daar heb ik dus ook al zoveel over nagedacht!

Maar toch ging me 'dat drukke sociale leven' voorheen ook goed af. (Toen ik dus jonger was en op school zat)

Of hebben jullie dan nu wel het gevoel dat je dat altijd al 'moest'?



@rascalles, je kunt natuurlijk door heel veel verschillende dingen vermoeid en

BO raken, het gaat om je herstel, niet om de naam.

@Rondbontje: Ook weer een goeie vraag...ehm nou ja, als ik terugkijk op mezelf, en ik ben al heel erg oud hè (45) dan heb ik heel veel plezier ook gehad door al die sociale drukte inderdaad.

Het is misschien pas later dat het is gaan wringen, gaan kosten? Toen het niet alleen meer het sociale was in de zin van uitgaan en zoveel mogelijk lol maken, maar ook als moeder leuk en sociaal bezig zijn, ook als collega leuk en sociaal en jong en hip blijven, ook als vriendin niet tekort schieten.



Misschien dat het in eerste instantie opleverde wat ik graag wilde en dus positief was, maar dat de basis niet helemaal natuurlijk was en dus geen stevige fundering, en toen er steeds meer op ging rusten en gebouwd werd die hele fundering in elkaar stortte?



Ik filosofeer ook maar wat hardop hoor, interessant...

Jullie zo lezende dacht ik terug aan iets wat ik eens gelezen heb, en waar ik daarna verder over na ben gaan denken. Iets als: wie zie jij als rolmodel en wat zegt dat over jezelf? En ja, vrijwel alle mensen die ik (bij gebrek aan beter woord) 'bewonder' zijn degenen die intelligent zijn, brede interesses / algemene ontwikkeling, hard werken en (veel te) hard lopen voor andermans zaak.



M'n grenzen bewaken vind ik lastig. Mijn echtgenoot blijft doordrammen wanneer hij graag iets wil doen, ook als ik duidelijk aangeef dat ik dat niet wil, omdat het teveel is voor me. Zo zet ik me nu schrap tegen komend weekend, hij wil zaterdags iets met zijn nichtje doen en vraagt of ik mee ga, maar zondag wil hij en winkelen en naar een verjaardag. Dus ik wil zaterdag echt niet mee, liefst zie ik hem met de kinderen die kant op gaan, maar hij wil natuurlijk of alleen, of met z'n allen naar dat nichtje toe.



Beel, dank je voor je reactie gisteravond. Ik heb uiteindelijk inderdaad m'n laptop niet meer opgestart, en heb dat voor vandaag ook laten zitten. Op mijn werk vind ik grenzen aangeven lastig. Ik heb afgelopen jaar al zoveel gevraagd van mijn werkgever (directeur is tegelijk mijn leidinggevende), deadlines uitgesteld tot in het oneindige en ook nu liggen een aantal zaken al langer op mijn bord. Deels ook omdat we gewoon mensen tekort komen. Aanvulling heb ik inmiddels, maar die moet nog opgeleid worden en kost daardoor feitelijk de eerste maanden juist meer tijd. Om nu weer te melden dat het allemaal echt even niet lukt kan ik niet over m'n lippen krijgen. Hoever kun je gaan voordat iemand je echt zat is? En op zich, als ik wat harder loop lukt het uiteindelijk wel... (valkuil). Tuurlijk, ik geef dingen meer uit handen, leg verantwoordelijkheden bewust daar waar ze horen in plaats van automatisch op mijn eigen bord, maar dat zorgt op dit moment niet voor voldoende extra tijd, simpelweg omdat ik 8 dagen werk plus het opleiden van iemand in 4 dagen probeer te proppen.

Me-time? Dan moet ik vluchten... anders zit er altijd wel iemand op m'n lip. Komende dinsdag heb ik vrij, eigenlijk voor een high tea met m'n zussen (en de rest vd dag me-time) maar een zus belde al huilend op, want ze is op dieet dus ze durft niet mee. Dat dieet is inderdaad hard nodig, dus wellicht dat we er dan een bioscoopje van maken. Maar goed, zo af en toe een dag vrij schiet niet op natuurlijk.



Hm, een feestbeest of sociaal dier ben ik nooit geweest. Maar mijn handicap is dat ik mijn hele leven al soort moe ben. Niet iets om echt wat aan te doen, het viel mij ook niet op, ik wist niet beter, maar mijn lichaam gaf nooit grenzen aan. Dus ging ik altijd door, want afspraak is afspraak (sportclubjes, zwemles etc.). ik sloeg nooit over. Ik vind het mooi om te lezen dat sommigen van jullie al zover zijn dat je je ergens weer op kunt verheugen, ergens zin in hebben. Dat gevoel ken ik niet, want ik 'doe' mijn hele leven al dingen, gewoon omdat dat zo bedacht is. Wel ben ik vrolijker geworden, iets wat ik eigenlijk ook niet van mezelf herken, maar het bevalt goed Ik geef de fluoxetine daarvan de 'schuld'



Rascalles, ik ben ook nooit in een officieel hokje gaan zitten, maar ik voel me hier thuis. Gewoon lekker blijven hangen dus als ik jou was



Suikerspin, ik zet alle zeilen bij. Ik baal er gewoon van dat ik mezelf nog niet genoeg heb kunnen veranderen. En dat ik uiteindelijk toch alles weer (als altijd, maar dat zit ook in mijn karakter) alleen heb moeten doen (opkrabbelen). Ik heb vorig jaar heel duidelijk aangegeven bij huisarts en Arboarts dat ik alleen maar aan het werk was of aan het werk dacht en dat ik dat met geen mogelijkheid van me af kon zetten, echt bizar gewoon (en zover ben ik nu gelukkig nog lang niet). Ik wilde daar echt vanaf, en vind eigenlijk dat ik daar te weinig hulp in heb gekregen. Ik bleef gewoon doorrennen, en blijkbaar mag / kan je daar als hulpverlener dan ook niet veel mee. Ik had dat graag anders aangepakt, maar da's achteraf. Ik ben gisteren bij de huisarts geweest, maar daar kom niet echt verder mee. Ja, twee foldertjes meegekregen van psychologen, als ik wil kan ik daar een doorverwijzing voor krijgen. De psycholoog die ik heb uitgeprobeerd, daar had ik helemaal niets mee, dat werkte niet. En ik ben ook huiverig om nu alsnog een traject op te starten, nu ik dik een jaar later al zoveel verder ben gekomen. Wat is dan mijn hulpvraag? Wat wil ik dan nog horen van zo'n psycholoog? M'n ei kwijt? M'n zielige verhaal doen?



Laatste keer dat ik uit m'n dak ging zei m'n werkgever 'kom je aandacht tekort?' Heel fijn. Dat zorgt er bij mij voor dat ik direct denk: oké, mij hoor je niet meer en die rapporten van jou, je krijgt ze drie keer zo dik als je verwacht en ook nog eens een week eerder, ik zal je eens wat laten zien! Bah, ik wil echt van die prestatiedrang af. Het is zijn toko, niet de mijne! Terwijl de baan op zich zo ontzettend leuk is, dichtbij, leuke collega's en werkgever (toch wel), zelf weten wat je doet, hoe en wanneer, gewoon ontzettend gaaf. En nu heb ik dus een huishoudster, en ik ben panischer dan ooit om alles netjes opgeruimd te hebben zodat zij kan schoonmaken. Ik krijg het niet voor elkaar te denken: mijn huis, je denkt maar van me wat je wilt. Nee, ik pak last minute nog een boodschappenkrat om alle losse zooi in te kieperen en tijdelijk in mijn auto te zetten Maar ja, mijn echtgenoot vindt opruimen al helemaal geen prioriteit (die maakt zelf niks meer schoon, want we hebben toch een schoonmaakster?) terwijl ik denk: een schoonmaakster komt om schoon te maken, niet om op te ruimen. Bovendien, ze heeft drie uur in de week... dat kan dan toch allemaal niet?



Oké, ik sta weer door te draven hier, sorry. Ik heb het koud. Ik duik zo m'n bed in met een boek, zien we morgen wel weer verder. Echt, sommige dingen gaan me beter af dan eerst, ik ben heus wel wat relaxter, maar ik ben d'r nog niet. Te ongeduldig misschien. En ik ben bang dat ik nog niet genoeg heb geleerd.



Dikke knuf voor iedereen hier Ooit kijken we achterom en zijn we blij dat alles achter de rug is. Zolang we dat weten, moeten we er toch doorheen kunnen komen allemaal.

@Rascalles, ik ben ook heel ziek geweest de afgelopen maand, eerst antidepressiva, toen ervanaf kicken toen hop EMDR er achteraan, ik dacht dat ik helemaal gek werd, ik huilde schreeuwde hyperventilatie aanvallen, en waar het dan vandaan komt dat weet je nooit, is het BO, ben je moe van je angsten, ben je sws gewoon moe van alles? Ik was er van overtuigd dat ik gewoon dood zou gaan en legde mij hier bij neer, (nu niet meer gelukkig) ik was er ZEKER van dat ik helemaal knetter knetter gek aan het worden was. Het maakt niet uit in welk vakje welke stoornis of welk straatje je hoort, en je bevuilt zeker niet het forum hier, veel mensen hier hebben ook soort gelijke klachten gehad met evt tips e.d. Toen ik 1 keer tegen mijn psychologe zij dat ik me zo neerslachtig voelde kreeg ik meteen depressievestoornis op mijn hoofd gestempeld. MY GOD wat is dat toch met die psychologen?? op mijn werk had ik ook al zo de pest aan ze hahah

Ook ik heb de afgelopen weken last van de derealisatie, alsof de wereld om je heen een beetje gek is, je brein niet helemaal meewerkt, ik vergeet ook van alles het is een ontsettend k*t gevoel. Ook wazig zien, ff 2 minuten koud water op je polsen en even lekker een tijdje gaan liggen. je kunt ook altijd PBtje doen he?



@beel, wat een mooi inzicht, iedereen wil er graag bij doen en voldoen aan dat maatschappelijke beeld, het idee wat anderen van je hebben daar aan moeten voldoen



@Naoka ja het is ontzettend vervelend dat je niet overal heen kunt waar je wil, toen ik hier eerder wat milder last van had, zette ik soms even de auto langs de kant en deed even een 5 minuten oplaad momentje, Het idee dat ik dat altijd en overal kon doen gaf mij veel rust.



Hier redelijk, nog steeds met momenten wat neerslachtig, onwerkelijk en dood-dood moe. ik kan me niet eens meer voorstellen dat ik 2 maanden geleden nog met mijn vriendinnen 2 uurtjes in de discotheek stond, of alleen naar de paarden ging pff. Bah soms is het allemaal zo deprimerend de gedachten wat je nog moet doorstaan om weer jezelf te zijn.

Maargoed we leven vandaag en er komt indd een moment dat wel allemaal weer beter zijn

Femke: hahahahaha ik moest zo lachen om je boodschappentas-auto momentje te mooi!

O trouwens. SPAM SPAM. ahum. over de-realisatie. ik schrok/schrik nog wel eens van mijn eigen armen/handen. Dan schrik ik er soms echt van op en kijkt mijn moeder me aan en lachen we erom hahaa

@femke

Goed dat je naar de huisarts bent gegaan. Suf dat hij/zij niet echt kon helpen op 2 folders na.



Ik denk dat jezelf even moet zoeken, je moet denk ik niet naar een psycholoog gaan maar naar iemand die kennis heeft van arbeid en gezondheid en de balans tussen werk en privé.

Google op: arbeids gezondheidspsycholoog, loopbaan coach, burnout coach. Echt niet naar een normale psycholoog gaan, zeker niet als je je daar niet prettig bij voelt, maar echt 1 met kennis van arbeid en burnout.

Bel er gewoon eens 3 op om te informeren.



Ik zou jezelf wel een traject gunnen en je baas op de hoogte brengen.



Als je er 1 hebt gevonden en het wordt niet volledig vergoed, wil hij misschien wel bijdragen.



Ik denk dat je nu echt voor jezelf moet kiezen, gun jezelf een traject als je dat wilt.

En zaterdag thuis blijven, heel naar dat je man zo over je grens gaat vind ik.



Dat moet ik zelf ook nog leren. Soms geef ik mijn grens heel duidelijk aan maar gaan ze er alsnog op slinkse wijze soms over heen.

Voel me soms echt een bitch, maar pak zeker werk dingen nu echt veel zakelijker aan.



Lastig.



Trouwens het lijkt alsof iedereen hier rare hulpverleners heeft

Zijn sommigen wel positief?



Mijn therapeut maar ook huisarts zijn totaal niet van de labels en hokjes. Ze zeggen nooit stoornis dit of dat tegen mij, waarschijnlijk omdat ze weten dat ik dan in paniek raak. Hihi Ik heb dat soort rare klachten wel, maar het gaat om de oplossing in de gesprekken en vooral over alles wat goed gaat! Me richten op de dingen die nog niet lukken werkt echt averechts. Wat dat betreft heb ik dus misschien mazzel. Alleen een niet prettige bedrijfsarts.



@Rascalles wat meerderen zeggen, het is fijn als iemand je helpt met je klachten, welke namen de stoornissen of ziektebeelden precies hebben doet er niet zo toe.

Dat de hulp helpend is is het belangrijkst.

Heb jij wel goede hulp?

Heb je het idee dat het helpt?

Anders echt lief voor jezelf zijn en als het kan een ander zoeken.



Slaap lekker iedereen!

Ik heb een fijne psych. Ken haar al van jaren geleden. Zij weet me altijd weer rustig te krijgen ofzo. Ik ben dus tevreden. Mijn huisartsen ( duo) willen me altijd wel aan de ad hebben. Terwijl ik dat zelf niet wil. Heel makkelijk schrijven ze dat voor.



Femke, wat naar dat jij je ook zo ellendig voelt. Kan het met het stoppen van de ad te maken hebben ? Waarom ben je gestopt ? Ik ben ook weer zo wazig de afgelopen dagen. Echt niet tof gewoon. Alsof je een ander soort bewustzijn hebt. Razende gedachten ook gisteren, vreselijk. Is nu gelukkig wat minder. Maar nog steeds voel ik me raar , zo n onderliggend gevoel van er kan elk moment iets ergs gebeuren. Bah.



Waar ik trouwens veel aan heb is de website anxietynomore punt uk punt co. Ik had er over gelezen hier op het forum en was de site via google ook al tegen gekomen. Ik was er al een paar weken niet geweest maar gisteren weer opgezocht. Hier wordt door een ervaringsdeskundige heel duidelijk uit gelegd wat angs en paniek etc zijn en hoe je er mee om moet gaan.



Hier soms een sombere dag maar niet echt depressief. Wel heel bang dat het altijd zo blijft zoals het nu is.



Ik heb de koffie ook laten staan maar de adrenaline vliegt door mn lijf. Ik heb vanmorgen al een uur gewandeld maar heeft niet echt geholpen. Ik laat het er dus maar zijn. Ik zou eigenlijk moeten sporten maar heb daar echt de fut niet voor. Herkenen jullie dat adrenaline gevoel en wat doen jullie er tegen ?



Fijn om hier te praten. Dank jullie wel !

Hulpverleners: met de Arbo arts kon ik goed lachen. Had ook terechte tips, maar daar ik niet naar geluisterd

Ik ga googelen

Trouwens Femke, als je goed met de arboarts kon, zou je ook weer een gesprek met hem kunnen aanvragen.

Hm, zo'n arboarts kan alleen maar advies geven, hij kan je niet doorverwijzen, dat moet de huisarts doen.

Onze arboarts kan ons wel doorverwijzen.

Rascalles, dat adrenalinegevoel is me (en vele anderen hier) bekend. Ik ben daar ondertussen vanaf (soms duikt het nog wel eens op, maar steeds minder vaak), maar vond het ook iets heel vervelend. Alsof je lijf niet wil stoppen met stressen, ook al heeft het daar geen reden meer toe. Dat is ook net het punt, je lijf blijft in doorgaanmodus en de adrenaline blijft dus zonder reden stromen. Het accepteren en er laten zijn lijkt me het beste. Ik praatte wel eens luidop tegen m'n lijf in de zin van 'hey, er is niks aan de hand, je hoeft niet zo te reageren, doe maar rustig!' Op die manier neem je wat afstand van het nare gevoel. Ontspanning/mindfulnesssoefeningen kunnen ook helpen, cafeïne/suiker minderen ook, maar hetgeen het meeste helpt is tijd... Op een bepaald moment stopt/mindert je lijf daar wel mee (als je effectief lang genoeg stopt met doorgaan dan toch). Bij mij was het alleszins een fase waar ik door moest en weinig meer kon doen dan wachten. Maar het mindert wel weer, echt waar...



Femke, klinkt alsof je echt best weer even wat op de rem gaat staan... En die me-time, daar moet je écht op staan hoor, véél te belangrijk, daar laad je echt je batterijen mee op...

quote:_Naoko_ schreef op 26 mei 2016 @ 14:03:

Rascalles, dat adrenalinegevoel is me (en vele anderen hier) bekend. Ik ben daar ondertussen vanaf (soms duikt het nog wel eens op, maar steeds minder vaak), maar vond het ook iets heel vervelend. Alsof je lijf niet wil stoppen met stressen, ook al heeft het daar geen reden meer toe. Dat is ook net het punt, je lijf blijft in doorgaanmodus en de adrenaline blijft dus zonder reden stromen. Het accepteren en er laten zijn lijkt me het beste. Ik praatte wel eens luidop tegen m'n lijf in de zin van 'hey, er is niks aan de hand, je hoeft niet zo te reageren, doe maar rustig!' Op die manier neem je wat afstand van het nare gevoel. Ontspanning/mindfulnesssoefeningen kunnen ook helpen, cafeïne/suiker minderen ook, maar hetgeen het meeste helpt is tijd... Op een bepaald moment stopt/mindert je lijf daar wel mee (als je effectief lang genoeg stopt met doorgaan dan toch). Bij mij was het alleszins een fase waar ik door moest en weinig meer kon doen dan wachten. Maar het mindert wel weer, echt waar...



Femke, klinkt alsof je echt best weer even wat op de rem gaat staan... En die me-time, daar moet je écht op staan hoor, véél te belangrijk, daar laad je echt je batterijen mee op...



Naoko, dank je. Het raast ook zo door mn hoofd. Ook herkenbaar ? Zoals ik al schreef heb ik de laatste dagen weer wat last van depersonalisatie. Ik schrik daar niet meer zo van maar merk wel dat het me onrustig maakt en dat laait de adrenaline in mn lijf nog meer op.



Ik was vanmorgen met een vriendin en de kindjes even naar de kinderboerderij. Dat was best fijn alleen dat wazige pfff. En dan toch af en toe zo n paniek gevoel. Nu thuis even op de bank. Kind slaapt maar ik kan niet echt de rust vinden. Mn gedachten razen van hot naar her. Van paniekdingen tot leuke dingen ook. Toch wel iets beter dan gisteren.



Ik hoop ook dat de tijd uiteindelijk helpt. Soms toch bang van niet.

Het verschilt idd of de arts zich gespecialiseerd heeft of niet. Je kunt dit zien in het big register. Ik dacht dat je officieel recht hebt op een gespecialiseerde in arbeid. Dus een echte bedrijfsarts (deze zit niet altijd in het bedrijf, kan ook bij een arbodienst zitten)



Ter info:

Verschillen arboarts en bedrijfsarts

Zowel een arboarts als een bedrijfsarts adviseert organisaties over gezonde arbeidsomstandigheden en begeleidt zieke medewerkers terug naar het werk. Maar de twee titels verschillen wel degelijk.

Arboarts

Een arboarts is een basisarts die werkt bij een arbodienst en daar werkzaamheden uitvoert die vergelijkbaar zijn met die van een bedrijfsarts.



Maar een arboarts:

heeft geen vervolgopleiding voor arbeid en gezondheid gedaan;

is geregistreerd als basisarts, niet als medisch specialist;

heeft geen nascholingsverplichting;

heeft minder bevoegdheden.



Bedrijfsarts

Een bedrijfsarts doet na zijn opleiding tot basisarts een vierjarige opleiding op het gebied van arbeid en gezondheid. De titel bedrijfsarts is een wettelijk beschermde titel. Deze arts staat als medisch specialist in het Register van Sociaal Geneeskundigen en moet deelnemen aan verplichte nascholing en visitaties door de beroepsvereniging (NVAB).

Bron: https://www.arbovitale.nl/werkgever/arb ... drijfsarts

Bedrijfsarts is het in mijn geval.

Slikken er veel mensen hier ad ?

@rascalles, ik niet.

Wat bedoelen jullie precies met adrenaline door je lijf? Dat je niet rustig bent als je bv gewoon ligt of zit en je eigenlijk vanalles 'wilt' doen maar je lijf kan niet mee?

Dat heb ik, ik kan het alleen niet goed omschrijven.