Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

Heel sterk van je dat je dat gewoon aangeeft, Kers.

En ik snap heel goed wat dat bij je triggert - herkenbaar, zoals ik al zei.

Je bent niet alleen

Thanks lieverds, jullie snappen me precies. Was in dubio of ik er iets over zou posten, maar dan geef ik weer toe aan die gedachten van " mijn problemen doen er niet toe" - en nu heb ik weer n kans gegrepen die drogbeelden te ontkrachten. Dus voel me blij dat ik t aangaf en stiekem ook een beetje trots . Ik ben nog even aan de kook, en moet dan werken, dus hoop later nog uitgebreider te reageren!! Oja, en dit besef ik me ook hoor: "Dat is niemands bedoeling."





THANKS in ieder geval en voor iedereen een knuffel

..

Dat vind ik dus juist zo sterk. Een ander kan het niet ruiken. Hier heb je JEZELF serieus genomen.

Het moeilijkste wat er is vind ik.. als je altijd begrijpend bent naar iedereen, altijd maar stappen naar de ander zet, altijd maar eerst aan de ander denkt. Dat heb je ooit aangeleerd. En het ombuigen is zo moeilijk! Ik worstel er ook flink mee.

Zelfde worsteling hier een dus heel herkenbaar.

Zo, in bed liggen typen heeft grote nadelen want n klein scherm en dito ogen. Maar ik heb t gevoel dat er vanalles in mijn leven met enorme stappen of zeg maar gerust 180-,omslag verabderd. Ik zou hier veel meer over de context moeten neerzetten om t begrijpelijk te maken. Wat jammer is , maar ik heb dus de afgelopen paar dagen enorm heftige, goede, sterke mails gestuurd aan mijn familie. Nogmaals zalbik hier meer over moeten uitweiden dan ik nu kan doen maar ik heb hierover n heel erg helder en sterk gevoel terwijl t n soort afscheid is in mijn wezen, van véél verstikkende patronen.



ikVoel me meer alleen maar ook dichter bij mezelf. En vind t vooral allemaal heel eng maar ook mooi.



Jullie herkenning in mijn post, dat gevoel niet gezien of gehoord te worden doet me goed in de zin dat ik dat gevoel er ook beter door kan plaatsen . Ik dacht vroeger en nog steeds vaak dat ik abnormaal reageerde. De enige was. Terwijl ik nu voel hoe het mij de mond snoeren bedoeld was om hun fragiliteit te beschermen. Als je een ander t gevoel kan geven dat ie minderwaardig is of gek of zeurt, dan voel je je beter. T stomme is dat je dat niet doorziet maar gast geloven dat niemand van je kan houden omdat er iets vreselijks mis is met je.



Zo is het grootste deel van mijn leven n leugen geweest waarin ik alleen maar probeerde uit te zoeken wat die ander nodig had om blij met me te zijn. Alles dat ik ervoor terug kreeg was mooi mee genomen . sterker als ik iets niet wou en dat aangaf, vroeg die ander t alsnog van me, met verwijten en schuldgevoelens opwekkende zelfgenoegzaamheid. En omdat ik nooit geb geleerd en belangrijker, gevoeld, heb dat ik niets hoef te doen om de liefde waard te zijn, gaf ik dat dan ook naar. Anders zou ik helemaal alleen staan. Nu komt die grootste angst uit en ik voel me veel minder alleen dan ooit tevoren. Ik heb veel pijn en voel me diep verdrietig maar ik KAN niet meer anders dan voor mijzelf kiezen.



Ik wou dat er nu iemand bij me kwam liggen. Zo'n sterke, aardse man met grote handen en warme adem uit zijn neus. Iemand die dan fluistert, zijn handen op mijn rug, dat t goed is. Alles. Omdat ik er ben.



Die man is er niet en heb ook geen vrienden. Maar ik merk dat ik liever alleen ben dan voor dichte deuren me afblijven vragen wat ik verkeerd deed.



Alle, maar dan ook alle problemen in relaties waren uiteindelijk mijn schuld, zo werd t gebracht dan.



Nu zie ik hoe vreemd dat altijd was en ging.



Ik zal later wat meer uitleggen, qua inhoud en ook reageren op jullie posts



Nu proberen te slapen

Thanks nogmaals voor jullie lieve reacties en no worries als jullie nu niet gelijk reageren hè? :rolling:l Ik begrijp hoe dat gaat



Svp niet quoten

He Kers, ik zit in een zelfde soort proces.



Me losmaken van de oordelen van eerstelijns familie die ik had verinnerlijkt.



Ik geloof ze niet meer, de aannames. Ze kloppen niet. Doen me geen recht. Schaden me als ik er op probeer te anticiperen. En neem daar voor mezelf nu stelling in.



Ik zie heel helder in welke patronen er in mijn gezin van herkomst speelden. Welke effecten dat nu heeft.



Ik heb me decennia verweesd gevoeld maar sinds paar weken ben ik het ook echt. Het doet meer met me dan ik verwachtte. Ik zit in een proces dat ik niet kan sturen. Ik heb me de afgelopen weken bij de meegemaakte life events intens eenzaam gevoeld en gezien hoe ik feitelijk ook alleen stond.



Die ervaring was ook een soort herbeleving. Want in mijn kinder- en tienertijd was die eenzaamheid een jarenlang doorleefd gegeven. Deze zin dekt de kading niet. Wat ik al die tijd alleen heb moeten zien, ervaren en beseffen heeft amper taal. En ook dat heeft me zo alleen gemaakt.



Nu heb ik vrienden. Ik word gezien en gesteund. Mijn cptss en beschadigd zijn blijft. Maar ik voel dat ik nu een proces meemaak dat zo essentieel is...



Ik hoop dat jij mensen om je heen gaat krijgen die Kers waarderen voor wie ze is.

En tot die tijd -en erna kan ik uit ervaring spreken- heb je iig de zekerheid dat je jezelf hebt. En dat is al heel wat.

Kers,



Wat mooi om te lezen dat je jezelf in zekere mate accepteerd.

Of hoe je leven was/is in ieder geval.

Duidelijkheid en antwoorden die je jezelf nu kunt geven lossen hopelijk een hoop op.

Want uiteindelijk zul je het inderdaad zelf moeten doen. (Ook met een partner aan je zij)



Heb zelf vroeger veel vriendjes gehad omdat ik "liefde" nodig had.

(Hier heb ik dus ook jaren spijt van gehad omdat ik me goedkoop voelde, nu niet meer want ik weet waarom ik het zo deed)

Ik zocht dat echt, onbewust.

En als ik dat dan had "gevonden" was ik zelfs blij met het zijn van een voetveeg.

Want ik was niet alleen.

Er is zelfs meerdere malen en door meerdere personen naar mijn kop gesmeten als er iets misging: "Ja maar jij hebt toch ptss, dit ligt waarschijnlijk aan jouw denkwijze/negatieve spiraal/stress gehalte/onzekerheid."

Waardoor ik ook ging denken dat vrijwel alles wat fout ging aan mij lag.

Alsof een ieder ander geen fouten maakt, want daar was dan een verklaring voor.



Wij zijn hartstikke normaal, maar maken ook fouten, als ieder ander.



Het is zo goed om te lezen dat je blij bent met je ik, gewoon, in bed.

Des te eerder komt die man met die grote warme armen.

Dat proces van mij nu... Ik ben echt van de leg. Ben veel sneller moe dan anders. Dissocieer meer. Kan soms niet meer helder formuleren. Motoriek valt uit. Op zich dingen die ik normaal al dagelijks meemaak maar de intensiteit is groter.



Ik heb opeens nachtmerries en half doorwaakte nachten. Ik ruik zelfs anders! Rare dingen om te ervaren.



Wel is er meer begrip. Vanuit mezelf. Vanuit mijn omgeving. Eindelijk word ik niet meer bejegend als een of ander karaktergestoord verantwoordelijkheid afschuivend aandacht trekkend sujet.



Door systematisch aan mij en mijn herstel te werken waarbij ik elke dag eerlijk kijk naar hoe het met me gaat, wat ik doe en waarom...kan ik niet meer geloven dat ik er een potje van maak.



Ik ben eerlijk. Ik heb lief. Ik doe voor mezelf en voor anderen wat ik kan.



En als de eenzaamheid en de paniek weer eens toeslaan kan ik zien dat het een herbeleving is. Dat ik niet hoef te vechten. En zelfs niet van mezelf hoef te verlangen dat ik het vertrouwen in de mensen mij oprecht lief hebben altijd zou moeten voelen. Want dat kan ik niet. En dat is niet verwonderlijk gezien wat ik heb moeten meemaken.

Hanke en vooral Kers, wat kunnen jullie dat helder verwoorden. Bedankt daarvoor, heel erg herkenbaar.

Ik ga weg bij mijn man (eindelijk, na jaren en jaren ploeteren) en dit roept ook heel veel oude triggers op. Zijn gedrag en reacties en niet-toegankelijkheid, maar ook de situatie. Nu middenin. Geen woorden dus om hier veel te reageren, maar ik lees wel alles.

:hug:voor jou Elmervrouw. Ik hoop dat er iets goeds voor je komt, het is je zo gegund.

Heb gelezen hoe je man zich opstelt EV. Lijkt me erg moeilijk om mee om te gaan. Energievretend... Los nog van de oude dingen die het oproept.

Het is eigenlijk een soort herhaling van vroeger. In ieder geval de eenzaamheid en de verwarring die ik voel. Vroeger als kind vond ik het normaal, ik dacht dat het allemaal aan mij lag en dat ik niet normaal was. En het gekke is dat ik dat heel lang in deze relatie ook heb gedacht. Hij kon me zo in de war maken. Met hem was niks aan de hand, alles lag aan mij. Over mij praten: prima. Maar zo gauw iets over hem zelf ging: nee, dat was allemaal onzin. Eigenlijk kan hij me nog steeds in de war maken, zorgen dat ik me schuldig voel en slecht. Precies hetzelfde als thuis. Daar voelde ik me een slechte dochter, een slecht kind.



Het heeft heel lang geduurd (en veel therapie) voordat ik mezelf beter ging zien. En zag dat ik wel degelijk relaties met andere mensen kon aangaan, dat er wederkerigheid was, dat er ook iets terugkwam. Alles zo anders dan met hem. En dan nog veel te lang doorsukkelen en maar proberen en maar weer praten. Doodvermoeiend. En dan ruim 2 jaar geleden al gezegd hebben dat ik ons als broer en zus zag.. en hij deed er niets mee. Oh nee, relatietherapie is niet nodig. Kijk eens hoe het bij anderen gaat. Het gaat hier toch goed? Begin vorig jaar heb ik gezegd dat het over was tussen ons. Wat een opluchting. Maar ook vanaf dat moment kwam hij niet in beweging. En wees me op de afspraak 'niets overhaast doen'.



Nu heb ik woonruimte toegewezen gekregen en geaccepteerd, en ik vind het doodeng. Hij heeft het alleen maar over geld. Hoe ik hem in een fin. afgrond stort, zijn leven is over, hij kan nooit meer iets blabla. Gisteren gesprek met maatschappelijk werkster, met zijn drieën, en zij trapte ook nog in zijn gladde praatjes. Voelt heel eng en onveilig, zeker omdat ik eerder een paar gesprekken met haar heb gehad. Ik sta al wekenlang echt helemaal stijf van de stress. Duizelig in mijn hoofd en spanning in lijf. Ik krijg volgende week de sleutel, en ik ben aan het inpakken en opruimen. Maar zijn houding maakt alles zoveel zwaarder en moeilijker.

(Graag niet quoten, ik draaf een beetje door geloof ik.)

Wat gaaf dat je een eigen plek krijgt. Dacht eraan vandaag dat het je ruimte kan geven.

Wat gaaf dat het gaat gebeuren.



Ik snap zó je onveilige gevoel. Weer dat gedrag dat je zo goed kent. Van hem en van mensen uit je verleden. Géén verantwoordelijkheid nemen. Niet meebewegen. Manipuleren. Werken op je schuldgevoel.



Goed dat je het niet meer gelooft zelf. Dan maar 'slecht'. Maar niet trouw zijn aan jezelf kan niet meer.

Ik verlang al jarenlang naar een eigen plek. Daar kijk ik ook héél erg naar uit.

Maar alles eromheen sloopt me



Inderdaad, trouw zijn aan jezelf. Dat leerde ik al de afgelopen jaren, in 'de andere situatie' en ook nog andere situaties al, maar hij, mijn (nog) man, is dé ultieme uitdaging wat dat betreft. Om het maar zachtjes te zeggen.

Heel veel sterkte EV, wat fijn dat je een eigen plek krijgt!

(svp niet quoten)

Nu begrijp ik jullie NOG beter, dat je allerlei verhalen en antwoorden en herkenning wilt doorgeven hier, en het lukt niet. Omdat het teveel is of te dichtbij komt. Maar ondertussen sta je er wel met 2 handen uitgestoken. Dat heb ik nu. Het is een heleboel herkenning van gevoelens die ik hier lees. Zoveel dus dat ik r haast geen woorden aan kan geven. Maar ik kom naast jullie staan, iedereen die hier schrijft.

Ik leef heel erg met jullie mee omdat ik zoveel herken.



Bijv EV: Het egen plekje waar je zo naar verlangde betekent tevens een afscheid van die hobbel 'ultieme uitdaging' op de weg om jezelf te zijn en je vleugels uit te strekken: je relatie. Je man. Die je heel lief is en was, en ik weet niet precies hoe je je nu over hem voelt (wie weet is er geen liefde meer). Ik herken dat zo goed. Ik heb dat proces ook doorgemaakt. En het was een noodsprong kan ik je zeggen. En nee, toen werd het niet rozengeur manenschijn, met een ever-happy Kers in de hoofdrol. Nee, ik had verdriet. Ik voelde me verloren. Die eerste tijd (!) was niet fijn. Maar ik had niet meer die ellendige relatie die me tegenhield in het groeien.

Dus ik weet uit ervaring hoe je dit dubbel kunt ervaren, en ik weet zeker dat je dit goed zal doorstaan, meis. We zijn hier, elke stap op die weg. En in je ECHTE leven zijn er ook mensen of duiken er mensen op die je helpen je weg te vinden. Want waar ik heel erg in geloof is dat als JIJ in die stroom gaat zitten, naar meer zelfliefde en groei dat allerlei situaties en mensen aantrekt WAAR JE NU NOG GEEN WEET VAN HEBT ! die je hierin zullen helpen.



Dat is een geloof. Of dat zo is weet ik niet.

Maar mij geeft het rust en een soort basaal vertrouwen dat het goed komt.



Zoals je eigen plek nu. Het is een soort keuze tussen twee kwaden, lijkt het, omdat ze allebei zwaar zijn en eng voelen: maar je weet welke van de twee je zal kiezen. Dat is dus die intuitie, dat universele weten waar je op kan vertrouwen. Maar het voelt nog steeds als zo'n non-keus. Zo 1 waar je gewoon s nachts wakker van ligt omdat ze beiden kut zijn. Of kut voelen in ieder geval.Maar dat eigen plekje, meis, dat gaat je veel vrijheid brengen, die je nu nog niet kan bevatten. Dat dat zo is is iets waar je op moet vertrouwen- blind vertrouwen. Omdat je hart en je intuitie het je al zo lang influisteren.

Maar je wilt dat zeker weten. NU al kunnen voelen: dat het de beste stap zal zijn, dat het je goed zal doen. Dat je gelukkig(er) wordt. Dat is het stomme, je weet het niet: maar je weet wel heel zeker dat je niet meer op deze manier door kon. Dan blijft er automatisch alleen die andere deur over. F*ck. Je wilt MEER deuren. Meer tijd. Meer hulp. Meer wat-moet-ik-doen. Weet je, je hoeft die hele trap niet te zien om die eerste stap te zetten, zoals MLK al zei.

Dat zeg ik ook tegen mezelf hoor.



Of voelt het voor jou heel anders. Je schrijft dat je 'alles eromheen' niet trekt, maar de keuze wel 'klopt' -dus misschien beschrijf ik het hierboven wel niet zoals jij het ervaart! Sorry in dat geval, in een post kun je niet alles readily begrijpen.





Ik kan mezelf de afgelopen dagen wegdragen. Die angst om mezelf los te maken, er alleen voor te staan. Dat er nooit iemand voor mij zal kiezen. Om tijd met me door te brengen. OM er te zijn in mooie en mindere tijden, omdat hij/zij mij gewoon bijzonder en fijn en lief vind(en).

Ik kan dat zeker niet geloven.



Maar blijven waar ik nu ben is ook geen optie



Dat nietandersmeerkunnen en datdannietwillen. Dat gewoon close willen zijn met mijn familie, willen winkelen met mijn moeder. Met mijn zussen en broers bellen om met te delen wat we meemaken, het langs gaan om gewoon een beetje te kletsen over vroeger en nu of een verjaardagstaartje te eten. Daar droom ik van. En daar leef ik nog/teer ik nog op. Die wensbeelden.



Daar heb ik mijn tentje opgezet. En als het dan min 22 is en de storm opsteekt en ik niets hoor of alleen maar verwijten, dan trok ik altijd die deken dicht over mijn neus. Niet 1 haar op mijn hoofd die eraan dacht een rustiger, mooiere plek te zoeken voor mij. Nee, het kwam niet in me op. De allerdiepste pijn zit erin dat ik het nu niet langer kan ontkennen, dat ik mijn spulletjes bij elkaar moet pakken en weg moet gaan.



Ik wou dat het anders was. Want eenzamer en meer verteerd van oud+nieuw verdriet dan de laatste tijd heb ik me niet voeld. Maar ik sta achter mijn tranen. Ik sta achter mij. Zo vroeg de therapeute in een vragenlijst of ik 'gauw huil' - dan kon je daarbij invullen-jullie weten wel-vijf keuzes van 'helemaal niet' tot 'heel erg' van toepassing. Ik heb 'helemaal niet' ingevuld.

Omdat 'gauw huilen' al die beetje licht-ziekelijke lading heeft. Alsof het iets is dat je niet moet willen,dan wel symptoom is van een bepaalde geestelijke aandoening. Ik heb haar dan ook uitgelegd dat ik niet gauw huil, maar veel.

En dat dat precies is wat ik wil doen de komende tijd. Dat is namelijk voor mij de weg hieruit.



Blijven 'hangen' bij andermans gevoelens, opinies enz over mij is -hoe vreselijk verdrietig ook om te moeten inzien- geen optie meer.

Dat snijdt me echt door merg en been.

Dat is waarom ik mezelf te weinig in bescherming nam: omdat het prijskaartje, er helemaal alleen voor te staan, zo erg leek. En dat is het ook. Maar het andere had nog een hoger prijskaartje.



Dus idd trouw zijn en blijven aan jezelf, EV, daar gaat dit proces om.

En als dat zo makkelijk was hadden we dat decennia geleden geleerd en tot op heden vol overgave gedaan.

Dank je wel, Kers, voor je gepassioneerde reactie die ik zo kan voelen.

(En Lynne, ook bedankt).

Nee, liefde is er al heel lang niet meer, van mijn kant (en van zijn kant? Hij leeft in zijn eigen wereldje, en dat breekt mij op).

Ik heb even weinig woorden hoor, om te reageren. Vandaag laatste therapiesessie voordat ik ga verhuizen, en ik ben aan het afbouwen bij haar (........) en het was heel goed, maar ook doodvermoeiend. Ik voel dat ik aan het einde ben van een weg die heel lang heel veel ploeteren tegen-beter-weten-in heeft betekend, en dat is een opluchting. Het is een opluchting dat ik nu concrete stappen kan gaan zetten. Het is een opluchting dat er eindelijk die eigen plek komt.



Maar het is ook doodeng inderdaad. Mag ik kiezen voor mezelf, eindelijk voor mezelf? Voor mij en dat kleine bange gehavende meisje binnenin, dat snakt naar eigen veilige ruimte om zichzelf te zijn. Ja, het mag. Eindelijk. Na zo ontzettend lang altijd maar weer anderen voor te hebben gelaten is er nu een begin van voelen dat IK ook iets mag willen in het leven, of juist niet mag willen. Dat besef is zo nieuw en zo belangrijk.



In dit losmaakproces komt alles bij elkaar. Dat van vroeger, de herhaling van nu. En het losmaken daaruit. En oké, ik ben dan nu die volwassene, ik zie en voel dingen nu helder (thank God, Allah, de kosmos, whatever voor mijn therapeute!), maar dat lijf en alles binnenin reageert nog net zo bang als destijds. Gelukkig ben IK er nu bij om anders te handelen, en te zien dat ik nu niet meer helemaal alleen zit te ploeteren, maar dat er inderdaad mensen om me heen zijn. Die ik zelf heb gekozen, met wie ik zelf het contact heb laten groeien, waar wederkerigheid is.

Wat ik heel apart vond om te horen van mijn therapeute vandaag, was dat ze al bij het allereerste intakegesprek bij mij de kracht in mij zag. Hoe dan? vroeg ik me af. Ja, dat voelde ze. Dat voelt ze. Ze is zo verbaasd en trots, dat ik met zo'n start in mijn leven zo ver ben gekomen als ik nu ben. Ik zie zelf ook mijn ontwikkeling van de laatste jaren. En daar waar deze relatie in het begin nog wel 'paste', was dat al heel gauw niet meer zo. Alleen duurt het dan nog jarenlang voordat je dat aan jezelf durft toe te geven, en ben je zo weer jaren verder voordat je dan ook echt de knoop durft door te hakken.



Wat een geploeter kan het toch ook zijn in het leven! En toch.. we zitten allemaal in hetzelfde schuitje hier op Aarde; we zijn hier met elkaar, en wat is het ook mooi als we iets voor elkaar kunnen betekenen, en verbinding en herkenning kunnen voelen.

Vandaag niet zo'n goede dag, wordt overspoeld door emoties. Heb mijn hele leven op eieren gelopen.

Alles om er maar 'in' te passen en 'bij' te horen.Krijg het er koud en benauwd tegelijk van.



Net met een man de stad even in geweest met wie ik eigenlijk geruime tijd een soort van heel innige vriendschap had. We hadden wel eens wat uitgespookt in bed, maar dat was zeg maar altijd afstandelijk gebleven, maar toch voelde het als veel meer dan vrienden. En nog steeds wel. Maar hij geeft me dan een knuffel en gaat naar huis; wat logisch is en goed. Maar ook dat moment confronteerd me enorm met dat gemis aan iemand die gewoon blijft. Aan wie ik mezelf wat kan optrekken. Al weet ik dat riedeltje wel hoor. Hoe t uit jezelf moet komen enz.



Gewoon even dat harnas uit. Want aan niemand (behalve bovenstaande man, dat is wel fijn) kan ik mijn ware gezicht laten zien. Niet omdat ik dat niet wil. Maar omdat er niemand is. En dat is doodvermoeiend.





Wat fijn dat je mensen in je leven hebt nu waar wederkerigheid is, EV. Het lijkt me zo'n verademing en ook wat onwennig n het begin (had jij dat?). Ik ben de afgelopen jaren alle vrienden kwijt geraakt en nog niet een nieuw fijn kringetje op kunnen bouwen. Maar daar ligt nu ook niet mijn prio.





En dit zou ik geschreven kunnen hebben, wat je schrijft over hoe je anderen voor hebt laten gaan en dat je nu ook dat begin van voelen hebt dat JIJ iet mag willen in het leven, of juist niet. Dat nieuwe aan dat besef. (ik zal je zin niet quoten, jij schrijft het zoveel mooier haha!)

Exact dat gevoel heb ik ook de laatste tijd.

Ongelofelijk. En bij mij voelt het 1 stap vooruit, 2 terug. Het is de hele tijd alsof ik terug wil, naar wat ik had. Terwijl dat ZO me heeft gesloopt.

En dan moet ik me als het ware weer in een lange 'redeneer'sessie doordringen van het feit dat dat NIET goed is voor mij, en ik dat niet meer wil.



Zo gaan idd de jaren voorbij, het is helaas geen druk op de knop. Waarom zou het zo moeilijk zijn, om die vleugels uit te spreiden? Waarom niet gewoon in 1x de sprong wagen en de reacties van anderen, de eigen toekomstangsten enz maar gewoon voorlief nemen? T is misschien net als met die splinter: die kun je er ook beter in 1 gevoelloze ruk uit halen dan uren eraan te wrikken. Waarom lukt dat niet gewoon?

Op een achternamiddag, in de schaduw, als je na je derde glas bitter lemon je afvraagt wat je kunt doen de rest van de middag?



Daar zou ik echt gelijk voor tekenen!



En als ik dit schrijf besef ik me tegelijkertijd hoeveel ergere dingen er zijn, dan Kers haar onafhankelijkheid en idd dat overwinnen van oude rotpatronen.

Hanke ook in jouw post ZO veel herkenning. Ik zou m zo geschreven kunnen hebben. Het is zo lastig erop in te gaan als je de zinnen niet quote. Maar echt, hoe je die dubbelheid ervaart....ik herken dat heel erg



Knuffels voor jullie, trusten

Dat laatste wat je zegt, daar kun je natuurlijk alles mee doodredeneren. Wie bepaalt wat ergere dingen zijn?..

Het is appels met peren vergelijken.



Jij moet met jezelf leven; ik natuurlijk ook, iedereen. Dat in de eerste plaats. Dat zou op de eerste plaats moeten staan, denk ik. Anderen komen en gaan; alles is tijdelijk, langere of kortere tijd. Ik heb dan wel vriendinnen, twee zelfs al vanaf mijn 12e, maar ik zie ze minder vaak dan ik misschien wel zou willen. Ik besef heel goed dat zij hun eigen leven hebben, met man, kinderen en familie. Dat alles heb ik niet. En dan kan ik ook weleens bijna jaloers zijn op hun leven.



Toch, als je jezelf afvraagt, zou ik met iemand willen ruilen? Nee, dat niet. Ik zou met niemands leven willen ruilen. Wel zou ik me beter willen voelen, rustiger, relaxter. Maar van binnen word ik beetje bij beetje blijer met het geheel wat ik ben.



Als het je helpt, Kers, mag je wel wat quoten

Ik oefen met mezelf 'laten zien' en dus geen posts meer te wissen.

Het is al even stil, hoe is het met jullie?

Ik geloof dat even hier om de hoek komen gluren even het meeste is wat ik durf op dit moment..