Psyche
alle pijlers
Je kind overleven en verder..
dinsdag 5 januari 2016 11:53
Al een poosje blijf ik steeds twijfelen tussen dit topic wel of niet openen. Toch maar wel dus, ik hoop dat het mij helpt om van me af te schrijven en misschien zijn er wel meer schrijfsters hier die het herkennen en er iets aan hebben, in dat geval schrijf gerust mee!
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
4 maanden en 22 dagen geleden heb ik na een zwangerschap van bijna 23 weken mijn dochtertje verloren. De zwangerschap zelf verliep zonder problemen, ons dochtertje was kerngezond. Ik heb een infectie opgelopen die vroegtijdige weeën heeft veroorzaakt. Ik heb niet doorgehad dat er iets mis was. De twee dagen voor de bevalling voelde ik me niet lekker, pijn in mijn rug en heel moe, maar we waren op vakantie en ik dacht dat ik gewoon een beetje teveel gedaan had. En dagje rust maakte dat ik me veel beter voelde en verder leek er niets bijzonders. Onze laatste vakantiedag wilden de kinderen nog iets gaan doen en dus gingen we er nog een dagje op uit. Rustig tempo dan ging het prima. Rond de middag leek het alsof ik koorts kreeg een weer ontzettend moe. Besloten terug naar ons vakantiehuisje te gaan en onderweg daarnaartoe ging het mis. Ik begon te bloedden, na overleg met de verloskundige zijn we met spoed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Daar bleek dat ik aan het behalen was en dat het al te laat was om de bevalling te stoppen. Ons meisje, wat we op dat moment nog niet wisten, ging geboren worden. De bevalling ging (met als bij mijn andere kinderen) razendsnel. Om 15.32 werd onze dochter geboren en om 16.10 is ze in mijn armen overleden. Ze was net onder de 24-wekengrens, waardoor ze niet behandeld werd.
De dagen erna werden we geleefd. Spullen ophalen van ons vakantie-adres, terug naar huis, de crematie regelen, iedereen op de hoogte brengen en uiteindelijk het afscheid. We hebben na het afscheid nog een kleine week onszelf afgeschermd, maar daarna moesten de kinderen weer naar school en begon het normale leven weer.
En dat is waar ik vastloop. Ik doe wat er verwacht wordt. Ben twee weken na de crematie van onze dochter weer begonnen met mijn studie, na mijn bevallingsverlof weer gaan werken (en met een tussenpoze omdat het niet lukte nu weer echt begonnen), zorg voor mijn kinderen. Oftewel ik functioneer, maar mijn hart ligt in allemaal scherven. Ik heb ruim 14 jaar geleden mijn oudste zoon op 8-jarige leeftijd verloren en ik boek mee compleet verloren. Ik heb deze weg door deze hel al een keer bewandeld en ik kan het niet nog een keer. Ik heb geen idee hoe je twee kinderen overleefd en ben er totaal kapot van.
Maar er is weinig ruimte voor mijn gevoel. Mijn kinderen hebben een sterke moeder nodig, zij hebben ook verdriet om hun zusje. Mijn man vlucht in zijn werk en als dat niet kan (kerstvakantie) dan loopt hij als een zombie rond. Mensen om ons heen gaan die, want het is al... geleden. En ik snap het, de wereld stopt niet, voor niemand, ook niet voor mijn kleine meisje. En toch heb ik een plekje nodig om de wereld soms even stil te mogen zetten, want ik verdrink vanbinnen in het verdriet en deze pijn.
dinsdag 24 mei 2016 18:33
Ik zou willen dat ik me weer veilig zou kunnen voelen bij mijn partner. Doordat ik me onveilig voel verval ik in oude patronen en daardoor voel ik me nog onveiliger en is het cirkeltje rond. Heel naar vind ik dat.
Ik weet niet wat ik in aanwezigheid zou willen. Op zich denk ik dat ik hem wel graag hier wil hebben, maar dan heel erg graag niet in mijn bed.
Ik weet niet wat ik in aanwezigheid zou willen. Op zich denk ik dat ik hem wel graag hier wil hebben, maar dan heel erg graag niet in mijn bed.
vrijdag 27 mei 2016 18:09
Als het goed gaat met mij (/ons) dan is onze relatie ook goed, maar zodra het moeilijk wordt stapt man achteruit. Dat is al een lange tijd een probleem tussen ons.
Verder ben ik op dit moment ontzettend opgelucht: Ik heb net mijn scriptie verstuurd om feedback te krijgen! Verder is hij af, twee dagen voor de echte deadline. Ik ben zo blij dat het bijna klaar is!
Verder ben ik op dit moment ontzettend opgelucht: Ik heb net mijn scriptie verstuurd om feedback te krijgen! Verder is hij af, twee dagen voor de echte deadline. Ik ben zo blij dat het bijna klaar is!
zaterdag 28 mei 2016 08:13
Ik heb er de afgelopen weken, maar vooral met een sinds die kaakontsteking vorige week meer dan eens met tranen achter gezeten. Gefrustreerd, bang dat het niet af zou komen. Het schrijven ging zoveel moeilijker en langzamer dan ik van mezelf gewend ben, maar ik heb het gehaald. Nu hopen dat er een voldoende uitrolt, zodat dit voor volgend jaar van de lijst is!
Gisterenavond en hele gezellige avond gehad met mijn 'ouderteam'. We trainen en keertje per maand met een beroep ouders in de sport die onze kinderen doen. Gisterenavond laatste training van het seizoen en daarna uit eten met z'n allen. Was heel erg gezellig en dan hebben we vanmiddag/vanavond nog de seizoensafsluiting met alle kids van onze twee jongste jeugdteams. Daar zitten mijn kinderen in (en man is, maar de afgelopen maanden vooral ik ben, hun coach). Daar moet ik nog e.e.a voor regelen, dus daar ga ik nu maar snel aan beginnen.
Hoe gezellig ook allemaal ik zal best bij zijn als het afgelopen is vanavond. Even 2,5 maand geen trainingen, geen heen en weer gerace, geen wedstrijddagen. Stukje meer rust. Ik ben moe!
Gisterenavond en hele gezellige avond gehad met mijn 'ouderteam'. We trainen en keertje per maand met een beroep ouders in de sport die onze kinderen doen. Gisterenavond laatste training van het seizoen en daarna uit eten met z'n allen. Was heel erg gezellig en dan hebben we vanmiddag/vanavond nog de seizoensafsluiting met alle kids van onze twee jongste jeugdteams. Daar zitten mijn kinderen in (en man is, maar de afgelopen maanden vooral ik ben, hun coach). Daar moet ik nog e.e.a voor regelen, dus daar ga ik nu maar snel aan beginnen.
Hoe gezellig ook allemaal ik zal best bij zijn als het afgelopen is vanavond. Even 2,5 maand geen trainingen, geen heen en weer gerace, geen wedstrijddagen. Stukje meer rust. Ik ben moe!
