Relaties
alle pijlers
Dood, wat ben je genadeloos!
vrijdag 27 mei 2016 18:32
Ik heb al jaren een vriendin. Vanwege de afstand spraken we elkaar vooral via de telefoon en digitaal. Vanwege gekelderd inkomen aan beide kanten zagen we elkaar steeds minder vaak in het echt, maar het contact was en bleef goed. Lief en leed, onze diepste geheimen deelden we. Nog nooit hebben we één woord ruzie gehad. Het was gewoon goed, ook al zagen we elkaar niet vaak meer. We schreven elkaar nog regelmatig. Leve internet!
En toen was er een ongeluk. Een stom ongeluk. Je weet wel, het soort dat in een klein hoekje schuilt en als zakelijk, door de politie verstrekt bericht, ergens onderaan op pagina 8 of zo in de krant verschijnt.
Het leek aanvankelijk mee te vallen. Ik zou begin deze week naar haar toe gaan maar net voor ik wilde vertrekken ging het slechter, complicaties, en opeens was ze weg. Haar familie belde toen ik al met mijn jas aan stond om haar te bezoeken. Ze had om me gevraagd maar het was al te laat.
En nu ben ik verbijsterd. Verdoofd. Ze is dood, zomaar. Ik heb het inmiddels zelf gezien. Ze was héél erg dood. Ze is net gecremeerd. En nu besef ik pas goed wat ze voor me betekende.
Wie had een week geleden nog kunnen denken dat ze er nu niet meer is?
Ik heb verder weinig contact met haar familie en die is erg op zichzelf, ze had zelf momenteel geen partner, ook geen kinderen, dus ik kan mijn verdriet en de leuke herinneringen ook niet delen.
Dat ze veel voor me betekende, wist ik al. We hebben vaker gesproken over wat onze vriendschap voor ons betekende, ook al zagen we elkaar tegenwoordig nog maar zelden in het echt. Maar dat ze zóveel voor me betekende en dat haar dood zo'n gat zou slaan...
Ik voel me machteloos en overvallen! Wie heeft ook zoiets meegemaakt? Hoe gingen jullie er mee om? Ik weet dat de tijd alle wonden heelt, maar wat is dit moeilijk!
En toen was er een ongeluk. Een stom ongeluk. Je weet wel, het soort dat in een klein hoekje schuilt en als zakelijk, door de politie verstrekt bericht, ergens onderaan op pagina 8 of zo in de krant verschijnt.
Het leek aanvankelijk mee te vallen. Ik zou begin deze week naar haar toe gaan maar net voor ik wilde vertrekken ging het slechter, complicaties, en opeens was ze weg. Haar familie belde toen ik al met mijn jas aan stond om haar te bezoeken. Ze had om me gevraagd maar het was al te laat.
En nu ben ik verbijsterd. Verdoofd. Ze is dood, zomaar. Ik heb het inmiddels zelf gezien. Ze was héél erg dood. Ze is net gecremeerd. En nu besef ik pas goed wat ze voor me betekende.
Wie had een week geleden nog kunnen denken dat ze er nu niet meer is?
Ik heb verder weinig contact met haar familie en die is erg op zichzelf, ze had zelf momenteel geen partner, ook geen kinderen, dus ik kan mijn verdriet en de leuke herinneringen ook niet delen.
Dat ze veel voor me betekende, wist ik al. We hebben vaker gesproken over wat onze vriendschap voor ons betekende, ook al zagen we elkaar tegenwoordig nog maar zelden in het echt. Maar dat ze zóveel voor me betekende en dat haar dood zo'n gat zou slaan...
Ik voel me machteloos en overvallen! Wie heeft ook zoiets meegemaakt? Hoe gingen jullie er mee om? Ik weet dat de tijd alle wonden heelt, maar wat is dit moeilijk!
vrijdag 27 mei 2016 19:59
Mijn vriend had een vriend, die vorig jaar zomer is overleden. Chronische alcoholist met leverkanker, helaas. Mijn vriend heeft het er erg moeilijk mee, nu pas eigenlijk, omdat ie echt echt nooit meer terug komt. Hij vindt nog steeds wel eens spullen in ons pand van hem, hij was namelijk klusjesman en electricien en heeft ons vaak geholpen met klusjes. Elke keer als ik die dingen zie, denk ik aan hem. Hij was een hele lieve man, ontzettend gul, hij gaf alles weg wat hij had. Had hij geld, dan kocht ie kado's voor zijn familie. Iemand is pas echt dood, als je nooit meer aan ze denkt, denk ik dan.
Af en toe komt ie nog even langs in mijn gedachten en ik vind dat erg mooi. Dat kan bij mij wel het verdriet doen verminderen, dat iemand nog zo bij je is eigenlijk. Zelfs na jaren en jaren. Ik kan ze bijna ruiken en voelen, zo dichtbij. Eigenlijk, bedacht ik me laatst, als iemand sterft, heb je ze eindelijk helemaal voor jezelf. Dan komt er niks tussen de afspraak en is de trein niet vertraagd, ze zijn altijd onder handbereik, in je hoofd en hart.
Af en toe komt ie nog even langs in mijn gedachten en ik vind dat erg mooi. Dat kan bij mij wel het verdriet doen verminderen, dat iemand nog zo bij je is eigenlijk. Zelfs na jaren en jaren. Ik kan ze bijna ruiken en voelen, zo dichtbij. Eigenlijk, bedacht ik me laatst, als iemand sterft, heb je ze eindelijk helemaal voor jezelf. Dan komt er niks tussen de afspraak en is de trein niet vertraagd, ze zijn altijd onder handbereik, in je hoofd en hart.
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
vrijdag 27 mei 2016 20:39
Cumulus , de eerste alinea van de OP had ik geschreven kunnen hebben. Inmiddels is het vier jaar geleden, maar ze is regelmatig in mijn gedachten. Mijn beste vriendin, waarmee ik 12 jaar dagelijks contact had via mail of telefoon. Ze voelde zich een paar dagen wat grieperig, ging slapen en werd niet meer wakker. Ik was helemaal in shock. Mijn rouwproces ging volgens het boekje. Ik was intens verdrietig, maar ook verslagen en heel boos, alle fasen van rouw. Niet netjes na elkaar, maar door elkaar heen. Een zware tijd, vooral omdat ik het niet kon delen. De familie wist van onze vriendschap, maar hadden genoeg aan elkaar. En achteraf gezien heb ik me zelf ook enorm afgesloten, omdat ik vond dat niemand zo'n band met haar had als ik. Onzin natuurlijk. Iedereen had verdriet. Ik heb mezelf en anderen te kort gedaan. Het heeft bijna een jaar geduurd voordat ik het verdriet om kon draaien in blijdschap dat ik haar zoveel jaren naast me heb gehad.
Ik wil je zeggen dat ik met je meeleef en dat je het heel goed doet. Je opent een topic en je deelt.
Toen ik het verdriet om kon draaien werd het minder rauw en kon het helen. Het gemis is er nog steeds.
Ik wil je zeggen dat ik met je meeleef en dat je het heel goed doet. Je opent een topic en je deelt.
Toen ik het verdriet om kon draaien werd het minder rauw en kon het helen. Het gemis is er nog steeds.
zaterdag 28 mei 2016 05:04
Ik voelde het als een klap in mijn gezicht. Iedereen gaat dood maar je staat er verder niet bij stil. Het ene moment is iemand er en het volgende moment niet meer, het voelde alsof ik even had lopen suffen en ineens was alles anders. Sluit je niet af, ik denk dat veel mensen zich herkennen in je gevoel en ook al kende ze je vriendin niet, toch kan je over haar praten en wat het met je doet. Dat gevoel van het moment vergeet niemand ooit meer dus deel het eens en ik denk dat je mooie gesprekken zal krijgen die je goed zullen doen. Verwerken en rouwen is niet iets wat je helemaal alleen moet doen, meid, ik vind het echt verdrietig voor je
zondag 29 mei 2016 10:41
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb er veel aan, het zet me aan het denken. En dat denken was na haar overlijden en crematie even helemaal tot stilstand gekomen.
Jullie verhalen, ervaringen en adviezen zijn heel waardevol!
Ik heb gezamenlijke vrienden benaderd, maar ik merk dat er bij hen toch wel wat meer afstand is en dat zij er minder in blijven hangen. Wel werd er enthousiast gereageerd op het idee om later dit jaar een herdenking te gaan houden, al is duidelijk dat ik degene ben die dit idee zal moeten uitwerken, maar dat is geen probleem. Hoe ik dit ga doen weet ik nog niet.
Ik heb besloten eerst de oude chatgesprekken weer op te zoeken en die te verwerken tot een mooi verhaal.
Oude foto's opzoeken.
Een mooi in memoriamdocumentje voor mezelf maken.
En daarna kijken of er nog behoefte is aan zo'n herdenkingsbijeenkomst.
Jullie verhalen, ervaringen en adviezen zijn heel waardevol!
Ik heb gezamenlijke vrienden benaderd, maar ik merk dat er bij hen toch wel wat meer afstand is en dat zij er minder in blijven hangen. Wel werd er enthousiast gereageerd op het idee om later dit jaar een herdenking te gaan houden, al is duidelijk dat ik degene ben die dit idee zal moeten uitwerken, maar dat is geen probleem. Hoe ik dit ga doen weet ik nog niet.
Ik heb besloten eerst de oude chatgesprekken weer op te zoeken en die te verwerken tot een mooi verhaal.
Oude foto's opzoeken.
Een mooi in memoriamdocumentje voor mezelf maken.
En daarna kijken of er nog behoefte is aan zo'n herdenkingsbijeenkomst.
zondag 29 mei 2016 11:39
Wat mooi dat je een memoriamdocumentje gaat maken. Dan kun je altijd daarmee op de bank kruipen met een kop thee en haar herinneren, en denken aan die dingen die jullie deelden.
Die herdenking is een goed idee. En als jij het regelt wordt het ook nog eens heel persoonlijk.
Je kan inderdaad altijd kijken of je die behoefte later nog hebt. Maar het idee is mooi.
Ik wens je nogmaals veel sterkte.
Die herdenking is een goed idee. En als jij het regelt wordt het ook nog eens heel persoonlijk.
Je kan inderdaad altijd kijken of je die behoefte later nog hebt. Maar het idee is mooi.
Ik wens je nogmaals veel sterkte.
