Relaties
alle pijlers
Zondagmorgen... (mijn ervaring met huiselijk geweld, "blog")
woensdag 25 mei 2016 20:35
Zondagmorgen 9.30.
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Onze 3 mooie meiden liggen samen met mij lekker op ons grote bed te luieren. 1 groot geluksmoment!
En ik? Ik zit weer eens met mijn hoofd in het verleden.
Oh, niet omdat ik eraan herinnerd wordt door dit geluksmoment, nee, ik kan er niet los van komen. Iets (het heet PTSS) heeft zich voorgoed vastgehaakt in mij en helaas zijn dat juist niet de leuke dingen, want het gekke is, ik weet dat er ook heus veel goede momenten waren, maar ik herinner ze mij niet meer, ik voel het niet meer. Wat rest is de pijn, angst, boosheid en vooral de twijfel en de onzekerheid waar ik mee worstel.
Ik weet ook heel goed wat daar de oorzaak van is, en vooral WIE daar de oorzaak van is.
Voor het gemak noem ik hem Hem. Want ik zou toch niet willen dat zijn naam schade aangedaan wordt door mij? Hem vindt dat ik al genoeg leed veroorzaakt heb door te gaan scheiden.
Hem vind ook dat ik hem geen kans gegeven heb en Hem vindt vooral dat alles wat er gebeurt is, nooit gebeurt is…..
Hem is een man die bij mij zorgzaamheid opriep en die heb ik hem 12 jaar lang gegeven. Evenals 2 mooie meisjes, een gezin dus. Alleen had ik pas heel laat door dat Hem niet in staat is tot het geven van liefde. Überhaupt is voelen, emotie en inleven iets vreemds voor Hem, behalve als Hem vind dat hem iets is aangedaan….
Oja, ik kreeg wel eens bloemen….als we ruzie hadden gehad, werd er bij het tankstation een bos gekocht en op het aanrecht gekwakt en Hem zei: Er ligt iets voor je…..
En ik maar doen of ik ze prachtig vond en de woorden “Sorry schat” niet miste….al wist ik toen nog niet wat sorry voor Hem betekent. Ik wilde niet weer problemen tenslotte.
Ik weet zeker dat wij naar buiten toe een prima gezin leken. Hem was joviaal toe naar buiten en vertelde de leukste verhalen. Binnen praatte hij niet (ben niet goed in praten), blafte tegen de kinderen en “was met mij getrouwd voor het huishouden en de seks”. Ja, ik kreeg regelmatig mijn functie eisen toegeroepen als we woorden hadden.
Ik was een sterke vrouw, moeder van 2 meiden en verantwoordelijk voor ons allemaal. Dat ik mezelf daar vaak niet in mee rekende had ik niet eens door.
In de jaren dat wij getrouwd zijn geweest, vond Hem het ook een aantal keer nodig om mij fysiek onder de duim te houden. Ach, het was vast onmacht van Hem, tja, ik ben ook niet op mijn mondje gevallen, maar wel bijna van de trap op mijn 7 maanden zwangere buik! Hem vond het erg naar dat ik hem aansprak op zijn, door mij ontdekte 06-lijn verslaving, is ook wel erg flauw van mij natuurlijk, dus reden genoeg om me van de trap te duwen, nadat er een printer naar mijn hoofd vloog.
Dat was mijn 1e ervaring met fysiek geweld.
De jaren kabbelden verder en soms ging het tijden wel “goed”. Tenminste, het was rustig. Daar zorgde ik wel voor, ik speelde precies in op de situatie en stemming van Hem en had een hele trukendoos om alles normaal te doen lijken en problemen te voorkomen….bijna niemand die iets merkte. Niet dat ik mij hier bewust van was hoor, het zat al helemaal in mijn systeem. Het was mijn leven.
Als ik nu alles op zou schrijven wat er gezegd en gedaan is en waar ik nu nog last van heb, dan kan ik beter een boek gaan schrijven denk ik, dus daar zal ik niet aan beginnen. Ik ga direct door naar het einde….
14 april 2013 is Hem gearresteerd vanuit onze woning. Voor ik zover was dat ik Hem kon laten arresteren, is er maanden van zware mishandeling, manipulatie, geestelijk geweld en sexueel geweld aan vooraf gegaan. Al dan niet met de kinderen als getuige. Hem was er namelijk van overtuigd dat ik een ander had of zou krijgen, controleerde me overal, zelfs tot op mijn werk en alles was dan ook mijn eigen schuld…..
Ik voelde mij vooral verantwoordelijk voor ons gezin en ook voor Hem en wilde hulp. Voor Hem. Telkens ging ik terug naar huis, hoe dreigend hij ook was, want Hem had hulp nodig, dacht ik. En Hem huilde, Hem kon er echt niets aan doen, hij voelde zich zo rot en hij zou het echt nooit weer doen. En ik?? Ik was sterk, ik zorgde verder, ik redde het wel….
Tot de dag kwam dat ook ik het niet meer wist en ik samen met mijn meisjes voor de zoveelste keer de deur ben uit gevlucht. Naar de buren, schuttingen op slot en wegwezen. Daar veilig binnen sprak ik met de crisisdienst van de GGZ, over Hem, en de psychiater wist mij er van te overtuigen dat het zo niet langer kon. Dat ik de politie moest gaan bellen en hij zou naar het bureau gaan om Hem te helpen. En nog heb ik niet zelf gebeld, gelukkig zij die psychiaters ook niet dom, want zei hij: ” Jij belt niet he, ik zal het voor je doen.”
Oh, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit meer verscheurd heb gevoeld als toen, dat je je eigen man, de vader van je kinderen, moet laten oppakken.
Die nacht, nadat ik 4 uur lang op het bureau ben geweest om aangifte te doen, heb ik in bed een half uur lang heel hard gehuild. Dat was ook meteen voor de laatste keer voor de komende 1,5 jaar. Daarna gingen mijn emoties in de kluis en vocht ik verder. Nu voor de kinderen, met nog steeds het belang van Hem voor de mijne. Onvoorstelbaar nu, maar toen waar.
Het was ook niet voorbij hoor, geloof dat niet. Hem bleef dreigen “ik wilde dat ik je rug zo kapot had getrapt dat je nooit weer liep”, seks opeisen “want we zijn nog niet gescheiden en als jij geen seks met mij wilt ga ik van ons spaargeld naar de hoeren” en manipuleren “als jij van mij gaat scheiden rijdt ik me dood en dat is jouw schuld”.
En ik? Ik bleef stoer staan, de kinderen mochten niks merken, de buitenwereld niet.
Ik probeerde in de chaos van adviezen en verwijten( jeugdzorg, maatschappelijk werk, vrienden, familie, ex-familie) het juiste te doen. Een schier onmogelijke opgave, waarvan ik nu denk dat dingen anders hadden gemoeten, maar ja, ik moest telkens alleen de beslissingen nemen en vaak was er geen tijd voor twijfel. Ik leefde in een voortdurende staat van paraatheid, met een melding op locatie op mijn woning bij de politie.
En wat het belangrijkste was… ik moest zorgen dat ik mijn kinderen deze tijd zo goed mogelijk doorhielp. Zij hadden mij nodig.
Dat laatste, daarvan denk ik dat het is gelukt. Gelukkig! Het zijn 2 prachtige meiden die ik heb zien opbloeien de laste jaren!
En… ik hoef dat niet meer alleen te doen. Ik heb liefde gevonden in hoofdletters. Een man die voor mij en de kinderen ( inmiddels 3 trouwens, mijn meiden hebben er een prachtig zusje bij!) zorgt. Die mij waardeert, laat zijn wie ik mag zijn, mij laat voelen wat leven is. Alles op basis van gelijkwaardigheid!
Nu merk ik dat bij mijzelf die zorgvuldig vergrendelde kluis weer opengaat, ik voel weer, ik voel nu pas wat ik toen had moeten voelen. Nu dringt de angst zich aan me op, op de meest vreemde momenten. Nu voel ik de vernedering, de pijn en het verdriet. Maar ik laat mij er niet onder krijgen. Ik vecht door, nu voor mezelf, met hulp.
Ik hoor het de hulpverleners vaak zeggen als ik vertel over dingen die ik heb meegemaakt: “dit is bizar! “ “Hoe kan het dat je het zo lang hebt volgehouden” Nu denk ik: “Ja, bizar, hoe heb ik dit volgehouden?”
En ja, er zijn mensen die vinden dat ik meteen weg moest gaan, mensen die weten hoe je het had moeten doen, gelukkig voor hen weten ze niet hoe het is in zo'n situatie en gelukkig voor mij kan ik zeggen, ik heb meer dan mijn best gedaan om mijn gezin te redden, omdat ik het beste voor iedereen wilde. Maar uiteindelijk heb ik het allerbeste gedaan, weg gaan en zorgen voor rust en veiligheid!
Ik ga er nu voor zorgen dat het opgeruimd in een laatje komt en dat ik met een schone lei en mijn echte ik, samen met mijn gezin een fijne toekomst kan opbouwen!
En Hem? Die blijft zijn best doen om het mij vreselijk moeilijk te maken en vergeet daarbij dat hij het daarmee ook voor zijn kinderen moeilijk maakt, want zij zien en voelen mijn verdriet en pijn.
Maar dat interesseert Hem niet, want: “Ik heb toch Sorry gezegd, dus het is klaar”.
Hij is de verwekker van mijn kinderen, dus verbonden aan mijn leven.
Ik hoop dat hij gelukkig wordt, want dat is goed voor de meisjes....
Maar ooit hoop ik te kunnen zeggen: “Sorry, ik ben klaar…..met jou!”
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 10:01
quote:Dubbz schreef op 26 mei 2016 @ 09:42:
Het is niet erg om een zwakte te hebben. Die hebben we allemaal.
Alleen wanneer er kinderen betrokken zijn kun je je simpelweg niet verschuilen achter bloemige verzachtende woorden en te verklaren aan de hand van psychologische oorzaken. Hoe dit gekomen is en psychologisch werkt bij iemand, hoe verklaarbaar ook, doet er dan simpelweg niet toe. Je hebt te zorgen dat je kinderen veilig opgroeien. Punt.
Kinderen hebben maar één jeugd namelijk. En je kunt dus maar één keer het zo goed mogelijk doen. Of het verknallen. En daar zie ik geen ruimte om zwak te zijn, je hebt namelijk je taak als ouder te volbrengen.
Ik vind het juist heel belangrijk om te begrijpen hoe zoiets ontstaat en in stand blijft, want dan krijg je grip op de situatie en kun je maatregelen nemen.
Simpelweg zeggen "gewoon niet doen" werkt niet, want het gebeurt zachtjes aan en men heeft het niet door voordat het te laat is.
Voor buitenstaanders is het frustrerend om te zien dat deze persoon doet wat hij/zij doet, maar de enige manier om echt te helpen is steun, advies en concrete hulp op het moment dat iemand in staat is om geholpen te worden. Dit geldt overigens bij alle verslavingen en daar zijn ook vaak kinderen bij betrokken.
Het enige andere alternatief is de kinderen weghalen, maar dat is uiteraard ook enorm schadelijk voor de kinderen.
Het is niet erg om een zwakte te hebben. Die hebben we allemaal.
Alleen wanneer er kinderen betrokken zijn kun je je simpelweg niet verschuilen achter bloemige verzachtende woorden en te verklaren aan de hand van psychologische oorzaken. Hoe dit gekomen is en psychologisch werkt bij iemand, hoe verklaarbaar ook, doet er dan simpelweg niet toe. Je hebt te zorgen dat je kinderen veilig opgroeien. Punt.
Kinderen hebben maar één jeugd namelijk. En je kunt dus maar één keer het zo goed mogelijk doen. Of het verknallen. En daar zie ik geen ruimte om zwak te zijn, je hebt namelijk je taak als ouder te volbrengen.
Ik vind het juist heel belangrijk om te begrijpen hoe zoiets ontstaat en in stand blijft, want dan krijg je grip op de situatie en kun je maatregelen nemen.
Simpelweg zeggen "gewoon niet doen" werkt niet, want het gebeurt zachtjes aan en men heeft het niet door voordat het te laat is.
Voor buitenstaanders is het frustrerend om te zien dat deze persoon doet wat hij/zij doet, maar de enige manier om echt te helpen is steun, advies en concrete hulp op het moment dat iemand in staat is om geholpen te worden. Dit geldt overigens bij alle verslavingen en daar zijn ook vaak kinderen bij betrokken.
Het enige andere alternatief is de kinderen weghalen, maar dat is uiteraard ook enorm schadelijk voor de kinderen.
donderdag 26 mei 2016 10:34
quote:DeKenau schreef op 26 mei 2016 @ 00:13:
Het zou denk ik al helpen als 'jezelf wegcijferen' en 'zorgzaam zijn ten koste van jezelf' niet als goede, sterke eigenschappen worden gezien voor vrouwen. Bij sommige vrouwen zit 1950 blijkbaar nog heel diep en voelen ze zich nuttig en sterk als ze zo'n eikel aan het oamperen zijn.
Niet alleen bij sommige vrouwen maar bij het gros van de vrouwen.
Hoe vaak is alleen op dit forum al niet gezegd dat als je moeder bent geworden je nooit meer egoistisch kan zijn en altijd het belang van het kind voorop moet staan.
Hoe vaak wordt er niet gezegd dat hobby's en sporten na het krijgen van een kind op een laag pitje zijn komen te staan. Terwijl manlief vanzelfsprekend wel gewoon gaat sporten want de man heeft zijn ontspanni g nodig.
Vo Ook ral na een scheiding is het erg.
Als e er n man na een half jaar of korter een nieuwe vriendin heeft en na nog een krap half jaar samenwoont is hij goed bezig want hij gaat verder met zijn leven. En ach mannen kunnen niet alleen zijn.
vrouwen worden geacht het liefst alleen te blijven tot de kinderen de deur uit zijn en als het echt niet anders kan te gaan latten.
ook to krijgt in dit topic de sneer dat ze wel erg snel aan een nieuwe man en een niew kind is begonnen waarbij ze zich vast wel weer afhankelijk van deze man zal opstellen. Wat natuurlijk ook wel edn valkuil kan zijn.
Vrouwen moeten de wijste zijn en zich in bochten wringen want anders is het slecht voor de verstandhouding met ex en dus voor de kinderen.
Ze mogen nooit op hun strepen gaan staan en zeggen luister eens lul je zorgt maar dat je het regelt. Want dan zijn zij de schuldige en nooit de ex de ie eigenlijk diegene is die moeilijk doet.
Het zou denk ik al helpen als 'jezelf wegcijferen' en 'zorgzaam zijn ten koste van jezelf' niet als goede, sterke eigenschappen worden gezien voor vrouwen. Bij sommige vrouwen zit 1950 blijkbaar nog heel diep en voelen ze zich nuttig en sterk als ze zo'n eikel aan het oamperen zijn.
Niet alleen bij sommige vrouwen maar bij het gros van de vrouwen.
Hoe vaak is alleen op dit forum al niet gezegd dat als je moeder bent geworden je nooit meer egoistisch kan zijn en altijd het belang van het kind voorop moet staan.
Hoe vaak wordt er niet gezegd dat hobby's en sporten na het krijgen van een kind op een laag pitje zijn komen te staan. Terwijl manlief vanzelfsprekend wel gewoon gaat sporten want de man heeft zijn ontspanni g nodig.
Vo Ook ral na een scheiding is het erg.
Als e er n man na een half jaar of korter een nieuwe vriendin heeft en na nog een krap half jaar samenwoont is hij goed bezig want hij gaat verder met zijn leven. En ach mannen kunnen niet alleen zijn.
vrouwen worden geacht het liefst alleen te blijven tot de kinderen de deur uit zijn en als het echt niet anders kan te gaan latten.
ook to krijgt in dit topic de sneer dat ze wel erg snel aan een nieuwe man en een niew kind is begonnen waarbij ze zich vast wel weer afhankelijk van deze man zal opstellen. Wat natuurlijk ook wel edn valkuil kan zijn.
Vrouwen moeten de wijste zijn en zich in bochten wringen want anders is het slecht voor de verstandhouding met ex en dus voor de kinderen.
Ze mogen nooit op hun strepen gaan staan en zeggen luister eens lul je zorgt maar dat je het regelt. Want dan zijn zij de schuldige en nooit de ex de ie eigenlijk diegene is die moeilijk doet.
donderdag 26 mei 2016 10:40
quote:sugarmiss schreef op 26 mei 2016 @ 10:34:
[...]
Niet alleen bij sommige vrouwen maar bij het gros van de vrouwen.
Hoe vaak is alleen op dit forum al niet gezegd dat als je moeder bent geworden je nooit meer egoistisch kan zijn en altijd het belang van het kind voorop moet staan.
Hoe vaak wordt er niet gezegd dat hobby's en sporten na het krijgen van een kind op een laag pitje zijn komen te staan. Terwijl manlief vanzelfsprekend wel gewoon gaat sporten want de man heeft zijn ontspanni g nodig.
Vo Ook ral na een scheiding is het erg.
Als e er n man na een half jaar of korter een nieuwe vriendin heeft en na nog een krap half jaar samenwoont is hij goed bezig want hij gaat verder met zijn leven. En ach mannen kunnen niet alleen zijn.
vrouwen worden geacht het liefst alleen te blijven tot de kinderen de deur uit zijn en als het echt niet anders kan te gaan latten.
ook to krijgt in dit topic de sneer dat ze wel erg snel aan een nieuwe man en een niew kind is begonnen waarbij ze zich vast wel weer afhankelijk van deze man zal opstellen. Wat natuurlijk ook wel edn valkuil kan zijn.
Vrouwen moeten de wijste zijn en zich in bochten wringen want anders is het slecht voor de verstandhouding met ex en dus voor de kinderen.
Ze mogen nooit op hun strepen gaan staan en zeggen luister eens lul je zorgt maar dat je het regelt. Want dan zijn zij de schuldige en nooit de ex de ie eigenlijk diegene is die moeilijk doet.Ja deze denkbeelden zitten nog diep in onze maatschappij en worden vaak ook onderling door vrouwen aan elkaar opgelegd. Bovendien hechten gemiddeld genomen vrouwen vaak meer waarde aan hun relatie dan mannen (die vaak hun werk belangrijker vinden) en dus zetten ze alles op alles om het te laten slagen. Vaak tegen beter weten in.
[...]
Niet alleen bij sommige vrouwen maar bij het gros van de vrouwen.
Hoe vaak is alleen op dit forum al niet gezegd dat als je moeder bent geworden je nooit meer egoistisch kan zijn en altijd het belang van het kind voorop moet staan.
Hoe vaak wordt er niet gezegd dat hobby's en sporten na het krijgen van een kind op een laag pitje zijn komen te staan. Terwijl manlief vanzelfsprekend wel gewoon gaat sporten want de man heeft zijn ontspanni g nodig.
Vo Ook ral na een scheiding is het erg.
Als e er n man na een half jaar of korter een nieuwe vriendin heeft en na nog een krap half jaar samenwoont is hij goed bezig want hij gaat verder met zijn leven. En ach mannen kunnen niet alleen zijn.
vrouwen worden geacht het liefst alleen te blijven tot de kinderen de deur uit zijn en als het echt niet anders kan te gaan latten.
ook to krijgt in dit topic de sneer dat ze wel erg snel aan een nieuwe man en een niew kind is begonnen waarbij ze zich vast wel weer afhankelijk van deze man zal opstellen. Wat natuurlijk ook wel edn valkuil kan zijn.
Vrouwen moeten de wijste zijn en zich in bochten wringen want anders is het slecht voor de verstandhouding met ex en dus voor de kinderen.
Ze mogen nooit op hun strepen gaan staan en zeggen luister eens lul je zorgt maar dat je het regelt. Want dan zijn zij de schuldige en nooit de ex de ie eigenlijk diegene is die moeilijk doet.Ja deze denkbeelden zitten nog diep in onze maatschappij en worden vaak ook onderling door vrouwen aan elkaar opgelegd. Bovendien hechten gemiddeld genomen vrouwen vaak meer waarde aan hun relatie dan mannen (die vaak hun werk belangrijker vinden) en dus zetten ze alles op alles om het te laten slagen. Vaak tegen beter weten in.
donderdag 26 mei 2016 11:38
quote:Crazyinlovee schreef op 26 mei 2016 @ 09:46:
Het blijft altijd de hamvraag he, waarom blijven mensen in zulke relaties, waarom doen zij dit hun kinderen aan?
Het is zo dat veel moeders veel te lang in zo'n slechte relatie zitten en dat mede daardoor de kinderen schade wordt aangedaan. Mede daardoor want de man is de dader natuurlijk.
Ikzelf ook hoor. En hij was niet eens de vader van de kinderen. Toch bleef ik jaren proberen en hoop houden. Maar eerlijk gezegd: toen ik er middenin zat zag ik het niet zoals ik het nu zie ik zag het als incidenten die ik zou proberen op te lossen. Ja, ik voel mij schuldig en ook zwak en dom dat ik mijn kinderen dit aan heb gedaan.
De relatie was niet zo geweldadig als bij to, maar de kinderen hebben wel gezien(en gehoord) dat ik klappen heb gekregen. Het werd ook zo gedraaid in de relatie dat ik alles in de hand had, dat als ik gewoon deed hoe hij het wilde dat er dan niks gebeurd zou zijn.
En ik voelde mij heel verantwoordelijk. Naar buiten toe werd ik meestal wel gezien als een sterke en verstandige vrouw maar ook als een lieve vrouw. Daarom deelde ik ook haast niks. Uit schaamte.
Ik vind het niet erg dat hier gezegd wordt dat er toch een zwakte in de slachtoffers zit vanaf het begin, dat is gewoon zo. Iets weten de vrouwen niet, daar ben ik van overtuigd.
Mijn kinderen waren niet zijn boxbal/uitlaatklep, voor mijn kinderen leek hij heel goed te zijn. Ik dacht altijd dat alleen ik het zwaar had bij deze man.
Maar achteraf blijkt dat zij het wel degelijk zwaar hebben gehad. Juist omdat ze hebben gezien hoe hij tegen mij deed. Zij willen hem nu ook nooit meer zien, terwijl de kinderen al die jaren voor mij juist de reden waren dat ik het bleef proberen. Achteraf gingen mijn oogkleppen pas af. Voor de kinderen had ik juist weg moeten gaan.
Ikzelf was nogal gebrainwasht. En nu ben ik hard bezig om bij de kern van mijn probleem te komen hoor, de reden waarom ik mijzelf zo verloor wil ik nu wel eens oplossen.
Geen idee waarom andere vrouwen met kinderen zo lang in zo'n relatie blijven.
Als men het wist was het niet zo moeilijk voor de slachtoffers, hulpverleners en naasten om er uit te stappen.
Achteraf, en ik denk dat veel 'slachtoffers' dit denken, had ik al bij het eerste conflict ermee moeten stoppen.
Naïef was ik, en ik ken vrouwen in zulke relaties die je echt niet zwak kan noemen op het eerste gezicht. Wel zijn ze naïef omdat ze de man geloven op hun woord dat hij zal veranderen.
Ik had een harde leerschool, maar nooit zal ik zo naïef meer zijn.
Heel veel sterkte TO. Ptts is niet niks.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ook ik verwijt mezelf dat ik niet eerder ben weggegaan, maar wat voor gevolgen heeft het om als kind van gescheiden ouders op te groeien? We zijn toch een gezin? Ik dacht dat dat voor de kinderen belangrijk was. Ook ik ben boos op mezelf geweest dat ik zo naïef heb kunnen zijn. Men zag in mij ook altijd een vrolijke pittige vrouw die alles voor elkaar had en zich prima kon redden en ik schaamde me om om hulp te vragen. Want, ik kan het toch wel zelf? En wat zullen ze wel niet denken? Hij is toch niet altijd zo?
Mijn kinderen heeft hij nooit direct iets aangedaan, hij moest mij hebben. En ook ik kwam er nadien pas achter dat ik juist voor de kinderen het juiste heb gedaan. Gelukkig zijn mijn kinderen direct preventief begeleid evenals ikzelf. Dat scheelt veel ellende achteraf hoop ik.
Ik begrijp ook heel goed dat mensen verwijtende reacties geven, dat mensen het niet snappen. Want, ik begrijp het nu zelf niet eens meer. Ik ben een prima opgeleide vrouw uit een goed sociaal milieu. En ook mij overkomt het, iedereen kan in die val lopen, al zijn de meeste relaties gewoon oké en gelijkwaardig gelukkig.
Het enige wat ik nu weet is dat ik een zelfstandig bestaan heb opgebouwd, eigen huis, inkomen, enz. Ik en de meiden zijn van niemand afhankelijk, ook niet van mijn nieuwe partner. We hebben ons leven weer op de rails gelukkig en natuurlijk speelt dit altijd een rol in ons leven, maar die wordt steeds kleiner.
Het is al een paar keer genoemd dat verwijten maken averechts werkt. Voor mij maakt het niet meer uit. Ik kan het hebben, ik heb mezelf al vaak genoeg gespiegeld afgelopen jaren, maar voor iemand in of net komend uit zo'n situatie kan het juist reden zijn zich weer terug te trekken. Uit schaamte. Dan is het genoeg om te zeggen: kom, ik help je. Gewoon er zijn. Zonder direct oordeel.
Als ik de kritieken niet durfde te lezen had ik dit stuk niet geplaatst. Ik ben al lang uit mijn holletje, zoals Amand schreef. Het enige wat ik hoop is dat er, mocht het in je eigen omgeving gebeuren, op een respectvolle manier mee wordt gegaan.
Het blijft altijd de hamvraag he, waarom blijven mensen in zulke relaties, waarom doen zij dit hun kinderen aan?
Het is zo dat veel moeders veel te lang in zo'n slechte relatie zitten en dat mede daardoor de kinderen schade wordt aangedaan. Mede daardoor want de man is de dader natuurlijk.
Ikzelf ook hoor. En hij was niet eens de vader van de kinderen. Toch bleef ik jaren proberen en hoop houden. Maar eerlijk gezegd: toen ik er middenin zat zag ik het niet zoals ik het nu zie ik zag het als incidenten die ik zou proberen op te lossen. Ja, ik voel mij schuldig en ook zwak en dom dat ik mijn kinderen dit aan heb gedaan.
De relatie was niet zo geweldadig als bij to, maar de kinderen hebben wel gezien(en gehoord) dat ik klappen heb gekregen. Het werd ook zo gedraaid in de relatie dat ik alles in de hand had, dat als ik gewoon deed hoe hij het wilde dat er dan niks gebeurd zou zijn.
En ik voelde mij heel verantwoordelijk. Naar buiten toe werd ik meestal wel gezien als een sterke en verstandige vrouw maar ook als een lieve vrouw. Daarom deelde ik ook haast niks. Uit schaamte.
Ik vind het niet erg dat hier gezegd wordt dat er toch een zwakte in de slachtoffers zit vanaf het begin, dat is gewoon zo. Iets weten de vrouwen niet, daar ben ik van overtuigd.
Mijn kinderen waren niet zijn boxbal/uitlaatklep, voor mijn kinderen leek hij heel goed te zijn. Ik dacht altijd dat alleen ik het zwaar had bij deze man.
Maar achteraf blijkt dat zij het wel degelijk zwaar hebben gehad. Juist omdat ze hebben gezien hoe hij tegen mij deed. Zij willen hem nu ook nooit meer zien, terwijl de kinderen al die jaren voor mij juist de reden waren dat ik het bleef proberen. Achteraf gingen mijn oogkleppen pas af. Voor de kinderen had ik juist weg moeten gaan.
Ikzelf was nogal gebrainwasht. En nu ben ik hard bezig om bij de kern van mijn probleem te komen hoor, de reden waarom ik mijzelf zo verloor wil ik nu wel eens oplossen.
Geen idee waarom andere vrouwen met kinderen zo lang in zo'n relatie blijven.
Als men het wist was het niet zo moeilijk voor de slachtoffers, hulpverleners en naasten om er uit te stappen.
Achteraf, en ik denk dat veel 'slachtoffers' dit denken, had ik al bij het eerste conflict ermee moeten stoppen.
Naïef was ik, en ik ken vrouwen in zulke relaties die je echt niet zwak kan noemen op het eerste gezicht. Wel zijn ze naïef omdat ze de man geloven op hun woord dat hij zal veranderen.
Ik had een harde leerschool, maar nooit zal ik zo naïef meer zijn.
Heel veel sterkte TO. Ptts is niet niks.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ook ik verwijt mezelf dat ik niet eerder ben weggegaan, maar wat voor gevolgen heeft het om als kind van gescheiden ouders op te groeien? We zijn toch een gezin? Ik dacht dat dat voor de kinderen belangrijk was. Ook ik ben boos op mezelf geweest dat ik zo naïef heb kunnen zijn. Men zag in mij ook altijd een vrolijke pittige vrouw die alles voor elkaar had en zich prima kon redden en ik schaamde me om om hulp te vragen. Want, ik kan het toch wel zelf? En wat zullen ze wel niet denken? Hij is toch niet altijd zo?
Mijn kinderen heeft hij nooit direct iets aangedaan, hij moest mij hebben. En ook ik kwam er nadien pas achter dat ik juist voor de kinderen het juiste heb gedaan. Gelukkig zijn mijn kinderen direct preventief begeleid evenals ikzelf. Dat scheelt veel ellende achteraf hoop ik.
Ik begrijp ook heel goed dat mensen verwijtende reacties geven, dat mensen het niet snappen. Want, ik begrijp het nu zelf niet eens meer. Ik ben een prima opgeleide vrouw uit een goed sociaal milieu. En ook mij overkomt het, iedereen kan in die val lopen, al zijn de meeste relaties gewoon oké en gelijkwaardig gelukkig.
Het enige wat ik nu weet is dat ik een zelfstandig bestaan heb opgebouwd, eigen huis, inkomen, enz. Ik en de meiden zijn van niemand afhankelijk, ook niet van mijn nieuwe partner. We hebben ons leven weer op de rails gelukkig en natuurlijk speelt dit altijd een rol in ons leven, maar die wordt steeds kleiner.
Het is al een paar keer genoemd dat verwijten maken averechts werkt. Voor mij maakt het niet meer uit. Ik kan het hebben, ik heb mezelf al vaak genoeg gespiegeld afgelopen jaren, maar voor iemand in of net komend uit zo'n situatie kan het juist reden zijn zich weer terug te trekken. Uit schaamte. Dan is het genoeg om te zeggen: kom, ik help je. Gewoon er zijn. Zonder direct oordeel.
Als ik de kritieken niet durfde te lezen had ik dit stuk niet geplaatst. Ik ben al lang uit mijn holletje, zoals Amand schreef. Het enige wat ik hoop is dat er, mocht het in je eigen omgeving gebeuren, op een respectvolle manier mee wordt gegaan.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 12:08
quote:Faceforward schreef op 26 mei 2016 @ 11:38:
[...]
Het is al een paar keer genoemd dat verwijten maken averechts werkt. Voor mij maakt het niet meer uit. Ik kan het hebben, ik heb mezelf al vaak genoeg gespiegeld afgelopen jaren, maar voor iemand in of net komend uit zo'n situatie kan het juist reden zijn zich weer terug te trekken. Uit schaamte. Dan is het genoeg om te zeggen: kom, ik help je. Gewoon er zijn. Zonder direct oordeel.
Als ik de kritieken niet durfde te lezen had ik dit stuk niet geplaatst. Ik ben al lang uit mijn holletje, zoals Amand schreef. Het enige wat ik hoop is dat er, mocht het in je eigen omgeving gebeuren, op een respectvolle manier mee wordt gegaan.Eens.
[...]
Het is al een paar keer genoemd dat verwijten maken averechts werkt. Voor mij maakt het niet meer uit. Ik kan het hebben, ik heb mezelf al vaak genoeg gespiegeld afgelopen jaren, maar voor iemand in of net komend uit zo'n situatie kan het juist reden zijn zich weer terug te trekken. Uit schaamte. Dan is het genoeg om te zeggen: kom, ik help je. Gewoon er zijn. Zonder direct oordeel.
Als ik de kritieken niet durfde te lezen had ik dit stuk niet geplaatst. Ik ben al lang uit mijn holletje, zoals Amand schreef. Het enige wat ik hoop is dat er, mocht het in je eigen omgeving gebeuren, op een respectvolle manier mee wordt gegaan.Eens.
donderdag 26 mei 2016 12:17
quote:rosanna08 schreef op 26 mei 2016 @ 12:09:
Faceforward, had het jou geholpen toen je er nog in zat om de dingen te lezen die hier worden geschreven? Een heleboel dingen wel. Er staan goede eyeopeners tussen en veel dingen die heel herkenbaar zijn. De verwijtende toon van een aantal forumleden had ik waarschijnlijk moeilijk gevonden, omdat je zelf al met die schuldgevoelens worstelt op dat moment. Alhoewel ik kritiek ook altijd wel heb aangehoord. En ook wel heb aangenomen. Ik denk dat als je er in zit, je vooral ook leest waar je iets aan hebt. Veel dingen komen dan ook niet echt binnen. Wat ik ook merkte dat ik in elke fase andere informatie nodig had. Soms alleen herkenning, soms meer praktische info en soms de ongezouten mening van anderen. En natuurlijk is het ook heel persoonlijk wat je er aan hebt en mee doet.
Faceforward, had het jou geholpen toen je er nog in zat om de dingen te lezen die hier worden geschreven? Een heleboel dingen wel. Er staan goede eyeopeners tussen en veel dingen die heel herkenbaar zijn. De verwijtende toon van een aantal forumleden had ik waarschijnlijk moeilijk gevonden, omdat je zelf al met die schuldgevoelens worstelt op dat moment. Alhoewel ik kritiek ook altijd wel heb aangehoord. En ook wel heb aangenomen. Ik denk dat als je er in zit, je vooral ook leest waar je iets aan hebt. Veel dingen komen dan ook niet echt binnen. Wat ik ook merkte dat ik in elke fase andere informatie nodig had. Soms alleen herkenning, soms meer praktische info en soms de ongezouten mening van anderen. En natuurlijk is het ook heel persoonlijk wat je er aan hebt en mee doet.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 18:52
quote:Sapsorrow schreef op 26 mei 2016 @ 01:27:
[...]
Hier heb je wel een punt, vind ik. Mijn moeder werd heel lang mishandeld door mijn vader. Toen ze eindelijk van hem af was, want de man was het niet eens met de scheiding en deed alles om die te vertragen en haar nogal te terroriseren, kwam mijn stiefvader in beeld. Nou ja, okee, ze had al iets met hem voor de scheiding. Sterker nog, een jaar voor de scheiding gingen ze gezellig met zijn drieen en ons samen op vakantie.
Het waren de verwarrende zeventiger jaren. Mijn vader wist niet dat ze wat hadden, toen hij daarachter kwam, laaide er een razernij in hem op, die ontzettend veel destructie opleverde, die mijn leven en dat van mijn broer en zus, nog lange tijd negatief beinvloed heeft.
Mijn moeder lang nogal in de kreukels na dat huwelijk, toch trok mijn stiefvader, mijn dader, meteen bij ons in. Ik weet nog dat ik ineens iemand boven hoorde bij mijn moeder, dat bleek hem te zijn. We moesten hem ook meteen pappa noemen, ik was 7. En mijn stiefvader bleek dus nog erger dan mijn vader. Alleen, hij mishandelde mijn moeder nog niet meteen. Ons wel. Maar mijn moeder was veel te depressief om dat op te merken. Voor haar was hij een prins op het witte paard, voor ons een monster.
Ik heb mijn moeder na mijn jeugd gevraagd, waarom ze niet eerst in therapie was gegaan na haar eerste huwelijk. Ze had weinig vertrouwen in hulpverleners en was bang dat ze ons af zouden pakken. Ze zat in de bijstand en moest het huis uit. Dat wilde ze niet. Toen heeft mijn stiefvader het huis gekocht en zijn ze getrouwd, niet in gemeenschap van goederen. En wij werden niet geadopteerd of aangenomen. Met andere woorden, door bezittingen en geld, heeft ze mijn stiefvader meteen in huis gehaald. En na een aantal jaar bleek, dat hij een klootzak was die haar nog erger onderdrukte en kwam ze lange tijd ook van hem niet af. Pas 5 jaar geleden lukte dat. Maar ja, ze heeft mij en mijn broer 20 jaar lang niet gezien. Ik kon niet leven met hoe ze om is gegaan met alles. Mijn stiefvader heeft me sexueel misbruikt en zelfs toen hij bekende en veroordeeld werd, bleef ze bij hem.
Ik heb daar nu wel vrede mee, mensen zijn idd niet perfect. Vanuit haar gezichtsveld, was het het enige wat ze kon doen. Ik heb ervan geleerd: sta op eigen benen, anders kun je niet weg, als je dat wilt. Blijf niet bij iemand waar je niet gelukkig mee bent. En ze was nooit gelukkig, niet met mijn vader en niet met mijn stiefvader. Ik heb haar nu vergeven. Ik heb ook ptss, chronisch. Maar mijn moeder heeft daar niet voor gekozen, ze koos voor haar eigen veiligheid. Dat begrijp ik nu wat beter maar ik moest een lange weg afleggen voor ik mijn moeder kon vergeven.
Ik heb geen kinderen. Een van de redenen is, ik kan niet in mijn eentje ervoor zorgen. Ik vind dat als je kinderen wilt als vrouw, je in staat moet zijn er in je eentje voor te zorgen want je partner kan altijd wegvallen. Ik wilde nooit, zoals mijn moeder, gedwongen worden te kiezen tussen mijn eigen veiligheid en die van mijn kinderen. Mijn broer wil haar nooit meer zien. Ik zie het zo, ze heeft een enorme fout gemaakt, meerdere. Toch is ze een goed mens en hou ik van haar.
Ik hoop alleen wel, dat door af en toe hier en daar mijn verhaal te vertellen, dat ik moeders bereik, die zich te afhankelijk opstellen naar hun partner toe en bedenken dat je kinderen nooit de dupe mogen worden. En arm zijn, is zoooooveel beter, dan getraumatiseerd worden. Bedenk dat je je kinderen ook alleen laat met iemand, die je niet door en door kent. Je kent iemand pas na een paar jaar elke dag samen, vind ik. Dat was nogal dom van mijn moeder want hij begon mij daardoor meteen te misbruiken. Je kunt je erg vergissen in mensen en wolven in schaapskleren, bestaan.
Ik weet zeker, dat mijn moeder, mijn broer, mijn zus en ik, het prima gered hadden zonder vaderfiguur, en zonder een koophuis, in de bijstand. Nu zijn we allemaal beschadigde mensen, ik hoop dat ik ze nog een keer samen kan krijgen, voor mijn moeder sterft, want die heeft niet zo lang meer. Ik heb haar verteld dat ik vind dat ze het goed gedaan heeft in haar leven. Ze wist niet beter en kon gewoon niet beter. Wees beter dan mijn moeder. Maak keuzes waarbij je 100% zeker weet, dat je kinderen voorop staan. En denk daar goed over na, en kijk hoe je partner met ze omgaat. Je kinderen zijn te belangrijk om te snel te gaan met een nieuwe partner, hoe leuk hij ook is. Als hij echt zo leuk is, heeft hij geduld om even te wachten op je. knuffel voor jou. Je toont meer begrip en liefde dan jouw moeder verdient in mijn ogen.
[...]
Hier heb je wel een punt, vind ik. Mijn moeder werd heel lang mishandeld door mijn vader. Toen ze eindelijk van hem af was, want de man was het niet eens met de scheiding en deed alles om die te vertragen en haar nogal te terroriseren, kwam mijn stiefvader in beeld. Nou ja, okee, ze had al iets met hem voor de scheiding. Sterker nog, een jaar voor de scheiding gingen ze gezellig met zijn drieen en ons samen op vakantie.
Het waren de verwarrende zeventiger jaren. Mijn vader wist niet dat ze wat hadden, toen hij daarachter kwam, laaide er een razernij in hem op, die ontzettend veel destructie opleverde, die mijn leven en dat van mijn broer en zus, nog lange tijd negatief beinvloed heeft.
Mijn moeder lang nogal in de kreukels na dat huwelijk, toch trok mijn stiefvader, mijn dader, meteen bij ons in. Ik weet nog dat ik ineens iemand boven hoorde bij mijn moeder, dat bleek hem te zijn. We moesten hem ook meteen pappa noemen, ik was 7. En mijn stiefvader bleek dus nog erger dan mijn vader. Alleen, hij mishandelde mijn moeder nog niet meteen. Ons wel. Maar mijn moeder was veel te depressief om dat op te merken. Voor haar was hij een prins op het witte paard, voor ons een monster.
Ik heb mijn moeder na mijn jeugd gevraagd, waarom ze niet eerst in therapie was gegaan na haar eerste huwelijk. Ze had weinig vertrouwen in hulpverleners en was bang dat ze ons af zouden pakken. Ze zat in de bijstand en moest het huis uit. Dat wilde ze niet. Toen heeft mijn stiefvader het huis gekocht en zijn ze getrouwd, niet in gemeenschap van goederen. En wij werden niet geadopteerd of aangenomen. Met andere woorden, door bezittingen en geld, heeft ze mijn stiefvader meteen in huis gehaald. En na een aantal jaar bleek, dat hij een klootzak was die haar nog erger onderdrukte en kwam ze lange tijd ook van hem niet af. Pas 5 jaar geleden lukte dat. Maar ja, ze heeft mij en mijn broer 20 jaar lang niet gezien. Ik kon niet leven met hoe ze om is gegaan met alles. Mijn stiefvader heeft me sexueel misbruikt en zelfs toen hij bekende en veroordeeld werd, bleef ze bij hem.
Ik heb daar nu wel vrede mee, mensen zijn idd niet perfect. Vanuit haar gezichtsveld, was het het enige wat ze kon doen. Ik heb ervan geleerd: sta op eigen benen, anders kun je niet weg, als je dat wilt. Blijf niet bij iemand waar je niet gelukkig mee bent. En ze was nooit gelukkig, niet met mijn vader en niet met mijn stiefvader. Ik heb haar nu vergeven. Ik heb ook ptss, chronisch. Maar mijn moeder heeft daar niet voor gekozen, ze koos voor haar eigen veiligheid. Dat begrijp ik nu wat beter maar ik moest een lange weg afleggen voor ik mijn moeder kon vergeven.
Ik heb geen kinderen. Een van de redenen is, ik kan niet in mijn eentje ervoor zorgen. Ik vind dat als je kinderen wilt als vrouw, je in staat moet zijn er in je eentje voor te zorgen want je partner kan altijd wegvallen. Ik wilde nooit, zoals mijn moeder, gedwongen worden te kiezen tussen mijn eigen veiligheid en die van mijn kinderen. Mijn broer wil haar nooit meer zien. Ik zie het zo, ze heeft een enorme fout gemaakt, meerdere. Toch is ze een goed mens en hou ik van haar.
Ik hoop alleen wel, dat door af en toe hier en daar mijn verhaal te vertellen, dat ik moeders bereik, die zich te afhankelijk opstellen naar hun partner toe en bedenken dat je kinderen nooit de dupe mogen worden. En arm zijn, is zoooooveel beter, dan getraumatiseerd worden. Bedenk dat je je kinderen ook alleen laat met iemand, die je niet door en door kent. Je kent iemand pas na een paar jaar elke dag samen, vind ik. Dat was nogal dom van mijn moeder want hij begon mij daardoor meteen te misbruiken. Je kunt je erg vergissen in mensen en wolven in schaapskleren, bestaan.
Ik weet zeker, dat mijn moeder, mijn broer, mijn zus en ik, het prima gered hadden zonder vaderfiguur, en zonder een koophuis, in de bijstand. Nu zijn we allemaal beschadigde mensen, ik hoop dat ik ze nog een keer samen kan krijgen, voor mijn moeder sterft, want die heeft niet zo lang meer. Ik heb haar verteld dat ik vind dat ze het goed gedaan heeft in haar leven. Ze wist niet beter en kon gewoon niet beter. Wees beter dan mijn moeder. Maak keuzes waarbij je 100% zeker weet, dat je kinderen voorop staan. En denk daar goed over na, en kijk hoe je partner met ze omgaat. Je kinderen zijn te belangrijk om te snel te gaan met een nieuwe partner, hoe leuk hij ook is. Als hij echt zo leuk is, heeft hij geduld om even te wachten op je. knuffel voor jou. Je toont meer begrip en liefde dan jouw moeder verdient in mijn ogen.
When they go low, we go high. (M.Obama)
donderdag 26 mei 2016 19:25
Ik begrijp Amands reactie wel. Als ik de OP lees denk ik dat je iemand bent die niet alleen kan zijn, aangezien er zo snel een nieuwe man is met nieuw kind.
Een goede basis is het goed hebben met jezelf. Ik zou het erg knap vinden als je dat bereikt hebt en alles verwerkt hebben in zo'n korte tijd. Ik kan me dat bijna niet voorstellen.
Het zou uiteraard erg fijn zijn, voor jou, maar vooral voor je kinderen.
Een goede basis is het goed hebben met jezelf. Ik zou het erg knap vinden als je dat bereikt hebt en alles verwerkt hebben in zo'n korte tijd. Ik kan me dat bijna niet voorstellen.
Het zou uiteraard erg fijn zijn, voor jou, maar vooral voor je kinderen.
donderdag 26 mei 2016 19:31
Het zou het beste zijn als we op school al een les of twee kregen over hoe mishandelaars te herkennen.
Er zijn namelijk veel kenmerken waaraan een mishandelaar te herkennen zijn voordat ze werkelijk gaan slaan. Ze moeten een slachtoffer namelijk eerst zwak genoeg maken om dergelijke controle over ze te krijgen en dat heeft stappen nodig.
http://www.hiddenhurt.co.uk/warning_signs.html
Er zijn namelijk veel kenmerken waaraan een mishandelaar te herkennen zijn voordat ze werkelijk gaan slaan. Ze moeten een slachtoffer namelijk eerst zwak genoeg maken om dergelijke controle over ze te krijgen en dat heeft stappen nodig.
http://www.hiddenhurt.co.uk/warning_signs.html
donderdag 26 mei 2016 21:47
quote:OmeHenk schreef op 26 mei 2016 @ 19:25:
Ik begrijp Amands reactie wel. Als ik de OP lees denk ik dat je iemand bent die niet alleen kan zijn, aangezien er zo snel een nieuwe man is met nieuw kind.
Een goede basis is het goed hebben met jezelf. Ik zou het erg knap vinden als je dat bereikt hebt en alles verwerkt hebben in zo'n korte tijd. Ik kan me dat bijna niet voorstellen.
Het zou uiteraard erg fijn zijn, voor jou, maar vooral voor je kinderen.Wat is kort? We zijn 3 jaar verder inmiddels....natuurlijk kan ik mijn hele leven op de rem zetten omdat er misschien nog wel dingen boven komen, maar is dat echt nodig? Waarom zou iemand niet verder kunnen gaan en samen met iemand de laatste restjes aangaan. Dingen als waarover ik praat, gaan nooit helemaal weg. Herinneringen blijven. Dat zou betekenen dat je jaaaaren alleen moet blijven. De grootste puinhoop heb ik alleen verwerkt in de 1.5 jaar dat ik alleen was. Nu vind ik toch echt dat ik weer mag gaan leven, met een lieve partner naast me. Eentje die gelukkig ook volledig kiest voor onze kinderen. Want dat was toch wel mijn voornaamste "eis".
Ik begrijp Amands reactie wel. Als ik de OP lees denk ik dat je iemand bent die niet alleen kan zijn, aangezien er zo snel een nieuwe man is met nieuw kind.
Een goede basis is het goed hebben met jezelf. Ik zou het erg knap vinden als je dat bereikt hebt en alles verwerkt hebben in zo'n korte tijd. Ik kan me dat bijna niet voorstellen.
Het zou uiteraard erg fijn zijn, voor jou, maar vooral voor je kinderen.Wat is kort? We zijn 3 jaar verder inmiddels....natuurlijk kan ik mijn hele leven op de rem zetten omdat er misschien nog wel dingen boven komen, maar is dat echt nodig? Waarom zou iemand niet verder kunnen gaan en samen met iemand de laatste restjes aangaan. Dingen als waarover ik praat, gaan nooit helemaal weg. Herinneringen blijven. Dat zou betekenen dat je jaaaaren alleen moet blijven. De grootste puinhoop heb ik alleen verwerkt in de 1.5 jaar dat ik alleen was. Nu vind ik toch echt dat ik weer mag gaan leven, met een lieve partner naast me. Eentje die gelukkig ook volledig kiest voor onze kinderen. Want dat was toch wel mijn voornaamste "eis".
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
donderdag 26 mei 2016 22:02
quote:Faceforward schreef op 26 mei 2016 @ 21:47:
[...]
Wat is kort? We zijn 3 jaar verder inmiddels....natuurlijk kan ik mijn hele leven op de rem zetten omdat er misschien nog wel dingen boven komen, maar is dat echt nodig? Waarom zou iemand niet verder kunnen gaan en samen met iemand de laatste restjes aangaan. Dingen als waarover ik praat, gaan nooit helemaal weg. Herinneringen blijven. Dat zou betekenen dat je jaaaaren alleen moet blijven. De grootste puinhoop heb ik alleen verwerkt in de 1.5 jaar dat ik alleen was. Nu vind ik toch echt dat ik weer mag gaan leven, met een lieve partner naast me. Eentje die gelukkig ook volledig kiest voor onze kinderen. Want dat was toch wel mijn voornaamste "eis".Ik zie dat ook niet als een probleem, net zo min als jullie kind dat een welkom ongelukje was. Het is niet zo dat je van de ene mislukte relatie en scharrel in de andere duikt, zonder dat je ooit aan jezelf gewerkt het of enig zelfinzicht hebt getoond.
[...]
Wat is kort? We zijn 3 jaar verder inmiddels....natuurlijk kan ik mijn hele leven op de rem zetten omdat er misschien nog wel dingen boven komen, maar is dat echt nodig? Waarom zou iemand niet verder kunnen gaan en samen met iemand de laatste restjes aangaan. Dingen als waarover ik praat, gaan nooit helemaal weg. Herinneringen blijven. Dat zou betekenen dat je jaaaaren alleen moet blijven. De grootste puinhoop heb ik alleen verwerkt in de 1.5 jaar dat ik alleen was. Nu vind ik toch echt dat ik weer mag gaan leven, met een lieve partner naast me. Eentje die gelukkig ook volledig kiest voor onze kinderen. Want dat was toch wel mijn voornaamste "eis".Ik zie dat ook niet als een probleem, net zo min als jullie kind dat een welkom ongelukje was. Het is niet zo dat je van de ene mislukte relatie en scharrel in de andere duikt, zonder dat je ooit aan jezelf gewerkt het of enig zelfinzicht hebt getoond.
donderdag 26 mei 2016 22:27
quote:iris1969 schreef op 26 mei 2016 @ 22:02:
[...]
Ik zie dat ook niet als een probleem, net zo min als jullie kind dat een welkom ongelukje was. Het is niet zo dat je van de ene mislukte relatie en scharrel in de andere duikt, zonder dat je ooit aan jezelf gewerkt het of enig zelfinzicht hebt getoond.Oh nee...absoluut niet. Deze relatie hebben we ook eerst buiten de kinderen om opgebouwd. En direct open en eerlijk over de belangen van de kinderen en ons verleden. Pas toen ik zeker genoeg was, ook wat betreft de klik met de meiden, heb ik volmondig ja gezegd.
[...]
Ik zie dat ook niet als een probleem, net zo min als jullie kind dat een welkom ongelukje was. Het is niet zo dat je van de ene mislukte relatie en scharrel in de andere duikt, zonder dat je ooit aan jezelf gewerkt het of enig zelfinzicht hebt getoond.Oh nee...absoluut niet. Deze relatie hebben we ook eerst buiten de kinderen om opgebouwd. En direct open en eerlijk over de belangen van de kinderen en ons verleden. Pas toen ik zeker genoeg was, ook wat betreft de klik met de meiden, heb ik volmondig ja gezegd.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
zaterdag 28 mei 2016 11:11
quote:lotus77 schreef op 27 mei 2016 @ 12:30:
-Ik had je bericht gelezen voordat je hem hebt verwijdert. En idd....dat waar jij over verteld maakt het zo ontzettend lastig. Je weet nooit wanneer je het goed doet. Ik volg nu vooral mijn eigen gevoel en schakel waar nodig hulp in. Maar de bureaucratie blijft moeilijk.
-Ik had je bericht gelezen voordat je hem hebt verwijdert. En idd....dat waar jij over verteld maakt het zo ontzettend lastig. Je weet nooit wanneer je het goed doet. Ik volg nu vooral mijn eigen gevoel en schakel waar nodig hulp in. Maar de bureaucratie blijft moeilijk.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
zaterdag 28 mei 2016 14:21
Dat blijven hameren op hoe zwak slachtoffers van huiselijk geweld zijn, heeft niet veel nut.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.
zaterdag 28 mei 2016 16:07
quote:Defietsboer schreef op 28 mei 2016 @ 14:21:
Dat blijven hameren op hoe zwak slachtoffers van huiselijk geweld zijn, heeft niet veel nut.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.
Eens.
Juist die vooroordelen en het veroordelen maakt dat veel mensen de stap niet durven zetten. Dat ze de vuile was binnen houden. Terwijl het juist heel sterk is als je wel durft uit te komen voor wat er speelt en hulp durft te accepteren.
Dat blijven hameren op hoe zwak slachtoffers van huiselijk geweld zijn, heeft niet veel nut.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.
Eens.
Juist die vooroordelen en het veroordelen maakt dat veel mensen de stap niet durven zetten. Dat ze de vuile was binnen houden. Terwijl het juist heel sterk is als je wel durft uit te komen voor wat er speelt en hulp durft te accepteren.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
zaterdag 28 mei 2016 22:28
quote:Faceforward schreef op 28 mei 2016 @ 11:11:
[...]
Ik had je bericht gelezen voordat je hem hebt verwijdert. En idd....dat waar jij over verteld maakt het zo ontzettend lastig. Je weet nooit wanneer je het goed doet. Ik volg nu vooral mijn eigen gevoel en schakel waar nodig hulp in. Maar de bureaucratie blijft moeilijk.
Ja sorry, ik wou een alineaatje of twee doen, en toen werd ik een beetje meegezogen door mijn emoties en stond er ineens een heel dramatisch topic-kapend epistel
Mijn gevoel blijkt het ook steeds beter te doen, gelukkig. Heb er jaren niet op durven vertrouwen maar ik kan me dus gewoon redden. Wat ik vervelend vind, is dat de mensen die mij er toen doorheen hebben geholpen bij de scheiding, soms nog steeds in de "zij is zielig dus ik help haar door te vertellen hoe het moet"-dominantie schieten, die ik niet meer nodig heb en wil. Voel me dan even niet echt voor vol aangezien.
[...]
Ik had je bericht gelezen voordat je hem hebt verwijdert. En idd....dat waar jij over verteld maakt het zo ontzettend lastig. Je weet nooit wanneer je het goed doet. Ik volg nu vooral mijn eigen gevoel en schakel waar nodig hulp in. Maar de bureaucratie blijft moeilijk.
Ja sorry, ik wou een alineaatje of twee doen, en toen werd ik een beetje meegezogen door mijn emoties en stond er ineens een heel dramatisch topic-kapend epistel
Mijn gevoel blijkt het ook steeds beter te doen, gelukkig. Heb er jaren niet op durven vertrouwen maar ik kan me dus gewoon redden. Wat ik vervelend vind, is dat de mensen die mij er toen doorheen hebben geholpen bij de scheiding, soms nog steeds in de "zij is zielig dus ik help haar door te vertellen hoe het moet"-dominantie schieten, die ik niet meer nodig heb en wil. Voel me dan even niet echt voor vol aangezien.
zaterdag 28 mei 2016 22:29
quote:Defietsboer schreef op 28 mei 2016 @ 14:21:
Dat blijven hameren op hoe zwak slachtoffers van huiselijk geweld zijn, heeft niet veel nut.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.Klopt. De belangrijkste boodschap is denk ik dat je zwak gemaakt kan worden door een bepaald type mannen, en hoe je die types kunt herkennen.
Dat blijven hameren op hoe zwak slachtoffers van huiselijk geweld zijn, heeft niet veel nut.
Slachtoffers denken soms juist niet weg te kunnen omdat ze er te zwak voor zijn, dus dat nog extra keer op keer voor de voeten werpen, is daarmee contraproductief voor degenen die meelezen en wellicht nog in zo'n situatie zijn.
Tel daarbij op dat een mishandelaar soms jaren bezig is geweest om het slachtoffer langzaam kapot te maken op gerafineerde manier. Wanneer je een relatie aangaat, verwacht je wederzijdse liefde, en niet dat de ander je langzaam probeert te slopen zodat ze hun frustraties op je kunnen botvieren.Klopt. De belangrijkste boodschap is denk ik dat je zwak gemaakt kan worden door een bepaald type mannen, en hoe je die types kunt herkennen.
zaterdag 28 mei 2016 22:35
quote:lotus77 schreef op 28 mei 2016 @ 22:28:
[...]
Ja sorry, ik wou een alineaatje of twee doen, en toen werd ik een beetje meegezogen door mijn emoties en stond er ineens een heel dramatisch topic-kapend epistel
Mijn gevoel blijkt het ook steeds beter te doen, gelukkig. Heb er jaren niet op durven vertrouwen maar ik kan me dus gewoon redden. Wat ik vervelend vind, is dat de mensen die mij er toen doorheen hebben geholpen bij de scheiding, soms nog steeds in de "zij is zielig dus ik help haar door te vertellen hoe het moet"-dominantie schieten, die ik niet meer nodig heb en wil. Voel me dan even niet echt voor vol aangezien.
Hahaha, ja...die emoties...soms...
Dat laatste herken ik ook. Er zijn ook mensen die...hoe goed bedoelt ook allemaal, vergeten dat ik inmiddels een leven heb opgebouwd buiten ex en scheiding. Als ze naar me vragen gaat het daar over. Of grappig bedoelde plaatjes sturen die dan op mijn ex slaan. Jongens.. ik ga door met mijn leven, doen jullie dat dan ook gerust!!
Het komt dan ook niet uit een kwaad hart ofzo, maar dan denk ik...vraag me maar gewoon naar mijn werk ofzo.
Dat is iets wat ik ook al wel heb aangegeven bij die mensen, maar blijkbaar is het moeilijk om mij los te gaan zien van ex.
Dat vind ik best moeilijk soms, want op die manier wordt ik er weer mee geconfronteerd terwijl ik er helemaal niet op zit te wachten soms.
[...]
Ja sorry, ik wou een alineaatje of twee doen, en toen werd ik een beetje meegezogen door mijn emoties en stond er ineens een heel dramatisch topic-kapend epistel
Mijn gevoel blijkt het ook steeds beter te doen, gelukkig. Heb er jaren niet op durven vertrouwen maar ik kan me dus gewoon redden. Wat ik vervelend vind, is dat de mensen die mij er toen doorheen hebben geholpen bij de scheiding, soms nog steeds in de "zij is zielig dus ik help haar door te vertellen hoe het moet"-dominantie schieten, die ik niet meer nodig heb en wil. Voel me dan even niet echt voor vol aangezien.
Hahaha, ja...die emoties...soms...
Dat laatste herken ik ook. Er zijn ook mensen die...hoe goed bedoelt ook allemaal, vergeten dat ik inmiddels een leven heb opgebouwd buiten ex en scheiding. Als ze naar me vragen gaat het daar over. Of grappig bedoelde plaatjes sturen die dan op mijn ex slaan. Jongens.. ik ga door met mijn leven, doen jullie dat dan ook gerust!!
Het komt dan ook niet uit een kwaad hart ofzo, maar dan denk ik...vraag me maar gewoon naar mijn werk ofzo.
Dat is iets wat ik ook al wel heb aangegeven bij die mensen, maar blijkbaar is het moeilijk om mij los te gaan zien van ex.
Dat vind ik best moeilijk soms, want op die manier wordt ik er weer mee geconfronteerd terwijl ik er helemaal niet op zit te wachten soms.
Nulla tenaci invia est via ( voor de volhouder is geen weg onbegaanbaar)
