Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nav zus haar aankomende verhuizing (voor haar weer nieuwe omgeving, nieuw begin) zat ik gisteren ook eens rond te kijken op funda naar (betaalbare) appartementen in div plaatsen, gewoon om eens out of the box te orienteren, kom ik Zangvogelweg tegen, en dan lees ik gewoon Zandvogelweg hahaha



Duidelijk staaltje foruminvloed



Geen idee of ik elders echt weer opnieuw zou beginnen, ik woon hier wel handig tov de kinderen die nu en dan nog graag thuiskomen en dit huis ook als thuis beschouwen, en straks zus ook dichter in de buurt, "ken" "iedereen", en je neemt jezelf natuurlijk altijd mee, he.

Maar tis leuk om over na te denken alvast.

Eind vd rit keek ik zo eens om me heen en dacht: wat woon ik hier toch heeeeeeerlijk eigenlijk!



Soms is vergelijken dus nog niet zo slecht, haha, als je de waarde ook weer ziet van wat je nu hebt!



Maar hoe belangrijk is je vaste stek (en tuin) als je de woonkosten kunt verminderen met de helft, met zoveel % minder ruimte ook prima toe kan, natuur en alles in de buurt hebt, óók mooie omgevingen en leuke plaatsen zijn en vast óók hele leuke mensen wonen?

Ik weet inmiddels wel dat nieuwe closere contacten ook de nodige tijd kosten.. en hoe gehecht ben je eigenlijk nou écht aan je vertrouwde woonplaats en omgeving, de weg weten, de kassieres kennen, enz?

In de zin van hoeveel gebruik je daar daadwerkelijk van maakt, he.



En daarvoor hoef je ook niet zoiets rigoureus te doen zoals ik met hutje heb gedaan of echt verhuizen.

(in gedachten ging ik al passen en meten wat er wel en niet mee zou gaan, haha, altijd goed om te kijken wat je echt belangrijk vindt en wat niet).

Al ga je in gedachten maar eens iets anders doen, zorgt dat je iig denkt in mogelijkheden

Het idee dat de woonkosten zwaar omlaag kúnnen en er dan nog steeds best leuke appartementjes te vinden zijn, vind ik iig wel fijn!

(hier waar ik woon is gewoon een dure streek en vind je dat nauwelijks. En als zzp-er die (nu) niet gebonden is aan een bepaalde plaats is dat wel iets om over na te denken..



Misschien ga ik eens eea bekijken, gewoon alleen maar voor het idee.

Ik zag 1 superappartement die ik diréct zonder enige twijfel zou betrekken, maar die was natuurlijk al verkocht.

(niet dat ik zomaar kan overbruggen, hoor, neemt niet weg dat wéten altijd beter is, dus uitzoeken hoe en wat, oa omdat ik nog steeds twijfel om eea te verbouwen hier, wat nodig zou zijn als ik hier blijf wonen. Met alle "onzekerheden" van dien, of dat wel mag, deels verhuren, en je blijft verantwoordelijk voor dat onderhoud enzo).

Het afwegen waard iig..

quote:Zen28 schreef op 24 mei 2016 @ 13:03:

Hoi,



Ik ben gelukkig weer iets rustiger geworden. Ik was ff extreem naar oplossingen aan t zoeken terwijl ik gewoon helemaal niet in het nu leefde. Bedankt voor de reacties terug. Ik ga me weer meer richten op het nu en dingen plannen die ik leuk vind.



Gelukkig maar, Zen.

Het zal op en af gaan en dat mag ook gewoon in zo'n periode!

Ben je nu bij die vrienden?

Maak dat soort dingen iig zo gezellig mogelijk, misschien ff delen in de zin van melden hoe je ervoor staat, zonder er al te diep op in te gaan, en verder juist ook ff fijn hebben, lekker ff uit je gedachtenstroom, ff afstand en niet aan je zorgen denken..

Er is hier nu en dan zon en blauwe lucht, beter dan afgelopen dagen iig, hopelijk daar bij jou ook.

Ik ben ook nooit zo bang voor verhuizen en het onbekende, Storm, ik leer snel genoeg mensen kennen (weet ik onderhand).

Ik woon sinds '98 in deze omgeving.



Haha, ik stuurde die link door naar dochter en ging zelf nog eens verlekkerd kijken naar dat appartement (is een stijl die ik ken van vakantie, maar dan wat kleiner, haha) en die plaats googlen en was weer eens een grappig toevalligheidje (waar het in de buurt blijkt te zijn) bij, waar ik stiekem weer zó om moet lachen .

Soms denk ik weleens dat het leven 1 grote puzzel is, met af en toe een stukje dat op zijn plek valt of een speurtocht, hints, hier en daar een aanwijzing (of toevallige afslag of zo)



Quote:

"Dat heb ik momenteel ook wel (want ik zit stiekem al naar huizen te kijken op funda in vriend z'n woonplaats 10km verderop met een tuin en ruimte voor kinderkamers en noem maar op "

Haha, jij bent ook erg, hoor!

Enne, goed idee, Storm, ik heb wel oren naar een meet!

Ben gelukkig ff zoet met een opdracht, met dit weer vind ik het gewoon fijn om te werken!



Amy: veel plezier met je bezoek!

Mooi zo, Zandvogel!

Zo zie je wat je zelf allemaal in je kop kan halen, he?

Fijn om te lezen dat je zo lekker in je vel zit weer nu!

Zela: ga lekker naar buiten, meid!

Het weekend voorspellen ze regen, dus nu kun je nog van wat zon genieten!



Ik heb hard gewerkt en veel kunnen doen, helaas maar heel even in de zon gezeten (van 5 tot 6), dus nu ook ff de schouders ontspannen en stuk lopen met de hond in het zonnetje

Kapper is er ook bij ingeschoten (hard nodig, dat wel), en morgen ben ik er niet, anders had ik het wel anders gedaan (lekker in de zon en bij regen werken, als het ff kan).

Maar blij dat ik ver gekomen ben vandaag, geeft voldoening!



Fijn weekend allemaal!

Zela: dat boek ben ik niet onverdeeld positief over, alleen voor zover het idee dat je moet zorgen dat je jezelf interessant en de moeite waard moet blijven vinden en dáárom een eigen leven blijven leiden (niet meteen alles laten vallen zodra er een vent in beeld komt).

Niet voor hém dus, maar voor jezelf.



Veel vrouwen zetten "relatie" helemaal centraal in hun bestaan, als hoogste levensdoel, zodra zich een partner lijkt aan te dienen.

En dat zijn dan degenen die later zeggen: ik deed alles voor hem!

Een man wil helemaal niet op zo'n voetstuk staan en ik kan me voorstellen dat dat afhankelijke "ik kan niet zonder jou" geen compliment, maar juist heel irritant en benauwend is.

En zeker omdat dat soort vrouwen dat diep van binnen ook van hem verlangt, of dat zich dat ooit terugbetaalt, wat zij allemaal voor hem doet: het is dus met een eigen motief erachter: emotionele afhankelijkheid willen.

En dat is een imo ongezond soort liefde: dat je elkaars bezit wordt, hébben dus.



Dat boek vind ik teveel geschreven vanuit hoe mannen zgn zouden denken en zouden willen, hoe je dus wél een man aan je kunt binden, dus om daar als vrouw dan vervolgens op in te kunnen spelen.

Dan ben je als het ware toch nog steeds de man terwille, om maar een relatie te krijgen?



Allerlei dingen uit zo'n boek kloppen op zich wel, als het niet zou gaan om "hoe word je de ideale vrouw voor mannen?" maar als het zou gaan om "blijf jezelf, dus zorg dat je een voor jezelf interessant en spannend leven leidt, en vooral je niet in allerlei bochten wringt om voor hem maar interessant en spannend te blijven".

Nu blijft het nog een soort trucje hoe je zogenaamd wél een man kunt (blijven) boeien en zijn hart winnen voor een langdurige relatie.



Waar ik het wel mee eens ben is dat als het accent vd kennismaking al snel op seks ligt en elkaar leren kennen op andere levels daarbij achterblijft, dat de kans kán verlagen dat het zich verdiept en op een relatie uitdraait.

Elkaar (ook) intiem leren kennen is natuurlijk een heel belangrijk onderdeel om te weten of je daarin bij elkaar past, maar in deze tijd weet je de motieven van iemand achter het daten niet en je ziet hoe onzeker met name vrouwen ervan worden als ze die motieven nog niet weten of iig niet weten wat hij voor intenties met háár heeft en dat wordt dan een heel a-relaxt begin, als zij zich dan al lang en breed verbonden voelt en haar knop om gaat naar het "relatiedenken" (of hij serieus is met haar, waar het heen zal gaan, enz).



Dus niet zozeer om "hard to get" te gaan spelen om een man te "vangen", maar omdat veel vrouwen daar dus niet mee om kunnen gaan, als er eenmaal vrij snel seks aan te pas is gekomen, om duidelijkheid gaan vragen, wat zij voor hem betekent en wat de toekomstplannen zijn enz en dat in een veeeeel te vroeg stadium al willen weten.

Terwijl je elkaar verder nauwelijks kent en dan nog vrijwel om fysieke aantrekking draait ipv elkaar als hele persoon leren kennen, op een enkele date met een leuk gesprekje na.

Als het zich dan niet verder ontwikkelt of verdiept levert dat zulke grote teleurstellingen op voor sommigen, die zich dan bekocht voelen, terwijl ze dat "risico" toch echt zelf nemen en zelf mee in zee bent gegaan, terwijl je nog maar weinig weet van de ander en diens intenties iha, laat staan met jou.

Moskito: mooie post!

Hoe gaat het met jou intussen?

quote:Zen28 schreef op 28 mei 2016 @ 16:18:

Dank voor de reacties. Het is ook helemaal waar. De wond van vroeger komt zo naar boven nu. Liefde en erkenning nodig hebben etc. Ik wil heel graag een rustig jaar om aan mezelf te werken. Gewoon genieten en doen wat ik al heb. Daarnaast goed voor mezelf zorgen. Ik heb bv een heel leuk flatje maar t is een zooitje. ( als t nu lekker schoon etc is, kan ik ook vrienden of familie uitnodigen ).

Het vertrouwen in mezelf hebben dat het goed komt en is. Er komt heus wel weer een liefde waarmee ik een gezinnetje kan stichten. Maar dat wordt pas echt leuk als ik met mezelf weer happy ben.

Een vriendin gaf het advies om kleine lijstjes te maken voor de dag. Gewoon simpel....ontbijten, mediteren, gezonde boodschappen doen, iets schoonmaken in huis etc. En dat ook afstrepen.

Dit vond ik wel een goed advies.

Het schrijven hier lucht ook op, dank je wel allemaal!



Zen, als het net uit is, kom je in een zelfmedelijden-modus terecht.

Afwijzing leidt je direct het "negatieve geloof" in, en dus die laag van jezelf waarin behalve negatief over jezelf denken nog meer van dat soort algemenere angsten en gedachten liggen, dus die jij noemt.

Behalve "Zie je wel, ik ben niet eens goed genoeg voor hem" >>> ik ben niet goed genoeg", kom je dan ook bij algemenere afwijzende gevoelens en angsten zoals: "ik vind vast nooit meer een (ge)liefde, gezinnetje, een geslaagd en leuk leven, geluk", enz.



Dat negatieve geloof leidt ook nog eens tot jezelf zielig of sneu vinden en als je jezelf daarmee langere tijd vereenzelvigt leidt dat tot een slachtofferrol (waar heb ik dit aan verdiend, ik verdien toch ook dit en dat?).

Of je wijst zelfmedelijden (te snel) voor jezelf af, doordat je je zo niet mag voelen van jezelf, door te vinden dat je "flink" moet zijn, hup doorgaan, niet piepen, maar al snel weer positief moet doen (terwijl je je zo niet voelt en zelf ff niet gelooft, dus doen alsof) en dan ga je ook het pad op van als je maar lang genoeg doorgaat en doet alsof er niks ergs is gebeurd, dan is het er ook niet, en moet je dat maar vol zien te houden, terwijl je eigenlijk een belangrijk stukje "rouw" overslaat.



Dat soort gedachten alleen maar denken, of kun je daar ook om huilen?

Als je jezelf niet toestaat om te mogen huilen om het verdriet van verlies, accepteer je imo het verlies zelf ook niet.

En daarmee ontloop je denk ik ook de kans dat niet je zelfmedelijden maar zelfcompassie opstaat (dat is een gezondere vorm, waarbij je mild naar jezelf (en de ander) kijkt, erkent dat je ff niet blij en gelukkig hoeft te zijn, jezelf troost vanuit het gevoel dat je juist wél de moeite waard bent en jezelf gerust kunt stellen, dat het goed komt met jou, ongeacht dat verlies.

Zelfcompassie komt zeg maar vanuit het positieve geloof over jezelf: eigenliefde, waar zelfmedelijden eerder om het gekwetste ego gaat en vanuit het negatieve geloof (zijn afwijzing bevestigt deze laag van jezelf, waarin je jezelf niet goed genoeg vindt).



Die oude wond waarin jij op zoek bent naar erkenning en bevestiging/waardering/ liefde van buitenaf is iets wat vrijwel iedereen in zich heeft. Precies wat Jan Geurtz benoemt in zijn boek, met dezelfde woorden als jij!



Je zou veel kunnen hebben aan dit boek, gewoon alleen al om in te zien dat je die laag met je meedraagt en liefdesverdriet dat alleen maar getriggerd heeft idd, en dat dat gewoon menselijk logisch is, dat je daarin terecht komt na zoiets.

Dat het "maar" een laag is, en niet is wie je bént (of op dit moment bent), maar een toestand waarin je je nu (ff) bevindt.



Je daar dus niet mee hoeft te vereenzelvigen (denken dat jij dat bent, zo bent, op dit moment zo (geworden) bent).

En ook niet afwijzen, dat is de kunst, want dan kom je weer uit bij zelfveroordeling en zelfafwijzing en dat is diezelfde laag die je dan (zelf) triggert.

De kunst is dus om het te erkennen, dat verlies, dat verdriet, en accepteren dat je niet altijd gelukkig en optimistisch en opgewekt hoéft te zijn, noch daar eoa recht op zou hebben, of zou horen te zijn, noch dat dat sneu of zielig zou zijn.

Het hoort er gewoon ook bij, bij het leven, het leven ís niet altijd even leuk en gelukkig, voor niemand, ook niet voor jou!

En je mag daar best om huilen, aandacht aan schenken, dan ben je maar even niet blij en gelukkig.

Dat mág gewoon.



Dat betekent niet dat je depressief gaat worden, dat gebeurt alleen als je jezelf gaat vereenzelvigen met dat negatieve geloof.

Dat soort algemenere gedachten mag je best nu en dan hebben, zolang je daar maar niet in gaat geloven, want dan maak je als het ware jezelf dat wijs en herhaal je dat (negatieve geloof) waardoor het een soort eigen waarheid wordt: ik ben niet goed (genoeg).

En daar zit wel een gevaar in, als je blijft hangen in die afwijzing en dan ook nog eens jezelf afwijst (al die andere capaciteiten en vermogens, eigenliefde en eigenwaarde enz).



Echt, dat boek is een aanrader als je middenin die modderlaag je hoofd boven probeert te houden, bang bent voor je eigen negatieve gedachtencirkels, en daardoor juist daar niet uit denkt te komen.

Als je beseft dat dat meer te maken heeft met je gesteldheid/ toestand van dit moment, en niet is wie jij (in wezen) bent, kun je proberen contact te maken met andere vermogens en diepere laag van jezelf: met je kern, en dat niet verwarren met die "wond" die jij noemt, want dat is je kern niet. Dat is je bodem niet, je kern niet, die ligt onder die lagen (van ervaringen, afwijzingen, angsten, eigen negatieve geloof, enz).



De reden dat mensen daar zo lastig bij komen is omdat ze bang zijn voor die lagen eromheen en wat ze daar tegenkomen en van terugschrikken.

Maar ik ben ervan overtuigd dat wezenlijk verdriet/pijn je juist naar die kern kan brengen, als je er niet voor terugdeinst.

Omdat daar een veerkracht zit vanuit eigenliefde.

Dus niet die je normaliter inzet vanuit eigenwaarde (als je eigenwaarde ziet als tegenhanger voor die laag van negatieve geloof "ik ben het niet waard-denken", ik ben niet goed genoeg enz).



Want dan kom je uit bij je strategieen waarmee je dat negatieve geloof bedekt, waardoor je je eigenwaarde voelt: jezelf bewijzen/overtuigen dat en waarom je wel de moeite waard bent: je prestaties en waar je wel goed in bent, allerlei (andere) rollen waarin je het prima doet: doe mijn werk toch goed, ik ben een leuke vriendin, een gezellig mens, intelligent, zorgzaam, lief, goede dochter, betrokken collega, enz.

En dat is ook niet verkeerd of zo, maar dan pendel je nog steeds tussen hoe positief of negatief je over jezelf denkt en voelt: plussen en minnen en dat is nog steeds niet je eigenliefde en liefde voelen (wie je bent in de kern), maar op het niveau van eigenwaarde jezelf op kunnen peppen (om wát je allemaal nog meer bent en redenen/pluspunten aan jezelf waarom je allemaal wel degelijk van betekenis bent).



Het lastige is dat als je op het niveau van liefde (voor/met een ander) gewond wordt, dat niet te helen is met eigenwaarde, omdat eigenwaarde op identiteitsniveau is en liefde een andere laag van jezelf is.

Daarom helpt het je niet tegen "liefdespijn" als mensen zeggen: je bent toch de moeite waard in je werk, als collega, een leuke vriendin, een aangenaam mens voor veel andere mensen, je ouders houden toch van je, enz.



Die kern van eigenliefde en liefde zit er "gewoon", die is niet weg, je vermogens om anderen lief te hebben zijn ook niet weg, als je die even niet voelt of niet bij kunt!

De worsteling is op het niveau van eigenwaarde, je identiteit, hoe je jezelf ziet, zelfbeeld, hoe je door de ogen van anderen jezelf beziet, enz, en dat is iets anders dan die "natuurlijke staat van zijn" (die je bent zonder al die invloed van aangeleerd en buitenaf, je puurdere versie los van je ervaringen en wat je gelooft, overtuigingen, hoe het hoort, omstandigheden, hoe je (momenteel) geworden bent door alles wat je (aan)geleerd en ervaren hebt, enz).



Als je eenmaal weet dat je alleen maar in een bepaalde toestand zit, weet je ook dat dat iets tijdelijks is dus, en niet wie je bent of geworden bént, maar dat het niet meer dan een voorbijgaande gesteldheid is, doordat dat getriggerd is door een situatie waarin je je nu bevindt.



Er zijn imo meerdere manieren om contact te maken (onder die omstandigheden en situatie), meerdere "ingangen" naar die kalme onderstroom van eigenliefde en liefde voelen, het ware zelf, compassie en zelfcompassie, het "zijn", ofwel je natuurlijke staat van zijn, zoals Geurtz dat noemt.

Hij noemt meditatie als (enige) manier en dat doet Deepak Chopra ook, maar volgens mij zijn daar meer manieren voor, oa juist je diepe verdriet opzoeken, die je essenties kunnen blootleggen, je diepere betekenis in dit leven, maar ook de diepe behoefte aan connectie met zowel je eigen ware zelf/eigenliefde als diepe connectie (liefde) voor en van anderen kunnen voelen.



Pijn gaat evenzeer samen met (eigen) liefde als geluk, het hoort er net zo goed bij, en die hele jacht op gelukkig voelen moet niet uitmonden in het idee dat je altijd blij en gelukkig zou horen te zijn of daar recht op hebt, oid, of een jacht op omstandigheden worden waarvan je denkt dat die bijdragen aan of je je gelukkig kunt voelen of niet.

Het gaat er imo om of je onder/temidden van allerlei emoties (en dus ook bij tegenslag) die diepere lagen van vertrouwen, geloof, liefdesvermogens, compassie enz óók weet te bereiken, ook kunt voelen, danwel minstens wéét dat die er ook nog steeds zijn, gewoon intact zijn, ook al ben je nu misschien niet in die staat, of in staat om daar contact mee te maken.



Zelfmedelijden heeft volgens mij als doel dat dat verdriet kan opwekken, en vandaaruit (hopelijk) bij dat diepere verdriet kan komen, zoals jij nu ontdekt hebt en die oude wond noemt, die boven komt drijven als je iemands liefde, erkenning en waardering kwijtraakt of dreigt kwijt te raken, en als je niet alleen zijn liefde niet meer "krijgt", maar ook het gemis van dat je die ook niet meer mag "geven": iemand van wie jij houdt jouw liefde niet meer op prijs stelt, niet langer gewaardeerd wordt, niet meer geuit mag worden, jij hém niet meer mag liefhebben, of hij dat iig niet langer wíl "krijgen", weten, merken of voelen.



Daar ligt een diepere pijn, die wel direct met liefde en eigenliefde te maken heeft.

In die constante onderstroom is het een ander soort liefde, veelomvattender dan die voor deze ene speciale persoon, en daar mag je die gewoon blijven liefhebben, dat kan een ander namelijk ook niet verbieden, daar besta jij uit liefde, ongeacht anderen, en ís die connectie/verbondenheid met de onderstroom onder diegene en alle andere mensen, dieren, natuur enz er "gewoon".

Als een soort gegeven.



Daar besta je dus uit liefde, ongeacht of je (nog) contact hebt met die geliefde(n), of ze wel of niet (nog) in je leven zijn, ongeacht of het beantwoord wordt, dat jij het voelt is ook liefde, ongeacht of je dat kunt delen, uiten, geven en ontvangen, het liefde voelen alleen al is liefde.



De pijn zit in de frustratie van niet kunnen/mogen geven en nemen, uitwisselen met die ander, niet in bevestigd worden, het soort liefde die niet of niet langer gewaardeerd wordt, afgewezen wordt, afgeweerd, de omgang als verbinding verbroken wordt, tastbare liefde veranderen moet in ontastbaar.

De pijn zit in gemis van als je blijft verlangen naar tastbare liefde, dat diegene zijn liefde voor jou uit, laat merken, jou raakt en aanraakt, een tastbaar contact met elkaar is, en nu alleen nog "maar" in gedachten/gevoelsleven een plaats heeft en je er niks mee kan (doen), behalve in jezelf dat nog voelen en in je gedachten alleen nog kunt putten uit voorstellingsvermogen (herinneringen aan hoe het was, fantasiebeelden hoe het zou kunnen zijn, had kunnen zijn enz).



Ontastbare liefde ontwikkelt zich niet, die ís.

Tastbare liefde lijkt te kunnen ontwikkelen, groeien, verminderen, verliezen, naar de achtergrond te kunnen raken.

Eigenliefde is voor veel mensen ook een heel ontastbaar begrip, wat hooguit tastbaar wordt in de vorm van "goed voor jezelf zorgen", hoe je over jezelf denkt, wat je jezelf gunt aan liefdevolle, fijne en gezonde gewoontes, ervaringen, brandstof, woonruimte, omstandigheden, welvaart en welzijn, gezondheid, conditie enz.

Wat je zelf kunt doén, hoe het zich uit, uit naam van eigenliefde en eigenwaarde, een "weten" wat het goede en juiste zou zijn voor jouzelf, jouw leven (en dat is niet altijd hetzelfde als wat je jezelf zou wensen).



Frustraties en angst voor verlies gaan om allerlei ("dagelijkse") emoties die er naast die pure liefde óók zijn, het leven van alledag, die de boventoon voeren in je dagelijkse gesteldheid en die normaliter de toestand uitmaken waarin je op dat moment verkeert.

En dat we ons daarmee (teveel) identificeren: gedrag, dagelijkse gedachten en gevoelens, dagelijkse uitingen (of het ontbreken daarvan) van affectie, lichamelijk (kunnen) uiten van liefde of het ontbreken daarvan, of het kunnen "lezen" van liefdevolle signalen van liefde van de ander voor jou in dagelijkse omgang, berichtjes, gedrag en andersom op die manier jouw liefde voor de ander kunnen laten zien, merken, uiten en laten voelen.



Tastbare liefde omzetten naar ontastbaar (of zelfs onaantastbaar) is moeizaam, als je denkt dat je dat aktief en bewust zelf voor elkaar moet zien te krijgen. De werkelijkheid is dat de ontastbare vorm er gewoon (al) ís, daar hoef je niks voor te doen.

Het moeilijke is het verliezen van die tastbaarheid, dáár afscheid van moeten nemen, en zeker als alles in jou nog (vers) schreeuwt om diegene (zien, voelen, aanraken, contact mee) in je dagelijkse bestaan en je helemaal niet wíl dat ie daaruit verdwijnt naar een ontastbare plaats in jouw diepte.



Dat is een heel acceptatieproces, zeker zolang je je daartegen dus verzet en op niveau's van eigenwaarde en gewond ego aan het worstelen bent.

Het leven van alledag verhindert ook dat je je steeds in die onderstroom bevindt, omdat er zoveel is wat je daarvan afleidt, te doen hebt, een beroep doet op het ego, en eigenwaarde zoveel meer voorop staat in onze maatschappij dan ware (eigen)liefde.

En uitingen van liefde meer voorop staan dan het voelen van liefde (of dat dat al "goed genoeg" is: je wil het "krijgen", wat veronderstelt dat je dat kunt "hebben" en niet alleen maar voelen).

Het enige wat je "hebt" is uitingen van liefde, liefde zelf kun je niet (weg)geven of krijgen, hooguit iemands liefdesvermogens triggeren en raken, je inleven en meeleven.

(net zoals je iemands verdriet of angst niet kan "overnemen", niet aan een ander kunt geven of krijgen, hooguit spiegelt het via spiegelneuronen die emoties in jezelf, die je herkent, weerspiegeld ziet).



Hoe die ander wel/geen liefde voor jou voelt, kun jij dus zelf nooit voelen, hooguit zien of "weten", merken in woorden, gedrag enz.

En dat laatste is dus wat je kunt verliezen, en je je verlaten kunt voelen als dat wegvalt.

(daarmee is nog niet gezegd dat die liefde van die ander ook weg ís, trouwens, je kunt er alleen niks mee, het wordt niet langer "gevoed" en worden herinneringen, in je voorstellingsvermogen dus, en de angst voor verlies is angst dat de herinneringen naar de achtergrond zullen verdwijnen, en daarmee het aktieve houden van die persoon in jezelf naar de achtergrond zal verdwijnen, of uitsluitend nog bestaat in die onderstroom, in jouw kern meedraagt, waar jij niet (dagelijks) mee in contact staat.



En dat is misschien maar goed ook, want daardoor kunnen we dagelijks functioneren, onder allerlei omstandigheden en in voor- en tegenspoed, met en zonder constante merkbare liefde van degenen om wie we geven, in de wetenschap dat die niet weg is als je niet continu met diegene(n) in contact staat, dat die verbinding daarmee nog niet weg is.



Het leven van alledag leidt af van (contact met) die onderstroom in je eigen dieptes, waarvan je je misschien juist even meer bewust van wordt in zeer gelukkige momenten of juist van diep verdriet, ontroering enz.

Dat zijn vaak momentopnamen, dat je onbewust opeens met je eigen onderstroom verbonden bent, vluchtig, en vaak niet weet hoe je dat bewust kunt opzoeken of vasthouden.



Mensen zijn niet continu gelukkig, positief en blij, maar op eoa manier heeft het idee postgevat dat je dat altijd zou horen te zijn of zou kunnen zijn.

Vergeet niet dat die monnik op die berg al die afleidingen niet heeft, geen zorgen over inkomen, onderdak, basisbehoeften, relaties met anderen, en alle andere afleidingen van het dagelijkse bestaan van de meeste andere mensen.



In een intervieuw met Deepak Chopra las ik dat ie heel veel uren in de vroege ochtend mediteert, mediteert en nog eens mediteert, om in verbinding met zichzelf te blijven.

Dat is voor de meeste mensen niet weggelegd en ze willen het iha ook niet.

Liefdesverdriet (en nog onzekere of zelfs onbeantwoorde liefde) daarentegen stoppen velen die tijd wél in, krijgt de volle aandacht, dringt zich soort van op onder alle bezigheden en laat zich soms niet afleiden met bewuste of bekende strategieen (werken, film kijken, andere mensen opzoeken, winkelen, sporten, reizen, whatever), hooguit leidt het de focus naar concentreren op iets/iemand anders en zolang je dat doet/dat lukt.



Veel moeilijker lijkt het om bewust te concentreren op die onderstroom, zoals meditatie, en mensen denken dat ze daarbij hun gedachten en gevoelens moeten uitzetten, wat een misvatting is imo, gaat erom dat je je gedachten en gevoelens ziet komen en gaan, het voorbijgaande karakter daarvan leert "zien", jezelf niet langer mee vereenzelvigt.

Zodat je je kunt vereenzelvigen met degene die toeschouwer van die gedachten en gevoelens is en die (wat vaker) aan het stuur zet, ipv je te laten sturen door die gedachten en gevoelens.



Ook een ingang kan volgens mij dus intimiteit en seksualiteit zijn.

Het lastige daarvan is bij liefdesverdriet dat ook dat (nog) geassocieerd wordt met diegene die je juist wil (of "moet") loslaten.

Het "goede" daarvan is toch imo dat ook dat (pijnlijke) je dichtbij jezelf brengt, als dat intieme gepaard ging met van diegene houden.

Dus wat mooi en fijn en goed voelde, nu pijnlijk wordt en mensen iha dat soort pijn liever vermijden, zeker niet extra willen opzoeken.

Toch is dat een gelegenheid om het wel te doen, om dichtbij rauwe pijn (die vermengd is met houden van) te komen, en daarmee bij je diepe onderstroom waar liefde en eigenliefde te vinden zijn.



Dat is dus een andere laag dan die van (treuren om de) afwijzing en zelfafwijzing.

Tastbare liefde is imo niet hetzelfde als uitingen van uitsluitend vlinders, gelukkig en blij voelen, oid, ook pijnlijke zijn eraan verbonden.

De ontastbare ligt onaantastbaar in de kern besloten.

Als je "eroverheen bent" betekent het imo niets anders dan dat je het onaantastbare deel daar kunt "opbergen", het pure ervan hebt overgehouden, en in je hart bewaart (of waar die onderstroom zich ook moge bevinden in je lijf/brein).



Dat kan een lang of kort proces zijn, afhankelijk van hoe lang je het verzet blijft "voeden", je negatieve geloof blijft aktiveren of toestaat op dat niveau met jezelf uit te vechten, (waar angst voor "terugval" enz is).

Als je jezelf toestaat om te erkennen dat je die lagen om die kern heen hébt (en iedereen die heeft), en je soms in de ene en soms in de andere toestand bevindt, en je bewust ingangen naar andere lagen kunt "(op)zoeken" ben je al een heel eind.



Als je na een tijd merkt dat je langere tijd blijft hangen of "stilstaan" in dezelfde negatieve laag of juist in bepaalde strategieen om daaruit te blijven stagneert, kun je ervoor kiezen om andere manieren te zoeken om eea weer in beweging te brengen door een beroep te doen op andere vermogens.

Sommigen kunnen dat door bijv een (al dan niet tijdelijke) andere partner te zoeken, of eoa nieuwe bezigheid/vaardigheid (te leren, te concentreren), of mbv een professional de diepte in te gaan in de hoop om dat aan te boren waar je zelf niet gemakkelijk komt.

Zoals cursus mindfulness of andere manieren waarop je je zintuigen, body en mind inzet/ aktiveert.



Inzicht in jezelf en de lagen waarin je je bevindt (de toestand) kunnen je bewust maken van waaruit je bezig bent.

Worstelen tussen negatieve geloof (eigenwaarde) en je strategieen waarmee je dat bedekt of (het tegendeel) bewijst (je vindt dat je eigenwaarde en waarde/betekenis mee "verdient" of aan jezelf en anderen te "bewijzen" dat je je wél goed genoeg vindt/voelt) is nog steeds heen en weer gaan tussen die lagen.

Weten zorgt nog niet automatisch ervoor, dat je daar zomaar uit stapt, en gemakkelijk "schakelt" naar die kern en essenties.

Wel dat je bewust tijd en aandacht kunt besteden aan die verbinding zoeken, ingangen vinden.



Die neiging van erkenning, waardering, goedkeuring, enz van buitenaf nodig hebben is vaak een vermomde behoefte aan je eigen erkenning, waardering, goedkeuring enz nodig hebben.

En als het gaat om anderen nodig hebben, is dat vaak weer een vermomde diepliggende valide behoefte om bij je eigen liefdesvermogens te komen, omdat die ander(en) dat triggeren, spiegelen, je eigenliefde bovenhalen.

Dus niet zo vreemd after all, dat er zoveel verzet is als iemand die dat zo "vanzelf" kon bovenhalen (en jijzelf niet) dreigt uit je leven te verdwijnen en je innerlijk protest als dat werkelijk ook gebeurt.



Want in je relaties met anderen wordt dat gewoon (veel) makkelijk(er) geraakt, als je niet weet hoe daar anders te kunnen geraken.

Vaak is het meer dat je daar de tijd niet in steekt, of niet weet hoe, terwijl je die tijd en moeite wel in (een) ander(en) steekt, dmv samenzijn, of in gedachten over die ander(en) en of die ander wel aan jou denkt en hoe dan enz.



Eigen essenties zijn misschien wel je onbewuste "opgaven"/ thema's of levensdoelen die je te ontwikkelen hebt, die raken aan de werkelijke betekenis die jij hebt in jouw leven, waarom je geboren bent, wat jouw aandeel hier op deze aardbol in deze tijd bent, en misschien is dat allemaal te herleiden naar het "helen" van jezelf in de zin van wat je belemmert om in contact te staan (en te blijven) met die kern en staat van (die permanente onderstroom van) liefde.

quote:Zelatrice schreef op 30 mei 2016 @ 13:22:

Suzy: ik ook niet, ik heb het boek vanmorgen teruggebracht, bieb is naast mn werk.

Er stonden best goede dingen in, maar ik ergerde me bezt wel aan wat er instond.

Je bent namelijk wie je bent, je kunt je i.m.o toch niet compleet anders voor gaan doen dan de echte jij.

En ik heb inmiddels de ervaring dat je vanzelf wel zo word (iemand met zelfvertrouwen) als je dingen goed afsluit en verwerkt.

Dat gaat in aantal fases (althans bij mij) en ik denk dat je voor iedere fase de tijd moet nemen.



Mijn 10kattenenz-fase is voorbij, was wel weer te extreem en te stuiterballerig .

Ik durf momenteel voorzichtig weer wat vertrouwen te hebben dat het allemaal wel goed komt.

Ik accepteer gewoon hoe het is en ik kan niet in de toekomst kijken.

Hakuna matata



De vraag is of je je "echte jij" kent en van jezelf weet wanneer je echt jezelf bent.

Je kunt jezelf bijv vereenzelvigen (dwz "zo ben ik nu eenmaal") met bijv je onzekerheden, wantrouwige aard, jaloezie enz (om maar ff iets te noemen, he, niet dat jij dat hebt) onder het mom van "jezelf zijn".

Behoefte aan "zekerheid", snel duidelijkheid, ongeduld, haast, en andere (menselijke) behoeften lijken vaak iets wat je nodig hebt, en die reken je dan onder "mezelf kunnen zijn", terwijl het helemaal geen eigenschappen oid zijn, maar voortkomen uit behoeften.

En waar die behoefte dan vandaan komt erkennen, (kan vanalles zijn, ook bijv uit instinct zijn, maar ook vanuit eoa tekort of tekortkoming zijn, iets wat minder ontwikkeld of onvervuld is en een essentiele levensbehoefte is, die élk mens diep van binnen heeft) en jezelf niet om veroordelen of dat afwijzen terwijl het iets heel menselijks/normaals is, of juist ál te groot maken en té gretig naar op zoek gaan, hunkeren.



Want dan kan iets wat (nog) afwezig is enorme belangrijke proporties aannemen, zoals je in relaties ziet gebeuren als iets ontbreekt en de focus daar helemaal op komt te liggen.

Of bij singles juist het "samen" ontbreekt en dat, wat afwezig is ("een" partner hebben) enorme proporties aanneemt.



Erkennen en dus niet mee vereenzelvigen, is de kunst.

Dat het er mag zijn, maar niet allesbepalend belangrijk wordt, een obsessie wordt.

Want die kans zit erin, als je iets niét erkent en wegduwt/ontkent voor jezelf, afwijst als onwenselijk, jezelf verbiedt, niet mag, niet kan.

Want dan "moet je dat niet willen" en dat betekent dat je niet mag willen wat jij wilt (of jezelf toewenst), je wil of wens aan moet gaan passen aan de werkelijkheid.



En mensen denken graag in mogelijkheden, liever dan in onmogelijkheden.

Daar bestaat hoop uit, denk ik: dat iets wat (nu) onmogelijk lijkt, tóch wellicht verandert in de toekomst en wél mogelijk wordt.

En hoop geef je pas op als je niet langer gelooft in (toekomstige) mogelijkheden of kunt gaan denken in andere mogelijkheden, die minstens zo goed/wenselijk kunnen zijn, misschien zelfs beter dan je nu kunt voorstellen, bedenken omdat je die/dat nog niet kent.



Het is met wat je nu weet en kent, gelooft en hoopt.

Het is gemakkelijker om de toekomst voor te stellen met wat je nu kent als realiteit.

Als je nu single bent, ligt het dus voor de hand om daarvan uit te gaan als je je eigen toekomst voorstelt.

Maar dat is daarmee nog geen realiteit in jouw toekomst geworden oid, maar een van de realistische gedachten, door uit te gaan van wat je nu kent of "hebt" en dat dat zo zal blijven ook.

Het is een mogelijkheid, maar niet de enige mogelijkheid, ook al is het soms lastig om iets te bedenken wat je nog niet kent, en wie je nog niet kent.



Net zoiets als een baby in je dragen, die je nog niet kent, geen idee hebt wie 9 maanden later het daglicht gaat zien, wie die mens zal innerlijk en uiterlijk zal zijn, en je je niet kunt voorstellen hoe je kind zal zijn op zijn/haar 3e, 10e, 30e of als 80-jarige.

Het zal geen bruine ogen krijgen als het toebedeeld is met blauwe of groene ogen, dat is niet realistisch, maar bepaald gedrag dat bijv bij een leeftijdsfase hoort als (onveranderlijke) eigenschap beschouwen is evenmin realistisch.



Gedachten als "ik zal wel altijd alleen blijven" als het nergens op uit is gelopen met iemand of net uit is, is een (angst)scenario, omdat het recent een deuk(je) heeft geslagen in je geloof/hoop/vertrouwen in een gezonde fijne relatie voor jezelf is weggelegd.

Logisch dus, maar tijdelijk.

Dat vertrouwen komt hopelijk dan wel goed, dat het met jezelf goedkomt, niet per se met diegene, maar met het vertrouwen in je eigen toekomst goed komt (hoe die er ook uitziet).

Ook omdat het totaal zinloos is om je zorgen te maken over iets wat je nog niet kunt weten of voorzien, en dus niet nu al rekening mee kunt houden of een andere wending kunt geven.



Het gaat niet om vertrouwen in die ander kunnen houden, maar wat je kunt doen om uit je eigen zelfvertrouwen te putten en te vergroten, want dat is het enige waar je zelf invloed op hebt: wel of geen vertrouwen hebt in je eigen veerkracht hoe je om zult gaan met toekomstige goede en nare tijden.

En het vertrouwen daarin hangt wel redelijk af van hoe je omgaat met huidige situatie en de mee- en tegenvallers daarin, je eigen energie, moeite, inzet enz.