Incest ... en wat nu ?

De verjaring bestaat niet meer.



https://www.rijksoverheid ... eel-misbruik-van-kinderen

Wat een nare situatie. Wat een nare familie.



Ik hoop dat je samen met je psycholoog een plan kan maken voor jezelf, wat goed zal zijn voor jou en hoe je je tegenover je familie kan opstellen en handelen.

Ook hoop ik dat je je eigen familie hebt gecreëerd met fijne mensen/vrienden/collega's om je heen.

Doe wat jou het gelukkigst zou maken. Als het jou rust geeft om het contact volledig te verbreken (en dat zal in eerste instantie misschien niet zo zijn, want het verbreken zelf is iets waar je dan nog doorheen moet en dat gaat niet zonder slag of stoot, maar ik bedoel op de langere termijn) dan moet je dat doen. Je hoeft je echt niet verplicht te voelen om er nog harder aan te trekken. Ik denk dat het belangrijk is om met jezelf af te spreken dat jij nu eindelijk een keer aan de beurt bent.

Wat een nare familiesituatie en wat heb jij een slechte start van het leven.





Jij eindigt je post met de vraag: "Wat moet ik nou eigenlijk?"



Heel simpel; Niks! jij moet niks. Jij hebt tot nu toe je hele leven al gemoeten, weinig keuzes gehad en bent door personen en omstandigheden richtingen ingestuurd die je niet in wilde. Jij hebt dingen mee moeten maken die je je grootste vijand niet gunt, dus het enige wat jij vanaf vandaag nog 'moet', is niks meer moeten! Je mag voor jezelf kiezen.



En in alle eerlijkheid denk ik dat dat heel beangstigend voor je is. Het feit dat je je eigen leven in de hand kan nemen, keuzes mag maken en zelf richtingen bepalen is, zeker met jouw achtergrond best wel ingewikkeld en eng.



De allerbelangrijkste stap heb je eigenlijk al gezet en dat is de psycholoog. Dat is namelijk echt voor jezelf. Je kan nu voor jezelf gevoelens, gebeurtenissen en emoties een plek gaan geven. Dat helpt je in de toekomst bij het maken van de juiste keuzes.



Daarnaast is het misschien raadzaam om de keuzes waar je voor staat, en de vragen die je voor jezelf beantwoord wil zien, op papier te zetten en wekelijks of maandelijks eens terug te lezen, waarbij je jezelf iedere keer weer de vraag gaat stellen of deze nog valide zijn en of je al toe bent aan een antwoord of beslissing.



Keuzes hebben gevolgen en sommige van die gevolgen zijn nadien niet meer terug te draaien. Doe je aangifte, dan wordt je broer vervolgd. Dat betekend een rechtzitting waarbij rechter en officier ook aan jou vele, gedetailleerde vragen gaan stellen. Waar was je? Wat had je aan? Waar raakte je broer je aan? Hoe? Deed het pijn?

Zijn advocaat gaat nog verder; Liep je elke avond in je onderbroekje je broer uit te dagen? Gaf je aanleiding? Was je zelf ook niet nieuwsgierig? vond je het lekker? Weet je wel zeker dat het misbruik was of zijn het fantasieën van jezelf?

Ik schrijf dit bewust zo hard op. Want dit is wat je te wachten staat.



Wat verwacht jij?



Wil je je broer gestraft zien? Wil je excuses? Wil jij erkenning voor hetgeen jouw gebeurd is? Wil je erkenning en respect van jou moeder/ouders?



Dus vraag jezelf af wat je nu eigenlijk wil, en zoek naar het middel dat jouw doel het beste benaderd. Misschien is een gezamenlijke therapie met het gezin wel een beter middel. Anderzijds kan aangifte en vervolging, en alle contact met je familie verbreken ook een middel zijn om jouw doel te bereiken.



Formuleer je wensen en keuzes, samen met de psycholoog. Probeer vanuit je eigen emotie te vinden wat je zelf wil, en baseer daarop pas je keuzes.



Verscheidene reacties op je post suggereren dat je het contact met je familie zou kunnen/moeten verbreken. Realiseer je daarbij een aantal dingen heel goed;

Misschien ben jij wel niet het enige slachtoffer van de ontwrichte familie-situatie maar zijn dat er meer? Goed praten met elkaar doen jullie niet.

De mededeling naar je moeder omtrent misbruik door jouw broer, is voor jouw moeder heel erg confronterend geweest. Je hebt haar namelijk feitelijk gezegd dat ze als moeder gefaald heeft, en niet in staat is geweest jou te beschermen. Dat zou ook een reden kunnen zijn voor haar reactie.

Gooi geen deuren op slot die je later niet meer kan openen. Besef je dat wanneer je nu afstand neemt van bijvoorbeeld je moeder, je daar misschien nooit meer op terug kan komen. Daar kan je spijt van krijgen.



Het liefst zou ik je vastpakken en een enorme knuffel geven maar er zit een toetsenbord en een beeldscherm in de weg, dus dat wordt wat lastig. Ik hoop en wens dat het jou over een aantal jaren goed gaat, en dat jij je gelukkig voelt.

Het gaat tenslotte vanaf nu alleen nog maar om jou. Jouw leven en jouw geluk.

Wauw, wat een mooie post, 2 east! Echt, ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb zelf het contact verbroken maar wie weet is er voor To wel winst te maken door nog te blijven praten. Bedankt voor je input, doet me nadenken. Daar hou ik van.

Whut? Je moeder wist 't al die tijd en heeft het lijdzaam aangezien? Groot gelijk dat je naar de zedenpolitie gaat, ik hoop dat het in ieder geval het gewenste resultaat heeft. Vreemde ogen dwingen zegt men, maar idd als een buitenstaander duidelijk moet maken dat het een ziek patroon is en dat het strafbaar is, dan moet het maar.



Onbegrijpelijk wat je moeder heeft uitgespookt ( en ook misschien je vader), haar zoon er op wijzen dat hij hulp nodig heeft is heel wat anders dan je zoon dwingen hulp te zoeken als hij incest heeft met zijn zusje.



Ga vooral zo verder, ga naar de zedenpolitie hou je taai. Je bent heel dapper bezig.

Je bent dapper To, maar let goed op dat jij je familie niet gaat verzorgen.

Jij bent hun hulpverlener niet. Je ouders zijn op z'n zachts gezegd ernstig te kort geschoten als ouders en als mens in het algemeen.



Jou broer ook al is hij misschien ook een slachtoffer is een roofdier. Een roofdier wat zelfs buiten zijn veilige huis iemand lastig viel en dat al op jonge leeftijd.



Je broer verdiend dat je aangifte doet. Ik vind het dapper dat jij de verantwoordelijkheid neemt die je ouders laten liggen hebben.

Het laatste wat ik denk is "waarom al die moeite". Je hebt besloten om terug te vechten, om niet verder het willoze slachtoffer te zijn maar iemand die nu de kracht heeft om de boel recht te zetten. Dit is zo'n grote stap om je eigenwaarde terug te nemen die je is afgepakt, ik vind dit zo razend knap van je dat ik er bijna emotioneel van wordt. Eindelijk gaat het nu een keer om jou draaien, je angst voor je broer heeft geen vat meer op je en dat is al een geneesmiddel op zich.



Voel je niet schuldig met wat er met je familie zal gebeuren. het feit dat je ouders hier van wisten maakt hun tot medeplichtigen, en ook al zijn het je ouders en broer, en ook al voelt het tegennatuurlijk en zou je het liever anders zien, zij hebben toen en nu weer voor zichzelf gekozen en niet voor jou. Probeer ook niet te begrijpen wat ze bezield heeft want dan ga je het proberen te begrijpen, je zoekt een verklaring, maar soms is het een soort foutje van de natuur en is hun bedrading niet goed. Richt je op jezelf en hoe jij het een plaats gaat geven in jouw leven, waar jij verantwoordelijk voor bent en ga die van hun er niet bij proberen te dragen.



Lieverd, schrijf echt ergens voor jezelf op, "als mijn broer en mijn ouders door justitie vervolgd gaan worden, het hele gezin overhoop wordt getrokken en mijn andere broer ook kwaad op mij wordt, dan mag ik mij niet schuldig voelen. het is mijn recht om hun te laten zien en voelen dat ze iets hebben gedaan of hebben toegelaten zonder te denken aan mij". Het feit dat je de samenleving en misschien wel meer slachtoffers van je broer, kan behoeden voor nog meer verkrachting en geweld, en je ouders het oogluikend toestaan is een enorme bonus waar ik je persoonlijk al enorm dankbaar voor ben.



En al zou justitie niets doen of is de uitkomst slechts een tik op zijn vingers, je bent voor jezelf opgekomen en hebt hun getoond dat ook jij een mens bent mens gevoelens en rechten en dat je je niet zomaar opzij laat duwen. Ik vind je een topper

quote:orleander schreef op 27 mei 2016 @ 20:14:

Je bent dapper To, maar let goed op dat jij je familie niet gaat verzorgen.

Jij bent hun hulpverlener niet. Je ouders zijn op z'n zachts gezegd ernstig te kort geschoten als ouders en als mens in het algemeen.



Jou broer ook al is hij misschien ook een slachtoffer is een roofdier. Een roofdier wat zelfs buiten zijn veilige huis iemand lastig viel en dat al op jonge leeftijd.



Je broer verdiend dat je aangifte doet. Ik vind het dapper dat jij de verantwoordelijkheid neemt die je ouders laten liggen hebben.



Helemaal mee eens. Probeer jezelf hierin niet kwijt te raken.

Je bent voornemens om alles heel rigoreus aan te pakken. Daar heb ik verder niks over te zeggen. Maar ik denk wel dat je echt begeleiding hierin nodig hebt. Je verwachtingen zijn heel hoog dus de teleurstellingen kunnen ook heel groot zijn. De kans is echt aanwezig dat jouw ouders en broers helemaal niks doen en niet ingaan op jouw uitspraken en jouw wens om erover te praten. Echt, bescherm jezelf hiertegen.



Dat jouw jeugdvriendin niet ingaat op jouw verzoek is ook niet heel vreemd. Dring het haar niet op.

Ik wens je veel sterkte! Hou ons op de hoogte

veel sterkte en wees heel voorzichtig met je eigen veiligheid ook, je broer heeft je al een keer ernstig mishandeld. zorg dat dit niet nog een keer gebeurt.



belachelijk trouwens dat ie daar alleen een taakstraf voor heeft gekregen.

Wauw TO wat ben je dapper! Doe zoals jij het goed vindt. Wat je schreef lijkt me heel goed. Voor jou. Blijf maar schrijven dan kunnen wij je steunen.

Ik weet niet waar je woont maar misschien heb je hier iets aan:



http://www.slachtofferwijzer.nl/organisaties/blauwemaan

http://www.slachtofferwijzer.nl/helpen



Dit zijn 'ervaringsdeskundigen' omdat ze zelf het nodige hebben meegemaakt en weten wat je bedoelt. Voor zover ik weet heb je geen verwijzing van huisarts of zedenpolitie nodig. Zo nodig verwijzen je door naar een instantie die je verder kan helpen.



Dikke knuffel en veel sterkte toegewenst.

[...]

Sjeez zeg..... van jouw moeder moet je het hebben. Wat een ongelofelijke rot-reactie en wat een onaardige moeder voor jou.

Nare situatie. Maar ik vraag me af of je het na zoveel jaar nog wel kan bewijzen bij de rechter. Hij zal lijkt me zeggen dat het niet zo is of minder dan jij zegt. En dan stop je er nog meer energie in terwijl het al ellendig genoeg was.

Kun je niet gewoon doorgaan met je leven?

[...]

quote:Enn schreef op 05 november 2016 @ 11:30:

[...]



Gore idioot.



Ik heb je gestaft.Ik ook. Wat een ranzige fantasie.

VaderJacob, ik heb je gestaft, misschien is het gebeurd, misschien kom je enkel stennis schoppen, maar wordt helemaal

Naar van je

voor alle duidelijkheid; ik ben een meisje!

ik ben verliefd op pa daarom gebruik ik zijn naam dat verandert de zaak wel he?

hoezo homofoob?