Partner met lichamelijk onverklaarde klachten

Je noemt dat jullie de afgelopen jaren zo hard aan het 'bouwen' zijn geweest; studeren, verhuizen, verder leren. En kennelijk is hij ook overspannen geraakt.

Zou het dan misschien geen idee zijn voor hem om een baan op een wat lager niveau zoeken?



Je werk is het toch niet waard om er ziek van te worden? Kennelijk werkt hij nu maar 2,5 dag per week en is nog steeds overspannen?

quote:Lumos schreef op 28 mei 2016 @ 19:01:

[...]





Aanhoudende koorts klinkt inderdaad wel als Lyme. In Duitsland zijn ze verder op het gebied van Lyme, misschien zouden jullie daar eens kunnen kijken of je daar verder komt?In weert staan ze in contact met Duitsland hierover. Daar kunnen ze testen en doorsturen.

quote:Foodsandbeats schreef op 28 mei 2016 @ 23:13:

[...]





Dat verlammende heeft hij pas kort. Een maand of twee ofzo. Omdat de klachten steeds veranderen verwacht ik dat dit ook weer weg zal trekkenIk ben het toch ook eens met Nashville. Kun je wel verwachten dat deze klachter weer wegtrekken, maar misschien ook niet of komen er andere klachten voor terug. Vind het nogal een onverantwoordelijke gok om in deze situatie te overwegen een kind te krijgen en volledig bij man achter te laten.

Mijn vriend is bipolair. Het heeft heel lang geduurd voordat hij dat zelf kon accepteren. Terwijl de symptomen bepaald niet liegen. Ik denk persoonlijk, dat een angst, je een manipulator kan maken. Dwz als je je niet goed bewust bent van je angst. Je man is gewoon ont-zettend bang voor bloedprikken. En hij legt het iedereen op om naar zijn angst te luisteren.



Mijn vriend bv, valt heel snel flauw bij hoge stress. Ik ben nog nooit flauwgevallen in mijn leven. Ik heb leren dealen met mijn angsten en ook al word ik er vaak door geplaagd, ik ben me er bewust van. Daarom vraag ik ook altijd meteen omeen stretcher en vertel ik dat ik er meestal een beetje draaierig van word. Geen probleem, wordt altijd goed opgevangen, de mensen gaan dan wat zachter met me om omdat ik daarnaar vraag. Nu de mannen, hoe doen die dat, als je weet dat je ergens heel gestrest op gaat reageren? Niks! Die schamen zich als de dood. En dus zeggen ze niks en vallen gewoon flauw als er geprikt wordt. Communiceren, heel belangrijk, ik denk dat je man in therapie moet om te leren communiceren.



Want als je dat niet doet, wordt je angst de baas. En die kan ontzettend goed bepalen en domineren hoor. De moeder van mijn vriend, is een ontzettend gevoelloos mens. Ik weet heel zeker, dat ze hem als peuter/kleuter niet goed heeft begeleid bij prikken krijgen bij de dokter. Daarom reageert mijn vriend er nu zo raar op. Ze kon hem geen veilig gevoel geven tijdens dat drama en ik denk dat hij daarom tot op de dag van vandaag, niet zegt: hee! Ik ben heel erg bang en gestrest, hellup! Doet ie nooit! Terwijl ik weet en aanvoel hoe bang en gestrest hij is, probeert hij dat toch te verbergen. Mannen zijn vaak erg geconditioneerd om hun emoties voor zich te houden, sommige mannen raken daar erg door beschadigd. Mijn vriend is een heel gevoelig mens, maar dat heeft ie nooit mogen zijn, van anderen en van zichzelf en dus is hij onderontwikkeld, op gebied van zijn eigen emoties.



Het gaat niet om die tekorten, het gaat erom dat hij zijn angst laat winnen in zo'n situatie. En jij helpt zijn angst om te winnen. Klinkt heel erg want het gaat om een volwassen kerel maar ik zou het anders aan gaan pakken. Ik zou hem niet zoveel ruimte en aandacht en tijd geven om bang te zijn. Je moet mij soms ook gewoon negeren, ik kan mensen ook dingen opleggen omdat ik heel erg bang ben. Dat pikken mensen ook nog. Ik snap dat heel goed, ik vraag er ook om. Maar soms, moet je me niet helpen met mijn angsten. Want dan winnen ze. Dan maar even heel erg bang.



Dat zijn bloeddruk zo daalt als hij bang is, mensen kunnen zelf hun bloeddruk naar beneden krijgen, wist je dat? Dat doe je door je buikspieren aan te spannen op een bepaalde manier. Die manier kun je ook gebruiken, om je hartslag naar beneden te krijgen. Ik maak wel eens gebruik van die techniek om mijn honden te kalmeren. Die kunnen namelijk mijn hartslag horen en als ik een hoge hartslag heb, heeft dat invloed op hen.



Ik denk dat hij die techniek onbewust toepast. Als je moet poepen, gaat je bloeddruk ook even naar beneden, dat komt omdat er een belangrijke ader doorloopt die invloed heeft op je bloeddruk en hartslag. Dat zijn familie dat ook doet, wil niks zeggen. Iemand heeft hierboven een aandoening genoemd, waar ik ook meteen aan moest denken. Daarbij wordt angst iets lichamelijks, even heel kort door de bocht uitgelegd. Komt heel weinig voor dus geen idee of dat het is.



Maar het is wel duidelijk dat de klachten van je man, ontzettend moeilijk te diagnosticeren zijn. Ik snap wel dat ze er niet uitkomen met hem. Probeer eens een second opinion, een vrijgevestigde psychiater bv. Vertel dan vooral het verhaal over het bloedprikken. Dat is echt heel apart namelijk. En ik snap heel goed dat jij erin meegaat hoor, dat zou ik ook doen. Jij bent zijn partner en wil hem alle lijden besparen dus jij bent niet degene die hem kan helpen in zo'n situatie want je gaat teveel met hem mee. Ik bescherm mijn vriend ook heel erg. Mijn god, wat kan die man ontzettend emotioneel worden. Alleen, aan de buitenkant, zie je niet veel hoor! Ik voel dat vooral aan bij hem.



Ik besef me daardoor beter, wat we mannen aandoen, door ze zo te conditioneren, dat ze ontzettend moeten worstelen met ingewikkelde emoties. Mijn vriend is net zo gevoelig als ik ben, maar ik had een hele rits vriendinnen in mijn jeugd, waar ik mee kon sparren over mijn angsten. Ik werk al heel lang aan mezelf, om die angsten onder controle te krijgen, op mijn 20e heb ik zelf een techniek bedacht om mezelf te kalmeren. Ik ben Miss Angst-specialisme, vergevorderde angstpatient, en jouw man, heeft nooit oefening gehad of heel weinig. Mijn vriend ook niet. Dus lijkt hij imo soms net een kind daarin. Onderontwikkeld in het onder ogen zien van zijn emoties en angsten. Kan ie ook niks aan doen, de wereld heeft hem zo gemaakt.



Maar als je zegt dat zijn werk hem niet gestrest maakt, heb je het mis. Ik denk iig dat hij nu niet zou moeten werken maar dat hij hieraan zou moeten werken, even heel intensief misschien zelfs. Mijn vriend wordt nu ook beter onderzocht, omdat er nog steeds dingen zijn die helemaal mis gaan bij hem, emotioneel. Maar ook al is hij afgekeurd, hij is altijd druk ergens mee. Ik moet hem soms echt dwingen om even pas op de plaats te maken. Heeft ook met zijn manische buien te maken, die er nog steeds zijn. Maar hij put zichzelf emotioneel uit en heeft dat niet door, ik wel. Ik weet niet of het mogelijk is of hij een paar weken bv opgenomen kan worden, voor diagnose. Lijkt me nu echt belangrijk.



Je bent al veel te lang alles voor hem aan het dragen. Herkenbaar! Ik doe dat ook. Waarom? Omdat ik zie en merk, dat het nog steeds niet goed met hem gaat. En ook al is dat zijn eigen verantwoordelijkheid, ik zie een mens die dingen gewoon niet kan, niet een mens die dingen niet wil. Maar, ik moet ook stoppen met zijn hulpverlener te zijn, ik wil zijn vriendin zijn. Iemand die idd mee kan leven als hij een stressvol iets moet ondergaan maar niet degene die hem helpt bv om zijn hyperventilatie onder controle te krijgen.



Maar ik moet toegeven, als ik hem niet zoveel geholpen had, waren we nu helemaal nergens meer. Hij was bv ontzettend suicidaal maar dat zei hij niet, dat verborg hij voor me, tot hij ontplofte en het eruit kwam. Ontzettend drama was dat, ik helemaal over de rooie natuurlijk. Daarom, ik weet dat ik hem nog even moet helpen, tot ie echt 'onder de pannen' is in de hulpverlening. Bij mannen duurt dat gewoon langer soms, ik denk omdat ze zo slecht zijn in emoties hebben en begrijpen. Maar ik stop pas met ondersteunen en helpen, tot ik een hulpverlener vind die ik 100% kan vertrouwen en waardoor ik hem niet meer zo hoef te dragen. Mensen vinden me een deurmat, laat ze maar lekker denken wat ze willen. Ik doe het voor hem, net zoals hij mijn leven 'gered' heeft, red ik nu zijn leven, als het moet. Amor vincit omnia. Sterkte iig!

@Foodsandbeats. Heel veel sterkte Wat lijkt mij dit ook voor jou erg veel energie kosten, zeg.



Heeft hij wel specefiek hulp van iemand die kennis heeft van adhd?

Met adhd ben je vaak heel erg prikkelgevoelig. Alles komt dus sowieso veel heftiger binnen en zeker als je al niet lekker in je vel zit en je moe bent. Dat werkt helaas zo in de hersens en het is echt heftig. Ik hoop dat hij hier hulp bij krijgt om hier mee om te leren gaan.



Kan de huisarts geen bloed prikken? Misschien helpt het om een drukke bloedprikpost en de spanning daar te vermijden? En het door iemand, de huisarts, te laten doen die hij kent/vertrouwt?

Onnodig prikkels van grote gebouwen en groepen mensen en extra spannende dingen kan je het beste tijdelijk even vermijden.



Als je dit een periode doet, is lastig, kun je misschien merken of dit iets helpt.



Dus verjaardagen als die te druk zijn tijdelijk even vermijden en boodschappen in een druk centrum bijvoorbeeld.



De hersens hebben tijd nodig om die prikkels te verwerken en bij iemand met prikkelgevoeligheid gaat dit helaas trager.

Als alles de tijd niet krijgt, loopt de emmer over.



Ik heb zelf bij te veel prikkels, vermoeiendheid ook krachtsverlies. Niet zo heftig als jouw man. Ik bedoel alleen dat het idd stress, overprikkeld gerelateerd kan zijn.

Wat het niet minder erg maakt. Bij mij werkt prikkels vermijden of doseren.

Dus of een drankje in de stad of een verjaardag en niet allebei op 1 dag.



Man up, bij iemand die er echt doorheen zit en last heeft van prikkelgevoeligheid, werkt niet. Accepteren, rustiger gaan leven, en leren er mee om te gaan vaak wel.



Maar dat wisten jij en je man vast allemaal al wel. Ik gun jou en je man gewoon het beste en dat alles weer meer in balans komt.



Heel veel sterkte



Trouwens, als jouw man mag kiezen of hij naar dat centrum wil of niet. En hij wil eigenlijk niet, valt er dan een last van zijn schouders?

Soms kan de spanning van zo'n onderzoek de klachten juist verergeren.

Als jullie uitsluitsel willen moet je er heen gaan, maar als artsen tot nu toe denken dat het niks lichamelijks is en het levert té veel spanning op. Dan zou ik het los laten.

Misschien moet je gewoon niet meegaan bij het bloedprikken. Want hij weet, onbewust of niet, dat jij het zal doen stoppen omdat hij te gestrest raakt. Als jij er niet bij bent om ervoor te zorgen dat hij niet hoeft, zorgen de verpleegkundigen voor hem en ik denk dat je dan meer kans maakt dat het slaagt. Je hebt toch een beschermende invloed en in deze, moet hij eigenlijk beschermt worden tegen zichzelf. Want bloedprikken, is echt belangrijk. Dat moet je echt kunnen ondergaan, als je oud wilt worden.



Ik weet dat het heel wreed lijkt om niet mee te gaan. Maar je weet nu, dat ze hem gaan helpen als het weer misgaat, dus zou ik daarop vertrouwen en hem alleen laten gaan. En ik denk, dat zijn angst erop vertrouwt, dat jij het bloedprikken niet door zult laten gaan.

Kan het psychosomatisch zijn? Of fibromyalgie?

Tja, dat bloedprikken....ik ben ook geenfan, maar wat mij helpt is mezelf in te prenten dat het niks voorstelt.Dat ik het flauwvallen zelf veroorzaak door mijn gedachten.En dat het fijn is dat bloedprikken kan, omdat het veel nuttige info oplevert.Google maar eens op cognitieve therapie.

Je man klinkt al een van nature gauw stressig persoon.

Ik denk dat hij zoveel mogelijk rust moet zoeken en verder accepteren.Als hij een niet zo goede jeugd had, is het helemaal moeilijk

Wil hij zelf ook heel graag kinderen, of ben vooral jij diegene die daar erg naar verlangt?

Ondanks dat bloedprikken zo moeilijk gaat, ik zou toch op B12, vitamine D en Lyme laten prikken.

Lyme kan vanalles veroorzaken, ook tijdelijke verlamming (voornamelijk Bell's palsy) en zenuwpijn. Soms ook benauwdheid al lijkt dat zeldzaam te zijn. De ELISA bloedtest schijnt niet zo goed te zijn, dus misschien inderdaad beter naar Duitsland of een lab dat daar connecties heeft.

Is zijn bloeddruk onderzocht, omdat hij van bloedprikken zo ziek word?

Is hij getest op diabetes?



Eens met de rest dat het inderdaad psychosomatisch kan zijn, maar ik ben wel benieuwd wat er allemaal al onderzocht is.

Ik vind het logisch klinken, als je heel erg bang bent, ga je knijpen met al je spieren, net als wanneer je aan het poepen bent. Ja sorry maar dan zet je druk op je darmen, dat bedoel ik. Daardoor kun je je vene een beetje dichtknijpen, die verantwoordelijk is voor je hartslag en bloeddruk. En als je dat een tijdje doet, kun je flauwvallen.



Misschien kan hij aan de huisarts vragen, of hij bv een oxazepam mag, eentje, en dat hij die inneemt 10 minuten voor het bloedprikken. Dat kan helpen iig. Oxazepam ontspant spieren, ook degene die je onbewust aanspant.



Mensen die met wolven werken, gebruiken deze techniek ook. Omdat wolven erg reageren op je hartslag. Als je een hoge hartslag hebt, zien ze dat als zwak en zijn ze gevaarlijker. Daardoor ken ik de methode ook, mijn honden zijn vrij angstig allebei, ze hebben beiden een rotverleden. Onze reu is 3 jaar lang mishandeld door iemand. Daarom gebruik ik soms de techniek om mijn hartslag te verlagen, want dat helpt voor hun angst. Dat ik niet bang ben, helpt ze, en mijn hartslag, daar luisteren ze gewoon naar. Wij kunnen dat niet horen maar honden wel.



Die techniek is gevaarlijk. Nooit doen. Onbewust, dat is een ander verhaal natuurlijk maar bewust, je kunt er idd door flauwvallen en als je dan rottig valt, kun je gewond raken.

Ik zou er toch op aandringen om bloed te gaan prikken om een aantal waardes controleren.

De huisarts kan wel denken dat daar niets uit zal komen, maar meten is weten lijkt mij.





Ik heb zelf lang met fikse tekorten rond gelopen. Veel te lang mee rondgelopen ook.

Ik had ook veel vage klachten, met voornamelijk zenuwpijnen, tintelingen, extreme vermoeidheid, mijn energie kon van het ene op het andere moment finaal leeglopen.

Ik kon op een gegeven moment nog amper twee straten uit lopen. Kreeg op een gegeven moment ook uitvalsverschijnselen.

Koortsaanvallen , en nog een lijst met niet zozeer beperkende maar wel vage verschijnselen.



Ik bleek een zwaar tekort te hebben aan vitamine b12,vitamine D, foliumzuur en ijzer.Tekorten die wanneer ze erg laag zijn je functioneren flink beperken, ook op psychisch vlak.

Ik ben wel de hele malle molen in geweest, er was vermoeden van ms of een spierziekte / stofwisselingsziekte.

Dit is allemaal uitgesloten en lijkt het er op dat tekorten de grootste boosdoeners zijn.

Inmiddels ben ik redelijk bijgetankt, en moet ik blijven aanvullen.Mijn lichaam neemt moeilijk vitamine op.

Er is zeker verbetering opgetreden, al ben ik er nog niet en spookt het nog wel door mijn hoofd dat er wellicht nog een ander onderliggende oorzaak kan zijn.

Maar dat komt denk ik omdat je het vertrouwen in je lijf gaande weg kwijt raakt wanneer je zoveel vage klachten hebt.



Stress kan idd ook een fikse pain in the ass zijn.

Ik zou alleen toch echt aandringen op bloedonderzoek, want stel dat het niet enkel stress is.

Sommige klachten kunnen met zoiets simpels als tekorten aanvullen flink verbeteren. Hij doet zichzelf tekort als hij het zich ontneemt dit uit te zoeken.

Is dit allemaal in orde, dan is er in ieder geval iets uitgesloten.

Tja ik snap wel dat als er straks in die kliniek bloedonderzoek gedaan gaat worden, ze nu even passen voor het eventuele bloedonderzoek bij de huisarts.



Ik prik zelf dagelijks infusen en bloed, sommige mensen worden gewoon kneitervagaal. Ze hebben dan even een pols van 30 of lager. Hebben ze zelf geen invloed op. Trekt wel weer bij maar voelt uiteraard vervelend.

Ik zou daar zelf dan weer niet op wachten, maar dat is persoonlijke keuze.

Zoals ik begreep staat hij daar op een wachtlijst en schiet dat niet hard op.

Als je zoveel pijn en klachten hebt vind ik het toch wel opmerkelijk dat de huisarts d.m.v bloedonderzoek niet nog iets gaat uitzoeken/ dan wel uitsluiten.

Misschien moet jij je wat duidelijker opstellen in wat jij wil/ nodig hebt van hem om samen door te kunnen gaan. Hij blijft zo te lezen erg in zijn slachtofferrol van ellende hangen zonder te willen veranderen. Sla eens met de vuist op tafel misschien helpt dat?

Zoals veel mensen in een negatieve spiraal is hij erg goed in manipuleren. Hij weet precies hoe hij vervelende situaties kan ontwijken en jou zo gek krijgt dat je met hem mee gaat it zijn verhaal.



Kies voor hele duidelijke grenzen. Wat hoort bij jou en wat zijn zijn problemen en issues.



Het lijkt of dat hij heel erg zijn best doet. Maar al je berichten teruglezend, is het één en al ontwijkend gedrag. Wanneer het moeilijk wordt dan is er wel iets om niet door te pakken.



Begrijpend, past bij zijn ziektebeeld. Maar jij moet nu echt heel snel voor jezelf kiezen en grenzen stellen. Niet te veel mee gaan in zijn ziekteproces.



Je houdt van hem, hij is je man. Maar je mag best moeite hebben met zijn gedrag.

Ik geloof niet dat met de vuist op tafel slaan helpt. Ik geloof uit jou verhaal echt dat hij overprikkeld is. Dus naar de huisarts en zeker als die die een eikel vindt, levert veelste veel spanning op. Er dan heen gaan werkt averechts.



Een huisarts kun je ook gewoon bellen. Als het bloedprikken al mocht, is een belletje door jou met de assistente waarschijnlijk al voldoende. Gewoon aangeven dat je man te vermoeid en overprikkeld is om zelf te bellen en langs te komen.



Voor zoiets hoef je niet langs de huisarts, die is al op de hoogte toch?



Hoe ik het allemaal lees, is het echt onmacht van zijn kant.



Alles is hem te veel.



Bloedprikken, bellen met de post wanneer het rustig is. Misschien mag het wel net na sluitingstijd of net daarvoor, en op afspraak dus, zodat hij niet hoeft te wachten.



Aangeven dat de spanning té hoog is en hij te vermoeid. Wellicht valt er dan echt wel te overleggen.



En je man moet gewoon die hele dag vrij opnemen van zijn werk. Bloedprikken is genoeg actie voor 1 dag. In zijn geval misschien wel voor een maand.



Het is verdrietig en moeilijk, maar eerst heel erg prikkelarm gaan leven kan helpen.

Dus dat hij zijn energie spaart is de enige manier om beter te worden.



Als de hersens dan weer tot rust zijn en gereset, kun je het uitbouwen. En weer meer leuke dingen doen.



Kinderen zou ik écht nog niet aan beginnen.



Je had geen goed contact met familie he? Dat is erg jammer. Probeer hulp in te schakelen, bijvoorbeeld via de wmo (via gemeente) die tijdelijk kan ondersteunen met bijvoorbeeld het huishouden. Geef aan dat je man last van krachtsverlies heeft, dat jij de grootste kostwinnaar bent en de druk je te groot wordt.

quote:Foodsandbeats schreef op 29 mei 2016 @ 19:16:

Hij wil zich ook niet zo voelen, het is geen keuze van hem. En hij doet wel degelijk moeite, maar bepaalde zaken lijken meer te kosten dan ze opleveren, dus dan kiest hij om zijn spaarzame energie te bewaren. Ik snap dat, maar dat helpt niet.



Hoe kan ik nou niet meegaan in zijn ziekteproces? Ik ben denk ik echt ontzettend nuchter, ben al weinig thuis dus we praten er eigenlijk vind ik weinig over..... Maar dan vindt hij dat begrijpelijk weer naar..... Hoe hou ik afstand en kan ik steunen? Ik kan het niet verzinnen...



Is ook lastig. In eerste plaats geef HEM je tijd en energie, niet zijn ziekte. Praat dus over andere dingen. Geef hem aandacht wanneer hij het over iets anders heeft dan zijn klachten en problemen.



Uiteraard moet je zijn klachten niet negeren, maar beperkt dit.



Verder ziet het er naar uit dat hij "wegloopt" van mogelijke oplossingen en alles over analyseert. Laat behandelmogelijkheden bij hem. "Schat, jij weet wat je voelt en goed voor je is. Het is dan ook jouw keuze. Over een paar weken ga je naar die gespecialiseerde kliniek. Tot die tijd kunnen we niet zo veel. Wil je nog een kop koffie?"



Hij staat op de wachtlijst voor de SOLK kliniek. Daar zijn ze gespecialiseerd is deze problematiek. Tot die tijd, geef hem aandacht, neem tijd voor jezelf en wacht af wat ze daar verder gaan doen.



Tot die tijd kan je namelijk niets. Alles wordt gesaboteerd door wat voor goede of minder goede reden dan ook.

hamerhaai, hele goede tip.



Foodsandbeats, ow dat wist ik niet. Ik vind het heel heftig voor hem maar ook voor jou.



Ik hoop dat je met sommige tips hier wat kan en je in iedergeval het idee hebt dat je hier wat wordt gesteund en je je verhaal hier kwijt kunt.

Floradix bij vermoeidheid heb ik als tip gehad.

De vloeibare versie neemt het beste op.

Ff googlen.

Wie weet ondersteunt hem dat enigszins.



Ik was erg blij dat iemand mij die tip gaf.