Psyche
alle pijlers
Het effect van de prestatiemaatschappij
zondag 29 mei 2016 18:49
Je bent borderliner! Je kind is zo druk en chaotisch, het heeft vast ADHD. Is ritalin niet iets? Een vrouw gaat naar de dokter omdat ze zich neerslachtig voelt, ze krijgt meteen antidepressiva voorgeschreven om haar neerslachtigheid te verhelpen. Steeds meer mensen gebruiken medicatie als antidepressiva of ritalin maar is dit inderdaad de oplossing?
De oorzaak van psychische problemen wordt gezocht bij het individu maar hierbij wordt voorbij gegaan aan de onderliggende maatschappelijke problemen. In deze drukke chaotische maatschappij waar de prestatiedruk van mooier, beter, hoger opgeleid alleen maar toeneemt is het schering en inslag met diagnose stickers en pilletjes. Zo snel mogelijk het kaf van het koren scheiden. Alle enigzins afwijkende, en dus nutteloze mensen worden hiermee buiten spel zetten. Hierdoor krijg je niet alleen steeds meer mensen met een psychische ‘’stoornis’’, maar ook steeds meer mensen die niet ‘’normaal’’ of ‘’afwijkend’’ zijn. Deze mensen kunnen niet meer meekomen in deze maatschappij en ondervinden daar allerlei negatieve effecten van in hun leven. Juist deze tendensen zorgen voor discriminatie, bewust of onbewust. Mensen worden onterecht weg gezet als minderwaardig, wat zorgt voor leed op leed.
In plaats van te kijken naar wat er mis is met de mensen, zou het perspectief moeten worden verschoven naar wat er mankeert aan de samenleving. Hier zou op moeten worden geanticipeerd. In plaats van een extra diagnose of een pilletje moet de samenleving constructief worden veranderd. Het ‘abnormale’ zou meer moeten worden geaccepteerd in de samenleving, het afwijkende zou moeten worden gezien als authentiek. De oplossing moet misschien niet gezocht worden in medicatie maar in het accepteren van het ‘anders’ zijn.
De oorzaak van psychische problemen wordt gezocht bij het individu maar hierbij wordt voorbij gegaan aan de onderliggende maatschappelijke problemen. In deze drukke chaotische maatschappij waar de prestatiedruk van mooier, beter, hoger opgeleid alleen maar toeneemt is het schering en inslag met diagnose stickers en pilletjes. Zo snel mogelijk het kaf van het koren scheiden. Alle enigzins afwijkende, en dus nutteloze mensen worden hiermee buiten spel zetten. Hierdoor krijg je niet alleen steeds meer mensen met een psychische ‘’stoornis’’, maar ook steeds meer mensen die niet ‘’normaal’’ of ‘’afwijkend’’ zijn. Deze mensen kunnen niet meer meekomen in deze maatschappij en ondervinden daar allerlei negatieve effecten van in hun leven. Juist deze tendensen zorgen voor discriminatie, bewust of onbewust. Mensen worden onterecht weg gezet als minderwaardig, wat zorgt voor leed op leed.
In plaats van te kijken naar wat er mis is met de mensen, zou het perspectief moeten worden verschoven naar wat er mankeert aan de samenleving. Hier zou op moeten worden geanticipeerd. In plaats van een extra diagnose of een pilletje moet de samenleving constructief worden veranderd. Het ‘abnormale’ zou meer moeten worden geaccepteerd in de samenleving, het afwijkende zou moeten worden gezien als authentiek. De oplossing moet misschien niet gezocht worden in medicatie maar in het accepteren van het ‘anders’ zijn.
zondag 29 mei 2016 20:32
quote:lux. schreef op 29 mei 2016 @ 20:26:
[...]
Ik ben het echt zelden met je eens, maar dit denk ik idd ook vaak. Ikzelf heb iig veel meer stress gevoeld in alle jaren na mijn ouders' (harmonieuze) scheiding dan in de jaren ervoor.
Ohm, dat ervoer ik juist andersom. Ik vond het schijtirritant dat elke wanprestatie of misdraging van mijn kant gesust werd met "dat is dat kind van die gescheiden ouders." Nee. Ik ben een mens dat moeilijk denkt.
[...]
Ik ben het echt zelden met je eens, maar dit denk ik idd ook vaak. Ikzelf heb iig veel meer stress gevoeld in alle jaren na mijn ouders' (harmonieuze) scheiding dan in de jaren ervoor.
Ohm, dat ervoer ik juist andersom. Ik vond het schijtirritant dat elke wanprestatie of misdraging van mijn kant gesust werd met "dat is dat kind van die gescheiden ouders." Nee. Ik ben een mens dat moeilijk denkt.
zondag 29 mei 2016 20:34
Ik ben het wel met je eens, in grote lijnen. Dwz, ik denk dat de lat hoog ligt en dat er wel erg veel mensen zijn of gaan komen, die dat niet redden. Dat is geen onwil maar de veranderde wereld, denk ik. Die lat kan heus wel wat lager, we zijn het op 4 na rijkste land ter wereld! We zijn erg ontwikkeld en doen mee aan de top van de wereld terwijl we een piepklein landje zijn. Jeetje, moet je dan nog meer bereiken? Is het nooit genoeg?
In Skandinavie, zien ze nu ook het licht, mensen die 32 uur per week werken maximaal. In Zweden, dacht ik, krijgen mannen ook zwangerschapsverlof, net zo lang als de vrouw. Daar ligt de vooruitgang, volgens mij. Dat keiharde, calvinistische werken tot je er dood bij neervalt niet meer van deze tijd. En idd, als de maatschappij even pas op de plaats zou willen maken, gaan veel meer mensen die lat weer halen.
Maar ja, heb jij een idee hoe je dat kunt bewerkstelligen? Ik niet namelijk. Misschien dat men over een aantal jaren gaat zien, dat de menselijke geest en de emoties, ook aandacht verdienen en energie kosten. De ratio overheerst teveel, dat vind ik. Emoties mag je bijna niet hebben, dat geeft al een instabiel gevoel. Dus ja, kan me wel een beetje erin vinden, in wat je zegt, alleen de uitvoering he. Ik praat er zelf gewoon veel over, tot mensen er kots- en kotsmisselijk van worden over emoties. Gaat snel bij sommige mensen joh! Alleen de emotie boos wordt sociaal geaccepteerd, lijkt het wel. Nou ik ben een emotioneel ei en je doet het er maar mee!
In Skandinavie, zien ze nu ook het licht, mensen die 32 uur per week werken maximaal. In Zweden, dacht ik, krijgen mannen ook zwangerschapsverlof, net zo lang als de vrouw. Daar ligt de vooruitgang, volgens mij. Dat keiharde, calvinistische werken tot je er dood bij neervalt niet meer van deze tijd. En idd, als de maatschappij even pas op de plaats zou willen maken, gaan veel meer mensen die lat weer halen.
Maar ja, heb jij een idee hoe je dat kunt bewerkstelligen? Ik niet namelijk. Misschien dat men over een aantal jaren gaat zien, dat de menselijke geest en de emoties, ook aandacht verdienen en energie kosten. De ratio overheerst teveel, dat vind ik. Emoties mag je bijna niet hebben, dat geeft al een instabiel gevoel. Dus ja, kan me wel een beetje erin vinden, in wat je zegt, alleen de uitvoering he. Ik praat er zelf gewoon veel over, tot mensen er kots- en kotsmisselijk van worden over emoties. Gaat snel bij sommige mensen joh! Alleen de emotie boos wordt sociaal geaccepteerd, lijkt het wel. Nou ik ben een emotioneel ei en je doet het er maar mee!
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
zondag 29 mei 2016 20:46
Wat Lux zegt, als een rijtjeshuis met goedkope auto niet meer als eindpunt maar als beginpunt wordt gezien, dan betekent dat meestal heel veel uurtjes werken met veel stress voor man en vrouw..en als er dan kinderen komen, krijgen die volgens mij ook vaak de onrust en het gebrek aan aandacht van de ouders mee.Komt nog bij dat het onderwijs tegenwoordig ook al een prestatiemaatschappij in het klein schijnt te zijn, met als gevolg vanaf leeftijd van 4 jaar al te maken krijgen met prestatiedwang.
zondag 29 mei 2016 22:54
quote:strikjemetstippels schreef op 29 mei 2016 @ 18:57:
"Heb jij Jan gezien? Die had net een deadline namelijk waar de halve winst voor 2016 van af hangt". "Ah nee, die is depressief, dus die kon dat niet af maken". "Maar vorige week was hij nog zo gedreven!"
"Ja, toen was hij manisch.."
Kom toch (even gechargeerd he).
Van dit soort types moeten we het met z'n allen dus hebben TO. Wordt het a) een stuk gezelliger door op de werkvloer b) minder druk bij de huisarts c) een tikkeltje drukker langs het spoor, maar ach wat zou het. Tis weer de depressie (van Jan en Alleman) die heeft toegeslagen. EN dan vooral: "Het is nu eenmaal niet anders".
Even omdenken zoals TO doet en de wereld krijgt een ander gezicht. Schizofreenloos bv, want de psychiater zelf was overspannen ttv de diagnostisering. Belachelijk ongepaste opmerking mijnerzijds want schizofrenie is een zeer ernstige ziekte. Waar TO op doelt, is de bodem van al die onvoorstelbare (in kwantiteit zowel als what's new today?) etiketten die worden uitgedeeld.
@strikjemetstippels, ik heb mijn punt gemaakt, uit respect voor alle kinderen en volwassenen die op dit moment zitten te dubben "zal ik wel, zal ik niet?" en hoop voor jou dat je nooit te maken zult krijgen met iets anders dan de griep.
"Heb jij Jan gezien? Die had net een deadline namelijk waar de halve winst voor 2016 van af hangt". "Ah nee, die is depressief, dus die kon dat niet af maken". "Maar vorige week was hij nog zo gedreven!"
"Ja, toen was hij manisch.."
Kom toch (even gechargeerd he).
Van dit soort types moeten we het met z'n allen dus hebben TO. Wordt het a) een stuk gezelliger door op de werkvloer b) minder druk bij de huisarts c) een tikkeltje drukker langs het spoor, maar ach wat zou het. Tis weer de depressie (van Jan en Alleman) die heeft toegeslagen. EN dan vooral: "Het is nu eenmaal niet anders".
Even omdenken zoals TO doet en de wereld krijgt een ander gezicht. Schizofreenloos bv, want de psychiater zelf was overspannen ttv de diagnostisering. Belachelijk ongepaste opmerking mijnerzijds want schizofrenie is een zeer ernstige ziekte. Waar TO op doelt, is de bodem van al die onvoorstelbare (in kwantiteit zowel als what's new today?) etiketten die worden uitgedeeld.
@strikjemetstippels, ik heb mijn punt gemaakt, uit respect voor alle kinderen en volwassenen die op dit moment zitten te dubben "zal ik wel, zal ik niet?" en hoop voor jou dat je nooit te maken zult krijgen met iets anders dan de griep.
zondag 29 mei 2016 22:59
Aan de ene kant is een etiketje handig omdat je weet wat je mankeert en je gerichter hulp kunt zoeken. Een opluchting als je weet dat het niet jouw schuld is dat dingen mis gaan. Maar door het etiketje kom je wel moeilijker aan werk. Ze hebben liever iemand zonder "vlekjes". Ik heb een vorm van Autisme en kreeg de diagnose op mijn 20e. Telkens liep ik vast in stages en werk met depressies aan toe. Ik vind het zo jammer dat het zo laat ontdekt is. Het had me veel narigheid kunnen besparen. Na de diagnose dacht ik dat alles makkelijker zou worden. Ook een baan zoeken. Maar dat is nog niet gelukt. Ik werk nu 6 jaar bij de Sociale Werkplaats, omdat ik gewoon niet aan regulier werk kom. Mijn zoektocht begon in 2005. Tussen de diagnose en mijn huidige werk heb ik best veel gedaan. Verschillende soorten vrijwilligerswerk en stages in de hoop zo ergens in te rollen. Maar dat kon nooit. Ik ben meerdere keren afgewezen bij sollicitaties. Met als antwoord dat Autisme toch wel een serieuze beperking is en dat durven ze niet aan. Niemand weet ik of ik ooit in de normale maatschappij mee ga kunnen. Maar het kan slechter. Ik heb werk, alleen niet regulier en kan ermee rondkomen.
zondag 29 mei 2016 23:56
quote:TheJoker schreef op 29 mei 2016 @ 20:29:
Toevallig stuitte ik vanavond tijdens het was ophangen op een doos met oude schoolrapporten.
Alleen maar gezemel van leraren vanaf groep 1, en allemaal hetzelfde. Lui, werktempo laag, je moet harder werken, meer je best doen, je bent traag, netter werken. Vervolgens een kloterige cijferlijst van de MAVO en daarna een nog kloteriger rapport van MAVO 2 waar dik onderstreept staat dat ik "fijn" naar het LBO of liever nog de LOM werd gestuurd en men mij daar veel succes wenste.
Schofterig, debiel, kleinerend en ronduit totaal belachelijk hoe men over mij schreef als 5 t/m 12-jarige. Om te janken. Weerzinwekkend.
Toen werd ik op het LBO gedwongen een test te gaan doen bij het RIAGG - zo heette dat toendertijd. En daaruit spraken totaal andere resultaten; groot intellect, brede algemene kennis, bovengemiddeld intelligent, sterke interesse en gevoel voor filosofie, taal en wetenschap. ALLEEN! Er was "iets" met die concentratie.
Met succes alsnog het VMBO+ afgerond en daarna MBO gedaan, altijd goede banen gehad in tegenstelling tot wat de "kenners" beweerden. Ik was niet dom, niet lui. Ik bleek ADD te hebben. Hiervoor slik ik vanaf mijn 32e medicatie.
Maar mijn schooltijd is een periode die ik mij herinner als een hel. Ik ben als kind zo ongelooflijk gekleineerd door nota bene volwassen mensen die -als het goed is- vanuit een deels persoonlijke roeping gevoel hun kennis hadden moeten overbrengen en problemen met een kind hadden moeten herkennen en daar begeleiding in hadden moeten bieden.
Die prestatiemaatschappij kan de hel voor mensen zijn die zich onbegrepen voelen door degenen die de lat leggen. Maar ik heb wel het gevoel dat er in de huidige maatschappij meer ruimte is voor andersdenkenden en ook hun denkwijzen kunnen lijden tot mooie resultaten en inzichten.
Vloek en zegen, denk ik. Het is maar wat je wil met de mogelijkheden die er nu zijn.+1
Toevallig stuitte ik vanavond tijdens het was ophangen op een doos met oude schoolrapporten.
Alleen maar gezemel van leraren vanaf groep 1, en allemaal hetzelfde. Lui, werktempo laag, je moet harder werken, meer je best doen, je bent traag, netter werken. Vervolgens een kloterige cijferlijst van de MAVO en daarna een nog kloteriger rapport van MAVO 2 waar dik onderstreept staat dat ik "fijn" naar het LBO of liever nog de LOM werd gestuurd en men mij daar veel succes wenste.
Schofterig, debiel, kleinerend en ronduit totaal belachelijk hoe men over mij schreef als 5 t/m 12-jarige. Om te janken. Weerzinwekkend.
Toen werd ik op het LBO gedwongen een test te gaan doen bij het RIAGG - zo heette dat toendertijd. En daaruit spraken totaal andere resultaten; groot intellect, brede algemene kennis, bovengemiddeld intelligent, sterke interesse en gevoel voor filosofie, taal en wetenschap. ALLEEN! Er was "iets" met die concentratie.
Met succes alsnog het VMBO+ afgerond en daarna MBO gedaan, altijd goede banen gehad in tegenstelling tot wat de "kenners" beweerden. Ik was niet dom, niet lui. Ik bleek ADD te hebben. Hiervoor slik ik vanaf mijn 32e medicatie.
Maar mijn schooltijd is een periode die ik mij herinner als een hel. Ik ben als kind zo ongelooflijk gekleineerd door nota bene volwassen mensen die -als het goed is- vanuit een deels persoonlijke roeping gevoel hun kennis hadden moeten overbrengen en problemen met een kind hadden moeten herkennen en daar begeleiding in hadden moeten bieden.
Die prestatiemaatschappij kan de hel voor mensen zijn die zich onbegrepen voelen door degenen die de lat leggen. Maar ik heb wel het gevoel dat er in de huidige maatschappij meer ruimte is voor andersdenkenden en ook hun denkwijzen kunnen lijden tot mooie resultaten en inzichten.
Vloek en zegen, denk ik. Het is maar wat je wil met de mogelijkheden die er nu zijn.+1
