Thuis
alle pijlers
Hond overleden baasje niet op gemak bij partner baasje
maandag 30 mei 2016 21:43
Om maar met de deur in huis te vallen: zes weken geleden is mijn moeder overleden... Haar hondje, een hele lieve Boomer die ik haar ooit cadeau heb gedaan, was haar alles. Niet alleen voor haar, maar ook voor mij. Wij vormden echt een drie-eenheid.
Sinds de gezondheidssituatie van mijn moeder achteruit ging, klampte de hond zich volledig aan mij vast. Ze had veel behoefte aan liefde en knuffels. Geen probleem, ik ook, we zochten en zoeken troost bij elkaar.
Na het overlijden van mijn moeder is mijn vader voor de hond gaan zorgen. Dit deed hij uiteraard al deels, maar nu komt de volledige zorg op hem neer. Goed om te weten: mijn vader heeft een psychiatrische achtergrond. Hij heeft een bipolaire stoornis. De stressvolle periode heeft zo zijn weerslag op zijn ziektebeeld. Mijn vader is alles behalve stabiel. Mijn contact met hem verloopt zeer moeizaam, maar dat terzijde.
Ik maak me erg veel zorgen om de hond. Ik houd van haar, ze is mijn kleine meisje. Mijn vader vertoont vluchtgedrag, is veel van huis en laat de hond dan lang alleen. Die hond kijkt echt ongelukkig uit haar ogen als ze bij pap thuis is. Hij zegt dat ze niks tekort komt: "ze krijgt eten en drinken en komt vaak genoeg buiten. Als ze buiten is geweest kan ze best weer een tijd alleen zijn...", is zijn redenering. De hond van mama is een ras dat sowieso al om veel aandacht en liefde vraagt, zeker in deze periode.
Ik ben haar al vaker op gaan halen, ze blijft regelmatig bij ons logeren en is dan een totaal andere hond dan bij papa thuis. Bij ons leeft ze op. Kijkt heel anders uit haar ogen, is actief... Ze krijgt onbeperkt veel knuffels en liefde. Afgelopen weekend is ze ook het hele weekend bij ons geweest en wat was dat fijn! Vandaag heb ik haar teruggebracht naar mijn vader. Vanavond kreeg ik een telefoontje met allerlei verwijten... Nergens op gebaseerd. Uit zijn woorden bleek wel dat 'mijn' hondje heel erg op mijn vader heeft geblaft vandaag en dat ze vanmiddag pas voor het eerst naar buiten wilde.
Dat knuffelbeest komt gewoon iets tekort thuis, dat is duidelijk. Soms ben ik zo boos en verdrietig dat ik mezelf in staat zou achten het hondje op te halen en alle spullen van haar mee naar mij te nemen, zodat ze haar rust bij ons vindt en de liefde krijgt waar ze zo naar op zoek is. Mijn vader ziet het allemaal niet helder.... maar hoe kan ik er op een 'normale' manier voor zorgen dat die hond bij mij komt? Een gesprek aangaan met mijn vader is erg moeilijk omdat hij steeds direct met verwijten en scheldkanonnades komt... Aan de andere kant wil ik ook niet zomaar de hond bij hem weg halen. Hoewel hij mij allesbehalve goed behandelt, heeft hij ook veel om mee te dealen en kan ik me voorstellen dat hij van binnen helemaal in paniek is. Ik heb inmiddels wel een beetje afstand van hem genomen omdat hij veel energie van me 'opvreet'. Voor de hond kom ik vrijwel dagelijks nog in mijn ouderlijk huis.
Heeft iemand tips?
Sinds de gezondheidssituatie van mijn moeder achteruit ging, klampte de hond zich volledig aan mij vast. Ze had veel behoefte aan liefde en knuffels. Geen probleem, ik ook, we zochten en zoeken troost bij elkaar.
Na het overlijden van mijn moeder is mijn vader voor de hond gaan zorgen. Dit deed hij uiteraard al deels, maar nu komt de volledige zorg op hem neer. Goed om te weten: mijn vader heeft een psychiatrische achtergrond. Hij heeft een bipolaire stoornis. De stressvolle periode heeft zo zijn weerslag op zijn ziektebeeld. Mijn vader is alles behalve stabiel. Mijn contact met hem verloopt zeer moeizaam, maar dat terzijde.
Ik maak me erg veel zorgen om de hond. Ik houd van haar, ze is mijn kleine meisje. Mijn vader vertoont vluchtgedrag, is veel van huis en laat de hond dan lang alleen. Die hond kijkt echt ongelukkig uit haar ogen als ze bij pap thuis is. Hij zegt dat ze niks tekort komt: "ze krijgt eten en drinken en komt vaak genoeg buiten. Als ze buiten is geweest kan ze best weer een tijd alleen zijn...", is zijn redenering. De hond van mama is een ras dat sowieso al om veel aandacht en liefde vraagt, zeker in deze periode.
Ik ben haar al vaker op gaan halen, ze blijft regelmatig bij ons logeren en is dan een totaal andere hond dan bij papa thuis. Bij ons leeft ze op. Kijkt heel anders uit haar ogen, is actief... Ze krijgt onbeperkt veel knuffels en liefde. Afgelopen weekend is ze ook het hele weekend bij ons geweest en wat was dat fijn! Vandaag heb ik haar teruggebracht naar mijn vader. Vanavond kreeg ik een telefoontje met allerlei verwijten... Nergens op gebaseerd. Uit zijn woorden bleek wel dat 'mijn' hondje heel erg op mijn vader heeft geblaft vandaag en dat ze vanmiddag pas voor het eerst naar buiten wilde.
Dat knuffelbeest komt gewoon iets tekort thuis, dat is duidelijk. Soms ben ik zo boos en verdrietig dat ik mezelf in staat zou achten het hondje op te halen en alle spullen van haar mee naar mij te nemen, zodat ze haar rust bij ons vindt en de liefde krijgt waar ze zo naar op zoek is. Mijn vader ziet het allemaal niet helder.... maar hoe kan ik er op een 'normale' manier voor zorgen dat die hond bij mij komt? Een gesprek aangaan met mijn vader is erg moeilijk omdat hij steeds direct met verwijten en scheldkanonnades komt... Aan de andere kant wil ik ook niet zomaar de hond bij hem weg halen. Hoewel hij mij allesbehalve goed behandelt, heeft hij ook veel om mee te dealen en kan ik me voorstellen dat hij van binnen helemaal in paniek is. Ik heb inmiddels wel een beetje afstand van hem genomen omdat hij veel energie van me 'opvreet'. Voor de hond kom ik vrijwel dagelijks nog in mijn ouderlijk huis.
Heeft iemand tips?
Don't let your dreams be dreams
dinsdag 31 mei 2016 02:22
Gecondoleerd allereerst met het verlies van je moeder!
Qua hond vul je misschien voor je vader in dat hij niet wil of moeite mee zou hebben dat die bij jou gaat wonen?
Als je zegt dat hij veel de hort op wil kan het best zijn dat hij misschien wel blij is om die verantwoordelijkheid niet in zijn eentje te dragen.
Misschien wil hij jou er niet mee belasten juist en vullen jullie voor elkaar eea in?
Heb je er al eens over gesproken?
Hij kan de hond in principe zo vaak zien als hij behoefte aan zou hebben, of dat hond nu en dan bij hem logeert terwijl ie standaard bij jullie woont?
Ik zou het iig niet brengen alsof hij niet goed genoeg voor de hond zorgt, of zo sneu voor de hond is, maar eerder over de boeg gooien dat dat je vader meer bewegingsvrijheid geeft, om te kunnen doen waar hij zelf behoefte aan heeft, zonder rekening te hoeven houden met een huisdier.
Aan de andere kant kan de verantwoordelijkheid voor een huisdier hebben om voor te zorgen hem ook behoeden om alsmaar de deur uit te vluchten, en maakt het hem misschien makkelijker om niet in een totaal leeg huis thuis te komen.
Lastig hoor, maar ik zou zeggen gooi een balletje op, dan weet je wat hij fijn en minder vindt eraan.
Hond moet zelf ook erg wennen aan deze situatie, en jouw moeder missen in huis, als zij het echte baasje was.
Honden zijn wel degelijk erg gericht op en gehecht aan hun baasje, en diens liefdevolle zorg.
Misschien niet te vergelijken met menselijke emoties, maar genoeg om daar triest en depri van te zijn of verlatingsangst te ontwikkelen, zeker als de andere overgebleven vertrouwde verzorger hooguit voor eten, drinken en uitlaten zorgt, maar niet knuffelt of liefdevolle aandacht geeft verder en de hond dat wel gewend is.
Ik zou het zeker bespreekbaar maken, en dan vooral bedenken wat de voordelen voor je vader en voor de hond kunnen zijn en dat benadrukken. Dus met de insteek van "win-win" voor hun allebei, en niet door (negatief) commentaar op hoe je vader het nu doet/probeert.
Qua hond vul je misschien voor je vader in dat hij niet wil of moeite mee zou hebben dat die bij jou gaat wonen?
Als je zegt dat hij veel de hort op wil kan het best zijn dat hij misschien wel blij is om die verantwoordelijkheid niet in zijn eentje te dragen.
Misschien wil hij jou er niet mee belasten juist en vullen jullie voor elkaar eea in?
Heb je er al eens over gesproken?
Hij kan de hond in principe zo vaak zien als hij behoefte aan zou hebben, of dat hond nu en dan bij hem logeert terwijl ie standaard bij jullie woont?
Ik zou het iig niet brengen alsof hij niet goed genoeg voor de hond zorgt, of zo sneu voor de hond is, maar eerder over de boeg gooien dat dat je vader meer bewegingsvrijheid geeft, om te kunnen doen waar hij zelf behoefte aan heeft, zonder rekening te hoeven houden met een huisdier.
Aan de andere kant kan de verantwoordelijkheid voor een huisdier hebben om voor te zorgen hem ook behoeden om alsmaar de deur uit te vluchten, en maakt het hem misschien makkelijker om niet in een totaal leeg huis thuis te komen.
Lastig hoor, maar ik zou zeggen gooi een balletje op, dan weet je wat hij fijn en minder vindt eraan.
Hond moet zelf ook erg wennen aan deze situatie, en jouw moeder missen in huis, als zij het echte baasje was.
Honden zijn wel degelijk erg gericht op en gehecht aan hun baasje, en diens liefdevolle zorg.
Misschien niet te vergelijken met menselijke emoties, maar genoeg om daar triest en depri van te zijn of verlatingsangst te ontwikkelen, zeker als de andere overgebleven vertrouwde verzorger hooguit voor eten, drinken en uitlaten zorgt, maar niet knuffelt of liefdevolle aandacht geeft verder en de hond dat wel gewend is.
Ik zou het zeker bespreekbaar maken, en dan vooral bedenken wat de voordelen voor je vader en voor de hond kunnen zijn en dat benadrukken. Dus met de insteek van "win-win" voor hun allebei, en niet door (negatief) commentaar op hoe je vader het nu doet/probeert.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 31 mei 2016 02:56
Ik zou de hond ophalen en er zelf voor gaan zorgen. Mijn vriend is bipolair, al is hij tijden lang heel stabiel, als hij dat niet is, neem ik de regie en zorg voor de honden op me. Wat hij wel kan doen bij manisch gedrag, is ze meenemen voor een lange wandeling, vanwege zijn onrust. Maar verder, ben ik degene die continue hun emotionele welzijn in de gaten houdt. Ik heb daar allerlei methodes voor. Hij is nooit vervelend tegen ze gelukkig maar ze worden onrustig van zijn onrust. Dan ben ik er om ze op te vangen.
Maar bij je vader, de hond zal waarschijnlijk hele vervelende uren door moeten brengen waarbij haar behoeftes geen prioriteit hebben. Nu kunnen honden veel hebben, maar ze is ook de belangrijkste figuur in haar leven kwijt geraakt. Dus ik zou zonder twijfel het dier ophalen en hem mededelen, sorry, dat ze nu bij jou komt wonen en hij haar altijd op mag komen zoeken, als hij stabiel is. Ik weet gewoon dat een bipolair die instabiel is, altijd dingen over het hoofd ziet. Niet expres en bewust maar het gebeurt wel. De focus wordt erg bepaald door de gemoedstoestand namelijk. Niet bij iedereen op dezelfde manier natuurlijk en in dezelfde mate maar het is een ziekte die het gedrag behoorlijk kan beinvloeden.
Je kunt een bipolaire stoornis nooit helemaal genezen met medicatie natuurlijk. Al denkt men dat vaak wel, de onderliggende stoornis is altijd depressie en die heeft gewoon altijd invloed, ook al merk je dat niet zo duidelijk. Bipolairen, ik heb de ervaring dat ze zich niet willen laten vertellen of en hoe ze zich anders gedragen, maar dat doen ze gewoon wel. De ziekte zorgt ervoor dat ze dat niet zien altijd helaas. Ik moet soms ook nogal worstelen met mijn vriend, die er heilig van overtuigd is dat hij zich supernormaal gedraagt, terwijl ik de krullen van de trap krab.
Ik zou haar zo zelf op willen nemen trouwens! Ik heb al twee honden en ik moet al mijn best doen die stabiel te houden dus er komt pas weer een andere als er 1 sterft. Maar bij zoooooooveel honden, denk ik, kom maar bij mij, lieverd! Ik hou letterlijk van alle honden ter wereld!!
Ik ben er vorige week achter gekomen, dat onze reu, die al 4 jaar bij ons is (hij is 7), de eerste drie jaar van zijn leven, geschopt en geslagen werd door 1 van zijn eigenaren. De ander mailde me om te vertellen dat ze haar mishandelde en dat ze haar eindelijk was ontvlucht, was een lesbisch stel. En na al die tijd, had ze pas de moed om het me te vertellen. Snap ik.
Ik wist het allang hoor, Bruno is een angstige hond die heel veel aandacht, liefde en veiligheid van me vraagt, en mijn vriend, en we wisten dat daar een duidelijke reden voor moest zijn. We dachten eigenlijk dat ie was gebruikt in het illegale vechtcircuit, maar hij werd dus 'gewoon' door zijn eigen baasje mishandeld.
Des te meer reden hem goed in de gaten te houden qua welzijn. Maar, we hebben wel iets gemeen, ik ben ook jaren mishandeld als kind. En ik begrijp hem heel goed, ik voel hem heel goed aan. Ik reageer op dezelfde manier op bepaalde dingen.
Wel grappig soms, dat we soms allebei keihard schrikken. Maar dan kan ik hem steunen op een manier die anderen niet beheersen. Ik kan ook anticiperen op dingen voor hem. Maar daarom kan ik helaas geen andere honden erbij nemen, al zegt mijn hart: neem er nog 100 in huis! Dat gaat helaas niet.
Gecondoleerd en veel sterkte met beslissen!
Maar bij je vader, de hond zal waarschijnlijk hele vervelende uren door moeten brengen waarbij haar behoeftes geen prioriteit hebben. Nu kunnen honden veel hebben, maar ze is ook de belangrijkste figuur in haar leven kwijt geraakt. Dus ik zou zonder twijfel het dier ophalen en hem mededelen, sorry, dat ze nu bij jou komt wonen en hij haar altijd op mag komen zoeken, als hij stabiel is. Ik weet gewoon dat een bipolair die instabiel is, altijd dingen over het hoofd ziet. Niet expres en bewust maar het gebeurt wel. De focus wordt erg bepaald door de gemoedstoestand namelijk. Niet bij iedereen op dezelfde manier natuurlijk en in dezelfde mate maar het is een ziekte die het gedrag behoorlijk kan beinvloeden.
Je kunt een bipolaire stoornis nooit helemaal genezen met medicatie natuurlijk. Al denkt men dat vaak wel, de onderliggende stoornis is altijd depressie en die heeft gewoon altijd invloed, ook al merk je dat niet zo duidelijk. Bipolairen, ik heb de ervaring dat ze zich niet willen laten vertellen of en hoe ze zich anders gedragen, maar dat doen ze gewoon wel. De ziekte zorgt ervoor dat ze dat niet zien altijd helaas. Ik moet soms ook nogal worstelen met mijn vriend, die er heilig van overtuigd is dat hij zich supernormaal gedraagt, terwijl ik de krullen van de trap krab.
Ik zou haar zo zelf op willen nemen trouwens! Ik heb al twee honden en ik moet al mijn best doen die stabiel te houden dus er komt pas weer een andere als er 1 sterft. Maar bij zoooooooveel honden, denk ik, kom maar bij mij, lieverd! Ik hou letterlijk van alle honden ter wereld!!
Ik ben er vorige week achter gekomen, dat onze reu, die al 4 jaar bij ons is (hij is 7), de eerste drie jaar van zijn leven, geschopt en geslagen werd door 1 van zijn eigenaren. De ander mailde me om te vertellen dat ze haar mishandelde en dat ze haar eindelijk was ontvlucht, was een lesbisch stel. En na al die tijd, had ze pas de moed om het me te vertellen. Snap ik.
Ik wist het allang hoor, Bruno is een angstige hond die heel veel aandacht, liefde en veiligheid van me vraagt, en mijn vriend, en we wisten dat daar een duidelijke reden voor moest zijn. We dachten eigenlijk dat ie was gebruikt in het illegale vechtcircuit, maar hij werd dus 'gewoon' door zijn eigen baasje mishandeld.
Des te meer reden hem goed in de gaten te houden qua welzijn. Maar, we hebben wel iets gemeen, ik ben ook jaren mishandeld als kind. En ik begrijp hem heel goed, ik voel hem heel goed aan. Ik reageer op dezelfde manier op bepaalde dingen.
Wel grappig soms, dat we soms allebei keihard schrikken. Maar dan kan ik hem steunen op een manier die anderen niet beheersen. Ik kan ook anticiperen op dingen voor hem. Maar daarom kan ik helaas geen andere honden erbij nemen, al zegt mijn hart: neem er nog 100 in huis! Dat gaat helaas niet.
Gecondoleerd en veel sterkte met beslissen!
When the power of love is greater than the love of power, the world will know peace. -Bob Marley-
dinsdag 31 mei 2016 08:07
quote:retrostar schreef op 30 mei 2016 @ 22:54:
Ach het leven van ons allemaal loopt niet altijd ideaal niet? En we slaan ons er allemaal doorheen tot Magere Hein het laatste restje komt ophalen. Op het laatst zijn we geen schaduw meer van wie we waren. Sommigen hebben zelfs geen besef meer van hun leven en denken dat ze kind zijn. Het loopt nooit ideaal. Ik zou zelfs niet weten hoe dat moest, een ideaal bestaan.
Hetzelfde met (huis)dieren. Ze zijn jong en machtig of een schlemiel, worden vereerd of getreiterd en tenslotte worden ze ziek, hun familieleden (roedelleden) zorgen er dan voor dat ze geen eten meer kunnen bemachtigen zodat ze snel sterven.
Ik weet zeker dat de hond van je vader een beter leven heeft op het moment.
Ik vind, dat de eigenaar van de hond, je vader, de zeggenschap heeft over de hond. Vermoedelijk is het dier toch nog steeds fijn gezelschap voor hem. Maar het staat je vrij natuurlijk om hem te vragen afstand van hem te doen.Precies dit. Je vader is ook maar een week geleden zijn vrouw kwijt en je doet hem dit? Zonde.
Ach het leven van ons allemaal loopt niet altijd ideaal niet? En we slaan ons er allemaal doorheen tot Magere Hein het laatste restje komt ophalen. Op het laatst zijn we geen schaduw meer van wie we waren. Sommigen hebben zelfs geen besef meer van hun leven en denken dat ze kind zijn. Het loopt nooit ideaal. Ik zou zelfs niet weten hoe dat moest, een ideaal bestaan.
Hetzelfde met (huis)dieren. Ze zijn jong en machtig of een schlemiel, worden vereerd of getreiterd en tenslotte worden ze ziek, hun familieleden (roedelleden) zorgen er dan voor dat ze geen eten meer kunnen bemachtigen zodat ze snel sterven.
Ik weet zeker dat de hond van je vader een beter leven heeft op het moment.
Ik vind, dat de eigenaar van de hond, je vader, de zeggenschap heeft over de hond. Vermoedelijk is het dier toch nog steeds fijn gezelschap voor hem. Maar het staat je vrij natuurlijk om hem te vragen afstand van hem te doen.Precies dit. Je vader is ook maar een week geleden zijn vrouw kwijt en je doet hem dit? Zonde.
woensdag 1 juni 2016 07:44
Nogmaals bedankt voor jullie reacties. Iets te veel om allemaal persoonlijk op te reageren.
Hoewel ik in mijn vrij beknopte openingspost natuurlijk lang niet alle details heb kunnen noemen, heb ik in essentie wel aan kunnen geven waar het allemaal om draait.
Het leven met / in de nabijheid van een bipolair is vaak lastig. Sapsorrow weet dit mooi te verwoorden. Mijn vader creëert zijn eigen realiteit, die ver weg staat van feitelijke zaken die er op dit moment gebeuren. Hij is onvoorspelbaar, op dit moment zwaar in het negatieve, niets is goed... Waar hij een tijd geleden euforisch was en het gevoel had de hele wereld aan te kunnen, is hij nu hard op weg naar het tegenovergestelde. Een kenmerk van een bipolair.
Hij is op dit moment niet goed in staat om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een hond. Mijn vader is zichzelf lichtelijk aan het verwaarlozen. In de zelfzorg, qua voeding en het huishouden. Alles eigenlijk.
De hond is altijd het "kindje" geweest van mijn moeder. Zij waren altijd samen. Mijn vader daarentegen vond het allemaal wel leuk en aardig, maar een echte band met dat beestje had en heeft hij niet. Hij heeft ook nooit verantwoordelijkheden gedragen voor de hond. Toen ik laatst terugkwam van vakantie was de hond o.a. hartstikke smerig (zand enz.) en had hierdoor jeuk. Op mijn vraag waarom hij de hond niet eens een fijne wasbeurt had gegeven, schoot hij direct in de verdediging en vertelde dat hij daar echt niet aan zou gaan beginnen. Toen heb ik de hond maar meteen lekker verzorgd en gekamd. Het was een heel ander beestje daarna.
Een gesprek aangaan met mijn vader is op dit moment heel erg lastig. Als ik daar kom zegt hij niet eens "hoi", maar beginnen de verwijten en opmerkingen vrijwel direct. Gisteren begon hij ook meteen te roepen, ook over de hond. Dat die echt niks tekort komt en dat hij haar nog liever verkoopt dan dat ik de hond krijg. Ik vind het heel moeilijk hiermee om te gaan. Meestal kan ik mezelf wel behoeden, maar gisteren ben ik uit mijn slof geschoten. Waar mijn broer eerst nog een bepaalde invloed op hem kon uitoefenen, is dat nu ook helemaal weg. Mijn vader wil naar niemand meer luisteren, wil geen verplichtingen en lekker zijn eigen ding doen. Dan doet hij dat maar, echter niet ten koste van de hond!!
Dat hij zijn vrouw is verloren is natuurlijk verschrikkelijk en ook hij zal zijn tijd nodig hebben om dit een plekje te geven, maar daar hoeft de hond toch niet de dupe van te worden. Arm beestje... Die blik in haar ogen zegt mij voldoende als ik daar kom.
Overigens is mijn moeder 6 weken geleden overleden, niet pas een week geleden.... Er zijn nog geen kinderen van mij in het spel hier, al wordt er wel in september een baby'tje verwacht.
Morgen hebben mijn broer en ik een gesprek met de huisarts van mijn vader over de huidige stand van zaken. Over structuur in zijn leven, voeding, zijn gedrag naar anderen toe en de hond zal ook aan bod komen. Twee tantes, zussen van mijn moeder, komen veel over de vloer en zien mijn vader ook achteruit gaan. Dat gaat straks de verkeerde kant op, met alle gevolgen van dien.
We gaan het zien... Ik ga in ieder geval vrijwel dagelijks langs om de hond de zo broodnodige liefde en aandacht te geven...
Hoewel ik in mijn vrij beknopte openingspost natuurlijk lang niet alle details heb kunnen noemen, heb ik in essentie wel aan kunnen geven waar het allemaal om draait.
Het leven met / in de nabijheid van een bipolair is vaak lastig. Sapsorrow weet dit mooi te verwoorden. Mijn vader creëert zijn eigen realiteit, die ver weg staat van feitelijke zaken die er op dit moment gebeuren. Hij is onvoorspelbaar, op dit moment zwaar in het negatieve, niets is goed... Waar hij een tijd geleden euforisch was en het gevoel had de hele wereld aan te kunnen, is hij nu hard op weg naar het tegenovergestelde. Een kenmerk van een bipolair.
Hij is op dit moment niet goed in staat om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een hond. Mijn vader is zichzelf lichtelijk aan het verwaarlozen. In de zelfzorg, qua voeding en het huishouden. Alles eigenlijk.
De hond is altijd het "kindje" geweest van mijn moeder. Zij waren altijd samen. Mijn vader daarentegen vond het allemaal wel leuk en aardig, maar een echte band met dat beestje had en heeft hij niet. Hij heeft ook nooit verantwoordelijkheden gedragen voor de hond. Toen ik laatst terugkwam van vakantie was de hond o.a. hartstikke smerig (zand enz.) en had hierdoor jeuk. Op mijn vraag waarom hij de hond niet eens een fijne wasbeurt had gegeven, schoot hij direct in de verdediging en vertelde dat hij daar echt niet aan zou gaan beginnen. Toen heb ik de hond maar meteen lekker verzorgd en gekamd. Het was een heel ander beestje daarna.
Een gesprek aangaan met mijn vader is op dit moment heel erg lastig. Als ik daar kom zegt hij niet eens "hoi", maar beginnen de verwijten en opmerkingen vrijwel direct. Gisteren begon hij ook meteen te roepen, ook over de hond. Dat die echt niks tekort komt en dat hij haar nog liever verkoopt dan dat ik de hond krijg. Ik vind het heel moeilijk hiermee om te gaan. Meestal kan ik mezelf wel behoeden, maar gisteren ben ik uit mijn slof geschoten. Waar mijn broer eerst nog een bepaalde invloed op hem kon uitoefenen, is dat nu ook helemaal weg. Mijn vader wil naar niemand meer luisteren, wil geen verplichtingen en lekker zijn eigen ding doen. Dan doet hij dat maar, echter niet ten koste van de hond!!
Dat hij zijn vrouw is verloren is natuurlijk verschrikkelijk en ook hij zal zijn tijd nodig hebben om dit een plekje te geven, maar daar hoeft de hond toch niet de dupe van te worden. Arm beestje... Die blik in haar ogen zegt mij voldoende als ik daar kom.
Overigens is mijn moeder 6 weken geleden overleden, niet pas een week geleden.... Er zijn nog geen kinderen van mij in het spel hier, al wordt er wel in september een baby'tje verwacht.
Morgen hebben mijn broer en ik een gesprek met de huisarts van mijn vader over de huidige stand van zaken. Over structuur in zijn leven, voeding, zijn gedrag naar anderen toe en de hond zal ook aan bod komen. Twee tantes, zussen van mijn moeder, komen veel over de vloer en zien mijn vader ook achteruit gaan. Dat gaat straks de verkeerde kant op, met alle gevolgen van dien.
We gaan het zien... Ik ga in ieder geval vrijwel dagelijks langs om de hond de zo broodnodige liefde en aandacht te geven...
Don't let your dreams be dreams
woensdag 1 juni 2016 08:51
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.
De hond heeft nu heel wat veranderingen voor zijn kiezen gehad. Bazin weg, dus niet al dat getroetel meer. De hond en je vader moeten samen een nieuwe verhouding zoeken. Een hond die gewend is dat hij zich veel privilleges mag toe-eigenen, zal zeker kijken of hij met gedragsveranderingen die privilleges terug kan krijgen. Zich zielig gedragen is ook een manier om de baas een opdracht te geven: hee je moet me NU aaien! Jij hebt je door de hond zo laten trainen. Je vader doet niet mee; daar kan de hond ook aan wennen hoor. Kans is dat hij zich na een tijdje ook minder zielig gaat gedragen als blijkt dat dat "commando" bij je vader niet werkt. Kijk; een hond echt structureel veel alleen laten is nooit fijn. Maar niet badderen en niet kroelen en de hond alle aandacht geven die hij bij je probeert los te krijgen: hoeft helemaal niet slecht te zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.
De hond heeft nu heel wat veranderingen voor zijn kiezen gehad. Bazin weg, dus niet al dat getroetel meer. De hond en je vader moeten samen een nieuwe verhouding zoeken. Een hond die gewend is dat hij zich veel privilleges mag toe-eigenen, zal zeker kijken of hij met gedragsveranderingen die privilleges terug kan krijgen. Zich zielig gedragen is ook een manier om de baas een opdracht te geven: hee je moet me NU aaien! Jij hebt je door de hond zo laten trainen. Je vader doet niet mee; daar kan de hond ook aan wennen hoor. Kans is dat hij zich na een tijdje ook minder zielig gaat gedragen als blijkt dat dat "commando" bij je vader niet werkt. Kijk; een hond echt structureel veel alleen laten is nooit fijn. Maar niet badderen en niet kroelen en de hond alle aandacht geven die hij bij je probeert los te krijgen: hoeft helemaal niet slecht te zijn.
woensdag 1 juni 2016 08:59
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 01 juni 2016 @ 08:51:
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.Precies wat ik denk. IK zou ook een beetje liefde/aandacht aan je vader geven, als je toch een beetje voor hem over heb natuurlijk.
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.Precies wat ik denk. IK zou ook een beetje liefde/aandacht aan je vader geven, als je toch een beetje voor hem over heb natuurlijk.
woensdag 1 juni 2016 09:46
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 01 juni 2016 @ 08:51:
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
In het grootste deel van je post kan ik me echt vinden. Ik zeg absoluut niet dat dit bij deze boomer zo is maar over het algemeen zijn al die kleine kl*te chihuahuas zo gruwelijk vervelend precies vanwege te veel getroetel. Echter is dit hondje dit nu al gewend, en is een boomer over het algemeen een stuk makkelijk qua gedragsproblemen dan kleine terrier achtigen/chihuahua etc.. Ik zou dat hondje nu echt niet het gekroel ontnemen, maltezers e.d. zijn er ook helemaal op gefokt. Wij hadden vroeger een klein maltezertje, een geweldig lief beest dat ook echt zn knuffels nodig had. Vertoonde verder totaal geen gedragsproblemen. Nu met mijn grote reu moet ik daar veel beter op letten, hij mag dan bijv ook niet bij de eettafel zitten als wij eten etc.
Echter het eerste deel over dat ze niet gewassen hoeven is echt niet waar!! Langharige honden moeten regelmatig geborsteld en gewassen. Gebeurt dit niet, dan vormen zich klitten die ontzettend kunnen gaan jeuken en voor flinke huidontstekingen kunnen zorgen. Badderen en borstelen van de boomer is dus echt wel nodig!
Weer on topic: TO, verstandig dat jullie met de huisarts gaan praten. Ik hoop dat jullie er uitkomen op een manier die voor iedereen fijn is.
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
In het grootste deel van je post kan ik me echt vinden. Ik zeg absoluut niet dat dit bij deze boomer zo is maar over het algemeen zijn al die kleine kl*te chihuahuas zo gruwelijk vervelend precies vanwege te veel getroetel. Echter is dit hondje dit nu al gewend, en is een boomer over het algemeen een stuk makkelijk qua gedragsproblemen dan kleine terrier achtigen/chihuahua etc.. Ik zou dat hondje nu echt niet het gekroel ontnemen, maltezers e.d. zijn er ook helemaal op gefokt. Wij hadden vroeger een klein maltezertje, een geweldig lief beest dat ook echt zn knuffels nodig had. Vertoonde verder totaal geen gedragsproblemen. Nu met mijn grote reu moet ik daar veel beter op letten, hij mag dan bijv ook niet bij de eettafel zitten als wij eten etc.
Echter het eerste deel over dat ze niet gewassen hoeven is echt niet waar!! Langharige honden moeten regelmatig geborsteld en gewassen. Gebeurt dit niet, dan vormen zich klitten die ontzettend kunnen gaan jeuken en voor flinke huidontstekingen kunnen zorgen. Badderen en borstelen van de boomer is dus echt wel nodig!
Weer on topic: TO, verstandig dat jullie met de huisarts gaan praten. Ik hoop dat jullie er uitkomen op een manier die voor iedereen fijn is.
woensdag 1 juni 2016 09:50
quote:Mevrouw_Kniesoor schreef op 01 juni 2016 @ 08:51:
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.
De hond heeft nu heel wat veranderingen voor zijn kiezen gehad. Bazin weg, dus niet al dat getroetel meer. De hond en je vader moeten samen een nieuwe verhouding zoeken. Een hond die gewend is dat hij zich veel privilleges mag toe-eigenen, zal zeker kijken of hij met gedragsveranderingen die privilleges terug kan krijgen. Zich zielig gedragen is ook een manier om de baas een opdracht te geven: hee je moet me NU aaien! Jij hebt je door de hond zo laten trainen. Je vader doet niet mee; daar kan de hond ook aan wennen hoor. Kans is dat hij zich na een tijdje ook minder zielig gaat gedragen als blijkt dat dat "commando" bij je vader niet werkt. Kijk; een hond echt structureel veel alleen laten is nooit fijn. Maar niet badderen en niet kroelen en de hond alle aandacht geven die hij bij je probeert los te krijgen: hoeft helemaal niet slecht te zijn.Drukt mijn hond vanwege geur afzetten vaak zijn snuit in mijn hand, ook tijdens het wandelen?
Ik vind echt dat je de hond niet als hond behandelt en er van alles op projecteert. Het is geen speelgoed he? Honden hoeven niet in bad en krijgen geen jeuk van zand. Beetje vies is wel lekker... Ze hoeven ook niet de hele tijd met knuffels overladen te worden omdat ze anders zielig zijn.
Een hond wil een betrouwbare roedelleider die in zijn gedrag niet al te tegenstrijdig hondengedrag vertoont. Dus geen mensengedrag, want daar snappen ze echt niets van. Honden communiceren met geur.
Een hond zet zijn lichaamsgeur bewust in: een pootje op je voet is niet per ongeluk of een verzoek om aandacht, maar een klein testje. Het voetkussentje geeft mijn geur af, laat jij toe dat ik jou daarmee markeer? Een hond doet niets anders dan regelmatig testen of de verhouding nog hetzelfde is, zodat hij zich gerust kan voelen. Als de hond op de bank ligt, kan hij daar fysiek van genieten omdat het lekker ligt en zacht is, maar hij is zich er ook altijd van bewust dat hij zijn geur op jouw bank afzet.
Als je je eigen gedrag eens zou toetsen aan hondengedrag, kom jijzelf misschien ook wel ontzettend ambivalent over met al je troostgedrag. Misschien doet je vader een paar dingen wel beter dan jij, misschien ook niet omdat hij nu echt niet genoeg aandacht aan de hond kan geven. Het is in ieder geval niet zo dat jouw manier de enige goede is. Je bent je vader op dit gebied wel heel erg achterlijk aan het wegzetten omdat hij niet doet wat jij met de hond zou doen.
De hond heeft nu heel wat veranderingen voor zijn kiezen gehad. Bazin weg, dus niet al dat getroetel meer. De hond en je vader moeten samen een nieuwe verhouding zoeken. Een hond die gewend is dat hij zich veel privilleges mag toe-eigenen, zal zeker kijken of hij met gedragsveranderingen die privilleges terug kan krijgen. Zich zielig gedragen is ook een manier om de baas een opdracht te geven: hee je moet me NU aaien! Jij hebt je door de hond zo laten trainen. Je vader doet niet mee; daar kan de hond ook aan wennen hoor. Kans is dat hij zich na een tijdje ook minder zielig gaat gedragen als blijkt dat dat "commando" bij je vader niet werkt. Kijk; een hond echt structureel veel alleen laten is nooit fijn. Maar niet badderen en niet kroelen en de hond alle aandacht geven die hij bij je probeert los te krijgen: hoeft helemaal niet slecht te zijn.Drukt mijn hond vanwege geur afzetten vaak zijn snuit in mijn hand, ook tijdens het wandelen?
woensdag 1 juni 2016 14:52
quote:wyandotje schreef op 01 juni 2016 @ 09:50:
[...]
Drukt mijn hond vanwege geur afzetten vaak zijn snuit in mijn hand, ook tijdens het wandelen?
Dat kan. Het is er altijd een onderdeel van. Hij zoekt in ieder geval contact met je, wat gezellig is. Maar hij neemt ook het initiatief, en dat zal een super onderdanige hond niet doen.
Heeft je hond ook nog zin om zijn snuit in je hand te duwen als jij het initiatief neemt en hem naar je toe laat lopen (je blijft staan of roept hem terwijl jij achteruit loopt) en je hem uitdaagt met je handen? Als hij op zo'n moment jou negeert en het "toevallig" niet ziet of een andere kant uit moet, dan weet je dat je aan het communiceren bent en dat hij wat terug zegt, hoe toevallig het er ook uit ziet. En dat je dus best mag oefenen om de rollen ook eens om te draaien. Dan neem jij bewust het initiatief, of je gaat soms niet in op zijn initiatief. Of je draait zijn initiatief om het om door een ander initiatief te nemen; een commando om hem even te laten volgen, zitten, whatever.
Net zo belangrijk is dat je niet altijd door gaat tot de hond het initiatief neemt om het contact weer te stoppen (en jij met je handen in de lucht staat te wapperen op achter hem aan moet om verder te gaan). Het is wederom geen drama als het soms gebeurt, maar als je op heel veel kleine manieren terug communiceert zoals een hond zou doen, dan heeft je hond het vertrouwen dat hij de leiding aan je over kan laten. En een leider neemt het initiatief, kan zich soms bij spel onderdanig maken om de ander uit te dagen (of in een spelsituatie te laten "overheersten"), maar bepaalt zelf ook wanneer het stopt.
Het betekent niet dat je een hond op zo'n moment waarop hij je "test" op zijn rug moet gooien of van die ouderwets stupide dingen "om te laten zien wie de baas is". Besef alleen dat je aan het communiceren bent. Als mijn hond zijn poot op mijn voet zet, doe ik hetzelfde als hij doet wanneer ik (heb ik wel eens getest zonder mijn volle gewicht erbij natuurlijk) mijn voet "per ongeluk" op zijn poot laat rusten. Echt wel dat hij zijn poot meteen weg trekt (want ik overheers hem met mijn geur).
Bij het aaien en verzorgen van een hond ben je ook heel erg aan het communiceren. Door het initiatief te nemen, en de hond met je handen aan te raken (vooral boven de staart, boven de schouders en op zijn kop), "zet jij jouw geur op hem af". Het is een verzorgende handeling die tegelijk ook een manier van communiceren is. Een hond die zich niet wil laten aanraken op jouw initiatief, of die zich wegdraait of net zo onhandig gaat liggen dat je er niet goed bij kan, is aan het terug communiceren dat hij zich niet door jou laat overheersen. Dan heb je echt een tijd nodig om te oefenen tot hij je wel toelaat, en daarmee jouw leiding accepteert. Als je daar aan werkt, zal je merken dat de hond op andere momenten ook makkelijker jouw leiding volgt. Dus je doet niets aan een bepaald commando, maar als je hem consequent "verzorgend overheerst" en op andere manieren jou laat volgen, heb je kans dat hij zonder dat ene commando te oefenen, ineens veel beter luistert als je het een keer gebruikt. Wees je bewust van wie het initiatief neemt.
[...]
Drukt mijn hond vanwege geur afzetten vaak zijn snuit in mijn hand, ook tijdens het wandelen?
Dat kan. Het is er altijd een onderdeel van. Hij zoekt in ieder geval contact met je, wat gezellig is. Maar hij neemt ook het initiatief, en dat zal een super onderdanige hond niet doen.
Heeft je hond ook nog zin om zijn snuit in je hand te duwen als jij het initiatief neemt en hem naar je toe laat lopen (je blijft staan of roept hem terwijl jij achteruit loopt) en je hem uitdaagt met je handen? Als hij op zo'n moment jou negeert en het "toevallig" niet ziet of een andere kant uit moet, dan weet je dat je aan het communiceren bent en dat hij wat terug zegt, hoe toevallig het er ook uit ziet. En dat je dus best mag oefenen om de rollen ook eens om te draaien. Dan neem jij bewust het initiatief, of je gaat soms niet in op zijn initiatief. Of je draait zijn initiatief om het om door een ander initiatief te nemen; een commando om hem even te laten volgen, zitten, whatever.
Net zo belangrijk is dat je niet altijd door gaat tot de hond het initiatief neemt om het contact weer te stoppen (en jij met je handen in de lucht staat te wapperen op achter hem aan moet om verder te gaan). Het is wederom geen drama als het soms gebeurt, maar als je op heel veel kleine manieren terug communiceert zoals een hond zou doen, dan heeft je hond het vertrouwen dat hij de leiding aan je over kan laten. En een leider neemt het initiatief, kan zich soms bij spel onderdanig maken om de ander uit te dagen (of in een spelsituatie te laten "overheersten"), maar bepaalt zelf ook wanneer het stopt.
Het betekent niet dat je een hond op zo'n moment waarop hij je "test" op zijn rug moet gooien of van die ouderwets stupide dingen "om te laten zien wie de baas is". Besef alleen dat je aan het communiceren bent. Als mijn hond zijn poot op mijn voet zet, doe ik hetzelfde als hij doet wanneer ik (heb ik wel eens getest zonder mijn volle gewicht erbij natuurlijk) mijn voet "per ongeluk" op zijn poot laat rusten. Echt wel dat hij zijn poot meteen weg trekt (want ik overheers hem met mijn geur).
Bij het aaien en verzorgen van een hond ben je ook heel erg aan het communiceren. Door het initiatief te nemen, en de hond met je handen aan te raken (vooral boven de staart, boven de schouders en op zijn kop), "zet jij jouw geur op hem af". Het is een verzorgende handeling die tegelijk ook een manier van communiceren is. Een hond die zich niet wil laten aanraken op jouw initiatief, of die zich wegdraait of net zo onhandig gaat liggen dat je er niet goed bij kan, is aan het terug communiceren dat hij zich niet door jou laat overheersen. Dan heb je echt een tijd nodig om te oefenen tot hij je wel toelaat, en daarmee jouw leiding accepteert. Als je daar aan werkt, zal je merken dat de hond op andere momenten ook makkelijker jouw leiding volgt. Dus je doet niets aan een bepaald commando, maar als je hem consequent "verzorgend overheerst" en op andere manieren jou laat volgen, heb je kans dat hij zonder dat ene commando te oefenen, ineens veel beter luistert als je het een keer gebruikt. Wees je bewust van wie het initiatief neemt.
