Psyche
alle pijlers
Vader voelt zich opgesloten
dinsdag 31 mei 2016 16:52
En wij weten niet hoe we hem kunnen helpen.
Korte schets; vader is volledig afgekeurd en zit al bijna vier jaar thuis. Afgelopen jaar zijn we verhuisd van een dorp naar een stad. Dat was toen helemaal het einde. Nu ze bezig zijn met de tuin vind hij het vreselijk. Ja, die is ook acht keer zo klein. Maar dat wist hij van tevoren. Zijn opgesloten gevoel komt meer van het feit dat hij altijd thuis zit en dan voel je op een gegeven moment ook opgesloten in een mega tuin, denk ik zo. Hij is van zichzelf al behoorlijk negatief ingesteld en vanwege de tuin is nu alles hier slecht en vreselijk en wil hij vandaag nog terug. Dat kan dus niet.
Nu is mijn vraag of hier meer mensen zitten die afgekeurd zijn of tijdelijk waren en hoe jullie hier dan mee omgaan? Of mensen wiens vader/moeder afgekeurd is? Hij doet geen vrijwilligerswerk omdat de kans is dat het uwv zegt dat hij toch weer moet gaan solliciteren. Hij heeft geen hobby's en is zijn hele leven al beroerd in zichzelf vermaken. Dat kan hij gewoon niet. En hulp? Ho maar. Daar moeten we niet eens over beginnen. Ermee dealen, dan maar? Ja, dan ligt binnen een halfjaar het gezin uit elkaar. Ook niet erg gezellig.
Korte schets; vader is volledig afgekeurd en zit al bijna vier jaar thuis. Afgelopen jaar zijn we verhuisd van een dorp naar een stad. Dat was toen helemaal het einde. Nu ze bezig zijn met de tuin vind hij het vreselijk. Ja, die is ook acht keer zo klein. Maar dat wist hij van tevoren. Zijn opgesloten gevoel komt meer van het feit dat hij altijd thuis zit en dan voel je op een gegeven moment ook opgesloten in een mega tuin, denk ik zo. Hij is van zichzelf al behoorlijk negatief ingesteld en vanwege de tuin is nu alles hier slecht en vreselijk en wil hij vandaag nog terug. Dat kan dus niet.
Nu is mijn vraag of hier meer mensen zitten die afgekeurd zijn of tijdelijk waren en hoe jullie hier dan mee omgaan? Of mensen wiens vader/moeder afgekeurd is? Hij doet geen vrijwilligerswerk omdat de kans is dat het uwv zegt dat hij toch weer moet gaan solliciteren. Hij heeft geen hobby's en is zijn hele leven al beroerd in zichzelf vermaken. Dat kan hij gewoon niet. En hulp? Ho maar. Daar moeten we niet eens over beginnen. Ermee dealen, dan maar? Ja, dan ligt binnen een halfjaar het gezin uit elkaar. Ook niet erg gezellig.
dinsdag 31 mei 2016 16:55
dinsdag 31 mei 2016 17:00
In de jaren geleerd. Als men niet wil en het ondernemende er nooit in zat. Komt het er waarschijnlijk ook niet van.
Er zijn genoeg activiteiten te doen voor ouderen.. Vrijwilligerswerk ook. Als je vader er behoefte aan heeft kan hij toch eens het Uvw bellen. En anders zou ik hem lekker laten zitten. Ideeen aandragen heeft geen zin als de ander het nut er niet van in zit.
Thuis blijven zitten is voor een mens niet goed. Je draait in een kringentje en je wordt er niet beter op kwa gevoel.
Er zijn genoeg activiteiten te doen voor ouderen.. Vrijwilligerswerk ook. Als je vader er behoefte aan heeft kan hij toch eens het Uvw bellen. En anders zou ik hem lekker laten zitten. Ideeen aandragen heeft geen zin als de ander het nut er niet van in zit.
Thuis blijven zitten is voor een mens niet goed. Je draait in een kringentje en je wordt er niet beter op kwa gevoel.
dinsdag 31 mei 2016 17:03
quote:mara2 schreef op 31 mei 2016 @ 17:00:
In de jaren geleerd. Als men niet wil en het ondernemende er nooit in zat. Komt het er waarschijnlijk ook niet van.
Er zijn genoeg activiteiten te doen voor ouderen.. Vrijwilligerswerk ook. Als je vader er behoefte aan heeft kan hij toch eens het Uvw bellen. En anders zou ik hem lekker laten zitten. Ideeen aandragen heeft geen zin als de ander het nut er niet van in zit.
Thuis blijven zitten is voor een mens niet goed. Je draait in een kringentje en je wordt er niet beter op kwa gevoel.Nee en hij trekt anderen erin mee. Heel soms staat hij open voor vrijwilligerswerk, maar dan moet ík het gaan regelen en doen en kijken of er wat voor hem is. Maar hij wil niets met ouderen, niets met gehandicapten, niet in het vervoer, niet in de tuin, niet achter een telefoon... Z U C H T. Ben ook gestopt met hem daarmee helpen, maar ja, dan doet ie dus nog geen flikker. En er was ooit sprake van scheiden, maar uiteindelijk niet gedaan. Geen idee waarom. Misschien omdat ie echt niet zo zelfstandig is en omdat hij lichamelijk zoveel gebreken heeft dat moeders zich schuldig voelt. Ga uit elkaar of doe 't samen goed, maar dit ertussenin blijven aanmodderen, zo vreselijk irritant.
In de jaren geleerd. Als men niet wil en het ondernemende er nooit in zat. Komt het er waarschijnlijk ook niet van.
Er zijn genoeg activiteiten te doen voor ouderen.. Vrijwilligerswerk ook. Als je vader er behoefte aan heeft kan hij toch eens het Uvw bellen. En anders zou ik hem lekker laten zitten. Ideeen aandragen heeft geen zin als de ander het nut er niet van in zit.
Thuis blijven zitten is voor een mens niet goed. Je draait in een kringentje en je wordt er niet beter op kwa gevoel.Nee en hij trekt anderen erin mee. Heel soms staat hij open voor vrijwilligerswerk, maar dan moet ík het gaan regelen en doen en kijken of er wat voor hem is. Maar hij wil niets met ouderen, niets met gehandicapten, niet in het vervoer, niet in de tuin, niet achter een telefoon... Z U C H T. Ben ook gestopt met hem daarmee helpen, maar ja, dan doet ie dus nog geen flikker. En er was ooit sprake van scheiden, maar uiteindelijk niet gedaan. Geen idee waarom. Misschien omdat ie echt niet zo zelfstandig is en omdat hij lichamelijk zoveel gebreken heeft dat moeders zich schuldig voelt. Ga uit elkaar of doe 't samen goed, maar dit ertussenin blijven aanmodderen, zo vreselijk irritant.
dinsdag 31 mei 2016 17:05
Ja ervaring mee. Ik heb een hele tijd noodgedwongen thuis gezeten.. Zes jaar om precies te zijn. Ook ik voelde me opgesloten en vond het vreselijk.
Ik heb mijn verbittering leren loslaten op een gegeven moment.. Weet niet hoe, ik wist alleen dat ik niet elke dag boos wilde zijn. Pas toen ik het los kon laten en de situatie accepteerde (niet prettig vinden maar accepteren!) kwamen er ineens dingen op mijn pad en ineens had ik mijn handen vol aan hobby's, vrijwilligers klusjes, thuis studies etc.
Dat kun jij niet voor hem doen, dat zal hij zelf moeten. Maar veel mensen blijven erin hangen en dat zul jíj dan weer moeten accepteren. Ga hem niet proberen te overtuigen, dat is tevergeefs en vreet energie.
Ik heb mijn verbittering leren loslaten op een gegeven moment.. Weet niet hoe, ik wist alleen dat ik niet elke dag boos wilde zijn. Pas toen ik het los kon laten en de situatie accepteerde (niet prettig vinden maar accepteren!) kwamen er ineens dingen op mijn pad en ineens had ik mijn handen vol aan hobby's, vrijwilligers klusjes, thuis studies etc.
Dat kun jij niet voor hem doen, dat zal hij zelf moeten. Maar veel mensen blijven erin hangen en dat zul jíj dan weer moeten accepteren. Ga hem niet proberen te overtuigen, dat is tevergeefs en vreet energie.
dinsdag 31 mei 2016 17:19
quote:Sofief schreef op 31 mei 2016 @ 17:05:
Ja ervaring mee. Ik heb een hele tijd noodgedwongen thuis gezeten.. Zes jaar om precies te zijn. Ook ik voelde me opgesloten en vond het vreselijk.
Ik heb mijn verbittering leren loslaten op een gegeven moment.. Weet niet hoe, ik wist alleen dat ik niet elke dag boos wilde zijn. Pas toen ik het los kon laten en de situatie accepteerde (niet prettig vinden maar accepteren!) kwamen er ineens dingen op mijn pad en ineens had ik mijn handen vol aan hobby's, vrijwilligers klusjes, thuis studies etc.
Dat kun jij niet voor hem doen, dat zal hij zelf moeten. Maar veel mensen blijven erin hangen en dat zul jíj dan weer moeten accepteren. Ga hem niet proberen te overtuigen, dat is tevergeefs en vreet energie.Wat fijn dat het bij jou uiteindelijk goed gekomen is! Ik hoop zo dat de knop bij hem ook om gaat. Ja, de tuin valt tegen, maar in zijn ogen is dan alles meteen helemaal verpest en roept hij al de hele dag dat hij het zo niet gaat doen en dat hij anders moet en hij er niet mee akkoord gaat en dat hij dit per se niet wil. Maar een oplossing heeft ie dan weer niet.
Ja ervaring mee. Ik heb een hele tijd noodgedwongen thuis gezeten.. Zes jaar om precies te zijn. Ook ik voelde me opgesloten en vond het vreselijk.
Ik heb mijn verbittering leren loslaten op een gegeven moment.. Weet niet hoe, ik wist alleen dat ik niet elke dag boos wilde zijn. Pas toen ik het los kon laten en de situatie accepteerde (niet prettig vinden maar accepteren!) kwamen er ineens dingen op mijn pad en ineens had ik mijn handen vol aan hobby's, vrijwilligers klusjes, thuis studies etc.
Dat kun jij niet voor hem doen, dat zal hij zelf moeten. Maar veel mensen blijven erin hangen en dat zul jíj dan weer moeten accepteren. Ga hem niet proberen te overtuigen, dat is tevergeefs en vreet energie.Wat fijn dat het bij jou uiteindelijk goed gekomen is! Ik hoop zo dat de knop bij hem ook om gaat. Ja, de tuin valt tegen, maar in zijn ogen is dan alles meteen helemaal verpest en roept hij al de hele dag dat hij het zo niet gaat doen en dat hij anders moet en hij er niet mee akkoord gaat en dat hij dit per se niet wil. Maar een oplossing heeft ie dan weer niet.
dinsdag 31 mei 2016 17:32
quote:Rubber_Ducky schreef op 31 mei 2016 @ 17:21:
Je vader klinkt meer dan gewoon somber. Is hij al de huisarts geweest?Eén keer met een psycholoog gesproken en kwam toen thuis met 'het ligt aan je moeder'. Daarna is hij nooit meer gegaan, want het lag toch niet aan hem. Hij is perfect gezond! Iedere gek kan zien dat hij in een depressie zit, maar jemig wat is dat moeilijk om mee om te gaan.
Je vader klinkt meer dan gewoon somber. Is hij al de huisarts geweest?Eén keer met een psycholoog gesproken en kwam toen thuis met 'het ligt aan je moeder'. Daarna is hij nooit meer gegaan, want het lag toch niet aan hem. Hij is perfect gezond! Iedere gek kan zien dat hij in een depressie zit, maar jemig wat is dat moeilijk om mee om te gaan.
dinsdag 31 mei 2016 17:33
Misschien een vreemde vraag: waarom zijn jullie eigenlijk verhuisd?
Een tuin kan als "gewoon" worden beschouwd, tót je hem niet meer hebt.
Ik ken een bijna identiek verhaal, maar de vrouw des huizes wilde tegen elke prijs verhuizen. Het gevolg: man nu overspannen thuis. Wonend in het huis van haar keuze en hij moet het doen met tuin die voor sommigen een walhalla zou zijn, maar voor hem een gevangenis is. Van hem had het niet gehoeven en hij mist daadwerkelijk zijn oude grote tuin.
Een tuin kan als "gewoon" worden beschouwd, tót je hem niet meer hebt.
Ik ken een bijna identiek verhaal, maar de vrouw des huizes wilde tegen elke prijs verhuizen. Het gevolg: man nu overspannen thuis. Wonend in het huis van haar keuze en hij moet het doen met tuin die voor sommigen een walhalla zou zijn, maar voor hem een gevangenis is. Van hem had het niet gehoeven en hij mist daadwerkelijk zijn oude grote tuin.
dinsdag 31 mei 2016 17:38
Tja ik denk dat alleen hij hier uit kan komen. Pas als hij zelf inziet, zal hij veranderen. Stel eens vrijwilligerswerk, een hobby waarbij hij mensen ziet (volkstuin is idd een goede @lindelunelente!) voor? Als hij er niet op in gaat, zul je het toch moeten leren loslaten want anders vreet het jou energie ook nog s op. Maar dan heb je iig geprobeerd!
Doe niet bij een ander wat je zelf niet wil!
dinsdag 31 mei 2016 17:41
quote:Fayan schreef op 31 mei 2016 @ 17:32:
[...]
Eén keer met een psycholoog gesproken en kwam toen thuis met 'het ligt aan je moeder'. Daarna is hij nooit meer gegaan, want het lag toch niet aan hem. Hij is perfect gezond! Iedere gek kan zien dat hij in een depressie zit, maar jemig wat is dat moeilijk om mee om te gaan.
Nou inderdaad. Dat lijkt mij super frustrerend. Ik denk dat jij blij mag zijn dat jij slechts dochter en niet vrouw bent. Ik vrees dat jij weinig voor je vader kan betekenen zolang hij zijn hakken zo in het zand zet.
Sterkte.
[...]
Eén keer met een psycholoog gesproken en kwam toen thuis met 'het ligt aan je moeder'. Daarna is hij nooit meer gegaan, want het lag toch niet aan hem. Hij is perfect gezond! Iedere gek kan zien dat hij in een depressie zit, maar jemig wat is dat moeilijk om mee om te gaan.
Nou inderdaad. Dat lijkt mij super frustrerend. Ik denk dat jij blij mag zijn dat jij slechts dochter en niet vrouw bent. Ik vrees dat jij weinig voor je vader kan betekenen zolang hij zijn hakken zo in het zand zet.
Sterkte.
dinsdag 31 mei 2016 17:48
Ik ben zelf 100% afgekeurd, zit in de WIA en heb aanvullende bijstand. Ik heb een tijd niets gedaan omdat ik te ziek was, maar ik wil binnen niet al te lange tijd toch weer eens iets doen. Dat mág, mits in overleg (in dit geval met de sociale dienst). Zij moeten bepalen of het niet te belastend is of betalend werk verdringt. Ze juichen het zelfs toe!
Ook heb ik, knarsetandend, geleerd hulp te vragen en te accepteren.
Helaas heb jij weinig macht hem te veranderen. Dat kan alleen hijzelf. En hij heeft er blijkbaar voor gekozen alleen te kijken naar wat NIET kan in plaats van wat nog WEL kan. Tja, 't is een levenshouding waar ik zelf weinig mee kan, maar blijkbaar voelt het voor hem prettig?
Depressie is iets vreselijks. Ook voor de naasten. Jammer dat jullie daarin worden meegesleept... Denk ook aan je eigen grenzen. En probeer je moeder een beetje te steunen. Bijv. leuke dingen met haar doen. Al was het maar koffie drinken in de stad.
Het doet me erg denken aan mijn (allang overleden) schoonouders. Verschrikkelijk... Mijn schoonvader was net zo en trok mijn schoonmoeder er in mee. Scheiden was ondenkbaar voor hun generatie.
Ook heb ik, knarsetandend, geleerd hulp te vragen en te accepteren.
Helaas heb jij weinig macht hem te veranderen. Dat kan alleen hijzelf. En hij heeft er blijkbaar voor gekozen alleen te kijken naar wat NIET kan in plaats van wat nog WEL kan. Tja, 't is een levenshouding waar ik zelf weinig mee kan, maar blijkbaar voelt het voor hem prettig?
Depressie is iets vreselijks. Ook voor de naasten. Jammer dat jullie daarin worden meegesleept... Denk ook aan je eigen grenzen. En probeer je moeder een beetje te steunen. Bijv. leuke dingen met haar doen. Al was het maar koffie drinken in de stad.
Het doet me erg denken aan mijn (allang overleden) schoonouders. Verschrikkelijk... Mijn schoonvader was net zo en trok mijn schoonmoeder er in mee. Scheiden was ondenkbaar voor hun generatie.
dinsdag 31 mei 2016 18:59
Is een volkstuin of een moestuin niet iets voor je vader? Volgens mij zijn er zelfs moestuin-complexen in Nederland met een afspraak met de voedselbank. Alles wat de tuinders zelf niet opeten kunnen ze doneren. Is je vader bezig en hij doet ook meteen vrijwilligerswerk.
Komt je vader nog genoeg buiten? Vitamine D is erg nuttig bij de bestrijding van depressies. Evenals regelmatig sporten. Is het mogelijk om hem iedere dag een blokje om (liefst een groot blokje ) te 'sturen'? Of fietsen, of zwemmen, of naar de sportschool?
Hij focust zich nu op de tuin, zodat hij niet naar zichzelf hoeft te kijken. Net zoals hij eerder het probleem bij je moeder neerlegde. Al gaf je hem een tuin ter grootte van Parijs, dan zou hij zich nog klote voelen. De tuin is het probleem niet, zijn depressie en zijn gevoel van nutteloosheid is het probleem. Echter, door hem te erkennen en het 'probleem' serieus te nemen, bestaat de kans dat hij langzaamaan in gaat zien dat er toch in zijn hoofd een paar draadjes verkeerd lopen ATM. Symptoombestrijding is soms effectiever dan direct naar het echte probleem willen gaan.
Komt je vader nog genoeg buiten? Vitamine D is erg nuttig bij de bestrijding van depressies. Evenals regelmatig sporten. Is het mogelijk om hem iedere dag een blokje om (liefst een groot blokje ) te 'sturen'? Of fietsen, of zwemmen, of naar de sportschool?
Hij focust zich nu op de tuin, zodat hij niet naar zichzelf hoeft te kijken. Net zoals hij eerder het probleem bij je moeder neerlegde. Al gaf je hem een tuin ter grootte van Parijs, dan zou hij zich nog klote voelen. De tuin is het probleem niet, zijn depressie en zijn gevoel van nutteloosheid is het probleem. Echter, door hem te erkennen en het 'probleem' serieus te nemen, bestaat de kans dat hij langzaamaan in gaat zien dat er toch in zijn hoofd een paar draadjes verkeerd lopen ATM. Symptoombestrijding is soms effectiever dan direct naar het echte probleem willen gaan.
dinsdag 31 mei 2016 19:28
quote:gelderka schreef op 31 mei 2016 @ 18:34:
Dat iemand de tuin van tevoren heeft gezien, is niet hetzelfde als volledig accepteren en er blij mee zijn dat je die tuin hebt.
Als je die tuin ziet denk je misschien 'ik heb vandaag al zoveel gezeurd, laat ik niet nog een keer beginnen over die tuin, en misschien valt het wel mee'.
Dat is nogal wat anders dan dat hij blij is met de nieuwe tuin.+1
Dat iemand de tuin van tevoren heeft gezien, is niet hetzelfde als volledig accepteren en er blij mee zijn dat je die tuin hebt.
Als je die tuin ziet denk je misschien 'ik heb vandaag al zoveel gezeurd, laat ik niet nog een keer beginnen over die tuin, en misschien valt het wel mee'.
Dat is nogal wat anders dan dat hij blij is met de nieuwe tuin.+1
dinsdag 31 mei 2016 19:37
quote:gelderka schreef op 31 mei 2016 @ 18:34:
Je vult wel heel snel heel veel voor hem in.
Dat iemand de tuin van tevoren heeft gezien, is niet hetzelfde als volledig accepteren en er blij mee zijn dat je die tuin hebt.
Als je die tuin ziet denk je misschien 'ik heb vandaag al zoveel gezeurd, laat ik niet nog een keer beginnen over die tuin, en misschien valt het wel mee'.
Dat is nogal wat anders dan dat hij blij is met de nieuwe tuin.Huis werd trouwens gebouwd, dus hij kende alleen de afmetingen. Nu zijn ze de schuttingen aan het plaatsen is alles fout. Het ging mij om de reactie daarop. Hij wil per direct verhuizen, dit was de grootste fout van zijn leven, alles werkt tegen hem. Het komt niet eens in hem op dat hij ook zou kunnen kijken naar andere schuttingen of dingen om de tuin op te leuken.
Je vult wel heel snel heel veel voor hem in.
Dat iemand de tuin van tevoren heeft gezien, is niet hetzelfde als volledig accepteren en er blij mee zijn dat je die tuin hebt.
Als je die tuin ziet denk je misschien 'ik heb vandaag al zoveel gezeurd, laat ik niet nog een keer beginnen over die tuin, en misschien valt het wel mee'.
Dat is nogal wat anders dan dat hij blij is met de nieuwe tuin.Huis werd trouwens gebouwd, dus hij kende alleen de afmetingen. Nu zijn ze de schuttingen aan het plaatsen is alles fout. Het ging mij om de reactie daarop. Hij wil per direct verhuizen, dit was de grootste fout van zijn leven, alles werkt tegen hem. Het komt niet eens in hem op dat hij ook zou kunnen kijken naar andere schuttingen of dingen om de tuin op te leuken.
dinsdag 31 mei 2016 19:52
Je vader is afgekeurd en dat zal zijn redenen hebben (waar je natuurlijk niet op in hoeft te gaan). Heeft hij medicatie? Dat kan (zelfs na X aantal jaar) ineens voor bijwerkingen zorgen, waaronder depressieve gevoelens. Niet bij alle medicatie natuurlijk, maar het is niet ongewoon. En zo'n verhuizing kan zoiets ook triggeren. Een gesprek met de voorschrijvende arts kan dan zinnig zijn, misschien is je vader toe aan andere medicijnen of is er inmiddels iets op de markt dat een andere invloed heeft.
Heeft hij begeleiding gehad bij het accepteren dat hij niet meer kan wat hij vroeger kon? Veel revalidatieklinieken hebben daar trajecten voor. Je leert dan verkennen wat je nog wèl kunt, waar je nieuwe grenzen liggen en welke grenzen je persé moet respecteren en welke grenzen je op goede dagen wat op kunt rekken. Ook leer je dan omgaan met je omgeving, met het patiënt zijn, met het bewaken van je grenzen t.o.v. anderen. Genezen doe je er niet van, maar je leven kan er een heel stuk prettiger van worden.
Wat betreft het UWV: is je vader lid van een vakbond? Dat is niet alleen voor werkende mensen. Ook mensen met een uitkering kunnen voor raad en daad terecht bij een vakbond waar ze lid van zijn. Vaak is zo'n lidmaatschap tegen gereduceerd tarief en de voordelen zijn legio. Van korting op verzekeringen en vakanties tot rechtsbijstand en advies. Zij kunnen heel goed je vader adviseren op het gebied van vrijwilligerswerk, wat de regels zijn die UWV daar voor stelt en je vader bijstaan in contacten met UWV.
Bovenstaande zijn wat van de dingen waar mijn partner èn ik (beiden afgekeurd) heel veel aan hebben gehad. En hebben geholpen om dat gevoel van gevangen te zitten de baas te kunnen.
Heeft hij begeleiding gehad bij het accepteren dat hij niet meer kan wat hij vroeger kon? Veel revalidatieklinieken hebben daar trajecten voor. Je leert dan verkennen wat je nog wèl kunt, waar je nieuwe grenzen liggen en welke grenzen je persé moet respecteren en welke grenzen je op goede dagen wat op kunt rekken. Ook leer je dan omgaan met je omgeving, met het patiënt zijn, met het bewaken van je grenzen t.o.v. anderen. Genezen doe je er niet van, maar je leven kan er een heel stuk prettiger van worden.
Wat betreft het UWV: is je vader lid van een vakbond? Dat is niet alleen voor werkende mensen. Ook mensen met een uitkering kunnen voor raad en daad terecht bij een vakbond waar ze lid van zijn. Vaak is zo'n lidmaatschap tegen gereduceerd tarief en de voordelen zijn legio. Van korting op verzekeringen en vakanties tot rechtsbijstand en advies. Zij kunnen heel goed je vader adviseren op het gebied van vrijwilligerswerk, wat de regels zijn die UWV daar voor stelt en je vader bijstaan in contacten met UWV.
Bovenstaande zijn wat van de dingen waar mijn partner èn ik (beiden afgekeurd) heel veel aan hebben gehad. En hebben geholpen om dat gevoel van gevangen te zitten de baas te kunnen.
dinsdag 31 mei 2016 21:16
quote:gelderka schreef op 31 mei 2016 @ 21:13:
[...]
Ok dan... 2 x 6m.
Pauzeer even, en let op je gevoel.
Dat is twaalf vierkante meter, de afmetingen van een gevangeniscel.
Wat jij zegt, is dat je vader op basis van de afmetingen precies het gevoel had moeten krijgen, dat hij heeft als hij daar woont.
Dus bij de afmetingen '2 x 6' voel jij precies hetzelfde als wanneer je daadwerkelijk in een gevangenis opgesloten zou zitten.
Ik weet niet of je vader gelijk heeft. Maar wat me opvalt is dat je in je OpeningsPost vraagt 'hoe kunnen we hem helpen', maar dat elke vorm van begrip afwezig is.
Als je wilt verklaren dat iemand ongelijk heeft, moet je vooral geen begrip toelaten.
Maar hoe kun je iemand helpen, als je hem niet wilt begrijpen?
Wil je hem wel helpen? Of wil je vooral dat de ouwe zeur zijn mond houdt?Nee, lees het nog even opnieuw. Dat het gevoel later komt is prima maar die reactie erop gaat gewoon nergens over. De tuin is niet naar wens en nu is het hele huis k*t, de hele stad, alle mensen, hij haat het hier, blablabla. Terwijl er voor de tuin geen sprake van was. Alleen maar omdat dát even tegenzit, wordt alles de grond ingestampt en daar kan ik niet mee dealen en dat is naar mijn idee ook niet gewoon.
[...]
Ok dan... 2 x 6m.
Pauzeer even, en let op je gevoel.
Dat is twaalf vierkante meter, de afmetingen van een gevangeniscel.
Wat jij zegt, is dat je vader op basis van de afmetingen precies het gevoel had moeten krijgen, dat hij heeft als hij daar woont.
Dus bij de afmetingen '2 x 6' voel jij precies hetzelfde als wanneer je daadwerkelijk in een gevangenis opgesloten zou zitten.
Ik weet niet of je vader gelijk heeft. Maar wat me opvalt is dat je in je OpeningsPost vraagt 'hoe kunnen we hem helpen', maar dat elke vorm van begrip afwezig is.
Als je wilt verklaren dat iemand ongelijk heeft, moet je vooral geen begrip toelaten.
Maar hoe kun je iemand helpen, als je hem niet wilt begrijpen?
Wil je hem wel helpen? Of wil je vooral dat de ouwe zeur zijn mond houdt?Nee, lees het nog even opnieuw. Dat het gevoel later komt is prima maar die reactie erop gaat gewoon nergens over. De tuin is niet naar wens en nu is het hele huis k*t, de hele stad, alle mensen, hij haat het hier, blablabla. Terwijl er voor de tuin geen sprake van was. Alleen maar omdat dát even tegenzit, wordt alles de grond ingestampt en daar kan ik niet mee dealen en dat is naar mijn idee ook niet gewoon.
dinsdag 31 mei 2016 21:39
quote:Fayan schreef op 31 mei 2016 @ 21:16:
[...]
Nee, lees het nog even opnieuw. Dat het gevoel later komt is prima maar die reactie erop gaat gewoon nergens over. De tuin is niet naar wens en nu is het hele huis k*t, de hele stad, alle mensen, hij haat het hier, blablabla. Terwijl er voor de tuin geen sprake van was. Alleen maar omdat dát even tegenzit, wordt alles de grond ingestampt en daar kan ik niet mee dealen en dat is naar mijn idee ook niet gewoon.
Dat is het ook niet. Maar het is zijn manier van afreageren. Als hij een tuin ter grootte van de Veluwe had gehad, was het ook niet goed geweest.
Het is zijn manier om te dealen met de stress van de verhuizing en zijn eigen emoties.
[...]
Nee, lees het nog even opnieuw. Dat het gevoel later komt is prima maar die reactie erop gaat gewoon nergens over. De tuin is niet naar wens en nu is het hele huis k*t, de hele stad, alle mensen, hij haat het hier, blablabla. Terwijl er voor de tuin geen sprake van was. Alleen maar omdat dát even tegenzit, wordt alles de grond ingestampt en daar kan ik niet mee dealen en dat is naar mijn idee ook niet gewoon.
Dat is het ook niet. Maar het is zijn manier van afreageren. Als hij een tuin ter grootte van de Veluwe had gehad, was het ook niet goed geweest.
Het is zijn manier om te dealen met de stress van de verhuizing en zijn eigen emoties.
woensdag 1 juni 2016 04:56
Laat het bij hem. Heel lastig maar het klinkt niet alsof hij er iets aan wil veranderen of hulp wil. Met iemand gaan praten die hem weer het plezier in het leven kan laten zien lijkt mij het beste, maar dat moet hij dan wel willen.
Ga in iedergeval niet mee in zijn negativiteit.
Het lijkt me heel vermoeiend voor jou.
Ga in iedergeval niet mee in zijn negativiteit.
Het lijkt me heel vermoeiend voor jou.
