Relaties
alle pijlers
chronische ziekte..liefde
dinsdag 31 mei 2016 18:59
lieve meiden
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.
Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
Ik weet nu 1 jaar dat ik een auto-immuunziekte heb. Met medicatie hou ik het onder controle.
Een eventuele date zou het nooit aan mij merken.. Het is wel zo dat ik met name gezond leef en dus medicatie neem.
Ik ben nu sinds kort aan het internet-daten.
In het begin wilde ik het eigenlijk niet vertellen aan dates, onder het mom van als het serieus wordt dan vertel ik het omdat ik meer ben dan deze ziekte. Maar zelfs als het niet serieus werd, kon ik niet ontkomen aan de gedachtes van ''hoe zou hij reageren'' en ''ik voel dat ik iets achterhoudt''. Ik had dus meer last van mijn eigen geweten.
Aan de andere kant bleef het vaak bij 1/2 dates en was ik later weer blij dat ze zoiets persoonlijks niet wisten.
Deze week keek ik weer op de internetsite.
Er liepen 3 contacten en deze keer dacht ik, ik vertel het gewoon een keer vooraf.
Maar met allen is het contact opgehouden... Voor dusver de proef op de som.
Ik vond dit wel aangrijpend en emotioneel deed het pijn
.Het gaat mij niet om desbetreffende personen.. wellicht vond ik ze zelf niet eens leuk.
Maar het blijft emotioneel zwaar.
dinsdag 31 mei 2016 21:05
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:49:
[...]
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te geven, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
In hoeverre hebben artsen aan jou verteld dat het komt door de voedselvergiftiging? Als ik het goed heb weten ze nog helemaal niet hoe Crohn ontstaat.
Bij mijn vriend werd het pas duidelijk door een ontsteking en is daar lange tijd doodziek van geweest. Bij hem heeft bepaald voedsel opnieuw voor problemen gezorgd. Dit heeft echter niks te maken met voedselvergiftiging.
[...]
Ik moet er inderdaad voor waken..probeer het een plek te geven, maar het heeft zo'n impact (nu) op alles.
Medicatie kan kans op kanker vergroten, ik mag er niet zwanger mee worden omdat dat geboorteafwijkingen kan veroorzaken, het daten wel/niet vertellen, het zelf schuldig zien ''als ik de voedselvergiftiging niet was opgelopen'..., het onbegrip uit omgeving.
Soms word het teveel, maar echt ik probeer er doorheen te gaan, niet omheen.
In hoeverre hebben artsen aan jou verteld dat het komt door de voedselvergiftiging? Als ik het goed heb weten ze nog helemaal niet hoe Crohn ontstaat.
Bij mijn vriend werd het pas duidelijk door een ontsteking en is daar lange tijd doodziek van geweest. Bij hem heeft bepaald voedsel opnieuw voor problemen gezorgd. Dit heeft echter niks te maken met voedselvergiftiging.
dinsdag 31 mei 2016 21:18
quote:zimi schreef op 31 mei 2016 @ 21:05:
[...]
In hoeverre hebben artsen aan jou verteld dat het komt door de voedselvergiftiging? Als ik het goed heb weten ze nog helemaal niet hoe Crohn ontstaat.
Bij mijn vriend werd het pas duidelijk door een ontsteking en is daar lange tijd doodziek van geweest. Bij hem heeft bepaald voedsel opnieuw voor problemen gezorgd. Dit heeft echter niks te maken met voedselvergiftiging.
Ik heb mij erg verdiept in de materie en ook contact gehad met medici.
Het is onduidelijk wat de oorzaak is, dat klopt helemaal.
Maar; er is altijd een trigger dat vooraf gaat aan de Crohn / UC.
Dat is of dat de ziekte genetisch doorgegeven is (oftewel het kwam al voor bij een van de directe familieleden: bij mij niet het geval)
óf men verkeerde in een situatie waarin het afweersysteem verzwakt is ( en ten gevolge daarvan is er een ''fout'' in het immuunsysteem ontstaan).
Het immuunsysteem behoort niet lichaamseigen, goedaardige eiwitten/etc aan te vallen, maar dat systeem gaat dus verkeerd werken wanneer men Crohn/auto-immuun ziekte krijgt.
Ik ben niet de eerste die crohn in zijn volledigheid heeft meegemaakt omdat ik vooraf een voedselvergiftiging heb gehad.
De link is niet direct voedselvergifting ---> dus Crohn's. Want veel mensen herstellen gewoonweg van de voedselvergiftiging.
Maar het heeft wel bijgedragen aan een verzwakt immuunsysteem op dat moment.
[...]
In hoeverre hebben artsen aan jou verteld dat het komt door de voedselvergiftiging? Als ik het goed heb weten ze nog helemaal niet hoe Crohn ontstaat.
Bij mijn vriend werd het pas duidelijk door een ontsteking en is daar lange tijd doodziek van geweest. Bij hem heeft bepaald voedsel opnieuw voor problemen gezorgd. Dit heeft echter niks te maken met voedselvergiftiging.
Ik heb mij erg verdiept in de materie en ook contact gehad met medici.
Het is onduidelijk wat de oorzaak is, dat klopt helemaal.
Maar; er is altijd een trigger dat vooraf gaat aan de Crohn / UC.
Dat is of dat de ziekte genetisch doorgegeven is (oftewel het kwam al voor bij een van de directe familieleden: bij mij niet het geval)
óf men verkeerde in een situatie waarin het afweersysteem verzwakt is ( en ten gevolge daarvan is er een ''fout'' in het immuunsysteem ontstaan).
Het immuunsysteem behoort niet lichaamseigen, goedaardige eiwitten/etc aan te vallen, maar dat systeem gaat dus verkeerd werken wanneer men Crohn/auto-immuun ziekte krijgt.
Ik ben niet de eerste die crohn in zijn volledigheid heeft meegemaakt omdat ik vooraf een voedselvergiftiging heb gehad.
De link is niet direct voedselvergifting ---> dus Crohn's. Want veel mensen herstellen gewoonweg van de voedselvergiftiging.
Maar het heeft wel bijgedragen aan een verzwakt immuunsysteem op dat moment.
dinsdag 31 mei 2016 21:26
Ook stress is iets dat het immuunsysteem verzwakt.
In de periode van mijn voedselvergiftiging had ik ook een stressvolle periode.
Dus voor mij is het allemaal te beredeneren. Mijn lange ziekbed begon gelijktijdig.
En daarvoor was ik altijd gezond.
Je hoeft het verder niet van mij aan te nemen natuurlijk,
In de periode van mijn voedselvergiftiging had ik ook een stressvolle periode.
Dus voor mij is het allemaal te beredeneren. Mijn lange ziekbed begon gelijktijdig.
En daarvoor was ik altijd gezond.
Je hoeft het verder niet van mij aan te nemen natuurlijk,
dinsdag 31 mei 2016 21:54
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 21:26:
Ook stress is iets dat het immuunsysteem verzwakt.
In de periode van mijn voedselvergiftiging had ik ook een stressvolle periode.
Dus voor mij is het allemaal te beredeneren. Mijn lange ziekbed begon gelijktijdig.
En daarvoor was ik altijd gezond.
Je hoeft het verder niet van mij aan te nemen natuurlijk,
Bij stress heeft mijn vriend ook meer last. Verder zit het ook niet in de familie. Hij was nog jong (tiener) toen het bij hem naar voren kwam.
Veel sterkte! Ik hoop dat je familie je toch meer tot steun zal zijn.
Ook stress is iets dat het immuunsysteem verzwakt.
In de periode van mijn voedselvergiftiging had ik ook een stressvolle periode.
Dus voor mij is het allemaal te beredeneren. Mijn lange ziekbed begon gelijktijdig.
En daarvoor was ik altijd gezond.
Je hoeft het verder niet van mij aan te nemen natuurlijk,
Bij stress heeft mijn vriend ook meer last. Verder zit het ook niet in de familie. Hij was nog jong (tiener) toen het bij hem naar voren kwam.
Veel sterkte! Ik hoop dat je familie je toch meer tot steun zal zijn.
dinsdag 31 mei 2016 22:01
quote:zimi schreef op 31 mei 2016 @ 21:54:
[...]
Bij stress heeft mijn vriend ook meer last. Verder zit het ook niet in de familie. Hij was nog jong (tiener) toen het bij hem naar voren kwam.
Veel sterkte! Ik hoop dat je familie je toch meer tot steun zal zijn.
Ja, stress is echt niet goed. Ik hoop dat hij dat kan vermijden, door dingen niet binnen te houden.dat probeer ik ook te doen namelijk..
Met crohn krijg je wel direct een ''nieuw perspectief''. Dus ik weet dat mijn familie gewoon zo zal zijn en niet veranderd.. telkens uitleggen en dan toch dezelfde onbegrip . Ik ben het nu gewoon zat en richt de energie op mijzelf.
Dankjewel..Jij ook sterkte voor je vriend
[...]
Bij stress heeft mijn vriend ook meer last. Verder zit het ook niet in de familie. Hij was nog jong (tiener) toen het bij hem naar voren kwam.
Veel sterkte! Ik hoop dat je familie je toch meer tot steun zal zijn.
Ja, stress is echt niet goed. Ik hoop dat hij dat kan vermijden, door dingen niet binnen te houden.dat probeer ik ook te doen namelijk..
Met crohn krijg je wel direct een ''nieuw perspectief''. Dus ik weet dat mijn familie gewoon zo zal zijn en niet veranderd.. telkens uitleggen en dan toch dezelfde onbegrip . Ik ben het nu gewoon zat en richt de energie op mijzelf.
Dankjewel..Jij ook sterkte voor je vriend
dinsdag 31 mei 2016 22:05
Maar lieve Nina, je kúnt niet alle stress vermijden in je leven hè? Stress is een heel normaal aspect van het leven. En net zo goed als je niet kunt stoppen met leven omdat er een ziekte opspeelt, kun je de verschillende aspecten van het leven ook niet "uit" zetten omdat er een ziekte opspeelt. Je zult daar een beetje doorheen moeten leren laveren, zonder in de stress te schieten omdat je wel eens stress zou kunnen krijgen.
dinsdag 31 mei 2016 22:11
quote:Beeldig schreef op 31 mei 2016 @ 22:05:
Maar lieve Nina, je kúnt niet alle stress vermijden in je leven hè? Stress is een heel normaal aspect van het leven. En net zo goed als je niet kunt stoppen met leven omdat er een ziekte opspeelt, kun je de verschillende aspecten van het leven ook niet "uit" zetten omdat er een ziekte opspeelt. Je zult daar een beetje doorheen moeten leren laveren, zonder in de stress te schieten omdat je wel eens stress zou kunnen krijgen.
Dat klopt helemaal
Maar ik weet uit ervaring dat als ik stress heb, ik sneller buikklachten kan verwachten bijvoorbeeld.
Ik probeer wat distantie te bewaren of in ieder geval beter met stress om te gaan.
Sporten..ontspanning..en soms distantie bewaren. Ik deed dat laatste vroeger echt te weinig... Ik was iemand waar iedereen zich met alles bij stortte, helaas verloor ik mijzelf helemaal uit het oog. En in mijn lange ziekbed/ nu zijn diegenen er niet eens voor mij
Maar lieve Nina, je kúnt niet alle stress vermijden in je leven hè? Stress is een heel normaal aspect van het leven. En net zo goed als je niet kunt stoppen met leven omdat er een ziekte opspeelt, kun je de verschillende aspecten van het leven ook niet "uit" zetten omdat er een ziekte opspeelt. Je zult daar een beetje doorheen moeten leren laveren, zonder in de stress te schieten omdat je wel eens stress zou kunnen krijgen.
Dat klopt helemaal
Maar ik weet uit ervaring dat als ik stress heb, ik sneller buikklachten kan verwachten bijvoorbeeld.
Ik probeer wat distantie te bewaren of in ieder geval beter met stress om te gaan.
Sporten..ontspanning..en soms distantie bewaren. Ik deed dat laatste vroeger echt te weinig... Ik was iemand waar iedereen zich met alles bij stortte, helaas verloor ik mijzelf helemaal uit het oog. En in mijn lange ziekbed/ nu zijn diegenen er niet eens voor mij
dinsdag 31 mei 2016 22:45
quote:Antoon69 schreef op 31 mei 2016 @ 22:36:
Mijn partner is ook chronisch ziek maar het is niet eens bij me opgekomen om dat ooit in haar nadeel te laten meewegen. Ik vond het wel interessant eigenlijk en vooral erg rot voor haar.
Het is ook apart eigenlijk..dat mensen erop beoordeelt worden.
Ik ben niet een dag opgestaan en dacht van het zou leuk zijn crohn te hebben.
Had er zelfs nooit over gehoord.
Dank voor de toevoeging in ieder geval
Mijn partner is ook chronisch ziek maar het is niet eens bij me opgekomen om dat ooit in haar nadeel te laten meewegen. Ik vond het wel interessant eigenlijk en vooral erg rot voor haar.
Het is ook apart eigenlijk..dat mensen erop beoordeelt worden.
Ik ben niet een dag opgestaan en dacht van het zou leuk zijn crohn te hebben.
Had er zelfs nooit over gehoord.
Dank voor de toevoeging in ieder geval
dinsdag 31 mei 2016 22:52
dinsdag 31 mei 2016 22:55
quote:zelus73 schreef op 31 mei 2016 @ 22:52:
Wees blij dat de mannen direct wegrennen na je melding over je ziekte. Ze zijn je niet waard.
Dat een man niet hier op zit te wachten, snap ik ook wel, maar ze kunnen iig wel de moeite nemen om jou beter te leren kennen, lijkt mij. En als er dan een leuke klik ontstaat, wie weet.
Sterkte ts Dankje
Wees blij dat de mannen direct wegrennen na je melding over je ziekte. Ze zijn je niet waard.
Dat een man niet hier op zit te wachten, snap ik ook wel, maar ze kunnen iig wel de moeite nemen om jou beter te leren kennen, lijkt mij. En als er dan een leuke klik ontstaat, wie weet.
Sterkte ts Dankje
dinsdag 31 mei 2016 22:57
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 22:45:
[...]
Het is ook apart eigenlijk..dat mensen erop beoordeelt worden.
Ik ben niet een dag opgestaan en dacht van het zou leuk zijn crohn te hebben.
Had er zelfs nooit over gehoord.
Dank voor de toevoeging in ieder geval Tja een vriend van mij heeft ook crohn en het speelt af en toe wat op maar verder heb ik niet het idee dat dit zijn kansen op de relatiemarkt heeft beinvloed. Het is gewoon een eigenschap, net als dat je bruine ogen hebt. Ik vind andere eigenschappen zo enorm veel belangrijker in een relatie. Mijn partner en ik lachen om lichamelijke kwalen en ja, je moet er wel wat rekening mee houden maar verder who cares..
[...]
Het is ook apart eigenlijk..dat mensen erop beoordeelt worden.
Ik ben niet een dag opgestaan en dacht van het zou leuk zijn crohn te hebben.
Had er zelfs nooit over gehoord.
Dank voor de toevoeging in ieder geval Tja een vriend van mij heeft ook crohn en het speelt af en toe wat op maar verder heb ik niet het idee dat dit zijn kansen op de relatiemarkt heeft beinvloed. Het is gewoon een eigenschap, net als dat je bruine ogen hebt. Ik vind andere eigenschappen zo enorm veel belangrijker in een relatie. Mijn partner en ik lachen om lichamelijke kwalen en ja, je moet er wel wat rekening mee houden maar verder who cares..
dinsdag 31 mei 2016 23:02
quote:Antoon69 schreef op 31 mei 2016 @ 22:57:
[...]
Tja een vriend van mij heeft ook crohn en het speelt af en toe wat op maar verder heb ik niet het idee dat dit zijn kansen op de relatiemarkt heeft beinvloed. Het is gewoon een eigenschap, net als dat je bruine ogen hebt. Ik vind andere eigenschappen zo enorm veel belangrijker in een relatie. Mijn partner en ik lachen om lichamelijke kwalen en ja, je moet er wel wat rekening mee houden maar verder who cares..
Ja, uiteindelijk is het inderdaad een eigenschap.
Voor mij persoonlijk is het nog lastig om als iets gewoons te zien.. omdat ik de acceptatie en verdriet nog niet heb afgerond.
Ik hoop dat die dag komt dat ik het kan accepteren en sterker uit kom. Soms vergeet ik zelfs hoe ik was voor de ziekte, alsof er 2 mensen zijn. Ik voor de ziekte en Ik na de ziekte.
Dat laatste touw van terugkeer, wilde ik de hele tijd aan vastgrijpen, maar ik voel steeds meer dat het touw de lucht ingaat.. en ik achterblijf. De nieuwe ik, die ik moet opbouwen met alles wat eromheen komt kijken.
Dat is moeilijk.
Maar goed alle hevige emoties horen bij de acceptatie. Ik hoop dat het ergens eindigt.
[...]
Tja een vriend van mij heeft ook crohn en het speelt af en toe wat op maar verder heb ik niet het idee dat dit zijn kansen op de relatiemarkt heeft beinvloed. Het is gewoon een eigenschap, net als dat je bruine ogen hebt. Ik vind andere eigenschappen zo enorm veel belangrijker in een relatie. Mijn partner en ik lachen om lichamelijke kwalen en ja, je moet er wel wat rekening mee houden maar verder who cares..
Ja, uiteindelijk is het inderdaad een eigenschap.
Voor mij persoonlijk is het nog lastig om als iets gewoons te zien.. omdat ik de acceptatie en verdriet nog niet heb afgerond.
Ik hoop dat die dag komt dat ik het kan accepteren en sterker uit kom. Soms vergeet ik zelfs hoe ik was voor de ziekte, alsof er 2 mensen zijn. Ik voor de ziekte en Ik na de ziekte.
Dat laatste touw van terugkeer, wilde ik de hele tijd aan vastgrijpen, maar ik voel steeds meer dat het touw de lucht ingaat.. en ik achterblijf. De nieuwe ik, die ik moet opbouwen met alles wat eromheen komt kijken.
Dat is moeilijk.
Maar goed alle hevige emoties horen bij de acceptatie. Ik hoop dat het ergens eindigt.
woensdag 1 juni 2016 06:49
Nina laat dat daten nog even. Je bent daar helemaal niet klaar voor. Ik ben ook 'niet gezond' maar heb dat al lang geaccepteerd waardoor ik daar heel luchtig over praat met als gevolg dat geen enkele date daar zwaar aan tilt.
Geef jezelf tijd om aan de nieuwe toestand te wennen voor je aan iets als online daten begint want daar heb je toch wat weerbaarheid voor nodig hoor. En dat heb je momenteel niet.
Veel sterkte
Geef jezelf tijd om aan de nieuwe toestand te wennen voor je aan iets als online daten begint want daar heb je toch wat weerbaarheid voor nodig hoor. En dat heb je momenteel niet.
Veel sterkte
woensdag 1 juni 2016 08:43
quote:Treezebees schreef op 01 juni 2016 @ 06:49:
Nina laat dat daten nog even. Je bent daar helemaal niet klaar voor. Ik ben ook 'niet gezond' maar heb dat al lang geaccepteerd waardoor ik daar heel luchtig over praat met als gevolg dat geen enkele date daar zwaar aan tilt.
Geef jezelf tijd om aan de nieuwe toestand te wennen voor je aan iets als online daten begint want daar heb je toch wat weerbaarheid voor nodig hoor. En dat heb je momenteel niet.
Veel sterkte
Dankje
Ja het klopt wel een beetje.
Ik zou ook niet direct nu een volle relatie willen. Ik vertelde het vooraf aan die paar dates gewoon om eens te zien wat de reactie zou zijn.
Zat bijna peinzend na mijn bericht op een bericht van hen te wachten.
Maar dat was niet slim en heb ik mijzelf alleen maar pijn mee gedaan. Ik heb veel meer te bieden..
Nina laat dat daten nog even. Je bent daar helemaal niet klaar voor. Ik ben ook 'niet gezond' maar heb dat al lang geaccepteerd waardoor ik daar heel luchtig over praat met als gevolg dat geen enkele date daar zwaar aan tilt.
Geef jezelf tijd om aan de nieuwe toestand te wennen voor je aan iets als online daten begint want daar heb je toch wat weerbaarheid voor nodig hoor. En dat heb je momenteel niet.
Veel sterkte
Dankje
Ja het klopt wel een beetje.
Ik zou ook niet direct nu een volle relatie willen. Ik vertelde het vooraf aan die paar dates gewoon om eens te zien wat de reactie zou zijn.
Zat bijna peinzend na mijn bericht op een bericht van hen te wachten.
Maar dat was niet slim en heb ik mijzelf alleen maar pijn mee gedaan. Ik heb veel meer te bieden..
woensdag 1 juni 2016 09:29
quote:nina12 schreef op 31 mei 2016 @ 20:05:
Ik waardeer alle berichten..dankjewel ik ga eens mijn tranen opdrogen..
en dat terwijl huilen helemaal niet goed is voor mijn crohn.
Ik vind deze laatste opmerking dus echt wel slachtoffer overkomen, sorry maar daar zou ik op afknappen niet op het feit dat je crohn hebt.
Denk dat jij nog behoorlijk in het begin van je acceptatie zit en daar zou ik eerst mee aan de slag gaan en dan pas gaan daten. Als jij het nl in je dagelijks leven hebt geïntegreerd kan je het een date ook op een dusdanige manier vertellen dat dat helemaal geen probleem hoeft te zijn.
Ik waardeer alle berichten..dankjewel ik ga eens mijn tranen opdrogen..
en dat terwijl huilen helemaal niet goed is voor mijn crohn.
Ik vind deze laatste opmerking dus echt wel slachtoffer overkomen, sorry maar daar zou ik op afknappen niet op het feit dat je crohn hebt.
Denk dat jij nog behoorlijk in het begin van je acceptatie zit en daar zou ik eerst mee aan de slag gaan en dan pas gaan daten. Als jij het nl in je dagelijks leven hebt geïntegreerd kan je het een date ook op een dusdanige manier vertellen dat dat helemaal geen probleem hoeft te zijn.
woensdag 1 juni 2016 10:50
Slachtoffer probeer ik overigens echt niet te zijn.
Maar jij weet natuurlijk niet dat ik alles in dat lange ziekbed zelf heb moeten doen..
Van naar de huisarts gaan en die je telkens voor gek verklaard, tot aan een specialist die je vezels geeft (alsof ik niet al genoeg diarree had) en tot aan praktisch en emotioneel alleen voor hebben gestaan.
Ik ben echt meer dan half jaar aan huis gekluisterd geweest.. kon de deur niet uit omdat ik niets kon eten en ik 12x op een dag diarree had. Dus nee, ik wil echt geen slachtoffer zijn. Maar dat is wel de realiteit.
En op een moment als gisteren waarbij ik eigenlijk voor de eerste keer erover schrijf dan word het teveel.
Maar jij weet natuurlijk niet dat ik alles in dat lange ziekbed zelf heb moeten doen..
Van naar de huisarts gaan en die je telkens voor gek verklaard, tot aan een specialist die je vezels geeft (alsof ik niet al genoeg diarree had) en tot aan praktisch en emotioneel alleen voor hebben gestaan.
Ik ben echt meer dan half jaar aan huis gekluisterd geweest.. kon de deur niet uit omdat ik niets kon eten en ik 12x op een dag diarree had. Dus nee, ik wil echt geen slachtoffer zijn. Maar dat is wel de realiteit.
En op een moment als gisteren waarbij ik eigenlijk voor de eerste keer erover schrijf dan word het teveel.
woensdag 1 juni 2016 11:15
Wat ik ga zeggen is absoluut niet leuk maar helaas wel de waarheid. Er is bijna geen mens te vinden die niet iets zwaars meedraagt in het dagelijks leven. Handicaps, trauma's, ziekte, geldproblemen, allemaal dingen die je dagelijkse leven niet makkelijker maken. Als al die mensen hun leed en hun emoties breed zouden uitdragen wordt de rest gek, het beïnvloedt namelijk ook de stemming van anderen. Luisteren en meeleven kost namelijk energie, en ieder mens heeft maar een bepaalde hoeveelheid energie. Dus ook al is het niet leuk, mensen zullen al snel aan het relativeren slaan, dat is niet uit desinteresse maar ook uit overleven. De energie die je hebt heb je namelijk ook nodig voor je werk, je huishouden, je partner, kinderen, huisdieren, andere familieleden en vrienden (die ook problemen kunnen hebben), mantelzorg en dat potje energie is niet bodemloos.
Dat voelt oneerlijk als jij degene met de problemen bent maar het is wel de realiteit. Persoonlijk zit ik nu in een periode waarin heel veel mensen om mij heen aandacht nodig hebben, positieve aandacht, meedenken, troosten, luisteren, en ik doe het allemaal met liefde, maar.........het wordt mij soms een beetje teveel. Want het kost niet alleen energie maar ook tijd, het zijn geen gesprekken die je in een kwartiertje afrond en dan heb ik daarnaast ook nog vrienden/familie die geen aandacht nodig hebben maar die ik ook graag spreek en die vallen buiten de boot maar dat moet ook niet te lang duren. Tussendoor heb ik ook mijn werk, huishouden en gezin maar vooral, ik wil ook wel eens aan niets denken.
Ik ben niet de enige die in zo'n situatie zit, ik denk echt dat de meeste mensen qua tijd en energie constant aan het schipperen zijn. Het is voor beide kanten dus doseren. Voor de hulpvrager betekent dat ook kijken naar hoeveel tijd en energie je vraagt van anderen en niet te snel in het verwijt stappen dat anderen relativeren of geen aandacht/tijd voor je hebben. Het relativeren van anderen kan op desinteresse duiden maar het valt ook niet mee, als iemand vaak over hetzelfde onderwerp praat, niet te vervallen in die houding. Hoe rot het ook is, jíj moet het zelf oplossen, het is een gegeven dat het zo is en je zal het zelf moeten leren accepteren, geloof mij maar, acceptatie blijft een eenzaam en persoonlijk proces wat veel inzet vraagt van jezelf.
Voor jou is dit jaar het jaar van ziekte en stilstand maar voor de rest gaat hun leven gewoon door met hun eigen zorgen en problemen. Sterkte meis, het is klote en dat mag je gewoon zo voelen maar isoleer je niet verder door je omgeving verwijten te maken want daar schiet je niets mee op.
Dat voelt oneerlijk als jij degene met de problemen bent maar het is wel de realiteit. Persoonlijk zit ik nu in een periode waarin heel veel mensen om mij heen aandacht nodig hebben, positieve aandacht, meedenken, troosten, luisteren, en ik doe het allemaal met liefde, maar.........het wordt mij soms een beetje teveel. Want het kost niet alleen energie maar ook tijd, het zijn geen gesprekken die je in een kwartiertje afrond en dan heb ik daarnaast ook nog vrienden/familie die geen aandacht nodig hebben maar die ik ook graag spreek en die vallen buiten de boot maar dat moet ook niet te lang duren. Tussendoor heb ik ook mijn werk, huishouden en gezin maar vooral, ik wil ook wel eens aan niets denken.
Ik ben niet de enige die in zo'n situatie zit, ik denk echt dat de meeste mensen qua tijd en energie constant aan het schipperen zijn. Het is voor beide kanten dus doseren. Voor de hulpvrager betekent dat ook kijken naar hoeveel tijd en energie je vraagt van anderen en niet te snel in het verwijt stappen dat anderen relativeren of geen aandacht/tijd voor je hebben. Het relativeren van anderen kan op desinteresse duiden maar het valt ook niet mee, als iemand vaak over hetzelfde onderwerp praat, niet te vervallen in die houding. Hoe rot het ook is, jíj moet het zelf oplossen, het is een gegeven dat het zo is en je zal het zelf moeten leren accepteren, geloof mij maar, acceptatie blijft een eenzaam en persoonlijk proces wat veel inzet vraagt van jezelf.
Voor jou is dit jaar het jaar van ziekte en stilstand maar voor de rest gaat hun leven gewoon door met hun eigen zorgen en problemen. Sterkte meis, het is klote en dat mag je gewoon zo voelen maar isoleer je niet verder door je omgeving verwijten te maken want daar schiet je niets mee op.
woensdag 1 juni 2016 11:35
quote:Geronimo2 schreef op 01 juni 2016 @ 11:15:
Wat ik ga zeggen is absoluut niet leuk maar helaas wel de waarheid. Er is bijna geen mens te vinden die niet iets zwaars meedraagt in het dagelijks leven. Handicaps, trauma's, ziekte, geldproblemen, allemaal dingen die je dagelijkse leven niet makkelijker maken. Als al die mensen hun leed en hun emoties breed zouden uitdragen wordt de rest gek, het beïnvloedt namelijk ook de stemming van anderen. Luisteren en meeleven kost namelijk energie, en ieder mens heeft maar een bepaalde hoeveelheid energie. Dus ook al is het niet leuk, mensen zullen al snel aan het relativeren slaan, dat is niet uit desinteresse maar ook uit overleven. De energie die je hebt heb je namelijk ook nodig voor je werk, je huishouden, je partner, kinderen, huisdieren, andere familieleden en vrienden (die ook problemen kunnen hebben), mantelzorg en dat potje energie is niet bodemloos.
Dat voelt oneerlijk als jij degene met de problemen bent maar het is wel de realiteit. Persoonlijk zit ik nu in een periode waarin heel veel mensen om mij heen aandacht nodig hebben, positieve aandacht, meedenken, troosten, luisteren, en ik doe het allemaal met liefde, maar.........het wordt mij soms een beetje teveel. Want het kost niet alleen energie maar ook tijd, het zijn geen gesprekken die je in een kwartiertje afrond en dan heb ik daarnaast ook nog vrienden/familie die geen aandacht nodig hebben maar die ik ook graag spreek en die vallen buiten de boot maar dat moet ook niet te lang duren. Tussendoor heb ik ook mijn werk, huishouden en gezin maar vooral, ik wil ook wel eens aan niets denken.
Ik ben niet de enige die in zo'n situatie zit, ik denk echt dat de meeste mensen qua tijd en energie constant aan het schipperen zijn. Het is voor beide kanten dus doseren. Voor de hulpvrager betekent dat ook kijken naar hoeveel tijd en energie je vraagt van anderen en niet te snel in het verwijt stappen dat anderen relativeren of geen aandacht/tijd voor je hebben. Het relativeren van anderen kan op desinteresse duiden maar het valt ook niet mee, als iemand vaak over hetzelfde onderwerp praat, niet te vervallen in die houding. Hoe rot het ook is, jíj moet het zelf oplossen, het is een gegeven dat het zo is en je zal het zelf moeten leren accepteren, geloof mij maar, acceptatie blijft een eenzaam en persoonlijk proces wat veel inzet vraagt van jezelf.
Voor jou is dit jaar het jaar van ziekte en stilstand maar voor de rest gaat hun leven gewoon door met hun eigen zorgen en problemen. Sterkte meis, het is klote en dat mag je gewoon zo voelen maar isoleer je niet verder door je omgeving verwijten te maken want daar schiet je niets mee op.
Dankjewel
Ik verwacht ook helemaal niet dat (bijvoorbeeld) mijn familieleden in mijn emoties meegaan of elke dag de psycholoog gaan uithangen. Ik moet het voor mijzelf verwerken. Zo realistisch ben ik wel.
En zoals je hierboven hebt kunnen lezen, heb ik het 7 maanden ook helemaal alleen gedaan.
Ik was toen bezig met met mijzelf, de paniek, dat artsen je voor gek verklaren terwijl je weet dat er iets speelt. En nu dat ik er een diagnose is en rust door medicatie, komen de emoties naar boven. Dingen waar ik mij in mijn ziekteperiode niet mee bezig hield, omdat ik toen aan het overleven was. Natuurlijk voelde ik mij toen alleen maar dat was anders.
Nu dat ik in een andere fase zit, ik heb een diagnose, ik heb een ziekte, komt er een ander besef bij kijken.
Ik herinner mij de tijden dat ik altijd voor mijn familieleden klaarstond, ze konden bij mij alles kwijt over het single-bestaan/ over hun griep, ik maakte zelfs eten voor ze/ ik vroeg altijd hoe het ging met ze.
En als ik nu terugkijk, besef ik opeens dat die 7 maanden er niemand was, dat er nu ook niemand is die puur vraagt; '' Hey, hoe gaat het eigenlijk met je Crohn?'' Het is gewoon eerder desinteresse dan dat ik anderen ermee belast. Als er al contact is, is het alleen verwijtend en willen ze alleen dat ik langskom om het ''gezellig'' te maken. Maar ik wil niet doen alsof en vraagt mij teveel energie.
Dus ik begrijp volkomen wat je zegt, ik verwacht niets.
Het is alleen dat ik dingen nu meer helder zie, dat ik de feiten uitspreek zoals ze zijn.
Wat ik ga zeggen is absoluut niet leuk maar helaas wel de waarheid. Er is bijna geen mens te vinden die niet iets zwaars meedraagt in het dagelijks leven. Handicaps, trauma's, ziekte, geldproblemen, allemaal dingen die je dagelijkse leven niet makkelijker maken. Als al die mensen hun leed en hun emoties breed zouden uitdragen wordt de rest gek, het beïnvloedt namelijk ook de stemming van anderen. Luisteren en meeleven kost namelijk energie, en ieder mens heeft maar een bepaalde hoeveelheid energie. Dus ook al is het niet leuk, mensen zullen al snel aan het relativeren slaan, dat is niet uit desinteresse maar ook uit overleven. De energie die je hebt heb je namelijk ook nodig voor je werk, je huishouden, je partner, kinderen, huisdieren, andere familieleden en vrienden (die ook problemen kunnen hebben), mantelzorg en dat potje energie is niet bodemloos.
Dat voelt oneerlijk als jij degene met de problemen bent maar het is wel de realiteit. Persoonlijk zit ik nu in een periode waarin heel veel mensen om mij heen aandacht nodig hebben, positieve aandacht, meedenken, troosten, luisteren, en ik doe het allemaal met liefde, maar.........het wordt mij soms een beetje teveel. Want het kost niet alleen energie maar ook tijd, het zijn geen gesprekken die je in een kwartiertje afrond en dan heb ik daarnaast ook nog vrienden/familie die geen aandacht nodig hebben maar die ik ook graag spreek en die vallen buiten de boot maar dat moet ook niet te lang duren. Tussendoor heb ik ook mijn werk, huishouden en gezin maar vooral, ik wil ook wel eens aan niets denken.
Ik ben niet de enige die in zo'n situatie zit, ik denk echt dat de meeste mensen qua tijd en energie constant aan het schipperen zijn. Het is voor beide kanten dus doseren. Voor de hulpvrager betekent dat ook kijken naar hoeveel tijd en energie je vraagt van anderen en niet te snel in het verwijt stappen dat anderen relativeren of geen aandacht/tijd voor je hebben. Het relativeren van anderen kan op desinteresse duiden maar het valt ook niet mee, als iemand vaak over hetzelfde onderwerp praat, niet te vervallen in die houding. Hoe rot het ook is, jíj moet het zelf oplossen, het is een gegeven dat het zo is en je zal het zelf moeten leren accepteren, geloof mij maar, acceptatie blijft een eenzaam en persoonlijk proces wat veel inzet vraagt van jezelf.
Voor jou is dit jaar het jaar van ziekte en stilstand maar voor de rest gaat hun leven gewoon door met hun eigen zorgen en problemen. Sterkte meis, het is klote en dat mag je gewoon zo voelen maar isoleer je niet verder door je omgeving verwijten te maken want daar schiet je niets mee op.
Dankjewel
Ik verwacht ook helemaal niet dat (bijvoorbeeld) mijn familieleden in mijn emoties meegaan of elke dag de psycholoog gaan uithangen. Ik moet het voor mijzelf verwerken. Zo realistisch ben ik wel.
En zoals je hierboven hebt kunnen lezen, heb ik het 7 maanden ook helemaal alleen gedaan.
Ik was toen bezig met met mijzelf, de paniek, dat artsen je voor gek verklaren terwijl je weet dat er iets speelt. En nu dat ik er een diagnose is en rust door medicatie, komen de emoties naar boven. Dingen waar ik mij in mijn ziekteperiode niet mee bezig hield, omdat ik toen aan het overleven was. Natuurlijk voelde ik mij toen alleen maar dat was anders.
Nu dat ik in een andere fase zit, ik heb een diagnose, ik heb een ziekte, komt er een ander besef bij kijken.
Ik herinner mij de tijden dat ik altijd voor mijn familieleden klaarstond, ze konden bij mij alles kwijt over het single-bestaan/ over hun griep, ik maakte zelfs eten voor ze/ ik vroeg altijd hoe het ging met ze.
En als ik nu terugkijk, besef ik opeens dat die 7 maanden er niemand was, dat er nu ook niemand is die puur vraagt; '' Hey, hoe gaat het eigenlijk met je Crohn?'' Het is gewoon eerder desinteresse dan dat ik anderen ermee belast. Als er al contact is, is het alleen verwijtend en willen ze alleen dat ik langskom om het ''gezellig'' te maken. Maar ik wil niet doen alsof en vraagt mij teveel energie.
Dus ik begrijp volkomen wat je zegt, ik verwacht niets.
Het is alleen dat ik dingen nu meer helder zie, dat ik de feiten uitspreek zoals ze zijn.
woensdag 1 juni 2016 12:52
Je hebt niet alleen een diagnose te verwerken, maar ook de ontdekking dat je er bij echte problemen ineens alleen voor staat of vooral tegenwerking krijgt. Dat is dubbel zo heftig, misschien is dat laatste zelfs nog wel het ergste, en daar mag je heus wel eens om huilen of boos om zijn. Natuurlijk is er bij iedereen wel eens wat in het leven en kan het altijd erger. Maar dat geldt voor iedereen, dan mag niemand meer klagen, huilen of boos zijn. Ergens is er altijd iemand slechter af dan jij.
Probeer van deze periode te leren. Geef aan dat je hulp nodig hebt, dat je een schouder zoekt of afleiding. Laten mensen je dan alsnog in de steek, verwacht dan ook niets meer van ze. Dat scheelt frustratie voor jou en als zij met problemen zitten, hoef je hen ook niet meer aan te horen. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken. De een is daar sneller mee dan de ander. Misschien helpt het om met andere Crohn-patienten hierover te praten, of je ei kwijt te kunnen bij de huisarts, een boek van iemand met deze aandoening te lezen of om aan mindfulness te gaan doen om beter met je stress om te kunnen gaan.
Laat dat daten nog maar even zitten. Ja, er zullen mensen zijn die je afwijzen hierom of omdat ze gewoon niet weten hoe erop te reageren. Dat zijn dan meestal ook degenen die het ook niet kunnen handelen als het slechter gaat met je gezondheid en er dan vandoor gaan, dus wees blij dat het nooit iets geworden is;). Het is ook hun goed recht om geen relatie te willen met iemand met een chronische ziekte. Dat betekent niet dat er nooit iemand zal komen!
Daarnaast weet je ook niet hoe het verloop van deze aandoening zal zijn. Hopelijk heb jij er heel weinig last van en zal het weinig invloed hebben op je dagelijkse leven. Dat is iets heel anders dan dat je geregeld in het ziekenhuis ligt en/of verzorging nodig hebt en heel veel dingen niet meer kan.
Persoonlijk zou ik als het weinig ingrijpt op je dagelijkse leven het niet vertellen voordat je elkaar hebt ontmoet en het dan alsnog luchtig te houden ("oh, ik eet altijd heel gezond omdat ik een darmaandoening heb en dat niet wil verergeren. Welke film wil jij graag zien?"). Ben je wel dagelijks ziek, dan zou ik het zelf wel melden voor de eerste date. Niet om aandacht te trekken zoals iemand hierboven meent, maar om iemand niet op een date zelf voor het blok te zetten.
Voor mijzelf (heb ook een chronische aandoening) voelt het niet eerlijk om zoiets ingrijpends achter te houden. Overigens krijg ik van vrienden ook altijd te horen dat ik dat niet moet doen, maar ze snappen het wel. Andersom zou ik het ook niet leuk vinden als iemand pas op de eerste date zou zeggen dat hij een ernstige aandoening heeft. Misschien dat ik over een poos er wel anders over denk en het niet meer van tevoren meldt.
Probeer van deze periode te leren. Geef aan dat je hulp nodig hebt, dat je een schouder zoekt of afleiding. Laten mensen je dan alsnog in de steek, verwacht dan ook niets meer van ze. Dat scheelt frustratie voor jou en als zij met problemen zitten, hoef je hen ook niet meer aan te horen. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken. De een is daar sneller mee dan de ander. Misschien helpt het om met andere Crohn-patienten hierover te praten, of je ei kwijt te kunnen bij de huisarts, een boek van iemand met deze aandoening te lezen of om aan mindfulness te gaan doen om beter met je stress om te kunnen gaan.
Laat dat daten nog maar even zitten. Ja, er zullen mensen zijn die je afwijzen hierom of omdat ze gewoon niet weten hoe erop te reageren. Dat zijn dan meestal ook degenen die het ook niet kunnen handelen als het slechter gaat met je gezondheid en er dan vandoor gaan, dus wees blij dat het nooit iets geworden is;). Het is ook hun goed recht om geen relatie te willen met iemand met een chronische ziekte. Dat betekent niet dat er nooit iemand zal komen!
Daarnaast weet je ook niet hoe het verloop van deze aandoening zal zijn. Hopelijk heb jij er heel weinig last van en zal het weinig invloed hebben op je dagelijkse leven. Dat is iets heel anders dan dat je geregeld in het ziekenhuis ligt en/of verzorging nodig hebt en heel veel dingen niet meer kan.
Persoonlijk zou ik als het weinig ingrijpt op je dagelijkse leven het niet vertellen voordat je elkaar hebt ontmoet en het dan alsnog luchtig te houden ("oh, ik eet altijd heel gezond omdat ik een darmaandoening heb en dat niet wil verergeren. Welke film wil jij graag zien?"). Ben je wel dagelijks ziek, dan zou ik het zelf wel melden voor de eerste date. Niet om aandacht te trekken zoals iemand hierboven meent, maar om iemand niet op een date zelf voor het blok te zetten.
Voor mijzelf (heb ook een chronische aandoening) voelt het niet eerlijk om zoiets ingrijpends achter te houden. Overigens krijg ik van vrienden ook altijd te horen dat ik dat niet moet doen, maar ze snappen het wel. Andersom zou ik het ook niet leuk vinden als iemand pas op de eerste date zou zeggen dat hij een ernstige aandoening heeft. Misschien dat ik over een poos er wel anders over denk en het niet meer van tevoren meldt.
woensdag 1 juni 2016 13:11
quote:millennial schreef op 01 juni 2016 @ 12:52:
Je hebt niet alleen een diagnose te verwerken, maar ook de ontdekking dat je er bij echte problemen ineens alleen voor staat of vooral tegenwerking krijgt. Dat is dubbel zo heftig, misschien is dat laatste zelfs nog wel het ergste, en daar mag je heus wel eens om huilen of boos om zijn. Natuurlijk is er bij iedereen wel eens wat in het leven en kan het altijd erger. Maar dat geldt voor iedereen, dan mag niemand meer klagen, huilen of boos zijn. Ergens is er altijd iemand slechter af dan jij.
Probeer van deze periode te leren. Geef aan dat je hulp nodig hebt, dat je een schouder zoekt of afleiding. Laten mensen je dan alsnog in de steek, verwacht dan ook niets meer van ze. Dat scheelt frustratie voor jou en als zij met problemen zitten, hoef je hen ook niet meer aan te horen. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken. De een is daar sneller mee dan de ander. Misschien helpt het om met andere Crohn-patienten hierover te praten, of je ei kwijt te kunnen bij de huisarts, een boek van iemand met deze aandoening te lezen of om aan mindfulness te gaan doen om beter met je stress om te kunnen gaan.
Laat dat daten nog maar even zitten. Ja, er zullen mensen zijn die je afwijzen hierom of omdat ze gewoon niet weten hoe erop te reageren. Dat zijn dan meestal ook degenen die het ook niet kunnen handelen als het slechter gaat met je gezondheid en er dan vandoor gaan, dus wees blij dat het nooit iets geworden is;). Het is ook hun goed recht om geen relatie te willen met iemand met een chronische ziekte. Dat betekent niet dat er nooit iemand zal komen!
Daarnaast weet je ook niet hoe het verloop van deze aandoening zal zijn. Hopelijk heb jij er heel weinig last van en zal het weinig invloed hebben op je dagelijkse leven. Dat is iets heel anders dan dat je geregeld in het ziekenhuis ligt en/of verzorging nodig hebt en heel veel dingen niet meer kan.
Persoonlijk zou ik als het weinig ingrijpt op je dagelijkse leven het niet vertellen voordat je elkaar hebt ontmoet en het dan alsnog luchtig te houden ("oh, ik eet altijd heel gezond omdat ik een darmaandoening heb en dat niet wil verergeren. Welke film wil jij graag zien?"). Ben je wel dagelijks ziek, dan zou ik het zelf wel melden voor de eerste date. Niet om aandacht te trekken zoals iemand hierboven meent, maar om iemand niet op een date zelf voor het blok te zetten.
Voor mijzelf (heb ook een chronische aandoening) voelt het niet eerlijk om zoiets ingrijpends achter te houden. Overigens krijg ik van vrienden ook altijd te horen dat ik dat niet moet doen, maar ze snappen het wel. Andersom zou ik het ook niet leuk vinden als iemand pas op de eerste date zou zeggen dat hij een ernstige aandoening heeft. Misschien dat ik over een poos er wel anders over denk en het niet meer van tevoren meldt.
Je hebt niet alleen een diagnose te verwerken, maar ook de ontdekking dat je er bij echte problemen ineens alleen voor staat of vooral tegenwerking krijgt. Dat is dubbel zo heftig, misschien is dat laatste zelfs nog wel het ergste, en daar mag je heus wel eens om huilen of boos om zijn. Natuurlijk is er bij iedereen wel eens wat in het leven en kan het altijd erger. Maar dat geldt voor iedereen, dan mag niemand meer klagen, huilen of boos zijn. Ergens is er altijd iemand slechter af dan jij.
Probeer van deze periode te leren. Geef aan dat je hulp nodig hebt, dat je een schouder zoekt of afleiding. Laten mensen je dan alsnog in de steek, verwacht dan ook niets meer van ze. Dat scheelt frustratie voor jou en als zij met problemen zitten, hoef je hen ook niet meer aan te horen. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken. De een is daar sneller mee dan de ander. Misschien helpt het om met andere Crohn-patienten hierover te praten, of je ei kwijt te kunnen bij de huisarts, een boek van iemand met deze aandoening te lezen of om aan mindfulness te gaan doen om beter met je stress om te kunnen gaan.
Laat dat daten nog maar even zitten. Ja, er zullen mensen zijn die je afwijzen hierom of omdat ze gewoon niet weten hoe erop te reageren. Dat zijn dan meestal ook degenen die het ook niet kunnen handelen als het slechter gaat met je gezondheid en er dan vandoor gaan, dus wees blij dat het nooit iets geworden is;). Het is ook hun goed recht om geen relatie te willen met iemand met een chronische ziekte. Dat betekent niet dat er nooit iemand zal komen!
Daarnaast weet je ook niet hoe het verloop van deze aandoening zal zijn. Hopelijk heb jij er heel weinig last van en zal het weinig invloed hebben op je dagelijkse leven. Dat is iets heel anders dan dat je geregeld in het ziekenhuis ligt en/of verzorging nodig hebt en heel veel dingen niet meer kan.
Persoonlijk zou ik als het weinig ingrijpt op je dagelijkse leven het niet vertellen voordat je elkaar hebt ontmoet en het dan alsnog luchtig te houden ("oh, ik eet altijd heel gezond omdat ik een darmaandoening heb en dat niet wil verergeren. Welke film wil jij graag zien?"). Ben je wel dagelijks ziek, dan zou ik het zelf wel melden voor de eerste date. Niet om aandacht te trekken zoals iemand hierboven meent, maar om iemand niet op een date zelf voor het blok te zetten.
Voor mijzelf (heb ook een chronische aandoening) voelt het niet eerlijk om zoiets ingrijpends achter te houden. Overigens krijg ik van vrienden ook altijd te horen dat ik dat niet moet doen, maar ze snappen het wel. Andersom zou ik het ook niet leuk vinden als iemand pas op de eerste date zou zeggen dat hij een ernstige aandoening heeft. Misschien dat ik over een poos er wel anders over denk en het niet meer van tevoren meldt.
