Psyche
alle pijlers
Verder van mij af schrijven
zaterdag 27 februari 2016 14:51
Op 02 juni 2013 opende ik op de zwangerpijler een topic omdat ik in het ziekenhuis lag met gebroken vliezen. Ik was toen 20 weken zwanger van een tweeling en had een zoontje van toen 10 maanden (forumnaam Mini). Onze dochters zijn op 27-06-2013 geboren en overleden. Het topic heeft me veel steun geboden in deze moeilijke periode en de tijd daarna.
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
Begin december 2013 opende ik een nieuw topic, onder een nieuwe nick, op de zwangerpijler omdat ik toch wel weer zwanger wilde worden maar dit erg spannend en eng vond en ik de steun van het Viva forum miste. Niet wetende dat ik op dat moment al zwanger was.
Het was een spannende zwangerschap en emotioneel gezien een achtbaan. Lichamelijk was het ook best pittig maar na een hele zware bevalling is in Augustus 2014 onze zoon (forumnaam Nano) geboren.
Vlak na de bevalling bleek ook Nano er 1 van een tweeling te zijn.
Nano blijkt reflux te hebben en heel veel te huilen. We hebben met hem een zeer pittig eerste jaar gehad en nog steeds is het niet altijd makkelijk met hem.
Ongeveer anderhalf jaar na de geboorte van de meisjes en midden in de zware periode met Nano, kwam de man met de hamer langs bij mijn vriend (forumnaam Maxi). Na een traject van therapie en medicijnen, heen en weer gestuur van de ene psycholoog naar de ander voor wéér een test, lijkt hij nu eindelijk een goede therapeut te hebben. Ook vaart hij soms op therapeutische basis, zonder druk kan hij zijn affiniteit met het vak houden en zijn angsten onder ogen zien en die weer in therapie bespreken.
Het laatste half jaar gaat het met Mini niet zo lekker. Thuis niet en ook op de psz niet. Hij is erg agressief, slaat, duwt en bijt andere kindjes, ons en zijn jongere broertje. Hij is erg angstig voor nieuwe dingen en harde geluiden. Hij raakt van slag van veranderingen en kan niet goed met de groep mee komen. Hij is het liefst op zichzelf. We hebben des tijds video home training gehad voor Nano, daaruit bleek dat het aan onze opvoed vaardigheden niet ligt.
Binnenkort gaan we naar de opvoedpoli om te kijken hoe we Mini kunnen helpen weer lekker in zijn vel te komen.
Met mijzelf gaat het momenteel ook wat minder. Ik zit in een terugval van mijn eetstoornis. Iets wat altijd wel bij mij op de achtergrond aanwezig is geweest maar nu in alle heftigheid terug is. Ik ben er eigenlijk een beetje van geschrokken dat het me nu niet lukt om het onder controle te krijgen. Ik heb er gesprekken over met mijn psycholoog en ben gisteren voor het eerst naar een ervaringsdeskundige geweest.
Al met al, genoeg om over te schrijven. Mijn vorige topic was vol. Voor mij is het heel fijn om van me af te schrijven, feedback en steun te krijgen.
Ik hoop dat hier dan ook te kunnen continueren.
Link naar vorig topic
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 00:19
Net een open gesprek gehad met Maxi.
Ik begon met de vraag of hij mij dun vindt.
Waarop hij zei dat hij mij heel mooi vind maar dat er wel wat meer aan mag. Dat hij mijn kont te klein vind en mijn benen wat dun. Dat hij mij echt een mooie vrouw vind maar dat er niet meer vanaf moet.
En dat hij het heel knap van mij vond dat ik na mijn bevallingen toch snel weer op gewicht was steeds.
Hij vind dat ik netjes bezig ben met eten maar (en daar komt'ie weer) dat ik moet oppassen met wat ik doorgeef aan de kinderen.
En dat ons eetpatroon normaliter gezond is. Wij gooien niet overal jus en sausjes overheen, drinken niet de hele dag door frisdrank en hebben niet eens een frituurpan.
Toen heb ik hem een kijkje in mijn hoofd gegeven en verteld wat ik voel bij een aardappel en dat ik wel eens huilend de Albert Heijn uit ben gelopen.
Ook vertelde hij mij dat hij het wel eens mist dat we lekker samen mummelen (zo noemen wij dat) op de bank. Met een toastje en een chippie. Of een schaal m&m's voor hem de gele en voor mij de bruine.
Maar hij zei mij ook dat ik niet moest vergeten dat we zoveel hebben mee gemaakt de afgelopen jaren, dat hij het ook niet gek vind dat het zo gaat. En dat ik er de tijd voor moet nemen. En dat ik echt niet bang hoef te zijn om hem kwijt te raken en dat hij echt niet minder van mij zal houden.
Na het kijkje in mijn hoofd heb ik verteld dat ik momenteel echt worstel en dat ik hulp nodig heb om hier uit te komen en dat ik dat komende week aan mijn psycholoog voor ga leggen.
In het begin van het gesprek zei hij dat ik goed bezig was met mezelf, met koken en nieuwe recepten en het sporten, dat hij wel wat meer van mij zou willen omdat hij wat te zwaar is. Maar aan het eind van ons gesprek is het hem wel duidelijk geworden dat het toch een probleem aan het vormen is voor mij.
Hij heeft natuurlijk qua eten heel wat mee gemaakt met mij. Maar dat was toen echt bijvoorbeeld dat ik vreselijke obstipatie kreeg nadat ik gestopt was met laxeerpillen. Of dat ik heel veel problemen met mijn gebit had door het vele over geven.
Dat beeld heeft hij bij een eetstoornis en dus niet zoals het nu gaat. Daarom zag hij niet echt een probleem.
Maar inmiddels is het hem duidelijk dat er wel een probleem is waar ik aan ga werken en waar hij mij zal steunen.
Ik begon met de vraag of hij mij dun vindt.
Waarop hij zei dat hij mij heel mooi vind maar dat er wel wat meer aan mag. Dat hij mijn kont te klein vind en mijn benen wat dun. Dat hij mij echt een mooie vrouw vind maar dat er niet meer vanaf moet.
En dat hij het heel knap van mij vond dat ik na mijn bevallingen toch snel weer op gewicht was steeds.
Hij vind dat ik netjes bezig ben met eten maar (en daar komt'ie weer) dat ik moet oppassen met wat ik doorgeef aan de kinderen.
En dat ons eetpatroon normaliter gezond is. Wij gooien niet overal jus en sausjes overheen, drinken niet de hele dag door frisdrank en hebben niet eens een frituurpan.
Toen heb ik hem een kijkje in mijn hoofd gegeven en verteld wat ik voel bij een aardappel en dat ik wel eens huilend de Albert Heijn uit ben gelopen.
Ook vertelde hij mij dat hij het wel eens mist dat we lekker samen mummelen (zo noemen wij dat) op de bank. Met een toastje en een chippie. Of een schaal m&m's voor hem de gele en voor mij de bruine.
Maar hij zei mij ook dat ik niet moest vergeten dat we zoveel hebben mee gemaakt de afgelopen jaren, dat hij het ook niet gek vind dat het zo gaat. En dat ik er de tijd voor moet nemen. En dat ik echt niet bang hoef te zijn om hem kwijt te raken en dat hij echt niet minder van mij zal houden.
Na het kijkje in mijn hoofd heb ik verteld dat ik momenteel echt worstel en dat ik hulp nodig heb om hier uit te komen en dat ik dat komende week aan mijn psycholoog voor ga leggen.
In het begin van het gesprek zei hij dat ik goed bezig was met mezelf, met koken en nieuwe recepten en het sporten, dat hij wel wat meer van mij zou willen omdat hij wat te zwaar is. Maar aan het eind van ons gesprek is het hem wel duidelijk geworden dat het toch een probleem aan het vormen is voor mij.
Hij heeft natuurlijk qua eten heel wat mee gemaakt met mij. Maar dat was toen echt bijvoorbeeld dat ik vreselijke obstipatie kreeg nadat ik gestopt was met laxeerpillen. Of dat ik heel veel problemen met mijn gebit had door het vele over geven.
Dat beeld heeft hij bij een eetstoornis en dus niet zoals het nu gaat. Daarom zag hij niet echt een probleem.
Maar inmiddels is het hem duidelijk dat er wel een probleem is waar ik aan ga werken en waar hij mij zal steunen.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 03:11
Wat een fijn gesprek, Estrellas. En wat heb je veel van jezelf laten zien, moedig!
Ik heb gek genoeg weleens gedacht dat een deel van jou misschien bij Maxi weg wilde om zich onbespied aan de eetstoornis over te geven. Maar dat kwam wellicht ook omdat het voor mij als meelezer toch redelijk uit de lucht kwam vallen dat je zulke hevige relatietwijfels had.
Ik heb gek genoeg weleens gedacht dat een deel van jou misschien bij Maxi weg wilde om zich onbespied aan de eetstoornis over te geven. Maar dat kwam wellicht ook omdat het voor mij als meelezer toch redelijk uit de lucht kwam vallen dat je zulke hevige relatietwijfels had.
vrijdag 24 juni 2016 08:36
Wat was je vroeg Hebjehaarookweer?
En nee, mijn es de vrije hand geven wil ik niet.
Mijn facebookherinnering liet mij net weten dat ik 3 jaar geleden richting AMC verhuisde. Ongelooflijk dat ik toen natuurlijk nog niet wist dat het 3 dagen daarna over zou zijn
En nee, mijn es de vrije hand geven wil ik niet.
Mijn facebookherinnering liet mij net weten dat ik 3 jaar geleden richting AMC verhuisde. Ongelooflijk dat ik toen natuurlijk nog niet wist dat het 3 dagen daarna over zou zijn
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 09:33
Godsamme zeg, net vreselijk zitten janken in de auto na Mini weg brengen.
Er was een incident op het schoolplein, een vrij heftig kindje stond op een hoofd van een ander kindje in te stampen en de juf zag het niet. Mini riep al iets van dat mag jij niet doen.
Tot een vader een brul gaf waarom er niet ingegrepen werd.
Toen werd de juf wakker.
Mini was er erg van onder de indruk.
Ik ga dan gelijk twijfelen, doe ik hier wel goed aan, moet ik Mini hier wel achterlaten?
Wat een kakzooi zeg!
Er was een incident op het schoolplein, een vrij heftig kindje stond op een hoofd van een ander kindje in te stampen en de juf zag het niet. Mini riep al iets van dat mag jij niet doen.
Tot een vader een brul gaf waarom er niet ingegrepen werd.
Toen werd de juf wakker.
Mini was er erg van onder de indruk.
Ik ga dan gelijk twijfelen, doe ik hier wel goed aan, moet ik Mini hier wel achterlaten?
Wat een kakzooi zeg!
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 09:51
Wees eens niet zo hard voor jezelf.
De wereld rust niet op jouw schouders.
Het zou goed zijn als je gaat leren de dingen die niet bij jou horen, ook niet zo binnen te laten komen. Jouw voelsprieten moeten op jezelf gericht zijn, op je kinderen en op je man. Niet op mensen op het schoolplein.
En ik snap dat dat zeker nu lastig is, met die datum die voor de deur staat. Dus het is niet gek dat je over de zeik gaat.
Maar het is iets waar je altijd al gevoelig voor bent. En hangt imo samen met het moeder Teresa syndroom: je pikt allerlei shit van anderen op, neemt het me in je eigen energieveld en gaat vervolgens uit een automatisme druk aan de slag om die mensen uit de shit te helpen. En jij blijft zitten met hun energetische rommel.
Jouw hele systeem is vol gelopen met die rommel. Dat gaat zelfs terug naar je jeugd, je neemt nog steeds de invloed van de maaltijden mee van toen, het patroon is zich aan het herhalen (moeder die ingewikkeld doet over haar voedselinname).
Het zou goed zijn als je gaat leren om die energetische rommel terug te gaan geven aan de mensen bij wie het hoort. Zodat jij eindelijk eens kan toekomen aan het opruimen van je eigen rommel. En rust in je leven krijgen.
De wereld rust niet op jouw schouders.
Het zou goed zijn als je gaat leren de dingen die niet bij jou horen, ook niet zo binnen te laten komen. Jouw voelsprieten moeten op jezelf gericht zijn, op je kinderen en op je man. Niet op mensen op het schoolplein.
En ik snap dat dat zeker nu lastig is, met die datum die voor de deur staat. Dus het is niet gek dat je over de zeik gaat.
Maar het is iets waar je altijd al gevoelig voor bent. En hangt imo samen met het moeder Teresa syndroom: je pikt allerlei shit van anderen op, neemt het me in je eigen energieveld en gaat vervolgens uit een automatisme druk aan de slag om die mensen uit de shit te helpen. En jij blijft zitten met hun energetische rommel.
Jouw hele systeem is vol gelopen met die rommel. Dat gaat zelfs terug naar je jeugd, je neemt nog steeds de invloed van de maaltijden mee van toen, het patroon is zich aan het herhalen (moeder die ingewikkeld doet over haar voedselinname).
Het zou goed zijn als je gaat leren om die energetische rommel terug te gaan geven aan de mensen bij wie het hoort. Zodat jij eindelijk eens kan toekomen aan het opruimen van je eigen rommel. En rust in je leven krijgen.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
vrijdag 24 juni 2016 11:09
quote:pointdexter schreef op 24 juni 2016 @ 09:51:
Wees eens niet zo hard voor jezelf.
De wereld rust niet op jouw schouders.
Het zou goed zijn als je gaat leren de dingen die niet bij jou horen, ook niet zo binnen te laten komen. Jouw voelsprieten moeten op jezelf gericht zijn, op je kinderen en op je man. Niet op mensen op het schoolplein.
En ik snap dat dat zeker nu lastig is, met die datum die voor de deur staat. Dus het is niet gek dat je over de zeik gaat.
Maar het is iets waar je altijd al gevoelig voor bent. En hangt imo samen met het moeder Teresa syndroom: je pikt allerlei shit van anderen op, neemt het me in je eigen energieveld en gaat vervolgens uit een automatisme druk aan de slag om die mensen uit de shit te helpen. En jij blijft zitten met hun energetische rommel.
Jouw hele systeem is vol gelopen met die rommel. Dat gaat zelfs terug naar je jeugd, je neemt nog steeds de invloed van de maaltijden mee van toen, het patroon is zich aan het herhalen (moeder die ingewikkeld doet over haar voedselinname).
Het zou goed zijn als je gaat leren om die energetische rommel terug te gaan geven aan de mensen bij wie het hoort. Zodat jij eindelijk eens kan toekomen aan het opruimen van je eigen rommel. En rust in je leven krijgen.Mee eens. En probeer je te bedenken dat dit soort dingen op elke school gebeuren en nog heel regelmatig ook. Het hoort er ook gewoon een beetje bij bij kinderen. En maak je geen zorgen over niet ingrijpen: er is ingegrepen en toen was het ook klaar.
Wees eens niet zo hard voor jezelf.
De wereld rust niet op jouw schouders.
Het zou goed zijn als je gaat leren de dingen die niet bij jou horen, ook niet zo binnen te laten komen. Jouw voelsprieten moeten op jezelf gericht zijn, op je kinderen en op je man. Niet op mensen op het schoolplein.
En ik snap dat dat zeker nu lastig is, met die datum die voor de deur staat. Dus het is niet gek dat je over de zeik gaat.
Maar het is iets waar je altijd al gevoelig voor bent. En hangt imo samen met het moeder Teresa syndroom: je pikt allerlei shit van anderen op, neemt het me in je eigen energieveld en gaat vervolgens uit een automatisme druk aan de slag om die mensen uit de shit te helpen. En jij blijft zitten met hun energetische rommel.
Jouw hele systeem is vol gelopen met die rommel. Dat gaat zelfs terug naar je jeugd, je neemt nog steeds de invloed van de maaltijden mee van toen, het patroon is zich aan het herhalen (moeder die ingewikkeld doet over haar voedselinname).
Het zou goed zijn als je gaat leren om die energetische rommel terug te gaan geven aan de mensen bij wie het hoort. Zodat jij eindelijk eens kan toekomen aan het opruimen van je eigen rommel. En rust in je leven krijgen.Mee eens. En probeer je te bedenken dat dit soort dingen op elke school gebeuren en nog heel regelmatig ook. Het hoort er ook gewoon een beetje bij bij kinderen. En maak je geen zorgen over niet ingrijpen: er is ingegrepen en toen was het ook klaar.
vrijdag 24 juni 2016 11:44
Ik weet ook dat het op iedere school voorkomt en zelfs op de psz waar Mini zat en toen was hij het kindje die het deed.
Mijn emotionele reactie kwam voort uit hoe Mini erop reageerde en natuurlijk dat ik het nog steeds een beetje moeilijk heb met dat hij daar naartoe "moet".
Mini zelf is ook s ochtends zo zenuwachtig, zo druk en uitgelaten.
Hij moet ook nog erg wennen.
En even over dat "moeder theresa syndroom ". Ik vind dat wel een hele lastige hoor want waar ligt de grens. Het is toch goed om er voor andere mensen te zijn? Om klaar te staan voor mensen. Ik vind het ook fijn als ze dat bij mij doen.
Mijn emotionele reactie kwam voort uit hoe Mini erop reageerde en natuurlijk dat ik het nog steeds een beetje moeilijk heb met dat hij daar naartoe "moet".
Mini zelf is ook s ochtends zo zenuwachtig, zo druk en uitgelaten.
Hij moet ook nog erg wennen.
En even over dat "moeder theresa syndroom ". Ik vind dat wel een hele lastige hoor want waar ligt de grens. Het is toch goed om er voor andere mensen te zijn? Om klaar te staan voor mensen. Ik vind het ook fijn als ze dat bij mij doen.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 12:25
Dat is een interessante. In hoeverre laat je anderen jou echt helpen?
Ik zeg het maar even simpel, wat ik nu de afgelopen jaren steeds zie terugkeren. Het is heel verleidelijk om je elke keer op andermans shit te storten, want dan hoef je niet aan die van jezelf te werken. In zekere zin saboteer je jezelf door anderen te helpen.
Als je (even los van de buuf die oppast als jij naar een afspraak moet) echt hulp zou accepteren, geef je indirect toe dat je bepaalde dingen niet (meer) alleen kan oplossen. En die realisatie, dat is pas sterk! Want dan zet je de eerste naar herstel.
En ik hoor je nu denken, ik ga toch naar de psycholoog? Ja... Maar ben je het afgelopen half jaar structureel gegaan? Volgens mij niet. Dan was er weer iets met bonusdochter (ik noem maar een dwarsstraat) en dan kan het niet uit (Sorry hoor ik moet even iemand redden...) en was het ineens 3 maanden later.
Het is geen verwijt hè, ik probeer je alleen het grotere plaatje te laten zien.
Ik zeg het maar even simpel, wat ik nu de afgelopen jaren steeds zie terugkeren. Het is heel verleidelijk om je elke keer op andermans shit te storten, want dan hoef je niet aan die van jezelf te werken. In zekere zin saboteer je jezelf door anderen te helpen.
Als je (even los van de buuf die oppast als jij naar een afspraak moet) echt hulp zou accepteren, geef je indirect toe dat je bepaalde dingen niet (meer) alleen kan oplossen. En die realisatie, dat is pas sterk! Want dan zet je de eerste naar herstel.
En ik hoor je nu denken, ik ga toch naar de psycholoog? Ja... Maar ben je het afgelopen half jaar structureel gegaan? Volgens mij niet. Dan was er weer iets met bonusdochter (ik noem maar een dwarsstraat) en dan kan het niet uit (Sorry hoor ik moet even iemand redden...) en was het ineens 3 maanden later.
Het is geen verwijt hè, ik probeer je alleen het grotere plaatje te laten zien.
Clap your hands everybody, and everybody clap your hands.
vrijdag 24 juni 2016 19:23
Je hoort mij inderdaad goed denken pointdexter. Ik denk inderdaad, ik ga toch naar de psycholoog. Werk toch aan mijzelf. Het nadeel is dat er vaak veel speelt in het heden wat we tijdens dat uurtje dan bespreken.
Klein stapje naar hulp vragen heb ik gisteravond gezet. Door zo open te zijn tegen Maxi.
Omdat ik vooral "de aardappel" als voorbeeld had genomen, kwam hij er gisteravond in bed nog op terug.
En aks je dan gewoon lekker aardappelpuree maakt Estrellas? Dan zie je niet dat het een aardappel is.
Ik vond het erg lief dat hij mee dacht.
Vanavond voor het avond eten stak hij zijn hand uit naar mij en zei; een halve aardappel, de kleinste die er is. Zullen we het gewoon doen?
Ik heb ja gezegd.
Tijdens het eten zag hij dat ik het er erg moeilijk mee had, ik had de aardappel al een paar keer over mijn bord geschoven. At wel gewoon mijn wortels en vis.
Toen zei hij, dan doen we het morgen, je bent al een stap verder, hij ligt al op je bord.
Toen heb ik een halve lepel gegeten. Waarna Maxi mijn bord weg pakte en zei, hartstikke goed en zo is het voor nu genoeg. Niets forceren nu.
Dus..... ik heb sinds een half jaar weer eens aardappel gegeten. Een van de producten die hoog op mijn verboden lijst staat.
En nog iets postitiefs, Maxi heeft vandaag samen met mij 2 sollicitaties de deur uit gedaan!! Gelijk ook een reactie gehad voor een gesprek. Bleek een oude werkgever die nu onder een andere naam varen.
Klein stapje naar hulp vragen heb ik gisteravond gezet. Door zo open te zijn tegen Maxi.
Omdat ik vooral "de aardappel" als voorbeeld had genomen, kwam hij er gisteravond in bed nog op terug.
En aks je dan gewoon lekker aardappelpuree maakt Estrellas? Dan zie je niet dat het een aardappel is.
Ik vond het erg lief dat hij mee dacht.
Vanavond voor het avond eten stak hij zijn hand uit naar mij en zei; een halve aardappel, de kleinste die er is. Zullen we het gewoon doen?
Ik heb ja gezegd.
Tijdens het eten zag hij dat ik het er erg moeilijk mee had, ik had de aardappel al een paar keer over mijn bord geschoven. At wel gewoon mijn wortels en vis.
Toen zei hij, dan doen we het morgen, je bent al een stap verder, hij ligt al op je bord.
Toen heb ik een halve lepel gegeten. Waarna Maxi mijn bord weg pakte en zei, hartstikke goed en zo is het voor nu genoeg. Niets forceren nu.
Dus..... ik heb sinds een half jaar weer eens aardappel gegeten. Een van de producten die hoog op mijn verboden lijst staat.
En nog iets postitiefs, Maxi heeft vandaag samen met mij 2 sollicitaties de deur uit gedaan!! Gelijk ook een reactie gehad voor een gesprek. Bleek een oude werkgever die nu onder een andere naam varen.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
vrijdag 24 juni 2016 19:29
Oh lieverd wat fijn
Fijn dat je deze stap hebt genomen
Fijn dat maxi zoveel begrip voor je heeft
Fijn dat maxi wilde solliciteren
Fijn dat er een uitnodiging ligt voor een gesprek
Ik ben zo blij voor jullie, hou dit vast, ga zo door.
Jullie redden het wel, samen zijn jullie sterker dan je zelf denkt.
Fijn dat je deze stap hebt genomen
Fijn dat maxi zoveel begrip voor je heeft
Fijn dat maxi wilde solliciteren
Fijn dat er een uitnodiging ligt voor een gesprek
Ik ben zo blij voor jullie, hou dit vast, ga zo door.
Jullie redden het wel, samen zijn jullie sterker dan je zelf denkt.
vrijdag 24 juni 2016 22:16
Wauw... Ben er even stil van...
Maxi zo lief en meedenkend. Wat een stap vooruit!
Vooral dat hij niks forceert en het positief benoemd (tenminste al op je bord/voor nu genoeg).
Kun je zelf ook ervaren wat het met je doet, hoe je erop reageert.
Maar voor nu neemt hij niet over, hou jij de controle en denkt hij fijn met je mee. Top!
Wens je een mooi weekend toe!
Maxi zo lief en meedenkend. Wat een stap vooruit!
Vooral dat hij niks forceert en het positief benoemd (tenminste al op je bord/voor nu genoeg).
Kun je zelf ook ervaren wat het met je doet, hoe je erop reageert.
Maar voor nu neemt hij niet over, hou jij de controle en denkt hij fijn met je mee. Top!
Wens je een mooi weekend toe!
zaterdag 25 juni 2016 09:30
Nee eigenlijk denk ik inderdaad niet, had ik dat maar eerder gedaan
Zelf ervaren wat het met mij doet Minameut? Op het moment zelf? Ik was erg nerveus en gespannen.
Vandaag voelt een beetje als een kater. Maar het was ook een pittig dagje gisteren. Ik heb me zo rot gevoeld.
Wel gistermiddag even met Mini op stap geweest. Opa en oma waren terug van vakantie dus die hebben we even een bosje bloemen gebracht. En daarna nog even bij vrienden op visite.
Dit weekend is hier historisch weekend. Veel oude auto's en vrachtwagens. We gaan zo langs de route staan ergens. Ik denk dat de jongens hun ogen uit zullen kijken. Vooral Mini.
Zelf ervaren wat het met mij doet Minameut? Op het moment zelf? Ik was erg nerveus en gespannen.
Vandaag voelt een beetje als een kater. Maar het was ook een pittig dagje gisteren. Ik heb me zo rot gevoeld.
Wel gistermiddag even met Mini op stap geweest. Opa en oma waren terug van vakantie dus die hebben we even een bosje bloemen gebracht. En daarna nog even bij vrienden op visite.
Dit weekend is hier historisch weekend. Veel oude auto's en vrachtwagens. We gaan zo langs de route staan ergens. Ik denk dat de jongens hun ogen uit zullen kijken. Vooral Mini.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zaterdag 25 juni 2016 09:52
Leuk uitje dus samen, veel plezier!
ik bedoelde idd het moment zelf maar ook daarna.
Wat gebeurde er met je lichaam en wat dacht je na die hap aardappel?
Misschien dat je bijv ervaart dat er helemaal niks gebeurd na die hap, dat het dus eerder de angst vooraf is dan wanneer je daadwerkelijk eet.
Dat maakt dan de stap om verder te proberen makkelijker lijkt mij. Geen idee hoor, maar kan het me zo voorstellen.
In ieder geval bewust ervaren van de veranderingen en je eigen ervaringen.
Fijn weekend Estrellas!
ik bedoelde idd het moment zelf maar ook daarna.
Wat gebeurde er met je lichaam en wat dacht je na die hap aardappel?
Misschien dat je bijv ervaart dat er helemaal niks gebeurd na die hap, dat het dus eerder de angst vooraf is dan wanneer je daadwerkelijk eet.
Dat maakt dan de stap om verder te proberen makkelijker lijkt mij. Geen idee hoor, maar kan het me zo voorstellen.
In ieder geval bewust ervaren van de veranderingen en je eigen ervaringen.
Fijn weekend Estrellas!
zaterdag 25 juni 2016 15:00
Tsja, de wereld is niet vergaan, ik ben niet ziek geworden of aangekomen. Maar toch voelde het niet goed. Of niet veilig. Maar ik zal het blijven proberen.
Ik weet nog niet wat we vanavond gaan eten.
De auto's waren leuk. Mini heeft alles met zijn vingers in zijn oren bekeken.
En ik zei nog tegen Maxi; Vorig jaar was het nog Hanja, Hanja (Mini zijn verzonnen wooed voor vrachtwagen)
Nu was het Scania, Man, Mack, Ford, Mercedes, Citroën....
Ik weet nog niet wat we vanavond gaan eten.
De auto's waren leuk. Mini heeft alles met zijn vingers in zijn oren bekeken.
En ik zei nog tegen Maxi; Vorig jaar was het nog Hanja, Hanja (Mini zijn verzonnen wooed voor vrachtwagen)
Nu was het Scania, Man, Mack, Ford, Mercedes, Citroën....
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zaterdag 25 juni 2016 21:32
een echte knul dus. Leuk!En blijven proberen: daar gaat het ook om.
Kleine stapjes, zo voorkom je dat je (door te snel willen, te grote stappen) weer naar beneden stort.
Wij verwachten hier gerust niet dat je het eten meteen superlekker zou vinden en weer borden vol zal gaan opscheppen (yeah yeah in our dreams)
Fijn weekend verder!!! <3
zondag 26 juni 2016 14:33
Precies 3 jaar geleden kreeg ik nu in het AMC de GUO. Een uitgebreide echo om te kijken hoe het er met de meisjes voor stond. Geen afwijkingen en meisje A strak in haar vlies zonder vruchtwater.
De gewichten werden geschat op 540 gram en 700 gram.
Een dag later zou blijken dat ze er erg naast zaten.
Heel vaak heb ik gedacht dat die echo misschien de baarmoeder getriggert heeft. Ze duwde zo hard steeds op mijn buik om alles goed te zien, het deed soms gewoon pijn.
Die avond begonnen de weeën.
Ik heb er natuurlijk helemaal niets aan aan deze gedachten maar soms denk ik echt dat dat de reden geweest is waarom de bevalling in gang gezet is.
De gewichten werden geschat op 540 gram en 700 gram.
Een dag later zou blijken dat ze er erg naast zaten.
Heel vaak heb ik gedacht dat die echo misschien de baarmoeder getriggert heeft. Ze duwde zo hard steeds op mijn buik om alles goed te zien, het deed soms gewoon pijn.
Die avond begonnen de weeën.
Ik heb er natuurlijk helemaal niets aan aan deze gedachten maar soms denk ik echt dat dat de reden geweest is waarom de bevalling in gang gezet is.
There is no footprint too small to leave an imprint on this world!
zondag 26 juni 2016 15:05
zondag 26 juni 2016 15:56
Estrella's,
ik lees net je bericht over je gesprek met Maxi en zijn reactie. WAUW! Wat een kanjer is hij!
Om heel eerlijk te zijn heb ik tranen in mijn ogen. Ben er echt emotioneel van. Vind het echt super van je dat je de "confrontatie" met jezelf bent aangegaan en dat hij daar zo goed op gereageerd heeft.
ik lees net je bericht over je gesprek met Maxi en zijn reactie. WAUW! Wat een kanjer is hij!
Om heel eerlijk te zijn heb ik tranen in mijn ogen. Ben er echt emotioneel van. Vind het echt super van je dat je de "confrontatie" met jezelf bent aangegaan en dat hij daar zo goed op gereageerd heeft.
