Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 21 juni 2016 19:54
Gisteren urine afgeleverd voor de soa test, en nu mag ik een week in onzekerheid zitten en dan nog 3 maanden in onzekerheid want dan pas kan ik een hiv test laten doen. Ben ik nog niet van die @#%%-&#% af.
Zie het op het moment ook even niet meer zitten, heb geen hoop meer. Kan gewoon niet meer vechten, ben op. Gistermiddag zou ik gesprek hebben met nieuwe spver, ben halverwege naar huis gestuurd, ik voelde me ontzettend beroerd toen ik daar zat, heb ook overgegeven, toen zei spver, is het niet verstandig dat jij naar huis gaat Kate? Nu is volgend afspraak 4 juli bij mij thuis. Zij doet ook aan huisbezoek.
Zie het op het moment ook even niet meer zitten, heb geen hoop meer. Kan gewoon niet meer vechten, ben op. Gistermiddag zou ik gesprek hebben met nieuwe spver, ben halverwege naar huis gestuurd, ik voelde me ontzettend beroerd toen ik daar zat, heb ook overgegeven, toen zei spver, is het niet verstandig dat jij naar huis gaat Kate? Nu is volgend afspraak 4 juli bij mij thuis. Zij doet ook aan huisbezoek.
dinsdag 21 juni 2016 20:12
Kaitlyn
Bij dierenarts geweest. Sjonge, het ging er daar relaxt aan toe zeg. De vrouw die ik gisteravond aan de telefoon had, zat er nu ook. Ze kende me nog. En hond. Echt aandacht dus.. Allemaal vrouwen ook, daar. Heel moderne dierenkliniek.
Buik van hond voelde soepel, geen koorts. Niets ernstigs dus. Ze heeft medicijnen gegeven. Ik ben wel iets rustiger nu. Hond is volgens mij ook rustiger. Hopelijk nu elke dag beter. Tja, het is een ouwetje hé (bijna 12). Moet niet te lang duren, zoiets.
Kostte me toch veel energie, zoiets. De weg vinden, nieuwe praktijk, alles anders, die relaxte sfeer (itt mijn spanning), weer terug naar huis. Was op, daarna.
Bij dierenarts geweest. Sjonge, het ging er daar relaxt aan toe zeg. De vrouw die ik gisteravond aan de telefoon had, zat er nu ook. Ze kende me nog. En hond. Echt aandacht dus.. Allemaal vrouwen ook, daar. Heel moderne dierenkliniek.
Buik van hond voelde soepel, geen koorts. Niets ernstigs dus. Ze heeft medicijnen gegeven. Ik ben wel iets rustiger nu. Hond is volgens mij ook rustiger. Hopelijk nu elke dag beter. Tja, het is een ouwetje hé (bijna 12). Moet niet te lang duren, zoiets.
Kostte me toch veel energie, zoiets. De weg vinden, nieuwe praktijk, alles anders, die relaxte sfeer (itt mijn spanning), weer terug naar huis. Was op, daarna.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 23 juni 2016 22:44
Hebben jullie ook zo gauw last van verwarring?
En dat je zo gauw weg kunt zijn van je eigen gevoel en je eigen koers?
Heel letterlijk vandaag, toen ex en ik (in aparte auto's) kwamen aanrijden in de straat waar de praktijk van de mediator was. Ik wou net gaan omkeren en een eindje terugrijden, omdat de huisnummers afliepen (en we moesten op 1 zijn). Komt hij aanrijden: hier is het! Dus automatisch parkeer ik, hij ook. Toen zei hij: oh nee, toch niet. Typisch weer zo'n situatie waar ik zo vanzelfsprekend opvolg wat hij zegt, en mijn eigen inzicht vergeet. En dat is in onze relatie heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel vaak gebeurd. Ik baal ervan dat het nu ook weer gebeurde. Woon ik hier al twee weken op mezelf, lukt alles, ik regel vanalles, etc. etc. en hij komt in beeld: hop, weer het kleine gehoorzame meisje.
In het gesprek met de mediator heb ik me wel kalm, zakelijk en afstandelijk kunnen opstellen. Maar na afloop, in tel.gesprek met vriendin die van alles op de hoogte is, kwam het er toch allemaal uit. Het is een man met 2 gezichten, zei ze, hij denkt alleen aan geld. Hij geeft niks om jou of hond. En juist dat: twee gezichten, liegen in mijn gezicht en mooi weer spelen tegen een ander, dat breekt me zo op. Daar kan ik zo erg niet tegen. Dat was hetzelfde als vroeger: mooi weer naar buiten, maar binnenshuis was het doffe ellende (...), alleen kon ik het toen niet verwoorden. En dacht ik dat ik gek was, niet normaal. Een slechte dochter. In de relatie met hem gebeurde precies hetzelfde. Raar genoeg, hoe verzin je het?? En hoe ben ik daar zo lang in blijven hangen? En nog steeds raak ik in de war. Liegt hij wel? Hoe kan dat, hoe bestaat het dat iemand recht in je gezicht kan liegen, dat kan toch niet? Voor vriendin (en harde cijfers ook trouwens) is het duidelijk genoeg. En toch raak ik in de war.
Heel, heel frustrerend.
En dat je zo gauw weg kunt zijn van je eigen gevoel en je eigen koers?
Heel letterlijk vandaag, toen ex en ik (in aparte auto's) kwamen aanrijden in de straat waar de praktijk van de mediator was. Ik wou net gaan omkeren en een eindje terugrijden, omdat de huisnummers afliepen (en we moesten op 1 zijn). Komt hij aanrijden: hier is het! Dus automatisch parkeer ik, hij ook. Toen zei hij: oh nee, toch niet. Typisch weer zo'n situatie waar ik zo vanzelfsprekend opvolg wat hij zegt, en mijn eigen inzicht vergeet. En dat is in onze relatie heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel vaak gebeurd. Ik baal ervan dat het nu ook weer gebeurde. Woon ik hier al twee weken op mezelf, lukt alles, ik regel vanalles, etc. etc. en hij komt in beeld: hop, weer het kleine gehoorzame meisje.
In het gesprek met de mediator heb ik me wel kalm, zakelijk en afstandelijk kunnen opstellen. Maar na afloop, in tel.gesprek met vriendin die van alles op de hoogte is, kwam het er toch allemaal uit. Het is een man met 2 gezichten, zei ze, hij denkt alleen aan geld. Hij geeft niks om jou of hond. En juist dat: twee gezichten, liegen in mijn gezicht en mooi weer spelen tegen een ander, dat breekt me zo op. Daar kan ik zo erg niet tegen. Dat was hetzelfde als vroeger: mooi weer naar buiten, maar binnenshuis was het doffe ellende (...), alleen kon ik het toen niet verwoorden. En dacht ik dat ik gek was, niet normaal. Een slechte dochter. In de relatie met hem gebeurde precies hetzelfde. Raar genoeg, hoe verzin je het?? En hoe ben ik daar zo lang in blijven hangen? En nog steeds raak ik in de war. Liegt hij wel? Hoe kan dat, hoe bestaat het dat iemand recht in je gezicht kan liegen, dat kan toch niet? Voor vriendin (en harde cijfers ook trouwens) is het duidelijk genoeg. En toch raak ik in de war.
Heel, heel frustrerend.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 23 juni 2016 23:22
Poeh wat ontluisterend EV.
Super dat je vrienden hebt die hem doirzien en jouw belang voorop stellen.
Ik ben laatst getuige geweest dat iemand voor het eigen imago hooghouden glashard zat te liegen. Deze persoon wist dat er iemand aanwezig was die dat wist. Maar degene tot de spreker zich richtte was in diens ogen belangrijker. Zo vals wat er dan gebeurt.
Super dat je vrienden hebt die hem doirzien en jouw belang voorop stellen.
Ik ben laatst getuige geweest dat iemand voor het eigen imago hooghouden glashard zat te liegen. Deze persoon wist dat er iemand aanwezig was die dat wist. Maar degene tot de spreker zich richtte was in diens ogen belangrijker. Zo vals wat er dan gebeurt.
vrijdag 24 juni 2016 11:50
Ja dat. Ding. Als een ding.
Goed gevonden woord.
Dank je Hanke.
Slecht geslapen. Wakker met flinke hartkloppingen, daarna weer. Best eng. Misschien stress..?
Hoe is het met iedereen?
Net een plafond geschilderd. Dat is lekker afreageren. Lekker concreet resultaat ook.
Goed gevonden woord.
Dank je Hanke.
Slecht geslapen. Wakker met flinke hartkloppingen, daarna weer. Best eng. Misschien stress..?
Hoe is het met iedereen?
Net een plafond geschilderd. Dat is lekker afreageren. Lekker concreet resultaat ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 juni 2016 12:17
Ik ben niet vooruit te branden. Kilo's aangekomen. Zit regelmatig op de bank in een freeze of met een lijf dat niet wil.
Maar ja het is niet niks waar ik doorheen ga. Vorig jaar mijn omgang met een man en alle gedoe rondom intimiteit, wat wil en kan ik qua relatie. Gekozen om ermee te stoppen. Toen na tig jaar weer contact met mijn moeder. Die in laatste fase leven bleek en onlangs is overleden. De leegheid van het contact met haar ervaren. Mijn grenzen bewaken, en hoe lastig dat bleek om niet in Ding te schieten. De familie er omheen, de eenzaamheid van vroeger die geraakt werd.
Er alleen voor staan. Wel goede vrienden en lotgenoten (ES) die me steunen. Maar beduidend minder fut om dingen te ondernemen momenteel.
Ik weet dat mezelf opjagen geen zin heeft. Dat alles rondom ma me erg geraakt heeft waardoor ik onderuit ben gegaan. Ik heb inmiddels een helderder hoofd. Maar veel energie is er nog niet... Arousal heb ik veel last van. En van spierspasmen.
Ik heb een leven om mijn cptss heen gebouwd en als er geen gekke dingen gebeuren dan lijk ik best aardig te functioneren. Kan ik vrijwilligerswerk en hobby doen, kan ik dagjes uit, mantelzorgen en voor mijn herstel qua ES de hort op. Maar loopt het anders, tja dan zijn mijn klachten veel prominenter aanwezig.
Ik plan in mijn gewone goede doen regelmatig lege dagen. Vaak heb ik niet door hoe zeer ik die nodig heb om bij te komen van alle prikkels en emoties. En daar ben ik zwaar overheen gegaan. Nu zit ik te wachten wanneer ik weer 'gewoon' kan doen. En dat valt vies tegen...
Maar ja het is niet niks waar ik doorheen ga. Vorig jaar mijn omgang met een man en alle gedoe rondom intimiteit, wat wil en kan ik qua relatie. Gekozen om ermee te stoppen. Toen na tig jaar weer contact met mijn moeder. Die in laatste fase leven bleek en onlangs is overleden. De leegheid van het contact met haar ervaren. Mijn grenzen bewaken, en hoe lastig dat bleek om niet in Ding te schieten. De familie er omheen, de eenzaamheid van vroeger die geraakt werd.
Er alleen voor staan. Wel goede vrienden en lotgenoten (ES) die me steunen. Maar beduidend minder fut om dingen te ondernemen momenteel.
Ik weet dat mezelf opjagen geen zin heeft. Dat alles rondom ma me erg geraakt heeft waardoor ik onderuit ben gegaan. Ik heb inmiddels een helderder hoofd. Maar veel energie is er nog niet... Arousal heb ik veel last van. En van spierspasmen.
Ik heb een leven om mijn cptss heen gebouwd en als er geen gekke dingen gebeuren dan lijk ik best aardig te functioneren. Kan ik vrijwilligerswerk en hobby doen, kan ik dagjes uit, mantelzorgen en voor mijn herstel qua ES de hort op. Maar loopt het anders, tja dan zijn mijn klachten veel prominenter aanwezig.
Ik plan in mijn gewone goede doen regelmatig lege dagen. Vaak heb ik niet door hoe zeer ik die nodig heb om bij te komen van alle prikkels en emoties. En daar ben ik zwaar overheen gegaan. Nu zit ik te wachten wanneer ik weer 'gewoon' kan doen. En dat valt vies tegen...
vrijdag 24 juni 2016 16:31
Hanke
Ja.. 'een leven eromheen bouwen'. Best aardig lijken te functioneren. Herkenbaar.
Hier nu in deze stad zie ik heel veel jongelui rondfietsen, hier is de TU en Fontys in de buurt. Pratend, bellend, samen. Of alleen. Dan benijd ik ze: zo'n normaal leven heb ik nooit gehad, vrij en blij rondfietsen. Studeren. Ik moest mezelf altijd moed inspreken om 'in een groep te zijn', of zelfs nu nog, voordat ik iemand ga zien of dat er iemand hier komt.
Ik weet dat het niet zo is, maar ik voel me zo mislukt als ik kijk naar die studenten, of mijn gesettelde buren, of bijv. de vriendin die gisteren hier was, die een luxeprobleem (zei ze zelf) van teveel geld heeft en 'dus' een reis van een maand gaat maken met man en volwassen kinderen. Ja, ook haar gezin functioneert en is fijn - het bestaat.
Hanke, ik heb mijn moeder onlangs (na jarenlang geen contact) ook weer gezien, samen met iemand anders die eigenlijk de aanzet hiertoe was. Ze wilde me in de armen sluiten als 'de verloren dochter die weer thuis komt', maar ik weerde haar af. Het was een bizar bezoek. Er was niks veranderd. Ik voelde alleen maar afstand, afstand en nog eens afstand, leegte, ... terwijl ik jaren verder ben, zoveel heb gedaan, getherapied ook, en zij...?.... Alles was nog hetzelfde, zelfs in huis. Alleen heel veel meer foto's stonden er (en de trouwfoto van mij grrr). Het brengt mij niks, dit hernieuwde contact. Hoe ging dat bij jou? Ben je bij haar overlijden geweest? Ik denk daar ook af en toe aan, hoe dat allemaal zal gaan. Want ook geen contact met broer en zussen, al jarenlang. Eigenlijk echt absurd. Wat heb ik gedaan??
Ja.. 'een leven eromheen bouwen'. Best aardig lijken te functioneren. Herkenbaar.
Hier nu in deze stad zie ik heel veel jongelui rondfietsen, hier is de TU en Fontys in de buurt. Pratend, bellend, samen. Of alleen. Dan benijd ik ze: zo'n normaal leven heb ik nooit gehad, vrij en blij rondfietsen. Studeren. Ik moest mezelf altijd moed inspreken om 'in een groep te zijn', of zelfs nu nog, voordat ik iemand ga zien of dat er iemand hier komt.
Ik weet dat het niet zo is, maar ik voel me zo mislukt als ik kijk naar die studenten, of mijn gesettelde buren, of bijv. de vriendin die gisteren hier was, die een luxeprobleem (zei ze zelf) van teveel geld heeft en 'dus' een reis van een maand gaat maken met man en volwassen kinderen. Ja, ook haar gezin functioneert en is fijn - het bestaat.
Hanke, ik heb mijn moeder onlangs (na jarenlang geen contact) ook weer gezien, samen met iemand anders die eigenlijk de aanzet hiertoe was. Ze wilde me in de armen sluiten als 'de verloren dochter die weer thuis komt', maar ik weerde haar af. Het was een bizar bezoek. Er was niks veranderd. Ik voelde alleen maar afstand, afstand en nog eens afstand, leegte, ... terwijl ik jaren verder ben, zoveel heb gedaan, getherapied ook, en zij...?.... Alles was nog hetzelfde, zelfs in huis. Alleen heel veel meer foto's stonden er (en de trouwfoto van mij grrr). Het brengt mij niks, dit hernieuwde contact. Hoe ging dat bij jou? Ben je bij haar overlijden geweest? Ik denk daar ook af en toe aan, hoe dat allemaal zal gaan. Want ook geen contact met broer en zussen, al jarenlang. Eigenlijk echt absurd. Wat heb ik gedaan??
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 juni 2016 16:50
Tsja. Ook bij mij via een ander peroon weer contact want rechtstreeks vragen, dit soort dingen, doen mensen met een dergelijke stoornis niet. Zij had er zoveel verdriet van.....vond een naaste zo erg. Niet snappen waarom geen contact. Tenminste dat zei ze tegen anderen.
Ik heb die vraag ontweken en het in het hier en nu gehouden. Hoe naar en raar het ook klinkt maar door haar beperkte levenverwachting was het contact makkelijker op te brengen voor me.
Ik ben geen haatdragend persoon en wilde geen trap na geven. Vond het rot voor haar dat ze ziek was en gunde haar kwaliteit van leven. Echte gesprekken, of daadwerkelijke belangstelling voor mij was er niet. Door haar afnemende gezonheid viel veel waar ze trots en status aan ontleende weg. Geen kinderen zien is tov artsen ook gezichtsverlies lijden. Het risico van ons weer kwijtraken was te groot om echt nare machtsspelletjes meer te kunnen spelen.
Echt geven qua liefde kon ze niet. Tot op het bot egocentrisch. Haar uitvaart had ze tot in detail geregeld. En was idd aawezig toen ze ging.
Ik heb die vraag ontweken en het in het hier en nu gehouden. Hoe naar en raar het ook klinkt maar door haar beperkte levenverwachting was het contact makkelijker op te brengen voor me.
Ik ben geen haatdragend persoon en wilde geen trap na geven. Vond het rot voor haar dat ze ziek was en gunde haar kwaliteit van leven. Echte gesprekken, of daadwerkelijke belangstelling voor mij was er niet. Door haar afnemende gezonheid viel veel waar ze trots en status aan ontleende weg. Geen kinderen zien is tov artsen ook gezichtsverlies lijden. Het risico van ons weer kwijtraken was te groot om echt nare machtsspelletjes meer te kunnen spelen.
Echt geven qua liefde kon ze niet. Tot op het bot egocentrisch. Haar uitvaart had ze tot in detail geregeld. En was idd aawezig toen ze ging.
vrijdag 24 juni 2016 16:57
Hoe naar ook maar toen ik hoorde dat ze op korte termijn zou overlijden voelde ik opluchting. Ik hoef niet meer bang te zijn. Ze gaat nooit meer in mijn huis komen. Ze gaat me niet meer verwijten dat...... (vul maar in).
Op de uitvaart zijn was zo vervreemdend. Hoewel ik goed voor mezelf had gezorgd door goede vrienden mee te nemen bleef het een eenzame en bizarre ervaring. Ma als moeder werd niet genoemd. En dat klopte ergens wrl maar raakte zó mijn gevoel van er niet toe doen.... Zeker imdat zus emotioneel zich toen afsloot. Voor die tijd waren we echt een team samen. Dat is nu weg. Weer oude patronen. Dat doet pijn.
Op de uitvaart zijn was zo vervreemdend. Hoewel ik goed voor mezelf had gezorgd door goede vrienden mee te nemen bleef het een eenzame en bizarre ervaring. Ma als moeder werd niet genoemd. En dat klopte ergens wrl maar raakte zó mijn gevoel van er niet toe doen.... Zeker imdat zus emotioneel zich toen afsloot. Voor die tijd waren we echt een team samen. Dat is nu weg. Weer oude patronen. Dat doet pijn.
vrijdag 24 juni 2016 17:04
Afstand en leegte was er bij het eerste contact weer en ben ik blijven ervaren. Dat ligt niet aan mij. Was inherent aan de pathologie van mijn moeder. Ik heb heel veel steun uit mijn omgeving gehad toen ik contact met ma had en nog was het eigenlijk niet te doen - hence de kilo's extra. Zo confronterend wat zij deed en wat ze niet gaf. Ze woonde niet meer in het huis waar ik was opgegroeid maar ook in deze woning had ik herinneringen van deflecting, dat het alleen aan mij en mijn moeilijkdoenerij zou liggen. Wat dat betreft was het echt slikken om er te zijn. Hield bezoeken beperkt tot een aantal uur want daarna was ik kapot.
vrijdag 24 juni 2016 19:22
Crisisdienst gebeld, ik trek het écht niet meer. Hoofd druk en vol, en op advies van de crisisdienst een seroquel ingenomen. Word rustiger, lig uitgeteld op de bank. Vriend is erg geschrokken maar de lieve schat blijft me steunen.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
vrijdag 24 juni 2016 20:30
Ik zit met een groot dilemma. Aankomende maandag kan ik bellen voor de uitslag van de test. Aan de ene kant wil ik het weten, aan de andere kant niet. Wat is wijsheid? Maar het ergste is dat ik sowieso 3 maanden moet wachten voor hiv test. En als dat positief is, dan zit ik voorgoed aan hem vast, dan blijft ie mijn hele leven in me, draag ik hem coninu met me mee.
vrijdag 24 juni 2016 21:15
Oh ja, mijn moeder had er toch ook zoooooveel verdriet van dat ze mij niet meer zag. Yeah right. Wat mist ze eigenlijk??
Het volledige plaatje waarschijnlijk, voor de buitenwereld. Maar mij als persoon?
Als ik dit alles zo lees, denk ik dat het jou heel veel energie gekost heeft, om toch dit contact met haar weer te hebben (gehad).
Het bracht jou zelf niks positiefs.
Hoe kun je toch zo zijn als moeder? Hoe kun je toch zo erg je eigen kind niet ZIEN?..............................
Zo'n moeder wilde ik in ieder geval nooit worden. Alles behalve op mijn eigen moeder lijken. De horror.
Het volledige plaatje waarschijnlijk, voor de buitenwereld. Maar mij als persoon?
Als ik dit alles zo lees, denk ik dat het jou heel veel energie gekost heeft, om toch dit contact met haar weer te hebben (gehad).
Het bracht jou zelf niks positiefs.
Hoe kun je toch zo zijn als moeder? Hoe kun je toch zo erg je eigen kind niet ZIEN?..............................
Zo'n moeder wilde ik in ieder geval nooit worden. Alles behalve op mijn eigen moeder lijken. De horror.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 juni 2016 22:12
vrijdag 24 juni 2016 22:19
EV het heeft idd me heul veel gekost. Maar...
Ik heb mezelf heel serieus genomen. Geleerd mijn intuïtie te respecteren. Het doseren wat ik zo nodig heb te omarmen. Ik heb met zus 1 front kunnen vormen zodat tegen elkaar uitspelen niet kon en daarin prettig samengewerkt. Ik heb gezien dat mijn obsevaties en daaruit voorvloeiende conclusies loepzuiver en hartstikke raak waren. Het klopte wat ik al die tijd had gevoeld en gedacht. Mijn moeder als tijger. Iets of iemand om niet mee in ern kooi te gaan zitten.
Maar bovenal: ik geloof de rol en de eigenschappen waaruit ik zou bestaan en niet ok zou zijn niet meer. Ik weiger me daarin aan te passen en anders te zijn. Me schuldig te voelen.
Ik heb mezelf heel serieus genomen. Geleerd mijn intuïtie te respecteren. Het doseren wat ik zo nodig heb te omarmen. Ik heb met zus 1 front kunnen vormen zodat tegen elkaar uitspelen niet kon en daarin prettig samengewerkt. Ik heb gezien dat mijn obsevaties en daaruit voorvloeiende conclusies loepzuiver en hartstikke raak waren. Het klopte wat ik al die tijd had gevoeld en gedacht. Mijn moeder als tijger. Iets of iemand om niet mee in ern kooi te gaan zitten.
Maar bovenal: ik geloof de rol en de eigenschappen waaruit ik zou bestaan en niet ok zou zijn niet meer. Ik weiger me daarin aan te passen en anders te zijn. Me schuldig te voelen.
vrijdag 24 juni 2016 23:07
Ja.. precies waar ik mee worstel. Mezelf serieus nemen.
Dat kom ik nu tegen in dit scheidingstraject. Geld opnemen van onze gezamelijke rekening doet hij gewoon (en veel), maar ik durf het amper. Terwijl ik het nu nodig heb voor de huur etc. totdat alles officieel geregeld is. Het is onze rekening dus ik heb er ook nog recht op. Maar gewoon nemen wat ook van mij is.... omdat ik weet dat hij vindt dat ik het maar moet uitzoeken ('dat wist je toch vantevoren, jij wilde weg, ik niet') durf ik het gewoon niet. Anderen zeggen: gewoon doen, maar ik ben bang. Zo stom
Dat kom ik nu tegen in dit scheidingstraject. Geld opnemen van onze gezamelijke rekening doet hij gewoon (en veel), maar ik durf het amper. Terwijl ik het nu nodig heb voor de huur etc. totdat alles officieel geregeld is. Het is onze rekening dus ik heb er ook nog recht op. Maar gewoon nemen wat ook van mij is.... omdat ik weet dat hij vindt dat ik het maar moet uitzoeken ('dat wist je toch vantevoren, jij wilde weg, ik niet') durf ik het gewoon niet. Anderen zeggen: gewoon doen, maar ik ben bang. Zo stom
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 24 juni 2016 23:11
De Seroquel werkt prima, ga zo lekker naar bed. Gebruik het altijd om twee kunnen slapen, en neem vanavond nog even een valdispert in. Voel nu ook helemaal niets meer. Dat maakt me wel bang, ben echt gevloerd nu.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
vrijdag 24 juni 2016 23:25
Nee niet stom. Onhandig, dat wel. Soms helpt het mij als ik in zo'n 'neem me niet kwalijk dat ik besta' modus zit om de expliciete instructies van iemand die ik krn en vertrouw (en die het beste met me voor heeft) op te volgen. Of om te kijken wat ik de ander zou gunnen mocht die in soortgelijke situatie verzeild raken en me dat te geven.
Geestelijke armoe was er troef in je vorige durp bij hem. Laat dat nu geen geldelijke zijn lieve EV.
Geestelijke armoe was er troef in je vorige durp bij hem. Laat dat nu geen geldelijke zijn lieve EV.
zaterdag 25 juni 2016 08:52
Ik had de afgelopen maanden ook iemand in mijn omgeving die sinds gewoon expliciet zei 'ik denk dat je dit of dit moet doen, dat ben je namelijk waard en als je het niet doet uit angst ben je niet alleen jezelf tekort aan het doen, maar ook je kinderen'. Sinds kon ik het dan nog absoluut niet en deden we het samen. Dat gevoel iets waard te zijn is zo ver weg, daar kan ik niets mee, maar mijn kinderen zijn me alles waard. Heel veel doe ik voor hen juist wel, met alle liefde.
EV en Hanke: jullie zijn het zeer zeer zeker waard
Roos hoe is het nu?
Kaitlyntodd wel bellen maandag! En als je dat niet durft een afspraak maken. Als je iets hebt wil je het weten en behandelen, zo niet dan is dat een stukje angst dat je los kunt laten. Die hiv-test is naar (dat je zo lang moet wachten), dat vond ik zenuwslopend, maar bedenk dat die kans hier in Nederland echt heel klein is (gelukkig). Heb je niet meteen een kuur gehad om eventuele besmetting tegen te gaan (die kreeg ik op de eerste hulp)? Zo ja dan is de kans helemaal hartstikke minimaal. Sterkte
EV en Hanke: jullie zijn het zeer zeer zeker waard
Roos hoe is het nu?
Kaitlyntodd wel bellen maandag! En als je dat niet durft een afspraak maken. Als je iets hebt wil je het weten en behandelen, zo niet dan is dat een stukje angst dat je los kunt laten. Die hiv-test is naar (dat je zo lang moet wachten), dat vond ik zenuwslopend, maar bedenk dat die kans hier in Nederland echt heel klein is (gelukkig). Heb je niet meteen een kuur gehad om eventuele besmetting tegen te gaan (die kreeg ik op de eerste hulp)? Zo ja dan is de kans helemaal hartstikke minimaal. Sterkte
zaterdag 25 juni 2016 10:14
'Armoe' want dat 'verdien' ik, ik ga toch weg?
Dat is wat hij zegt, en dat is toch ook zo?
Hij wilde geen scheiding. (Maar hij deed ook al die jaren niets met wat ik zei.)
Hij wil niet uit elkaar en ik wel, dus wat voor recht van spreken heb ik?
Ik kom er maar niet uit
het gaat niet goed deze morgen.
Dat is wat hij zegt, en dat is toch ook zo?
Hij wilde geen scheiding. (Maar hij deed ook al die jaren niets met wat ik zei.)
Hij wil niet uit elkaar en ik wel, dus wat voor recht van spreken heb ik?
Ik kom er maar niet uit
het gaat niet goed deze morgen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 25 juni 2016 10:52
Met mij gaat het wel weer. Amper geslapen dus nu heel erg moe. Gelukkig is er koffie. Ik lees jullie, en wil iedereen laten weten dat ik met jullie meeleef. Maar ik heb de energie niet om te reageren.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
