Ergernissen op het werk

Over notuleren. Ik roep altijd 'Even voor de notulen; wat is nu precies de afspraak en wie gaat dit uitvoeren?'. Ik krijg altijd een antwoord. Niemand wil ten onrechte zijn/haar naam op de afsprakenlijst hebben staan.

quote:hans66 schreef op 29 juni 2016 @ 22:49:

Ik denk dat voor het herverdelen van taken dit door het management moet gebeuren. Ik kan wel wat werk gebruiken en daarmee de taken voor de collega's verlichten. Als het management aanneemt dat ik vaardigheden mis of - erger nog - een verstandelijke beperking heb, irriteert me dat.



Op mij kom je juist altijd heel taalsterk over. Misschien zit het hem daar juist wel in? Dat je met notuleren te mooie taal wilt gebruiken? En ook met alledaagse gesprekken? Dit is geen verwijt naar jou toe hoor, het lijkt me voor jou juist erg vervelend.

En het straal niet naar je luisteren, vind ik ook erg onbeleefd en zegt meer over hen dan over jou.

quote:elf12 schreef op 30 juni 2016 @ 08:04:

Over notuleren. Ik roep altijd 'Even voor de notulen; wat is nu precies de afspraak en wie gaat dit uitvoeren?'. Ik krijg altijd een antwoord. Niemand wil ten onrechte zijn/haar naam op de afsprakenlijst hebben staan.

Dat werkt niet. Het is niet mogelijk voor mij, die vraag te stellen. Vreemd. Ik zou denken: Als een andere notulist deze m.i. belangrijke vraag kan stellen, moet ik dat ook kunnen. Je moet ontvankelijk zijn voor communicatie.



Wat mijn taalsterkte betreft: Communicatief ben ik erg goed, wordt er gezegd. Tijdens de pauze of in een één-op-één-gesprek heb ik wel wat humor. Dat zie je soms ook in mijn berichten in andere topics op dit forum. Om te notuleren kijk ik op de eerste plaats hoe anderen de notulen hebben gemaakt. Ik woon normaal de vergaderingen bij. Korte tijd daarna (na ongeveer een dag, of slechts na een paar uur) zie ik de notulen al in mijn mailbox. Hoe is de lay-out? Hoe zijn die zinnen gemaakt. Ik schrijf de notulen doorgaans zonder humor. Dat is op mijn werk het taalgebruik in de notulen.

Misschien tijd voor ander werk Hans66, waar de groep collega's beter bij je past.

Collega's die om de haverklap staan te roken. En dan heb ik het niet over 5 minuten per keer. En dan klagen als niet-rokende collega's even 2 minuten op de gang staan te kletsen over privé dingen, want dat kan echt niet in de baas z'n tijd Tegenwoordig neem ik letterlijk m'n rookpauzes en ga bij de rokers staan, zonder zelf te roken (en zo dat ik het niet inadem uiteraard) en eis ik dus gewoon rookpauzes op

quote:Lapflop schreef op 30 juni 2016 @ 09:35:

Misschien tijd voor ander werk Hans66, waar de groep collega's beter bij je past.Ik zou wel willen, maar mijn werk is gesubsidieerd. Ik heb een vorm van autisme, maar ik zie niet in waarom mijn werk gesubsidieerd moet zijn. Ik heb op het werk mijn beperkingen niet helder. Ik ben onderhand ook te oud om ander werk te zoeken. Ik kom toch niet aan de bak.

quote:hans66 schreef op 30 juni 2016 @ 10:11:

[...]



Ik zou wel willen, maar mijn werk is gesubsidieerd. Ik heb een vorm van autisme, maar ik zie niet in waarom mijn werk gesubsidieerd moet zijn. Ik heb op het werk mijn beperkingen niet helder. Ik ben onderhand ook te oud om ander werk te zoeken. Ik kom toch niet aan de bak.

Het klinkt misschien niet zo aardig, maar ik lees veel dingen die volgens jou niet kunnen en ook dat dit de schuld van anderen is. Jij kunt geen ander werk krijgen, door anderen hun fouten kun jij niet leren notuleren, anderen luisteren niet naar jou. Er zal vast een kern van waarheid inzitten, maar jij kunt niet iemand anders gedrag veranderen alleen dat van jezelf. Dus je hebt twee keuzes: of je blijft je ergeren en ongelukkig op je werk, of je probeert er zelf het beste van te maken. Accepteer dat anderen niet zo'n goed hun aandacht bij gesprekken kunnen houden als jij en dus slechter luisteren. Maak een plan waarbij je voorstelt dat je na een vergadering je vragen kunt stellen, zodat je daarna je notulen uit kunt werken ipv direct tijdens de vergadering. Bedenk wat je zou willen doen als extra taak tegen verveling en stel dit voor aan je leidinggevende.



Jij bent de enige die het leuker voor jezelf kan maken.

quote:Pyjamabroek schreef op 30 juni 2016 @ 09:57:

Collega's die om de haverklap staan te roken. En dan heb ik het niet over 5 minuten per keer. En dan klagen als niet-rokende collega's even 2 minuten op de gang staan te kletsen over privé dingen, want dat kan echt niet in de baas z'n tijd Tegenwoordig neem ik letterlijk m'n rookpauzes en ga bij de rokers staan, zonder zelf te roken (en zo dat ik het niet inadem uiteraard) en eis ik dus gewoon rookpauzes op

Dat probleem zou ik overigens niet hebben; hoewel leerlingen bij ons op school stiekem roken. Roken is op mijn werkplek door niemand toegestaan: door de leerlingen niet, en door de collega's niet.



Verder begrijp ik dat collega's zo nodig moeten roken en zitten te klessebessen over van alles en nog wat terwijl de andere collega's zitten te werken.

quote:hans66 schreef op 30 juni 2016 @ 10:11:

[...]



Ik zou wel willen, maar mijn werk is gesubsidieerd. Ik heb een vorm van autisme, maar ik zie niet in waarom mijn werk gesubsidieerd moet zijn. Ik heb op het werk mijn beperkingen niet helder. Ik ben onderhand ook te oud om ander werk te zoeken. Ik kom toch niet aan de bak.





Komt het misschien door je autisme dat je niet aanvoelt wat het geschiktste moment is om iets te vragen? Storen anderen zich daar aan?

Bij een op een gesprekken kan dat gemakkelijker zijn zijn, waardoor je communicatief sterk wordt genoemd, dan in een groepssetting.

Hans, het lastige is dat je vanuit je eigen referentiekader denkt. Logisch, gezien je autisme. En je probeert alles te beredeneren, want overal moet een reden voor zijn. Die is er ook altijd, maar soms is die niet te beargumenteren.

Mijn dochter is ook autistisch, en net als jij communicatief erg vaardig. Dat is aangeleerd gedrag (en ik heb het vermoeden dat dat bij jou ook zo is), maar helaas houdt niet iedereen zich aan de regels. Dan lig je er als autist van af, want dan snap je de communicatie niet meer. Jij houdt je aan de regels, zij niet. Dat hoeft dus niet aan jou te liggen, maar aan de ander die zich niet aan de regels houdt. Als ik het zo lees, willen ze op dat moment niet met je praten, maar blijf jij hun aandacht zoeken door naam noemen, oogcontact maken. Dat is de goede manier, maar hoe bedreven ben jij in het lezen van de nonverbale signalen die op dat moment jouw 'verzoek tot communicatie' afwijzen? Mijn dochter is er slecht in, vooral omdat ze op dat moment haar eigen verzoek belangrijk vind en er voor kiest om niet te zoeken naar de nonverbale signalen. En ik noem het bewust kiezen, omdat als zij er wél voor kiest, zij ze meestal toch wel ziet. Maar dat kost meer moeite. En dat is niet uit luiheid, maar haar drang tot antwoord krijgen. Maar als dat een paar keer te vaak gebeurd is, is de gesprekspartner er op bedacht, en worden de verzoeken tot communicatie op een hardere manier afgewezen, door negeren. Omdat zij uit ervaring weten dat zij niet reageert op de subtielere signalen van de afwijzing van het verzoek tot communicatie. Dit lees ik bij jou ook een beetje terug, dat mensen een hardere manier van afwijzen kiezen dan volgens de regels correct is. Kan het zijn dat jij dus niet reageert op hun subtielere signalen? Ofwel omdat je ze niet 'wil' zien, ófwel omdat jij ze niet goed kan lezen?



Notuleren is trouwens een kunst, helemaal als de gespreksleider niet vaardig is. Dat hij of zij jou niet erkent tijdens een vergadering is niet correct. Goed van je dat je heb aangegeven dat je dat niet meer wil doen.

quote:floflo schreef op 30 juni 2016 @ 10:39:

Komt het misschien door je autisme dat je niet aanvoelt wat het geschiktste moment is om iets te vragen? Storen anderen zich daar aan?

Ik wou dat ik daar de vinger op kon leggen. Zie het berichtje hierboven dat een notulist een vergaderingsvoorzitter iets wil vragen. Hem/haar lukt dat, mij niet. Ik denk eerder dat mijn lichaamstaal, non-verbale of zelfs verbale communicatie niet goed is. Op een of andere manier valt dat niet op. Zelfs als ik heel luid iemands naam noem, hoort hij/zij het niet. De oorzaak zoek ik wel bij mijzelf. Ik kaartte dat onlangs aan bij mijn leidinggevende (en later ga ik daar uitgebreider met haar over praten), maar zij heeft geen idee. Ik heb wel tegen haar gezegd dat mijn manier van contact zoeken niet goed is. Ik weet wel een filmpje hoe je jezelf in een gesprek mengt (het is gemaakt door mensen met en zonder autisme). Zoals het daar gebeurt, is het goed. Als ik het overneem, mislukt dat.



Soms is datgene wat ik wil vragen werkgerelateerd, en kan ik alleen verder met mijn werk, als de vraag beantwoord is. Ik vind het vreemd (eigenlijk ontoelaatbaar) dat ik mijn werk moet laten liggen omdat ik dingen niet kan vragen. Het kan via de werkmail, maar die vorm van communicatie kan ik te traag vinden. De andere persoon moet dan eerst op het idee komen om in zijn of haar werkmail te kijken en dan mijn mailtje te lezen.



quote:Bij een op een gesprekken kan dat gemakkelijker zijn zijn, waardoor je communicatief sterk wordt genoemd, dan in een groepssetting.Soms krijg ik deze mogelijkheid ook wel in een groepssetting. Er is dan geen voortdurend gesprek. Elk persoon zegt dan af en toe wat, en dan valt er een paar seconden stilte. Dan reageer ik, of iemand anders.

quote:MadameHooch schreef op 30 juni 2016 @ 10:56:

Hans, het lastige is dat je vanuit je eigen referentiekader denkt. Logisch, gezien je autisme. En je probeert alles te beredeneren, want overal moet een reden voor zijn. Die is er ook altijd, maar soms is die niet te beargumenteren.

Mijn dochter is ook autistisch, en net als jij communicatief erg vaardig. Dat is aangeleerd gedrag (en ik heb het vermoeden dat dat bij jou ook zo is), maar helaas houdt niet iedereen zich aan de regels. Dan lig je er als autist van af, want dan snap je de communicatie niet meer. Jij houdt je aan de regels, zij niet. Dat hoeft dus niet aan jou te liggen, maar aan de ander die zich niet aan de regels houdt. Als ik het zo lees, willen ze op dat moment niet met je praten, maar blijf jij hun aandacht zoeken door naam noemen, oogcontact maken. Dat is de goede manier, maar hoe bedreven ben jij in het lezen van de nonverbale signalen die op dat moment jouw 'verzoek tot communicatie' afwijzen?

In de pauze of in een andere social talk-setting kan men de vrijheid hebben om te kiezen met wie je wilt praten en wie niet. In een werksituatie vind ik dat minder toelaatbaar. Je kunt communicatie afwijzen (zelfs als ik die non-verbale signalen wél zie), maar hoe gepast is dat, als die communicatie werkgerelateerd is?



Een voorbeeld: Ik ben aan het werk en een teamleider, een leidinggevende of een systeembeheerder komt binnen. Hij heeft informatie voor mij, die volgens hem belangrijk is. Iets wat ik vrij dringend moet weten. Ik weet dat niet van te voren of die communicatie belangrijk is. Ik negeer hem. Ik blijf met mijn ogen op mijn beeldscherm gericht en blijf doorwerken. Ik negeer hem. Hij ziet die signalen dat ik geen communicatie met hem wens. Mag hij mij als leidinggevende storen of niet? Ik vind dat hij dat zeker wel mag. Dat is een andere setting dan social talk. In een sociale niet-werk-setting, kun je je gesprekspartners uitkiezen. Met die persoon ga ik een gesprek aan, en met die persoon niet. Anderen hebben hun voorkeuren; ik ben daar niet zoveel anders in. Op het gebied van werk, vind ik dat minder voor de hand liggend. Het is wel een onderwerp dat ik zou moeten aankaarten, want iets zegt mij dat ik onbewust fouten maak.



quote:Mijn dochter is er slecht in, vooral omdat ze op dat moment haar eigen verzoek belangrijk vind en er voor kiest om niet te zoeken naar de nonverbale signalen. En ik noem het bewust kiezen, omdat als zij er wél voor kiest, zij ze meestal toch wel ziet. Maar dat kost meer moeite. En dat is niet uit luiheid, maar haar drang tot antwoord krijgen. Maar als dat een paar keer te vaak gebeurd is, is de gesprekspartner er op bedacht, en worden de verzoeken tot communicatie op een hardere manier afgewezen, door negeren. Omdat zij uit ervaring weten dat zij niet reageert op de subtielere signalen van de afwijzing van het verzoek tot communicatie. Dit lees ik bij jou ook een beetje terug, dat mensen een hardere manier van afwijzen kiezen dan volgens de regels correct is. Kan het zijn dat jij dus niet reageert op hun subtielere signalen? Ofwel omdat je ze niet 'wil' zien, ófwel omdat jij ze niet goed kan lezen?

Daar probeer ik de vinger op te krijgen? Ik denk dat het probleem tweeërlei is:

- Ik zie de signalen niet dat anderen niet in zijn voor een vraag. Soms zie ik ze wel, maar ik moet ze bewust negeren omdat datgene wat ik wil zeggen werkgerelateerd en belangrijk is. Voordat ik de vraag heb gesteld, weet de persoon niet wat ik wil zeggen;

- De andere persoon ziet niet dat ik iets wil zeggen. Hij ziet wel dat iemand anders iets wil zeggen. Ik zou denken: dan kijk ik het kunstje af bij degene die dat wel lukt. Leuk bedacht, maar het werkt toch niet. Er moet iets zijn wat ik anders doe dan anderen. Ik kan daar niet de vinger op leggen, en mijn leidinggevende ook niet. Ik kan vragen of zij op wil letten en mij en de personen rondom mij te observeren, en vragen welke fouten ik maak, die anderen blijkbaar niet maken.



quote:Notuleren is trouwens een kunst, helemaal als de gespreksleider niet vaardig is. Dat hij of zij jou niet erkent tijdens een vergadering is niet correct. Goed van je dat je heb aangegeven dat je dat niet meer wil doen.Inderdaad. Hoewel dat niet definitief is. Als een gespreksleider besluit wel meer op te letten, ben ik weer opnieuw bereid te notuleren.

Ik vind het knap hoe je jezelf openstelt naar je leidinggevende en openstaat voor suggesties en dingen probeert.

Zou het kunnen zijn dat je teveel nadenkt bij wat de regels zijn, dat het geforceerd overkomt? Ik vind dat Madame Hooch het duidelijk heeft verwoord, ze legt er m.i. precies de vinger op.

Mijn ergernis is trouwens: ik zorg thuis heel goed voor mijn plantjes, maar op kantoor hebben we van die zielepietjes staan.

Die zijn niet meer te redden, maar worden nota bene door een bedrijf verzorgd!



Maar goed, ook weer niet belangrijk genoeg om er wat aan te doen

Floflo, zijn kunstplanten niet een optie? Die zijn net echt, kleden de kantoorruimte of de personeelskamer (waar het personeel pauzeert) aan, maar behoeven geen verzorging.



Trouwens, uit het bovenstaande zou misschien lijken dat er voortdurend problemen zijn met sociale interacties met andere collega's, waarschijnlijk omdat ik daar nogal de nadruk op heb gelegd. Het zijn op zich kleine ergernissen; feitelijk kan ik het vaak erg goed met de collega's vinden. Ik word uitgesproken populair genoemd.



Een grappig voorbeeld. Een paar collega's staan bij de koffieautomaat en ergeren zich eraan, dat ze zo lang moeten wachten. Op het display is een zandloper afgebeeld die de geschatte tijd aangeeft. Ik zeg: "Geen wonder dat het zo lang duurt! Kijk, de koffie gaat door een zand-, eh... koffieloper."



Ik was een langere tijd ziek geweest. Een collega zei dat het in die tijd saai was, zonder mij in de buurt. Het is wel zo, dat ik wat kleur aan de dag geef. Dat ik best wel gewild ben, bleek, toen ik een stem hoorde. Ik vroeg me af, waar de stem vandaan kwam. Er was een vrouw in een mooie auto! "Zo," zei ik: "Jij hebt het mooi voor elkaar!" Zij: "Ja, mijn vriend gaf mij dat!" Ik: "O... dan moet ik maar een vriendin vinden die mij een Rolls Royce schenkt. "

Mijn ergernis op het werk:

projectleiders die bakken met geld verdienen

en bij alles zeggen dat de lijn(organisatie) het maar moet doen/oplossen (zonder er uren voor aan te vragen)

of dat de scope afgeslankt moet worden (zodat de lijn het halve project moet afmaken)

en dat de lijn niet meewerkend genoeg is geweest (zogenaamde vereisten na afloop van het project presenteren, terwijl wij er nog nooit van gehoord hadden)

en dat alles in productie moet omdat het budget opeens op is.



Vervolgens schrijven ze op Linkedin dat ze een succesvolle implementatie hebben gedaan.



Twee verschillende projectleiders hadden mij niet uitgenodigd voor meeting/vergadering. En dan achteraf de genomen besluiten op mijn bordje donderen.



Wat een stelletje hufters. Incapabele, arrogante lui.

Ik zou wel eens een topic willen openen over incompetente projectleiders.



Ik heb soms zin om projectleider te worden en om wèl verantwoordelijkheid te nemen en goed te plannen en de lijn te betrekken.

Hans, ik lees natuurlijk al heel wat jaren regelmatig posts van je op het forum en het viel me gisteren inderdaad op dat je nu nogal de nadruk op ergernissen legde, terwijl me dat niet eerder opgevallen was. Vandaar dat ik dacht dat je mogelijk op het moment vermoeider en/of gestresster bent dan anders.



Zoals ik gisteren al aangaf, als ik zelf moe en gestresst ben, ga ik ook piekeren over alles wat niet goed gaat (of lijkt te gaan) in dit soort situaties. Terwijl ik als ik uitgerust en ontspannen ben, veel makkelijker mijn schouders erover op kan halen en denken: 'Oke, er was even een irritatie maar dat hoort nou eenmaal bij het leven. Klaar.'

quote:anoniem300620161 schreef op 30 juni 2016 @ 21:48:

Mijn ergernis op het werk:

projectleiders die bakken met geld verdienen

en bij alles zeggen dat de lijn(organisatie) het maar moet doen/oplossen (zonder er uren voor aan te vragen)

of dat de scope afgeslankt moet worden (zodat de lijn het halve project moet afmaken)

en dat de lijn niet meewerkend genoeg is geweest (zogenaamde vereisten na afloop van het project presenteren, terwijl wij er nog nooit van gehoord hadden)

en dat alles in productie moet omdat het budget opeens op is.



Vervolgens schrijven ze op Linkedin dat ze een succesvolle implementatie hebben gedaan.



Twee verschillende projectleiders hadden mij niet uitgenodigd voor meeting/vergadering. En dan achteraf de genomen besluiten op mijn bordje donderen.



Wat een stelletje hufters. Incapabele, arrogante lui.

Ik zou wel eens een topic willen openen over incompetente projectleiders.



Ik heb soms zin om projectleider te worden en om wèl verantwoordelijkheid te nemen en goed te plannen en de lijn te betrekken.Nou, wat let je?

Anoniem en Dana,



Die neiging heb ik ook weleens. Een projectleider worden of een leidinggevende. Dan maakte ik allerlei diagrammetjes. Bij management moet ik denken aan een Gantt-diagram. Men kan dan volgens een duidelijk grafisch systeem leiding geven aan een groep waarbij de taken worden verdeeld, en waarbij een schatting kan worden gemaakt van hoelang een taak kost.



Op de verticale as zet je de taken en/of de personen neer. Op de horizontale as de tijd. Een voorbeeld van een willekeurig Gantt-diagram (zo even van het internet geplukt) is:







Het diagram moet als volgt gelezen worden:

- Taak 1 is het hele project;

- Taken 2 en 3 worden gestart;

- Als taak 2 klaar is, beginnen de taken 4 en 5;

- Als de taken 3 en 4 klaar zijn, begint taak 6;

- Als taak 5 klaar is begint taak 7;

- Als taak 6 klaar is begint taak 8;

- Als de taken 7 en 8 klaar zijn, is het hele project voltooid.



Iets soortgelijks kom ik ook tegen bij het maken van gerechten (hier wel off-topic). Verticaal staan de bereidingswijzen van één of meerdere ingrediënten en horizontaal de tijd dat de bereiding van het gehele gerecht in beslag neemt.

quote:Bugs_Bunny schreef op 01 juli 2016 @ 15:32:

Ga je lekker? Als dit Hans nou helpt. Lekker triest om hem uit te gaan zitten lachen. Of ga je nou weer janken?

Een teamleider kwam een tijd geleden naar mij toe en vroeg of ik bestanden die hij mij gemaild heeft, wou uitprinten. Een van die bestanden was een gigantisch groot Gantt-diagram. Als ik die zou verkleinen tot een A4, wordt de tekst (c.q. namen van projecten, deelprojecten en taken) zo klein dat het zwarte streepjes wordt. Daar valt geen chocola meer van te maken.



Ik kan me voorstellen dat managers steun hebben aan dergelijke schema's. Pietje doet dit, Klaasje doet dat, en als zij beiden klaar zijn, bekijkt Marietje de resultaten van Pietje en Klaasje en gaat ze daarmee verder. Dat is dan het eerste project. Dan rapporteert Marietje haar resultaten aan haar leidinggevende, voor wie dat deelproject 1 is. Dan start zij deelproject 2 op, voor wie zij andere personen benadert.



Op het werk ben ik verantwoordelijk voor het bestellen van de voorraad. Daar ben ik niet alleen betrokken. Ik stel een bestellijst vast, stuurt die naar de medewerker die toegang heeft tot de website van de leverancier. Zij doet vervolgens de bestelling bij die leverancier. Dan komt de bestelling binnen, en dat wordt gemeld door de conciërge. "Hans, ik heb een bestelling binnen gekregen." Ik: "Oké, bedankt. Ik zal het verwerken." (dat is uitpakken, opbergen, en de pakbon verwerken in mijn voorraadsysteem, een Excel-bestand.)

Grootste ergernis op mijn werk: collega's die van alles doen om je buiten te sluiten, maar zodra ze een standje of waarschuwing krijgen willen ze opeens dat je ze steunt. Want ze hebben het nu zo moeilijk. Dit zijn geen leuke collega's

En je werkt tijd voor tijd dan? Hebt de zegen van je meerdere? Anders zou ik ook vraagtekens plaatsen.