Psyche
alle pijlers
Levenservaringen gemist?
vrijdag 1 juli 2016 14:35
Goedemiddag dames. Hoe belangrijk zijn levenservaringen? Ik weet dat ik veel ervaringen heb gemist qua liefde en vriendschappen. Ik voel me soms daardoor zo buitengesloten en denk altijd 'heb ik iets gemist'? Wat zijn levenservaringen waarvan jij denkt..had ik maar dat niet mis laten lopen? en hoe kan je alsnog op 24 jarige leeftijd ervaringen inhalen?
vrijdag 1 juli 2016 23:56
quote:Jennifer19 schreef op 01 juli 2016 @ 23:49:
[...]
Welke? na je 25ste gaat het snelWas dat maar waar. Nee, het gaat heel langzaam. Als de Titanic die op een ijsberg vaart: traag, maar onafwendbaar noodlot, het einde besloten in elke minuut, elk streven een sterven. Het einde staat vast en toch moet je verder, stap na tergende stap
[...]
Welke? na je 25ste gaat het snelWas dat maar waar. Nee, het gaat heel langzaam. Als de Titanic die op een ijsberg vaart: traag, maar onafwendbaar noodlot, het einde besloten in elke minuut, elk streven een sterven. Het einde staat vast en toch moet je verder, stap na tergende stap
zaterdag 2 juli 2016 07:32
quote:my-little-appletree schreef op 01 juli 2016 @ 16:23:
[...]
Helemaal afgeschreven ben je, had je dat niet door dan? Heeft niemand je dat verteld? Ik dacht dat iedereen met 25 een mail kreeg dat het leven nu voorbij was en je afgeschreven was als je niet al een partner, kind en koopwoning hebt...
Nee, niet gehad
Ik had wel een koopwoning... Misschien zijn ze me daarom vergeten....?
[...]
Helemaal afgeschreven ben je, had je dat niet door dan? Heeft niemand je dat verteld? Ik dacht dat iedereen met 25 een mail kreeg dat het leven nu voorbij was en je afgeschreven was als je niet al een partner, kind en koopwoning hebt...
Nee, niet gehad
Ik had wel een koopwoning... Misschien zijn ze me daarom vergeten....?
maandag 4 juli 2016 16:19
quote:Barbara1978 schreef op 01 juli 2016 @ 14:40:
Wat kun je nou op je 24ste gemist hebben?
Je hebt je hele leven nog voor je.
Maak je niet druk
De beste jaren zitten er pas aan te komen.Ik raak gewoon ontzettend jaloers als ik zie hoeveel vrouwen echt ''geleefd'' hebben in hun tienerjaren qua vriendjes, feestjes etc. Ik heb helemaal niks te melden, ik heb een ontzettend saai verleden en ik vind het gewoon deprimerend om zo ook nog vriendschappen te sluiten....ik heb gewoon geen boeiende leven geleid, ik ben al 24 en 6 jaar verspilt, 6 jaar vol feestjes, socializen etc. 6 jaren die ik niet terug kan krijgen, ik weet niet waar ik moet beginnen, ik weet ook niet hoe...elke dag word ikwakker en dan denk ik waarom? ik heb zoveel spijt, ik wil graag mijn leven terug maar dat kan niet, ik moet helaas verder en ergste van alles is.... ik weet niet hoe... ik weet het echt niet. De meeste leeftijdsgenoten zijn al gesetteld of zijn uitgefeest behalve ik....ik moet nog beginnen lijkt het, ik wil uit huis maar dat durf ik niet meer eens, ik krijg paniekaanvallen als ik daar aan denk....
Wat kun je nou op je 24ste gemist hebben?
Je hebt je hele leven nog voor je.
Maak je niet druk
De beste jaren zitten er pas aan te komen.Ik raak gewoon ontzettend jaloers als ik zie hoeveel vrouwen echt ''geleefd'' hebben in hun tienerjaren qua vriendjes, feestjes etc. Ik heb helemaal niks te melden, ik heb een ontzettend saai verleden en ik vind het gewoon deprimerend om zo ook nog vriendschappen te sluiten....ik heb gewoon geen boeiende leven geleid, ik ben al 24 en 6 jaar verspilt, 6 jaar vol feestjes, socializen etc. 6 jaren die ik niet terug kan krijgen, ik weet niet waar ik moet beginnen, ik weet ook niet hoe...elke dag word ikwakker en dan denk ik waarom? ik heb zoveel spijt, ik wil graag mijn leven terug maar dat kan niet, ik moet helaas verder en ergste van alles is.... ik weet niet hoe... ik weet het echt niet. De meeste leeftijdsgenoten zijn al gesetteld of zijn uitgefeest behalve ik....ik moet nog beginnen lijkt het, ik wil uit huis maar dat durf ik niet meer eens, ik krijg paniekaanvallen als ik daar aan denk....
maandag 4 juli 2016 16:22
[quote]Jennifer19 schreef op 04 juli 2016 @ 16:19:
[...]
Ik raak gewoon ontzettend jaloers als ik zie hoeveel vrouwen echt ''geleefd'' hebben in hun tienerjaren qua vriendjes, feestjes etc. Ik heb helemaal niks te melden, ik heb een ontzettend saai verleden en ik vind het gewoon deprimerend om zo ook nog vriendschappen te sluiten....ik heb gewoon geen boeiende leven geleid, ik ben al 24 en 6 jaar verspilt, 6 jaar vol feestjes, socializen etc. 6 jaren die ik niet terug kan krijgenquote]
Ik heb meer geleefd en feestjes gehad tussen mijn 24e en mijn 44, dan daarvoor hoor
Je hebt nog tijd zat
[...]
Ik raak gewoon ontzettend jaloers als ik zie hoeveel vrouwen echt ''geleefd'' hebben in hun tienerjaren qua vriendjes, feestjes etc. Ik heb helemaal niks te melden, ik heb een ontzettend saai verleden en ik vind het gewoon deprimerend om zo ook nog vriendschappen te sluiten....ik heb gewoon geen boeiende leven geleid, ik ben al 24 en 6 jaar verspilt, 6 jaar vol feestjes, socializen etc. 6 jaren die ik niet terug kan krijgenquote]
Ik heb meer geleefd en feestjes gehad tussen mijn 24e en mijn 44, dan daarvoor hoor
Je hebt nog tijd zat
maandag 4 juli 2016 16:40
quote:cappi schreef op 02 juli 2016 @ 07:41:
Wat heeft het voor zin om met een soort van spijt terug te kijken op eventuele dingen die je gemist hebt. Het leven loopt zoals het loopt alhoewel je er zelf wel een hand in kan hebben. Trouwens je bent 24, je hebt nog heel leven voor je.Nu durf ik niet meer uit huis te gaan,... op mijn 24ste, ik heb gewoon zoveel angsten ervoor...ik weet het gewoon niet meer.
Wat heeft het voor zin om met een soort van spijt terug te kijken op eventuele dingen die je gemist hebt. Het leven loopt zoals het loopt alhoewel je er zelf wel een hand in kan hebben. Trouwens je bent 24, je hebt nog heel leven voor je.Nu durf ik niet meer uit huis te gaan,... op mijn 24ste, ik heb gewoon zoveel angsten ervoor...ik weet het gewoon niet meer.
dinsdag 5 juli 2016 11:13
Een tip die ik je kan geven, is dat het geen nut heeft je druk te maken over wat je "gemist" hebt in het het verleden.
Wat geweest is, daar verander je helemaal niets meer aan.
Je helpt jezelf er niet mee door je daar druk over te maken.
Die energie kun je beter gebruiken om je situatie vanaf nu te veranderen.
Dus ga dingen bedenken die je kunt ondernemen; dingen waardoor je nieuwe ervaringen op kunt doen.
En verder kan ik je vertellen dat iedereens leven via een ander pad loopt.
Wat bijvoorbeeld relaties betreft, zoals je noemt, is het echt niet zo dat iedereen op dezelfde leeftijd zijn grote, eeuwigdurende liefde tegenkomt hoor.
Dat geldt ook voor allerlei andere gebeurtenissen uit het leven.
Dat loopt bij niemand volgens een plan en bij niemand perfect.
Wat geweest is, daar verander je helemaal niets meer aan.
Je helpt jezelf er niet mee door je daar druk over te maken.
Die energie kun je beter gebruiken om je situatie vanaf nu te veranderen.
Dus ga dingen bedenken die je kunt ondernemen; dingen waardoor je nieuwe ervaringen op kunt doen.
En verder kan ik je vertellen dat iedereens leven via een ander pad loopt.
Wat bijvoorbeeld relaties betreft, zoals je noemt, is het echt niet zo dat iedereen op dezelfde leeftijd zijn grote, eeuwigdurende liefde tegenkomt hoor.
Dat geldt ook voor allerlei andere gebeurtenissen uit het leven.
Dat loopt bij niemand volgens een plan en bij niemand perfect.
dinsdag 5 juli 2016 11:50
Wat je ook doet, doe het omdat je het zelf leuk vindt en niet omdat het 'zo hoort' of omdat social media het zegt. Hou jij zelf van feesten? Ga feesten. Hou je (ik noem maar wat) meer van met een boek op de bank? Doe dat. Of allebei. Maar doe het omdat jij er gelukkig van wordt, niet omdat het zo hoort of omdat je denkt dat dat zo hoort. Plus ik denk ook dat je 'al dat feesten van iedereen' overschat en leuker maakt dan het is, als in de films ofzo.
woensdag 6 juli 2016 14:08
quote:valerievaldera schreef op 05 juli 2016 @ 11:45:
Dan ga je nu toch lekker feesten als je daar zo'n zin in hebt? Je kan het verleden niet veranderen, maar wel wat je vandaag doet. Ga lekker deze zomer naar een festival, ofzo en leef je uit. Wie/Wat houdt je tegen?iets houdt mij tegen, ik weet niet wat. Het is spijt, enorme spijt, spijt van alles dat ik niet eerder voor mijzelf heb gezorgd, spijt dat ik niet egoistisch ben geweest en niet heb gezegd'' ik wil leven'' 6 jaar dat ik niet meer kan terug krijgen, zoveel kansen gemist, gemist om vrienden te maken, om een leven op te bouwen, dat ik gefaald heb en niet volwassenen was, spijt dat ik heb gefaald in het leven en nu alles moet gaan inhalen, en wie wilt nou weer een vrouw die 24 jaar is en nooit een vriend heeft gehad of vrienden heeft ook geen familie, ik probeer realistisch te blijven maar dit is gewoon een feit, ik heb mijn leven verpest en ik weet niet eens of ik nog zin heb om verder te gaan, voor wat , voor wie? ik zie het echt niet zitten....ik heb gewoon pech gehad in het leven, ik kan mij niet openstellen, ik heb mijn leven verpest.
Dan ga je nu toch lekker feesten als je daar zo'n zin in hebt? Je kan het verleden niet veranderen, maar wel wat je vandaag doet. Ga lekker deze zomer naar een festival, ofzo en leef je uit. Wie/Wat houdt je tegen?iets houdt mij tegen, ik weet niet wat. Het is spijt, enorme spijt, spijt van alles dat ik niet eerder voor mijzelf heb gezorgd, spijt dat ik niet egoistisch ben geweest en niet heb gezegd'' ik wil leven'' 6 jaar dat ik niet meer kan terug krijgen, zoveel kansen gemist, gemist om vrienden te maken, om een leven op te bouwen, dat ik gefaald heb en niet volwassenen was, spijt dat ik heb gefaald in het leven en nu alles moet gaan inhalen, en wie wilt nou weer een vrouw die 24 jaar is en nooit een vriend heeft gehad of vrienden heeft ook geen familie, ik probeer realistisch te blijven maar dit is gewoon een feit, ik heb mijn leven verpest en ik weet niet eens of ik nog zin heb om verder te gaan, voor wat , voor wie? ik zie het echt niet zitten....ik heb gewoon pech gehad in het leven, ik kan mij niet openstellen, ik heb mijn leven verpest.
woensdag 6 juli 2016 17:40
Ja, dit is een moeilijke om op te reageren.
Je zit zo diep...net als ik, daarom probeer ik het toch maar.
Ik vraag me af of het echt spijt is.
Tussen de tegels door lees ik veel verdriet en eenzaamheid. Wanhoop en onvermogen, maar ook onervarenheid en onzekerheid.
Misschien zou je het best redden als je een paar goede vrienden had.
Maar je eigen mentaliteit zit je op dit moment in de weg.
En je weet ook niet beter, je hebt misschien nooit het gevoel gehad dat het ook anders kan.
Ik heb nu ook het gevoel dat ik mijn leven verpest heb. Dat gevoel kan heel sterk zijn. Ik weet hoe het je in zijn greep kan krijgen. Daarom reageer ik ook.
Er zijn 6 jaar verloren schrijf je, in de zin van dat je niet echt je leven hebt geleefd.
Wat heb je wel gedaan tot nu toe?
Doe je aan sport? Speel je een muziekinstrument? Heb je een hobby? Heb je een diploma? Heb je ooit een huisdier gehad?
Ik heb zelf wel tussen mijn 17e en 24e flink gefeest, maar ben ook verslaafd geraakt aan wiet roken en heb mijn studie niet afgemaakt.
Bij mij was het zo dat ik door een verkeersongeval op mijn 16e zwaar gewond raakte. Maar toen ik het overleefd had kreeg ik ineens zoiets van: en nu ga ik leven...Want ik was toch al bijna dood. Een vrij fatalistische houding had ik er aan over gehouden.
Jammer voor mijn longen, jammer voor mijn diploma, ook een beetje spijt daarvan.
Sommige ervaringen zijn niet erg bevorderlijk voor de rest van je ontwikkeling.
Heel erg dat je zo angstig bent geworden, was dat altijd al zo?
Of is dat van de laatste tijd?
Anders zou je al vast kunnen beginnen met het opbouwen van kleine ervaringen.
Dat je een keer een lekker etentje kookt en wat mensen uitnodigt bijvoorbeeld.
Dat kun je overigens ook thuis doen.
Je wilt meer uit het leven halen dan dat je op dit moment lukt.
Je ziet het niet meer zitten en dat gevoel ken ik maar al te goed.
Je mist een doel, een invulling, iets om voor te leven. Soms kan een mens ineens helemaal vastlopen.
Weet je zelf waar het vandaan komt?
Je mag best van je af schrijven hier, ook als je therapie zoekt.
De wachttijden zijn vaak zo lang.
Ik zal proberen te reageren
Je zit zo diep...net als ik, daarom probeer ik het toch maar.
Ik vraag me af of het echt spijt is.
Tussen de tegels door lees ik veel verdriet en eenzaamheid. Wanhoop en onvermogen, maar ook onervarenheid en onzekerheid.
Misschien zou je het best redden als je een paar goede vrienden had.
Maar je eigen mentaliteit zit je op dit moment in de weg.
En je weet ook niet beter, je hebt misschien nooit het gevoel gehad dat het ook anders kan.
Ik heb nu ook het gevoel dat ik mijn leven verpest heb. Dat gevoel kan heel sterk zijn. Ik weet hoe het je in zijn greep kan krijgen. Daarom reageer ik ook.
Er zijn 6 jaar verloren schrijf je, in de zin van dat je niet echt je leven hebt geleefd.
Wat heb je wel gedaan tot nu toe?
Doe je aan sport? Speel je een muziekinstrument? Heb je een hobby? Heb je een diploma? Heb je ooit een huisdier gehad?
Ik heb zelf wel tussen mijn 17e en 24e flink gefeest, maar ben ook verslaafd geraakt aan wiet roken en heb mijn studie niet afgemaakt.
Bij mij was het zo dat ik door een verkeersongeval op mijn 16e zwaar gewond raakte. Maar toen ik het overleefd had kreeg ik ineens zoiets van: en nu ga ik leven...Want ik was toch al bijna dood. Een vrij fatalistische houding had ik er aan over gehouden.
Jammer voor mijn longen, jammer voor mijn diploma, ook een beetje spijt daarvan.
Sommige ervaringen zijn niet erg bevorderlijk voor de rest van je ontwikkeling.
Heel erg dat je zo angstig bent geworden, was dat altijd al zo?
Of is dat van de laatste tijd?
Anders zou je al vast kunnen beginnen met het opbouwen van kleine ervaringen.
Dat je een keer een lekker etentje kookt en wat mensen uitnodigt bijvoorbeeld.
Dat kun je overigens ook thuis doen.
Je wilt meer uit het leven halen dan dat je op dit moment lukt.
Je ziet het niet meer zitten en dat gevoel ken ik maar al te goed.
Je mist een doel, een invulling, iets om voor te leven. Soms kan een mens ineens helemaal vastlopen.
Weet je zelf waar het vandaan komt?
Je mag best van je af schrijven hier, ook als je therapie zoekt.
De wachttijden zijn vaak zo lang.
Ik zal proberen te reageren
woensdag 6 juli 2016 23:55
quote:shisha schreef op 06 juli 2016 @ 17:40:
Ja, dit is een moeilijke om op te reageren.
Je zit zo diep...net als ik, daarom probeer ik het toch maar.
Ik vraag me af of het echt spijt is.
Tussen de tegels door lees ik veel verdriet en eenzaamheid. Wanhoop en onvermogen, maar ook onervarenheid en onzekerheid.
Misschien zou je het best redden als je een paar goede vrienden had.
Maar je eigen mentaliteit zit je op dit moment in de weg.
En je weet ook niet beter, je hebt misschien nooit het gevoel gehad dat het ook anders kan.
Ik heb nu ook het gevoel dat ik mijn leven verpest heb. Dat gevoel kan heel sterk zijn. Ik weet hoe het je in zijn greep kan krijgen. Daarom reageer ik ook.
Er zijn 6 jaar verloren schrijf je, in de zin van dat je niet echt je leven hebt geleefd.
Wat heb je wel gedaan tot nu toe?
Doe je aan sport? Speel je een muziekinstrument? Heb je een hobby? Heb je een diploma? Heb je ooit een huisdier gehad?
Ik heb zelf wel tussen mijn 17e en 24e flink gefeest, maar ben ook verslaafd geraakt aan wiet roken en heb mijn studie niet afgemaakt.
Bij mij was het zo dat ik door een verkeersongeval op mijn 16e zwaar gewond raakte. Maar toen ik het overleefd had kreeg ik ineens zoiets van: en nu ga ik leven...Want ik was toch al bijna dood. Een vrij fatalistische houding had ik er aan over gehouden.
Jammer voor mijn longen, jammer voor mijn diploma, ook een beetje spijt daarvan.
Sommige ervaringen zijn niet erg bevorderlijk voor de rest van je ontwikkeling.
Heel erg dat je zo angstig bent geworden, was dat altijd al zo?
Of is dat van de laatste tijd?
Anders zou je al vast kunnen beginnen met het opbouwen van kleine ervaringen.
Dat je een keer een lekker etentje kookt en wat mensen uitnodigt bijvoorbeeld.
Dat kun je overigens ook thuis doen.
Je wilt meer uit het leven halen dan dat je op dit moment lukt.
Je ziet het niet meer zitten en dat gevoel ken ik maar al te goed.
Je mist een doel, een invulling, iets om voor te leven. Soms kan een mens ineens helemaal vastlopen.
Weet je zelf waar het vandaan komt?
Je mag best van je af schrijven hier, ook als je therapie zoekt.
De wachttijden zijn vaak zo lang.
Ik zal proberen te reagerenheel mijn leven heb ik de angst gehad dat ik niet geaccepteerd word door andere mensen. ,'ik hoor er toch niet bij'. Ik heb een heel laag zelfeigenwaarde 'ik hoor vaak je verdient het niet om lol te hebben' zo zijn we opgegroeid , ja sorry maar ik zie het gewoon niet meer zitten. Spijt is een dodelijke emotie, het kan je tot waanzin drijven. Ik was op mijn 17e zo fris en fruitig en nu....ben ik en voel ik mij beschadigd, ik vind dat ik niks verdien, geen liefde, daarom heb ik ook nooit een vriend genomen, geloof mij er waren genoeg kansen. Zelf liefde daar begint het mee, mijn zusje is zo braaf, zij heeft het goed aangepakt....ik niet echt.
Ja, dit is een moeilijke om op te reageren.
Je zit zo diep...net als ik, daarom probeer ik het toch maar.
Ik vraag me af of het echt spijt is.
Tussen de tegels door lees ik veel verdriet en eenzaamheid. Wanhoop en onvermogen, maar ook onervarenheid en onzekerheid.
Misschien zou je het best redden als je een paar goede vrienden had.
Maar je eigen mentaliteit zit je op dit moment in de weg.
En je weet ook niet beter, je hebt misschien nooit het gevoel gehad dat het ook anders kan.
Ik heb nu ook het gevoel dat ik mijn leven verpest heb. Dat gevoel kan heel sterk zijn. Ik weet hoe het je in zijn greep kan krijgen. Daarom reageer ik ook.
Er zijn 6 jaar verloren schrijf je, in de zin van dat je niet echt je leven hebt geleefd.
Wat heb je wel gedaan tot nu toe?
Doe je aan sport? Speel je een muziekinstrument? Heb je een hobby? Heb je een diploma? Heb je ooit een huisdier gehad?
Ik heb zelf wel tussen mijn 17e en 24e flink gefeest, maar ben ook verslaafd geraakt aan wiet roken en heb mijn studie niet afgemaakt.
Bij mij was het zo dat ik door een verkeersongeval op mijn 16e zwaar gewond raakte. Maar toen ik het overleefd had kreeg ik ineens zoiets van: en nu ga ik leven...Want ik was toch al bijna dood. Een vrij fatalistische houding had ik er aan over gehouden.
Jammer voor mijn longen, jammer voor mijn diploma, ook een beetje spijt daarvan.
Sommige ervaringen zijn niet erg bevorderlijk voor de rest van je ontwikkeling.
Heel erg dat je zo angstig bent geworden, was dat altijd al zo?
Of is dat van de laatste tijd?
Anders zou je al vast kunnen beginnen met het opbouwen van kleine ervaringen.
Dat je een keer een lekker etentje kookt en wat mensen uitnodigt bijvoorbeeld.
Dat kun je overigens ook thuis doen.
Je wilt meer uit het leven halen dan dat je op dit moment lukt.
Je ziet het niet meer zitten en dat gevoel ken ik maar al te goed.
Je mist een doel, een invulling, iets om voor te leven. Soms kan een mens ineens helemaal vastlopen.
Weet je zelf waar het vandaan komt?
Je mag best van je af schrijven hier, ook als je therapie zoekt.
De wachttijden zijn vaak zo lang.
Ik zal proberen te reagerenheel mijn leven heb ik de angst gehad dat ik niet geaccepteerd word door andere mensen. ,'ik hoor er toch niet bij'. Ik heb een heel laag zelfeigenwaarde 'ik hoor vaak je verdient het niet om lol te hebben' zo zijn we opgegroeid , ja sorry maar ik zie het gewoon niet meer zitten. Spijt is een dodelijke emotie, het kan je tot waanzin drijven. Ik was op mijn 17e zo fris en fruitig en nu....ben ik en voel ik mij beschadigd, ik vind dat ik niks verdien, geen liefde, daarom heb ik ook nooit een vriend genomen, geloof mij er waren genoeg kansen. Zelf liefde daar begint het mee, mijn zusje is zo braaf, zij heeft het goed aangepakt....ik niet echt.
donderdag 7 juli 2016 05:13
quote:YellowLemon schreef op 01 juli 2016 @ 16:06:
Ik moet altijd een beetje lachen als ik geen relatie en misgelopen levenservaring in een combinatie lees.
Een relatie gaat i.m.o. om samen een team te zijn en een manier vinden om je leven gelukkig samen in te delen. Dan gaat het dus helemaal niet om "jou" maar om jullie. En je bent begin 20 eerder een uitzondering hoor, als je dan al een geslaagde relatie hebt.
Kun je beter uitleggen wat volgens jou dan "levenservaring" en een relatie zozeer met elkaar te maken hebben?het feit dat ik maagd beb op mijn 24ste vind ik triest
Ik moet altijd een beetje lachen als ik geen relatie en misgelopen levenservaring in een combinatie lees.
Een relatie gaat i.m.o. om samen een team te zijn en een manier vinden om je leven gelukkig samen in te delen. Dan gaat het dus helemaal niet om "jou" maar om jullie. En je bent begin 20 eerder een uitzondering hoor, als je dan al een geslaagde relatie hebt.
Kun je beter uitleggen wat volgens jou dan "levenservaring" en een relatie zozeer met elkaar te maken hebben?het feit dat ik maagd beb op mijn 24ste vind ik triest
donderdag 7 juli 2016 15:02
Spijt is een knagend iets.
Je bent in een negatieve spiraal terecht gekomen.
Net als ik. Ik zit op dit moment ook heel diep.
Anders had ik je nu ook niet kunnen begrijpen.
Voorheen had ik altijd een kracht, iets wat me aandreef als het moeilijk was.
Je schrijft dat je je niet kunt openstellen.
Ik ken ook de andere kant. Op dit moment lukt het me ook niet en dat geeft een wanhopig gevoel. Maar ik weet nog wel hoe mooi het leven was toen ik mijzelf wel open kon stellen voor het leven, de liefde en hoe ik alles voelde stromen.
Dus het kan wel, ik weet dat het bestaat.
Waarom lukt het mij dan niet om weer een klein beetje dichter bij dat gevoel te komen?
Het is heel erg frustrerend als het je niet lukt om je leven te leven en de tijd tikt voorbij en je weet het...je voelt je machteloos en gefrustreerd. Ik wel.
Ik weet ook niet hoe ik het kan veranderen. Voorheen lukte het mij altijd wel.
Tot ik een paar jaar geleden een paniekaanval kreeg en daarna kon ik mij niet meer ontspannen. Toen ben ik in de verkeerde mindset gedoken en het ging van kwaad tot erger. Ondanks sport en werk en yoga en ademhalingsoefeningen.
Daardoor verloor ik mensen en dingen die mij lief waren en ik kom niet over dat verdriet heen. Daar schaam ik me wel voor. Spijt, gemis.
Doel kwijt, vol met herinneringen die me overspoelen.
Toen ik gelukkig was had ik dat niet, dat ik zo veel dacht aan het verleden, aan dingen in mijn jeugd. Ik leefde mijn leven, dat was genoeg.
Als je je leven zou leven, zou je geen tijd hebben voor spijt. Maar dat vraagt om een andere mindset. En ondanks dat ik in het verleden heb laten zien dat ik die mindset toen had, van positief denken, moedig zijn, aanpakken en doorgaan...nu dus niet.
En ik weet niet waar het hem in zit.
Dit is een heel moeilijk iets, omdat het eigenlijk zo simpel is. Loslaten.
Maar loslaten is een passieve handeling. Een mentaliteit.
Als jij en ik dat gevoel van spijt nu los konden laten, dan zou het goede gevoel kunnen gaan stromen. Maar dat is makkelijk gezegd...
Er zitten natuurlijk allemaal haken en ogen aan, waardoor je weer blokkeert.
Dan blokkeert de stroom van het leven, de levensenergie en op dat moment heeft een mens het gevoel niet van zichzelf te houden.
Maar dat is niet waar. Deze mens is gewoon geblokkeerd. Vastgelopen in een negatieve spiraal.
Door negatieve ervaringen en trauma's verandert er iets in je hersenen, dat is onderzocht en bewezen.
Het zijn dus niet alleen de negatieve gedachten zelf waartegen je moet vechten, maar ook de chemische balans in je lichaam die je tegenwerkt. Dit maakt het zo gecompliceerd, waardoor je in die cirkel blijft hangen van angstig zijn en depressief.
Dat is waarom medicijnen zouden kunnen helpen, om die chemische cirkel even te doorbreken, terwijl je therapie krijgt met handvatten om je gedachten beter te controleren. En sport. En positieve ervaringen.
Maar je moet zo'n lange adem hebben, voordat je hulp hebt. In de tussentijd is het moeilijk om trots te zijn op jezelf.
Ik verwachtte meer van mezelf. Eigenlijk weet ik dat het ook kan, ik heb het laten zien aan mezelf en aan anderen.
Maar toch, het depressieve gevoel maakt het moeilijk om echt in de verbinding te staan met andere mensen. Dat voelt als een hele zware handicap.
Mensen die dichtbij me staan willen graag van me horen dat ik mij beter voel door hun gezelschap. Ik wil hen ook graag een goed gevoel geven, dus ik zeg van ja, terwijl ik intussen zo een akelig eenzaam rotgevoel heb dat ik mij een leugenaar voel.
Terwijl ik juist zo verlang naar het contact en het heel hard nodig heb, lukt het mij sinds anderhalf jaar niet meer om mij open te stellen. Alsof ik achter glas zit.
Ervaar jij dat ook zo?
Je bent in een negatieve spiraal terecht gekomen.
Net als ik. Ik zit op dit moment ook heel diep.
Anders had ik je nu ook niet kunnen begrijpen.
Voorheen had ik altijd een kracht, iets wat me aandreef als het moeilijk was.
Je schrijft dat je je niet kunt openstellen.
Ik ken ook de andere kant. Op dit moment lukt het me ook niet en dat geeft een wanhopig gevoel. Maar ik weet nog wel hoe mooi het leven was toen ik mijzelf wel open kon stellen voor het leven, de liefde en hoe ik alles voelde stromen.
Dus het kan wel, ik weet dat het bestaat.
Waarom lukt het mij dan niet om weer een klein beetje dichter bij dat gevoel te komen?
Het is heel erg frustrerend als het je niet lukt om je leven te leven en de tijd tikt voorbij en je weet het...je voelt je machteloos en gefrustreerd. Ik wel.
Ik weet ook niet hoe ik het kan veranderen. Voorheen lukte het mij altijd wel.
Tot ik een paar jaar geleden een paniekaanval kreeg en daarna kon ik mij niet meer ontspannen. Toen ben ik in de verkeerde mindset gedoken en het ging van kwaad tot erger. Ondanks sport en werk en yoga en ademhalingsoefeningen.
Daardoor verloor ik mensen en dingen die mij lief waren en ik kom niet over dat verdriet heen. Daar schaam ik me wel voor. Spijt, gemis.
Doel kwijt, vol met herinneringen die me overspoelen.
Toen ik gelukkig was had ik dat niet, dat ik zo veel dacht aan het verleden, aan dingen in mijn jeugd. Ik leefde mijn leven, dat was genoeg.
Als je je leven zou leven, zou je geen tijd hebben voor spijt. Maar dat vraagt om een andere mindset. En ondanks dat ik in het verleden heb laten zien dat ik die mindset toen had, van positief denken, moedig zijn, aanpakken en doorgaan...nu dus niet.
En ik weet niet waar het hem in zit.
Dit is een heel moeilijk iets, omdat het eigenlijk zo simpel is. Loslaten.
Maar loslaten is een passieve handeling. Een mentaliteit.
Als jij en ik dat gevoel van spijt nu los konden laten, dan zou het goede gevoel kunnen gaan stromen. Maar dat is makkelijk gezegd...
Er zitten natuurlijk allemaal haken en ogen aan, waardoor je weer blokkeert.
Dan blokkeert de stroom van het leven, de levensenergie en op dat moment heeft een mens het gevoel niet van zichzelf te houden.
Maar dat is niet waar. Deze mens is gewoon geblokkeerd. Vastgelopen in een negatieve spiraal.
Door negatieve ervaringen en trauma's verandert er iets in je hersenen, dat is onderzocht en bewezen.
Het zijn dus niet alleen de negatieve gedachten zelf waartegen je moet vechten, maar ook de chemische balans in je lichaam die je tegenwerkt. Dit maakt het zo gecompliceerd, waardoor je in die cirkel blijft hangen van angstig zijn en depressief.
Dat is waarom medicijnen zouden kunnen helpen, om die chemische cirkel even te doorbreken, terwijl je therapie krijgt met handvatten om je gedachten beter te controleren. En sport. En positieve ervaringen.
Maar je moet zo'n lange adem hebben, voordat je hulp hebt. In de tussentijd is het moeilijk om trots te zijn op jezelf.
Ik verwachtte meer van mezelf. Eigenlijk weet ik dat het ook kan, ik heb het laten zien aan mezelf en aan anderen.
Maar toch, het depressieve gevoel maakt het moeilijk om echt in de verbinding te staan met andere mensen. Dat voelt als een hele zware handicap.
Mensen die dichtbij me staan willen graag van me horen dat ik mij beter voel door hun gezelschap. Ik wil hen ook graag een goed gevoel geven, dus ik zeg van ja, terwijl ik intussen zo een akelig eenzaam rotgevoel heb dat ik mij een leugenaar voel.
Terwijl ik juist zo verlang naar het contact en het heel hard nodig heb, lukt het mij sinds anderhalf jaar niet meer om mij open te stellen. Alsof ik achter glas zit.
Ervaar jij dat ook zo?
donderdag 7 juli 2016 16:55
Uit sommige reacties kon ik opmaken dat to al hulp heeft, maar ik kon het zelf niet terugvinden.
Heb je goede hulp to?
Ik vraag al sinds anderhalf jaar om hulp, maar het wil maar niet van de grond komen.
Als kind zat ik ook weleens heel diep en als tiener ook en toen ik op mijn twintigste weer door zo'n moeilijke periode heenging besloot ik om te gaan reizen als ik zo diep zat.
Alles beter dan depressief zijn of het niet meer zien zitten....Dus dat deed ik en het hielp.
In de tussentijd dus echt wel mooie ervaringen opgedaan. Maar nu merk ik dat als je echt heel erg diep zit, dan wil je helemaal niets meer...dat is schrikken.
Ik heb mezelf vroeger zo vaak een schop onder mijn kont gegeven. Schouders eronder en zo. Nu werkt elke gedachte en stap in die richting averechts?!
De positieve ervaringen en herinneringen van vroeger geven me geen kracht, integendeel, ik schaam me voor het verschil in kracht en ik mis wie ik was.
Ik ben mezelf kwijt.
Jij misschien ook? Je schrijft dat je op je 17e fris en fruitig was. Dat gevoel ken ik. Ik herinner mij zulke goede periodes. Dat ik mij weer helemaal als nieuw voelde en stralend, ook na mijn 30e. Dus het kan nog steeds to. En je kunt altijd weer depressief worden daarna, en weer opkrabbelen en weer terugvallen...pfff
Iedereen is anders, dus wat werkt voor jou?
Ik weet dus ook even echt niet meer wat werkt voor mij en goede hulp is moeilijk te vinden en laat lang op zich wachten.
In de tussentijd is het heel erg vermoeiend om zo te leven en daarom...stort je hart maar een beetje uit hier.
Heb je goede hulp to?
Ik vraag al sinds anderhalf jaar om hulp, maar het wil maar niet van de grond komen.
Als kind zat ik ook weleens heel diep en als tiener ook en toen ik op mijn twintigste weer door zo'n moeilijke periode heenging besloot ik om te gaan reizen als ik zo diep zat.
Alles beter dan depressief zijn of het niet meer zien zitten....Dus dat deed ik en het hielp.
In de tussentijd dus echt wel mooie ervaringen opgedaan. Maar nu merk ik dat als je echt heel erg diep zit, dan wil je helemaal niets meer...dat is schrikken.
Ik heb mezelf vroeger zo vaak een schop onder mijn kont gegeven. Schouders eronder en zo. Nu werkt elke gedachte en stap in die richting averechts?!
De positieve ervaringen en herinneringen van vroeger geven me geen kracht, integendeel, ik schaam me voor het verschil in kracht en ik mis wie ik was.
Ik ben mezelf kwijt.
Jij misschien ook? Je schrijft dat je op je 17e fris en fruitig was. Dat gevoel ken ik. Ik herinner mij zulke goede periodes. Dat ik mij weer helemaal als nieuw voelde en stralend, ook na mijn 30e. Dus het kan nog steeds to. En je kunt altijd weer depressief worden daarna, en weer opkrabbelen en weer terugvallen...pfff
Iedereen is anders, dus wat werkt voor jou?
Ik weet dus ook even echt niet meer wat werkt voor mij en goede hulp is moeilijk te vinden en laat lang op zich wachten.
In de tussentijd is het heel erg vermoeiend om zo te leven en daarom...stort je hart maar een beetje uit hier.
donderdag 7 juli 2016 17:18
Jij hebt al best veel topics geopend over je problematische leven toch? Heb je een beetje gevolgd en het is ook best heftig allemaal. Heb je wel hulp van een maatschappelijk werkster of een psycholoog waar je je verhaal kwijt kunt? En waarom woon je nog steeds thuis? Kom op jij, als je iets wilt veranderen in je leven moet je er wel iets voor doen. Uit huis gaan zal een stap in de goede richting voor jou zijn. Ik dacht ook altijd dat ik het niet zou redden zonder mijn moeder maar het tegendeel is waar. Juist als je in zo een situatie blijft is je leven gedoemd te mislukken. Je bent nog jong. Als je nu gaat beginnen met leven kan je nog het een en ander inhalen over 10 jaar mischien niet want dan zit je in een andere fase van je leven. Succes xx
donderdag 7 juli 2016 17:48
Zie vandaag als een nieuwe start! Je 'denkt' dat je zoveel hebt gemist, dus iedere dag dat je in dit gevoel blijft hangen is er 1 teveel. Werk aan de winkel dus, desnoods met hulp!
Ik had bijv vanaf mijn 13e stevige serieuze verkering met een zeer jaloers persoon en woonde op mijn 19e met hem samen. Op mijn 21e besefte ik op een bepaald moment, terwijl ik net onze boodschappen aan het opruimen was (zoals iedere zaterdag op dezelfde tijd), over 20 jaar doe ik dit nóg exact op dezelfde dag en tijd........alsof mijn ogen werden geopend! Ik heb de relatie beeindigd en weer tijdelijk terug bij mn ouders gaan wonen. Op dat moment besefte ik ook dat ik itt andere leeftijdsgenoten mijn hele pubertijd als een uitgeblust stel had geleefd. Iedereen ging uit vanaf hun 15e, terwijl ik in een serieuze relatie zat waarbij hij zo jaloers was dat uitgaan sowieso nooit aan de orde is geweest. En ja, dat zag ik toen pas in en ja, daar baalde ik vreselijk van. Geloof me, ik heb mn tijd wel 'ingehaald' en nóg
Daarom, laat vandaag een nieuwe start zijn en ga aan de slag met jezelf!
Ik had bijv vanaf mijn 13e stevige serieuze verkering met een zeer jaloers persoon en woonde op mijn 19e met hem samen. Op mijn 21e besefte ik op een bepaald moment, terwijl ik net onze boodschappen aan het opruimen was (zoals iedere zaterdag op dezelfde tijd), over 20 jaar doe ik dit nóg exact op dezelfde dag en tijd........alsof mijn ogen werden geopend! Ik heb de relatie beeindigd en weer tijdelijk terug bij mn ouders gaan wonen. Op dat moment besefte ik ook dat ik itt andere leeftijdsgenoten mijn hele pubertijd als een uitgeblust stel had geleefd. Iedereen ging uit vanaf hun 15e, terwijl ik in een serieuze relatie zat waarbij hij zo jaloers was dat uitgaan sowieso nooit aan de orde is geweest. En ja, dat zag ik toen pas in en ja, daar baalde ik vreselijk van. Geloof me, ik heb mn tijd wel 'ingehaald' en nóg
Daarom, laat vandaag een nieuwe start zijn en ga aan de slag met jezelf!
donderdag 7 juli 2016 17:51
quote:Fruity-Pebbles schreef op 01 juli 2016 @ 15:59:
[...]
Oh god... Ik heb pas op mijn 26e mijn eerste serieuze relatie gekregen... Daar ben ik nog steeds mee samen..
Ben ik dan eigenlijk ook al afgeschreven en heeft mijn vriend 'gesettled for less'?
Ja, daar kun je 100% zeker van zijn hoor
TO maak je niet zo druk.
Je bent pas 24 dus je hebt nog alle tijd van de wereld.
[...]
Oh god... Ik heb pas op mijn 26e mijn eerste serieuze relatie gekregen... Daar ben ik nog steeds mee samen..
Ben ik dan eigenlijk ook al afgeschreven en heeft mijn vriend 'gesettled for less'?
Ja, daar kun je 100% zeker van zijn hoor
TO maak je niet zo druk.
Je bent pas 24 dus je hebt nog alle tijd van de wereld.
donderdag 7 juli 2016 19:44
quote:Bblientje schreef op 07 juli 2016 @ 17:18:
Jij hebt al best veel topics geopend over je problematische leven toch? Heb je een beetje gevolgd en het is ook best heftig allemaal. Heb je wel hulp van een maatschappelijk werkster of een psycholoog waar je je verhaal kwijt kunt? En waarom woon je nog steeds thuis? Kom op jij, als je iets wilt veranderen in je leven moet je er wel iets voor doen. Uit huis gaan zal een stap in de goede richting voor jou zijn. Ik dacht ook altijd dat ik het niet zou redden zonder mijn moeder maar het tegendeel is waar. Juist als je in zo een situatie blijft is je leven gedoemd te mislukken. Je bent nog jong. Als je nu gaat beginnen met leven kan je nog het een en ander inhalen over 10 jaar mischien niet want dan zit je in een andere fase van je leven. Succes xxIk ben gewoon erg teleurgesteld in mijzelf. Ik was altijd zo georganiseerd, zeker van mij zelf, en erg zelfstandig. Ik weet niet waar het is mis gegaan maar het is flink misgegaan...ik ben gewoon teleurgesteld, ik ben ook bang dat als ik weg ga uit huis dat ik NOG zieker ga worden van de spijt.
Jij hebt al best veel topics geopend over je problematische leven toch? Heb je een beetje gevolgd en het is ook best heftig allemaal. Heb je wel hulp van een maatschappelijk werkster of een psycholoog waar je je verhaal kwijt kunt? En waarom woon je nog steeds thuis? Kom op jij, als je iets wilt veranderen in je leven moet je er wel iets voor doen. Uit huis gaan zal een stap in de goede richting voor jou zijn. Ik dacht ook altijd dat ik het niet zou redden zonder mijn moeder maar het tegendeel is waar. Juist als je in zo een situatie blijft is je leven gedoemd te mislukken. Je bent nog jong. Als je nu gaat beginnen met leven kan je nog het een en ander inhalen over 10 jaar mischien niet want dan zit je in een andere fase van je leven. Succes xxIk ben gewoon erg teleurgesteld in mijzelf. Ik was altijd zo georganiseerd, zeker van mij zelf, en erg zelfstandig. Ik weet niet waar het is mis gegaan maar het is flink misgegaan...ik ben gewoon teleurgesteld, ik ben ook bang dat als ik weg ga uit huis dat ik NOG zieker ga worden van de spijt.
donderdag 7 juli 2016 20:21
quote:Jennifer19 schreef op 07 juli 2016 @ 19:44:
[...]
Ik ben gewoon erg teleurgesteld in mijzelf. Ik was altijd zo georganiseerd, zeker van mij zelf, en erg zelfstandig. Ik weet niet waar het is mis gegaan maar het is flink misgegaan...ik ben gewoon teleurgesteld, ik ben ook bang dat als ik weg ga uit huis dat ik NOG zieker ga worden van de spijt.
ben je enorme controlfreak.en je moeder ook?
ga je nog antwoorden Jennifer19?
[...]
Ik ben gewoon erg teleurgesteld in mijzelf. Ik was altijd zo georganiseerd, zeker van mij zelf, en erg zelfstandig. Ik weet niet waar het is mis gegaan maar het is flink misgegaan...ik ben gewoon teleurgesteld, ik ben ook bang dat als ik weg ga uit huis dat ik NOG zieker ga worden van de spijt.
ben je enorme controlfreak.en je moeder ook?
ga je nog antwoorden Jennifer19?
