Relaties
alle pijlers
ben er moe van; wat geeft een relatie waarde
woensdag 2 mei 2007 17:23
hoi dames
moet even mn verhaal kwijt, ik merk dat ik meer en meer los kom van mn vriend. Ik zit te dromen over mn eigen leven zonder hem, ga zelf dingen ondernemen zodat ik het in elk geval naar mn zin heb. waar ik voorheen veel pijn had en boos was als het weer eens niet ging zoals ik graag zag; berust ik er nu in en laat het maar over me heen komen, ben wat down maar ook klaar om er een punt achter te zetten. Maar toch nog niet helemaal. want hij is wel mijn vriend en het gaat ook heel vaak wel goed tussen ons, en hij is erg lief; heeft veel voor me over, we kunnen samen lachen. Hij wil oud met me worden. dat is toch ook wat waard.. we zijn samen op zoek naar een huis.. en tegelijkertijd maak ik me van hem los. het klopt niet maar gebeurt wel.
we verschillen toch wel in heel veel dingen, hij is een kroegmens, en ik ben meer van lekker in de zon in de tuin met een boek, of naar zee heerlijk. dat doen we dan ook wel, maar dan voel ik toch dat het niet zijn ding is. en zo zijn er meer verschillen, maar toch zijn dat nog dingen waarvan ik denk, daar kunnen we uitkomen. maar waar ik het meest moeite mee heb is mijn kinderwens, hij heeft al kinderen uit een eerdere relatie en heeft aangegeven dat hij ook met mij kinderen wilde, maar als puntje bij paaltje komt taalt hij er nooit naar. hij praat er niet over. richten we ons nieuwe huis in, praat hij over 3 slaapkamers, en dan zeg ik,maar als wij dan kinderen krijgen.... o ja.... nou dan een extra slaapkamer, uit zichzelf praat hij er nooit over, ik moet er elke keer zelf over beginnen. ik heb het hem vaak gevraagd en dan zegt hij wel van ja nee maar ik wil dat ook, en daar moet je op vertrouwen.. maar vervolgens is het weer eindeloos stil en merk ik in niets dat hij erover nadenkt of kinderen in ons toekomstbeeld ziet. volgens mij vind hij het leven prima zoals het nu is ook al zegt hij van niet. en moet ik hem echt dwingen tot kinderen en zo wil ik het niet. daarnaast weet ik dan ook niet hoe het eruit gaat zien een leven met kinderen en een man van wie het eigenlijk niet zo nodig hoeft. Onze relatie is eigenlijk nu een 8; maar ik zie geen toekomst meer en weet het niet meer. Kinderen is voor mij echt heel belangrijk in een relatie, daar ben ik juist door zijn terughoudendheid wel achter gekomen, maar ik weet niet of ik ze nog wel met hem wil. ik twijfel en twijfel en ongewilt denk ik meer en meer over een leven zonder hem terwijl ik hem eigenlijk ook niet kwijt wil. maar hoe dan verder....
wie kent dit?? hoe ga je er mee om??
moet even mn verhaal kwijt, ik merk dat ik meer en meer los kom van mn vriend. Ik zit te dromen over mn eigen leven zonder hem, ga zelf dingen ondernemen zodat ik het in elk geval naar mn zin heb. waar ik voorheen veel pijn had en boos was als het weer eens niet ging zoals ik graag zag; berust ik er nu in en laat het maar over me heen komen, ben wat down maar ook klaar om er een punt achter te zetten. Maar toch nog niet helemaal. want hij is wel mijn vriend en het gaat ook heel vaak wel goed tussen ons, en hij is erg lief; heeft veel voor me over, we kunnen samen lachen. Hij wil oud met me worden. dat is toch ook wat waard.. we zijn samen op zoek naar een huis.. en tegelijkertijd maak ik me van hem los. het klopt niet maar gebeurt wel.
we verschillen toch wel in heel veel dingen, hij is een kroegmens, en ik ben meer van lekker in de zon in de tuin met een boek, of naar zee heerlijk. dat doen we dan ook wel, maar dan voel ik toch dat het niet zijn ding is. en zo zijn er meer verschillen, maar toch zijn dat nog dingen waarvan ik denk, daar kunnen we uitkomen. maar waar ik het meest moeite mee heb is mijn kinderwens, hij heeft al kinderen uit een eerdere relatie en heeft aangegeven dat hij ook met mij kinderen wilde, maar als puntje bij paaltje komt taalt hij er nooit naar. hij praat er niet over. richten we ons nieuwe huis in, praat hij over 3 slaapkamers, en dan zeg ik,maar als wij dan kinderen krijgen.... o ja.... nou dan een extra slaapkamer, uit zichzelf praat hij er nooit over, ik moet er elke keer zelf over beginnen. ik heb het hem vaak gevraagd en dan zegt hij wel van ja nee maar ik wil dat ook, en daar moet je op vertrouwen.. maar vervolgens is het weer eindeloos stil en merk ik in niets dat hij erover nadenkt of kinderen in ons toekomstbeeld ziet. volgens mij vind hij het leven prima zoals het nu is ook al zegt hij van niet. en moet ik hem echt dwingen tot kinderen en zo wil ik het niet. daarnaast weet ik dan ook niet hoe het eruit gaat zien een leven met kinderen en een man van wie het eigenlijk niet zo nodig hoeft. Onze relatie is eigenlijk nu een 8; maar ik zie geen toekomst meer en weet het niet meer. Kinderen is voor mij echt heel belangrijk in een relatie, daar ben ik juist door zijn terughoudendheid wel achter gekomen, maar ik weet niet of ik ze nog wel met hem wil. ik twijfel en twijfel en ongewilt denk ik meer en meer over een leven zonder hem terwijl ik hem eigenlijk ook niet kwijt wil. maar hoe dan verder....
wie kent dit?? hoe ga je er mee om??
woensdag 2 mei 2007 19:44
Hoi, ik herken het gevoel van alles loslaten en niet meer willen reageren op dingen. Ik heb twee kinderen en ben al 19 jaar samen met hem. Maar ik merk dat ik sommige dingen gewoon zat ben. We zijn verschillend van elkaar en als hij ook nog niet eens eerlijk durft te zijn over zaken zoals stiekem naar porno kijken, weet ik het ook niet meer.
Wat ik nog wel zou doen is alles een keer uitpraten of uitgillen. Dat laatste heb ik twee jaar geleden gedaan. Dat heeft desrijds geholpem, maar nu voel ik steeds meer dat ik weg wil van hem. Ook al is het een lieve man en zal de omgeving er niets van begrijpen.
Wat ik nog wel zou doen is alles een keer uitpraten of uitgillen. Dat laatste heb ik twee jaar geleden gedaan. Dat heeft desrijds geholpem, maar nu voel ik steeds meer dat ik weg wil van hem. Ook al is het een lieve man en zal de omgeving er niets van begrijpen.
zaterdag 5 mei 2007 00:18
Het lijkt wel alsof ik mezelf hoor......
Ook ik heb het gevoel van twijfel, het gevoel van losmaken, maar ook wel weer graag samen oud willen worden. Hij heeft al een kind is 7 jaar ouder dan mij en ik heb het gevoel dat hij alles al 'geleefd' heeft.
Ik wil graag dingen ondernemen, maar hij lijkt alles al gedaan te hebben. Hij staat niet meer 'bruisend' in het leven en heeft een hoop bagage. Dat heeft voor en nadelen. Soms praat hij over trouwen en kids, maar als het puntje bij paaltje komt vraag ik me af in hoeverre daar echt wat van gaat komen. We hebben elkaar ook steeds minder te zeggen en ik weet niet of mijn gevoelens voor hem nog hetzelfde zijn. Ook met seks merk ik dat ik niet echt gemotiveerd meer ben en het totaal niet meer klikt. Knuffelen is fijn, maar de klik met seks voel ik meestal niet meer. Ik ben nu fanatiek aan het sporten, want ik vind mezelf te jong om nu al inelkaar te zakken. Hij sportte vroeger veel, maar nu helemaal niet meer en hij laat alles maar hangen enzo.
Ik leef heel erg met je mee en hoop dat je eruit zult komen. Ik kan zeggen volg je gevoel, maar zo makkelijk is het niet. Mijn gevoel zegt ook elke dag, elk uur, elke minuut, iets anders. Dan denk ik 'als ik er een punt achter wil zetten, moet ik het DIT jaar doen. Anders vergooi ik mijn tijd....Het blijft een moeilijke keuze.
Ook ik heb het gevoel van twijfel, het gevoel van losmaken, maar ook wel weer graag samen oud willen worden. Hij heeft al een kind is 7 jaar ouder dan mij en ik heb het gevoel dat hij alles al 'geleefd' heeft.
Ik wil graag dingen ondernemen, maar hij lijkt alles al gedaan te hebben. Hij staat niet meer 'bruisend' in het leven en heeft een hoop bagage. Dat heeft voor en nadelen. Soms praat hij over trouwen en kids, maar als het puntje bij paaltje komt vraag ik me af in hoeverre daar echt wat van gaat komen. We hebben elkaar ook steeds minder te zeggen en ik weet niet of mijn gevoelens voor hem nog hetzelfde zijn. Ook met seks merk ik dat ik niet echt gemotiveerd meer ben en het totaal niet meer klikt. Knuffelen is fijn, maar de klik met seks voel ik meestal niet meer. Ik ben nu fanatiek aan het sporten, want ik vind mezelf te jong om nu al inelkaar te zakken. Hij sportte vroeger veel, maar nu helemaal niet meer en hij laat alles maar hangen enzo.
Ik leef heel erg met je mee en hoop dat je eruit zult komen. Ik kan zeggen volg je gevoel, maar zo makkelijk is het niet. Mijn gevoel zegt ook elke dag, elk uur, elke minuut, iets anders. Dan denk ik 'als ik er een punt achter wil zetten, moet ik het DIT jaar doen. Anders vergooi ik mijn tijd....Het blijft een moeilijke keuze.
zaterdag 5 mei 2007 00:23
zaterdag 5 mei 2007 00:32
Juist ! En al zou je kinderen met elkaar hebben, dan nog... Succes !
Lieve Repus,
Dat klinkt niet als een inhoudelijk waardevolle relatie. Meer zo eentje van; we zijn nou eenmaal bij elkaar, dus tsja, we blijven dan maar bij elkaar plakken. Alleen is ook maar zo alleen.
Als je nog geen kinderen hebt, zou ik zeggen; Maak vandaag de eerste dag van de rest van je leven.
zaterdag 5 mei 2007 00:41
zaterdag 5 mei 2007 08:37
Hoi lieve Repus,
Volgens mij laat je het leven nu maar een beetje over je heen komen. En raak je down omdat je hierin niet de dingen vind waar je echt gelukkig van raakt.
Ik denk dat het goed is afstand te nemen en voor jezelf helder te krijgen wat je perse nodig hebt in een relatie. Zonder rekening te houden met hoe je relatie er nu uitziet. Met dit 'eisen-lijstje' kun je je relatie vervolgens kritisch onder de loep nemen en een gesprek aangaan.
Volgens mij laat je het leven nu maar een beetje over je heen komen. En raak je down omdat je hierin niet de dingen vind waar je echt gelukkig van raakt.
Ik denk dat het goed is afstand te nemen en voor jezelf helder te krijgen wat je perse nodig hebt in een relatie. Zonder rekening te houden met hoe je relatie er nu uitziet. Met dit 'eisen-lijstje' kun je je relatie vervolgens kritisch onder de loep nemen en een gesprek aangaan.
