Relaties
alle pijlers
Communicatie voor verbetering vatbaar
maandag 25 juli 2016 18:05
Jongens en meisjes Dames en heren,
Wij zijn bijna 6 jaar samen en hebben samen een kindje van bijna 3 jaar. Ik hou van mijn vrouw maar ze kan zo een ontzettend ongelovelijke pain in the ass zijn. Ik voel me heel regelmatig niet begrepen door haar en zij voelt zich eveneens door mij niet begrepen. Ze heeft een hart van goud, maar ze is ook zo ontzettend gevoelig. Ik weeg mijn woorden zorgvuldig af om haar niet te kwetsen. Ze is echt een lieverdje, maar onze relatie is altijd een strijd, omdat ze vol in de aanval gaat. Mijn woorden worden uit verband gerukt en de meest idiote conclusies worden uit mijn woorden getrokken. Ik vind haar onzeker. We hebben 2 crisissen achter de rug en bij beide keren ben ik het huis voor een paar weken ontvlucht. Daar heeft ze tot op heden nog steeds last van. Ik kon haar claimerige gedrag niet meer verdragen. Ze vind intussen niet dat ik mag zeggen dat ze claimerig is want dat is volgens haar niet eerlijk want juist zij levert ontzettend veel in voor het huwelijk. Haar reactie lijkt wel een aanvalsoffensief. Voorbeeld: ik kan 't haar niet aan 't hoofd brengen dat als we keihard botsen, ik de behoefte voel om even weg te gaan. Zij ziet dat als 'je laat me midden in de shit in de steek'. Ze wil graag veel dingen samen doen en als ik soms enkele avonden in de week weg ben, klaagt ze dat ik haar geen tijd geef. Ze wil dat ik me over haar ontferm en de last op haar schouders verminder. Ik doe mijn best. Ik werk full time en zij 3 dgn in de week. Ik wil graag wat meer tijd voor mijzelf. Sporten vind ik noodzakelijk en niet per se tijd om te ontspannen. Haar reactie is: tijd voor jezelf? Je sport toch? Spontaan met vrienden afspreken op een vrije avond is er niet bij want dat heb ik niet met haar overlegd. Ze vergelijkt zichzelf altijd met mij. Ze gaat uit van eigen normen en waarden die ik niet per se na leef of zelf heb. Ik realiseer me dat er verschil in mening kan zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik zonder kleerscheuren mijn mening kan uiten. Als ik dat wel doe dan 'snap ik de ernst van de zaak weer niet'. Kortom, een lekker vaag verhaal, met veel frustratie, maar ik licht een en ander graag toe. Ik sta open voor kritiek, maar doe dat dan asjeblieft een beetje gefundeerd zodat we een zinnig gesprek kunnen voeren. Een mens is immers niet perfekt.
Wij zijn bijna 6 jaar samen en hebben samen een kindje van bijna 3 jaar. Ik hou van mijn vrouw maar ze kan zo een ontzettend ongelovelijke pain in the ass zijn. Ik voel me heel regelmatig niet begrepen door haar en zij voelt zich eveneens door mij niet begrepen. Ze heeft een hart van goud, maar ze is ook zo ontzettend gevoelig. Ik weeg mijn woorden zorgvuldig af om haar niet te kwetsen. Ze is echt een lieverdje, maar onze relatie is altijd een strijd, omdat ze vol in de aanval gaat. Mijn woorden worden uit verband gerukt en de meest idiote conclusies worden uit mijn woorden getrokken. Ik vind haar onzeker. We hebben 2 crisissen achter de rug en bij beide keren ben ik het huis voor een paar weken ontvlucht. Daar heeft ze tot op heden nog steeds last van. Ik kon haar claimerige gedrag niet meer verdragen. Ze vind intussen niet dat ik mag zeggen dat ze claimerig is want dat is volgens haar niet eerlijk want juist zij levert ontzettend veel in voor het huwelijk. Haar reactie lijkt wel een aanvalsoffensief. Voorbeeld: ik kan 't haar niet aan 't hoofd brengen dat als we keihard botsen, ik de behoefte voel om even weg te gaan. Zij ziet dat als 'je laat me midden in de shit in de steek'. Ze wil graag veel dingen samen doen en als ik soms enkele avonden in de week weg ben, klaagt ze dat ik haar geen tijd geef. Ze wil dat ik me over haar ontferm en de last op haar schouders verminder. Ik doe mijn best. Ik werk full time en zij 3 dgn in de week. Ik wil graag wat meer tijd voor mijzelf. Sporten vind ik noodzakelijk en niet per se tijd om te ontspannen. Haar reactie is: tijd voor jezelf? Je sport toch? Spontaan met vrienden afspreken op een vrije avond is er niet bij want dat heb ik niet met haar overlegd. Ze vergelijkt zichzelf altijd met mij. Ze gaat uit van eigen normen en waarden die ik niet per se na leef of zelf heb. Ik realiseer me dat er verschil in mening kan zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik zonder kleerscheuren mijn mening kan uiten. Als ik dat wel doe dan 'snap ik de ernst van de zaak weer niet'. Kortom, een lekker vaag verhaal, met veel frustratie, maar ik licht een en ander graag toe. Ik sta open voor kritiek, maar doe dat dan asjeblieft een beetje gefundeerd zodat we een zinnig gesprek kunnen voeren. Een mens is immers niet perfekt.
maandag 25 juli 2016 19:01
Voorbeeld: ik kan 't haar niet aan 't hoofd brengen dat als we keihard botsen, ik de behoefte voel om even weg te gaan. Zij ziet dat als 'je laat me midden in de shit in de steek'.
Naar mijn idee, doe je dat dan ook. Ik begrijp dat het heel erg lastig is hoor. En dat als je botst, dat je dan even weg wilt gaan. Het is een soort van vluchtgedrag, en psychologisch gezien volgens mij ook prima te onderbouwen. Het is iets wat ik zelf ook doe in mijn relatie (alleen ik begin de drama ook..), en daarna wil ik vluchten. Het word me dan te heet onder mn voeten, kan het niet meer aan, het word me te veel, noem het maar op. Ook werkt het vaak wel om even uit een situatie te stappen en even tot rust te komen.
Probeer hier over te praten, over jouw behoefte, haar behoefte hierin. Hoe jij wel tot rust kunt komen op een moment van confrontatie. Probeer een compromis te sluiten en er samen uit te komen, en probeer ook te kijken hoe jullie er samen aan kunnen gaan werken, om ook op zo'n moment rustig en calm te kunnen blijven communiceren.
Naar mijn idee, doe je dat dan ook. Ik begrijp dat het heel erg lastig is hoor. En dat als je botst, dat je dan even weg wilt gaan. Het is een soort van vluchtgedrag, en psychologisch gezien volgens mij ook prima te onderbouwen. Het is iets wat ik zelf ook doe in mijn relatie (alleen ik begin de drama ook..), en daarna wil ik vluchten. Het word me dan te heet onder mn voeten, kan het niet meer aan, het word me te veel, noem het maar op. Ook werkt het vaak wel om even uit een situatie te stappen en even tot rust te komen.
Probeer hier over te praten, over jouw behoefte, haar behoefte hierin. Hoe jij wel tot rust kunt komen op een moment van confrontatie. Probeer een compromis te sluiten en er samen uit te komen, en probeer ook te kijken hoe jullie er samen aan kunnen gaan werken, om ook op zo'n moment rustig en calm te kunnen blijven communiceren.
maandag 25 juli 2016 19:03
Oké, ik stel me het zo voor:
Jij werkt ma t/m vrij, zij ma t/m woensdag.
Jij sport op woensdag, vrijdag en incidenteel in het weekend.
Zij is vanaf woensdagmiddag/avond t/m zondagavond thuis met een peuter. Dan is je vrijheid redelijk beperkt, want alles wat je doet, daar heb je een kleintje bij. Dat betekent: vroeg opstaan, ontbijtje maken, kleintje klaar maken voor de dag, make-uppen met een peuter ernaast, wat klusjes in huis doen, spelen met kleintje, even je mail checken - maar continu onderbroken worden (honger! Dorst! Klaar! Mag ik ...?). 's Middags boodschappen doen, met (jengelen) peuter de winkel door, bij thuiskomst peuter vermaken....enz, enz... Als je man dan 's avonds thuiskomt, heb je er behoefte aan om even in alle rust - al is het maar een uurtje - de zorg uit handen te geven en een glas wijn/cola/fris/kop thee te drinken en ongestoord een verantwoorde maaltijd op tafel te zetten. Na het eten, opruimen en bad- en bedritueel kan je eindelijk op de bank neerploffen.
Stel dat jij op zo'n dag na je werk thuiskomt, een hapje eet en daarna gaat sporten, zodat zij ook de 'avond-shift' moet doen, wordt ze er misschien geïrriteerd van.
Dit zijn de dingen die zij dan van woensdag t/m zondag doet.
Misschien zit ik er helemaal naast, maar dit is hoe ik het me voorstel.
Mocht ik het wel goed hebben, dan zijn dit mijn tips:
- op een vast avond per week trekken jullie de agenda's om de aankomende week door te spreken (wie werkt wanneer, sport wanneer, gaat een avondje op pad, wanneer samen wat leuks doen, welke zaken in huis moeten geregeld worden? (Van verjaardagscadeau voor tante Tiny tot rekeningen betalen). Kortom: plan samen de leuke en minder leuke dingen!)
- beperk je sport avondje tot 1 keer per week en gun haar ook een avond waarop ze niks hoeft te doen, kan gaan sporten, een vriendin bezoeken, shoppen, uitgebreid badderen...whatever). Niet alleen zij, ook jij bent ouder van een peuter.
- plan samen ook een of twee keer per maand iets leuks om samen te gaan doen!
- als iemand belt met de vraag of je zin hebt om mee te gaan naar de kroeg, overleg dan even met haar. Kleine moeite. Als zij hetzelfde ook kan doen, gunnen jullie elkaar die avondjes uit.
- wissel in het weekend de 'ochtend-shift' af; zij slaapt op zaterdag uit, jij op zondag, of andersom. Waarbij degene die vroeg opstaat het ontbijten, aankleden e.d voor de kleine regelt.
- ga in het weekend lekker op pad met z'n drietjes: maak een wandeling, ga naar het strand, ergens lunchen...en geniet er dan ook van!
Mocht ik er helemaal naast zitten; alvast excuses. Mijn adviezen zijn oprecht goed bedoeld!
Jij werkt ma t/m vrij, zij ma t/m woensdag.
Jij sport op woensdag, vrijdag en incidenteel in het weekend.
Zij is vanaf woensdagmiddag/avond t/m zondagavond thuis met een peuter. Dan is je vrijheid redelijk beperkt, want alles wat je doet, daar heb je een kleintje bij. Dat betekent: vroeg opstaan, ontbijtje maken, kleintje klaar maken voor de dag, make-uppen met een peuter ernaast, wat klusjes in huis doen, spelen met kleintje, even je mail checken - maar continu onderbroken worden (honger! Dorst! Klaar! Mag ik ...?). 's Middags boodschappen doen, met (jengelen) peuter de winkel door, bij thuiskomst peuter vermaken....enz, enz... Als je man dan 's avonds thuiskomt, heb je er behoefte aan om even in alle rust - al is het maar een uurtje - de zorg uit handen te geven en een glas wijn/cola/fris/kop thee te drinken en ongestoord een verantwoorde maaltijd op tafel te zetten. Na het eten, opruimen en bad- en bedritueel kan je eindelijk op de bank neerploffen.
Stel dat jij op zo'n dag na je werk thuiskomt, een hapje eet en daarna gaat sporten, zodat zij ook de 'avond-shift' moet doen, wordt ze er misschien geïrriteerd van.
Dit zijn de dingen die zij dan van woensdag t/m zondag doet.
Misschien zit ik er helemaal naast, maar dit is hoe ik het me voorstel.
Mocht ik het wel goed hebben, dan zijn dit mijn tips:
- op een vast avond per week trekken jullie de agenda's om de aankomende week door te spreken (wie werkt wanneer, sport wanneer, gaat een avondje op pad, wanneer samen wat leuks doen, welke zaken in huis moeten geregeld worden? (Van verjaardagscadeau voor tante Tiny tot rekeningen betalen). Kortom: plan samen de leuke en minder leuke dingen!)
- beperk je sport avondje tot 1 keer per week en gun haar ook een avond waarop ze niks hoeft te doen, kan gaan sporten, een vriendin bezoeken, shoppen, uitgebreid badderen...whatever). Niet alleen zij, ook jij bent ouder van een peuter.
- plan samen ook een of twee keer per maand iets leuks om samen te gaan doen!
- als iemand belt met de vraag of je zin hebt om mee te gaan naar de kroeg, overleg dan even met haar. Kleine moeite. Als zij hetzelfde ook kan doen, gunnen jullie elkaar die avondjes uit.
- wissel in het weekend de 'ochtend-shift' af; zij slaapt op zaterdag uit, jij op zondag, of andersom. Waarbij degene die vroeg opstaat het ontbijten, aankleden e.d voor de kleine regelt.
- ga in het weekend lekker op pad met z'n drietjes: maak een wandeling, ga naar het strand, ergens lunchen...en geniet er dan ook van!
Mocht ik er helemaal naast zitten; alvast excuses. Mijn adviezen zijn oprecht goed bedoeld!
maandag 25 juli 2016 19:17
Waarom maak je het haar probleem dat jij het gevoel hebt dat je niet weg kan terwijl je dat ook niet wil?
Dat is toch jouw probleem wat hoort bij je onvolwassenheid en het feit dat een kind en een relatie mindere kanten heeft. Wat kan zij daaraan doen?
Je hoeft haar ook niet te overtuigen dat jullie botsen. Jij mag vinden dat jij botst met haar en zo te horen doe je dat expres en om niets. En zij mag vinden dat jullie niet botsen omdat je uiteindelijk hetzelfde wil. Waarom zou je elkaar ervan moeten overtuigen dat je eigen gevoelens de enige waarheid is.
Je vriendin trouwens kan niet spontaan weggaan.
Dat is toch jouw probleem wat hoort bij je onvolwassenheid en het feit dat een kind en een relatie mindere kanten heeft. Wat kan zij daaraan doen?
Je hoeft haar ook niet te overtuigen dat jullie botsen. Jij mag vinden dat jij botst met haar en zo te horen doe je dat expres en om niets. En zij mag vinden dat jullie niet botsen omdat je uiteindelijk hetzelfde wil. Waarom zou je elkaar ervan moeten overtuigen dat je eigen gevoelens de enige waarheid is.
Je vriendin trouwens kan niet spontaan weggaan.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 25 juli 2016 19:31
Ik zou zeggen: tel jij al je werktijd plus reistijd bij elkaar op, dan tel je haar werkuren buitenshuis op, je vult het aan met kindzorg en huishoudelijk werk totdat jullie quitte staan, en al het andere werk wat overblijft verdelen jullie netjes. Elk van jullie krijgt hobbytijd terwijl de andere oppast, en de rest van de tijd breng je bij elkaar door thuis of buitenshuis.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 25 juli 2016 19:34
Retrostar, je vergeet haar opleiding.
Tel daarbij ook de tijd dat je expressie ruzie maakt om het ruzie maken. Je maakt namelijk ruzie omdat jij je rot voelt over zaken die niet hebt en waarvan je zegt dat je ze ook niet wil hebben maar je moet wel even je punt maken richting haar....erg vermoeiend en kost vast naast de voor haar drukke dagen en vele verantwoordelijkheden erg veel tijd.
Ik heb de indruk dat je haar saboteert. Ben je jaloers op haar opleiding? Niet toe aan een relatie en kinderen?
Maak van jouw probleem niet haar probleem. Zij heeft genoeg op haar schouders.
Tel daarbij ook de tijd dat je expressie ruzie maakt om het ruzie maken. Je maakt namelijk ruzie omdat jij je rot voelt over zaken die niet hebt en waarvan je zegt dat je ze ook niet wil hebben maar je moet wel even je punt maken richting haar....erg vermoeiend en kost vast naast de voor haar drukke dagen en vele verantwoordelijkheden erg veel tijd.
Ik heb de indruk dat je haar saboteert. Ben je jaloers op haar opleiding? Niet toe aan een relatie en kinderen?
Maak van jouw probleem niet haar probleem. Zij heeft genoeg op haar schouders.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 25 juli 2016 19:44
Ik vind dat je niet alles perse moet overleggen.
Bijv "hè schat ik ga ff bakkie pleur doen bij die of die, oké? "
Ik zou t raar vinden als dat nooit kan!
Soms zegt mijn vriend dat ie extra avond gaat kickboksen, en dan kan ik soms wel even wat minder blij zijn wanneer ik hem weinig heb gezien maar anderzijds, hij laat mij ook altijd gaan als ik opeens zeg dat ik naar de kroeg wil.. het is geven en nemen. Scheelt dat zijn zoontje niet fulltime bij ons woont. Qua tijd indeling en zorg.
Wij overleggen veel, maar niet alles.
Een avondje weg moet kunnen, zomaar een weekend weg bijwijze van spreken zou ik wel overlegd willen hebben.
Bijv "hè schat ik ga ff bakkie pleur doen bij die of die, oké? "
Ik zou t raar vinden als dat nooit kan!
Soms zegt mijn vriend dat ie extra avond gaat kickboksen, en dan kan ik soms wel even wat minder blij zijn wanneer ik hem weinig heb gezien maar anderzijds, hij laat mij ook altijd gaan als ik opeens zeg dat ik naar de kroeg wil.. het is geven en nemen. Scheelt dat zijn zoontje niet fulltime bij ons woont. Qua tijd indeling en zorg.
Wij overleggen veel, maar niet alles.
Een avondje weg moet kunnen, zomaar een weekend weg bijwijze van spreken zou ik wel overlegd willen hebben.
maandag 25 juli 2016 20:45
maandag 25 juli 2016 20:50
quote:Kwabbernoot schreef op 25 juli 2016 @ 20:41:
Maar dat is het ook Gurly 3, als het zoontje er niet is dan heb jij dus ook me-time thuis als hij weggaat en kan jij ook altijd je ding doen.
als je altijd de moeder moet zijn als de ander weg is dan is dat heel anders
Klopt. Alleen ik lees nergens dat zij er niet op uit "kan" ?
Meer dat zij niet wilt. Of ik heb er over heen gelezen.
Maar dat is het ook Gurly 3, als het zoontje er niet is dan heb jij dus ook me-time thuis als hij weggaat en kan jij ook altijd je ding doen.
als je altijd de moeder moet zijn als de ander weg is dan is dat heel anders
Klopt. Alleen ik lees nergens dat zij er niet op uit "kan" ?
Meer dat zij niet wilt. Of ik heb er over heen gelezen.
dinsdag 26 juli 2016 17:28
quote:blackberry1980 schreef op 25 juli 2016 @ 19:03:
Oké, ik stel me het zo voor:
Jij werkt ma t/m vrij, zij ma t/m woensdag.
Jij sport op woensdag, vrijdag en incidenteel in het weekend.
Zij is vanaf woensdagmiddag/avond t/m zondagavond thuis met een peuter. Dan is je vrijheid redelijk beperkt, want alles wat je doet, daar heb je een kleintje bij. Dat betekent: vroeg opstaan, ontbijtje maken, kleintje klaar maken voor de dag, make-uppen met een peuter ernaast, wat klusjes in huis doen, spelen met kleintje, even je mail checken - maar continu onderbroken worden (honger! Dorst! Klaar! Mag ik ...?). 's Middags boodschappen doen, met (jengelen) peuter de winkel door, bij thuiskomst peuter vermaken....enz, enz... Als je man dan 's avonds thuiskomt, heb je er behoefte aan om even in alle rust - al is het maar een uurtje - de zorg uit handen te geven en een glas wijn/cola/fris/kop thee te drinken en ongestoord een verantwoorde maaltijd op tafel te zetten. Na het eten, opruimen en bad- en bedritueel kan je eindelijk op de bank neerploffen.
Stel dat jij op zo'n dag na je werk thuiskomt, een hapje eet en daarna gaat sporten, zodat zij ook de 'avond-shift' moet doen, wordt ze er misschien geïrriteerd van.
Dit zijn de dingen die zij dan van woensdag t/m zondag doet.
Misschien zit ik er helemaal naast, maar dit is hoe ik het me voorstel.
Mocht ik het wel goed hebben, dan zijn dit mijn tips:
- op een vast avond per week trekken jullie de agenda's om de aankomende week door te spreken (wie werkt wanneer, sport wanneer, gaat een avondje op pad, wanneer samen wat leuks doen, welke zaken in huis moeten geregeld worden? (Van verjaardagscadeau voor tante Tiny tot rekeningen betalen). Kortom: plan samen de leuke en minder leuke dingen!)
- beperk je sport avondje tot 1 keer per week en gun haar ook een avond waarop ze niks hoeft te doen, kan gaan sporten, een vriendin bezoeken, shoppen, uitgebreid badderen...whatever). Niet alleen zij, ook jij bent ouder van een peuter.
- plan samen ook een of twee keer per maand iets leuks om samen te gaan doen!
- als iemand belt met de vraag of je zin hebt om mee te gaan naar de kroeg, overleg dan even met haar. Kleine moeite. Als zij hetzelfde ook kan doen, gunnen jullie elkaar die avondjes uit.
- wissel in het weekend de 'ochtend-shift' af; zij slaapt op zaterdag uit, jij op zondag, of andersom. Waarbij degene die vroeg opstaat het ontbijten, aankleden e.d voor de kleine regelt.
- ga in het weekend lekker op pad met z'n drietjes: maak een wandeling, ga naar het strand, ergens lunchen...en geniet er dan ook van!
Mocht ik er helemaal naast zitten; alvast excuses. Mijn adviezen zijn oprecht goed bedoeld!
Hoi,
Het is helemaal niet nodig om je excuses aan te bieden. Ik denk verder dat je aardig in de richting zit als ik zelf de situatie beoordeel. Mijn vrouw heeft vaak genoeg geklaagd dat ze het te druk heeft. Ik heb ook vaak genoeg aangegeven dat ik haar graag wil ontlasten. Maar daar kunnen we elkaar ergens niet vinden. Zij vindt dat ik zelf moet inzien wat er allemaal moet gebeuren. Ok, huis schoonmaken: ik kan zelf bedenken wat er moet gebeuren, met als resultaat: een huis dat fatsoenlijk is opgeruimd. Gewoon netjes. Soms gebeurt dat niet en dan kan zij uit haar slof schieten omdat ik 'altijd maar verzaak om het huis op orde te brengen'. Dat is dan weer zo'n moment dat ik denk 'waarom overdrijf je zo'? Eten is gekookt, dochtertje is verschoond, keuken staat er netjes bij, woonkamer is netjes. Ik heb alleen niet stofgezogen. So what?! Kan later ook nog. Haar antwoord is dan: Nee! Ik wil in rust thuis komen en niet de zorg van het huishouden aan mijn hoofd als ik van werk thuis kom. (regelmatig deze clash gehad).
Voor wat betreft sporten of welke bezigheid dan ook: Ik zou graag willen dat ze zelf aangeeft om vaker te sporten.Soms betrap ik mezelf op een paranoide gedachten: Zou ze bewust zo zielig doen om te kunnen zeggen dat ze nooit iets voor haar zelf mag doen, waardoor ik een schuldgevoel krijg als ik wel iets voor mijzelf onderneem? Kan wezen, maar dat vind ik kinderachtig.
Verder geef je hele praktische tips: ik zou die graag in de praktijk willen brengen, maar we hebben nooit een dergelijk constructief gesprek gehad. Het zijn vaak verwijten en teleurtstellingen en de ruzie die vervolgens daarover gaat ipv waar het werkelijk om gaat. Als we zulke simpele afspraken kunnen maken, dan zouden we het elkaar erg makkelijk kunnen maken.
Oké, ik stel me het zo voor:
Jij werkt ma t/m vrij, zij ma t/m woensdag.
Jij sport op woensdag, vrijdag en incidenteel in het weekend.
Zij is vanaf woensdagmiddag/avond t/m zondagavond thuis met een peuter. Dan is je vrijheid redelijk beperkt, want alles wat je doet, daar heb je een kleintje bij. Dat betekent: vroeg opstaan, ontbijtje maken, kleintje klaar maken voor de dag, make-uppen met een peuter ernaast, wat klusjes in huis doen, spelen met kleintje, even je mail checken - maar continu onderbroken worden (honger! Dorst! Klaar! Mag ik ...?). 's Middags boodschappen doen, met (jengelen) peuter de winkel door, bij thuiskomst peuter vermaken....enz, enz... Als je man dan 's avonds thuiskomt, heb je er behoefte aan om even in alle rust - al is het maar een uurtje - de zorg uit handen te geven en een glas wijn/cola/fris/kop thee te drinken en ongestoord een verantwoorde maaltijd op tafel te zetten. Na het eten, opruimen en bad- en bedritueel kan je eindelijk op de bank neerploffen.
Stel dat jij op zo'n dag na je werk thuiskomt, een hapje eet en daarna gaat sporten, zodat zij ook de 'avond-shift' moet doen, wordt ze er misschien geïrriteerd van.
Dit zijn de dingen die zij dan van woensdag t/m zondag doet.
Misschien zit ik er helemaal naast, maar dit is hoe ik het me voorstel.
Mocht ik het wel goed hebben, dan zijn dit mijn tips:
- op een vast avond per week trekken jullie de agenda's om de aankomende week door te spreken (wie werkt wanneer, sport wanneer, gaat een avondje op pad, wanneer samen wat leuks doen, welke zaken in huis moeten geregeld worden? (Van verjaardagscadeau voor tante Tiny tot rekeningen betalen). Kortom: plan samen de leuke en minder leuke dingen!)
- beperk je sport avondje tot 1 keer per week en gun haar ook een avond waarop ze niks hoeft te doen, kan gaan sporten, een vriendin bezoeken, shoppen, uitgebreid badderen...whatever). Niet alleen zij, ook jij bent ouder van een peuter.
- plan samen ook een of twee keer per maand iets leuks om samen te gaan doen!
- als iemand belt met de vraag of je zin hebt om mee te gaan naar de kroeg, overleg dan even met haar. Kleine moeite. Als zij hetzelfde ook kan doen, gunnen jullie elkaar die avondjes uit.
- wissel in het weekend de 'ochtend-shift' af; zij slaapt op zaterdag uit, jij op zondag, of andersom. Waarbij degene die vroeg opstaat het ontbijten, aankleden e.d voor de kleine regelt.
- ga in het weekend lekker op pad met z'n drietjes: maak een wandeling, ga naar het strand, ergens lunchen...en geniet er dan ook van!
Mocht ik er helemaal naast zitten; alvast excuses. Mijn adviezen zijn oprecht goed bedoeld!
Hoi,
Het is helemaal niet nodig om je excuses aan te bieden. Ik denk verder dat je aardig in de richting zit als ik zelf de situatie beoordeel. Mijn vrouw heeft vaak genoeg geklaagd dat ze het te druk heeft. Ik heb ook vaak genoeg aangegeven dat ik haar graag wil ontlasten. Maar daar kunnen we elkaar ergens niet vinden. Zij vindt dat ik zelf moet inzien wat er allemaal moet gebeuren. Ok, huis schoonmaken: ik kan zelf bedenken wat er moet gebeuren, met als resultaat: een huis dat fatsoenlijk is opgeruimd. Gewoon netjes. Soms gebeurt dat niet en dan kan zij uit haar slof schieten omdat ik 'altijd maar verzaak om het huis op orde te brengen'. Dat is dan weer zo'n moment dat ik denk 'waarom overdrijf je zo'? Eten is gekookt, dochtertje is verschoond, keuken staat er netjes bij, woonkamer is netjes. Ik heb alleen niet stofgezogen. So what?! Kan later ook nog. Haar antwoord is dan: Nee! Ik wil in rust thuis komen en niet de zorg van het huishouden aan mijn hoofd als ik van werk thuis kom. (regelmatig deze clash gehad).
Voor wat betreft sporten of welke bezigheid dan ook: Ik zou graag willen dat ze zelf aangeeft om vaker te sporten.Soms betrap ik mezelf op een paranoide gedachten: Zou ze bewust zo zielig doen om te kunnen zeggen dat ze nooit iets voor haar zelf mag doen, waardoor ik een schuldgevoel krijg als ik wel iets voor mijzelf onderneem? Kan wezen, maar dat vind ik kinderachtig.
Verder geef je hele praktische tips: ik zou die graag in de praktijk willen brengen, maar we hebben nooit een dergelijk constructief gesprek gehad. Het zijn vaak verwijten en teleurtstellingen en de ruzie die vervolgens daarover gaat ipv waar het werkelijk om gaat. Als we zulke simpele afspraken kunnen maken, dan zouden we het elkaar erg makkelijk kunnen maken.
dinsdag 26 juli 2016 17:34
quote:viva-amber schreef op 25 juli 2016 @ 19:17:
Waarom maak je het haar probleem dat jij het gevoel hebt dat je niet weg kan terwijl je dat ook niet wil?
Dat is toch jouw probleem wat hoort bij je onvolwassenheid en het feit dat een kind en een relatie mindere kanten heeft. Wat kan zij daaraan doen?
Je hoeft haar ook niet te overtuigen dat jullie botsen. Jij mag vinden dat jij botst met haar en zo te horen doe je dat expres en om niets. En zij mag vinden dat jullie niet botsen omdat je uiteindelijk hetzelfde wil. Waarom zou je elkaar ervan moeten overtuigen dat je eigen gevoelens de enige waarheid is.
Je vriendin trouwens kan niet spontaan weggaan.
Waarom maak je het haar probleem dat jij het gevoel hebt dat je niet weg kan terwijl je dat ook niet wil?
Dat vind ik een beetje kort door de bocht. We leven namelijk met z'n 2en onder 1 dak en dan krijg je een bepaalde dynamiek met elkaar. Interactie. De relatie ontwikkelt zich een bepaalde richting op. Iemand met verlatingsangst zal zich als kukident vastklampen aan zijn of haar partner. Die partner reageert daar vervolgens op. Het mes snijdt aan 2 kanten...
En ik vind het niets meer dan gezond om de behoefte te hebben iets te ondernemen zonder je partner. Niet alles hoeft met haar, maar niet alles moet zonder haar. Dat heeft niets met onvolwassenheid te maken. Ik wil mijn gezin absoluut niet verwaarlozen, maar ik wil ook niet mijzelf wegcijferen. Daar moet een gezonde balans in zitten.
Verder, als een van ons of beide niet erkennen dat we een probleem hebben, dan blijf je frustratie houden. Als jij last hebt van je partner, dan ga je daarover met hem of haar praten om de harmonie weer terug te krijgen.
Waarom maak je het haar probleem dat jij het gevoel hebt dat je niet weg kan terwijl je dat ook niet wil?
Dat is toch jouw probleem wat hoort bij je onvolwassenheid en het feit dat een kind en een relatie mindere kanten heeft. Wat kan zij daaraan doen?
Je hoeft haar ook niet te overtuigen dat jullie botsen. Jij mag vinden dat jij botst met haar en zo te horen doe je dat expres en om niets. En zij mag vinden dat jullie niet botsen omdat je uiteindelijk hetzelfde wil. Waarom zou je elkaar ervan moeten overtuigen dat je eigen gevoelens de enige waarheid is.
Je vriendin trouwens kan niet spontaan weggaan.
Waarom maak je het haar probleem dat jij het gevoel hebt dat je niet weg kan terwijl je dat ook niet wil?
Dat vind ik een beetje kort door de bocht. We leven namelijk met z'n 2en onder 1 dak en dan krijg je een bepaalde dynamiek met elkaar. Interactie. De relatie ontwikkelt zich een bepaalde richting op. Iemand met verlatingsangst zal zich als kukident vastklampen aan zijn of haar partner. Die partner reageert daar vervolgens op. Het mes snijdt aan 2 kanten...
En ik vind het niets meer dan gezond om de behoefte te hebben iets te ondernemen zonder je partner. Niet alles hoeft met haar, maar niet alles moet zonder haar. Dat heeft niets met onvolwassenheid te maken. Ik wil mijn gezin absoluut niet verwaarlozen, maar ik wil ook niet mijzelf wegcijferen. Daar moet een gezonde balans in zitten.
Verder, als een van ons of beide niet erkennen dat we een probleem hebben, dan blijf je frustratie houden. Als jij last hebt van je partner, dan ga je daarover met hem of haar praten om de harmonie weer terug te krijgen.
dinsdag 26 juli 2016 17:42
quote:viva-amber schreef op 25 juli 2016 @ 19:34:
Retrostar, je vergeet haar opleiding.
Tel daarbij ook de tijd dat je expressie ruzie maakt om het ruzie maken. Je maakt namelijk ruzie omdat jij je rot voelt over zaken die niet hebt en waarvan je zegt dat je ze ook niet wil hebben maar je moet wel even je punt maken richting haar....erg vermoeiend en kost vast naast de voor haar drukke dagen en vele verantwoordelijkheden erg veel tijd.
Ik heb de indruk dat je haar saboteert. Ben je jaloers op haar opleiding? Niet toe aan een relatie en kinderen?
Maak van jouw probleem niet haar probleem. Zij heeft genoeg op haar schouders.Om heel eerlijk te zijn: ik vermijd liever de confrontatie, omdat mijn ervaring is dat we elkaar nooit ergens kunnen vinden. Klinkt erg kort door de bocht en behoeft uitleg. Het is inderdaad een kwestie van self fulfilling prophecy. Denken dat iets komen gaat en dat proberen te ontwijken terwijl de werkelijkheid misschien iets anders zou kunnen brengen. Zij is degene die de confrontatie opzoekt. Dat doet ze niet te tactisch. In het begin heb ik geprobeerd de harde woorden te incasseren. Ik heb geprobeerd er een volwassen en volwaardig gesprek van te maken, maar ik merkte dat ik dat niet lang vol kon houden. Ik vond het ergens oneerlijk dat ik altijd maar overal de schuld van kreeg. Als ik haar ergens op aanspraak (op een tactvolle en respectvolle manier), dan ontweek ze altijd. Ze vond mijn verwijten niet eerlijk en ik snapte het maar en ik had van alles verkeerd begrepen... Dat allemaal bij elkaar, maakte dat ik mijn geduld om een goed gesprek te voeren, verloor. Dat heeft zich zo in een periode van 4 tot 6 jaar ontwikkeld. Haar reactie maakte dat ik me niet begrepen voelde. Nu ik ook zo dom (kan) reageren (ja ik vind dat echt dom), krijgt zij weer het gevoel dat ze zich niet begrepen voelt. Ik snap dat heel goed en ik snap ook heel goed hoe frustrerend dat kan zijn. We begrijpen elkaar ook nooit zo goed, omdat ik misschien wel te rationeel ben. Zij is 1 grote mega blok aan emoties. Dat zal de slechte communicatie misschien ook wel door verklaard kunnen worden.
Retrostar, je vergeet haar opleiding.
Tel daarbij ook de tijd dat je expressie ruzie maakt om het ruzie maken. Je maakt namelijk ruzie omdat jij je rot voelt over zaken die niet hebt en waarvan je zegt dat je ze ook niet wil hebben maar je moet wel even je punt maken richting haar....erg vermoeiend en kost vast naast de voor haar drukke dagen en vele verantwoordelijkheden erg veel tijd.
Ik heb de indruk dat je haar saboteert. Ben je jaloers op haar opleiding? Niet toe aan een relatie en kinderen?
Maak van jouw probleem niet haar probleem. Zij heeft genoeg op haar schouders.Om heel eerlijk te zijn: ik vermijd liever de confrontatie, omdat mijn ervaring is dat we elkaar nooit ergens kunnen vinden. Klinkt erg kort door de bocht en behoeft uitleg. Het is inderdaad een kwestie van self fulfilling prophecy. Denken dat iets komen gaat en dat proberen te ontwijken terwijl de werkelijkheid misschien iets anders zou kunnen brengen. Zij is degene die de confrontatie opzoekt. Dat doet ze niet te tactisch. In het begin heb ik geprobeerd de harde woorden te incasseren. Ik heb geprobeerd er een volwassen en volwaardig gesprek van te maken, maar ik merkte dat ik dat niet lang vol kon houden. Ik vond het ergens oneerlijk dat ik altijd maar overal de schuld van kreeg. Als ik haar ergens op aanspraak (op een tactvolle en respectvolle manier), dan ontweek ze altijd. Ze vond mijn verwijten niet eerlijk en ik snapte het maar en ik had van alles verkeerd begrepen... Dat allemaal bij elkaar, maakte dat ik mijn geduld om een goed gesprek te voeren, verloor. Dat heeft zich zo in een periode van 4 tot 6 jaar ontwikkeld. Haar reactie maakte dat ik me niet begrepen voelde. Nu ik ook zo dom (kan) reageren (ja ik vind dat echt dom), krijgt zij weer het gevoel dat ze zich niet begrepen voelt. Ik snap dat heel goed en ik snap ook heel goed hoe frustrerend dat kan zijn. We begrijpen elkaar ook nooit zo goed, omdat ik misschien wel te rationeel ben. Zij is 1 grote mega blok aan emoties. Dat zal de slechte communicatie misschien ook wel door verklaard kunnen worden.
dinsdag 26 juli 2016 17:46
quote:gurly3 schreef op 25 juli 2016 @ 19:44:
Ik vind dat je niet alles perse moet overleggen.
Bijv "hè schat ik ga ff bakkie pleur doen bij die of die, oké? "
Ik zou t raar vinden als dat nooit kan!
Soms zegt mijn vriend dat ie extra avond gaat kickboksen, en dan kan ik soms wel even wat minder blij zijn wanneer ik hem weinig heb gezien maar anderzijds, hij laat mij ook altijd gaan als ik opeens zeg dat ik naar de kroeg wil.. het is geven en nemen. Scheelt dat zijn zoontje niet fulltime bij ons woont. Qua tijd indeling en zorg.
Wij overleggen veel, maar niet alles.
Een avondje weg moet kunnen, zomaar een weekend weg bijwijze van spreken zou ik wel overlegd willen hebben.Ik ben bij mezelf te raden gegaan, maar ik heb ook in mijn omgeving om mij heen gekeken. Ik zie daar hetzelfde als wat jij beschrijft. Dankzij deze gedachte ben ik iets meer voor mijzelf op gaan komen. Ik ben dus wat meer die confrontatie op gaan zoeken, want ik vond het niet eerlijk en niet prettig dat dat niet kon. Althans, ik heb het gevoel dat dat niet kan, want ik voel het aan mijn wateren alleen al door naar haar te kijken. Wat is daar in hemelsnaam mis mee? Het kan toch? Het mag toch? Ik laat haar niet in de steek. Ik waardeer haar niet minder door. Het betekenent ook niet dat ik haar voor lief neem?! Ik wil heus wel eerst beoordelen of het kan en als ze me vraagt om hulp terwijl ik eigenlijk weg had willen gaan dan wil ik haar wel helpen. Tuurlijk!
Ik vind dat je niet alles perse moet overleggen.
Bijv "hè schat ik ga ff bakkie pleur doen bij die of die, oké? "
Ik zou t raar vinden als dat nooit kan!
Soms zegt mijn vriend dat ie extra avond gaat kickboksen, en dan kan ik soms wel even wat minder blij zijn wanneer ik hem weinig heb gezien maar anderzijds, hij laat mij ook altijd gaan als ik opeens zeg dat ik naar de kroeg wil.. het is geven en nemen. Scheelt dat zijn zoontje niet fulltime bij ons woont. Qua tijd indeling en zorg.
Wij overleggen veel, maar niet alles.
Een avondje weg moet kunnen, zomaar een weekend weg bijwijze van spreken zou ik wel overlegd willen hebben.Ik ben bij mezelf te raden gegaan, maar ik heb ook in mijn omgeving om mij heen gekeken. Ik zie daar hetzelfde als wat jij beschrijft. Dankzij deze gedachte ben ik iets meer voor mijzelf op gaan komen. Ik ben dus wat meer die confrontatie op gaan zoeken, want ik vond het niet eerlijk en niet prettig dat dat niet kon. Althans, ik heb het gevoel dat dat niet kan, want ik voel het aan mijn wateren alleen al door naar haar te kijken. Wat is daar in hemelsnaam mis mee? Het kan toch? Het mag toch? Ik laat haar niet in de steek. Ik waardeer haar niet minder door. Het betekenent ook niet dat ik haar voor lief neem?! Ik wil heus wel eerst beoordelen of het kan en als ze me vraagt om hulp terwijl ik eigenlijk weg had willen gaan dan wil ik haar wel helpen. Tuurlijk!
dinsdag 26 juli 2016 17:49
quote:Liefje25 schreef op 25 juli 2016 @ 20:45:
Even een (misschien domme) vraag, maar stuur je haar wel is een appje als je een avond met je vrienden weg bent? En wat houdt een avond met je vrienden weggaan? Je klem zuipen en uitgaan of gewoon een avondje met zijn allen een potje playstationen?Wij zijn getrouwd en als we naar huis gaan, dan zien we elkaar thuis weer. De noodzaak om dat soort berichten te appen is er dus niet. We zien elkaar thuis. Meestal word ik geappt om ff naar vrienden te gaan. Dan is het gewoon gezellig samenzijn (en playstationen doe ik zelden tot bijna nooit).
Even een (misschien domme) vraag, maar stuur je haar wel is een appje als je een avond met je vrienden weg bent? En wat houdt een avond met je vrienden weggaan? Je klem zuipen en uitgaan of gewoon een avondje met zijn allen een potje playstationen?Wij zijn getrouwd en als we naar huis gaan, dan zien we elkaar thuis weer. De noodzaak om dat soort berichten te appen is er dus niet. We zien elkaar thuis. Meestal word ik geappt om ff naar vrienden te gaan. Dan is het gewoon gezellig samenzijn (en playstationen doe ik zelden tot bijna nooit).
dinsdag 26 juli 2016 19:37
quote:makkelijkste schreef op 26 juli 2016 @ 17:50:
[...]
Nee, ik ben er nog. Ik waardeer al jullie reacties enorm.
Ah, top! Dank voor je eerdere uitgebreide reactie; deze geeft me idd een beter beeld. Om eerlijk te zijn vind ik haar reactie tamelijk overdreven. Zij heeft gewerkt en komt thuis in een huis waar alles voor elkaar is, behalve het stofzuigen... Ik zal je maar niet vertellen hoe mijn huis eruit ziet na een 'mannendag' oftewel: zoontje en man waren thuis. Ik ben dan blij als zij beiden lekker gegeten hebben en een leuke dag hebben gehad. Dat stofzuigen komt later wel, en indien het echt noodzakelijk is, dan pak ik -als zoontje in bed ligt- alsnog dat ding. Tien minuutjes werk.
Jammer dat er nog geen 'simpel gesprek' mogelijk is geweest waarbij de agenda's getrokken konden worden. Zou je dit niet aan haar kunnen voorstellen? Lekker zaterdagochtend samen ontbijten en even de agenda's erbij pakken?
[...]
Nee, ik ben er nog. Ik waardeer al jullie reacties enorm.
Ah, top! Dank voor je eerdere uitgebreide reactie; deze geeft me idd een beter beeld. Om eerlijk te zijn vind ik haar reactie tamelijk overdreven. Zij heeft gewerkt en komt thuis in een huis waar alles voor elkaar is, behalve het stofzuigen... Ik zal je maar niet vertellen hoe mijn huis eruit ziet na een 'mannendag' oftewel: zoontje en man waren thuis. Ik ben dan blij als zij beiden lekker gegeten hebben en een leuke dag hebben gehad. Dat stofzuigen komt later wel, en indien het echt noodzakelijk is, dan pak ik -als zoontje in bed ligt- alsnog dat ding. Tien minuutjes werk.
Jammer dat er nog geen 'simpel gesprek' mogelijk is geweest waarbij de agenda's getrokken konden worden. Zou je dit niet aan haar kunnen voorstellen? Lekker zaterdagochtend samen ontbijten en even de agenda's erbij pakken?
vrijdag 29 juli 2016 08:41
quote:blackberry1980 schreef op 26 juli 2016 @ 19:37:
[...]
Ah, top! Dank voor je eerdere uitgebreide reactie; deze geeft me idd een beter beeld. Om eerlijk te zijn vind ik haar reactie tamelijk overdreven. Zij heeft gewerkt en komt thuis in een huis waar alles voor elkaar is, behalve het stofzuigen... Ik zal je maar niet vertellen hoe mijn huis eruit ziet na een 'mannendag' oftewel: zoontje en man waren thuis. Ik ben dan blij als zij beiden lekker gegeten hebben en een leuke dag hebben gehad. Dat stofzuigen komt later wel, en indien het echt noodzakelijk is, dan pak ik -als zoontje in bed ligt- alsnog dat ding. Tien minuutjes werk.
Jammer dat er nog geen 'simpel gesprek' mogelijk is geweest waarbij de agenda's getrokken konden worden. Zou je dit niet aan haar kunnen voorstellen? Lekker zaterdagochtend samen ontbijten en even de agenda's erbij pakken?
Hoi blackberry,
Agendas bij elkaar is een goed begin/idee. Sterker nog: we delen samen een virtuele agenda. Als er iets in staat, krijgen we beide een melding wanneer iets zover is. Dat voelt voor mij als een ideale oplossing, zeker omdat daarmee onnodige discussies voorkomen kunnen worden. Er is geen plaats meer voor geklaag zoals bijvoorbeeld 'ik ben vergeten dat je afgesproken had (mijn woorden)', of 'je hebt die afspraak niet met mij overlegd' (haar woorden)'. Probleem is: ze gebruikt die agenda maar niet en dan steek het paranoide duiveltje in mij weer de kop op: de gedachte die ze volgens mij kan hebben is: hiermee kan manlief afspraken afdwingen en heeft hij minder tijd voor mij. Dus saboteert ze de agenda door het biet te gebruiken. Want als ze het zelf niet gebruikt dan kijkt ze er ook niet naar en dan hoeft ze de afspraak ook niet te zie.
Paranoide idd, maar soms denk ik echt dat ze onbewust saboteert.
[...]
Ah, top! Dank voor je eerdere uitgebreide reactie; deze geeft me idd een beter beeld. Om eerlijk te zijn vind ik haar reactie tamelijk overdreven. Zij heeft gewerkt en komt thuis in een huis waar alles voor elkaar is, behalve het stofzuigen... Ik zal je maar niet vertellen hoe mijn huis eruit ziet na een 'mannendag' oftewel: zoontje en man waren thuis. Ik ben dan blij als zij beiden lekker gegeten hebben en een leuke dag hebben gehad. Dat stofzuigen komt later wel, en indien het echt noodzakelijk is, dan pak ik -als zoontje in bed ligt- alsnog dat ding. Tien minuutjes werk.
Jammer dat er nog geen 'simpel gesprek' mogelijk is geweest waarbij de agenda's getrokken konden worden. Zou je dit niet aan haar kunnen voorstellen? Lekker zaterdagochtend samen ontbijten en even de agenda's erbij pakken?
Hoi blackberry,
Agendas bij elkaar is een goed begin/idee. Sterker nog: we delen samen een virtuele agenda. Als er iets in staat, krijgen we beide een melding wanneer iets zover is. Dat voelt voor mij als een ideale oplossing, zeker omdat daarmee onnodige discussies voorkomen kunnen worden. Er is geen plaats meer voor geklaag zoals bijvoorbeeld 'ik ben vergeten dat je afgesproken had (mijn woorden)', of 'je hebt die afspraak niet met mij overlegd' (haar woorden)'. Probleem is: ze gebruikt die agenda maar niet en dan steek het paranoide duiveltje in mij weer de kop op: de gedachte die ze volgens mij kan hebben is: hiermee kan manlief afspraken afdwingen en heeft hij minder tijd voor mij. Dus saboteert ze de agenda door het biet te gebruiken. Want als ze het zelf niet gebruikt dan kijkt ze er ook niet naar en dan hoeft ze de afspraak ook niet te zie.
Paranoide idd, maar soms denk ik echt dat ze onbewust saboteert.
vrijdag 29 juli 2016 09:30
Nog even wat van mij afschrijven:
Dit voelt als een dwangbuis waar ik graag uit wil. Dagelijks komt het voor dat we elkaar niet begrijpen. Mijn woorden worden negatief geinterpreteerd door haar onzekerheid. Mijn daden worden betwist door haar onzekerheid en mij intenties worden bevraagd, eveneens door haar onzekerheid. Ik word daar helemaal gestoord van. Dat geeft een onrust. Zij staat constant op scherp omdat ik mogelijk iets op een negatieve manier bedoel. Ik moet constant bewijzen dat ze mijn nummer 1 is. Elke klacht die zij vanuit die onzekerheid uit vind ik daarom overbodig omdat ze best mag vertrouwen in onze relatie. Ik ben in het verleden uit pure frustratie en ook uit wanhoop ff weggegaan uit huis omdat ik het niet meer trok. Zij heeft daar tot op de dag van vandaag geen begrip voor. Het enige wat ze ziet is dat ik haar verlaten heb. Het is om gek van te worden. Gisteren moest ik weer overtuigen dat ze mijn nummer 1 is. Dat is ze ook, maar ik ben als de dood dat ze hierin doorschiet. Ze moet echt inzien dat we samen een andere koers moeten varen. En ja, relatie therapie heb ik meermaals voorgelegd. Want ik denk echt dat dat nodig is. Maar volgens haar is onze relatie niet zo erg dat het bijna gaa stranden. Ik ben blij dat ze dat zo ziet want juist nu is een geschikt moment voor relatietherapie. Ik zal ervoor zorgen dat we dat gaan doen anders trek ik het niet (ben op dit moment een beetje wanhopig ja)
Dit voelt als een dwangbuis waar ik graag uit wil. Dagelijks komt het voor dat we elkaar niet begrijpen. Mijn woorden worden negatief geinterpreteerd door haar onzekerheid. Mijn daden worden betwist door haar onzekerheid en mij intenties worden bevraagd, eveneens door haar onzekerheid. Ik word daar helemaal gestoord van. Dat geeft een onrust. Zij staat constant op scherp omdat ik mogelijk iets op een negatieve manier bedoel. Ik moet constant bewijzen dat ze mijn nummer 1 is. Elke klacht die zij vanuit die onzekerheid uit vind ik daarom overbodig omdat ze best mag vertrouwen in onze relatie. Ik ben in het verleden uit pure frustratie en ook uit wanhoop ff weggegaan uit huis omdat ik het niet meer trok. Zij heeft daar tot op de dag van vandaag geen begrip voor. Het enige wat ze ziet is dat ik haar verlaten heb. Het is om gek van te worden. Gisteren moest ik weer overtuigen dat ze mijn nummer 1 is. Dat is ze ook, maar ik ben als de dood dat ze hierin doorschiet. Ze moet echt inzien dat we samen een andere koers moeten varen. En ja, relatie therapie heb ik meermaals voorgelegd. Want ik denk echt dat dat nodig is. Maar volgens haar is onze relatie niet zo erg dat het bijna gaa stranden. Ik ben blij dat ze dat zo ziet want juist nu is een geschikt moment voor relatietherapie. Ik zal ervoor zorgen dat we dat gaan doen anders trek ik het niet (ben op dit moment een beetje wanhopig ja)
vrijdag 29 juli 2016 10:21
Mijn ex man kon er ook niet tegen als ik onverwacht wegging. Als vriendin bericht stuurde: we zijn in de stad, kom je ook? Zei ik tegen man: vriendin vraagt of ik ook kom, is dat ok? Standaart zuur gezicht. Ik heb het nooit echt begrepen. Er gebeurde weinigs wilds en we zaten als 2 bejaarde tv te kijken. Maar goed hij vond het bij volwassen zijn horen. Dat deed je gewoon niet. Klaar. Dat verschil van inzicht hebben we nooit kunnen overbruggen en mede daardoor heeft hij het op den duur opgegeven.
Ze dringt haar manier aan je op. Dat gaat niet veranderen. Accepteer dat zure hoofd of doe het niet meer. Jij kan haar net zo min veranderen als zij jou. Sporten is trouwens wel tijd voor jezelf, als in dan ben je er niet voor hen. Spreek een vaste avond per week af waarop je nooit weggaat en doe samen wat leuks. Het moederschap valt haar misschien zwaarder dan verwacht en ze had misschien gehoopt dat je in een huismus zou veranderen vanaf dat je een kind had. Als het haar nu al zwaar valt (kind en 3 dagen werken) begin dan alsjeblieft niet aan een 2de...
Ze dringt haar manier aan je op. Dat gaat niet veranderen. Accepteer dat zure hoofd of doe het niet meer. Jij kan haar net zo min veranderen als zij jou. Sporten is trouwens wel tijd voor jezelf, als in dan ben je er niet voor hen. Spreek een vaste avond per week af waarop je nooit weggaat en doe samen wat leuks. Het moederschap valt haar misschien zwaarder dan verwacht en ze had misschien gehoopt dat je in een huismus zou veranderen vanaf dat je een kind had. Als het haar nu al zwaar valt (kind en 3 dagen werken) begin dan alsjeblieft niet aan een 2de...