Psyche
alle pijlers
Autisme,wie ook?
zondag 24 juli 2016 16:11
Ik werk nu al 4 jaar niet meer, ben eind 20. Ik vind het heerlijk om 'vrij' te zijn maar niet de manier waarop. Behalve autisme heb ik psychotische klachten en ben dus geestelijk 'ziek'. Ik vind het ergens heel erg niet te kunnen functioneren in de grote mensen wereld, zoals het hoort (vindt men). Ik gun mezelf ook een normaal leven zoals anderen, goede studie doen, relatie vervolgens samenwonen trouwen kinderen etc en Oja een betaalde baan. Ik voel me zo'n onwijze loser dat ik niet meer mee kan draaien.
Nu ik vriendinnen om mij heen zie groeien doet het me wel pijn dat ik zo achterblijf.
Zijn jullie vriendschappen kwijt geraakt? Bij mijn eerste opname stond iedereen nog achter me en werd ik altijd meegevraagd. Door de jaren heen ben ik niet meer meegevraagd en hoor ik er niet meer bij. Het voelt net alsof ik te min ben en niet thuis hoor in het groepje van universitaire afgestuurden met goede baan en vrijstaand koophuis. Soms zie ik op Facebook foto's van het clubje voorbij komen en dan realiseer ik me dat ik er niet meer thuis hoor. Zou ook niet meer willen hoor. Merk wel dat ik liever met mensen omga die ook iets hebben, dan begrijp je elkaar beter en kun je er ook makkelijker over praten.
Ik heb geen idee hoe me toekomst eruit gaat zien maar ben bang dat het niet veel beter gaat worden. Ik ben wel heel tevreden met wat ik heb, leuke lieve familie een leuke hond, een paar vriendinnen en leuke sociale contacten in de buurt. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Iemand zei eerder dat haar therapeut had gezegd dat ze goed genoeg is zoals ze is. Wat ook exact de woorden waren van mijn psycholoog toevallig. Maar het is zoals eerder gezegd werd dat je goed genoeg bent maar niet voor de maatschappij. En zo voel ik dat ook.
Zag laatst een artikel over zelfstigma, ik herken mij daar helemaal in.
Nu ik vriendinnen om mij heen zie groeien doet het me wel pijn dat ik zo achterblijf.
Zijn jullie vriendschappen kwijt geraakt? Bij mijn eerste opname stond iedereen nog achter me en werd ik altijd meegevraagd. Door de jaren heen ben ik niet meer meegevraagd en hoor ik er niet meer bij. Het voelt net alsof ik te min ben en niet thuis hoor in het groepje van universitaire afgestuurden met goede baan en vrijstaand koophuis. Soms zie ik op Facebook foto's van het clubje voorbij komen en dan realiseer ik me dat ik er niet meer thuis hoor. Zou ook niet meer willen hoor. Merk wel dat ik liever met mensen omga die ook iets hebben, dan begrijp je elkaar beter en kun je er ook makkelijker over praten.
Ik heb geen idee hoe me toekomst eruit gaat zien maar ben bang dat het niet veel beter gaat worden. Ik ben wel heel tevreden met wat ik heb, leuke lieve familie een leuke hond, een paar vriendinnen en leuke sociale contacten in de buurt. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Iemand zei eerder dat haar therapeut had gezegd dat ze goed genoeg is zoals ze is. Wat ook exact de woorden waren van mijn psycholoog toevallig. Maar het is zoals eerder gezegd werd dat je goed genoeg bent maar niet voor de maatschappij. En zo voel ik dat ook.
Zag laatst een artikel over zelfstigma, ik herken mij daar helemaal in.
zondag 24 juli 2016 16:59
quote:lisa198 schreef op 24 juli 2016 @ 16:11:
Ik werk nu al 4 jaar niet meer, ben eind 20. Ik vind het heerlijk om 'vrij' te zijn maar niet de manier waarop. Behalve autisme heb ik psychotische klachten en ben dus geestelijk 'ziek'. Ik vind het ergens heel erg niet te kunnen functioneren in de grote mensen wereld, zoals het hoort (vindt men). Ik gun mezelf ook een normaal leven zoals anderen, goede studie doen, relatie vervolgens samenwonen trouwen kinderen etc en Oja een betaalde baan. Ik voel me zo'n onwijze loser dat ik niet meer mee kan draaien.
Nu ik vriendinnen om mij heen zie groeien doet het me wel pijn dat ik zo achterblijf.
Zijn jullie vriendschappen kwijt geraakt? Bij mijn eerste opname stond iedereen nog achter me en werd ik altijd meegevraagd. Door de jaren heen ben ik niet meer meegevraagd en hoor ik er niet meer bij. Het voelt net alsof ik te min ben en niet thuis hoor in het groepje van universitaire afgestuurden met goede baan en vrijstaand koophuis. Soms zie ik op Facebook foto's van het clubje voorbij komen en dan realiseer ik me dat ik er niet meer thuis hoor. Zou ook niet meer willen hoor. Merk wel dat ik liever met mensen omga die ook iets hebben, dan begrijp je elkaar beter en kun je er ook makkelijker over praten.
Ik heb geen idee hoe me toekomst eruit gaat zien maar ben bang dat het niet veel beter gaat worden. Ik ben wel heel tevreden met wat ik heb, leuke lieve familie een leuke hond, een paar vriendinnen en leuke sociale contacten in de buurt. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Iemand zei eerder dat haar therapeut had gezegd dat ze goed genoeg is zoals ze is. Wat ook exact de woorden waren van mijn psycholoog toevallig. Maar het is zoals eerder gezegd werd dat je goed genoeg bent maar niet voor de maatschappij. En zo voel ik dat ook.
Zag laatst een artikel over zelfstigma, ik herken mij daar helemaal in.
Het vetgedrukte voel ik ook zo. Mijn moeder zegt wel eens als ik weer eens een onzekere bui heb dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Dat ik elke dag kan eten wat ik wil (ik kook wel zelf), genoeg tijd voor mezelf overhoud, nieuwe kleren kan kopen met mijn uitkering. Is allemaal waar. Daar bén ik ook heel blij om. Zit veel beter in mijn vel dan de tijd voor mijn diagnose en uitkering. Toen ik nog harder mijn best moest doen. Maar soms steekt het dat mijn oud-klasgenoten wel met die volwassen wereld meekunnen en ik niet. Alsof mijn ontwikkeling daar is gestopt.
Een kinderwens had ik al nooit en een relatie hoef ik ook niet zo nodig. Maar ik voel mezelf wel afwijken omdat ik niet kan meepraten.
Ik raakte mijn vriendinnen ook kwijt, maar dat was nog voor mijn diagnose. Het begon toen zij andere interesses kregen dan ik en verkering kregen. Toen was ik niet meer interessant. Het is nooit zo uitgesproken, maar ze betrokken me niet meer bij dingen samen doen. Ze gingen steeds meer met andere meiden om waar ik niks mee had.
Mijn huidige vriendinnen, dat zijn er niet veel, hebben ook allemaal iets. Van rugklachten tot psychische dingen. Zij tonen interesse in me en soms doen we dingen samen.
Ik werk nu al 4 jaar niet meer, ben eind 20. Ik vind het heerlijk om 'vrij' te zijn maar niet de manier waarop. Behalve autisme heb ik psychotische klachten en ben dus geestelijk 'ziek'. Ik vind het ergens heel erg niet te kunnen functioneren in de grote mensen wereld, zoals het hoort (vindt men). Ik gun mezelf ook een normaal leven zoals anderen, goede studie doen, relatie vervolgens samenwonen trouwen kinderen etc en Oja een betaalde baan. Ik voel me zo'n onwijze loser dat ik niet meer mee kan draaien.
Nu ik vriendinnen om mij heen zie groeien doet het me wel pijn dat ik zo achterblijf.
Zijn jullie vriendschappen kwijt geraakt? Bij mijn eerste opname stond iedereen nog achter me en werd ik altijd meegevraagd. Door de jaren heen ben ik niet meer meegevraagd en hoor ik er niet meer bij. Het voelt net alsof ik te min ben en niet thuis hoor in het groepje van universitaire afgestuurden met goede baan en vrijstaand koophuis. Soms zie ik op Facebook foto's van het clubje voorbij komen en dan realiseer ik me dat ik er niet meer thuis hoor. Zou ook niet meer willen hoor. Merk wel dat ik liever met mensen omga die ook iets hebben, dan begrijp je elkaar beter en kun je er ook makkelijker over praten.
Ik heb geen idee hoe me toekomst eruit gaat zien maar ben bang dat het niet veel beter gaat worden. Ik ben wel heel tevreden met wat ik heb, leuke lieve familie een leuke hond, een paar vriendinnen en leuke sociale contacten in de buurt. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Iemand zei eerder dat haar therapeut had gezegd dat ze goed genoeg is zoals ze is. Wat ook exact de woorden waren van mijn psycholoog toevallig. Maar het is zoals eerder gezegd werd dat je goed genoeg bent maar niet voor de maatschappij. En zo voel ik dat ook.
Zag laatst een artikel over zelfstigma, ik herken mij daar helemaal in.
Het vetgedrukte voel ik ook zo. Mijn moeder zegt wel eens als ik weer eens een onzekere bui heb dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Dat ik elke dag kan eten wat ik wil (ik kook wel zelf), genoeg tijd voor mezelf overhoud, nieuwe kleren kan kopen met mijn uitkering. Is allemaal waar. Daar bén ik ook heel blij om. Zit veel beter in mijn vel dan de tijd voor mijn diagnose en uitkering. Toen ik nog harder mijn best moest doen. Maar soms steekt het dat mijn oud-klasgenoten wel met die volwassen wereld meekunnen en ik niet. Alsof mijn ontwikkeling daar is gestopt.
Een kinderwens had ik al nooit en een relatie hoef ik ook niet zo nodig. Maar ik voel mezelf wel afwijken omdat ik niet kan meepraten.
Ik raakte mijn vriendinnen ook kwijt, maar dat was nog voor mijn diagnose. Het begon toen zij andere interesses kregen dan ik en verkering kregen. Toen was ik niet meer interessant. Het is nooit zo uitgesproken, maar ze betrokken me niet meer bij dingen samen doen. Ze gingen steeds meer met andere meiden om waar ik niks mee had.
Mijn huidige vriendinnen, dat zijn er niet veel, hebben ook allemaal iets. Van rugklachten tot psychische dingen. Zij tonen interesse in me en soms doen we dingen samen.
zondag 24 juli 2016 17:09
Mijn therapeute zegt dat ik mijn leven verspil met denken over wat ik niet heb en niet kan. Ik moet blij zijn met wat ik heb en wel kan. Ik ben niet minder dan een ander, mijn leven is anders. Mijn leven wordt er niet beter op als ik negatief kijk. Dus heb ik besloten om van mijn leven te genieten, op de manier die ik zelf invul. Waar ik me fijn en goed bij voel. Ik leef maar 1 keer en daar wil ik van genieten.
zondag 24 juli 2016 17:48
M.i. heeft jouw therapeute gelijk. Er zijn dingen die ik weliswaar lastig vind, maar ook dingen die mijn leven echt leuker maken. Ik heb nu vakantie en ik ga dadelijk naar Zuid-Afrika.
Mensen vinden mij vaak vrolijk, zelden chagrijnig maar ik ben ook weer geen clown. Ik maak vaak grapjes die anderen weten te waarderen.
Ik ben weliswaar autistisch, maar het is voor mij niet iets vreselijks. Andere mensen zijn soms slechter af. Ik ken iemand met longkanker die echt vele malen erger is dan autisme. Andere handicaps zijn dwarslaesie, blindheid en doofheid. Ik wil echter problemen van autisme ook weer niet uitvlakken.
Mensen vinden mij vaak vrolijk, zelden chagrijnig maar ik ben ook weer geen clown. Ik maak vaak grapjes die anderen weten te waarderen.
Ik ben weliswaar autistisch, maar het is voor mij niet iets vreselijks. Andere mensen zijn soms slechter af. Ik ken iemand met longkanker die echt vele malen erger is dan autisme. Andere handicaps zijn dwarslaesie, blindheid en doofheid. Ik wil echter problemen van autisme ook weer niet uitvlakken.
World of Warcraft: Legion
zondag 24 juli 2016 18:04
Hans, wat gaaf naar Zuid-Afrika! Dat zou ik ook wel willen, maar dat is ver buiten mijn comfortzone.
Ik snap wat je bedoelt. Het leven met een beperking is zeker niet makkelijk, maar ik wil er het beste van mijn maken. Mijn leven mooi maken met mijn beperking. En dat lukt me niet altijd, maar wel steeds beter en vaker.
Ik snap wat je bedoelt. Het leven met een beperking is zeker niet makkelijk, maar ik wil er het beste van mijn maken. Mijn leven mooi maken met mijn beperking. En dat lukt me niet altijd, maar wel steeds beter en vaker.
zondag 24 juli 2016 19:37
quote:elfje12 schreef op 24 juli 2016 @ 17:09:
Mijn therapeute zegt dat ik mijn leven verspil met denken over wat ik niet heb en niet kan. Ik moet blij zijn met wat ik heb en wel kan. Ik ben niet minder dan een ander, mijn leven is anders. Mijn leven wordt er niet beter op als ik negatief kijk. Dus heb ik besloten om van mijn leven te genieten, op de manier die ik zelf invul. Waar ik me fijn en goed bij voel. Ik leef maar 1 keer en daar wil ik van genieten.
Dat is goed opgemerkt van die therapeut.
Hondenmens en Lisa98 herken ik ook wel. Vrij zijn maar niet blij zijn vanwege de manier waarop. Maar je therapeut heeft gelijk.
Blij zijn met wat we hebben en kunnen. Ook al voldoen we niet aan de eisen van de maatschappij, we zijn op onze eigen manier oké, en we hebben ook talenten, ook al ziet "de maatschappij" die niet altijd.
Vanmorgen voelde ik me even kl*te, maar het glas is inmiddels weer halfvol Ik heb niemand kwaad gedaan, ik kan mezelf met een goed geweten recht aankijken in de spiegel, ik doe wat ik kan, ik heb iets gedaan dat eigenlijk bovenmenselijk is (een halve eeuw op mijn tenen gelopen)...
En eigenlijk moeten we gewoon retetrots zijn omdat wij ons zo goed en zo kwaad als het gaat proberen te handhaven in "oops wrong planet"
Mijn therapeute zegt dat ik mijn leven verspil met denken over wat ik niet heb en niet kan. Ik moet blij zijn met wat ik heb en wel kan. Ik ben niet minder dan een ander, mijn leven is anders. Mijn leven wordt er niet beter op als ik negatief kijk. Dus heb ik besloten om van mijn leven te genieten, op de manier die ik zelf invul. Waar ik me fijn en goed bij voel. Ik leef maar 1 keer en daar wil ik van genieten.
Dat is goed opgemerkt van die therapeut.
Hondenmens en Lisa98 herken ik ook wel. Vrij zijn maar niet blij zijn vanwege de manier waarop. Maar je therapeut heeft gelijk.
Blij zijn met wat we hebben en kunnen. Ook al voldoen we niet aan de eisen van de maatschappij, we zijn op onze eigen manier oké, en we hebben ook talenten, ook al ziet "de maatschappij" die niet altijd.
Vanmorgen voelde ik me even kl*te, maar het glas is inmiddels weer halfvol Ik heb niemand kwaad gedaan, ik kan mezelf met een goed geweten recht aankijken in de spiegel, ik doe wat ik kan, ik heb iets gedaan dat eigenlijk bovenmenselijk is (een halve eeuw op mijn tenen gelopen)...
En eigenlijk moeten we gewoon retetrots zijn omdat wij ons zo goed en zo kwaad als het gaat proberen te handhaven in "oops wrong planet"
maandag 25 juli 2016 17:10
Hebben jullie wel eens wrok- of haatgevoelens?
Als ik een vroegere pestkop tegenkom hoop ik stiekem dat diegene ooit hetzelfde overkomt. Dat ze het ook eens voelen. Ik ga het niet veroorzaken of eraan meewerken, maar ik denk dat dan wel. Van die mensen die niks veranderd lijken als je ze tegenkomt. Daar had ik het met die collega over die vaker overspannen is geweest door pesten. Zij heeft dat niet, wenst dat die ander niet toe. Blijkbaar mag je die gedachtes niet hebben. Terwijl ik het alleen denk en het mij echt is aangedaan en dat werd maar getolereerd.
Als ik een vroegere pestkop tegenkom hoop ik stiekem dat diegene ooit hetzelfde overkomt. Dat ze het ook eens voelen. Ik ga het niet veroorzaken of eraan meewerken, maar ik denk dat dan wel. Van die mensen die niks veranderd lijken als je ze tegenkomt. Daar had ik het met die collega over die vaker overspannen is geweest door pesten. Zij heeft dat niet, wenst dat die ander niet toe. Blijkbaar mag je die gedachtes niet hebben. Terwijl ik het alleen denk en het mij echt is aangedaan en dat werd maar getolereerd.
maandag 25 juli 2016 17:20
Ja, die gevoelens heb ik zeker. op de basisschool ben ik nooit gepest (al werd ik meestal wel buitengesloten) maar van de 4 jaar die ik daarna op de middelbare school heb doorgebracht, ben ik er 3 jaar gepest door h etzelfde groepje. 1 van hen heeft wel excuses aangeboden maar de rest.. Soms check ik hun facebook pagina, om te kijken wat ze nu doen, etc. Geen idee waarom ik dat doe. aan de ene kant wil ik die periode vergeten, maar toch blijft er ook een soort nieuwsgierigheid ofzo. Weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, sorry.
maandag 25 juli 2016 18:25
Ik heb heel even haat aan een winkel. Vrijdag kreeg ik mailtje dat mijn bestelling klaarlag. Het is even een eindje rijden (een merk dat maar in 2 winkels in NL verkocht wordt), dus ik vandaag gelijk na werk heen gesjeesd. De navi liep vast dus werd ook nog krap aan voor sluitingstijd...
Is de winkel gesloten op maandag. Dan word ik altijd overspoeld door agressie van binnen, lastig om t los te laten. Ik heb al mijn andere potentiele plannen dan aan de kant gezet hiervoor en dan heb ik weer voor niks benzine verspild. *bah*
Vooral boos op mezelf, ik check normaal altijd of een winkel open is, maar nu dus niet.
Is de winkel gesloten op maandag. Dan word ik altijd overspoeld door agressie van binnen, lastig om t los te laten. Ik heb al mijn andere potentiele plannen dan aan de kant gezet hiervoor en dan heb ik weer voor niks benzine verspild. *bah*
Vooral boos op mezelf, ik check normaal altijd of een winkel open is, maar nu dus niet.
maandag 25 juli 2016 20:23
quote:hondenmens schreef op 25 juli 2016 @ 17:10:
Hebben jullie wel eens wrok- of haatgevoelens?
Als ik een vroegere pestkop tegenkom hoop ik stiekem dat diegene ooit hetzelfde overkomt. Dat ze het ook eens voelen. Ik ga het niet veroorzaken of eraan meewerken, maar ik denk dat dan wel. Van die mensen die niks veranderd lijken als je ze tegenkomt. Daar had ik het met die collega over die vaker overspannen is geweest door pesten. Zij heeft dat niet, wenst dat die ander niet toe. Blijkbaar mag je die gedachtes niet hebben. Terwijl ik het alleen denk en het mij echt is aangedaan en dat werd maar getolereerd.
Ik zal maar niet schrijven wat ik mijn pesters heb toegewenst. Maar het is vele malen erger dan hopen dat ze ooit hetzelfde overkomt.
Even iets anders. Ik voel soms zo'n onrust over stomme dingen. Bijvoorbeeld: Ik heb een bikinibroekje besteld die een langere levertijd heeft ivm uitverkocht. Nu keek ik op de website en is die weer op voorraad en zou de volgende dag bezorgd worden. Nu kan ik niet wachten voor mijn gevoel en wil dat broekje opnieuw bestellen, zodat ik zeker weet dat ik het in huis heb. Die gedachten laat me niet meer los en ik ben geneigd het maar gewoon te doen.
Hebben jullie wel eens wrok- of haatgevoelens?
Als ik een vroegere pestkop tegenkom hoop ik stiekem dat diegene ooit hetzelfde overkomt. Dat ze het ook eens voelen. Ik ga het niet veroorzaken of eraan meewerken, maar ik denk dat dan wel. Van die mensen die niks veranderd lijken als je ze tegenkomt. Daar had ik het met die collega over die vaker overspannen is geweest door pesten. Zij heeft dat niet, wenst dat die ander niet toe. Blijkbaar mag je die gedachtes niet hebben. Terwijl ik het alleen denk en het mij echt is aangedaan en dat werd maar getolereerd.
Ik zal maar niet schrijven wat ik mijn pesters heb toegewenst. Maar het is vele malen erger dan hopen dat ze ooit hetzelfde overkomt.
Even iets anders. Ik voel soms zo'n onrust over stomme dingen. Bijvoorbeeld: Ik heb een bikinibroekje besteld die een langere levertijd heeft ivm uitverkocht. Nu keek ik op de website en is die weer op voorraad en zou de volgende dag bezorgd worden. Nu kan ik niet wachten voor mijn gevoel en wil dat broekje opnieuw bestellen, zodat ik zeker weet dat ik het in huis heb. Die gedachten laat me niet meer los en ik ben geneigd het maar gewoon te doen.
maandag 25 juli 2016 22:08
Vroeger had ik - geloof ik - meer haatgevoelens dan nu. Woedeaanvallen en -uitbarstingen zijn zeldzaam bij mij, vooral omdat dat conflicten met anderen niet oplost. Voor de rest heb ik vrijwel geen haatgevoelens.
Ik werd vroeger gepest, en - hoewel ik 50 ben - word ik soms ernstig onderschat. Dat maakt het lastig om vooruit te komen. Met relaties lukt het niet, en ik heb werk onder mijn niveau (maar dat laatste wordt geleidelijk aangepast). Relaties, daar kan ik niet goed de vinger op leggen. De omgeving denkt dat ik geen interesse heb in vrouwen. Ik laat dat alleen niet overduidelijk blijken. De kans dat een man met autisme afgewezen wordt is groter dan een man zonder autisme. Ik denk echter dat het bij autistische vrouwen anders licht. Echter, als er eenmaal een relatie is, is er een verhoogde kans dat die relatie moeizaam gaat als één van de partners (niet per se een man) autisme heeft.
Als ik kijk naar mijn vaardigheden op het gebied van muziek en andere interessante onderwerpen, ben ik eigenlijk wel een beetje trots dat ik autistisch ben. Dan is het juist niet vervelend.
Ik werd vroeger gepest, en - hoewel ik 50 ben - word ik soms ernstig onderschat. Dat maakt het lastig om vooruit te komen. Met relaties lukt het niet, en ik heb werk onder mijn niveau (maar dat laatste wordt geleidelijk aangepast). Relaties, daar kan ik niet goed de vinger op leggen. De omgeving denkt dat ik geen interesse heb in vrouwen. Ik laat dat alleen niet overduidelijk blijken. De kans dat een man met autisme afgewezen wordt is groter dan een man zonder autisme. Ik denk echter dat het bij autistische vrouwen anders licht. Echter, als er eenmaal een relatie is, is er een verhoogde kans dat die relatie moeizaam gaat als één van de partners (niet per se een man) autisme heeft.
Als ik kijk naar mijn vaardigheden op het gebied van muziek en andere interessante onderwerpen, ben ik eigenlijk wel een beetje trots dat ik autistisch ben. Dan is het juist niet vervelend.
World of Warcraft: Legion
maandag 25 juli 2016 22:14
quote:duende12 schreef op 25 juli 2016 @ 20:23:
Even iets anders. Ik voel soms zo'n onrust over stomme dingen. Bijvoorbeeld: Ik heb een bikinibroekje besteld die een langere levertijd heeft ivm uitverkocht. Nu keek ik op de website en is die weer op voorraad en zou de volgende dag bezorgd worden. Nu kan ik niet wachten voor mijn gevoel en wil dat broekje opnieuw bestellen, zodat ik zeker weet dat ik het in huis heb. Die gedachten laat me niet meer los en ik ben geneigd het maar gewoon te doen.
Ik heb dat gevoel soms ook, maar dan is dat werkgerelateerd. Ik moet de administratieve voorraad in de gaten houden. Als iets op dreigt te raken, moet ik dat bestellen. Maar dan gaat het via allerlei personen. Als een bestelling mislukt, kan ik niet lukraak de bestelling nog een keer doen. Ik zal dan moeten uitzoeken waar het dan misgaat.
Ik bestel soms iets via de webshop. Ik heb overigens zelden dat een boek of een ander item dat ik wil bestellen, uitverkocht is. Ik kijk verder niet op die website, totdat ik een mail krijg dat een item dat ik besteld had en dat in eerste instantie uitverkocht was, nu weer beschikbaar is. M.a.w. ik kijk niet steeds op die website, maar ik wacht op een mail die mij op de hoogte brengt. Of plotseling een mail met track & trace. (Dat is trouwens grappig want dan zie ik een soort Google Maps en een vrachtwagentje erop. De plaats van dat vrachtwagentje geeft dan aan waar de echte vrachtwagen met mijn bestelling zich op dat moment bevindt. )
Even iets anders. Ik voel soms zo'n onrust over stomme dingen. Bijvoorbeeld: Ik heb een bikinibroekje besteld die een langere levertijd heeft ivm uitverkocht. Nu keek ik op de website en is die weer op voorraad en zou de volgende dag bezorgd worden. Nu kan ik niet wachten voor mijn gevoel en wil dat broekje opnieuw bestellen, zodat ik zeker weet dat ik het in huis heb. Die gedachten laat me niet meer los en ik ben geneigd het maar gewoon te doen.
Ik heb dat gevoel soms ook, maar dan is dat werkgerelateerd. Ik moet de administratieve voorraad in de gaten houden. Als iets op dreigt te raken, moet ik dat bestellen. Maar dan gaat het via allerlei personen. Als een bestelling mislukt, kan ik niet lukraak de bestelling nog een keer doen. Ik zal dan moeten uitzoeken waar het dan misgaat.
Ik bestel soms iets via de webshop. Ik heb overigens zelden dat een boek of een ander item dat ik wil bestellen, uitverkocht is. Ik kijk verder niet op die website, totdat ik een mail krijg dat een item dat ik besteld had en dat in eerste instantie uitverkocht was, nu weer beschikbaar is. M.a.w. ik kijk niet steeds op die website, maar ik wacht op een mail die mij op de hoogte brengt. Of plotseling een mail met track & trace. (Dat is trouwens grappig want dan zie ik een soort Google Maps en een vrachtwagentje erop. De plaats van dat vrachtwagentje geeft dan aan waar de echte vrachtwagen met mijn bestelling zich op dat moment bevindt. )
World of Warcraft: Legion
dinsdag 26 juli 2016 14:26
dinsdag 26 juli 2016 15:20
quote:yolo8 schreef op 26 juli 2016 @ 14:26:
[...]
Ik kan heel slecht tegen warmte. Zijn er meer autisten die dat hebben?
Ben zo slap als een vaatdoekje, hoofdpijn, misselijk/geen honger...
Fysiek kan ik wel redelijk tegen warmte; alleen vind ik het gewoon onaangenaam. Ik zou met mijn lichte huid zonder zonnebrandcrème extra risico lopen op verbranding of huidkanker, maar ik heb zo'n pesthekel aan de zon dat ik van schaduw naar schaduw spring als een kikker van steen naar steen, dat ik mij daarover geen zorgen hoef te maken.
Ik ken mensen met autisme die absoluut geen hekel hebben aan de warmte net zoals niet-autisten daar geen hekel aan hebben.
[...]
Ik kan heel slecht tegen warmte. Zijn er meer autisten die dat hebben?
Ben zo slap als een vaatdoekje, hoofdpijn, misselijk/geen honger...
Fysiek kan ik wel redelijk tegen warmte; alleen vind ik het gewoon onaangenaam. Ik zou met mijn lichte huid zonder zonnebrandcrème extra risico lopen op verbranding of huidkanker, maar ik heb zo'n pesthekel aan de zon dat ik van schaduw naar schaduw spring als een kikker van steen naar steen, dat ik mij daarover geen zorgen hoef te maken.
Ik ken mensen met autisme die absoluut geen hekel hebben aan de warmte net zoals niet-autisten daar geen hekel aan hebben.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 26 juli 2016 15:48
Ik kan best goed tegen de zon en heb liever warmte dan kou. Maar ik krijg ook hoofdpijn als ik midden op de dag in de zomer pal in de zon zit. En weinig energie. Maar dat haal ik 's avonds weer in.
Waar ik wel een hekel aan heb is vochtig gras in de schaduw. Aan het zwembad bv. Als ik uit het water kom moet ik in de zon opdrogen. Anders plakken de takjes en konijnenkeutels zo aan je voeten. Brrr!
Waar ik wel een hekel aan heb is vochtig gras in de schaduw. Aan het zwembad bv. Als ik uit het water kom moet ik in de zon opdrogen. Anders plakken de takjes en konijnenkeutels zo aan je voeten. Brrr!
dinsdag 26 juli 2016 23:02
Hallo allemaal,
Ik wilde, voor ik ga meekletsen, eerst maar even dag zeggen. Heb ongeveer een jaar geleden te horen gekregen dat ik een ASS heb, en was heel tevreden met dat bericht. Heb al mijn hele leven lopen rommelen met dingen die niet lukten. Slim genoeg, maar compleet chaotisch en in staat alles in de soep te laten lopen, wat ik dan ook regelmatig doe. Twintig jaar gewerkt in een beroep dat me gruwelijk overvroeg: ondanks 'maar' 20 uur werken had ik in mijn hoofd geen ruimte meer over voor wat dan ook. Nou ja, jullie herkennen het vast wel. Heeft een tijdje geduurd voor ik besefte dat dat niet helemaal normaal was. Sociale problemen, geen vriendinnen... Altijd al een beetje aan autisme gedacht, maar ik keek mensen aan, dan zou het toch wel meevallen?? Tot iemand tussen neus en lippen door zei dat normaal intelligente mensen met autisme zichzelf heel veel kunnen aanleren, en er een kwartje viel. Toen nog (vooral om het officieel te maken voor het UWV) naar een psych geweest, maar voor mij was het eigenlijk meteen al duidelijk. Ik vind het heerlijk. Ben niet meer boos op mezelf om dingen die niet lukken terwijl ze voor anderen simpel zijn, dwing mezelf niet meer om dingen te doen 'omdat het zo hoort' - ik geniet.
Ik ben nu langzaam maar zeker al jullie schrijfsels aan het doorlezen, kan daar ook erg genieten van hoeveel ik herken. Ik denk niet jullie het zullen waarderen als ik al die bladzijden ga herhalen en roep 'ja, ik ook!', maar dat is vaak wel het gevoel. Ik ben in het algemeen geen fanatiek forumschrijver, maar wie weet gaat het hier wel lukken af en toe mee te kletsen. 't Is in ieder geval een heerlijk accepterend en open groepje, als ik het zo zie. Bedankt, en tot schrijvens!
Ik wilde, voor ik ga meekletsen, eerst maar even dag zeggen. Heb ongeveer een jaar geleden te horen gekregen dat ik een ASS heb, en was heel tevreden met dat bericht. Heb al mijn hele leven lopen rommelen met dingen die niet lukten. Slim genoeg, maar compleet chaotisch en in staat alles in de soep te laten lopen, wat ik dan ook regelmatig doe. Twintig jaar gewerkt in een beroep dat me gruwelijk overvroeg: ondanks 'maar' 20 uur werken had ik in mijn hoofd geen ruimte meer over voor wat dan ook. Nou ja, jullie herkennen het vast wel. Heeft een tijdje geduurd voor ik besefte dat dat niet helemaal normaal was. Sociale problemen, geen vriendinnen... Altijd al een beetje aan autisme gedacht, maar ik keek mensen aan, dan zou het toch wel meevallen?? Tot iemand tussen neus en lippen door zei dat normaal intelligente mensen met autisme zichzelf heel veel kunnen aanleren, en er een kwartje viel. Toen nog (vooral om het officieel te maken voor het UWV) naar een psych geweest, maar voor mij was het eigenlijk meteen al duidelijk. Ik vind het heerlijk. Ben niet meer boos op mezelf om dingen die niet lukken terwijl ze voor anderen simpel zijn, dwing mezelf niet meer om dingen te doen 'omdat het zo hoort' - ik geniet.
Ik ben nu langzaam maar zeker al jullie schrijfsels aan het doorlezen, kan daar ook erg genieten van hoeveel ik herken. Ik denk niet jullie het zullen waarderen als ik al die bladzijden ga herhalen en roep 'ja, ik ook!', maar dat is vaak wel het gevoel. Ik ben in het algemeen geen fanatiek forumschrijver, maar wie weet gaat het hier wel lukken af en toe mee te kletsen. 't Is in ieder geval een heerlijk accepterend en open groepje, als ik het zo zie. Bedankt, en tot schrijvens!