Verloofde is in de war

Afgelopen donderdag heb ik bij de huisarts een zwangerschapstest gedaan. Ik bleek al 5 weken en 2 dagen zwanger te zijn wat ik eigenlijk al wist, want 4 dagen daarvoor heb ik thuis een test gedaan, maar mijn verloofde niets daarover verteld, omdat ik de test van Action niet geloofde. Een half jaar lang ben ik met ovulatietesten in de weer geweest wat me klauwen met geld heeft gekost, waarvan de laatste test vage streepjes aangaf, en ik besloot het op te geven. We besloten een vruchtbaarheidstest bij mijn verloofde af te nemen. Zo'n thuistest, waar dus uit bleek dat hij "onvruchtbaar" was. Die week daarop gingen we naar zijn huisarts, die ons een potje meegaf voor het lab. Een week later blijkt dus dat ik zwanger ben.



Mijn verloofde is nu compleet in de war. Terwijl ik superblij ben, maakt hij zich zorgen over de toekomst: hij is boventallig verklaard, krijgt straks een WW-uitkering, is nu bezig met zijn groot rijbewijs, ik moet nog 2 verlengde arbeidscontracten krijgen, voordat ik een vast contract krijgt, ons kind kan straks door niemand worden opgepast, want zijn moeder is al 72 en mijn moeder heb ik al bijna anderhalf jaar geen contact mee, met mijn tante heb ik ruzie.. We hebben geen familie, goede vrienden en kennissen die evt. op ons kind kunnen passen, als we werken. Volgens mijn verloofde redden we het niet met alleen zijn salaris strax. Ik vind dat hij overdrijft en zich aanstelt, want je krijgt een zwangerschapsuitkering en kinderbijslag. En als mijn contract niet wordt verlengd, krijg ik WW. Hij vindt dat hij realistisch is. Ik hem hem voor gek verklaard, want als hij realistisch was, had hij een condoom moeten gebruiken. Hij wist hoe graag ik zwanger wilde worden!



Ik heb altijd gedacht dat mijn mannetje ook graag kinderen wilde, we deden/doen het tenslotte zonder voorbehoedsmiddelen en als hij bijna moest klaarkomen, zei hij meestal: "We gaan een kindje maken, schatje". En nu krijg ik dit! Geen vreugde die we samen kunnen delen, afstandelijk gedoe (meneer moet het laten bezinken, zegt hij), en ik ben erg voor schut gezet bij de huisarts toen ze vroeg of we blij zijn met het goede nieuws, want meneer gaf geen ene kik, maar me wel na afloop feliciteren en stomverbaasd aan me vragen of de huisarts had verwacht dat we zouden juichen. Sterker nog: bij thuiskomst deed hij gelijk een test met naald en draad, omdat zijn moeder altijd heeft gezegd dat hij een dochter zou krijgen. En toen deed hij die test bij mij. Ik wilde de uitslag niet weten, dus heb niet gekeken, want geloof er ook niet in. Maar aan zijn blik zag ik dat het klopte. En hij zei dat ik ging bevallen. Ik snap dan niet dat hij toch nog in de war zijn dat hij een kind krijgt. Eigenlijk wil ik hem voor pussy uitmaken, omdat hij met zijn lul dacht, vind ik, masr ik doe het niet, want ik heb al hem vaak genoeg gekleineerd. Maar dat hij me vroeg of ik het wil houden en zei dat ik niet de enige ben die er over gaat wat er mee gaat gebeuren, sloeg echt alles! Wat moet ik hiermee? Ik heb zelfs gezegd dat ik het anders wel zonder hem doe, als hij er zo tegen op ziet. Krijg ik te horen: "Ik voel me in de zeik genomen door die thuistest. Volgens mij wil je alleen maar alimentatie". Wat een hufter! Sorry dat ik zo reageer! Maar dit lucht echt op! Ik kijk echt uit naar de eerste termijn echo!