Kinderen
alle pijlers
Wil ik kinderen?
zondag 21 augustus 2016 20:30
Ik weet dat er niemand is op dit forum die deze vraag voor me kan beantwoorden (was het maar waar...)
Ik heb talloze topics gelezen over dit onderwerp, maar toch heb ik behoefte aan de mijne.
Kinderen....
In mijn omgeving geen schaars goed, wat gezien mijn leeftijd (37) ook logisch is. Ik lees vaker artikelen over hoeveel procent van de (hoogopgeleide) vrouwen geen kinderen willen, maar waar zijn die vrouwen dan? Waarom ken ik ze niet?
Maar wil ik ze?
Ik ben gehecht aan mijn vrijheid, meer dan de gemiddelde mens. Ik hou van vakanties, reizen, de deur uitgaan wanneer ik wil of gewoon talloze series achter elkaar kijken. Ik kan er niet tegen als een ander mijn tijd invult. Ik zie mezelf ook niet van hot naar her rijden om een kind op te halen en weg te brengen en misschien nog wel het belangrijkste: ik heb niets met kinderen. Een baby'tje vind ik leuk. Maar vanaf de leeftijd dat het kan lopen, voel ik er niets bij. Ook niet voor de kinderen van vriendinnen. Met pubers heb ik al helemaal niets.
En... het moet allemaal maar goed gaan. Ziekte, handicaps...
Ik weet dat ik op natuurlijke wijze niet zwanger kan worden. We zouden dus zeer doelbewust het traject in moeten gaan en daar komen de twijfels.
Maar hoe is dat dan later? Stel dat er iets met mijn man gebeurt, en dan? Of aan mijn sterfbed? Het lijkt me ook best mooi om een kindje voor het eerst te zien lachen en vriendinnen zeggen dat ze me dat gevoel van een eigen kind zo gunnen. Het za dus ook wel heel speciaal zijn. En al die eerdere punten, vallen die niet in het niet zodra je een kind van jezelf hebt? Stel dat ik een leuk, gezond kind krijg, dat zichzelf goed kan vermaken en dat als puber met allerlei gekke en leuke verhalen thuiskomt. Lijkt me ook leuk.
Ik weet dat niemand dit voor mij kan bepalen. Wel voel ik me alleen in deze twijfels. Mijn vriendinnen hebben allen kinderen, zonder uitzondering. Ik ben op zoek naar herkenning, een klankbord. Mijn man staat er precies zo in. Ook hij hefet behoefte aan vrijheid.
Ik hoop op een wijs woord, iets! Maar alleen mijn twijfels de wereld in helpen, voelt al best lekker.
Ik heb talloze topics gelezen over dit onderwerp, maar toch heb ik behoefte aan de mijne.
Kinderen....
In mijn omgeving geen schaars goed, wat gezien mijn leeftijd (37) ook logisch is. Ik lees vaker artikelen over hoeveel procent van de (hoogopgeleide) vrouwen geen kinderen willen, maar waar zijn die vrouwen dan? Waarom ken ik ze niet?
Maar wil ik ze?
Ik ben gehecht aan mijn vrijheid, meer dan de gemiddelde mens. Ik hou van vakanties, reizen, de deur uitgaan wanneer ik wil of gewoon talloze series achter elkaar kijken. Ik kan er niet tegen als een ander mijn tijd invult. Ik zie mezelf ook niet van hot naar her rijden om een kind op te halen en weg te brengen en misschien nog wel het belangrijkste: ik heb niets met kinderen. Een baby'tje vind ik leuk. Maar vanaf de leeftijd dat het kan lopen, voel ik er niets bij. Ook niet voor de kinderen van vriendinnen. Met pubers heb ik al helemaal niets.
En... het moet allemaal maar goed gaan. Ziekte, handicaps...
Ik weet dat ik op natuurlijke wijze niet zwanger kan worden. We zouden dus zeer doelbewust het traject in moeten gaan en daar komen de twijfels.
Maar hoe is dat dan later? Stel dat er iets met mijn man gebeurt, en dan? Of aan mijn sterfbed? Het lijkt me ook best mooi om een kindje voor het eerst te zien lachen en vriendinnen zeggen dat ze me dat gevoel van een eigen kind zo gunnen. Het za dus ook wel heel speciaal zijn. En al die eerdere punten, vallen die niet in het niet zodra je een kind van jezelf hebt? Stel dat ik een leuk, gezond kind krijg, dat zichzelf goed kan vermaken en dat als puber met allerlei gekke en leuke verhalen thuiskomt. Lijkt me ook leuk.
Ik weet dat niemand dit voor mij kan bepalen. Wel voel ik me alleen in deze twijfels. Mijn vriendinnen hebben allen kinderen, zonder uitzondering. Ik ben op zoek naar herkenning, een klankbord. Mijn man staat er precies zo in. Ook hij hefet behoefte aan vrijheid.
Ik hoop op een wijs woord, iets! Maar alleen mijn twijfels de wereld in helpen, voelt al best lekker.
woensdag 24 augustus 2016 19:12
Misschien kan ik een voorbeeld geven uit de praktijk. Over wat je moet opgeven en hoe dat dat zit. Ik heb een zeer makkelijk kind, negen maanden oud, houd dat in gedachten!
Om half zes wordt mijn dochter wakker. Honger en een poepluier over het algemeen. Ik stop even het speentje terug om te kijken of ze nog een half uurtje wil doorslapen. Een kwartiertje, dat is boffen. Terwijl man onder de douche stapt, verschoon ik haar luier, geef haar schone kleertjes, ga ik naar beneden en maak een fles, geef de fles en laat haar even spelen. Als ik hoor dat man klaar is met douchen, ga ik naar boven. Terwijl man haar vermaakt, en zelf aankleedt, ga ik onder de douche. Als ik klaar ben, is man ook klaar. Ik kleed me snel aan terwijl man kind mee naar beneden neemt en in de box zet. Hij begint aan boterhammen voor het werk, ondertussen pak ik haar spullen voor de opvang in en vermaak haar. Kopje koffie van man terwijl ik spullen pak. Ondertussen is het tegen half acht en wordt dochter moe dus gaat ze een beetje mauwen. Snel in de wagen en naar het kinderdagverblijf, dan kan ze daar snel weer slapen. Half negen zit ik aan mijn bureau met ontbijt en koffie.
In mijn lunchpauze (ik werk thuis grotendeels), zet ik een paar pannen met eten op. Voor haar en ons. Na mijn lunch neem ik een kwartier om haar eten voor de avond klaar te maken. In de koelkast en de vriezer. Ons eten daarna.
En weer aan de slag. Ik word gebeld door het kinderdagverblijf: of dochter vanochtend ook bultjes had. Ik heb het niet gezien. Ze heeft verhoging en huilt wat veel, wil ik haar nog even de tijd geven of wil ik haar ophalen? Ik geef het de tijd. Klant belt, tussendoor Google ik wat die bultjes zijn. Bel even een vriendin die met haar zoontje langs was geweest. Inderdaad, ook bultjes. Een kinderziekte dus. Prima, geen zorgen maken.
Werken. Om half vijf begint het te dringen, dus snel laatste dingen afronden en gaan. Kwart over vijf op het kinderdagverblijf. Kind is huilerig dus snel naar huis. Eten, kind poetsen, vloer poetsen, kind in bad. Na bad een poepluier. Zit overal, kind weer in bad. Nu gaat het goed. Kind in pyjama. Tandjes poetsen, flesje en slapen. Na een half uur slaapt ze niet want het is te warm. Even proberen te koelen. Ondertussen zakt ze weg, maar ondertussen zakt ook de speen uit haar mond. Daarvan wordt ze wakker. Huilen. Troosten en speen terug doen. Slapen. Ondertussen eten verder maken. Opeens een keiharde gil. Snel naar boven. Kind is gedraaid en heeft denk ik gedroomd, dus niets aan de hand. Eten staat erg hoog dus bijna aangebrand. Ondertussen is het tegen acht uur. Man komt thuis. Samen eten. Klaar, half negen. Ik haal nog even een was af, man doet wat administratie. Ik pak nog even dat krakende traphekje aan, man poetst de keuken. Half tien. Ik val in slaap op de bank, man moet nog een werkmail versturen. Half elf, man maakt mij wakker, ik verkas naar boven, man volgt snel. Elf uur slapen.
Dit is een rustige gewone dag met werk. Geen drama's, niets, geen zielige verhalen enzo. En toch heb ik, op werk na en dat telt niet helemaal, niéts voor mezelf kunnen doen.
En dat is een groot deel van de week zo.
Nou, oké, ik heb naar de wc gekund zonder dat ik gestoord ben, dat is ook wat waard.
Om half zes wordt mijn dochter wakker. Honger en een poepluier over het algemeen. Ik stop even het speentje terug om te kijken of ze nog een half uurtje wil doorslapen. Een kwartiertje, dat is boffen. Terwijl man onder de douche stapt, verschoon ik haar luier, geef haar schone kleertjes, ga ik naar beneden en maak een fles, geef de fles en laat haar even spelen. Als ik hoor dat man klaar is met douchen, ga ik naar boven. Terwijl man haar vermaakt, en zelf aankleedt, ga ik onder de douche. Als ik klaar ben, is man ook klaar. Ik kleed me snel aan terwijl man kind mee naar beneden neemt en in de box zet. Hij begint aan boterhammen voor het werk, ondertussen pak ik haar spullen voor de opvang in en vermaak haar. Kopje koffie van man terwijl ik spullen pak. Ondertussen is het tegen half acht en wordt dochter moe dus gaat ze een beetje mauwen. Snel in de wagen en naar het kinderdagverblijf, dan kan ze daar snel weer slapen. Half negen zit ik aan mijn bureau met ontbijt en koffie.
In mijn lunchpauze (ik werk thuis grotendeels), zet ik een paar pannen met eten op. Voor haar en ons. Na mijn lunch neem ik een kwartier om haar eten voor de avond klaar te maken. In de koelkast en de vriezer. Ons eten daarna.
En weer aan de slag. Ik word gebeld door het kinderdagverblijf: of dochter vanochtend ook bultjes had. Ik heb het niet gezien. Ze heeft verhoging en huilt wat veel, wil ik haar nog even de tijd geven of wil ik haar ophalen? Ik geef het de tijd. Klant belt, tussendoor Google ik wat die bultjes zijn. Bel even een vriendin die met haar zoontje langs was geweest. Inderdaad, ook bultjes. Een kinderziekte dus. Prima, geen zorgen maken.
Werken. Om half vijf begint het te dringen, dus snel laatste dingen afronden en gaan. Kwart over vijf op het kinderdagverblijf. Kind is huilerig dus snel naar huis. Eten, kind poetsen, vloer poetsen, kind in bad. Na bad een poepluier. Zit overal, kind weer in bad. Nu gaat het goed. Kind in pyjama. Tandjes poetsen, flesje en slapen. Na een half uur slaapt ze niet want het is te warm. Even proberen te koelen. Ondertussen zakt ze weg, maar ondertussen zakt ook de speen uit haar mond. Daarvan wordt ze wakker. Huilen. Troosten en speen terug doen. Slapen. Ondertussen eten verder maken. Opeens een keiharde gil. Snel naar boven. Kind is gedraaid en heeft denk ik gedroomd, dus niets aan de hand. Eten staat erg hoog dus bijna aangebrand. Ondertussen is het tegen acht uur. Man komt thuis. Samen eten. Klaar, half negen. Ik haal nog even een was af, man doet wat administratie. Ik pak nog even dat krakende traphekje aan, man poetst de keuken. Half tien. Ik val in slaap op de bank, man moet nog een werkmail versturen. Half elf, man maakt mij wakker, ik verkas naar boven, man volgt snel. Elf uur slapen.
Dit is een rustige gewone dag met werk. Geen drama's, niets, geen zielige verhalen enzo. En toch heb ik, op werk na en dat telt niet helemaal, niéts voor mezelf kunnen doen.
En dat is een groot deel van de week zo.
Nou, oké, ik heb naar de wc gekund zonder dat ik gestoord ben, dat is ook wat waard.
woensdag 24 augustus 2016 21:16
Vaak hoor je alleen maar over die tropenjaren. In mijn omgeving valt dat reuze mee, brave kinderen. Ik heb er nu zelf 1 , net 1 jaar, ook geen tropen jaar. Heel relaxed en heel speciaal een eigen kind, niet te bedenken van te voren.
Hier wordt de kleine wakker tussen 7 en half 8, katten was , douchen s avonds (niet elke dag) op werkdagen 7.15 eruit, 8 u in de auto naar de gastouder. Hij eet nu met de pot mee, rond 18-18.15 en gaat rond 19.30 naar bed. Ik ervaar het niet als druk en doe nog steeds de dingen als voor heen alleen aangepast. Uit eten kan, maar alleen n hoofdgerecht en weer naar huis. Naar vrienden kan hij gewoon mee, slaapt hij daar. Op vakantie kan, maar nu maar even niet met het vliegtuig, meneer heeft geen zit kont.
Zonder kind iets doen kan, dan oppas regelen. Tuurlijk hebben ze hun dagen wel eens niet, nou dan pas je je aan en doe je datgene wat je aan t doen was wat korter.
Energie hebben wij wel, werk nu maar 3 dagen, en we hebben n doorslaper dus dat scheelt een hoop. Doordat je nooit echt uit slaapt worden het geen late uurtjes meer in t weekend, maar dat geeft ons niet.
Ik wou je ook n schets geven dat t echt niet altijd zo zwaar moet zijn.
Hier wordt de kleine wakker tussen 7 en half 8, katten was , douchen s avonds (niet elke dag) op werkdagen 7.15 eruit, 8 u in de auto naar de gastouder. Hij eet nu met de pot mee, rond 18-18.15 en gaat rond 19.30 naar bed. Ik ervaar het niet als druk en doe nog steeds de dingen als voor heen alleen aangepast. Uit eten kan, maar alleen n hoofdgerecht en weer naar huis. Naar vrienden kan hij gewoon mee, slaapt hij daar. Op vakantie kan, maar nu maar even niet met het vliegtuig, meneer heeft geen zit kont.
Zonder kind iets doen kan, dan oppas regelen. Tuurlijk hebben ze hun dagen wel eens niet, nou dan pas je je aan en doe je datgene wat je aan t doen was wat korter.
Energie hebben wij wel, werk nu maar 3 dagen, en we hebben n doorslaper dus dat scheelt een hoop. Doordat je nooit echt uit slaapt worden het geen late uurtjes meer in t weekend, maar dat geeft ons niet.
Ik wou je ook n schets geven dat t echt niet altijd zo zwaar moet zijn.
woensdag 24 augustus 2016 21:56
Zoon wordt om half zeven wakker. Dan doe ik er ongeveer 1,5 uur over mezelf en hem aan te kleden. Meestal leg ik hem bij man in bed terwijl ik zelf even ga douchen. Dan was ik hem en kleed ik hem aan, ik ontbijt zelf, geef 'm de fles en breng ik hem naar de opvang (2 dagen in de week). Dan ga ik naar kantoor en haal hem rond 17:00 weer op. Meestal doet hij dan thuis nog hazenslaapje, we knuffelen en spelen wat, nog een fles en dan om 19:00 naar bed.
Als zoon naar bed gaat, mag ik van mezelf max een uur schoonmaken/wassen/mailen voor werk en daarna is het tot aan 22:30 me-time. Soms kijk op de bank Netflix, maar ik fiets ook nog wel eens naar een vriendin voor een borrel en dan blijft man thuis voor het geval zoon wakker wordt. Als ik eerlijk ben, neem ik nu meer tijd voor mezelf dan vroeger, omdat ik er veel bewuster voor kies.
Als zoon naar bed gaat, mag ik van mezelf max een uur schoonmaken/wassen/mailen voor werk en daarna is het tot aan 22:30 me-time. Soms kijk op de bank Netflix, maar ik fiets ook nog wel eens naar een vriendin voor een borrel en dan blijft man thuis voor het geval zoon wakker wordt. Als ik eerlijk ben, neem ik nu meer tijd voor mezelf dan vroeger, omdat ik er veel bewuster voor kies.
woensdag 24 augustus 2016 22:37
woensdag 24 augustus 2016 22:42
quote:Nasjaa schreef op 23 augustus 2016 @ 00:53:
[...]
Het kan geen kwaad om er over na te denken, dat beweer ik nergens op die manier, maar mijn reactie was meer op de woorden dat jij "exact hetzelfde dilemma" hebt. Ik vind dat het geen zin heeft om heel erg te gaan piekeren over kinderen wel / niet nemen, als je die drang naar kinderen nu niet ervaart (net zoals TO; dat is haar dilemma)
Jij kan er nu wel over nadenken; geen enkel probleem, doe ik ook af en toe. Maar wij zitten totaal niet in dezelfde situatie als TO, omdat wij nog jaren hebben. Als wij de gevoelens voor kinderen nu niet hebben, dan kunnen we dat voorlopig gewoon loslaten en over drie, vijf, zeven en tien jaar nog een keertje kijken of we er nog steeds zo in staan of dat een bepaald gevoel af of toegenomen is. Als we dan willen kunnen we de situatie veranderen en wel kinderen proberen te krijgen. We hoeven nu nog niet zo rationeel met die keuze bezig te zijn en de rest van ons leven aan de consequenties daarvan vastzitten. Dit 'dilemma' is voor ons nog lang niet op de spits gedreven; komt misschien nog wel.
Voor TO is dit wel het moment dat het wel of niet moet gebeuren - en aan die beslissing zit ze vast. De situatie is gewoon veel prangender op die leeftijd. Dat maakt wel heel veel verschil en daarom vind ik niet dat wij 'exact hetzelfde dilemma' hebben. Je kan er wel over nadenken, maar kom op, je bent 26, je hebt nog jaren als je er nu voor kiest geen kinderen te nemen. Ik vind het denk ik tekort doen aan de grootte van het dillema van TO om te beweren dat wij in dezelfde situatie zitten.
Niet dat je daarom je gedachtes erover niet mag geven hoor, maar ik vind zelf niet we in exact dezelfde situatie zitten, dus zou ik het niet onder die bewoordingen doen. Wel dat je je erin kan verplaatsen of zo. Ach.Ja heb je wel gelijk in, de tijd begint voor haar veel meer te dringen... Ik heb het gevoel dat ikzelf (en dat gevoel heb ik ook wel een beetje bij TO) vooral soms kinderen wil omdat het maatschappelijk haast wordt opgedrongen. Iedereen in mijn vriendenkring begint ondertussen aan kinderen, woont samen, heeft al vanalles opgebouwd. Ik ben daarin "dat uitzonderlijk geval" dat geen kinderen heeft ( en ook niet echt wilt) en nog geen relatie heeft. Het is zo'n druk die je voelt, alsof het abnormaal is om geen kinderen te hebben. Als je over zo'n keuze echt sterke twijfels hebt, denk ik dat je het sowieso niet moet doen.
[...]
Het kan geen kwaad om er over na te denken, dat beweer ik nergens op die manier, maar mijn reactie was meer op de woorden dat jij "exact hetzelfde dilemma" hebt. Ik vind dat het geen zin heeft om heel erg te gaan piekeren over kinderen wel / niet nemen, als je die drang naar kinderen nu niet ervaart (net zoals TO; dat is haar dilemma)
Jij kan er nu wel over nadenken; geen enkel probleem, doe ik ook af en toe. Maar wij zitten totaal niet in dezelfde situatie als TO, omdat wij nog jaren hebben. Als wij de gevoelens voor kinderen nu niet hebben, dan kunnen we dat voorlopig gewoon loslaten en over drie, vijf, zeven en tien jaar nog een keertje kijken of we er nog steeds zo in staan of dat een bepaald gevoel af of toegenomen is. Als we dan willen kunnen we de situatie veranderen en wel kinderen proberen te krijgen. We hoeven nu nog niet zo rationeel met die keuze bezig te zijn en de rest van ons leven aan de consequenties daarvan vastzitten. Dit 'dilemma' is voor ons nog lang niet op de spits gedreven; komt misschien nog wel.
Voor TO is dit wel het moment dat het wel of niet moet gebeuren - en aan die beslissing zit ze vast. De situatie is gewoon veel prangender op die leeftijd. Dat maakt wel heel veel verschil en daarom vind ik niet dat wij 'exact hetzelfde dilemma' hebben. Je kan er wel over nadenken, maar kom op, je bent 26, je hebt nog jaren als je er nu voor kiest geen kinderen te nemen. Ik vind het denk ik tekort doen aan de grootte van het dillema van TO om te beweren dat wij in dezelfde situatie zitten.
Niet dat je daarom je gedachtes erover niet mag geven hoor, maar ik vind zelf niet we in exact dezelfde situatie zitten, dus zou ik het niet onder die bewoordingen doen. Wel dat je je erin kan verplaatsen of zo. Ach.Ja heb je wel gelijk in, de tijd begint voor haar veel meer te dringen... Ik heb het gevoel dat ikzelf (en dat gevoel heb ik ook wel een beetje bij TO) vooral soms kinderen wil omdat het maatschappelijk haast wordt opgedrongen. Iedereen in mijn vriendenkring begint ondertussen aan kinderen, woont samen, heeft al vanalles opgebouwd. Ik ben daarin "dat uitzonderlijk geval" dat geen kinderen heeft ( en ook niet echt wilt) en nog geen relatie heeft. Het is zo'n druk die je voelt, alsof het abnormaal is om geen kinderen te hebben. Als je over zo'n keuze echt sterke twijfels hebt, denk ik dat je het sowieso niet moet doen.
woensdag 24 augustus 2016 22:46
Ik denk trouwens dat 1 of 2 jonge kinderen nogal scheelt. Met 1 kun je per toerbeurten werken (wie legt kind op bed? Jij of ik?). Met 2 kinderen heb je er vaak allebei 1 of je bent een stuk langer bezig. En het hangt ook veel van je netwerk af hoeveel vrije tijd je hebt. Ik ken ook die gezinnen waarbij de kinderen met opa en oma een week naar de camping gaan en pa en moe samen een weekje vrij zijn. Of (schoon) ouders die om de hoek wonen en waar de kindjes makkelijk even gebracht kunnen worden als je even je handen vrij kunt gebruiken. Of veel vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd die ook veel met elkaar spelen en optrekken.
Maar als dat niet zo is (zoals bij ons), dan heb je de zorg echt áltijd zelf. Onze kinderen slapen gemiddeld 2 nachtjes per jaar bij opa en oma. 1 x in het voorjaar 1 nachtje en 1 x in het najaar en verder komen ze er weinig. En aan de andere kant zijn er geen beschikbare grootouders. Qua overige familie zijn we blij met man's zus, want die vindt het leuk om onze kinderen af en toe over te nemen en dan komen hun paar jaar jongere kinderen hier. Dat was dus soms 1 of 2 nachtjes samen en dan kregen wij hun kinderen en dan juist 2 x zo druk met al die verschillende leeftijden en interesses. En vroegere vrienden hadden en kregen geen kinderen, dus we hebben echt nieuwe vriendschappen moeten maken. Maar ook dan blijkt dat het niet zo vanzelfsprekend is dat andermans kinderen matchen met die van jou en andersom.
Dus heb je een breed netwerk aan (vooral) familie, dan kan het wel eens makkelijker uitpakken. Maar ben je daarin minder ruim bedeelt, moet je echt aan betaalde opvang denken om eens weg te kunnen en dat loopt al snel op.
Maar als dat niet zo is (zoals bij ons), dan heb je de zorg echt áltijd zelf. Onze kinderen slapen gemiddeld 2 nachtjes per jaar bij opa en oma. 1 x in het voorjaar 1 nachtje en 1 x in het najaar en verder komen ze er weinig. En aan de andere kant zijn er geen beschikbare grootouders. Qua overige familie zijn we blij met man's zus, want die vindt het leuk om onze kinderen af en toe over te nemen en dan komen hun paar jaar jongere kinderen hier. Dat was dus soms 1 of 2 nachtjes samen en dan kregen wij hun kinderen en dan juist 2 x zo druk met al die verschillende leeftijden en interesses. En vroegere vrienden hadden en kregen geen kinderen, dus we hebben echt nieuwe vriendschappen moeten maken. Maar ook dan blijkt dat het niet zo vanzelfsprekend is dat andermans kinderen matchen met die van jou en andersom.
Dus heb je een breed netwerk aan (vooral) familie, dan kan het wel eens makkelijker uitpakken. Maar ben je daarin minder ruim bedeelt, moet je echt aan betaalde opvang denken om eens weg te kunnen en dat loopt al snel op.
woensdag 24 augustus 2016 22:49
Kan daar soms best wel eens jaloers op zijn. Toen mijn kinderen nog klein waren en er geen tussenschoolse opvang was, moest ik altijd thuis zijn. In tegenstelling tot veel grootouders die de kinderen ophaalden of ook na school zag (ik kom door de leeftijden vd kinderen niet meer op school) ik vaak opa's of oma's voor de kinderen zorgen.
En ook van vriendjes van mijn kinderen hoor ik regelmatig dat ze bij opa of oma gelogeerd hebben, mee op vakantie zijn geweest, etc. Dat zien ze hier echt niet zitten hoor (de opa en oma dan)
En ook van vriendjes van mijn kinderen hoor ik regelmatig dat ze bij opa of oma gelogeerd hebben, mee op vakantie zijn geweest, etc. Dat zien ze hier echt niet zitten hoor (de opa en oma dan)
woensdag 24 augustus 2016 23:07
To, als ik eerlijk ben denk ik dat je A, je besluit al min of meer genomen hebt en B je nu te laat bent als je nog wat wilt.
Ik zie in de openingspost alleen maar (prima) redenen om niet voor kinderen te kiezen. De enige reden om het wel te doen is (voor jou) dat je later niet alleen wilt zijn. En dat je het voordeel van een leuk eigen kind zal missen. Maar niet ieder kind is leuk. Je hebt er ook bij die extra zorg nodig hebben, veel aandacht vragen of gewoon erg druk en/of moeilijk zijn.
Daarbij geef je aan nu al 37 te zijn EN ook nog eens een medisch traject nodig te hebben. Vanaf 30 nemen je kansen af en vanaf 35 gaat het nog sneller. Daarnaast heb jij dus al medische hulp nodig dus zullen je kansen nog minder zijn. Een medisch traject is heel erg zwaar en daarvoor moet je beiden er volledig achter staan. Dat lees ik niet echt terug.
Ik zie in de openingspost alleen maar (prima) redenen om niet voor kinderen te kiezen. De enige reden om het wel te doen is (voor jou) dat je later niet alleen wilt zijn. En dat je het voordeel van een leuk eigen kind zal missen. Maar niet ieder kind is leuk. Je hebt er ook bij die extra zorg nodig hebben, veel aandacht vragen of gewoon erg druk en/of moeilijk zijn.
Daarbij geef je aan nu al 37 te zijn EN ook nog eens een medisch traject nodig te hebben. Vanaf 30 nemen je kansen af en vanaf 35 gaat het nog sneller. Daarnaast heb jij dus al medische hulp nodig dus zullen je kansen nog minder zijn. Een medisch traject is heel erg zwaar en daarvoor moet je beiden er volledig achter staan. Dat lees ik niet echt terug.
donderdag 25 augustus 2016 02:22
quote:Kaixi schreef op 24 augustus 2016 @ 22:42:
[...]
Ja heb je wel gelijk in, de tijd begint voor haar veel meer te dringen... Ik heb het gevoel dat ikzelf (en dat gevoel heb ik ook wel een beetje bij TO) vooral soms kinderen wil omdat het maatschappelijk haast wordt opgedrongen. Iedereen in mijn vriendenkring begint ondertussen aan kinderen, woont samen, heeft al vanalles opgebouwd. Ik ben daarin "dat uitzonderlijk geval" dat geen kinderen heeft ( en ook niet echt wilt) en nog geen relatie heeft. Het is zo'n druk die je voelt, alsof het abnormaal is om geen kinderen te hebben. Als je over zo'n keuze echt sterke twijfels hebt, denk ik dat je het sowieso niet moet doen.
Pff, ja. Ik vind het soms moeilijk om onderscheid te maken tussen wat ik zelf echt wil, en wat ik wil omdat ik het idee heb dat het 'moet' of 'hoort'.
Ik ervaar het ook alsof het nemen van kinderen inderdaad best wordt opgedrongen, vanuit de maatschappij. En dan voor vrouwen ook meer dan voor mannen.
Kan je je sociale cirkel niet wat vergroten zodat je meer tussen mensen komt die hetzelfde in het leven staan?
Er zijn meer mensen op die leeftijd niet, dan wel met kinderen bezig
[...]
Ja heb je wel gelijk in, de tijd begint voor haar veel meer te dringen... Ik heb het gevoel dat ikzelf (en dat gevoel heb ik ook wel een beetje bij TO) vooral soms kinderen wil omdat het maatschappelijk haast wordt opgedrongen. Iedereen in mijn vriendenkring begint ondertussen aan kinderen, woont samen, heeft al vanalles opgebouwd. Ik ben daarin "dat uitzonderlijk geval" dat geen kinderen heeft ( en ook niet echt wilt) en nog geen relatie heeft. Het is zo'n druk die je voelt, alsof het abnormaal is om geen kinderen te hebben. Als je over zo'n keuze echt sterke twijfels hebt, denk ik dat je het sowieso niet moet doen.
Pff, ja. Ik vind het soms moeilijk om onderscheid te maken tussen wat ik zelf echt wil, en wat ik wil omdat ik het idee heb dat het 'moet' of 'hoort'.
Ik ervaar het ook alsof het nemen van kinderen inderdaad best wordt opgedrongen, vanuit de maatschappij. En dan voor vrouwen ook meer dan voor mannen.
Kan je je sociale cirkel niet wat vergroten zodat je meer tussen mensen komt die hetzelfde in het leven staan?
Er zijn meer mensen op die leeftijd niet, dan wel met kinderen bezig
