Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
donderdag 25 augustus 2016 17:05
Ik hoop zo dat ik voor over twee weken al die rapporten en dingen terugvind... Dat die hele anamnese niet meer hoeft. Daar zitten ook dagboekjes bij, waar moeder en vader in de jaren 80 dus verhalen opschreven over mij.. Voor die speciale school. Beter dan dat krijg je het niet, dat zijn verse waarheidsgetrouwe herrinneringen... Beter dan wat mensen zich nu herrinneren van 20 jaar geleden.
Over twee weken dus weer een afspraak
Over twee weken dus weer een afspraak
donderdag 25 augustus 2016 18:10
Mijn moeder heeft mijn ontwikkeling bijgehouden tot ik een jaar of acht was. Daar stonden heel wat doorslaggevende dingen in, zei de psychiater. Wat precies, zei ze er niet bij maar ze was er blij mee, want herinneringen vertekenen door de jaren heen. Mijn moeder had waarschijnlijk bij een gesprek volgehouden dat er niks mis was en dat alles normaal verliep, terwijl de werkelijkheid toch heel anders was volgens die boekjes die ze bijhield.
donderdag 25 augustus 2016 21:07
quote:cumulus schreef op 25 augustus 2016 @ 18:10:
Mijn moeder heeft mijn ontwikkeling bijgehouden tot ik een jaar of acht was. Daar stonden heel wat doorslaggevende dingen in, zei de psychiater. Wat precies, zei ze er niet bij maar ze was er blij mee, want herinneringen vertekenen door de jaren heen. Mijn moeder had waarschijnlijk bij een gesprek volgehouden dat er niks mis was en dat alles normaal verliep, terwijl de werkelijkheid toch heel anders was volgens die boekjes die ze bijhield.Bij dat universitaire ziekenhuis gingen ze in het kader van efficientie mij achter digitale vragenlijsten zetten, terwijl ondertussen pratende met moeder en stiefpa. Ik was dus niet bij dat gesprek, ik weet niet wat er verteld is, mijn meder is (was) zelf ook een chaoot, met bovendien een lichtelijke alcoholverslaving die (als ik m'n vader mag geloven) nog wel eens dingen verkeerd onthoud of twee verhalen door elkaar heen haalt of zelfs dingen bij verzint die niet gebeurt waren of ze weer van een andermans verhaal had gehoord dus ja.. Geen idee! Maar ondanks die gedragsanalyses van die speciale school hadden ze geen label geplakt. Ik heb het dossier nooit ingezien, maar dat wordt nu opgevraagd door de ggz waar ik nu ben geweest. Ook zullen zij een dossier opvragen bij de psycholoog waar ik 4 jaar geleden in behandeling was
Mijn moeder heeft mijn ontwikkeling bijgehouden tot ik een jaar of acht was. Daar stonden heel wat doorslaggevende dingen in, zei de psychiater. Wat precies, zei ze er niet bij maar ze was er blij mee, want herinneringen vertekenen door de jaren heen. Mijn moeder had waarschijnlijk bij een gesprek volgehouden dat er niks mis was en dat alles normaal verliep, terwijl de werkelijkheid toch heel anders was volgens die boekjes die ze bijhield.Bij dat universitaire ziekenhuis gingen ze in het kader van efficientie mij achter digitale vragenlijsten zetten, terwijl ondertussen pratende met moeder en stiefpa. Ik was dus niet bij dat gesprek, ik weet niet wat er verteld is, mijn meder is (was) zelf ook een chaoot, met bovendien een lichtelijke alcoholverslaving die (als ik m'n vader mag geloven) nog wel eens dingen verkeerd onthoud of twee verhalen door elkaar heen haalt of zelfs dingen bij verzint die niet gebeurt waren of ze weer van een andermans verhaal had gehoord dus ja.. Geen idee! Maar ondanks die gedragsanalyses van die speciale school hadden ze geen label geplakt. Ik heb het dossier nooit ingezien, maar dat wordt nu opgevraagd door de ggz waar ik nu ben geweest. Ook zullen zij een dossier opvragen bij de psycholoog waar ik 4 jaar geleden in behandeling was
donderdag 25 augustus 2016 21:39
En ik krijg nog een gratis IQ test, want ben al door eigen risico heen en ze kon m verantwoorden lol. Dus ik zo: ooh ga je kijken naar de kloof tussen verbaal en performaal.. Tja neurobiologie gehad op de uni en lees wel eens het psychologiemagazine, en jaar lang op een ADD forum rondgehobbelt. Ik weet inmiddels over best veel psychiatrische dingetjes een beetje.
donderdag 25 augustus 2016 22:49
Ik heb het er gisteren en vandaag flink van genomen met mijn collega-vriendin die ook ASS heeft. We hebben gezwommen in een verwarmd buitenbad, 27 graden. Het ligt in een domein waar je van alles kunt doen. Fietsen, wandelen, sporten. Gisteren hebben we daar 's avonds bitterballen gegeten. Vandaag zijn we eerst nog naar een ander zwembad dichterbij gereden. Maar dat viel tegen. Water was veel kouder en er zaten veel wespen. Na een uurtje zijn we doorgereden naar dat warmere bad. Wel steendruk was het steeds. Weinig ruimte om goed te zwemmen, maar we gingen vooral om af te koelen. Als afsluiting van de vakantie hebben nog friet met een pasteitje gegeten.
Nu weer even genoeg zwommen. Hoewel ik het graag doe, wordt ik er wel loom van. Zaterdagavond komt de collega die onlangs gestopt is op bezoek. Dus morgen wat poetsen.
Ik kijk met een vrolijk gevoel op deze vakantie terug. Vergeleken met de afgelopen jaren heb ik veel ondernomen.
Nu weer even genoeg zwommen. Hoewel ik het graag doe, wordt ik er wel loom van. Zaterdagavond komt de collega die onlangs gestopt is op bezoek. Dus morgen wat poetsen.
Ik kijk met een vrolijk gevoel op deze vakantie terug. Vergeleken met de afgelopen jaren heb ik veel ondernomen.
vrijdag 26 augustus 2016 07:39
Goed bezig hondenmens, hopelijk voel je je alweer wat minder leeg na de hondenshow
Nog 1 dag 'werken' (veel wachten vandaag voornamelijk, wat nog erger is vind ik) en dan heb ik twee weken vakantie! Ik ga de eerste week iets ondernemen in mijn eentje, ver weg vind ik spannend. En de week erna is nog een verrassing. Maar eerst dit weekend een feestje overleven en mijn vader komt op audientie, maandag nog even langs moeder en dan begint de rust!
Nog 1 dag 'werken' (veel wachten vandaag voornamelijk, wat nog erger is vind ik) en dan heb ik twee weken vakantie! Ik ga de eerste week iets ondernemen in mijn eentje, ver weg vind ik spannend. En de week erna is nog een verrassing. Maar eerst dit weekend een feestje overleven en mijn vader komt op audientie, maandag nog even langs moeder en dan begint de rust!
vrijdag 26 augustus 2016 10:31
vrijdag 26 augustus 2016 11:35
Ik ben niet echt met mijn vader bezig de afgelopen dagen. Natuurlijk blijf ik het wel onthouden. Fotografisch geheugen . Maar nu weet ik wel beter wat ik ga doen met het contact. Ik blijf voorlopig mijn leven leiden zoals ik al deed. Wel kaartjes sturen en misschien af en toe chatten. Maar zelf geen initiatief nemen om af te spreken. Hij lijkt nog steeds niet terug veranderd. Zijn manier van praten, niet oprecht geïnteresseerd lijken. Daar kan ik weinig mee.
vrijdag 26 augustus 2016 17:36
quote:lisa198 schreef op 26 augustus 2016 @ 10:31:
Ze zijn goed bezig biobitch (vind je nickname zo leuk). Wil je zelf het dossier ook in zien van die psycholoog waar je eerder jaren hebt gelopen?
Heb er maar een half jaar ofzo bij gelopen, maar weet niet of ik dat wel allemaal wil lezen. Vond die dagboekjes van vroeger confronterend zat
Ze zijn goed bezig biobitch (vind je nickname zo leuk). Wil je zelf het dossier ook in zien van die psycholoog waar je eerder jaren hebt gelopen?
Heb er maar een half jaar ofzo bij gelopen, maar weet niet of ik dat wel allemaal wil lezen. Vond die dagboekjes van vroeger confronterend zat
zaterdag 27 augustus 2016 10:22
quote:[message=24036123,noline]cumulus schreef op 25 augustus 2016 @ 18:10[/ Mijn moeder had waarschijnlijk bij een gesprek volgehouden dat er niks mis was en dat alles normaal verliep, terwijl de werkelijkheid toch heel anders was volgens die boekjes die ze bijhield.
Precies. Ik denk dat mijn vader ook zo zou reageren, alles bagitaliseren of afschuiven op mijn medische problemen, en alleen maar gaat lopen opscheppen. Mijn moeder schepte ook op, hoe trots ze is op me, em dat ik helemaal zelf een stage in het buitenland heb geregeld. Het is ouders eigen om je kind niet in een kwaad daglicht te stellen, tenminste de gemiddelde normale liefhebbende ouder (denk ik, wat weet ik er nou van)
Denk dat ouders zich misschien ook aangevallen kunnen voelen, zo van "jij hebt een slecht product gemaakt" zoiets. De kunst van de psychotherapeut om het gesprek zo te sturen dat de waarheid boven tafel komt zonder de ouders een slecht gevoel te geven.
Precies. Ik denk dat mijn vader ook zo zou reageren, alles bagitaliseren of afschuiven op mijn medische problemen, en alleen maar gaat lopen opscheppen. Mijn moeder schepte ook op, hoe trots ze is op me, em dat ik helemaal zelf een stage in het buitenland heb geregeld. Het is ouders eigen om je kind niet in een kwaad daglicht te stellen, tenminste de gemiddelde normale liefhebbende ouder (denk ik, wat weet ik er nou van)
Denk dat ouders zich misschien ook aangevallen kunnen voelen, zo van "jij hebt een slecht product gemaakt" zoiets. De kunst van de psychotherapeut om het gesprek zo te sturen dat de waarheid boven tafel komt zonder de ouders een slecht gevoel te geven.
zaterdag 27 augustus 2016 16:02
Sommige ouders willen gewoon niet bevestigd hebben dat hun kind Autisme heeft. Mijn nicht (nu 18) van stiefvaders kant is altijd al een moeilijk kind geweest. Vaak driftbuien, weglopen, moeilijk contact maken, moeilijke eter, heel lichtgeraakt zijn. Haar ouders hebben al een keer gepraat met mijn ouders en mij over Autisme toen ze 6 was. Ze herkenden zich in een aantal dingen van mij. Nog steeds is ze een dramaqueen en om de kleinste dingen wordt ze hysterisch. Maar ze hebben het nooit laten testen. Want dan heeft ze ineens een stoornis. Ja, dat had ze dan toch al? Ik vind dat ze hun dochter tekort doen daarmee. Want die heeft al heel haar leven last. En zo ken ik nog meer voorbeelden in mijn omgeving.
zaterdag 27 augustus 2016 16:21
Wat ik wel heel lastig vind is dat ik weinig echte vreemde dingen kan herinneren in mijn jeugd, voor mijn gevoel kwam ik niet vreemd over op school of bij vriendinnen waar ik zelf last van heb gehad.
Wel zijn er denk ik situaties die niet helemaal 'normaal''waren, achteraf gezien dan als ik er nu aan terug denk.
Hebben jullie dat ook en dan bedoel ik vooral diegene die pas later te horen kregen dat ze ASS hadden dat je in jouw ogen een redelijke normale jeugd had, niet gepest, je niet anders voelen enz ?
Wel zijn er denk ik situaties die niet helemaal 'normaal''waren, achteraf gezien dan als ik er nu aan terug denk.
Hebben jullie dat ook en dan bedoel ik vooral diegene die pas later te horen kregen dat ze ASS hadden dat je in jouw ogen een redelijke normale jeugd had, niet gepest, je niet anders voelen enz ?
zaterdag 27 augustus 2016 16:38
quote:Tribal_Lautje schreef op 27 augustus 2016 @ 10:25:
Ouders voelen zich vaak ook aangevallen inderdaad.. Sommigen vinden het zelfs falen. Het is dan ook choquerend om te horen dat je kind autisme heeft, maar om het falen te noemen... gaat mij iets te ver.
Mijn kinderen hebben ook Asperger en het was voor mij absoluut geen gevoel van falen of aangevallen worden.
Ik had wel verdriet, maar ook de wetenschap: ik heb gedaan wat ik kon, het is juist niet mijn schuld dat dingen anders gaan dan bij andere kinderen.
Kort daarna kreeg ik ouder-psychoeducatie en dacht ik continu: "Maar dat heb ik zelf ook!"
Helaas heb ik nog lange tijd moeten zeuren om een goed (!!!) onderzoek, inmiddels heb ik ook de diagnose.
Ik vind het schandalig dat ouders bij een vermoeden van een diagnose onderzoek weigeren. Als er geen problemen zijn, oké. Maar een meisje, zoals ik hier lees, dat wordt gezien als een dramaqueen en dus duidelijk in de knoop zit bewust NIET laten onderzoeken, ik vind het grof schandalig.
Als het kind chronische bloedneuzen, langdurige hoestbuien of zoiets dergelijks heeft laat je er toch ook naar kijken?
Ik wou dat ik op jonge leeftijd had geweten wat er was. Wat had me dat een boel zelfverwijt, onbegrip, verdriet en zelfs uiteindelijk fysieke en nog meer psychische problemen kunnen schelen. Maar goed, autisme bij vrouwen is een gebied dat nog maar net in de schijnwerpers staat dus ik verwijt niemand wat.
Maar wel de ouders die met de kennis van nu hun kop in het zand steken. Ook bij zonen met problemen die wel eens op autisme zouden kunnen wijzen.
Ouders voelen zich vaak ook aangevallen inderdaad.. Sommigen vinden het zelfs falen. Het is dan ook choquerend om te horen dat je kind autisme heeft, maar om het falen te noemen... gaat mij iets te ver.
Mijn kinderen hebben ook Asperger en het was voor mij absoluut geen gevoel van falen of aangevallen worden.
Ik had wel verdriet, maar ook de wetenschap: ik heb gedaan wat ik kon, het is juist niet mijn schuld dat dingen anders gaan dan bij andere kinderen.
Kort daarna kreeg ik ouder-psychoeducatie en dacht ik continu: "Maar dat heb ik zelf ook!"
Helaas heb ik nog lange tijd moeten zeuren om een goed (!!!) onderzoek, inmiddels heb ik ook de diagnose.
Ik vind het schandalig dat ouders bij een vermoeden van een diagnose onderzoek weigeren. Als er geen problemen zijn, oké. Maar een meisje, zoals ik hier lees, dat wordt gezien als een dramaqueen en dus duidelijk in de knoop zit bewust NIET laten onderzoeken, ik vind het grof schandalig.
Als het kind chronische bloedneuzen, langdurige hoestbuien of zoiets dergelijks heeft laat je er toch ook naar kijken?
Ik wou dat ik op jonge leeftijd had geweten wat er was. Wat had me dat een boel zelfverwijt, onbegrip, verdriet en zelfs uiteindelijk fysieke en nog meer psychische problemen kunnen schelen. Maar goed, autisme bij vrouwen is een gebied dat nog maar net in de schijnwerpers staat dus ik verwijt niemand wat.
Maar wel de ouders die met de kennis van nu hun kop in het zand steken. Ook bij zonen met problemen die wel eens op autisme zouden kunnen wijzen.
zaterdag 27 augustus 2016 17:26
Ik begrijp wel waarom ouders ervoor kiezen om een kind niet te laten onderzoeken: er is toch het beeld dat als je eenmaal een etiket hebt dat dat eventueel later nadelig kan zijn, omdat mensen dan al invullen dat je bepaalde dingen niet kunt bijvoorbeeld.
Als de problemen dan niet zo groot zijn snap ik die keuze wel.
Mijn kind liep helemaal vast op school en een diagnose was onvermijdelijk om de broodnodige begeleiding te kunnen krijgen.
Ik heb de diagnose juist ervaren als een bewijs dat het NIET aan mij lag. School had mij al jaren steeds maar verweten dat de problemen door mij kwamen, dus ik ben zelf erg opgeknapt van de diagnose van mijn kind.
Als de problemen dan niet zo groot zijn snap ik die keuze wel.
Mijn kind liep helemaal vast op school en een diagnose was onvermijdelijk om de broodnodige begeleiding te kunnen krijgen.
Ik heb de diagnose juist ervaren als een bewijs dat het NIET aan mij lag. School had mij al jaren steeds maar verweten dat de problemen door mij kwamen, dus ik ben zelf erg opgeknapt van de diagnose van mijn kind.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 27 augustus 2016 22:27
quote:Solomio schreef op 27 augustus 2016 @ 17:26:
Ik heb de diagnose juist ervaren als een bewijs dat het NIET aan mij lag. School had mij al jaren steeds maar verweten dat de problemen door mij kwamen, dus ik ben zelf erg opgeknapt van de diagnose van mijn kind.
Hier inderdaad ook, zowel wat betreft diagnose van kind als van mezelf. Maar als het gaat over omgaan met 'anders-zijn' van je kind, en het zoeken naar verklaringen voor gedrag in diagnoses, denk ik dat wij hier nou niet acuut doorsnee zijn. We hebben zelf al ervaren dat we nog zo ons best kunnen doen, helemaal normaal wordt het toch niet, en het vreet energie. Toen ik iets dergelijks bij mijn kind zag wilde ik weten of er een andere verklaring was dan 'hij moet beter zijn best doen' of 'het ligt aan de opvoeding'. Grrr, school: 'moeder heeft moeite kind los te laten'. Geen benul hebben ze.
Ik heb de indruk dat ouders die gewend zijn aan afwijkingen - bij zichzelf of bij naasten - veel meer openstaan voor onderzoek dan mensen bij wie alles altijd van een leien dakje is gegaan. Zij zien de wereld nog als maakbaar, pech overkomt anderen die niet hard genoeg werken, etc. Dat dat niet zo blijkt te zijn kan nogal als een schok komen. Wij weten niet beter.
Ik heb de diagnose juist ervaren als een bewijs dat het NIET aan mij lag. School had mij al jaren steeds maar verweten dat de problemen door mij kwamen, dus ik ben zelf erg opgeknapt van de diagnose van mijn kind.
Hier inderdaad ook, zowel wat betreft diagnose van kind als van mezelf. Maar als het gaat over omgaan met 'anders-zijn' van je kind, en het zoeken naar verklaringen voor gedrag in diagnoses, denk ik dat wij hier nou niet acuut doorsnee zijn. We hebben zelf al ervaren dat we nog zo ons best kunnen doen, helemaal normaal wordt het toch niet, en het vreet energie. Toen ik iets dergelijks bij mijn kind zag wilde ik weten of er een andere verklaring was dan 'hij moet beter zijn best doen' of 'het ligt aan de opvoeding'. Grrr, school: 'moeder heeft moeite kind los te laten'. Geen benul hebben ze.
Ik heb de indruk dat ouders die gewend zijn aan afwijkingen - bij zichzelf of bij naasten - veel meer openstaan voor onderzoek dan mensen bij wie alles altijd van een leien dakje is gegaan. Zij zien de wereld nog als maakbaar, pech overkomt anderen die niet hard genoeg werken, etc. Dat dat niet zo blijkt te zijn kan nogal als een schok komen. Wij weten niet beter.
