Relatie met mijn zus opgeven?

Ik vind het ingewikkeld hoe de relatie met mijn zus is. Ik vraag me ook af of er wel sprake is van een relatie; hoe zien jullie als buitenstaanders dit?



Mijn zus en ik schelen 15 maanden, (ik ben de jongste) en eigenlijk heb ik maar weinig leuke momenten met haar gedeeld. Vroeger was het thuis best wel eenzaam (we woonden erg ver van school af dus er waren maar ontzettend weinig speelafspraakjes). Mijn zus was snel jaloers en beukte me regelmatig in elkaar: ze kon echt waanzinnig woedend worden en we werden best veel alleen thuis gelaten, dus dan kon ik niet ontkomen of bij iemand schuilen. Ik probeerde wel een met een dienblad met drinken en koekjes ofzo bij haar kamer binnen te komen voor wat gezelligheid, maar als alles op was, werd ik er soms letterlijk weer uitgeschopt. Ook was ze altijd bezig om andere kinderen (vriendjes, neefjes en nichtjes) tegen me op te zetten. Hierdoor was ik ook vaak wel boos op haar, en mijn manier om haar terug te pakken, was inspelen op haar jaloezie en me regelmatig gedragen als het irritante kleine zusje. Niet een heel gezellige omgang dus. Pas na mijn 21e heb ik besloten om dit ingesleten patroon eenzijdig te doorbreken, en ben ik gaan proberen om mijn zus weer te behandelen zoals ik andere mensen ook behandel. Zelf is ze wel heel lang in de rol van dominante grote zus blijven hangen, wat bij mijn vrienden wel eens rare blikken gaf in de zeldzame momenten dat die haar meemaakten (er stond bij mij iets lekkers op tafel, en bij het laatste stukje riep ze dan "ik ben de oudste dus dat is voor mij" en dan graaide ze het naar zich toe).



Nou ja; ook zonder dat ik mijn best deed om haar jaloers te maken, trouwde ik eerder dan zij (dat was ook haar eerste reactie toen ik het vertelde: "ja maar IK had dit jaar willen trouwen"!), heb ik wel de opleiding afgemaakt waar zij in is vastgelopen (kunstacademie), heb ik een tijd meer verdiend (in die tijd deed ze ontzettend laatdunkend over ambtenaren die zoveel kregen terwijl ze amper iets deden), en tot overmaat van "ramp" is het haar niet gelukt om een kind te krijgen, en kreeg ik er totaal ongepland wel eentje. Op een gegeven moment was het juist omgekeerd in de relatie: ik deed niet meer mijn best om haar (kinderachtig) "terug te pakken" voor haar gedrag, maar ik vond dat ik mezelf volwassen moest gedragen en bleef steeds maar handreikingen maken die zijn vaker afwees dan dat ze ergens tijd voor maakte. En het kwetste wel, dat ze me steeds zo makkelijk aan de kant schoof. Ik heb haar een paar keer iets duurs gegeven dat ik niet meer nodig had, en ik heb geprobeerd haar te steunen als het moeilijk ging (ze heeft depressies gehad en ik heb bijvoorbeeld wel eens bloemen bij haar laten bezorgen). Dus terwijl ik met een arbeidsconflict aan het doorbranden was met een klein kind thuis, nam ik de moeite om naar haar toe te gaan om haar paard te bekijken etc. Over mijn werk mocht ik het dan niet hebben en naar mijn kind vroeg ze niet echt. Er kwam en komt komt eigenlijk bijna niets terug. Ja: heel soms kwamen er kadootjes als ze ergens op reis was geweest, maar niet echt aandacht of gewoon dat ze uit zichzelf een keertje met me belde ofzo.



Afgelopen jaar was er nog redelijk positief contact (niet al te vaak, en alleen telefonisch), al kwam dat altijd van mijn kant, en kon het me wel irriteren dat ze echt nooit de telefoon opnam en me rustig pas na 5 voicemails en e-mails en een week later pas terug belde als ik echt een vraag had. En toen verhuisde ik. Mijn ouders gingen ontzettend vervelend doen over die verhuizing, en toen ik daarover met haar belde, wilde ze het eerst voor me opnemen, wat ik echt heel fijn vond. Maar ik heb uiteindelijk laten weten dat ook zij niets aan mijn ouders zou kunnen veranderen, dus dat ze niet hoefde te bellen. Ik heb haar voor de verhuizing nog uitgenodigd om langs te komen zonder dat ze hoefde te helpen klussen ofzo. Maar sindsdien heeft ze nog EEN keer een foto van de verhuizing "ge-liked" op facebook, en mijn zoon een verjaardagskado opgestuurd en nu is het al maaaaaanden stil. Mijn zwager vroeg bij de verhuizing (hele schoonfamilie hielp mee ondanks drukke prive-levens) waar mijn zus was. Toen vond ik het pas een beetje raar dat ze zo weinig reageerde op dit grote moment in ons leven... Ik heb bewust zelf geen contact meer gezocht omdat ik juist zo graag wil dat het een keer uit haarzelf komt. Ze heeft via Facebook ook gezien dat onze hond dood is gegaan; ook geen reactie.



Kort geleden heb ik haar toch nog EEN keer gemaild om haar te informeren over een mogelijk erfelijke ziekte die in onze familie kan zitten. Toen heb ik ook geschreven dat ik benieuwd was wanneer ze mijn huis wilde zien. Nul reactie op gehad...



Misschien vinden jullie me dom dat ik me nog afvraag wat ik er mee moet. Ik heb asperger en ik kan dit gewoon niet zo goed een plekje geven. Zolang ik er nog geen standpunt over heb, houd het me regelmatig bezig. Het zou me opluchten om ook echt het contact te verbreken omdat het me nu eigenlijk kwetst hoe het steeds loopt. Ik ben er ook wel boos over dat ze me op een manier behandelt die je verder echt niet met anderen in je omgeving flikt. Dus ik zou haar telefoonnummer willen wissen, het facebook contact verwijderen en besluiten dat ik er echt niets meer mee ga doen. Maar dat lijkt me toch weer onredelijk (niet volwassen)... Dus toch graag jullie advies en eigen ervaring.

quote:Lady_Grey schreef op 26 augustus 2016 @ 20:22:

Ik snap wel dat je je vervelend voelt bij de relatie die je nu met je zus hebt. Ik heb een klein beetje ervaring met de andere kant zijn: degene die het contact afhoudt. Mijn zus en ik liggen elkaar ook totaal niet. Er zijn in onze jeugd ook veel dingen gebeurt die voor haar waarschijnlijk moeilijk te begrijpen of verwerken zijn. Mijn zus is meer een beetje als jij: ze wilde heel lang heel erg graag goed contact hebben, op een moment in haar leven dat het háár uitkwam omdat haar leven toen op orde was (gelukkig!). Mijn leven lag (en ligt) nog behoorlijk overhoop. Ik heb op zich wel dezelfde behoefte, ik zou graag een goede band met mijn zus willen, maar ik weet ook dat haar manier van reageren en de manier van reageren die ík prettig vind mijlenver uit elkaar liggen. Contact tussen ons is daarom op het moment nog niet zo'n goed idee voor mijn gevoel. En dus hou ik contact af. Ze heeft in het verleden wel verteld dat ze dat jammer vind, dat ze ziet hoe het bij anderen gaat en dat ze dat ook graag wil. Ik heb toen ook gezegd dat ik het prettig zou vinden maar dat dat misschien nog een aantal jaar nodig gaat hebben. Dat was het punt ook dat ze dat enigszins accepteerde, dat er wat meer rust in onze relatie kwam en dat hij wat beter is geworden. Ze zoekt iets minder contact, wat voor mij heel prettig is. Niets zo vervelend als iemand die koste wat het kost contact wil hebben terwijl jij die dingen niet wil vertellen. Misschien gebeurt dat nu bij jouw zus ook wel: vind zij het gewoonweg moeilijk om te zien hoe goed het bij jou gaat terwijl het bij haar nog niet gaat. Dat is niet per se misgunnen, maar het is wel gewoon heel pijnlijk.



Wat ik met het hele verhaal wil zeggen is dat er misschien wel degelijk meer speelt dan jij je beseft. Wat ik vooral wil zeggen is dat een zus met wie het goed gaat en die de "lieve geïnteresseerde zus" wil zijn ook echt ontzettend op je zenuwen kan werken terwijl jouw leven op dat moment iets tegenzit. En dan kun je nog zo oprecht lief en geïnteresseerd zijn: dan gaat het gewoon niet werken. Dus mijn advies: laat haar gewoon wat meer ruimte. Ik snap je gemis en ik zou ook zeker proberen om dat een keer bespreekbaar te maken, maar laat haar vooral wat ruimte.



Mooie post; lief dat je de moeite neemt om dat op te schrijven. Ik wens je sterkte in je eigen lastige situatie.



Ik weet niet of het iets toevoegt aan het beeld dat ontstaan is, maar als je de situatie op dit moment bekijkt, dan ben ik meer een wrak dan mijn zus. Niet met labiliteit gelukkig, maar ik kamp met de niet meer wegtrekkende gevolgen van een mega burn-out, moet veel rusten, ben door mijn asperger i.c.m. de burn-out veeeeeeel prikkelgevoeliger dan vroeger, en doseer contacten met andere mensen echt ontzettend omdat dat heel veel energie kost. Ik heb doordat ik voorheen steeds onderuit ging als ik mijn grenzen passeerde, ook helemaal niet meer de behoefte om veel te veel contacten te onderhouden. Zelfs naar alle leuke contacten via de school van mijn zoon laat ik regelmatig verstek gaan; mijn man haalt onze zoon veel vaker op omdat ik soms tollend van de indrukken thuis kom, en dan geen puf heb voor leuke dingen die ik voor mijn gezin bewaar. Dus ik ben zeker geen aandachtjunk; niet naar mijn zus en niet naar andere mensen in onze omgeving. Ik houd het klein en ik ben erg blij met mijn leven als het me lukt om binnen de lijntjes te blijven.



Ik weet heel goed hoe het is om dingen klein te moeten houden, heb echt wel veel meer oog gekregen voor worstelingen bij anderen, leef zeker mee als ik zie dat mensen hun eigen worsteling hebben, en gun iedereen een fijn leven. Mijn zus is deels aan het werk heeft qua carrière echt iets heel knaps voor elkaar gekregen. Wel de zorgen van een zelfstandige, maar wat ze doet is iets dat bijna zij alleen kan, en waarbij ze ontzettend trots kan zijn op wat ze voor elkaar aan het krijgen is. Ik vind dat geweldig. Ik begrijp ook dat zoiets heel veel energie zal kosten, en die ruimte geef ik haar echt.



Ik weet dat wij dus ingewikkelde puzzelstukjes zijn om een vlak te vinden waar we op elkaar aansluiten qua energie, behoefte en agenda.



Mijn zus is dus geen wrak aan de rand van de maatschappij en ik ben geen succeswijf met veel eisen. Ik heb een paar fijne vrienden die er echt toe doen, maar ook met hen is het contact vaak op afstand en dat bevalt best voor mij qua prikkels. Af en toe komen ze wel op bezoek, en dat vind ik fijn om de vriendschap beter in stand te houden, maar daarvoor lever ik de rest v.d. week dan echt wel wat in. Mijn zus is de enige voor wie ik de afgelopen jaren steeds "ruimte" gereserveerd heb. Als ze geen tijd had; okee. Maar ik zou haar nooit afwijzen omdat het me minder uit kwam. De energie waar ik niet van overloop, lag voor haar zogezegd klaar op de plank voor als ze iets wilde. We wonen op ruim een uur reizen van elkaar, maar ik ben dus toen het nog ging een aantal keer bij haar langs geweest. Zij kwam wel eens in de buurt, maar dus niet langs. Dit zeg ik zonder verwijten, maar om een genuanceerdere schets te geven. Het is niet zo dat ik in mijn gedrag richting mijn zus volledig voorbij ging aan de mogelijke beperking van een depressie of wat dan ook. Het was altijd steeds behoedzaam.



@Lady Gray, ik zou jou zeker ruimte geven als je mij het verhaal zou schetsen zoals je hier deed.

Jullie heftige reacties over het stukje "dood" overvallen me. Ik ga daar eerlijk op in; ik zou het ook fijn vinden als jullie genuanceerd blijven, al zal dat niet iedereen lukken.



Ten eerste is "dood" in mijn familie een raar begrip. Mensen die een zelfmoordpoging doen, willen soms alleen van EEN kwellend deel van hun leven af, en niet van het hele leven zelf. Je hoort bij mensen die een mislukte poging gedaan hebben, ook wel terug dat ze soms gewoon nog plannen hadden voor na de daad, alsof ze dan pas echt de draad zouden kunnen oppakken. In mijn familie zijn verschillende zelfmoordpogingen gedaan en ik weet dat mijn vader absoluut van plan is zijn leven zelf "terug te nemen" zodra hij de regie kwijt zal raken. Dat is voor hem het meest bedreigende dat er bestaat: de regie kwijt raken. De regie is belangrijker dan zijn leven zelf. Ik hoop vooral dat hij daar geen arme treinmachinist mee zal belasten oid. Ik heb gezien dat er een vereniging voor vrijwillig levenseinde bestaat, en als het niet zo luguber was, zou ik mijn vader daar graag lid van maken zodat er in ieder geval geen idiote rare en impulsieve dingen gebeuren.



Ik heb ook al eens eerder beschreven dat mijn ouders vrij wreed zelf hun oude zieke kat hebben "omgelegd". Het ging helemaal mis en het beest heeft vreselijk geleden helaas, maar mijn ouders vonden in hun rechtlijnigheid die ingeslagen weg de enige optie. De dierenarts werd dus niet ingeschakeld om de boel te verzachten, "want dierenartsen zijn alleen maar op je geld uit".



Misschien dat het voor jullie al iets begrijpelijker wordt dat ik in die cultuur, regelmatig nadenk over de dood van familieleden, en hoe ik daar in sta. Het rare is dat je dat bijna normaal gaat vinden, en dat jullie geschokte reacties mij even wakker schudden dat het leven bij anderen anders verloopt.



*zometeen volgt de volgende post hierover*

Een ander raar begrip in mijn familie is "liefde". Ik weet niet of je dat in mijn familie echt kan ervaren.

Er schreven mensen "ik zie dat je van je zus houdt" of "wat gruwelijk; jij houdt echt niet van je zus!".



In dit geval weet ik niet of asperger of de ingewikkelde omstandigheden uit mijn jeugd een rol spelen; waarschijnlijk allebei. Maar ik heb me regelmatig afgevraagd of ik van mijn ouders hou, of van mijn zus, en ik weet gewoon niet precies welke gevoel je daarbij moet hebben. Ik heb ook geen herinnering aan het echt ervaren van liefde van een van hen. Ik vind de relatie JUIST zo moeilijk omdat ik dat hele gevoel niet herken. Leg me dan alsjeblieft niet in de mond dat ik ze haat ofzo. Het ontbreken van het een is niet automatisch het tegenovergestelde! Ik vind het zelf verwarrend.



Vanuit de ervaring die ik heb opgedaan met mijn ouders, is "houden van" een soort bewezen nuttigheid.

Dus als je iets doet waar zij behoefte aan hebben, dan zeggen ze dat ze van je houden. Mijn moeder heeft altijd waanzinnig veel bevestiging gezocht van de hele wereld, en ze is er van overtuigd dat ze ontzettend veel van ons houdt. Wij moeten namelijk een deel van haar persoonlijkheid invullen: haar moederrol. Met daaruit voortvloeiend een gewenst beeld dat ze zich daarbij completer zou voelen, en onbewust dus geliefder. Of in ieder geval; dat ze er dan toe doet en er mag zijn (ook een lastig verleden uiteraard). Door het eindeloze getrek aan ons om haar te bevestigen, heb ik alleen maar meegekregen dat ik er zelf niet toe doe. Als klein autistje was het verwarrend: ze wilde best knuffelen en zei heeeeeel vaak dat ze van me hield. En wat mensen zeggen, IS zo. Maar qua gevoel werd ik nooit bevestigd dat ze me zag met mijn eigen behoeften. Die mochten er trouwens ook eigenlijk niet zijn, want dat was maar lastig als dat niet matchte met haar eigen behoeften. Mijn moeder riep altijd "ik hou van jou!!!" als ze eigenlijk van iemand wilde horen: "ik hou van JOU". Het is wel heel onbeschoft om dat niet terug te zegen na zo'n gul gebaar, nietwaar? De laatste jaren dus ik dat dus niet meer. Ik bevestig mijn moeder niet langer, en ik laat haar geen liefde meer "nemen" met zo'n dwingende vraag. Ik weet dat er een gevoel moet zijn dat andere mensen hebben als ze aan hun familie denken.



Ik heb een aantal jaar geleden best goed kunnen rouwen toen er onverwacht iemand overleed die zich op mijn werk heel lang als een soort mentor had opgesteld. We hadden een grote persoonlijke klik, en hij heeft me ruimte gegeven om op de werkvloer mezelf te zijn, een bijzondere bijdrage te kunnen leveren (niet standaard zoals de hokjes op het werk eigenlijk waren ingedeeld), en hij deelde zijn waanzinnige mensenkennis met me, zodat ik na een heleboel jaar beter begreep wat er op de werkvloer gebeurde en wat mensen van mij verwachtten, of hoe ik beter kon aansluiten. Hij was ook een geweldig leuke vader voor zijn kinderen; zo bijzonder om te zien. Ik had heel graag nog jaren van zijn kennis en ervaring willen profiteren bij het opvoeden van mijn eigen zoon. Ik schaamde me ontzettend toen hij dood was dat IK het zo erg vond; zijn vrouw en kinderen; DIE hadden het pas erg! Mijn psycholoog heeft me uitgelegd dat ik ook zelf mocht rouwen. Ik heb dat niet met zijn naaste kring gedeeld, maar voor mijzelf is het goed geweest. Ik had het besef dat deze man meer vader voor mij geweest is dan mijn eigen vader ooit kan zijn. En ik heb gerouwd omdat ik iets heel belangrijks kwijt raakte, dat mijn hele leven een gemis was geweest.



Het is misschien iets wat ik zoek in de relatie met mijn zus: als er meer contact is, kan ik misschien iets gaan voelen. Ik hoef niet eens van haar te voelen dat zij van mij houdt; dat lijkt me in ons geval een waanzinnige, onhaalbare opdracht die zeker afschrikt. Maar in het nader tot elkaar komen, (in kleine stapjes, eerst smalltalk, daarna wat persoonlijkere gesprekken, altijd aftasten of het passend is), hoopte ik dat er iets zou kunnen groeien dat ik nu, na ruim 40 jaar levenservaring als gevoel zou kunnen herkennen. Het is supermoeilijk om goed contact te hebben zonder gevoel, en al helemaal als de andere partij dan ook nog ambivalente signalen blijft geven. En het is vreselijk zwaar als mensen het zo makkelijk hebben over "je houdt van je familie door dik en dun". Dat voelt als een opdracht waar ik nog steeds bij faal. Een soort opdracht die IK in de relatie met mijn zus moet bereiken, en waar bij ik het fout doe als ik dat niet bereik.



En daarom, lieve lezers, heb ik gezegd dat ik het een opluchting zou vinden als mijn zus ineens dood was. Het liefste met mijn ouders er ook bij. Niet met enge concrete plannen of om ze iets gruwelijks toe te wensen. Maar omdat ik dan eindelijk verder ontslagen ben van de plicht om iets van de relatie te maken. Als blijkt dat ik dan alsnog iets mis, dan kan ik daar verder niets meer aan doen. Dan heb ik tenminste gevoel.

Ik laat het contact trouwens voorlopig hoor. Dat heb ik niet eerder letterlijk gezegd, maar dat is nu wel mijn plan; leek me eigenlijk een logisch gevolg uit de inzichten die ik al eerder heb beschreven die door dit topic naar boven zijn gekomen.

quote:Lady_Grey schreef op 27 augustus 2016 @ 09:58:

Je hebt geen plicht om iets van de relatie te maken. Dat is iets wat je zelf bedenkt lijkt me . Wat ik ook voel naar mijn zus toe, en heel eerlijk is eerlijk, ik heb me ook wel eens afgevraagd of ik wel echt van haar hou, ik voel geen verplichting om wat dan ook te doen.



Kijk; jij bent eerlijk. Dat is fijn en ik vind het niet kwetsend. Ik zou het ook niet kwetsend vinden om dit van mijn zus te horen.

Ik ben echt niet de hele dag, week in week uit, bezig met mijn zus hoor.

En ik voel aan de ene kant ook helemaal geen verplichting naar haar. Maar het ingewikkelde is, dat ik tot nu toe vooral geen signalen wilde missen als ze wel iets zou willen. Ik weet dat we iets voor elkaar zouden kunnen betekenen als we er allebei aan toe zijn. Naar aanleiding van dit topic kan ik het beter laten liggen nu: misschien is het niet iets dat binnen 2 jaar ontstaat, maar misschien pas na 15 jaar (of nooit).



In mijn hoofd zit een lijst met mensen voor wie ik moeite wil doen, en die ik wederkerigheid wil bieden. Ik ben er zeker niet de hele tijd mee bezig, maar dat zijn dus de mensen die voorrang krijgen om aanspraak te maken op mijn energie, en voor wie ik iets wil betekenen. Als autist loop ik af en toe die lijst langs, en dan check ik aan de hand van allerlei kleine details uit het contact van de afgelpen tijd of ik denk dat ik het "goed" doe. Dat is nou eenmaal nodig; zo werkt het bij mij om niet onattent te zijn.

Het zijn dus geen pieker- of dwanggedachten.

Mijn zus is de enige vreemde vogel op die lijst. Ik weet gewoon niet hoe ik haar signalen moet duiden en wat ik zelf moet of kan doen. NU heb ik dus besloten om haar even te "parkeren" en niet langer in termen van "wat moet ik op dit moment met haar?" aan haar te denken. Maar van oorsprong was het gewoon attent bedoeld, en was ik ook gewoon geïrriteerd over de eindeloze afwijzingen die me aan vroeger deden denken. Door dit topic is er ook een laag bijgekomen waarvan ik me minder bewust was: verwachtingen, teleurstellingen, gevoel (en gebrek daaraan). Dat speelt natuurlijk allemaal mee, maar ik was er verder niet bewust mee bezig.



Voor mij werkt dit topic dus, ondanks sommige overtrokken reacties die me ineens als egoïstische stalkende psychopaat willen wegzetten. Het is een veel grondigere update in mijn hoofd van de relatie, en ik kom er veel verder mee dan met het gewone lijstje "te onderhouden vriendschappen" waar ze normaal op staat. NU kan ik mijn zus eindelijk op een lijstje "voor later" zetten. Ik wil de mensen die echt hebben meegedacht dus heel hartelijk bedanken, want jullie hebben me geholpen met iets wat ik niet in mijn eentje uitgepuzzeld kreeg.



Tenslotte weet ik dat ik controversiële dingen opschrijf. IN dit geval is het nuttig omdat er ook inhoudelijk op gereageerd wordt, en ik bovendien sommige dingen pas zelf begrijp als ik ze opschrijf voor anderen. Ik begrijp ook heel goed dat dit voor mensen die er gelukkig geen ervaring mee hebben, best heftig kan overkomen. En tja; dan is het makkelijk om op een forum vanuit de onderbuik te reageren.

Ik krijg persoonlijk berichten van mensen die wel herkennen wat ik schrijf, maar die geen zin hebben in de ongenuanceerde openbare discussie. Dat schrijf ik niet om mijn eigen gelijk te bevestigen (flauw want het is ook niet te controleren), maar het sterkt me er wel in dat het worstelen met het gevoel van wel/geen liefde of verplichting voelen naar familie echt niet zo uniek is. En het zou mooi zijn als mensen daar in dit topic over mochten schrijven zonder door anderen voor freak uitgemaakt te worden.

quote:Kirikou schreef op 27 augustus 2016 @ 10:12:

Sorry dat ik het zeg, maar wat sta jij ontzettend moeilijk in het leven.



In je OP zeg je dat je zus best wel mislukt is (geen kind, depressies, mislukte opleiding)



Ik zeg absoluut nergens dat mijn zus daardoor mislukt is. Dat is een grof waardeoordeel dat jij er van maakt. Wat ik heb gezegd, is dat zij zelf vaak vergelijkt, en dat dit voor haar dus pijnlijke punten zijn. Ik weet echt dat die dingen haar irriteren. Zelf zie ik het als lastige bagage voor haar, maar die heb ik zelf dus ook op andere punten.



Ik vind het lastig dat zij er een soort "wedstrijd" van lijkt te maken wie er succesvoller is, en dat ze die per se wil winnen. Als ik dus een keer iets fijne heb in mijn leven, moet ik weer oppassen dat ze niet jaloers is, en als ik een tegenslag heb, moet dat er nog even ingewreven worden om als tegenwicht te dienen voor eerdere onbedoelde "winstpunten".

quote:strikjemetstippels schreef op 27 augustus 2016 @ 10:18:

Ik ik ik ik ik. Sorry hoor maar alles wat je zegt en wil dient maar 1 ding: hoe kan alles zo makkelijk mogelijk zijn voor Mevrouw Kniesoor.



Wat doe je dan op een topic waarin ik aangeef dat ik zoek naar een modus om hier mee om te gaan? Dat kan toch niet anders worden omschreven dan vanuit mijn perspectief? Ik val er mijn familie niet mee lastig, ik zet hier semi-openbaar op een rijtje waar ik tegenaan loop met alle voors- en tegens en twijfels. Zodat mensen kunnen helpen om dingen te noemen die ik zelf misschien mis. Ja; dan gaat het dus over mij, en mijn gevoel. Ik kan het moeilijk over het gevoel van mijn zus hebben, want dat ken is dus juist niet.



ik vind de post van Lady Grey daarin een fijne aanvulling; goed dat zij dat zonder waardeoordeel opschrijft.

Ben nu weer een hele poos offline; gezinstijd!