Ik schaam me voor mijn littekens

28-08-2016 17:49 33 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een anoniem account aangemaakt voor mij vraag omdat mijn topic wellicht herkenbaar is. Ik heb lang getwijfeld of ik het hier zou doen, maar ik zou hier toch graag even mijn verhaal voorleggen.



Ik ben een vrouw van 23 jaar. Enkele jaren geleden heb ik een zwaar ongeval gehad, waarbij vooral mijn benen zwaar gehavend waren. Ik heb meerdere operaties gehad om dit te herstellen en ze hebben onder andere weefsels van mijn buik en billen moeten transplanteren naar mijn benen om het defect op te vullen. Als resultaat heb ik nu lelijke littekens van mijn navel tot aan mijn tenen. Na een lange revalidatie kan ik gelukkig terug stappen. In mijn gezicht heb ik ook een litteken, die redelijk goed hersteld is, maar toch nog zichtbaar is. Ik vind mezelf helemaal niet mooi.

Ik ben nooit echt een schoonheid geweest. Vooral met mijn borsten had ik veel problemen. Ze zijn te groot, hangerig, vol met striemen. Mijn benen waren mijn pluspunt, het enige waar ik complimentjes op kreeg en nu voelt het alsof dit ook van mij is weggenomen.

Ik voel mij vaak eenzaam. Ik heb nog nooit een relatie gehad. Het idee om ooit uit de kleren te moeten gaan voor iemand en hem mijn lichaam tonen en laten aanraken, beangstigt mij heel erg.



Ik vind het erg dat ik mij zo voel. Ik zou dankbaar moeten zijn dat ik nog leef en dat mijn benen nog (grotendeels) werken. Er zijn zoveel mensen waarmee het erger gesteld is, die hun benen kwijt zijn of verlamd raken. Toch raak ik er niet overheen.

Wat moet ik nu doen? Kan ik hier nog vanaf geraken?
Heb je al eens hulp gezocht bij een psycholoog?
Ik denk wel dat je ervan af kan raken hoor, in elk geval voor een groot deel. Maar alleen ga je dat niet redden, daarvoor heb je professionele hulp nodig. Ik weet niet of je nog bij het revalidatiecentrum loopt, daar zou je je problemen ter sprake kunnen brengen om doorverwezen te worden naar een psycholoog oid. En anders de huisarts.



En ga je nou alsjeblieft niet schuldig voelen dat je niet dankbaar genoeg bent of zo. Het is gewoon heel erg ingrijpend, zulke littekens. Je hele lichaamsbeeld moet ineens op de schop, dat is om de dooie dood niet niks. Mijn zoon heeft één zo'n been, dat na een ongeluk en een huidtransplantatie en nog wat botoperaties één groot litteken is. Zelf zit ie er niet mee, hij is er wel trots op zelfs. En het been werkt ook weer prima. Maar ik moet toegeven dat ik het er wel eens lastig mee heb gehad... mijn mooie gave jongetje dat zo gehavend uit de strijd is gekomen. Waarom zou je er voor jezelf dan ineens niet verdrietig over mogen zijn? Nou dan.
Alle reacties Link kopieren
Vreselijk. Ik kan je geen tips geven, je moet jezelf weer leren waarderen. Heel veel sterkte.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
Alle reacties Link kopieren
Je moet inderdaad jezelf weer leren waarderen.

Wellicht vind jij de littekens erger/lelijker/opvallender dan omstaanders.

Je zou je er over moeten kunnen zetten en trots zijn. Je hebt het overleefd en je er doorheen geslagen!

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, begrijp ik heel goed.



Waarschijnlijk vind je het niet leuk als anderen kijken of draag je geen korte broeken/jurkjes als je zo schaamt?

Als ik een opvallend litteken zie, ben ik net geïntrigeerd hierdoor. Deze persoon heeft namelijk een verhaal te vertellen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Fleet schreef op 28 augustus 2016 @ 17:59:

Heb je al eens hulp gezocht bij een psycholoog?



Ik heb psychologische begeleiding gehad in het revalidatiecentrum, maar dit lag mij helemaal niet. Ik minimaliseerde sterk. Ik vond het moeilijk om hierover te spreken. Ook over mijn pijn of zo, zweeg ik liever, omdat ik de mensen rondom mij niet wilde kwetsen.

Ik ken de principes wel van de therapie. CBT, 5G schema, spiegeloefeningen,... Ik weet het wel, maar het 'voelt' zo niet. Ik lees hier ook af en toe over en lees altijd de tip om naar mijn positieve eigenschappen te kijken, maar ik zie ze eerlijk gezegd helemaal niet.
Alle reacties Link kopieren
Wat erg dat je je zo voelt!



Helaas geen tips voor je... Wel kan ik je mijn ervaring vertellen. Mijn onderbenen zijn geamputeerd na een ziekte. Mijn benen waren ook mijn pluspunt. Voelde me op en top vrouw als ik een kort rokje droeg met een paar mooie hakken er onder......



Precies een jaar na mijn amputatie leerde ik mijn man kennen. Hij heeft nooit een probleem gemaakt van wat ik mis en wat het me aan littekens opgeleverd heeft. Het voelde vanaf onze eerste date zo vertrouwd en fijn met hem dat ik er niet tegenop heb gezien om me in zijn bijzijn uit te kleden. Pas later (en nog weleens) kwamen er wel eens twijfels en vroeg ik mij af of hij mij echt wel mooi vindt. Of hij er echt niet op afknapt. Maar hij vindt me mooi zoals ik ben, zegt hij.



Denken dat het ook erger kan helpt je niet om je verdriet en gemis te verwerken. Want geloof me: het kan áltijd erger. Voor jou, voor mij, noem maar op.

Wat mij geholpen heeft is te bedenken dat 'dit' het nu is en dat ik hiermee verder moet. Sommige dingen zijn eng (blootgeven/relatie/zwembad/korte broek) maar er komt een dag dat je er klaar voor bent. En mocht het je allemaal te lang duren, ga dan eens praten met je huisarts of een psycholoog of maatschappelijk werker. Ken je evt. lotgenoten? Of heb je destijds begeleiding gehad door een psycholoog oid?
Alle reacties Link kopieren
quote:chentolove schreef op 28 augustus 2016 @ 18:12:

Je moet inderdaad jezelf weer leren waarderen.

Wellicht vind jij de littekens erger/lelijker/opvallender dan omstaanders.

Je zou je er over moeten kunnen zetten en trots zijn. Je hebt het overleefd en je er doorheen geslagen!

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, begrijp ik heel goed.



Waarschijnlijk vind je het niet leuk als anderen kijken of draag je geen korte broeken/jurkjes als je zo schaamt?

Als ik een opvallend litteken zie, ben ik net geïntrigeerd hierdoor. Deze persoon heeft namelijk een verhaal te vertellen.Ik draag altijd kleren die al mijn littekens verbergen (lange broek). Dat 'mag' je normaal ook niet doen voor het verwerkingsproces, maar het lukt mij niet meer om een rok te dragen.
Alle reacties Link kopieren
quote:Iso-belle schreef op 28 augustus 2016 @ 18:12:

[...]





Ik heb psychologische begeleiding gehad in het revalidatiecentrum, maar dit lag mij helemaal niet. Ik minimaliseerde sterk. Ik vond het moeilijk om hierover te spreken. Ook over mijn pijn of zo, zweeg ik liever, omdat ik de mensen rondom mij niet wilde kwetsen.

Ik ken de principes wel van de therapie. CBT, 5G schema, spiegeloefeningen,... Ik weet het wel, maar het 'voelt' zo niet. Ik lees hier ook af en toe over en lees altijd de tip om naar mijn positieve eigenschappen te kijken, maar ik zie ze eerlijk gezegd helemaal niet.



Heb je iemand anders waarmee je kan praten?

Vriendin, moeder, lotgenoten ...?



Je probleem op het forum vertellen is al een grote stap!

Je wilt bv. niemand over je pijn vertellen om hen niet te kwetsen zeg je. Natuurlijk kan je het hen wel vertellen!

Maar als je dit toch liever niet wil, kan je toch ook alles hier eens van je af gooien? Dat is voor jou misschien een lagere barrière omdat je ons niet kwetst als je begrijpt wat ik bedoel.



Weet je wat het met psychische hulp is, die psychologen zijn net mensen, met de een klikt het wel, de ander niet. Dus ik zou toch nog eens proberen te overwegen om er hulp bij te zoeken, want het is zo zonde. Misschien past een ander zijn aanpak/manier van communiceren wel een stuk beter bij je. Ik denk echt dat je je weer mooi kan gaan voelen, het zal alleen niet van de een op de andere dag zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik vrees dat het toch verstandig is om naar een psycholoog te stappen ook al heeft eerdere begeleiding je niet verder geholpen met het accepteren van je littekens. Het is heel belangrijk dat je een klik met die persoon hebt en hem of haar vertrouwd en anders moet je gewoon een ander zoeken.



Ik heb door een operatie lelijke littekens overgehouden en zelfs familie gehad die mij door vervelende opmerkingen het gevoel gaven dat ik een ''lelijk eendje' ben en altijd die littekens moet verbergen voor de buitenwereld. Uiteindelijk heb ik toch veel gehad aan een psycholoog waar ik zo'n 10 keer ben langs geweest. In mindere periodes merk ik wel dat ik soms de drang heb om de littekens te verbergen, maar ik kan het nu wel makkelijker loslaten.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
Wat ontzettend naar. Ik heb het zelfde, niet zo erg als bij jou, maar ook auto ongeluk en littekens op mijn benen, knie operaties en op mijn boven been. Het valt niet extreem op, maar ik draagt nooit een rok zonder panty zelfs al is het 30 graden. Daar hebben mensen wel commentaar op maar ook op mijn littekens, en daar kan ik nog steeds niet mee om gaan ook al is het bijna 10 jaar terug.



Ik heb veel gelezen over correcties van littekens, o.a. laser en als ze diep zijn vet injecties, of ze uit snijden en 1 litteken er van maken. Ik heb nog steeds niets gedaan, maar zo als gezegd het is bij mij veel minder uitgebreid als bij jou.



Misschien kun je er naar kijken? Ik weet wel dat het 'hoort' dat je je zelf accepteert en zo, maar er is ook geen schande in cosmetisch verfraaien van iets dat je toch altijd herinnert aan een naar iets.



Sterkte
Natuurlijk mag je rouwen om wat verloren is gegaan, het is niet niks. Je kunt altijd wel iets bedenken dat erger is dan jouw leed, maar zo werk het niet. Ik ben nooit zo van de tegeltjeswijsheden maar deze was pas geplaatst op de tijdlijn van een vriendin die door verschillende zware operaties ernstig beschadigd is: " Never be ashamed of a scar. It simply means that you were stronger than whatever tried to knock you down."
quote:Iso-belle schreef op 28 augustus 2016 @ 18:12:

[...]





Ik heb psychologische begeleiding gehad in het revalidatiecentrum, maar dit lag mij helemaal niet. Ik minimaliseerde sterk. Ik vond het moeilijk om hierover te spreken. Ook over mijn pijn of zo, zweeg ik liever, omdat ik de mensen rondom mij niet wilde kwetsen.

Ik ken de principes wel van de therapie. CBT, 5G schema, spiegeloefeningen,... Ik weet het wel, maar het 'voelt' zo niet. Ik lees hier ook af en toe over en lees altijd de tip om naar mijn positieve eigenschappen te kijken, maar ik zie ze eerlijk gezegd helemaal niet.

Hoewel ik er geen ervaring mee heb, kan ik het me wel voorstellen. Het is heel veel tegelijk wat er met je lijf is gebeurt en is niet op te lossen met een paar sessies bij de psycholoog.



Hier houdt mijn advies op, hoop wel dat je van anderen goede tips gaat krijgen. Zoals hier boven me werd gezegd, ik vind het heel knap van je dat je hier je verhaal komt doen. Heel veel sterkte met alles.
Alle reacties Link kopieren
Nou dit was al een eerste stap, respect!

Straks stap 2?
--
Heel heftig! Zelf littekens buik en borsten en een gekke arm. Ik schaamde me ook altijd. Nu ben ik een paar jaar verder en "zie" het niet meer. Wel heb ik heeeel veel met een speciale littekencreme gesmeerd. En wel minder daardoor geworden. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn man. Die zei op een gegeven moment ook steeds, die littekens horen nu bij jou! Een stukje geschiedenis en ik vindt je niet minder knap. Het gaat om je innerlijk. Het is echt een lange lange weg hoor.

Wel ben ik nog een keer geopereerd door een plastische chirurg omdat ik niet tevreden met mijn borsten was. Ze hebben het toen mooier gemaakt, zelfs mooier dan ik had kunnen drome .

Moet wel eerlijk bekennen dat ik vaak wel het liefst een topje aanhoud zodat mijn litteken niet zichtbaar is. Denk er nu overigens niet meer bij na, maar dat is er gewoon ingeslopen in de loop van de jaren. En zolang het een mooi topje is... waarom niet?!



En een rokje dragen lees ik hier, waarom? Omdat je hetzelf graag wilt? Prima! Maar omdat het zomer is en iedereen een rokje aan heeft?? Nee! Ik draag ook altijd lange broeken, wel lichte kleuren. En een leuke jurk met mouwtje die draag ik thuis wel. Maar niet naar mijn werk of iets.



Doe waar jij je goed bij voelt! Leuke kleding kan soms al heel veel helpen waardoor je na loop van tijd weer wat zelfvertrouwen terug krijgt. En belangrijker, je een mooie lach kan opzetten. Vergeet niet dat het om je innerlijk gaat he?!! Diegene die jou niet ziet staan ivm je littekens is jouw vriendschap niet waard.



Sterkte!
Ik heb zelf een enorm litteken. Het vervelende gevoel dat ik bij dat ding had is voor een groot deel gesleten, echter duurde dat bij mij wat langer dan een paar jaartjes. Ik kan je helaas geen tips of advies geven, alleen dat het gaat wennen, ook al voelt dat nu niet zo.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik snap dat dit heel naar voor je is.

Ik heb zelf door borstkanker een gehavende borst. Ook ik moet deze anders uitziende borst accepteren. Wat voor mij heeft geholpen is dankbaar te zijn voor wat er nog wel is. En de ene dag gaat dat beter als de andere.

Hoe een eventuele relatie zal reageren, hoe ik mij zal voelen , ligt in de toekomst.ik weet wel dat de man die hier niet mee overweg kan, geen partner voor mij zal zijn. Maar het zal wel even moeilijk zijn.

veel sterkte.
Hier ook door een ongeluk erge littekens overgehouden. Bij mij ook nog breed. Ook huidtransplantatie gehad. Hoewel jaren geleden hou ik er nog steeds rekening mee met kleding kopen en ook in de zomer met het dragen van bepaalde kleding. Thuis maakt het niet uit en merk ik dat ik er niet bij stil sta (vriend ontmoet na ongeluk). Wel op vakantie draag ik blotere kleding maar dat heeft ook even geduurd. Maar ik accepteer het zoals ik er nu mee om ga. Wat mij geholpen heeft (heb geen psychologen getroffen waar ik een klik mee had): ik dacht ik doe het op mij tempo op mijn manier en al doe ik er jaren over dan is dat maar zo. Dat gaf mij rust en minder stress.

Qua vriendjes. .veel jongens letten daar of niet of vonden de littekens stoer. Zoals je in dit topic leest zie je wel meer meiden die ook een relatie hebben gekregen. Komt echt goed.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor alle reacties. Ik weet niet zo goed wat te zeggen.

Er is niet zoveel winst meer te halen uit een littekencorrectie of plastische chirurgie, helemaal gaaf zullen mijn benen nooit meer worden

Ik zal nog wat geduldig zijn.
Hoi, ik kan je denk ik niet helpen. Ik heb een groot litteken op mijn buik met flink verkleefde delen. Maar mij maakt dat niks uit. Waarom weet ik eigenlijk niet. Mijn lichaam is sterk en functioneel en ik ben er zo trots op en blij mee! Ik kan nog alles en dat is fijn.



Het litteken voelt ook grappig, een beetje zacht met ribbeltjes. Soms jeukt het, dat is wat minder.



Ik draag ook gewoon een bikini. Ben trots op mijn lijf dat die storm zo goed doorstond. Ik ben sinds ik littekens heb ook helemaal niet meer onzeker over cellulitis, zadeltasjes, rugspek of bovenarmflappen. Ik voel me erg fijn in mijn lijf.
Ja, jemig meiske, wat een heftig verhaal...



Je bevindt je in een bijzondere situatie en die verdient bijzondere aandacht. Of je van je onzekerheden af kan komen, durf ik zo niet te zeggen, wel denk ik dat je er steeds beter mee om zal leren gaan, maar dat heeft gewoonweg tijd nodig. Aan jou de keuze hoeveel tijd je jezelf gunt. Persoonlijk denk ik dat je wel gebaat bent bij een steuntje in de rug, of meer dan één. Je HA zou je hierin wellicht kunnen adviseren, maar op internet is vast ook veel te vinden. Wees niet zo hard voor jezelf, je hoeft dit niet alleen te doen. Praat er met lotgenoten over, ervaringen uitwisselen met mensen in een herkenbare situatie kan je minder eenzaam doen voelen.
Alle reacties Link kopieren
Je zal ervan opkijken, maar iemand die echt iets in jou ziet kijkt er nauwelijks van op als je niet perfect bent.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Wat Kuuk en anderen ook al schreven vanuit hun ervaring: als je echt een leuke partner tegen komt, dan zul je zien dat je helemaal niet over jouw littekens nadenkt.



Maar de impact in het dagelijks leven voel je nu en zul je blijven voelen, zolang je dat niet goed hebt verwerkt. En daarvoor zou ik toch nog eens hulp gaan zoeken. Als je de juiste hulpverlener vindt, zul je zien dat je er ook veel meer aan kunt hebben. Google gewoon eens naar psychologen bij jou in de buurt en kijk of er eentje tussen zit die jou in stijl wat meer aanspreekt.



Sterkte meid, het is ook niet niks om te accepteren dat je iets van jezelf verloren bent. Maar je zult zien dat je nog veel meer van jezelf terug vindt als je dit een plek kunt geven, en die kant van jezelf is nog zoveel mooier dan jouw benen ooit waren
Alle reacties Link kopieren
Tja. Tis behoorlijk relatief allemaal. Mijn partner heeft hetzelfde meegemaakt : heel zn benen in puin, hoofd ook. Denk heel vergelijkbaar als bij jou. En weet je, t zal me een worst wezen. Echt hoor, hij is prachtig, inclusief littekens op voorhoofd en benen.

Iemand waarmee jij je leven wil doorbrengen, en hij met jou, zal daar niet naar kijken.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven