Psyche
alle pijlers
Ik wens mijn moeder de dood toe
dinsdag 30 augustus 2016 20:00
En ik voel mij er echt vreselijk onder maar het is echt waar. Ik wens mijn moeder de dood toe.
Ze lijdt al jaren aan vasculaire dementie, daar is alzheimer bijgekomen en sinds een aantal maanden woont ze in een tehuis.
En nu weet ze letterlijk niets meer, verhalen over vroeger kan ze niet meer vertellen. Ze praat je eigenlijk een beetje na al kan ze nu ook niet meer goed praten. Lopen kan ze nog maar valt constant met als resultaat gebroken botten en blauwe plekken. Heeft door alle hersenschade van beroertes etc epileptische aanvallen gekregen en er is niets meer over van de vrouw die ze ooit was.
En als ze dit 10 jaar geleden had geweten dan had ze zichzelf van kant gemaakt, dat weet ik zeker. Nooit als een oud besje in een tehuis voor zich uit zitten staren en helaas is dat nu wel zo. Ik heb geprobeerd om voor haar te zorgen thuis maar dat ging niet meer omdat ze altijd wegliep of in paniek was. Nu kan ze nauwelijks meer lopen en zit er weer over te denken om haar in huis te nemen, maarja ze heeft geen idee wie ik ben, wie mijn man is, wie de kinderen zijn.
En dus wens ik haar dood, hoop zo dat ze in haar slaap overlijdt en dat verder leed haar bespaart blijft, want nu lijdt ze echt. Ze heeft pijn door de gebroken botten waarvan ze vergeet dat ze gebroken zijn. Van de pijn die ze tig keer op een dag opnieuw voelt als ze hoort dat oma en opa niet meer leven, als ze huilt om haar ouders....
En ik kan dit tegen niemand zeggen dus dan maar hier...
Ze lijdt al jaren aan vasculaire dementie, daar is alzheimer bijgekomen en sinds een aantal maanden woont ze in een tehuis.
En nu weet ze letterlijk niets meer, verhalen over vroeger kan ze niet meer vertellen. Ze praat je eigenlijk een beetje na al kan ze nu ook niet meer goed praten. Lopen kan ze nog maar valt constant met als resultaat gebroken botten en blauwe plekken. Heeft door alle hersenschade van beroertes etc epileptische aanvallen gekregen en er is niets meer over van de vrouw die ze ooit was.
En als ze dit 10 jaar geleden had geweten dan had ze zichzelf van kant gemaakt, dat weet ik zeker. Nooit als een oud besje in een tehuis voor zich uit zitten staren en helaas is dat nu wel zo. Ik heb geprobeerd om voor haar te zorgen thuis maar dat ging niet meer omdat ze altijd wegliep of in paniek was. Nu kan ze nauwelijks meer lopen en zit er weer over te denken om haar in huis te nemen, maarja ze heeft geen idee wie ik ben, wie mijn man is, wie de kinderen zijn.
En dus wens ik haar dood, hoop zo dat ze in haar slaap overlijdt en dat verder leed haar bespaart blijft, want nu lijdt ze echt. Ze heeft pijn door de gebroken botten waarvan ze vergeet dat ze gebroken zijn. Van de pijn die ze tig keer op een dag opnieuw voelt als ze hoort dat oma en opa niet meer leven, als ze huilt om haar ouders....
En ik kan dit tegen niemand zeggen dus dan maar hier...
dinsdag 30 augustus 2016 21:48
Och wat erg en zo herkenbaar....ik wenste het ook. In tranen uitgebarsten bij de verpleegarts in het bijzijn van mijn lieve moeder. We zouden het bespreken..... diezelfde nacht is ze overleden...59 jaar.
Bespreken hoor! Er zijn mogelijkheden...helaas weet ik niet welke want zover zijn wij nooit gekomen
Bespreken hoor! Er zijn mogelijkheden...helaas weet ik niet welke want zover zijn wij nooit gekomen
dinsdag 30 augustus 2016 21:52
Wat verdrietig voor jou, je moeder en familie. Zelf werk ik in een verzorgingshuis en dit leeft bij (veel) meer familieleden en dat begrijp ik heel goed. Ik denk dat je dit dus best hardop kunt uitspreken, voor veel mensen is het heel begrijpelijk dat je haar rust gunt en een einde aan de angst, verwarring en pijn.
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
dinsdag 30 augustus 2016 21:58
quote:Damselindistress schreef op 30 augustus 2016 @ 21:48:
Och wat erg en zo herkenbaar....ik wenste het ook. In tranen uitgebarsten bij de verpleegarts in het bijzijn van mijn lieve moeder. We zouden het bespreken..... diezelfde nacht is ze overleden...59 jaar.
Bespreken hoor! Er zijn mogelijkheden...helaas weet ik niet welke want zover zijn wij nooit gekomen Ach... Verdrietig maar ook heel mooi, alsof het universum jou gehoord heeft en het zo heeft mogen zijn
Och wat erg en zo herkenbaar....ik wenste het ook. In tranen uitgebarsten bij de verpleegarts in het bijzijn van mijn lieve moeder. We zouden het bespreken..... diezelfde nacht is ze overleden...59 jaar.
Bespreken hoor! Er zijn mogelijkheden...helaas weet ik niet welke want zover zijn wij nooit gekomen Ach... Verdrietig maar ook heel mooi, alsof het universum jou gehoord heeft en het zo heeft mogen zijn
dinsdag 30 augustus 2016 22:14
dinsdag 30 augustus 2016 22:39
quote:lilalinda schreef op 30 augustus 2016 @ 20:07:
Kun je het er met een arts over hebben? Er zijn echt mogelijkheden op een humaner einde (hoop dat mijn kinderen dat later ook vinden)
Sterkte!Echt niet... als moeder zelf niet meer in staat is om te beslissen is die mogelijkheid er niet. Behalve, geen medische behandelingen meer...
Kun je het er met een arts over hebben? Er zijn echt mogelijkheden op een humaner einde (hoop dat mijn kinderen dat later ook vinden)
Sterkte!Echt niet... als moeder zelf niet meer in staat is om te beslissen is die mogelijkheid er niet. Behalve, geen medische behandelingen meer...
De glimlach op mijn gezicht, betekent niet dat mijn leven perfect is. Het betekent dat ik waardeer wat er nu is.
dinsdag 30 augustus 2016 22:58
quote:Mama30037 schreef op 30 augustus 2016 @ 22:39:
[...]
Echt niet... als moeder zelf niet meer in staat is om te beslissen is die mogelijkheid er niet. Behalve, geen medische behandelingen meer...Je kan een beleid afspreken met de arts. Bv geen behandelingen meer , geen zkh opnames maar alleen pijnbestrijding inzetten.
[...]
Echt niet... als moeder zelf niet meer in staat is om te beslissen is die mogelijkheid er niet. Behalve, geen medische behandelingen meer...Je kan een beleid afspreken met de arts. Bv geen behandelingen meer , geen zkh opnames maar alleen pijnbestrijding inzetten.
dinsdag 30 augustus 2016 23:01
Je gunt haar juist de rust die ze nu niet meer krijgt. Jemig lovely heel veel sterkte. toen mijn Pa aftakelde door kanker heb ik nog overwogen om hem met een kussen te laten 'rusten'. Zou het niet doen, maar de wanhoop om iemand zo te zien lijden is vreselijk. ik hoop voor jullie allemaal dat het snel gedaan is
"People, what a bunch of bastards"
woensdag 31 augustus 2016 07:03
Ook hier een oma die dagelijks zegt dat het voor haar niet meer hoeft. Rolstoel, darmkanker, nog maar 45 kg en al jaren Alzheimer. Het lichaam is niets meer, maar het hart wil niet stoppen. Mijn ouders worden al jaren "geleefd" door de zorg die ze nodig heeft, worden nog steeds dagelijks gebeld door de verpleging en gaan er nu werkelijk onder door. Een schrijnende situatie.
Ik herken je wens dus zeker. En wil mijn diepe respect uitspreken voor jou en voor alle mensen die moeten dealen met de jarenlange zorg voor een geliefde, die allang niet meer de persoon was die zij ooit kenden. Wat een kracht en liefde moet je hebben om iemand bij te staan in een ellenlang overlijdensproces.
Ik herken je wens dus zeker. En wil mijn diepe respect uitspreken voor jou en voor alle mensen die moeten dealen met de jarenlange zorg voor een geliefde, die allang niet meer de persoon was die zij ooit kenden. Wat een kracht en liefde moet je hebben om iemand bij te staan in een ellenlang overlijdensproces.
woensdag 31 augustus 2016 08:29
Ach wat naar. En ja alle begrip.
Mijn opa (ondertussen meer dan 30 jaar geleden overleden, had gelukkig een huisarts die dat begreep en die hem eh wat geholpen heeft. Leverkanker en hij ademde heel slecht, kon alleen maar liggen en omhoog kijken.
Hoop dat je moeder snel rust mag vinden.
Het is trouwens met en ziekenhuis wel te overleggen dat ze bepaalde medicatie krijgt Google maar eens. Dat heb ik in samenspraak met ooms en tantes voor oma ook gedaan. Die is met 94 na een beroerte op die manier rustig in slaap gegaan.
Op haar leeftijd 2 jaar revalidatie was echt geen optie voor haar. Dat wist ik daar hadden we het al uitgebreid over gehad.
De reden waarom ik dat met haar besprak en niet haar directe kinderen was omdat ik als nakomertje door haar ben opgevoed. We hadden dus een nogal speciale band.
Mijn opa (ondertussen meer dan 30 jaar geleden overleden, had gelukkig een huisarts die dat begreep en die hem eh wat geholpen heeft. Leverkanker en hij ademde heel slecht, kon alleen maar liggen en omhoog kijken.
Hoop dat je moeder snel rust mag vinden.
Het is trouwens met en ziekenhuis wel te overleggen dat ze bepaalde medicatie krijgt Google maar eens. Dat heb ik in samenspraak met ooms en tantes voor oma ook gedaan. Die is met 94 na een beroerte op die manier rustig in slaap gegaan.
Op haar leeftijd 2 jaar revalidatie was echt geen optie voor haar. Dat wist ik daar hadden we het al uitgebreid over gehad.
De reden waarom ik dat met haar besprak en niet haar directe kinderen was omdat ik als nakomertje door haar ben opgevoed. We hadden dus een nogal speciale band.
woensdag 31 augustus 2016 08:55
quote:-NummerZoveel- schreef op 30 augustus 2016 @ 20:34:
Wat mooi dat jij haar dat kunt gunnen
Ik lees dat je vooral het vertrouwen in het personeel van de locatie waar zij woont mist. Is het misschien een mogelijkheid om haar over te laten plaatsen naar een plek waar jij je beter bij voelt?
Dit. Er zijn kleinschalige woonvormen voor dementerenden, waar mensen in een meer huiselijke setting samenleven. Daar wordt vaak wel wat inspanning van familie verwacht ( bijvoorbeeld 2x per week helpen koken) maar dat is in jouw situatie misschien juist wel fijn.
Veel sterkte, en voel je niet schuldig. Jij hebt je moeder niet ziek gemaakt, en je hebt alles gedaan wat in je vermogen lag. Soms ligt het gewoon buiten je macht.
Wat mooi dat jij haar dat kunt gunnen
Ik lees dat je vooral het vertrouwen in het personeel van de locatie waar zij woont mist. Is het misschien een mogelijkheid om haar over te laten plaatsen naar een plek waar jij je beter bij voelt?
Dit. Er zijn kleinschalige woonvormen voor dementerenden, waar mensen in een meer huiselijke setting samenleven. Daar wordt vaak wel wat inspanning van familie verwacht ( bijvoorbeeld 2x per week helpen koken) maar dat is in jouw situatie misschien juist wel fijn.
Veel sterkte, en voel je niet schuldig. Jij hebt je moeder niet ziek gemaakt, en je hebt alles gedaan wat in je vermogen lag. Soms ligt het gewoon buiten je macht.
woensdag 31 augustus 2016 09:01
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat men een dier wat ziek is laat 'inslapen' omdat men hem verder lijden wil besparen maar bij mensen mag dat weer niet.
Ik zeg altijd tegen mijn man dat als ik er zo aan toe ben als de moeder van TO dat ik een nekschot wil.
Maar dat kan dat ook weer niet.
Zou het kunnen dat je nu al vastlegt (want nog wilsbekwaam) dat je euthanasie wilt hebben als je er zo aan toe bent?
Ik zeg altijd tegen mijn man dat als ik er zo aan toe ben als de moeder van TO dat ik een nekschot wil.
Maar dat kan dat ook weer niet.
Zou het kunnen dat je nu al vastlegt (want nog wilsbekwaam) dat je euthanasie wilt hebben als je er zo aan toe bent?
Alles komt goed, alleen de rest niet
woensdag 31 augustus 2016 09:42
Kleinschalige woonvorm is helaas niet mogelijk, mijn moeder was/is de makkelijkste niet. Al hoewel ze qua gedrag nu wel weer heel erg is veranderd en meer makkelijk is geworden.
En ik heb voor mijzelf al besloten dat mocht ik ooit dement worden dat ik direct in een tehuis geplaatst wil worden en dat iedereen mij moet vergeten. Ik wil dan geen bezoek oid en idd euthanasie. Hoe ik dit allemaal echt moet vastleggen weet ik nog niet maar dit wil ik wel. Geloof ook dat het erfelijk is want mijn overgrootmoeder was ook dement.
En ik heb voor mijzelf al besloten dat mocht ik ooit dement worden dat ik direct in een tehuis geplaatst wil worden en dat iedereen mij moet vergeten. Ik wil dan geen bezoek oid en idd euthanasie. Hoe ik dit allemaal echt moet vastleggen weet ik nog niet maar dit wil ik wel. Geloof ook dat het erfelijk is want mijn overgrootmoeder was ook dement.
woensdag 31 augustus 2016 10:02
woensdag 31 augustus 2016 10:12
Met een enorme brok in mijn keel dit zitten lezen en uiteindelijk rollen tranen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Ik heb zelf een oma gehad met dementie en op het laatst vond ik dat erg moeilijk dat ik niet meer gegaan ben. Op het moment dat opa met mijn moeder belde om te zeggen dat oma overleden was had ik spijt dat ik niet meer gegaan ben. Dit heeft opa me nooit verweten, sterker nog: hij had er alle begrip voor. Uiteindelijk voelde het voor mij gelukkig ook weer goed en ben ik blij dat ik alleen nog mooie herinneringen heb aan oma (ik was dacht ik 17 toen oma overleed, dit was in 2009 geloof ik).
Dementie is soms zo verschrikkelijk moeilijk. Oma is oma nog wel maar tegelijkertijd is oma oma niet meer... Ik heb dus zoveel respect voor je. Hoe je het allemaal maar weer doet. Dikke knuffel voor jou en voor alle anderen die het nodig hebben.
Lieve Lovely, leg alsjeblieft niet vast dat niemand je mag bezoeken. Op heldere dagen zul je het ontzettend fijn vinden dat er bezoek is. En het blijven familie en vrienden van je. Die willen je toch nog wel graag blijven zien, mag ik hopen.
Dementie is soms zo verschrikkelijk moeilijk. Oma is oma nog wel maar tegelijkertijd is oma oma niet meer... Ik heb dus zoveel respect voor je. Hoe je het allemaal maar weer doet. Dikke knuffel voor jou en voor alle anderen die het nodig hebben.
Lieve Lovely, leg alsjeblieft niet vast dat niemand je mag bezoeken. Op heldere dagen zul je het ontzettend fijn vinden dat er bezoek is. En het blijven familie en vrienden van je. Die willen je toch nog wel graag blijven zien, mag ik hopen.
woensdag 31 augustus 2016 10:29
Zo heftig jullie verhalen ook, ook ik wil eigenlijk helemaal niet meer naar mijn moeder toe. Ze weet toch niet wie ik ben en is de seconde dat ik wegga alweer vergeten dat ik überhaupt ben geweest of dat ze bezoek had. Maar ik ga wel al is het met tegenzin. Soms maar 10 minuten omdat ik er niet tegen kan en soms ben ik er de hele dag. Soms vind ze bezoek leuk en soms is ze zo verward dat ze alleen maar kwaad wordt. Heel begrijpelijk dat je niet naar je oma toe wilde gaan.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.
woensdag 31 augustus 2016 10:38
quote:yasmijn schreef op 31 augustus 2016 @ 09:01:
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat men een dier wat ziek is laat 'inslapen' omdat men hem verder lijden wil besparen maar bij mensen mag dat weer niet.
Ik zeg altijd tegen mijn man dat als ik er zo aan toe ben als de moeder van TO dat ik een nekschot wil.
Maar dat kan dat ook weer niet.
Zou het kunnen dat je nu al vastlegt (want nog wilsbekwaam) dat je euthanasie wilt hebben als je er zo aan toe bent?Google! echt er zijn mogelijkheden.
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat men een dier wat ziek is laat 'inslapen' omdat men hem verder lijden wil besparen maar bij mensen mag dat weer niet.
Ik zeg altijd tegen mijn man dat als ik er zo aan toe ben als de moeder van TO dat ik een nekschot wil.
Maar dat kan dat ook weer niet.
Zou het kunnen dat je nu al vastlegt (want nog wilsbekwaam) dat je euthanasie wilt hebben als je er zo aan toe bent?Google! echt er zijn mogelijkheden.
woensdag 31 augustus 2016 12:22
quote:Lovely1987 schreef op 31 augustus 2016 @ 10:29:
Zo heftig jullie verhalen ook, ook ik wil eigenlijk helemaal niet meer naar mijn moeder toe. Ze weet toch niet wie ik ben en is de seconde dat ik wegga alweer vergeten dat ik überhaupt ben geweest of dat ze bezoek had. Maar ik ga wel al is het met tegenzin. Soms maar 10 minuten omdat ik er niet tegen kan en soms ben ik er de hele dag. Soms vind ze bezoek leuk en soms is ze zo verward dat ze alleen maar kwaad wordt. Heel begrijpelijk dat je niet naar je oma toe wilde gaan.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.Je bent ook maar mens Lovely. En mensen kun maar zoveel hebben. ik vind het knap dat je nog steeds gaat.
Zo heftig jullie verhalen ook, ook ik wil eigenlijk helemaal niet meer naar mijn moeder toe. Ze weet toch niet wie ik ben en is de seconde dat ik wegga alweer vergeten dat ik überhaupt ben geweest of dat ze bezoek had. Maar ik ga wel al is het met tegenzin. Soms maar 10 minuten omdat ik er niet tegen kan en soms ben ik er de hele dag. Soms vind ze bezoek leuk en soms is ze zo verward dat ze alleen maar kwaad wordt. Heel begrijpelijk dat je niet naar je oma toe wilde gaan.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.Je bent ook maar mens Lovely. En mensen kun maar zoveel hebben. ik vind het knap dat je nog steeds gaat.
"People, what a bunch of bastards"
woensdag 31 augustus 2016 12:41
quote:Lovely1987 schreef op 31 augustus 2016 @ 10:29:
Zo heftig jullie verhalen ook, ook ik wil eigenlijk helemaal niet meer naar mijn moeder toe. Ze weet toch niet wie ik ben en is de seconde dat ik wegga alweer vergeten dat ik überhaupt ben geweest of dat ze bezoek had. Maar ik ga wel al is het met tegenzin. Soms maar 10 minuten omdat ik er niet tegen kan en soms ben ik er de hele dag. Soms vind ze bezoek leuk en soms is ze zo verward dat ze alleen maar kwaad wordt. Heel begrijpelijk dat je niet naar je oma toe wilde gaan.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.
Allemaal herkenbaar wat jij gevoeld hebt en nog voelt. maar zou jij je echt prettig voelen als je moeder had gezegd: "Lovely als ik dement wordt sluit me op, gooi de sleutel weg en vergeet me". Hoe moeilijk ik het ook vond om naar mijn demente moeder te gaan, niet gaan zou vast nog moeilijker zijn.
Ben je wel eens bij een alzheimercafe geweest? Daar worden vaak interessante avonden gehouden, ook over levensbeëindiging en wilsbeschikkingen
Zo heftig jullie verhalen ook, ook ik wil eigenlijk helemaal niet meer naar mijn moeder toe. Ze weet toch niet wie ik ben en is de seconde dat ik wegga alweer vergeten dat ik überhaupt ben geweest of dat ze bezoek had. Maar ik ga wel al is het met tegenzin. Soms maar 10 minuten omdat ik er niet tegen kan en soms ben ik er de hele dag. Soms vind ze bezoek leuk en soms is ze zo verward dat ze alleen maar kwaad wordt. Heel begrijpelijk dat je niet naar je oma toe wilde gaan.
En wanneer ik dement wordt wil ik echt geen contact meer met iemand. In 6 jaar zijn mijn gedachten daarover nooit veranderd. Bij de eerste tekenen wil ik al direct weg. Ik heb mij in het begin wel eens voor mijn moeder geschaamd als ze raar deed of tig keer hetzelfde verhaal vertelde. Ben ook wel eens kwaad geworden dat ze weer was vergeten wat ze bij de winkels moest halen, achteraf heb ik daar echt spijt van en wil dat mijn kinderen nooit zich zo gaan voelen zoals ik doe.
Ergste vind ik ook dat ik van de verpleging soms hoor dat ze om mij heeft gevraagd uren en urenlang. Ze kan om mij vragen terwijl ik voor haar sta..dan denk ik dat ik ergens toch nog een beetje in haar hoofd zit.
Allemaal herkenbaar wat jij gevoeld hebt en nog voelt. maar zou jij je echt prettig voelen als je moeder had gezegd: "Lovely als ik dement wordt sluit me op, gooi de sleutel weg en vergeet me". Hoe moeilijk ik het ook vond om naar mijn demente moeder te gaan, niet gaan zou vast nog moeilijker zijn.
Ben je wel eens bij een alzheimercafe geweest? Daar worden vaak interessante avonden gehouden, ook over levensbeëindiging en wilsbeschikkingen
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
