stiefouders: niets te zeggen over opvoeding?

Ik vind het een grijs gebied. Als je samenwoont is er zoiets als huisregels. En die kom je overeen met je partner. Als mijn neefje niet op de bank mag springen dan vind ik dat ik dat ook tegen mijn stiefkind moet kunnen zeggen. En niet van belang wie de 'overtreding' constateert.



Ik woon met mijn huidige vriend nog niet samen, maar die heeft als regel dat zijn zoon niet mag gillen en schreeuwen tijdens het spelen van een computerspelletje. Als mijn vriend onder de douche staat en zijn zoontje dit toch doet zeg ik er uiteindelijk wel wat van ja. Maar das meer erop toezien dat door hemzelf gestelde regels worden nageleefd. En hij heeft ook schijt aan wat er bij mama wel/niet mag. Dus zijn zoon gaat bij hem ruim 1,5 uur eerder naar bed op zaterdag. Ventje is 6 en mag bij moeder om halftien naar bed. Bij hem ligt ie er om 8 uur netjes op.



Ik ga zeker van te voren met mijn vriend om de tafel over wat de regels gaan zijn in huis of al zijn mocht ik samenwoon plannen met hem krijgen. En ook ga ik dan vantevoren het gesprek aan om erachter te komen tot waar mijn juristictie gaat gelden. Niet omdat ik een moederrol wil gaan vervullen maar omdat ik prettig wil leven/wonen en er nou eenmaal regels nodig zijn zeker als het om jonge kinderen gaat. Alle echte ouder dingen zoals school, huiswerk, ouderavonden etc. daar bemoei ik me niet mee. Als ik overduidelijk merk dat zijn oudste liegt over wel/ geen huiswerk gedaan hebben en hij is zo naief om daar in te trappen dan zie ik dat niet als mijn probleem. Maar staat er een de boel af te breken terwijl vriend niet kijkt ja dan zeg ik daar wat van.



Ik denk (hoop) dat dit soort kwesties duidelijk door te spreken met je partner voor je gaat samenwonen, een hoop ellende gaat schelen. Maar dat zal de tijd moeten leren mocht het ooit zover zijn.

Natuurlijk ben je als stiefouder, medeopvoeder, maar altijd in het verlengde van de eigen ouder. Eigen ouder bepaalt de te varen koers en als stiefouder stuur je soms het kind bij. En als je als stiefouder de koers wilt veranderen zullen je heel goede redenen moeten hebben, want de eigen ouder heeft wel een soort veto recht. Vind ik dan.



Ben gelukkig geen stief ouder, maar praat hier vaak over met vriendin, die wel stiefouder is.



Zelf ben ik onderwijsassistent, en dan ben je net een soort stiefjuf, de leerkracht bepaalt de koers en ik voer uit.

Huisregels, is geen opvoeden. Vriendjes van de kinderen, neefjes nichtjes moeten zich hier aan de huisregels houden, ik voed ze niet op.

Ik denk dat het ook heel erg uitmaakt hoe je hier als ouders zelf in staat. Mijn ex en ik waarderen het juist enorm dat de nieuwe partners ook meedenken over de opvoeding. Zij gaan (ging, ex man is net weer single) dus ook mee naar ouderavonden of psychologen. Ze zien de kinderen net zoveel als wij en hebben daarom ook een grote rol. Het is fijn als je met meerdere mensen over de opvoeding kan sparren. Wij zien het als toegevoegde waarde.

De kinderen weten dit ook en handelen hier ook naar.



Mijn man en zijn ex hebben een minder goede band en zij vind het niet fijn als ik me ergens mee bemoei. En dus hou ik me daar op de achtergrond. Ga niet mee naar ouderavonden en bemoei me niet openlijk met de opvoeding. Uiteraard overleggen man en ik wel veel maar hij is degene die het communiceert naar dochter of ex.

Muv normale huisregels. Ik spreek haar dus wel aan als ze door het huis rent of op de bank springt, enz.



Hier dus beide kanten. Vind het eerste fijner maar dat is dus niet altijd haalbaar en dat moet je dan ook respecteren.

Ik vind wel dat een stiefouder iets te zeggen heeft over de opvoeding. Niet over zaken als naar welk type onderwijs een kind gaat oid, daar moeten de ouders zelf samen uit zien te komen, maar wel over dingen die zich in huis afspelen. Als het kind bij een van de eigen ouders op de bank mag springen, zoals genoemd werd, dan vind ik dat een stiefouder dat bij hem of haar thuis niet hoeft te tolereren. Of cola drinken bij het ontbijt, of chips eten op een doordeweekse avond, of het tijdstip dat een tiener thuis moet komen. Ik vind dan dat de stiefouder ook iets te zeggen heeft over de regels in zijn of haar huis, ongeacht wat de andere biologische ouder voor regels hanteert.

Natuurlijk bemoei je je met de opvoeding van je stiefkinderen. Grote zaken heb ik altijd door mijn man aan laten kaarten maar vaak gaf ik ook dan vooraf al mijn mening aan man. Maar gewoon dagelijkse dingen, huisregels ed is toch normaal. In die zin bemoei je je ook met andere kinderen die bij je thuis over de vloer komen. Bovendien kun je op een gegeven moment binnen een gezin geen aparte regels hebben voor je eigen kinderen en voor je 'stiefkinderen"'. En samen met je partner kun je soms tot andere inzichten komen dan partner destijds met ex deed.

Nooit mee bemoeien over een opvoeding van wie dan ook, niet doen.

quote:_isis_ schreef op 13 december 2013 @ 18:02:

Nooit mee bemoeien over een opvoeding van wie dan ook, niet doen.



Maar waar ligt dan voor jou de scheidslijn tussen opvoeden en baas in je eigen huis zijn? Zoals het voorbeeld van op de bank springen? Mag je er als "stiefouder" een opmerking over maken of moet je alles overlaten aan je partner, de vader of moeder van het kind?

Ik bemoei mij zelf met de opvoeding van andere kinderen op bezoek hier zonder dat het stiefkinderen zijn. Als ze zelf op onderzoek gaan om snoep te zoeken, dan tolereer ik dat niet.

Vriend en ik zitten vrijwel met alles op één lijn en we staan daarin ook gelijkwaardig in het 'opvoeden'/corrigeren van zijn kinderen.



Ik denk dat als je over de grote opvoedzaken heel anders denkt dat je het dan heel lastig gaat krijgen in een relatie waarvan je niet beide ouder van het kind bent. Als vriend en ik het ergens niet over eens zijn heeft hij natuurlijk wel de doorslaggevende stem.



Ik ken mijn stiefkinderen al vanaf dat ze twee zijn dus dat scheelt natuurlijk al veel, kan me voorstellen dat kinderen van een jaar of 10 een stuk minder aannemen van een nieuwe stiefouder.

[...]

Beste Frettie,



Goede vraag. Ik snap het ook nooit helemaal. Wanneer je als volwassene in een kinds leven komt ben je bijna altijd een onderdeel van de opvoeding. Net zoals leraren, opa's en oma's, mensen op straat en de coach dat ook zijn. En ja, ook die mensen zouden wat zeggen als een kind iets doet wat niet kan en de ouder is er niet bij.

Dat is niet de discussie waar je over leest. Waar je over leest is de discussie of een stiefouder, leenouder of cadeauouder zich moet bemoeien wanneer de eigenlijke ouder aanwezig is.

Het moderne antwoord is "nee". Probleem hierbij is, naar mijn idee, dat mensen tegenwoordig uitgaan van het kind. Dat is in veel gevallen heel goed. Wanneer je kind een probleem heeft, is het belangrijk dat er eerst gekeken word naar de behoeften van je kind. En ook in dit geval is het een goed uitgangspunt. Het kind is het vertrekpunt van de situatie.

Echter, er word veelal vergeten dat er meer behoeften zijn dan alleen die van het kind. In mijn omgeving zie ik veel voorbeelden van stiefouders die langzaam wegkwijnen aan irritaties en daar niets over (mogen, kunnen of willen) zeggen, want "ik mag mij niet bemoeien met de opvoeding."

En hier gaat de discussie de verkeerde kant op. Ja, de ouder is eerste gezagsvoerder (om het een naam te geven). Maar nee, dat betekent volgens mij niet dat de partner niets meer in te brengen heeft. Een kind mag wat mij betreft best weten dat het ook de grens van een ander kan overschrijden. Waarom niet? Wat is daar mis mee? De natuurlijke ouder dient dan alleen wel achter de partner te staan. Dat een kind dat niet leuk vind is pech voor een kind. Het leven is niet alleen maar "leuk", er zijn soms ook dingen die je moet accepteren.

Wanneer mijn moeder mijn zoontje aanspreekt, dan steun ik haar. Of ik het nu eens ben met haar of niet. Zij is volwassen en hij is een kind. Is mijn moeder nu ineens hoofdopvoeder? Nee, natuurlijk niet. Dat ben ik. Is dit een ondenkbare situatie? Nee, zeker niet. Mijn moeder heeft andere normen dan ik.



Wanneer je een mens in een huis zet met andere mensen (groot of klein) kun je niet verwachten dat hij zich volledig wegcijfert. Als hij dat wel doet is dat fijn, maar het mag geen verwachting zijn. Zowel niet van het kind, als van de opvoeder. In mijn beleving is de moderne gedachte te ver doorgeschoten in deze.



Groet;



Stef

Oud topic.

Maar een vraag:



Waneer ben je een stiefmoeder/vader?



A. je woont samen met partner die kinderen heeft hetzij fulltime hetzij in co ouderschap?

B. je woont samen met partner die twee weekeinden per maand kinderen heeft?

C.Je hebt een lat relatie waarbij je partner eens per 2 wkn een weekeind met kind langskomt?

D. Je latpartner heeft weekeind regeling en komt eens weekeind Pm met kind naar jou?



In mijn ogen is het antwoord A.

En antwoord B, na velen jaren.



Hoe zien jullie dat?



En ik vind dat in alle gevallen de vader/moeder de meeste opvoedtaken etc op zich neemt.

Maar wel dat je als partner van kan aanspreken indien vader of moeder er niet is.

Ik zou denk ik blijven latten tot mijn kinderen het huis uit zijn.

Het lijkt me heel onprettig voor kinderen om bij een vreemde man te moeten wonen. Zeker als die ook kinderen heeft. Mijn tijd met nieuwe partner is er als de kinderen bij hun vader zijn.



Tuurlijk kan ik er niet over oordelen omdat ik gelukkig ben met de vader van mijn kinderen. Maar het is hoe ik er nu tegen aan kijk.

Wat mij betreft is dat afhankelijk van de situatie. Mijn partner (stiefvader van mijn kind) heeft samen met mij de zorg 365 dagen per jaar. Vader van kind is niet tot nauwelijks in beeld. Hij mag er zeker wat van zeggen en zijn mening ook met mij gedeelt alleen mijn mening is altijd net ietsje pietsje doorslaggevender. Hij mag kind absoluut aanspreken op het gedrag. Helemaal omdat ik ook wel onregelmatig werk en hij dus samen met kind thuis is. Het zou een mooie beestenboel worden als dat niet werd gedaan. Dus bij het vaststellen van regels en nemen van beslissingen telt bij ons mijn mening zwaarder maar bij de dagelijkse zaken is partner net zoveel betrokken en gelukkig maar. Als er straf gegeven wordt ben ik wel altijd de pineut, maar tot de orde roepen kan partner ook prima!

Ik vind het ook onzin wanneer een stiefouder niets te zeggen heeft. Mijn stiefvader kwam pas laat in mijn leven ( was net 15) en hij heeft mij ook gewoon opgevoed en mijn broers ook. Hij ging ineens van 1 puber naar 8 pubers toe waarvan ik en 1 van mijn broers echt heel erg waren en de meest achterlijke dingen uithaalde en wij zien hem ook helemaal niet als stiefvader maar als een echte vader ( al heb ik hem echt jaren stug de buurman van mijn moeder genoemd haha).



En zelfs nu dat wij allemaal al lang en breed volwassen zijn komen we nog steeds naar hem toe met problemen, zegt hij het als we stomme beslissingen maken, helpt met oplossen als we toch problemen hebben gekregen door die stomme beslissingen, probeert te zorgen dat we realistisch blijven ivm de zorg voor onze moeder, past op onze kinderen etc.

Ja bij jullie situaties is het dat diegene dus voltijds aanwezig is.

Dus dan komt het neer op A. Zoals ik in mijn vorige post schreef.

En dan vind ik ook dat diegene mee opvoed cq aanspreekt etc.

Ik denk dat het per situatie verschilt en belangrijk hierbij is ook hoe de ouders er zelf in staan.

Ik heb zelf een stiefvader (ik vind het overigens een verschrikkelijk woord) en die heeft een hele actieve rol gehad in mijn opvoeding en dat is altijd prima gegaan en natuurlijk heb ik in de puberteit wel eens geroepen ik luister niet naar jou jij bent mijn vader niet. Nu ik de pubertijd ver achter me heb gelaten ben ik echt enorm blij dat mijn stiefvader zo'n actieve en aanwezige rol heeft gehad en niet alleen maar de 2e man van mijn moeder is geweest.