Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
woensdag 31 augustus 2016 20:01
Duidelijk plaatje @Solomio, zo voelt het inderdaad! Van daar mijn fixatie op muziek, lezen en spelletjes om die heisa niet op te hoeven merken.
@Shisha, wat naar van je vriendin om zo tegen je uit te varen Ik vind dat geen acceptabele manier om met je vrienden om te gaan.
En aan die psycholoog heb je ook niets.
Wat dat betreft denk ik dat ik wel geluk heb gehad met de hulpverleners die ik heb (gehad). Enige probleem wat ik heb is dat ik heel afstandelijk en helder kan praten over m'n problemen waardoor men al snel het idee heeft dat het allemaal niet zo erg is.
Ik heb dus echt iemand nodig die verder kan kijken dan dat oppervlakkige gebazel en mijn claim dat het altijd wel ok gaat (ook al gaat het meestal helemaal niet zo ok).
@Shisha, wat naar van je vriendin om zo tegen je uit te varen Ik vind dat geen acceptabele manier om met je vrienden om te gaan.
En aan die psycholoog heb je ook niets.
Wat dat betreft denk ik dat ik wel geluk heb gehad met de hulpverleners die ik heb (gehad). Enige probleem wat ik heb is dat ik heel afstandelijk en helder kan praten over m'n problemen waardoor men al snel het idee heeft dat het allemaal niet zo erg is.
Ik heb dus echt iemand nodig die verder kan kijken dan dat oppervlakkige gebazel en mijn claim dat het altijd wel ok gaat (ook al gaat het meestal helemaal niet zo ok).
woensdag 31 augustus 2016 20:03
quote:duende12 schreef op 31 augustus 2016 @ 17:45:
Wat ik begreep is dat mensen met Asperger over het algemeen slimmer zijn dan mensen met NLD.Soms wel. Ik ken mensen met Asperger en een normaal IQ die een bijna encyclopische kennis hebben van bepaalde zaken, maar zelfs als volwassene moeite hebben met uitzoeken met welke trein ze naar een andere stad moeten, of rekenen hoeveel geld ze terug krijgen van een tientje als ze voor 8,47 boodschappen hebben gedaan.
Wat ik begreep is dat mensen met Asperger over het algemeen slimmer zijn dan mensen met NLD.Soms wel. Ik ken mensen met Asperger en een normaal IQ die een bijna encyclopische kennis hebben van bepaalde zaken, maar zelfs als volwassene moeite hebben met uitzoeken met welke trein ze naar een andere stad moeten, of rekenen hoeveel geld ze terug krijgen van een tientje als ze voor 8,47 boodschappen hebben gedaan.
woensdag 31 augustus 2016 20:07
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 18:18:
Het ergste is: ik raak nu gewoon echt vrienden kwijt door mis-communicatie.
Dus een vriendin die zei dat ik al een uur aan het praten was over iets, maar dat zij het helemaal niet interessant vond.
En dat ze dat had aangegeven door een paar keer op en neer te lopen en door naar het toilet te gaan en door allerlei andere signalen die ik dus allemaal heb gemist.
Ik kon alleen maar sorry zeggen en dat ik het niet zo bedoeld had.
Maar ze was wel boos op mij en verweet mij letterlijk dat ik al haar signalen had gemist. Anders had ik het al helemaal niet door gehad.
Maar ik voel mij nu erg dom ten opzichte van haar en ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
Het ergste is: ik raak nu gewoon echt vrienden kwijt door mis-communicatie.
Dus een vriendin die zei dat ik al een uur aan het praten was over iets, maar dat zij het helemaal niet interessant vond.
En dat ze dat had aangegeven door een paar keer op en neer te lopen en door naar het toilet te gaan en door allerlei andere signalen die ik dus allemaal heb gemist.
Ik kon alleen maar sorry zeggen en dat ik het niet zo bedoeld had.
Maar ze was wel boos op mij en verweet mij letterlijk dat ik al haar signalen had gemist. Anders had ik het al helemaal niet door gehad.
Maar ik voel mij nu erg dom ten opzichte van haar en ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
woensdag 31 augustus 2016 20:11
Shisha ik word er verdrietig van als ik dit lees.
Mensen met Autisme ( en ik weet natuurlijk niet of jij autisme hebt,maar goed)zijn vaak naief als het om mensen hun bedoelingen gaat.
En helaas zijn er mensen die daar bewust misbruik van maken,en daar totaal niet mee zitten.
Ik weet niet of je autisme hebt,maar ik vind je wel klinken alsof je mensen niet doorziet,teveel van het goede in de mens uitgaat,en misschien trek je daarom juist verkeerde mensen aan,die dat wel handig vinden.
Dat maakt het trouwens niet jouw fout/schuld,de mensen die jouw gebruiken zijn verantwoordelijk voor hun gedrag,niet jij!
Dat je stress krijgt van het goed willen doen herken ik,ik denk dat dat de grootste reden is dat ik contact met anderen zo vermoeiend vind.Je doet (te hard) je best,en dan is het nog niet goed,dat is niet goed voor een mens,maar moeilijk om mee op te houden,want wat dan? Ook wij willen contact met anderen,en dat dat voor beide partijen prettig voelt.
Ik denk echt dat het goed is om te kijken of je met een andere hulpverlener kunt praten,iemand die je wel begrijpt,voor jezelf opkomen hoor,ook al is dat moeilijk!
Mensen met Autisme ( en ik weet natuurlijk niet of jij autisme hebt,maar goed)zijn vaak naief als het om mensen hun bedoelingen gaat.
En helaas zijn er mensen die daar bewust misbruik van maken,en daar totaal niet mee zitten.
Ik weet niet of je autisme hebt,maar ik vind je wel klinken alsof je mensen niet doorziet,teveel van het goede in de mens uitgaat,en misschien trek je daarom juist verkeerde mensen aan,die dat wel handig vinden.
Dat maakt het trouwens niet jouw fout/schuld,de mensen die jouw gebruiken zijn verantwoordelijk voor hun gedrag,niet jij!
Dat je stress krijgt van het goed willen doen herken ik,ik denk dat dat de grootste reden is dat ik contact met anderen zo vermoeiend vind.Je doet (te hard) je best,en dan is het nog niet goed,dat is niet goed voor een mens,maar moeilijk om mee op te houden,want wat dan? Ook wij willen contact met anderen,en dat dat voor beide partijen prettig voelt.
Ik denk echt dat het goed is om te kijken of je met een andere hulpverlener kunt praten,iemand die je wel begrijpt,voor jezelf opkomen hoor,ook al is dat moeilijk!
woensdag 31 augustus 2016 20:13
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 19:51:
Mijn vader zegt dat ik mij te makkelijk laat gebruiken door iedereen.
Dat mijn vrienden en vriendinnen over mij heen liepen, dat ik ze over me heen laat lopen.
Maar ik weet echt niet of dat dat zo is.
Vroeger gaven mijn ouders mij wel eens wat geld of lekkere dingen om te eten en dan zeiden ze erbij: niet te veel delen hoor, want je moet ook iets voor je zelf houden.
Mijn ex is er met mijn mooie racefiets vandoor en dat terwijl ik hem best dure cadeau's heb gegeven tijdens de relatie en altijd het meeste heb betaald. Ik durf de fiets niet terug te vragen.
Maar dat is niet het belangrijkste, hij kwam nooit eens voor mij op.
Hij sprong nooit eens voor mij in de bres en juist toen ik hem het meeste nodig had, toen lachte hij mij uit.
Ook vond hij dat hij altijd gelijk had.
En hij hield zich niet aan onze belangrijkste afspraak. Maar toch vond hij niet dat ik het recht had om hem daar op te wijzen.
Ik weet nooit of iemand mij echt leuk vindt, of dat het gewoon is voor de seks. Blijkbaar ben ik niet lelijk en kijken veel mannen naar mijn uiterlijk, maar ik kan nooit beoordelen of hun interesse in mij als persoon is of niet.
Toen mijn ex het uitmaakte zei hij: jij snapt iets niet!
Je lijkt wel een kind, je snapt het niet.
En ik vroeg hem naar wat ik dan niet zou snappen, maar toen werd hij extra boos.
Hij noemde mij een aansteller. Ik denk dat dat het meeste pijn deed.
En ik ben sindsdien verdrietig, want ik snap het echt niet. Ik heb zo verschrikkelijk hard mijn best gedaan, maar het is mislukt en ik weet nog steeds niet waarom. Wel dat ik regelmatig een overload krijg, dat alles even te veel wordt, terwijl ik dan juist niet kan slapen. En dat ik mijn indrukken niet goed kan verwerken, dat dingen blijven hangen in mijn hoofd en dat ik dus soms soort van vast loop. En dat heb ik al mijn hele leven.
Het enige wat ik zeker weet is dat hij mij veel te gespannen vond...te veel stress, vooral op het laatst.
Het zijn allemaal losse fragmenten in mijn hoofd, als flarden en ik kan er geen samenhangend verhaal van maken.
Daarom zal ik misschien verward overkomen op zo'n psycholoog.
Maar ik hoop juist dat hij mij helpt om het verhaal in mijn hoofd toch wat meer samenhang te geven.
Want tot die tijd...blijf ik verward.
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?
Mijn vader zegt dat ik mij te makkelijk laat gebruiken door iedereen.
Dat mijn vrienden en vriendinnen over mij heen liepen, dat ik ze over me heen laat lopen.
Maar ik weet echt niet of dat dat zo is.
Vroeger gaven mijn ouders mij wel eens wat geld of lekkere dingen om te eten en dan zeiden ze erbij: niet te veel delen hoor, want je moet ook iets voor je zelf houden.
Mijn ex is er met mijn mooie racefiets vandoor en dat terwijl ik hem best dure cadeau's heb gegeven tijdens de relatie en altijd het meeste heb betaald. Ik durf de fiets niet terug te vragen.
Maar dat is niet het belangrijkste, hij kwam nooit eens voor mij op.
Hij sprong nooit eens voor mij in de bres en juist toen ik hem het meeste nodig had, toen lachte hij mij uit.
Ook vond hij dat hij altijd gelijk had.
En hij hield zich niet aan onze belangrijkste afspraak. Maar toch vond hij niet dat ik het recht had om hem daar op te wijzen.
Ik weet nooit of iemand mij echt leuk vindt, of dat het gewoon is voor de seks. Blijkbaar ben ik niet lelijk en kijken veel mannen naar mijn uiterlijk, maar ik kan nooit beoordelen of hun interesse in mij als persoon is of niet.
Toen mijn ex het uitmaakte zei hij: jij snapt iets niet!
Je lijkt wel een kind, je snapt het niet.
En ik vroeg hem naar wat ik dan niet zou snappen, maar toen werd hij extra boos.
Hij noemde mij een aansteller. Ik denk dat dat het meeste pijn deed.
En ik ben sindsdien verdrietig, want ik snap het echt niet. Ik heb zo verschrikkelijk hard mijn best gedaan, maar het is mislukt en ik weet nog steeds niet waarom. Wel dat ik regelmatig een overload krijg, dat alles even te veel wordt, terwijl ik dan juist niet kan slapen. En dat ik mijn indrukken niet goed kan verwerken, dat dingen blijven hangen in mijn hoofd en dat ik dus soms soort van vast loop. En dat heb ik al mijn hele leven.
Het enige wat ik zeker weet is dat hij mij veel te gespannen vond...te veel stress, vooral op het laatst.
Het zijn allemaal losse fragmenten in mijn hoofd, als flarden en ik kan er geen samenhangend verhaal van maken.
Daarom zal ik misschien verward overkomen op zo'n psycholoog.
Maar ik hoop juist dat hij mij helpt om het verhaal in mijn hoofd toch wat meer samenhang te geven.
Want tot die tijd...blijf ik verward.
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?
woensdag 31 augustus 2016 20:20
quote:cumulus schreef op 31 augustus 2016 @ 20:07:
[...]
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
Ik las ooit een vergelijking met een soort sociaal expiriment:allemaal mensen die elkaar niet kennen en die niet met elkaar mogen praten krijgen een papier waarop staat wat ze moeten doen,ze weten niet van elkaar wat er op ieders papier staat,en ook niet wat de bedoelig is van het expiriment.
Iedereen behalve een persoon krijgt een papier met duidelijke opdrachten,geformuleerd in normale zinnen.
Een persoon krijgt een papier met onzin-zinnen die niet te begrijpen zijn,maar omdat je niet mag praten kun je niet weten dat de anderen een papier met normale opdrachten hebben ( autisten zien immers zelf ook niet waar het probleem zit,een soort dubbele blindheid,wat je niet "ziet"kun je niet benoemen)
Iedereen gaat aan de slag met zijn opdrachten,en de ene persoon die een rare brief had,voelt zich op dat moment dus zoals autisten zich heel vaak voelen,de "kluns"die het niet begrijpt,wat voor anderen zo normaal is,en dat ook nog eens niet uit kan leggen,want waarom snappen die anderen het wel?
[...]
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
Ik las ooit een vergelijking met een soort sociaal expiriment:allemaal mensen die elkaar niet kennen en die niet met elkaar mogen praten krijgen een papier waarop staat wat ze moeten doen,ze weten niet van elkaar wat er op ieders papier staat,en ook niet wat de bedoelig is van het expiriment.
Iedereen behalve een persoon krijgt een papier met duidelijke opdrachten,geformuleerd in normale zinnen.
Een persoon krijgt een papier met onzin-zinnen die niet te begrijpen zijn,maar omdat je niet mag praten kun je niet weten dat de anderen een papier met normale opdrachten hebben ( autisten zien immers zelf ook niet waar het probleem zit,een soort dubbele blindheid,wat je niet "ziet"kun je niet benoemen)
Iedereen gaat aan de slag met zijn opdrachten,en de ene persoon die een rare brief had,voelt zich op dat moment dus zoals autisten zich heel vaak voelen,de "kluns"die het niet begrijpt,wat voor anderen zo normaal is,en dat ook nog eens niet uit kan leggen,want waarom snappen die anderen het wel?
woensdag 31 augustus 2016 20:25
quote:cumulus schreef op 31 augustus 2016 @ 20:13:
[...]
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?+1
[...]
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?+1
woensdag 31 augustus 2016 21:15
quote:cumulus schreef op 31 augustus 2016 @ 20:07:
[...]
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
Ja, tijdens het kerstdiner maakte ik een grapje, maar niemand vond het leuk en ze waren zelfs beledigd.
En ik dacht echt dat ik grappig was.
En tijdens een verjaardagsfeestje kreeg ik een verwijt van mijn broer, maar dat was achteraf volgens hem eigenlijk een compliment!?
Nou...schiet mij maar lek...
Ik heb een vriend die officieel diagnose asperger heeft en ik heb hem de beide situaties zo gedetailleerd mogelijk uitgelegd en hij zegt dat hij mij beter begrijpt dan de anderen en dat ik in beide situaties volgens hem gelijk had.
Een keer was hij zelfs aanwezig tijdens zo'n misverstand en toen heeft hij dus kunnen zien hoe het dan gaat en nog steeds vond hij dat ik het bij het rechte eind had en dat mijn redenering het meest logisch was in zijn ogen.
Die vriend van mij met asperger en ik, wij zitten meestal op 1 lijn en begrijpen elkaar prima.
Alleen wij begrijpen de meeste anderen niet zo goed.
Mijn vader vertelde mij eens iets negatiefs over mijn oom en ach...het was maar een klein akkefietje, ik had het gevoel dat er van mij een bepaald soort van reactie werd verwacht, alleen ik wist niet welke, dus koos ik voor neutraliteit.
Maar het was dus de bedoeling dat ik met hem mee-klaagde of mee-voelde, of zoiets...meedeelde in dat mijn oom niet oke was.
Dus mijn vader was een klein beetje boos leek wel en dat alleen maar omdat ik niet ook een beetje boos mee praatte over die oom.
Achteraf denk ik dan: had ik dat maar gedaan, maar dat is achteraf.
De misverstanden overvallen mij altijd, dan lijkt het goed te gaan, maar dan heb ik toch ineens iets verkeerds gezegd.
Is dit herkenbaar?
[...]
Je bent niet dom.
Ik heb geleerd dat het te vergelijken is met een Nederlander die per ongeluk in China komt, zonder kennis van de taal, plattegronden, boeken en zo over de streek. Probeer je maar eens te redden in een land waar alles anders is! Misverstand na misverstand. Is die Nederlander ook dommer?
Ja, tijdens het kerstdiner maakte ik een grapje, maar niemand vond het leuk en ze waren zelfs beledigd.
En ik dacht echt dat ik grappig was.
En tijdens een verjaardagsfeestje kreeg ik een verwijt van mijn broer, maar dat was achteraf volgens hem eigenlijk een compliment!?
Nou...schiet mij maar lek...
Ik heb een vriend die officieel diagnose asperger heeft en ik heb hem de beide situaties zo gedetailleerd mogelijk uitgelegd en hij zegt dat hij mij beter begrijpt dan de anderen en dat ik in beide situaties volgens hem gelijk had.
Een keer was hij zelfs aanwezig tijdens zo'n misverstand en toen heeft hij dus kunnen zien hoe het dan gaat en nog steeds vond hij dat ik het bij het rechte eind had en dat mijn redenering het meest logisch was in zijn ogen.
Die vriend van mij met asperger en ik, wij zitten meestal op 1 lijn en begrijpen elkaar prima.
Alleen wij begrijpen de meeste anderen niet zo goed.
Mijn vader vertelde mij eens iets negatiefs over mijn oom en ach...het was maar een klein akkefietje, ik had het gevoel dat er van mij een bepaald soort van reactie werd verwacht, alleen ik wist niet welke, dus koos ik voor neutraliteit.
Maar het was dus de bedoeling dat ik met hem mee-klaagde of mee-voelde, of zoiets...meedeelde in dat mijn oom niet oke was.
Dus mijn vader was een klein beetje boos leek wel en dat alleen maar omdat ik niet ook een beetje boos mee praatte over die oom.
Achteraf denk ik dan: had ik dat maar gedaan, maar dat is achteraf.
De misverstanden overvallen mij altijd, dan lijkt het goed te gaan, maar dan heb ik toch ineens iets verkeerds gezegd.
Is dit herkenbaar?
woensdag 31 augustus 2016 21:26
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 21:15:
[...]
Ja, tijdens het kerstdiner maakte ik een grapje, maar niemand vond het leuk en ze waren zelfs beledigd.
En ik dacht echt dat ik grappig was.
En tijdens een verjaardagsfeestje kreeg ik een verwijt van mijn broer, maar dat was achteraf volgens hem eigenlijk een compliment!?
Nou...schiet mij maar lek...
Ik heb een vriend die officieel diagnose asperger heeft en ik heb hem de beide situaties zo gedetailleerd mogelijk uitgelegd en hij zegt dat hij mij beter begrijpt dan de anderen en dat ik in beide situaties volgens hem gelijk had.
Een keer was hij zelfs aanwezig tijdens zo'n misverstand en toen heeft hij dus kunnen zien hoe het dan gaat en nog steeds vond hij dat ik het bij het rechte eind had en dat mijn redenering het meest logisch was in zijn ogen.
Die vriend van mij met asperger en ik, wij zitten meestal op 1 lijn en begrijpen elkaar prima.
Alleen wij begrijpen de meeste anderen niet zo goed.
Mijn vader vertelde mij eens iets negatiefs over mijn oom en ach...het was maar een klein akkefietje, ik had het gevoel dat er van mij een bepaald soort van reactie werd verwacht, alleen ik wist niet welke, dus koos ik voor neutraliteit.
Maar het was dus de bedoeling dat ik met hem mee-klaagde of mee-voelde, of zoiets...meedeelde in dat mijn oom niet oke was.
Dus mijn vader was een klein beetje boos leek wel en dat alleen maar omdat ik niet ook een beetje boos mee praatte over die oom.
Achteraf denk ik dan: had ik dat maar gedaan, maar dat is achteraf.
De misverstanden overvallen mij altijd, dan lijkt het goed te gaan, maar dan heb ik toch ineens iets verkeerds gezegd.
Is dit herkenbaar?
Voor mij is het heel herkenbaar,ik had het vandaag zelfs hier nog in een ander topic,geen idee waarom iemand zo boos werd over iets dat ik typte,en ik heb het wel 10 keer teruggelezen en nog snap ik het niet,ik heb er zelfs koppijn van,terwijl ik ook wel weet dat het niet belangrijk is,maar ja,zo werkt dat nu eenmaal,als ik het niet begrijp blijf ik erin in hangen.
Misschien moeten we die zogenaamde "normalen"meer met een korreltje zout,zou ons goed doen.
Maar herkennen doe ik het zeker,het is pijnlijk, ik vind het ook wel vervelend dat het "je best doen"vaak van een kant komt,terwijl bijvoorbeeld familie toch wel zou moeten weten dat je het niet expres "verkeerd"doet.
[...]
Ja, tijdens het kerstdiner maakte ik een grapje, maar niemand vond het leuk en ze waren zelfs beledigd.
En ik dacht echt dat ik grappig was.
En tijdens een verjaardagsfeestje kreeg ik een verwijt van mijn broer, maar dat was achteraf volgens hem eigenlijk een compliment!?
Nou...schiet mij maar lek...
Ik heb een vriend die officieel diagnose asperger heeft en ik heb hem de beide situaties zo gedetailleerd mogelijk uitgelegd en hij zegt dat hij mij beter begrijpt dan de anderen en dat ik in beide situaties volgens hem gelijk had.
Een keer was hij zelfs aanwezig tijdens zo'n misverstand en toen heeft hij dus kunnen zien hoe het dan gaat en nog steeds vond hij dat ik het bij het rechte eind had en dat mijn redenering het meest logisch was in zijn ogen.
Die vriend van mij met asperger en ik, wij zitten meestal op 1 lijn en begrijpen elkaar prima.
Alleen wij begrijpen de meeste anderen niet zo goed.
Mijn vader vertelde mij eens iets negatiefs over mijn oom en ach...het was maar een klein akkefietje, ik had het gevoel dat er van mij een bepaald soort van reactie werd verwacht, alleen ik wist niet welke, dus koos ik voor neutraliteit.
Maar het was dus de bedoeling dat ik met hem mee-klaagde of mee-voelde, of zoiets...meedeelde in dat mijn oom niet oke was.
Dus mijn vader was een klein beetje boos leek wel en dat alleen maar omdat ik niet ook een beetje boos mee praatte over die oom.
Achteraf denk ik dan: had ik dat maar gedaan, maar dat is achteraf.
De misverstanden overvallen mij altijd, dan lijkt het goed te gaan, maar dan heb ik toch ineens iets verkeerds gezegd.
Is dit herkenbaar?
Voor mij is het heel herkenbaar,ik had het vandaag zelfs hier nog in een ander topic,geen idee waarom iemand zo boos werd over iets dat ik typte,en ik heb het wel 10 keer teruggelezen en nog snap ik het niet,ik heb er zelfs koppijn van,terwijl ik ook wel weet dat het niet belangrijk is,maar ja,zo werkt dat nu eenmaal,als ik het niet begrijp blijf ik erin in hangen.
Misschien moeten we die zogenaamde "normalen"meer met een korreltje zout,zou ons goed doen.
Maar herkennen doe ik het zeker,het is pijnlijk, ik vind het ook wel vervelend dat het "je best doen"vaak van een kant komt,terwijl bijvoorbeeld familie toch wel zou moeten weten dat je het niet expres "verkeerd"doet.
woensdag 31 augustus 2016 21:38
quote:cumulus schreef op 31 augustus 2016 @ 20:13:
[...]
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?
Dat gevoel heb ik ook en ik hoop dat je goede hulp vindt.
Laatst heb ik iets gelezen over het "ik", dat het niet bestaat of zoiets.
Dat er stromen van informatie zijn en dat het er om gaat hoe je ze rangschikt.
Ik ervaar het leven als een stroom van beelden en indrukken en die stroom houdt nooit op.
Allerlei beelden komen onverwacht in mij op en zijn lastig te sturen.
Ook andere indrukken, zoals licht en geluid en hoe ik aanraking ervaar fluctueren.
Ik ervaar meestal erg veel onrust, hyperactiviteit, zowel in mijn gedachten als in mijn lichaam.
Maar je schrijft dat je moe bent en dat is precies hoe ik het ervaar nu.
Ik ben bek-af.
[...]
Ik herken je gevoel.
Het is echt alsof iedereen vanzelf weet "hoe het moet". Wij niet. Wij proberen als gekken hetzelfde te doen en slaan de plank vervolgens mis, al doen we nog zo ons best. Gevolg: gevoel van falen, stress. De mensen worden boos, vinden ons een aansteller, zeggen dat we normaal moeten doen (maar WAT IS NORMAAL!), ons aan moeten passen.
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Nu pas besef ik dat ik veel te veel mijn best heb gedaan. En nu pas voel ik hoe moe ik ben en hoe ik mijzelf ben kwijtgeraakt achter een dikke laag "doen alsof ik normaal ben".
Ik ga hier binnenkort hulp voor zoeken. Ik wil niet meer continu op mijn tenen lopen om "normaal te doen". Ik wil mezelf mogen zijn. Ik wilde vroeger zo graag erbij horen en meedoen, nu weet ik dat ik dat niet kan zonder mezelf uit te schakelen. Nu wil ik op mezelf zijn. Ik heb er vrede mee dat ik geen bruisend sociaal leven en partner meer zal hebben (alles wat toch binnen mijn cirkeltje slaagt te komen is meegenomen ), dat geeft rust. Maar wie is IK nou eigenlijk?
Dat gevoel heb ik ook en ik hoop dat je goede hulp vindt.
Laatst heb ik iets gelezen over het "ik", dat het niet bestaat of zoiets.
Dat er stromen van informatie zijn en dat het er om gaat hoe je ze rangschikt.
Ik ervaar het leven als een stroom van beelden en indrukken en die stroom houdt nooit op.
Allerlei beelden komen onverwacht in mij op en zijn lastig te sturen.
Ook andere indrukken, zoals licht en geluid en hoe ik aanraking ervaar fluctueren.
Ik ervaar meestal erg veel onrust, hyperactiviteit, zowel in mijn gedachten als in mijn lichaam.
Maar je schrijft dat je moe bent en dat is precies hoe ik het ervaar nu.
Ik ben bek-af.
woensdag 31 augustus 2016 21:49
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
woensdag 31 augustus 2016 21:52
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 21:49:
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
Het is hier inderdaag erg veilig
Ik schrijf niet zo vaak,maar lees wel mee,de sfeer is hier erg prettig.
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
Het is hier inderdaag erg veilig
Ik schrijf niet zo vaak,maar lees wel mee,de sfeer is hier erg prettig.
woensdag 31 augustus 2016 21:53
[quote]shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 21:49:
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
[/quote]
Inderdaad, was dat overal maar zo.
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
[/quote]Inderdaad, was dat overal maar zo.
woensdag 31 augustus 2016 22:06
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 21:38:
[...]
Dat gevoel heb ik ook en ik hoop dat je goede hulp vindt.
Laatst heb ik iets gelezen over het "ik", dat het niet bestaat of zoiets.
Dat er stromen van informatie zijn en dat het er om gaat hoe je ze rangschikt.
Ik ervaar het leven als een stroom van beelden en indrukken en die stroom houdt nooit op.
Allerlei beelden komen onverwacht in mij op en zijn lastig te sturen.
Ook andere indrukken, zoals licht en geluid en hoe ik aanraking ervaar fluctueren.
Ik ervaar meestal erg veel onrust, hyperactiviteit, zowel in mijn gedachten als in mijn lichaam.
Maar je schrijft dat je moe bent en dat is precies hoe ik het ervaar nu.
Ik ben bek-af.Hier heb ik denk ik wel wat aan, om even over te herkauwen.
[...]
Dat gevoel heb ik ook en ik hoop dat je goede hulp vindt.
Laatst heb ik iets gelezen over het "ik", dat het niet bestaat of zoiets.
Dat er stromen van informatie zijn en dat het er om gaat hoe je ze rangschikt.
Ik ervaar het leven als een stroom van beelden en indrukken en die stroom houdt nooit op.
Allerlei beelden komen onverwacht in mij op en zijn lastig te sturen.
Ook andere indrukken, zoals licht en geluid en hoe ik aanraking ervaar fluctueren.
Ik ervaar meestal erg veel onrust, hyperactiviteit, zowel in mijn gedachten als in mijn lichaam.
Maar je schrijft dat je moe bent en dat is precies hoe ik het ervaar nu.
Ik ben bek-af.Hier heb ik denk ik wel wat aan, om even over te herkauwen.
woensdag 31 augustus 2016 22:08
quote:shisha schreef op 31 augustus 2016 @ 21:49:
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
Soms ben ik zo blij dat ik over de vijftig ben
Heb je wel eens een dokter bezocht voor die ongesteldheid? Of werd je toen ook met een kluitje in het riet gestuurd?
Dank je wel voor jullie reacties, ik voel mij echt een stukje beter nu
Het is fijn om wat herkenning te vinden.
Vandaag is extra lastig, want ik ben zo verschrikkelijk zwaar ongesteld nu
Krampen en zo pfff...
Wat ik wel erg prettig vind in dit topic is dat iedereen wel lief is voor elkaar.
Geen bitches hier
Soms ben ik zo blij dat ik over de vijftig ben
Heb je wel eens een dokter bezocht voor die ongesteldheid? Of werd je toen ook met een kluitje in het riet gestuurd?
woensdag 31 augustus 2016 22:23
quote:cumulus schreef op 31 augustus 2016 @ 22:08:
[...]
Soms ben ik zo blij dat ik over de vijftig ben
Heb je wel eens een dokter bezocht voor die ongesteldheid? Of werd je toen ook met een kluitje in het riet gestuurd?
Sinds een paar maanden valt het op dat het me elke maand zo uit balans brengt, dat komt voornamelijk omdat mijn moeder mij hierop heeft gewezen.
Sinds kort heb ik een mood-card of hoe je zoiets ook al weer noemt en dan moet ik elke dag gaan aangeven hoe ik mij voel.
Dus dan kan ik er op die manier achter komen of het werkelijk zo is.
[...]
Soms ben ik zo blij dat ik over de vijftig ben
Heb je wel eens een dokter bezocht voor die ongesteldheid? Of werd je toen ook met een kluitje in het riet gestuurd?
Sinds een paar maanden valt het op dat het me elke maand zo uit balans brengt, dat komt voornamelijk omdat mijn moeder mij hierop heeft gewezen.
Sinds kort heb ik een mood-card of hoe je zoiets ook al weer noemt en dan moet ik elke dag gaan aangeven hoe ik mij voel.
Dus dan kan ik er op die manier achter komen of het werkelijk zo is.
donderdag 1 september 2016 06:24
Ik lees zoveel herkenbare dingen. Ik ben ook elke maand uit balans. Ik had ook last van PMS, maar daar slik ik nu iets voor en dat helpt. Maar niet tijdens de menstruaties hoe ik me voel.
Herkenbaar wat Shisha en Moonpoppy schreven over het sociale aspect. Laatst werd er ook iemand boos op mij terwijl ik geen idee had en heb wat ik fout deed. Zelfs de uitleg herkende ik mezelf niet in. En ook met mijn moeder gaat het nog wel eens fout. Ik ben altijd degene waar het aan ligt. Ik heb het altijd verkeerd begrepen of wat dan ook. Man is dat ook opgevallen en zegt dat het echt niet altijd aan mij ligt. Soms maakt het me zo onzeker en verdrietig.
Herkenbaar wat Shisha en Moonpoppy schreven over het sociale aspect. Laatst werd er ook iemand boos op mij terwijl ik geen idee had en heb wat ik fout deed. Zelfs de uitleg herkende ik mezelf niet in. En ook met mijn moeder gaat het nog wel eens fout. Ik ben altijd degene waar het aan ligt. Ik heb het altijd verkeerd begrepen of wat dan ook. Man is dat ook opgevallen en zegt dat het echt niet altijd aan mij ligt. Soms maakt het me zo onzeker en verdrietig.
donderdag 1 september 2016 08:27
donderdag 1 september 2016 14:41
quote:duende12 schreef op 01 september 2016 @ 06:24:
Ik lees zoveel herkenbare dingen. Ik ben ook elke maand uit balans. Ik had ook last van PMS, maar daar slik ik nu iets voor en dat helpt. Maar niet tijdens de menstruaties hoe ik me voel.
Herkenbaar wat Shisha en Moonpoppy schreven over het sociale aspect. Laatst werd er ook iemand boos op mij terwijl ik geen idee had en heb wat ik fout deed. Zelfs de uitleg herkende ik mezelf niet in. En ook met mijn moeder gaat het nog wel eens fout. Ik ben altijd degene waar het aan ligt. Ik heb het altijd verkeerd begrepen of wat dan ook. Man is dat ook opgevallen en zegt dat het echt niet altijd aan mij ligt. Soms maakt het me zo onzeker en verdrietig.
Ik kan er ook echt dagen van slag van zijn als iemand boos is en ik begrijp het niet.
Maar hoewel het soms best aan mij zal liggen,zijn normale mensen ook niet altijd fout-proof.
En in sommige gevallen heb ik zelfs het idee dat bepaalde mensen het ook gewoon leuk vinden om iemand een rot gevoel te bezorgen,een soort afreageren lijkt het soms wel.
Het vervelende is dat je door je autisme nooit helemaal zeker weet of het aan jezelf ligt,of dat die ander het verkeerd heeft,of zelfs een "spelletje"met je speelt.En dat maakt mijn zelfvertrouwen soms kapot,en soms het vertrouwen in anderen,in beide gevallen krijg ik een shut-down die wel een paar dagen kan duren,en communiceren nog moeilijker maakt.
Het jammere vind ik dat het vanuit mezelf nooit slecht bedoeld is,en het daardoor extra hard aankomt als iemand me "aanvalt"op iets.En zelfs dat krijg je vaak niet uitgelegd,erg vermoeiend.
Ik lees zoveel herkenbare dingen. Ik ben ook elke maand uit balans. Ik had ook last van PMS, maar daar slik ik nu iets voor en dat helpt. Maar niet tijdens de menstruaties hoe ik me voel.
Herkenbaar wat Shisha en Moonpoppy schreven over het sociale aspect. Laatst werd er ook iemand boos op mij terwijl ik geen idee had en heb wat ik fout deed. Zelfs de uitleg herkende ik mezelf niet in. En ook met mijn moeder gaat het nog wel eens fout. Ik ben altijd degene waar het aan ligt. Ik heb het altijd verkeerd begrepen of wat dan ook. Man is dat ook opgevallen en zegt dat het echt niet altijd aan mij ligt. Soms maakt het me zo onzeker en verdrietig.
Ik kan er ook echt dagen van slag van zijn als iemand boos is en ik begrijp het niet.
Maar hoewel het soms best aan mij zal liggen,zijn normale mensen ook niet altijd fout-proof.
En in sommige gevallen heb ik zelfs het idee dat bepaalde mensen het ook gewoon leuk vinden om iemand een rot gevoel te bezorgen,een soort afreageren lijkt het soms wel.
Het vervelende is dat je door je autisme nooit helemaal zeker weet of het aan jezelf ligt,of dat die ander het verkeerd heeft,of zelfs een "spelletje"met je speelt.En dat maakt mijn zelfvertrouwen soms kapot,en soms het vertrouwen in anderen,in beide gevallen krijg ik een shut-down die wel een paar dagen kan duren,en communiceren nog moeilijker maakt.
Het jammere vind ik dat het vanuit mezelf nooit slecht bedoeld is,en het daardoor extra hard aankomt als iemand me "aanvalt"op iets.En zelfs dat krijg je vaak niet uitgelegd,erg vermoeiend.
donderdag 1 september 2016 14:42
quote:Mother_Earth schreef op 01 september 2016 @ 08:27:
Wat schrijven jullie veel, mooi om te lezen allemaal maar even teveel voor mij daarom geen reactie vanuit deze kant, wilde alleen even laten weten dat ik aan jullie denk.
Fijn om te zien dat iedereen wat heeft aan elkaars verhalen.
Welkom nieuwelingen, gezellig dat jullie meeschrijven.Lief van je.
Wat schrijven jullie veel, mooi om te lezen allemaal maar even teveel voor mij daarom geen reactie vanuit deze kant, wilde alleen even laten weten dat ik aan jullie denk.
Fijn om te zien dat iedereen wat heeft aan elkaars verhalen.
Welkom nieuwelingen, gezellig dat jullie meeschrijven.Lief van je.
donderdag 1 september 2016 15:51
quote:moonpoppy schreef op 01 september 2016 @ 14:41:
[...]
Ik kan er ook echt dagen van slag van zijn als iemand boos is en ik begrijp het niet.
Maar hoewel het soms best aan mij zal liggen,zijn normale mensen ook niet altijd fout-proof.
En in sommige gevallen heb ik zelfs het idee dat bepaalde mensen het ook gewoon leuk vinden om iemand een rot gevoel te bezorgen,een soort afreageren lijkt het soms wel.
Het vervelende is dat je door je autisme nooit helemaal zeker weet of het aan jezelf ligt,of dat die ander het verkeerd heeft,of zelfs een "spelletje"met je speelt.En dat maakt mijn zelfvertrouwen soms kapot,en soms het vertrouwen in anderen,in beide gevallen krijg ik een shut-down die wel een paar dagen kan duren,en communiceren nog moeilijker maakt.
Het jammere vind ik dat het vanuit mezelf nooit slecht bedoeld is,en het daardoor extra hard aankomt als iemand me "aanvalt"op iets.En zelfs dat krijg je vaak niet uitgelegd,erg vermoeiend.Ik vraag me af hoe anderen conflicten of negatieve kritiek zo snel weer kunnen vergeten. Terwijl ik er dan dagenlang aan loop te denken. Ik ben dan ook bang om die persoon weer te zien volgende keer. Sommige mensen vinden het inderdaad leuk om je een rotgevoel te bezorgen lijkt wel. Had ik op mijn laatste stage van mijn 1e opleiding. Als er wat was mocht ik het bij mijn collega aankaarten, die me heel vaak afsnauwde. Toen ik aangaf daar onzeker van te worden, trok ze eerst een grijns. Er waren 7 aardige assistentes daar om mee te werken en ik kreeg uitgerekend die bitch. Volgens mij heeft mijn stagebegeleider dat bewust gedaan toen. Want ze was al niet enthousiast over me bij de intake. Als ik haar dan vertelde wat mis ging, zei ze dat haar reactie menselijk was. "Want jij bent ook zoooo langzaam, stil, onhandig." Ze vond het alleen maar erg voor die collega en hoe ik me voelde was niet belangrijk.
[...]
Ik kan er ook echt dagen van slag van zijn als iemand boos is en ik begrijp het niet.
Maar hoewel het soms best aan mij zal liggen,zijn normale mensen ook niet altijd fout-proof.
En in sommige gevallen heb ik zelfs het idee dat bepaalde mensen het ook gewoon leuk vinden om iemand een rot gevoel te bezorgen,een soort afreageren lijkt het soms wel.
Het vervelende is dat je door je autisme nooit helemaal zeker weet of het aan jezelf ligt,of dat die ander het verkeerd heeft,of zelfs een "spelletje"met je speelt.En dat maakt mijn zelfvertrouwen soms kapot,en soms het vertrouwen in anderen,in beide gevallen krijg ik een shut-down die wel een paar dagen kan duren,en communiceren nog moeilijker maakt.
Het jammere vind ik dat het vanuit mezelf nooit slecht bedoeld is,en het daardoor extra hard aankomt als iemand me "aanvalt"op iets.En zelfs dat krijg je vaak niet uitgelegd,erg vermoeiend.Ik vraag me af hoe anderen conflicten of negatieve kritiek zo snel weer kunnen vergeten. Terwijl ik er dan dagenlang aan loop te denken. Ik ben dan ook bang om die persoon weer te zien volgende keer. Sommige mensen vinden het inderdaad leuk om je een rotgevoel te bezorgen lijkt wel. Had ik op mijn laatste stage van mijn 1e opleiding. Als er wat was mocht ik het bij mijn collega aankaarten, die me heel vaak afsnauwde. Toen ik aangaf daar onzeker van te worden, trok ze eerst een grijns. Er waren 7 aardige assistentes daar om mee te werken en ik kreeg uitgerekend die bitch. Volgens mij heeft mijn stagebegeleider dat bewust gedaan toen. Want ze was al niet enthousiast over me bij de intake. Als ik haar dan vertelde wat mis ging, zei ze dat haar reactie menselijk was. "Want jij bent ook zoooo langzaam, stil, onhandig." Ze vond het alleen maar erg voor die collega en hoe ik me voelde was niet belangrijk.
donderdag 1 september 2016 16:09
Wat vreselijk hondenmens.
Dit soort dingen is precies wat ik bedoel,en het zijn vaak groepjes vrouwen die er samen lol in lijken te hebben,is ook mijn ervaring,ook van stages trouwens.Het ondermijnt je zelfvertrouwen en je gaat niet alleen over je functioneren twijfelen,maar aan je hele mens-zijn.
En voor zulke vrouwen zijn het maar spelletjes,ze voelen zich niet schuldig,of onaardig,en leven even vrolijk verder.
Ik snap ook niet hoe andere mensen zo gemakkelijk over dat soort onvriendelijkheid stappen.Maar dat komt denk ik ook omdat ik zelf pas gemeen zou doen tegen iemand als ik daar een heel goede reden voor had,als ik iemand echt vervelend vind word ik pas wat onvriendelijker,en dan nog niet op zo'n sarcastische,harde manier.Omdat dat gedrag voor mij niet "normaal"voelt,krijg ik het idee dat iemand wel een enorme hekel aan me moet hebben als hij me zo behandeld.Terwijl het voor "normale"mensen misschien niet zo'n abnormaal gedrag is,ze herkennen zichzelf er misschien in,en leggen het daardoor makkelijker naast zich neer.Maar dat is maar mijn theorie natuurlijk.
Dit soort dingen is precies wat ik bedoel,en het zijn vaak groepjes vrouwen die er samen lol in lijken te hebben,is ook mijn ervaring,ook van stages trouwens.Het ondermijnt je zelfvertrouwen en je gaat niet alleen over je functioneren twijfelen,maar aan je hele mens-zijn.
En voor zulke vrouwen zijn het maar spelletjes,ze voelen zich niet schuldig,of onaardig,en leven even vrolijk verder.
Ik snap ook niet hoe andere mensen zo gemakkelijk over dat soort onvriendelijkheid stappen.Maar dat komt denk ik ook omdat ik zelf pas gemeen zou doen tegen iemand als ik daar een heel goede reden voor had,als ik iemand echt vervelend vind word ik pas wat onvriendelijker,en dan nog niet op zo'n sarcastische,harde manier.Omdat dat gedrag voor mij niet "normaal"voelt,krijg ik het idee dat iemand wel een enorme hekel aan me moet hebben als hij me zo behandeld.Terwijl het voor "normale"mensen misschien niet zo'n abnormaal gedrag is,ze herkennen zichzelf er misschien in,en leggen het daardoor makkelijker naast zich neer.Maar dat is maar mijn theorie natuurlijk.
donderdag 1 september 2016 16:10
Daar heb ik geregeld ruzie over met mijn man, die dan beweert (of insinueert) dat ik dingen doe met voorbedachte rade. Dat ik een soort plan heb.
Maar ik heb juist altijd het beste met mensen voor en handel ook vanuit die visie. Ik vergelijk mezelf meer met een (naïef) hert dat op externe factoren reageert en die door iedereen aardig gevonden wil worden, dan iemand die heel calculerend bezig is (zoals mijn man).
Dat iemand dat over mij denkt, kwetst mij enorm. En ik ben vaak ook bang om iemand weer te zien na een 'conflict'.
Thuis probeer ik zoveel mogelijk informatie te verzamelen om mijn acties beter af te kunnen stemmen op de ander, om ze beter te begrijpen. Dan stel ik veel vragen (terwijl ik op het werk etc. juist bang ben om vragen te stellen). Maar dan ben ik weer een zeur!
Of als ik dan iets doe wat blijkbaar niet aansluit bij wat er is gevraagd of als ik de vraag niet begrijp, dan moet ik niet zo dom doen.
En als ik dan aangeef dat ik het niet begrijp, dan wordt de vraag alleen herhaald. Ja uh, dan snap ik het nog steeds niet natuurlijk omdat die woordkeuze en -volgorde voor mij geen duidelijke boodschap heeft.
Heel vermoeiend...
Maar ik heb juist altijd het beste met mensen voor en handel ook vanuit die visie. Ik vergelijk mezelf meer met een (naïef) hert dat op externe factoren reageert en die door iedereen aardig gevonden wil worden, dan iemand die heel calculerend bezig is (zoals mijn man).
Dat iemand dat over mij denkt, kwetst mij enorm. En ik ben vaak ook bang om iemand weer te zien na een 'conflict'.
Thuis probeer ik zoveel mogelijk informatie te verzamelen om mijn acties beter af te kunnen stemmen op de ander, om ze beter te begrijpen. Dan stel ik veel vragen (terwijl ik op het werk etc. juist bang ben om vragen te stellen). Maar dan ben ik weer een zeur!
Of als ik dan iets doe wat blijkbaar niet aansluit bij wat er is gevraagd of als ik de vraag niet begrijp, dan moet ik niet zo dom doen.
En als ik dan aangeef dat ik het niet begrijp, dan wordt de vraag alleen herhaald. Ja uh, dan snap ik het nog steeds niet natuurlijk omdat die woordkeuze en -volgorde voor mij geen duidelijke boodschap heeft.
Heel vermoeiend...
donderdag 1 september 2016 16:20
Herkenbaar Biebeltje,mijn man denkt soms ook zo over mij,wat me dan verbaasd en verdrietig maakt,omdat hij me dan totaal verkeerd inschat,en me dan toch wel erg slecht kent,pijnlijk is dat.
Het lijkt soms alsof gewone mensen niet begrijpen dat we het ECHT NIET snappen,en dat daar helemaal geen manipulatie bij zit,dat het bij onze manier van zijn hoort,en dat het voor ons ook vervelend is.
En ook dat tweede stukje is een en al herkenning voor mij,je weet soms echt niet meer hoe je je moet gedragen.
Soms zeg ik weleens dat de echt slimme autisten degenen zijn die nooit zijn gaan praten,hele foute grap natuurlijk,maar soms wil ik er ook weleens mee ophouden,wat een rust zou dat geven,kan er niks meer verkeerd worden opgevat.
Het lijkt soms alsof gewone mensen niet begrijpen dat we het ECHT NIET snappen,en dat daar helemaal geen manipulatie bij zit,dat het bij onze manier van zijn hoort,en dat het voor ons ook vervelend is.
En ook dat tweede stukje is een en al herkenning voor mij,je weet soms echt niet meer hoe je je moet gedragen.
Soms zeg ik weleens dat de echt slimme autisten degenen zijn die nooit zijn gaan praten,hele foute grap natuurlijk,maar soms wil ik er ook weleens mee ophouden,wat een rust zou dat geven,kan er niks meer verkeerd worden opgevat.
