Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 31 augustus 2016 19:44
Marthe,
De belangrijkste relatie in je hele leven is je relatie met jezelf. In de zin van "hoe ga je met jezelf om"
Als jij niet gelukkig bent met jezelf, zul je dat ook niet worden met een ander.
Je gaat dan genoegen nemen met minder, omdat je diep van binnen vind dat jij minder waard bent..
Dat is wat wij hier vooral doen, leren gelukkig te zijn in ons eentje, en als je dan gelukkig bent dan straal je dat uit (zoals storm ) en dan ineens komt de liefde zomaar op je pad.
Ik ben heel gelukkig in m'n eentje inmiddels. Hard voor gewerkt en ik ben door een diep dal gegaan, maar ik ben wel blij achteraf gezien, dat ik daar doorheen ben gegaan. Trots ook, dat ik dat heb gedaan.
Dat ik gestopt ben met de "kijk mij eens gelukkig zijn show"
Een ander kan jou niet gelukkig maken. Echt niet. Je kunt wel gelukkig zijn, en dan een lieve happy man tegen komen en dan kan het heel erg super leuk worden!
Ik ben daar nog niet aan toe, omdat ik nog het een en ander te verwerken heb, wat trouwens heel goed gaat. Dit weekend heb ik een hele grote stap gezet die te persoonlijk is om hier over te schrijven.
Verder ben ik een beetje ziekjes, gewoon niet lekker, alsof ik grieperig ben maar toch ook net niet.
Ik ben begonnen met hardlopen (ja... Nog zo'n belangrijke stap, ik sport eindelijk!)
En waarschijnlijk te fanatiek geweest. En als je over je grenzen gaat schijnt je weerstand te verminderen, tja.. Eigen schuld.
Amy wat vind ik jou toch stoer, in je eentje daar buiten, fijn dat je even wat laat horen! Het is toch ook vaak lastig, alleen zijn. Daarom loopt dit topic al zó lang! Blijven schrijven hoor, je valt ons niet lastig, daar is het forum voor..van je af schrijven en delen. Hou je taai super woman!
De belangrijkste relatie in je hele leven is je relatie met jezelf. In de zin van "hoe ga je met jezelf om"
Als jij niet gelukkig bent met jezelf, zul je dat ook niet worden met een ander.
Je gaat dan genoegen nemen met minder, omdat je diep van binnen vind dat jij minder waard bent..
Dat is wat wij hier vooral doen, leren gelukkig te zijn in ons eentje, en als je dan gelukkig bent dan straal je dat uit (zoals storm ) en dan ineens komt de liefde zomaar op je pad.
Ik ben heel gelukkig in m'n eentje inmiddels. Hard voor gewerkt en ik ben door een diep dal gegaan, maar ik ben wel blij achteraf gezien, dat ik daar doorheen ben gegaan. Trots ook, dat ik dat heb gedaan.
Dat ik gestopt ben met de "kijk mij eens gelukkig zijn show"
Een ander kan jou niet gelukkig maken. Echt niet. Je kunt wel gelukkig zijn, en dan een lieve happy man tegen komen en dan kan het heel erg super leuk worden!
Ik ben daar nog niet aan toe, omdat ik nog het een en ander te verwerken heb, wat trouwens heel goed gaat. Dit weekend heb ik een hele grote stap gezet die te persoonlijk is om hier over te schrijven.
Verder ben ik een beetje ziekjes, gewoon niet lekker, alsof ik grieperig ben maar toch ook net niet.
Ik ben begonnen met hardlopen (ja... Nog zo'n belangrijke stap, ik sport eindelijk!)
En waarschijnlijk te fanatiek geweest. En als je over je grenzen gaat schijnt je weerstand te verminderen, tja.. Eigen schuld.
Amy wat vind ik jou toch stoer, in je eentje daar buiten, fijn dat je even wat laat horen! Het is toch ook vaak lastig, alleen zijn. Daarom loopt dit topic al zó lang! Blijven schrijven hoor, je valt ons niet lastig, daar is het forum voor..van je af schrijven en delen. Hou je taai super woman!
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
donderdag 1 september 2016 00:02
Hey all,
Even een paar weken wat van toneel geweest hier. Heb het onwijs druk gehad de afgelopen weken.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niks heb bijgelezen vanaf de laatste keer dat ik geschreven heb!
Vergeef me hiervoor!
Hoop dat het allemaal een beetje gaat met iedereen
Met mij gaat het goed. Collega was op vakantie dus heb 2 agenda's gedraaid! Gelukkig is ze sinds deze week terug en heb ik deze week nog een tropenrooster!
Lekker wat dingen gepland met vriendinnen dus dat komt goed.
Ben in de tussentijd nog bezig met therapie natuurlijk. Het gaat de goede kant uit alleen op 1 gebied blijf ik in een cirkeltje hangen. Dit zal gewoon meer tijd en moeite kosten om dit cirkeltje ook te doorbreken. Ik blijf positief dat me dat ook wel gaat lukken met de tijd.
Verder weinig nieuws onder de zon. Heb een weekendje weg geboekt voor in september en er word met een vriendin nog gekeken voor een vakantie in oktober
Hoop dat we er een beetje in uit komen haha!
Helaas ook minder goed nieuws.
Het besef is gekomen dat je moet genieten van elke dag en ieder moment. Probeer echt negatieve gevoelens niet te veel de overhand te laten nemen. Dit besef is gekomen naar aanleiding van een goede vriendin die helaas ernstig ziek is geworden op jonge leeftijd.
Iedere dag gaan mijn gedachten en liefde uit naar haar. Ik wens haar absoluut niet te verliezen en ik heb al geregeld traantjes gelaten om dit verdrietige idee.
Het leven kan soms kort zijn, te kort, en je moet (zoals mijn moeder dat altijd zegt) zelf de slingers ophangen.
Weet dat negatieve gevoelens vaak maar tijdelijk zijn. Ga door dit moment heen, pak het zoals het komt of wanneer het te heftig word zoek afleiding, want je weet dat het gevoel maar tijdelijk is en weg trekt. Alleen dan kan je het overwinnen.
Dus dames. Een dikke knuffel voor jullie allemaal. Onthoud goed dat het leven te kort is!!!
Even een paar weken wat van toneel geweest hier. Heb het onwijs druk gehad de afgelopen weken.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niks heb bijgelezen vanaf de laatste keer dat ik geschreven heb!
Vergeef me hiervoor!
Hoop dat het allemaal een beetje gaat met iedereen
Met mij gaat het goed. Collega was op vakantie dus heb 2 agenda's gedraaid! Gelukkig is ze sinds deze week terug en heb ik deze week nog een tropenrooster!
Lekker wat dingen gepland met vriendinnen dus dat komt goed.
Ben in de tussentijd nog bezig met therapie natuurlijk. Het gaat de goede kant uit alleen op 1 gebied blijf ik in een cirkeltje hangen. Dit zal gewoon meer tijd en moeite kosten om dit cirkeltje ook te doorbreken. Ik blijf positief dat me dat ook wel gaat lukken met de tijd.
Verder weinig nieuws onder de zon. Heb een weekendje weg geboekt voor in september en er word met een vriendin nog gekeken voor een vakantie in oktober
Hoop dat we er een beetje in uit komen haha!
Helaas ook minder goed nieuws.
Het besef is gekomen dat je moet genieten van elke dag en ieder moment. Probeer echt negatieve gevoelens niet te veel de overhand te laten nemen. Dit besef is gekomen naar aanleiding van een goede vriendin die helaas ernstig ziek is geworden op jonge leeftijd.
Iedere dag gaan mijn gedachten en liefde uit naar haar. Ik wens haar absoluut niet te verliezen en ik heb al geregeld traantjes gelaten om dit verdrietige idee.
Het leven kan soms kort zijn, te kort, en je moet (zoals mijn moeder dat altijd zegt) zelf de slingers ophangen.
Weet dat negatieve gevoelens vaak maar tijdelijk zijn. Ga door dit moment heen, pak het zoals het komt of wanneer het te heftig word zoek afleiding, want je weet dat het gevoel maar tijdelijk is en weg trekt. Alleen dan kan je het overwinnen.
Dus dames. Een dikke knuffel voor jullie allemaal. Onthoud goed dat het leven te kort is!!!
donderdag 1 september 2016 00:19
Zandvogel: Haha voel me verre van superwoman, maar dank je voor de glimlach die je weet te laten verschijnen Het gevoel er niet klaar voor te zijn herken ik wel, ik moet zelf eerst nog 1 en ander verwerken en aan werken.
Een ander kan jou misschien gelukkig maken, maar als het enkel van die ander afhangt maak je jezelf te afhankelijk van die ander. Gaat makkelijk over je eigen grenzen heen om dat gevoel maar vast te houden. En dat is fout, dat geluk en zelfvertrouwen moet je op de eerste plaats in en met jezelf vinden.
Beterschap! De tijd voor griepjes komt er ook wel weer aan.
Aiksje: Dat besef na zulke verdrietige berichten hakt er wel in he, zet vaak 'kleine' problemen in een ander licht en doet je beseffen dat je moet proberen te genieten en de nadruk op het positieve te houden. Mooi woorden die je daar opschrijft, je moet inderdaad zelf de slingers ophangen. Voor mij wordt het ook tijd wat slingers op te hangen.
Sterkte met het verdriet rond je vriendin
Een ander kan jou misschien gelukkig maken, maar als het enkel van die ander afhangt maak je jezelf te afhankelijk van die ander. Gaat makkelijk over je eigen grenzen heen om dat gevoel maar vast te houden. En dat is fout, dat geluk en zelfvertrouwen moet je op de eerste plaats in en met jezelf vinden.
Beterschap! De tijd voor griepjes komt er ook wel weer aan.
Aiksje: Dat besef na zulke verdrietige berichten hakt er wel in he, zet vaak 'kleine' problemen in een ander licht en doet je beseffen dat je moet proberen te genieten en de nadruk op het positieve te houden. Mooi woorden die je daar opschrijft, je moet inderdaad zelf de slingers ophangen. Voor mij wordt het ook tijd wat slingers op te hangen.
Sterkte met het verdriet rond je vriendin
donderdag 1 september 2016 00:49
@amy: dank je voor je lieve woorden. Ja dat besef hakt er enorm in. Je gaat met andere ogen naar je "problemen" kijken, zoals je beschrijft. Het is verdrietig maar ook in deze situatie proberen we positief te denken. Ze is sterk en jong! Ze is een echte vechter en ik weet zeker dat ze dit kan verslaan.
Zoals ik al eerder beschreef heb ik niks bijgelezen dus weet even ook niet hoe het er bij jou voor staat. Probeer inderdaad slingers op te gaan hangen. Voor jezelf doelen te stellen die je wilt behalen en wat jou gelukkig maken. Stap voor stap en wikkel deze dus 1 voor 1 af! Doe niet alles tegelijk.
En probeer ook te genieten van de kleine dingen in het leven. Al is het maar het eten van een boterham of het zien van een koolmees.
Dikke knuffel amy. Blijf lekker van je af schrijven. Wellicht hebben we nog tips om.je uit je dip te sleuren.
Zoals ik al eerder beschreef heb ik niks bijgelezen dus weet even ook niet hoe het er bij jou voor staat. Probeer inderdaad slingers op te gaan hangen. Voor jezelf doelen te stellen die je wilt behalen en wat jou gelukkig maken. Stap voor stap en wikkel deze dus 1 voor 1 af! Doe niet alles tegelijk.
En probeer ook te genieten van de kleine dingen in het leven. Al is het maar het eten van een boterham of het zien van een koolmees.
Dikke knuffel amy. Blijf lekker van je af schrijven. Wellicht hebben we nog tips om.je uit je dip te sleuren.
donderdag 1 september 2016 10:35
""Dus vooral het besef dat je echt alleen bent en dat er ook even geen perspectief is op een relatie (dus eh ja een ontdekking ook dat ik wel een beetje verslaafd ben aan liefde... ). En ik geniet daar regelmatig ook van (en ik weet dat het ontzettend goed voor me is), maar vooral als ik me niet zo lekker voel kun je de neiging krijgen om je aan iemand vast te klampen en er is dan niet echt iemand om dat bij te doen.""
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
donderdag 1 september 2016 10:35
""Dus vooral het besef dat je echt alleen bent en dat er ook even geen perspectief is op een relatie (dus eh ja een ontdekking ook dat ik wel een beetje verslaafd ben aan liefde... ). En ik geniet daar regelmatig ook van (en ik weet dat het ontzettend goed voor me is), maar vooral als ik me niet zo lekker voel kun je de neiging krijgen om je aan iemand vast te klampen en er is dan niet echt iemand om dat bij te doen.""
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
donderdag 1 september 2016 10:38
donderdag 1 september 2016 11:39
quote:Zandvogel schreef op 01 september 2016 @ 10:35:
""Dus vooral het besef dat je echt alleen bent en dat er ook even geen perspectief is op een relatie - ik geniet daar regelmatig ook van (en ik weet dat het ontzettend goed voor me is), maar vooral als ik me niet zo lekker voel kun je de neiging krijgen om je aan iemand vast te klampen en er is dan niet echt iemand om dat bij te doen.""
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.Ik heb een stuk weggehaald uit de zin van Stanley, Zandvogel, denk dat ze dit bedoelde en niet dat het goed is om verslaafd te zijn aan liefde maar dat ze geniet van het alleen zijn.
""Dus vooral het besef dat je echt alleen bent en dat er ook even geen perspectief is op een relatie - ik geniet daar regelmatig ook van (en ik weet dat het ontzettend goed voor me is), maar vooral als ik me niet zo lekker voel kun je de neiging krijgen om je aan iemand vast te klampen en er is dan niet echt iemand om dat bij te doen.""
Stanley
Pas op, verslaafd aan liefde dat is niet grappig. Ik denk dat een beetje te lezen in jouw stukje. Of je weet nog niet precies wat het is, want je schrijft daarna dat je ervan geniet en dat het ontzettend goed voor je is? Sorry daar knipperen mijn ogen even van, ik ben inmiddels aardig bevrijd van m'n ongezonde afhankelijkheid van "liefde" en kan me even niet voorstellen bij wat je bedoeld met genieten van je afhankelijkheid van een ander.
Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik neem aan dat jij bedoelt dat je genoot van de liefde, wanneer het fijn en goed is en dat het dan goed voor je is?
Want verslaafd zijn aan liefde betekend dat jouw geluk afhankelijk is van de ander, dat je zonder hem niet gelukkig kunt zijn, je hebt dan een relatie nodig om je een beetje goed te kunnen voelen over jezelf.
En dat is nu juist het recept voor een ongezonde destructieve relatie, die no matter what uiteindelijk stuk zal lopen.Ik heb een stuk weggehaald uit de zin van Stanley, Zandvogel, denk dat ze dit bedoelde en niet dat het goed is om verslaafd te zijn aan liefde maar dat ze geniet van het alleen zijn.
donderdag 1 september 2016 11:42
quote:Zandvogel schreef op 01 september 2016 @ 10:38:
Aiksje
Elke dag is een kadootje, zeker weten!
Heel veel sterkte. Genieten van wat er nu is, is vooral belangrijk in een situatie als deze.
Klets, lach, huil en geniet samen zo lang het nog kan.Ook van mij veel sterkte Aiksje, ik weet helaas hoe het is om een vriendin te verliezen die nog te jong is om te gaan... Ze is deze maand al 1 jaar dood en sta er regelmatig nog bij stil. Dat idee van Nu genieten, Nu leven, en blij zijn met elke dag, elke grijze haar, ja, dat heb ik aan haar te danken. Helaas heb ik haar niets van dat al kunnen zeggen, ze werd echt in 1 klap uit het leven gerukt. Misschien juist daarom dat dat besef zo vreselijk sterk (en hard) is. Het kan zomaar over zijn.
Aiksje
Elke dag is een kadootje, zeker weten!
Heel veel sterkte. Genieten van wat er nu is, is vooral belangrijk in een situatie als deze.
Klets, lach, huil en geniet samen zo lang het nog kan.Ook van mij veel sterkte Aiksje, ik weet helaas hoe het is om een vriendin te verliezen die nog te jong is om te gaan... Ze is deze maand al 1 jaar dood en sta er regelmatig nog bij stil. Dat idee van Nu genieten, Nu leven, en blij zijn met elke dag, elke grijze haar, ja, dat heb ik aan haar te danken. Helaas heb ik haar niets van dat al kunnen zeggen, ze werd echt in 1 klap uit het leven gerukt. Misschien juist daarom dat dat besef zo vreselijk sterk (en hard) is. Het kan zomaar over zijn.
donderdag 1 september 2016 11:53
Haha nee ik geniet er niet van om verslaafd te zijn aan liefde! Ik geniet van het alleen zijn inderdaad. Al vind ik het wel heel fijn om te merken dat ik het onderscheid best goed kan maken. Ik heb nog steeds veel contact met de persoon waar ik verliefd op ben en ik merk heel goed wanneer ik contact maak uit 'liefde' (zeg maar uit je onderbuik omdat je blij wordt van praten met die persoon) of uit angst, omdat ik me alleen voel of bevestiging zoek en me aan iemand wil vastklampen. In het laatste geval stuur ik dus geen berichtje, hoe moeilijk dat soms ook is. Maar goed dat je het nog eens benadrukt zandvogel, want het bevestigt voor mij maar weer eens dat ik nog helemaal niet toe ben aan een nieuwe relatie (en het ook niet wil), omdat ik dan zeker weten weer in die oude patronen terugval. Daarom ook helemaal niet erg dat hij ver weg zit... Wel interessant ook, want ik zou mezelf helemaal geen aanhankelijk of afhankelijk persoon noemen, maar blijkbaar speelt het hebben van een relatie toch een bepaalde rol voor mij die ik eigenlijk niet wil dat het speelt.
Aiksje, wat heftig voor je! Heel veel sterkte! En een goede boodschap die je deelt!
Aiksje, wat heftig voor je! Heel veel sterkte! En een goede boodschap die je deelt!
donderdag 1 september 2016 12:01
En wat ik me nu ook bedenk nu ik dit zeg: door (te proberen) alleen gelukkig te zijn ben je met iets bezig waar veel mensen helemaal niet aan durven te beginnen of vermijden en ben je dingen aan het leren die ontzettend waardevol zijn. Dus misschien ook een goede realisatie als je het even niet meer ziet: je leert hier zo ontzettend veel van en bent iets moeilijks aan het doen waar je trots op kan zijn!
donderdag 1 september 2016 17:17
Marthe, dat is zeker een lastige.. Maar ook zeker haalbaar, bereikbaar, voor iedereen!
Ken je Byron Katie?
Ik moest gelijk aan Katie denken, als ik lees wat jij schrijft.
"Ik vind mezelf namenlijk totaal niet leuk en mooi.."
Byron Katie zou je gelijk vragen; is dat echt waar?
En nadat je daar antwoord op hebt gegeven (je mag trouwens alleen met ja of nee antwoorden, dus geen verhaal ervan maken..ja, maar...en...) vraagt ze je het volgende:
Kun je 100% zeker weten dat je jezelf echt totaal niet leuk en mooi vind?
The Work is echt wonderlijk, zoek het eens op aub (youtube bijv)
Natuurlijk ben jij ook leuk én mooi, je ziet het nu alleen even niet.
Je wilt het niet zien, of je durft het niet te zien, je kunt het nog niet zien, maar ondertussen ben je nog steeds leuk en mooi!
Ken je Byron Katie?
Ik moest gelijk aan Katie denken, als ik lees wat jij schrijft.
"Ik vind mezelf namenlijk totaal niet leuk en mooi.."
Byron Katie zou je gelijk vragen; is dat echt waar?
En nadat je daar antwoord op hebt gegeven (je mag trouwens alleen met ja of nee antwoorden, dus geen verhaal ervan maken..ja, maar...en...) vraagt ze je het volgende:
Kun je 100% zeker weten dat je jezelf echt totaal niet leuk en mooi vind?
The Work is echt wonderlijk, zoek het eens op aub (youtube bijv)
Natuurlijk ben jij ook leuk én mooi, je ziet het nu alleen even niet.
Je wilt het niet zien, of je durft het niet te zien, je kunt het nog niet zien, maar ondertussen ben je nog steeds leuk en mooi!
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
donderdag 1 september 2016 19:27
Dames (Marthe ook welkom!), ik kom wel ff kijken, maar in beslaggenomen door eigen akkefietjes.
Oa gisteren met dierenarts besloten dat we hondje laten inslapen (volgende week) en dat valt me toch enorrum zwaar.
(vandaar ook dat er vandaag niks uit mijn handen komt behalve "terugval" in schrijven (als strategie/afleiding van dat verdrietige te voelen de hele tijd (wat toch niet lukt en vlak onder de oppervlakte de hele tijd meespeelt en bewust van ben en tegenaan te hikken, terwijl ik beter ff andere dingen kan gaan doen).
Vanochtend met dochter gebeld en zij en zoon vinden het ook moeilijk, zeker nu je er zelf steeds zo bewust van bent en naar haar kijkt, terwijl zij in hele dagen in haar volle onschuld ergens "ver weg" in haar eigen onbewuste "zen"dromenland verkeert, en willen ook nog tijd doorbrengen en er ook bij zijn als het ff kan.
Ik zie als ik in de buurt ben (en dat is bijna 24/7 inmiddels) steeds hoofdzakelijk het lieve en rustige en dan denk ik "het valt toch wel mee eigenlijk?" (behalve als ik me verplaats, richting douche, ergens aanstalten toe maak, de boodschappen ga doen, de deur uit moet/ga, haar mee in de auto neem, enz, dan is het zwaan-kleef-aan, mij zoeken of op mij wachten, in de wakkere momenten (die onvoorspelbaar worden en dan weer heel veel stress en paniek opleveren, ook thuis in vertrouwde omgeving, en ik haar ook steeds vaker de weg zie kwijt zijn, ook dus als ik er wel ben, zomaar ergens heen lopen om dan "vergeten" te zijn wat ze daar ook alweer ging doen.
En de onzekerheid bij het uitlaten, ook op het vertrouwde stuk, steeds stilstaan en achterom kijken, tegen uitstekende takken aanlopen als ik haar niet tijdig wegtrek bij een heg of paaltje en ga zo maar door.
Ik moet er niet aan denken en toch de hele tijd aan denken, voel me een beul dat ik dit vonnis in gang heb gezet, dit moet beoordelen terwijl zij geen inspraak heeft, en dan weer dat het goed is zo, genoeg geweest, dat meer tijd voor haar ook niets toevoegt, dat alles haar maar overkomt vanuit het niks, schrikt van zomaar een aai of aanraking, niks ziet en hoort aankomen, alles is een verrassing en dat is voor haar soms iets leuks en vaak iets engs.
Al toen ik gisteren binnenliep bij de dierenarts al huilen nog voor de woorden uitgesproken waren (zonder hond erbij, want dat wil ik niet bespreken in haar bijzin) en nu weer terwijl ik dit opschrijf kan ik die tranen niet eens binnenhouden, natuurlijk is het altijd nog af te zeggen maar ergens ook onomkeerbaar voor mij, nu de beslissing is gemaakt en alleen nog afhangt van wanneer dan.
Al zou ik een half jaar of langer wachten dan zou ik er zo naar blijven kijken als nu de laatste weken, elke dag opnieuw, zo bewust van wat ze nog wél kan en steeds meer niet meer gaat en zal gaan en ook niet meer beter, alleen maar slechter zal gaan.
Dat is nu al zo: elk fijn moment probeer je in je hoofd te griffen, vreselijk: misschien laatste keer dit, laatste keer dat, mee naar terras of de camping, of wil ze alleen nog thuis zijn omdat alles buiten comfortzone (begrijpelijk) alleen maar stress betekent en heel soms opeens nog toevallig bijkomend iets interessants oplevert (ander weggetje lopen, ineens heel andere geursporen die -even- nieuwsgierigheid wekken).
Kon ik maar in haar hoofd kijken: juist wel of niet ogen schoonmaken (waar ze een hekel aan heeft), het bouwstof van haar af wassen, extra verwennen met koekies (en extra aandacht in de vorm van uitlaten/aaien) of juist rustig laten slapen de hele dag?
Is voor haar "er zijn" en "geliefd zijn" misschien goed genoeg om nog een tijdje te willen blijven en de stress en onzekerheid voor lief te nemen?
Of maakt het haar gewoon niks uit, een week of maand korter of langer, omdat ze zich daar niet bewust van is (en we niet moeten projecteren op haar wat wij als mensen denken en voelen?).
Ik kom tot niks vandaag, ook niet met dit mooie weer, zo maar een extra wandeling maken dan, buitenzijn dat vinden we allebei fijn, ipv de muren schuren en het laatste puin ruimen wat er nog ligt (weggebroken deurposten en dorpels enzo) wat ik eerst van plan was.
Het gaat nu alweer, het zijn "maar" vlagen, en dat waar je juist dringend niét aan wilt denken, dringt zich dan vanzelf op, he.
Even aan toegeven lucht op!
De zon schijnt hier, ik hoop dat jullie daar ook nog even van genieten voor het donker is, dat ga ik iig nog ff doen!
Fijne avond allemaal!
Oa gisteren met dierenarts besloten dat we hondje laten inslapen (volgende week) en dat valt me toch enorrum zwaar.
(vandaar ook dat er vandaag niks uit mijn handen komt behalve "terugval" in schrijven (als strategie/afleiding van dat verdrietige te voelen de hele tijd (wat toch niet lukt en vlak onder de oppervlakte de hele tijd meespeelt en bewust van ben en tegenaan te hikken, terwijl ik beter ff andere dingen kan gaan doen).
Vanochtend met dochter gebeld en zij en zoon vinden het ook moeilijk, zeker nu je er zelf steeds zo bewust van bent en naar haar kijkt, terwijl zij in hele dagen in haar volle onschuld ergens "ver weg" in haar eigen onbewuste "zen"dromenland verkeert, en willen ook nog tijd doorbrengen en er ook bij zijn als het ff kan.
Ik zie als ik in de buurt ben (en dat is bijna 24/7 inmiddels) steeds hoofdzakelijk het lieve en rustige en dan denk ik "het valt toch wel mee eigenlijk?" (behalve als ik me verplaats, richting douche, ergens aanstalten toe maak, de boodschappen ga doen, de deur uit moet/ga, haar mee in de auto neem, enz, dan is het zwaan-kleef-aan, mij zoeken of op mij wachten, in de wakkere momenten (die onvoorspelbaar worden en dan weer heel veel stress en paniek opleveren, ook thuis in vertrouwde omgeving, en ik haar ook steeds vaker de weg zie kwijt zijn, ook dus als ik er wel ben, zomaar ergens heen lopen om dan "vergeten" te zijn wat ze daar ook alweer ging doen.
En de onzekerheid bij het uitlaten, ook op het vertrouwde stuk, steeds stilstaan en achterom kijken, tegen uitstekende takken aanlopen als ik haar niet tijdig wegtrek bij een heg of paaltje en ga zo maar door.
Ik moet er niet aan denken en toch de hele tijd aan denken, voel me een beul dat ik dit vonnis in gang heb gezet, dit moet beoordelen terwijl zij geen inspraak heeft, en dan weer dat het goed is zo, genoeg geweest, dat meer tijd voor haar ook niets toevoegt, dat alles haar maar overkomt vanuit het niks, schrikt van zomaar een aai of aanraking, niks ziet en hoort aankomen, alles is een verrassing en dat is voor haar soms iets leuks en vaak iets engs.
Al toen ik gisteren binnenliep bij de dierenarts al huilen nog voor de woorden uitgesproken waren (zonder hond erbij, want dat wil ik niet bespreken in haar bijzin) en nu weer terwijl ik dit opschrijf kan ik die tranen niet eens binnenhouden, natuurlijk is het altijd nog af te zeggen maar ergens ook onomkeerbaar voor mij, nu de beslissing is gemaakt en alleen nog afhangt van wanneer dan.
Al zou ik een half jaar of langer wachten dan zou ik er zo naar blijven kijken als nu de laatste weken, elke dag opnieuw, zo bewust van wat ze nog wél kan en steeds meer niet meer gaat en zal gaan en ook niet meer beter, alleen maar slechter zal gaan.
Dat is nu al zo: elk fijn moment probeer je in je hoofd te griffen, vreselijk: misschien laatste keer dit, laatste keer dat, mee naar terras of de camping, of wil ze alleen nog thuis zijn omdat alles buiten comfortzone (begrijpelijk) alleen maar stress betekent en heel soms opeens nog toevallig bijkomend iets interessants oplevert (ander weggetje lopen, ineens heel andere geursporen die -even- nieuwsgierigheid wekken).
Kon ik maar in haar hoofd kijken: juist wel of niet ogen schoonmaken (waar ze een hekel aan heeft), het bouwstof van haar af wassen, extra verwennen met koekies (en extra aandacht in de vorm van uitlaten/aaien) of juist rustig laten slapen de hele dag?
Is voor haar "er zijn" en "geliefd zijn" misschien goed genoeg om nog een tijdje te willen blijven en de stress en onzekerheid voor lief te nemen?
Of maakt het haar gewoon niks uit, een week of maand korter of langer, omdat ze zich daar niet bewust van is (en we niet moeten projecteren op haar wat wij als mensen denken en voelen?).
Ik kom tot niks vandaag, ook niet met dit mooie weer, zo maar een extra wandeling maken dan, buitenzijn dat vinden we allebei fijn, ipv de muren schuren en het laatste puin ruimen wat er nog ligt (weggebroken deurposten en dorpels enzo) wat ik eerst van plan was.
Het gaat nu alweer, het zijn "maar" vlagen, en dat waar je juist dringend niét aan wilt denken, dringt zich dan vanzelf op, he.
Even aan toegeven lucht op!
De zon schijnt hier, ik hoop dat jullie daar ook nog even van genieten voor het donker is, dat ga ik iig nog ff doen!
Fijne avond allemaal!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 1 september 2016 20:48
En om even te relativeren: het slechte nieuws over Aiksjes vriendin, zij is ook geen onbekende van mij en ik kan dat niet bevatten en niet begrijpen.
Het blijft zo oneerlijk en onwerkelijk, veel te jong voor dit soort ellende, dus lieverds, wat Aiksje ook al zegt: niet teveel piekeren, ga de wijde wereld in als dat kan en pak de gelegenheid aan in alles wat en iedereen wie bijdraagt aan je gelukkig en zinnig voelen.
Verdriet hoort erbij, bij leven en ook bij voluit leven, bij houden van jezelf en van anderen, van mensen en dieren, sluit dat bij voorbaat niet af of uit (of alsmaar uitstellen tot "later" als je niet weet of later wel komt, en alleen maar om de reden dát het ooit een keer voorbij gaat.
Hoe kort of lang ook, het gaat er imo in het leven om dat je jezelf én anderen hébt liefgehad in je leven en je je geliefd voelt (of hebt gevoeld), je mag elke kans daartoe aannemen en hopelijk als je ooit terugkijkt altijd weer opnieuw in staat bent gebleken om je eigen liefdesvermogens in te kunnen zetten, om (zoveel mogelijk) vanuit liefde en vertrouwen naar jezelf en de wereld om je heen te kijken, te handelen en zin/betekenis te geven.
Aiks: veel sterkte jij in deze voor jou heftige tijden, want ook aan de "zijlijn" leef je niet alleen, maar lijd je ook mee met degenen om wie je geeft
Het blijft zo oneerlijk en onwerkelijk, veel te jong voor dit soort ellende, dus lieverds, wat Aiksje ook al zegt: niet teveel piekeren, ga de wijde wereld in als dat kan en pak de gelegenheid aan in alles wat en iedereen wie bijdraagt aan je gelukkig en zinnig voelen.
Verdriet hoort erbij, bij leven en ook bij voluit leven, bij houden van jezelf en van anderen, van mensen en dieren, sluit dat bij voorbaat niet af of uit (of alsmaar uitstellen tot "later" als je niet weet of later wel komt, en alleen maar om de reden dát het ooit een keer voorbij gaat.
Hoe kort of lang ook, het gaat er imo in het leven om dat je jezelf én anderen hébt liefgehad in je leven en je je geliefd voelt (of hebt gevoeld), je mag elke kans daartoe aannemen en hopelijk als je ooit terugkijkt altijd weer opnieuw in staat bent gebleken om je eigen liefdesvermogens in te kunnen zetten, om (zoveel mogelijk) vanuit liefde en vertrouwen naar jezelf en de wereld om je heen te kijken, te handelen en zin/betekenis te geven.
Aiks: veel sterkte jij in deze voor jou heftige tijden, want ook aan de "zijlijn" leef je niet alleen, maar lijd je ook mee met degenen om wie je geeft
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 1 september 2016 20:57
Lieve Suzy, wat ontzettend verdrietig, kan me voorstellen dat er niks uit je handen komt, en dan afvragend doe je hier idd goed aan? Jij kent de situatie beter dan wij, wij kunnen ons alleen op afstand iets voorstellen. Ik denk dat jezelf het beste antwoord weet of dit goed is, of dat je het ook nog even aan kunt zien. Vakantieseizoen is nu bijna voorbij, misschien kun je iets meer thuisblijven bij hond? Nogmaals als het echt niet gaat, jij geen stap zonder haar kan zetten dan is het ook zwaar. Het breekt mijn hart dit te lezen. Je bent een goed mens, heel veel sterkte.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
donderdag 1 september 2016 21:12
All, ik was de laatste week zo intens verdrietig dat ik op de bank of op bed ben gaan liggen om me ook flink eraan over te geven. De beste dagen waren dat ik door werk goed was afgeleid. Sprak vandaag nog met een goede kennis van mij die ons zo n leuk stel vond, ook had gezien hoe liefdevol hij altijd naar me was. Zij was nogal verbaasd maar had lieve woorden voor me.
Vindt het vooral weekends zo leeg, ook al zoek ik wel wat opvulling, ik mis de dingen die we deden.
Ik weet dat we spreken over alleen zijn en gelukkig met jezelf, maar ik heb toch liever de relatie die ik had. Het is weer weg, en voor nu hoop ik de tijd zo goed mogelijk door te komen. Ik weet ook niet of het nog voor me is weggelegd maar daar hou ik me niet zo mee bezig.
@ Aiksje, ik ken die ziekte, in mijn familie heeft mijn nicht het ook, en je ziet idd hoe snel eea kan veranderen. Toch voel ik mijn eigen verdriet en gemis, hoe blij ik ook ben dat ik die ziekte niet heb.
Vindt het vooral weekends zo leeg, ook al zoek ik wel wat opvulling, ik mis de dingen die we deden.
Ik weet dat we spreken over alleen zijn en gelukkig met jezelf, maar ik heb toch liever de relatie die ik had. Het is weer weg, en voor nu hoop ik de tijd zo goed mogelijk door te komen. Ik weet ook niet of het nog voor me is weggelegd maar daar hou ik me niet zo mee bezig.
@ Aiksje, ik ken die ziekte, in mijn familie heeft mijn nicht het ook, en je ziet idd hoe snel eea kan veranderen. Toch voel ik mijn eigen verdriet en gemis, hoe blij ik ook ben dat ik die ziekte niet heb.
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
vrijdag 2 september 2016 15:27
Nicci, ik ben al een tijdje vrijwel 24/7 thuis, of neem waar het maar kan de hond mee met mij.
Anderen (ook sommige vrienden) hebben daar geen idee van, want zolang ik erbij ben en nergens heen hoef is ze idd de állerliefste en makkelijkste hond die je maar kunt hebben, maar ik maak ook de rest van de tijd mee, zie elke verandering, mijn leven stáát de laatste tijd al ongeveer 24 uur per dag in het teken van de hond, bij alles wat ik doe of laat houd ik rekening met haar, en neem maar van me aan dat ik degene ben die het meest van haar houdt en door en door ken, en zelfs mij soms pas eea gaat opvallen omdat ik er nu extra op let.
Wat bizar snel verergert opeens, volgens dierenarts allemaal signalen van dementie zijn, die ik daar eerder niet aan weet, maar gisteravond laat overduidelijk zelf het bewijs van gezien heb: volslagen in de war, gedesorienteerd in eigen huis en vaste wandelrondje, geen idee waar ze was, zelfs de "vaste" obstakels niet zag, de trap ineens niet meer "kent"/snapt of niet op durft (tot gisteravond geen probleem) en in woonkamer en keuken ook geen idee had, liep te "zoeken" (geen idee waarnaar?!) en daar komt elke dag iets nieuws bij.
Eerder op de avond: wat bedoeld was als ff lekker naar buiten, werd een moeizame wandeling verder weg, en toch wel een haar bekende route, waar ze angstvallig op elke straathoek blijft staan of midden op de weg gaat zitten, "rondkijkend" of achterom"kijkend", het opstandige verzet als ik haar dan strak leid en kort houd, omdat ze gewoon van de stoep struikelt of uitstekende takken van een heg of paaltje/regenpijp niet ziet (óf rakelings erlangs óf tegenaan botst).
Tot voor kort dacht ik zelf ook dat het allemaal wel meeviel, het is niet van de ene op de andere dag gegaan, he, en wat eerst nog incidenten leken ben ik al haast normaal gaan vinden en aan gewend geraakt (zoals plassen en poepen in huis/hutje, ook als ze even daarvoor nog is uitgelaten) dat eea chronisch is geworden en het onvoorspelbare ervan: ene keer gaat het beter dan de andere keer.
Gisteravond heeft mij gesterkt in deze beslissing, dat het zo niet langer gaat (en natuurlijk kan ik dat zelf idd best nog wat langer volhouden en heb ik er met alle liefde voor over ook, ik ben iha een kei in kijken naar wat nog wél goed gaat en zo lang mogelijk wil (be)houden, afscheid nemen liefst zo lang mogelijk wil uitstellen van iets/iemand dierbaars (liever nu niet en over een maand/ paar maanden ook niet) maar dan wordt het alleen maar rekken en wat is dan wel "erg genoeg" (voor het beestje zelf, he)?
Voor mij is het nu wel doorslaggevend dat ik nu met eigen ogen heb gezien dat zelfs in eigen huis én met mij erbij plots (als een soort "aanval") ineens al het vertrouwde gedurende langere tijd volslagen vreemd voor haar is, helemaal in de war en nu kan ik me (pas) voorstellen hoe dat dan moet zijn als ik er dan niét bij ben en ze in zo'n staat is (niks en niemand lijkt te herkennen, niet meer weet wie ze is en wat ze daar doet, echt het spoor bijster).
Dit bevestigt eea voor mij, waar ik na dat gesprek vd week nog twijfelde (juist ook aan hoe zuiver die keuze om haar is, en niet om mij, want waar dierenarts tijdje terug over dementie en levenskwaliteit sprak dacht ik dat ze dat alleen zei om het voor mij makkelijker te maken) en of we het nou niet erger zaten te máken dan het is (als het dan weer ff goed leek te gaan).
Gek genoeg was het daarvóór ook al zo (na oogonderzoek), dat ze vroeg of hond niet overal tegenaan liep? Nee, zei ik toen, om vervolgens in de week die daarop volgde opeens dus wel te zien gebeuren en steeds vaker.
Alsof je het afroept als je het benoemt (of je let er dan extra op?)
(nu ik schrijf zie ik haar bijv (na het drinken) onder de tafel teruglopen (want kat ligt in de mand ernaast in de weg) en als in een soort doolhof (van stoelpoten) de uitweg zoeken (wat gelukt is) en dan depri (of moe daarvan?) op de grond ernaast gaat liggen, niet eens in mand of op de bank wil.
Als je steeds bezig bent zoals afgelopen weken met verbouwen/puin ruimen, schoonmaken, koken, materialen halen, enz valt dat minder op en zie je ook niet wat een verdieping erboven gebeurt.
Anyway, ongeacht de "bevestiging" van buitenaf van dierenarts, de kinderen en ex, mijn zus enz enz was ik er zelf ook niet van overtuigd, Nicci, als (eigen)belanghebbende ook nog, dat dit het moment zou zijn dat het niet langer kon (of dat ze zelf "genoeg" eronder leed/lijdt om zo'n besluit te rechtvaardigen).
Klinkt misschien (weer eens) raar en zweverig, maar in dit soort zaken vraag ik "het universum" altijd om raad/bevestiging of dit een goede beslissing is en voila, dan gebeurt dat gisteren.
Dit sterkt mij in dat ik er goed aan doe.
Voor haar.
Nu ben ik er "zeker" van en voel ik me weliswaar nog steeds bedroefd, maar niet (zo) bezwaard meer.
Anderen (ook sommige vrienden) hebben daar geen idee van, want zolang ik erbij ben en nergens heen hoef is ze idd de állerliefste en makkelijkste hond die je maar kunt hebben, maar ik maak ook de rest van de tijd mee, zie elke verandering, mijn leven stáát de laatste tijd al ongeveer 24 uur per dag in het teken van de hond, bij alles wat ik doe of laat houd ik rekening met haar, en neem maar van me aan dat ik degene ben die het meest van haar houdt en door en door ken, en zelfs mij soms pas eea gaat opvallen omdat ik er nu extra op let.
Wat bizar snel verergert opeens, volgens dierenarts allemaal signalen van dementie zijn, die ik daar eerder niet aan weet, maar gisteravond laat overduidelijk zelf het bewijs van gezien heb: volslagen in de war, gedesorienteerd in eigen huis en vaste wandelrondje, geen idee waar ze was, zelfs de "vaste" obstakels niet zag, de trap ineens niet meer "kent"/snapt of niet op durft (tot gisteravond geen probleem) en in woonkamer en keuken ook geen idee had, liep te "zoeken" (geen idee waarnaar?!) en daar komt elke dag iets nieuws bij.
Eerder op de avond: wat bedoeld was als ff lekker naar buiten, werd een moeizame wandeling verder weg, en toch wel een haar bekende route, waar ze angstvallig op elke straathoek blijft staan of midden op de weg gaat zitten, "rondkijkend" of achterom"kijkend", het opstandige verzet als ik haar dan strak leid en kort houd, omdat ze gewoon van de stoep struikelt of uitstekende takken van een heg of paaltje/regenpijp niet ziet (óf rakelings erlangs óf tegenaan botst).
Tot voor kort dacht ik zelf ook dat het allemaal wel meeviel, het is niet van de ene op de andere dag gegaan, he, en wat eerst nog incidenten leken ben ik al haast normaal gaan vinden en aan gewend geraakt (zoals plassen en poepen in huis/hutje, ook als ze even daarvoor nog is uitgelaten) dat eea chronisch is geworden en het onvoorspelbare ervan: ene keer gaat het beter dan de andere keer.
Gisteravond heeft mij gesterkt in deze beslissing, dat het zo niet langer gaat (en natuurlijk kan ik dat zelf idd best nog wat langer volhouden en heb ik er met alle liefde voor over ook, ik ben iha een kei in kijken naar wat nog wél goed gaat en zo lang mogelijk wil (be)houden, afscheid nemen liefst zo lang mogelijk wil uitstellen van iets/iemand dierbaars (liever nu niet en over een maand/ paar maanden ook niet) maar dan wordt het alleen maar rekken en wat is dan wel "erg genoeg" (voor het beestje zelf, he)?
Voor mij is het nu wel doorslaggevend dat ik nu met eigen ogen heb gezien dat zelfs in eigen huis én met mij erbij plots (als een soort "aanval") ineens al het vertrouwde gedurende langere tijd volslagen vreemd voor haar is, helemaal in de war en nu kan ik me (pas) voorstellen hoe dat dan moet zijn als ik er dan niét bij ben en ze in zo'n staat is (niks en niemand lijkt te herkennen, niet meer weet wie ze is en wat ze daar doet, echt het spoor bijster).
Dit bevestigt eea voor mij, waar ik na dat gesprek vd week nog twijfelde (juist ook aan hoe zuiver die keuze om haar is, en niet om mij, want waar dierenarts tijdje terug over dementie en levenskwaliteit sprak dacht ik dat ze dat alleen zei om het voor mij makkelijker te maken) en of we het nou niet erger zaten te máken dan het is (als het dan weer ff goed leek te gaan).
Gek genoeg was het daarvóór ook al zo (na oogonderzoek), dat ze vroeg of hond niet overal tegenaan liep? Nee, zei ik toen, om vervolgens in de week die daarop volgde opeens dus wel te zien gebeuren en steeds vaker.
Alsof je het afroept als je het benoemt (of je let er dan extra op?)
(nu ik schrijf zie ik haar bijv (na het drinken) onder de tafel teruglopen (want kat ligt in de mand ernaast in de weg) en als in een soort doolhof (van stoelpoten) de uitweg zoeken (wat gelukt is) en dan depri (of moe daarvan?) op de grond ernaast gaat liggen, niet eens in mand of op de bank wil.
Als je steeds bezig bent zoals afgelopen weken met verbouwen/puin ruimen, schoonmaken, koken, materialen halen, enz valt dat minder op en zie je ook niet wat een verdieping erboven gebeurt.
Anyway, ongeacht de "bevestiging" van buitenaf van dierenarts, de kinderen en ex, mijn zus enz enz was ik er zelf ook niet van overtuigd, Nicci, als (eigen)belanghebbende ook nog, dat dit het moment zou zijn dat het niet langer kon (of dat ze zelf "genoeg" eronder leed/lijdt om zo'n besluit te rechtvaardigen).
Klinkt misschien (weer eens) raar en zweverig, maar in dit soort zaken vraag ik "het universum" altijd om raad/bevestiging of dit een goede beslissing is en voila, dan gebeurt dat gisteren.
Dit sterkt mij in dat ik er goed aan doe.
Voor haar.
Nu ben ik er "zeker" van en voel ik me weliswaar nog steeds bedroefd, maar niet (zo) bezwaard meer.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 2 september 2016 15:40
quote:niccifrench schreef op 01 september 2016 @ 21:12:
All, ik was de laatste week zo intens verdrietig dat ik op de bank of op bed ben gaan liggen om me ook flink eraan over te geven. De beste dagen waren dat ik door werk goed was afgeleid. Sprak vandaag nog met een goede kennis van mij die ons zo n leuk stel vond, ook had gezien hoe liefdevol hij altijd naar me was. Zij was nogal verbaasd maar had lieve woorden voor me.
Vindt het vooral weekends zo leeg, ook al zoek ik wel wat opvulling, ik mis de dingen die we deden.
Ik weet dat we spreken over alleen zijn en gelukkig met jezelf, maar ik heb toch liever de relatie die ik had. Het is weer weg, en voor nu hoop ik de tijd zo goed mogelijk door te komen. Ik weet ook niet of het nog voor me is weggelegd maar daar hou ik me niet zo mee bezig.
@ Aiksje, ik ken die ziekte, in mijn familie heeft mijn nicht het ook, en je ziet idd hoe snel eea kan veranderen. Toch voel ik mijn eigen verdriet en gemis, hoe blij ik ook ben dat ik die ziekte niet heb.
Nicci, ik vind het lastig om te lezen dat jij zoveel verdriet hebt, ik vind het alleen maar logisch, het is nogal wat, er is zoveel liefde wél tussen jullie en zoveel wat wél paste, blijf het onbegrijpelijk vinden ergens (en jij ook, denk ik, en anderen om jullie heen ook), die onmacht komt er nog eens bij en dat terwijl je weet dat het aan alle kanten wederzijds is en hij het net zo moeilijk heeft, pfff.
Natuurlijk kun je leed niet vergelijken en wordt jouw pijn niks minder in vergelijking met wat een ander te doorstaan heeft!
Er zijn haast altijd wel ergere dingen te bedenken of die elders gebeuren, dat laat je eigen verdriet en tegenslagen niet verdwijnen en dat is waar jij mee te stellen hebt, en ik met het mijne, dat is onvergelijkbaar idd en allemaal even terecht en belangrijk!
Dat kun je ook alleen maar zelf doorstaan, aan toegeven en voelen wat je voelt, om hopelijk ook weer op enig moment wat lichtpuntjes te zien die eea ook weer de moeite waard maken en weer zin krijgt in eea, maar voor nu kan ik me voorstellen dat je er wel ff klaar mee bent en genoegen moet nemen met "overleven" ipv voluit leven.
Ook dat komt weer, houd je daar maar aan vast!
All, ik was de laatste week zo intens verdrietig dat ik op de bank of op bed ben gaan liggen om me ook flink eraan over te geven. De beste dagen waren dat ik door werk goed was afgeleid. Sprak vandaag nog met een goede kennis van mij die ons zo n leuk stel vond, ook had gezien hoe liefdevol hij altijd naar me was. Zij was nogal verbaasd maar had lieve woorden voor me.
Vindt het vooral weekends zo leeg, ook al zoek ik wel wat opvulling, ik mis de dingen die we deden.
Ik weet dat we spreken over alleen zijn en gelukkig met jezelf, maar ik heb toch liever de relatie die ik had. Het is weer weg, en voor nu hoop ik de tijd zo goed mogelijk door te komen. Ik weet ook niet of het nog voor me is weggelegd maar daar hou ik me niet zo mee bezig.
@ Aiksje, ik ken die ziekte, in mijn familie heeft mijn nicht het ook, en je ziet idd hoe snel eea kan veranderen. Toch voel ik mijn eigen verdriet en gemis, hoe blij ik ook ben dat ik die ziekte niet heb.
Nicci, ik vind het lastig om te lezen dat jij zoveel verdriet hebt, ik vind het alleen maar logisch, het is nogal wat, er is zoveel liefde wél tussen jullie en zoveel wat wél paste, blijf het onbegrijpelijk vinden ergens (en jij ook, denk ik, en anderen om jullie heen ook), die onmacht komt er nog eens bij en dat terwijl je weet dat het aan alle kanten wederzijds is en hij het net zo moeilijk heeft, pfff.
Natuurlijk kun je leed niet vergelijken en wordt jouw pijn niks minder in vergelijking met wat een ander te doorstaan heeft!
Er zijn haast altijd wel ergere dingen te bedenken of die elders gebeuren, dat laat je eigen verdriet en tegenslagen niet verdwijnen en dat is waar jij mee te stellen hebt, en ik met het mijne, dat is onvergelijkbaar idd en allemaal even terecht en belangrijk!
Dat kun je ook alleen maar zelf doorstaan, aan toegeven en voelen wat je voelt, om hopelijk ook weer op enig moment wat lichtpuntjes te zien die eea ook weer de moeite waard maken en weer zin krijgt in eea, maar voor nu kan ik me voorstellen dat je er wel ff klaar mee bent en genoegen moet nemen met "overleven" ipv voluit leven.
Ook dat komt weer, houd je daar maar aan vast!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 2 september 2016 18:22
quote:marthe1991 schreef op 01 september 2016 @ 15:52:
Bedankt voor de lieve reacties. Ik besef dat ik eerst gelukkig moet zijn met mezelf. En dat is best een lastige. Ik vind mezelf namelijk totaal niet leuk en mooi. Ik hoop dat ik ooit gelukkig zal kunnen zijn.Mathe: ik ben ervan overtuigd dat dit niet alleen zo is als je geen partner hebt daarvoor, maar dat dit altíjd de eigen uitdaging is, als je begrijpt wat ik bedoel.
Mensen maken het zichzelf soort van makkelijk(er) als ze (denken dat ze een relatie hebben, om eea over te kunnen laten aan de geliefde om dat geluksgevoel op te roepen (over en weer, bij elkaar.. en zolang die partner dat oproept).
Het valt me op dat mensen hier pas achter komen (incl ikzelf destijds hoor!) als de relatie verbroken is en dan voor een verrassing staan: nu is het opeens mijn eigen verantwoordelijkheid, nu moet ik het (opeens) zelf zien te doen, en (dan pas) de opgave voor zich zien (en als zware opgave ervaren) die er imo altijd al was/lag: met en zonder partner je eigen capaciteiten zoveel mogelijk benutten of ontwikkelen, het leven zingeven enz.
Omdat je samen in een huis woont en/of eea deelt is het gewoon niet zo dat het daarbij blijft en je dan gelukkig bent, omdat je elkáár hebt en dat het doel lijkt te zijn/blijven om het voor elkaar leuk te maken en te houden en dat is dan geslaagd, omdat deze Ene jou liefheeft en jij hem, misschien leuk werk en dito vriendschappen & familierelaties en dat is dan de definitie van gelukkig zijn of een geslaagd leven leiden.
Misschien is wat mensen aanzien voor gelukkig zijn of wat gelukkig maakt (hoort te maken volgens de heersende opinie) eigenlijk maar een "kale" of beperkte visie, waar iedereen (zonder relatie) zich op richt en degenen mét relatie (en/of gezin) zich op richten om liefst vooral zo te (be)houden en te hopen dat vervelende ellende ver van hun vandaan blijft.
Ergens denk ik soms dat er niet voor niks heden ten dage zoveel relaties stuklopen, en zóveel mensen single en wel zelf uitgedaagd worden om die uitdaging met zichzelf aan te gaan.
Ik geloof niet zozeer meer in dat je "eerst gelukkig met jezelf moet worden met als achterliggend doel "want dán zal ik de Ware Liefde (vanzelf) tegenkomen vroeg of laat, want dan kan ik (pas) echte, gezonde, zuivere liefde herkennen en geven/ontvangen".
Alle liefdes die ik heb mogen meemaken en mij zijn bijgebleven, kort of lang leven beschoren, zát ik helemaal niet uitsluitend -en zelfs niet eens overwegend- lekker in mijn vel en toch waren ze "echt" en puur en wederzijds.
Het is niet pas een goede of gezonde liefde als je aan jezelf hebt bewezen dat je in je eentje ook gelukkig kunt zijn, en dus in feite niemand nodig hebt, zodat je dan alleen maar om reden van liefde bij elkaar bent oid.
Tuurlijk ook weer niet uit afhankelijkheid, dat je zelf achterover mag leunen omdat je zo fijn een geliefde hebt gevonden die jou blijvend een gelukkig gevoel zal of moet zien te schenken oid.
Het is imo zo dat het altijd al in jezelf zit, die hele opgave/uitdaging die "leven" heet, in allerlei situaties en omstandigheden, met en zonder relatie of geliefde, hooguit krijg je deels ándere uitdagingen met partner die je zonder niet hebt en andersom.
Ook mét partner kun je je baan kwijtraken, ziek worden, vanalles meedragen waar je binnenin zelf mee in het reine moet zien te raken (verleden, heden en toekomstige issues, eigenschappen, verleidingen, uitdagingen enz), en is het niet zeker dat je daarin gesteund wordt, of dat steun het dan makkelijker maakt, en bij een relatie denken mensen (die dat niet hebben) aan de fijne dingen ervan, hand in hand op straat lopen, samen op pad, samen eten, een arm om je heen als het moeilijk is, maar vergeten dat een relatie zelf ook de nodige (extra/andere) uitdagingen met zich meebrengt, en vaak helemaal niet uitsluitend voordelig, fijn, leuk en gelukkig zijn.
Het brengt evengoed allerlei gedoe met zich mee, afstemmen van behoeften, omgaan met verschillen, teleurstellingen, investeren in elkaar, een combi/weg vinden in aandacht voor elkaar, voor anderen daarbuiten en daarnaast voor jezelf, het kan je ook zelfs tegenhouden om te ontwikkelen, je ongemerkt teveel op de ander gericht bent ipv op jezelf, en kan zelfs juist afleiden of sussen van wat je eigen wérkelijke of wezenlijke opgaven of ontwikkelingen zijn.
Wat mensen vaak denk ik niet (meer) zien is dat het altijd al jouw pad was en is, waarop eea komt en gaat, ook relatie(s) niet meer of minder zijn dan zo'n omstandigheid (al dan niet prettig). Of eigenlijk: een van de vele die je leven kruisen gaandeweg.
Afhankelijk van wat je ontwikkelt (of reageert op wat je onderweg tegenkomt aan kansen en tegenslagen enz) zul je nieuwe of andere uitdagingen krijgen (of steeds opnieuw dezelfde voor je neus krijgen), dat is iig wat ik intussen geloof.
Elke ontwikkeling bereidt je als het ware voor op de volgende, tenminste als je daar bereid toe bent, ze ziet, oude "lessen" leert en loslaat zodat er ruimte komt voor (ik denk dat waar je in beslag wordt genomen door iets ouds, geen ruimte is voor nieuw, dus deels je zelf het tempo bepaalt waarin eea elkaar opvolgt, en ook afhankelijk is of je daar dus tijd en energie voor hebt, en nu en dan stilstaat om die energie te vergaren (net als planten en bomen afhankelijk van het seizoen energie vergaren om de volgende periode te kunnen bloeien en groeien).
En het gééft allemaal niks, hoe snel of langzaam je gaat, het is tenslotte jóuw pad!
Het ultieme levensdoel lijkt voor iedereen wel te zijn om zsm iemand te vinden met wie je sámen hetzelfde pad kunt (en wilt) doorlopen en aan vast kunt houden en waar je alle liefde op concentreert (een paar mensen dichtbij en jezelf).
Misschien is dat de bedoeling helemaal niet (en ook niet om in je eentje binnen in jezelf te zoeken naar dat eigen geluk en zolang dat een doel is, ervan overtuigd te zijn dat je dat dús (nog) niet bént).
Het is denk ik een grote misvatting die heerst, en zich als een olievlek uitspreidt, dat je doorlopend gelukkig kúnt zijn of zou moeten zijn, het gaat imo om álles wat zich voordoet, wat je ermee doet en mee omgaat, welke van ál jouw vermogens en capaciteiten je onderzoekt en prioriteit geeft, uitbouwt, of geconfronteerd met je mindere kanten en wát je daarvan alsnog aktiveert/ombuigt of juist kunt afstrepen aan belemmeringen die jou van binnenuit in de weg staan, om waar en wanneer je maar kan te stralen.
je eigen groots- én nietigheid te voelen, om zowel te weten hoe het is om in evenwicht te zijn als uit evenwicht.
Dat gebeurt ongeacht je relatie(s), relaties in alle soorten en maten kunnen je net zo goed uit dat evenwicht brengen als daaraan bijdragen, en beide ervaringen doen ertoe, misschien die je het meest uitdagen nog wel het meest!
De pijn van verlies is onlosmakelijk verbonden aan alles wat en iedereen wie je op prijs stelt, van houdt, aan gehecht of gewend bent, mist, naar verlangt, elke positieve indruk of ervaring houdt het risico in van dat daar ooit een einde aan komt, uiteindelijk is alles wat je meemaakt, voelt en ervaart iets wat passeert, langere of kortere tijd aan jóu hecht (of "kleeft"), bij jou hoort, of jij aan hecht, maar hoe dan ook met de eigenschap dat het altijd voorbijgaand zal zijn.
Die hele zoektocht naar binnen is niet voorbehouden aan singles mensen die dat niet van buitenaf vinden of verliezen, die is een gegeven, altijd aanwezig bij alles wat je meemaakt en "toevalt", en een zoeken naar je innerlijk waar je altijd op kunt rekenen, als je net zoveel moeite doet om jezelf te leren kennen als dat mensen iha doen om een partner te vinden en te willen kennen (en anderen te leren kennen en belang hechten aan wat die doen, vinden, over denken, enz).
Anderen zijn spiegels, zodra je anderen wilt kennen leer je tegelijkertijd ook jezelf kennen (en andersom), waarin je overeenkomt en in verschilt, niet alleen je eigen keuzes, doen en laten, maar ook ook hoe je reageert op anderen en wat gebeurtenissen of iemand in jou losmaakt zegt eea over jezelf.
Hoe shit en verdrietig ook, als je het soort van verontwaardigd/ verongelijkt (of sneu, of hoe je dat ook) ziet als "shiiiiit, nu moét ik (nood)gedwongen wel in mijn eentje gelukkig zien te worden, pfff" dan wórdt/ ís dat ook een stuk zwaarder dan als je voor hetzelfde staat en dat "doodnormaal" vindt.
Dat is iig mijn eigen ervaring.
Kom je uit een relatie dan heb je soms ergens het idee eigengemaakt dat je eigenlijk een soort "recht" op hebt om samen door het leven te gaan en dat wordt je dan afgenomen. En dan (door afwijzing of dat je zelf vond dat je "meer waard was/verdient) gaat dat gepaard met het idee dat je dat blijkbaar verdiend had en niet goed genoeg bent en een (betere) (ge)liefde zich zal aandienen op het moment dat je dat wel verdiend hebt, jezelf waard vindt en gunt.
Ik denk dat dat niet waar is en ook geen wetmatigheid is (zoals sommigen het doen voorstellen), maar dat die reis itself en alles wat je onderweg tegenkomt (naar binnen, naar buiten jezelf, van binnen naar buiten en/ of van buitenaf naar binnen) het doel op zich is.
Incl alle worstelingen, hobbels enz (en dus niet om je voor te bereiden op uiteindelijk de Ware oid, maar zelfontwikkeling itself het doel zelf is, en bovenal in liefde en vertrouwen, of je dat kunt behouden voor jezelf en alles en iedereen, en in the end dat potentieel van dat (en andere vermogens) in jezelf hebt aangesproken, vergroot of verkleind hebt, ingezet hebt om eoa eigen betekenis aan je leven te geven (welke dat ook is) of ingesnoerd enz.
Ik geloof daarmee dus per sé niet dat we voor onszelf leven, en je eoa alleskunner moet zijn om een geslaagd mens te zijn, maar de connectie met onszelf en innerlijke bronnen willen vinden van waaruit we verbonden zijn en betekenis hebben voor anderen, de wereld waarin we (nu) leven, die bron van levenskracht, energie die we uitdragen als schakeltje in het geheel/heelal/ universum zijn en waar jij, bewust of niet, alleen al door te leven al aan bijdraagt. Enerzijds belangrijk omdat je in je eentje overwegend een bepaalde energie eraan geeft en mede richting bepaalt als versterkende factor (met zijn allen het geheel kunnen beinvloeden) en aan de andere kant "maar" een nietig onderdeeltje op de grote hoop.
Met zijn allen bepaal je misschien richting (positieve energie en verandering/groei), en aan de andere kant maken wij ons misschien te belangrijk en hebben we niet of nauwelijks invloed, dat zullen we niet weten, of misschien na de dood, dan nog denk ik persoonlijk dat we niet voor niets leven, er wel een reden voor zal zijn en dus (hoe nietig ook) wel degelijk iets uitmaakt wat je uitdraagt in je leven. (en dat kan overal in zijn, alleen al zelfheling maakt verschil ten positieve als je liefde en mededogen in jezelf bevrijdt, de ander in werk, in relatie(s), ik denk dat we uiteindelijk linksom of rechtsom elkaars "ziel" verder helpen om compleet te worden oid.
Geen idee of wat je "toevalt" levenslessen zijn of willekeurig meemaakt, en je voorbereiden op of uitdagen voor een volgende ontwikkeling en of je idd wat je leert daar invloed op heeft en wordt "getest" of je dat toepast, ik ben geneigd te geloven van wel (omdat ik dat ondervonden heb/ ondervind in eigen leven, denk ik althans) en anders krijg je weer nieuwe gelegenheden.
In elk geval kan iets wat in eerste instantie niks anders dan pijnlijk verlies lijkt ook een kans bevatten op iets wat je te leren hebt, al is het bijv loslaten of geloof en vertrouwen houden, ook als het tegenzit.
Rondom pijnlijke zaken staat (bij mij althans) ook eoa bewustzijn op wat soms lag te slapen/ sluimeren, een andere blik/dimensie of perspectief kan aanreiken, of eoa vacuum waarin alles op zijn kop staat en tegelijkertijd helderheid schept (waar je staat in je ontwikkeling of zo), of die verbinding van "weten" (innerlijke rust en stilstaan, alles even op zijn plek valt of zo, dat alles goed is zoals het is, of misschien zelfs voorbestemd is, je op je pad bent).
Dat soort momenten gebeuren imo niet (pas) als je gelukkig bent, het is meer iets neutraals, vind ik, een rust rondom welke emotie ook, als je de pijn ook aanvaardt en juist niét (langer) op jacht bent naar je (steeds) gelukkig willen voelen en zgn "positieve emoties" daarmee vereenzelvigt (plezier, genieten van het leven (wat dat ook moge zijn waar je van geniet), en al die andere cliché's).
Het aanvaarden wat ís, of je lot is, dát geeft zo'n bepaalde innerlijke rust..
Dat zijn voor mij die momenten van puur "zijn" (en ff niet streven, ff geen behoeften, geen verzet, opstandigheid, afwijzing van ongewenste óf verlangen naar fijne en gelukkige gevoelens, balen, iets moeten, doen/ bezigzijn, afleiden, verdoven of verzachten, geen honger, dorst, aktie of reactie, gewoon ff zo'n moment van "zijn", van helemaal niks, aanvaarding en overgave tegelijk, omdat het al goed ís).
Voor zover mijn "vacuum"-bijdrage
Wens jullie net zulke momenten!
Bedankt voor de lieve reacties. Ik besef dat ik eerst gelukkig moet zijn met mezelf. En dat is best een lastige. Ik vind mezelf namelijk totaal niet leuk en mooi. Ik hoop dat ik ooit gelukkig zal kunnen zijn.Mathe: ik ben ervan overtuigd dat dit niet alleen zo is als je geen partner hebt daarvoor, maar dat dit altíjd de eigen uitdaging is, als je begrijpt wat ik bedoel.
Mensen maken het zichzelf soort van makkelijk(er) als ze (denken dat ze een relatie hebben, om eea over te kunnen laten aan de geliefde om dat geluksgevoel op te roepen (over en weer, bij elkaar.. en zolang die partner dat oproept).
Het valt me op dat mensen hier pas achter komen (incl ikzelf destijds hoor!) als de relatie verbroken is en dan voor een verrassing staan: nu is het opeens mijn eigen verantwoordelijkheid, nu moet ik het (opeens) zelf zien te doen, en (dan pas) de opgave voor zich zien (en als zware opgave ervaren) die er imo altijd al was/lag: met en zonder partner je eigen capaciteiten zoveel mogelijk benutten of ontwikkelen, het leven zingeven enz.
Omdat je samen in een huis woont en/of eea deelt is het gewoon niet zo dat het daarbij blijft en je dan gelukkig bent, omdat je elkáár hebt en dat het doel lijkt te zijn/blijven om het voor elkaar leuk te maken en te houden en dat is dan geslaagd, omdat deze Ene jou liefheeft en jij hem, misschien leuk werk en dito vriendschappen & familierelaties en dat is dan de definitie van gelukkig zijn of een geslaagd leven leiden.
Misschien is wat mensen aanzien voor gelukkig zijn of wat gelukkig maakt (hoort te maken volgens de heersende opinie) eigenlijk maar een "kale" of beperkte visie, waar iedereen (zonder relatie) zich op richt en degenen mét relatie (en/of gezin) zich op richten om liefst vooral zo te (be)houden en te hopen dat vervelende ellende ver van hun vandaan blijft.
Ergens denk ik soms dat er niet voor niks heden ten dage zoveel relaties stuklopen, en zóveel mensen single en wel zelf uitgedaagd worden om die uitdaging met zichzelf aan te gaan.
Ik geloof niet zozeer meer in dat je "eerst gelukkig met jezelf moet worden met als achterliggend doel "want dán zal ik de Ware Liefde (vanzelf) tegenkomen vroeg of laat, want dan kan ik (pas) echte, gezonde, zuivere liefde herkennen en geven/ontvangen".
Alle liefdes die ik heb mogen meemaken en mij zijn bijgebleven, kort of lang leven beschoren, zát ik helemaal niet uitsluitend -en zelfs niet eens overwegend- lekker in mijn vel en toch waren ze "echt" en puur en wederzijds.
Het is niet pas een goede of gezonde liefde als je aan jezelf hebt bewezen dat je in je eentje ook gelukkig kunt zijn, en dus in feite niemand nodig hebt, zodat je dan alleen maar om reden van liefde bij elkaar bent oid.
Tuurlijk ook weer niet uit afhankelijkheid, dat je zelf achterover mag leunen omdat je zo fijn een geliefde hebt gevonden die jou blijvend een gelukkig gevoel zal of moet zien te schenken oid.
Het is imo zo dat het altijd al in jezelf zit, die hele opgave/uitdaging die "leven" heet, in allerlei situaties en omstandigheden, met en zonder relatie of geliefde, hooguit krijg je deels ándere uitdagingen met partner die je zonder niet hebt en andersom.
Ook mét partner kun je je baan kwijtraken, ziek worden, vanalles meedragen waar je binnenin zelf mee in het reine moet zien te raken (verleden, heden en toekomstige issues, eigenschappen, verleidingen, uitdagingen enz), en is het niet zeker dat je daarin gesteund wordt, of dat steun het dan makkelijker maakt, en bij een relatie denken mensen (die dat niet hebben) aan de fijne dingen ervan, hand in hand op straat lopen, samen op pad, samen eten, een arm om je heen als het moeilijk is, maar vergeten dat een relatie zelf ook de nodige (extra/andere) uitdagingen met zich meebrengt, en vaak helemaal niet uitsluitend voordelig, fijn, leuk en gelukkig zijn.
Het brengt evengoed allerlei gedoe met zich mee, afstemmen van behoeften, omgaan met verschillen, teleurstellingen, investeren in elkaar, een combi/weg vinden in aandacht voor elkaar, voor anderen daarbuiten en daarnaast voor jezelf, het kan je ook zelfs tegenhouden om te ontwikkelen, je ongemerkt teveel op de ander gericht bent ipv op jezelf, en kan zelfs juist afleiden of sussen van wat je eigen wérkelijke of wezenlijke opgaven of ontwikkelingen zijn.
Wat mensen vaak denk ik niet (meer) zien is dat het altijd al jouw pad was en is, waarop eea komt en gaat, ook relatie(s) niet meer of minder zijn dan zo'n omstandigheid (al dan niet prettig). Of eigenlijk: een van de vele die je leven kruisen gaandeweg.
Afhankelijk van wat je ontwikkelt (of reageert op wat je onderweg tegenkomt aan kansen en tegenslagen enz) zul je nieuwe of andere uitdagingen krijgen (of steeds opnieuw dezelfde voor je neus krijgen), dat is iig wat ik intussen geloof.
Elke ontwikkeling bereidt je als het ware voor op de volgende, tenminste als je daar bereid toe bent, ze ziet, oude "lessen" leert en loslaat zodat er ruimte komt voor (ik denk dat waar je in beslag wordt genomen door iets ouds, geen ruimte is voor nieuw, dus deels je zelf het tempo bepaalt waarin eea elkaar opvolgt, en ook afhankelijk is of je daar dus tijd en energie voor hebt, en nu en dan stilstaat om die energie te vergaren (net als planten en bomen afhankelijk van het seizoen energie vergaren om de volgende periode te kunnen bloeien en groeien).
En het gééft allemaal niks, hoe snel of langzaam je gaat, het is tenslotte jóuw pad!
Het ultieme levensdoel lijkt voor iedereen wel te zijn om zsm iemand te vinden met wie je sámen hetzelfde pad kunt (en wilt) doorlopen en aan vast kunt houden en waar je alle liefde op concentreert (een paar mensen dichtbij en jezelf).
Misschien is dat de bedoeling helemaal niet (en ook niet om in je eentje binnen in jezelf te zoeken naar dat eigen geluk en zolang dat een doel is, ervan overtuigd te zijn dat je dat dús (nog) niet bént).
Het is denk ik een grote misvatting die heerst, en zich als een olievlek uitspreidt, dat je doorlopend gelukkig kúnt zijn of zou moeten zijn, het gaat imo om álles wat zich voordoet, wat je ermee doet en mee omgaat, welke van ál jouw vermogens en capaciteiten je onderzoekt en prioriteit geeft, uitbouwt, of geconfronteerd met je mindere kanten en wát je daarvan alsnog aktiveert/ombuigt of juist kunt afstrepen aan belemmeringen die jou van binnenuit in de weg staan, om waar en wanneer je maar kan te stralen.
je eigen groots- én nietigheid te voelen, om zowel te weten hoe het is om in evenwicht te zijn als uit evenwicht.
Dat gebeurt ongeacht je relatie(s), relaties in alle soorten en maten kunnen je net zo goed uit dat evenwicht brengen als daaraan bijdragen, en beide ervaringen doen ertoe, misschien die je het meest uitdagen nog wel het meest!
De pijn van verlies is onlosmakelijk verbonden aan alles wat en iedereen wie je op prijs stelt, van houdt, aan gehecht of gewend bent, mist, naar verlangt, elke positieve indruk of ervaring houdt het risico in van dat daar ooit een einde aan komt, uiteindelijk is alles wat je meemaakt, voelt en ervaart iets wat passeert, langere of kortere tijd aan jóu hecht (of "kleeft"), bij jou hoort, of jij aan hecht, maar hoe dan ook met de eigenschap dat het altijd voorbijgaand zal zijn.
Die hele zoektocht naar binnen is niet voorbehouden aan singles mensen die dat niet van buitenaf vinden of verliezen, die is een gegeven, altijd aanwezig bij alles wat je meemaakt en "toevalt", en een zoeken naar je innerlijk waar je altijd op kunt rekenen, als je net zoveel moeite doet om jezelf te leren kennen als dat mensen iha doen om een partner te vinden en te willen kennen (en anderen te leren kennen en belang hechten aan wat die doen, vinden, over denken, enz).
Anderen zijn spiegels, zodra je anderen wilt kennen leer je tegelijkertijd ook jezelf kennen (en andersom), waarin je overeenkomt en in verschilt, niet alleen je eigen keuzes, doen en laten, maar ook ook hoe je reageert op anderen en wat gebeurtenissen of iemand in jou losmaakt zegt eea over jezelf.
Hoe shit en verdrietig ook, als je het soort van verontwaardigd/ verongelijkt (of sneu, of hoe je dat ook) ziet als "shiiiiit, nu moét ik (nood)gedwongen wel in mijn eentje gelukkig zien te worden, pfff" dan wórdt/ ís dat ook een stuk zwaarder dan als je voor hetzelfde staat en dat "doodnormaal" vindt.
Dat is iig mijn eigen ervaring.
Kom je uit een relatie dan heb je soms ergens het idee eigengemaakt dat je eigenlijk een soort "recht" op hebt om samen door het leven te gaan en dat wordt je dan afgenomen. En dan (door afwijzing of dat je zelf vond dat je "meer waard was/verdient) gaat dat gepaard met het idee dat je dat blijkbaar verdiend had en niet goed genoeg bent en een (betere) (ge)liefde zich zal aandienen op het moment dat je dat wel verdiend hebt, jezelf waard vindt en gunt.
Ik denk dat dat niet waar is en ook geen wetmatigheid is (zoals sommigen het doen voorstellen), maar dat die reis itself en alles wat je onderweg tegenkomt (naar binnen, naar buiten jezelf, van binnen naar buiten en/ of van buitenaf naar binnen) het doel op zich is.
Incl alle worstelingen, hobbels enz (en dus niet om je voor te bereiden op uiteindelijk de Ware oid, maar zelfontwikkeling itself het doel zelf is, en bovenal in liefde en vertrouwen, of je dat kunt behouden voor jezelf en alles en iedereen, en in the end dat potentieel van dat (en andere vermogens) in jezelf hebt aangesproken, vergroot of verkleind hebt, ingezet hebt om eoa eigen betekenis aan je leven te geven (welke dat ook is) of ingesnoerd enz.
Ik geloof daarmee dus per sé niet dat we voor onszelf leven, en je eoa alleskunner moet zijn om een geslaagd mens te zijn, maar de connectie met onszelf en innerlijke bronnen willen vinden van waaruit we verbonden zijn en betekenis hebben voor anderen, de wereld waarin we (nu) leven, die bron van levenskracht, energie die we uitdragen als schakeltje in het geheel/heelal/ universum zijn en waar jij, bewust of niet, alleen al door te leven al aan bijdraagt. Enerzijds belangrijk omdat je in je eentje overwegend een bepaalde energie eraan geeft en mede richting bepaalt als versterkende factor (met zijn allen het geheel kunnen beinvloeden) en aan de andere kant "maar" een nietig onderdeeltje op de grote hoop.
Met zijn allen bepaal je misschien richting (positieve energie en verandering/groei), en aan de andere kant maken wij ons misschien te belangrijk en hebben we niet of nauwelijks invloed, dat zullen we niet weten, of misschien na de dood, dan nog denk ik persoonlijk dat we niet voor niets leven, er wel een reden voor zal zijn en dus (hoe nietig ook) wel degelijk iets uitmaakt wat je uitdraagt in je leven. (en dat kan overal in zijn, alleen al zelfheling maakt verschil ten positieve als je liefde en mededogen in jezelf bevrijdt, de ander in werk, in relatie(s), ik denk dat we uiteindelijk linksom of rechtsom elkaars "ziel" verder helpen om compleet te worden oid.
Geen idee of wat je "toevalt" levenslessen zijn of willekeurig meemaakt, en je voorbereiden op of uitdagen voor een volgende ontwikkeling en of je idd wat je leert daar invloed op heeft en wordt "getest" of je dat toepast, ik ben geneigd te geloven van wel (omdat ik dat ondervonden heb/ ondervind in eigen leven, denk ik althans) en anders krijg je weer nieuwe gelegenheden.
In elk geval kan iets wat in eerste instantie niks anders dan pijnlijk verlies lijkt ook een kans bevatten op iets wat je te leren hebt, al is het bijv loslaten of geloof en vertrouwen houden, ook als het tegenzit.
Rondom pijnlijke zaken staat (bij mij althans) ook eoa bewustzijn op wat soms lag te slapen/ sluimeren, een andere blik/dimensie of perspectief kan aanreiken, of eoa vacuum waarin alles op zijn kop staat en tegelijkertijd helderheid schept (waar je staat in je ontwikkeling of zo), of die verbinding van "weten" (innerlijke rust en stilstaan, alles even op zijn plek valt of zo, dat alles goed is zoals het is, of misschien zelfs voorbestemd is, je op je pad bent).
Dat soort momenten gebeuren imo niet (pas) als je gelukkig bent, het is meer iets neutraals, vind ik, een rust rondom welke emotie ook, als je de pijn ook aanvaardt en juist niét (langer) op jacht bent naar je (steeds) gelukkig willen voelen en zgn "positieve emoties" daarmee vereenzelvigt (plezier, genieten van het leven (wat dat ook moge zijn waar je van geniet), en al die andere cliché's).
Het aanvaarden wat ís, of je lot is, dát geeft zo'n bepaalde innerlijke rust..
Dat zijn voor mij die momenten van puur "zijn" (en ff niet streven, ff geen behoeften, geen verzet, opstandigheid, afwijzing van ongewenste óf verlangen naar fijne en gelukkige gevoelens, balen, iets moeten, doen/ bezigzijn, afleiden, verdoven of verzachten, geen honger, dorst, aktie of reactie, gewoon ff zo'n moment van "zijn", van helemaal niks, aanvaarding en overgave tegelijk, omdat het al goed ís).
Voor zover mijn "vacuum"-bijdrage
Wens jullie net zulke momenten!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 2 september 2016 19:56
Suzy, ben blij voor je dat je op 1 of andere manier bevestiging hebt gekregen in je binnenste.
Het is belangrijk om er uit te zijn, hoe raar dat ook klinkt. Niks erger om steeds te moeten dubben wat het beste voor je hond is.
Bedankt voor je lieve woorden, en wederom mooie stukken hierboven geschreven.
Ik geloof ook niet dat het pas op je pad komt als je helemaal er klaar voor bent en happy, niemand is elke dag of ieder moment happy. Dan zouden er nooit relaties ontstaan. Soms denk ik ook dat ons topic een andere naam moet hebben. Zoals je denk ik nooit helemaal gelukkig alleen zal zijn, zo zijn er in relaties ook niet alle momenten gelukkig en goed. Maar in een goede relatie steun je elkaar, wat je alleen mist.
Kan me wel voorstellen dat als je uit een slechte relatie komt, je vrijheid zal omarmen, en alleen zijn eerder als rust zal ervaren. Misschien denken over een nieuwe naam voor dit topic?
Het is belangrijk om er uit te zijn, hoe raar dat ook klinkt. Niks erger om steeds te moeten dubben wat het beste voor je hond is.
Bedankt voor je lieve woorden, en wederom mooie stukken hierboven geschreven.
Ik geloof ook niet dat het pas op je pad komt als je helemaal er klaar voor bent en happy, niemand is elke dag of ieder moment happy. Dan zouden er nooit relaties ontstaan. Soms denk ik ook dat ons topic een andere naam moet hebben. Zoals je denk ik nooit helemaal gelukkig alleen zal zijn, zo zijn er in relaties ook niet alle momenten gelukkig en goed. Maar in een goede relatie steun je elkaar, wat je alleen mist.
Kan me wel voorstellen dat als je uit een slechte relatie komt, je vrijheid zal omarmen, en alleen zijn eerder als rust zal ervaren. Misschien denken over een nieuwe naam voor dit topic?
Wie zon brengt in het leven van anderen, kan de stralen niet weghouden van zichzelf.
zaterdag 3 september 2016 00:32
Nicci, eerder juist dat ik steeds zoveel goede dingen nog zag en nu juist zelf ook meer te zien krijg dat het echt niét goed gaat.
Hoef ik niet meer te gaan rationaliseren ogv oa constateringen van dierenarts, buren, zoon enz, maar is het eigen waarneming.
Eigen geweten was niet gesust geraakt doordat ex en kinderen, dierenarts en anderen de optelsom wel genoeg reden vonden, maar ik idd van binnen nog niet van overtuigd was.
Nu ik niet meer twijfel, kunnen anderen mij er ook niet meer van afbrengen (dat het wel meevalt oid)
Nu ik na die optelsom (voors en tegens) dit zelf meegemaakt heb klopt het voor mijzelf pas (en vandaag weer dingen, die dat voor mij bevestigen als ik dat zo aanzie).
Gekke is: op goede momenten lijkt ze helemaal niet oud, noch grijs oid, lijkt ze nog de hond die ik altijd gekend heb, ziet er onverminderd jong uit (behalve de matte grijze laag op de ogen als je beter kijkt en het bejaardentempo bij het uitlaten), op slechte momenten wel (slapen met tong uit de mond, ogen open maar weggedraaid, onregelmatige ademhaling, al zie ik bepaalde dingen niet meer omdat ik daar zo aan gewend ben.
Qua topicnaam: volgende deel misschien dan?
Aan de andere kant is dit nu wel een herkenbaar topic..
Denk dat mensen iha die definitie van gelukkig zijn misschien te vaak associeren met alsmaar huppelend blij door het leven gaan oid of simpelweg het zoveel mogelijk ontbreken van tegenslag en verdriet.
Ik ken dat wél, hoor, dat écht gelukkig voelen met mezelf (in de zin van zonder relatie).
Dus het bestaat!
Het kan écht! En heel stabiel ook, járen zelfs, er gebeurde wel een hoop, maar op eoa manier kreeg dat mij gewoon niet uit mijn (basis)evenwicht/ kracht/ onderstroom
En toen was ik dus echt niet vrij van tegenslagen, had het financieel niet makkelijk, weinig "zekerheden", was tegelijkertijd in verwerkingsprocessen maar ook erg in goede verbinding met mezelf, mijn lust, energie en optimisme dat de hele wereld voor me open lag, een hoop vertrouwen in mezelf en de toekomst.
Ik denk dat je eigen veerkracht voelen die boost geeft.
En soms voel je die nu eenmaal meer als daar een beroep op gedaan wordt of uitgetest wordt door eea (en de bereidheid dat je dat ook aangaat ipv van wegloopt).
Dat is het grote verschil wat ik kan bedenken met hoe dat later was: geen fut en zin om wéér ertegenaan te gaan (bij nieuwe tegenslag), en du moment dat je dat uit de weg gaat (of uitstelt) geef je jezelf ook een signaal dat je minder op die kracht vertrouwt/ in gelooft of zo, dat je die niet te hulp roept (en dus jezelf de kans ontneemt om die bronnen en krachten te voelen en te gebruiken, terwijl juist dat een flow geeft).
Van jezelf mogen proberen, ongeacht hoe dingen dan aflopen, want het betekent niet dat alles dan goed gaat, wel het ontbreken van jezelf slap, zwak vinden: ik schaamde me nergens voor en ook geen schuldgevoelens, zelfveroordeling oid, soort clean van dat soort dingen die je alleen maar in de weg staan en ik stond achter alles wat ik dacht, deed en uitte.
Dingen tóch doen die ik eng vond en grote openheid en bereid me kwetsbaar te maken, leven alsof je niks te verliezen hebt, zeg maar. Het volle vertrouwen dat je alles aan kunt wat nodig is en dat kun je ook als je in je volle kracht staat.
Dát geeft een hoop vertrouwen in jezelf, en dat betekent dus niet dat je verwacht dat alles wat je doet goed afloopt, alleen dat ongeacht de uitkomst je die kunt handellen, overeind blijft, en zelfs als je wankelt en valt, je zeker weet dat je wel weer op zult staan.
En zo'n staat kun je zowel alleen als binnen een relatie hebben: het is je geheel eigen staat.
En het gaat niet om dat je dan niemand meer nodig zou hebben, oid, alleen niet wanhópig/afhankelijk nodig van de ander (of daar meer op afgaan/vertrouwen dan op eigen kracht, waardoor je dus dat beroep niet meer vooral/óók zou doen op je eigen veerkracht).
Ik denk dat elke uitdaging je veerkracht uitlokt en in die zin is het overnemen van andermans problemen of oplossingen aandragen iets is wat de ander gemakzuchtig maakt en dat is niet wat ze echt verder helpt of het gevoel geeft dat ze het zelf prima kunnen. Aanmoedigen of prikkelen daarentegen door creativiteit en andere eigen hulpbronnen (humor, flexibiliteit, relativeringsvermogen, compassie, speelsheid, uitlokken, plagen, aan het denken/voelen zetten, enz) te gebruiken en diezelfde hulpbronnen in hun aan te spreken is ook steunen, waarbij je diegene het toch zelf laat doen/oplossen.
Verwijt en zelfverwijt/zelfafwijzing/ zelfveroordeling bijv zijn eigenlijk de minst leuke (en imo de minst effectieve) manieren om anderen of jezelf in gang te zetten. Trots zijn op jezelf, en zelfoverwinningen (maar ook naar jezelf luisteren en daar ook gehoor aan geven) geven geloof en vertrouwen in jezelf.
En in kwesties waar je zelf (nog) over twijfelt, helpt het (zie mij) niet als een meerderheid van buitenaf, (of bepaalde mensen wiens mening je serieus neemt) heel overtuigend eoa mening geven, zoals op topics hier vaak gevraagd wordt, dat laat zich dan niet geruststellen of rationaliseren van buitenaf, als je dat zelf niet voelt/vindt als je er zelf middenin zit.
Hooguit laat het je (ook) van buitenaf anders naar hetzelfde kijken, of in een breder/ander perspectief zetten, maar het beste is toch als je het zelf inziet en voelt (en niet -zomaar- volgt wat anderen vinden).
En soms geeft het een regelrechte eyeopener en valt er een muntje, wat blijvend iets in een ander daglicht zet.
Hoef ik niet meer te gaan rationaliseren ogv oa constateringen van dierenarts, buren, zoon enz, maar is het eigen waarneming.
Eigen geweten was niet gesust geraakt doordat ex en kinderen, dierenarts en anderen de optelsom wel genoeg reden vonden, maar ik idd van binnen nog niet van overtuigd was.
Nu ik niet meer twijfel, kunnen anderen mij er ook niet meer van afbrengen (dat het wel meevalt oid)
Nu ik na die optelsom (voors en tegens) dit zelf meegemaakt heb klopt het voor mijzelf pas (en vandaag weer dingen, die dat voor mij bevestigen als ik dat zo aanzie).
Gekke is: op goede momenten lijkt ze helemaal niet oud, noch grijs oid, lijkt ze nog de hond die ik altijd gekend heb, ziet er onverminderd jong uit (behalve de matte grijze laag op de ogen als je beter kijkt en het bejaardentempo bij het uitlaten), op slechte momenten wel (slapen met tong uit de mond, ogen open maar weggedraaid, onregelmatige ademhaling, al zie ik bepaalde dingen niet meer omdat ik daar zo aan gewend ben.
Qua topicnaam: volgende deel misschien dan?
Aan de andere kant is dit nu wel een herkenbaar topic..
Denk dat mensen iha die definitie van gelukkig zijn misschien te vaak associeren met alsmaar huppelend blij door het leven gaan oid of simpelweg het zoveel mogelijk ontbreken van tegenslag en verdriet.
Ik ken dat wél, hoor, dat écht gelukkig voelen met mezelf (in de zin van zonder relatie).
Dus het bestaat!
Het kan écht! En heel stabiel ook, járen zelfs, er gebeurde wel een hoop, maar op eoa manier kreeg dat mij gewoon niet uit mijn (basis)evenwicht/ kracht/ onderstroom
En toen was ik dus echt niet vrij van tegenslagen, had het financieel niet makkelijk, weinig "zekerheden", was tegelijkertijd in verwerkingsprocessen maar ook erg in goede verbinding met mezelf, mijn lust, energie en optimisme dat de hele wereld voor me open lag, een hoop vertrouwen in mezelf en de toekomst.
Ik denk dat je eigen veerkracht voelen die boost geeft.
En soms voel je die nu eenmaal meer als daar een beroep op gedaan wordt of uitgetest wordt door eea (en de bereidheid dat je dat ook aangaat ipv van wegloopt).
Dat is het grote verschil wat ik kan bedenken met hoe dat later was: geen fut en zin om wéér ertegenaan te gaan (bij nieuwe tegenslag), en du moment dat je dat uit de weg gaat (of uitstelt) geef je jezelf ook een signaal dat je minder op die kracht vertrouwt/ in gelooft of zo, dat je die niet te hulp roept (en dus jezelf de kans ontneemt om die bronnen en krachten te voelen en te gebruiken, terwijl juist dat een flow geeft).
Van jezelf mogen proberen, ongeacht hoe dingen dan aflopen, want het betekent niet dat alles dan goed gaat, wel het ontbreken van jezelf slap, zwak vinden: ik schaamde me nergens voor en ook geen schuldgevoelens, zelfveroordeling oid, soort clean van dat soort dingen die je alleen maar in de weg staan en ik stond achter alles wat ik dacht, deed en uitte.
Dingen tóch doen die ik eng vond en grote openheid en bereid me kwetsbaar te maken, leven alsof je niks te verliezen hebt, zeg maar. Het volle vertrouwen dat je alles aan kunt wat nodig is en dat kun je ook als je in je volle kracht staat.
Dát geeft een hoop vertrouwen in jezelf, en dat betekent dus niet dat je verwacht dat alles wat je doet goed afloopt, alleen dat ongeacht de uitkomst je die kunt handellen, overeind blijft, en zelfs als je wankelt en valt, je zeker weet dat je wel weer op zult staan.
En zo'n staat kun je zowel alleen als binnen een relatie hebben: het is je geheel eigen staat.
En het gaat niet om dat je dan niemand meer nodig zou hebben, oid, alleen niet wanhópig/afhankelijk nodig van de ander (of daar meer op afgaan/vertrouwen dan op eigen kracht, waardoor je dus dat beroep niet meer vooral/óók zou doen op je eigen veerkracht).
Ik denk dat elke uitdaging je veerkracht uitlokt en in die zin is het overnemen van andermans problemen of oplossingen aandragen iets is wat de ander gemakzuchtig maakt en dat is niet wat ze echt verder helpt of het gevoel geeft dat ze het zelf prima kunnen. Aanmoedigen of prikkelen daarentegen door creativiteit en andere eigen hulpbronnen (humor, flexibiliteit, relativeringsvermogen, compassie, speelsheid, uitlokken, plagen, aan het denken/voelen zetten, enz) te gebruiken en diezelfde hulpbronnen in hun aan te spreken is ook steunen, waarbij je diegene het toch zelf laat doen/oplossen.
Verwijt en zelfverwijt/zelfafwijzing/ zelfveroordeling bijv zijn eigenlijk de minst leuke (en imo de minst effectieve) manieren om anderen of jezelf in gang te zetten. Trots zijn op jezelf, en zelfoverwinningen (maar ook naar jezelf luisteren en daar ook gehoor aan geven) geven geloof en vertrouwen in jezelf.
En in kwesties waar je zelf (nog) over twijfelt, helpt het (zie mij) niet als een meerderheid van buitenaf, (of bepaalde mensen wiens mening je serieus neemt) heel overtuigend eoa mening geven, zoals op topics hier vaak gevraagd wordt, dat laat zich dan niet geruststellen of rationaliseren van buitenaf, als je dat zelf niet voelt/vindt als je er zelf middenin zit.
Hooguit laat het je (ook) van buitenaf anders naar hetzelfde kijken, of in een breder/ander perspectief zetten, maar het beste is toch als je het zelf inziet en voelt (en niet -zomaar- volgt wat anderen vinden).
En soms geeft het een regelrechte eyeopener en valt er een muntje, wat blijvend iets in een ander daglicht zet.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
