Werk & Studie
alle pijlers
Conflict op werk
donderdag 21 april 2016 20:06
Een collega van mij is 4 handen op 1 buik met mijn baas. Ze krijgt alles voor elkaar, iets wat steekt bij mij en mijn collega's. Dat is echter niet waar dit topic over gaat, want ik had me er min of meer bij neergelegd dat dit zo was. Echter konden een paar mensen van mijn afdeling onlangs binnen het bedrijf meedingen naar een leuke klus. Dit komt niet zo vaak voor en ik was blij dat niet direct mijn collega werd aangewezen door mijn baas, maar dat wij ook een kans zouden maken. We moesten allemaal een presentatie voorbereiden en dat heeft ons veel werk gekost. Het was dan ook best teleurstellend toen bleek dat alles al in kannen en kruiken was en dat zij de klus uiteindelijk heeft gekregen. Collega's en ik waren hier boos over, aangezien we veel hadden moeten voorbereiden en dit uiteindelijk voor niks bleek te zijn geweest.
Nou is het probleem dat ik vanmorgen nogal ben uitgevallen tegen haar, uit frustratie en teleurstelling, en dit neemt ze me heel erg kwalijk. Ze heeft direct met de baas gesproken en ik ben nu bang dat deze me zal ontslaan. Er zijn verder geen problemen op het werk, maar ik weet dat de baas dit hoog op zal nemen. We mogen namelijk nooit tegen hem of iemand anders ingaan of met mensen buiten het werk over problemen op het werk praten. Dit benauwt me enorm, maar ik ben mede daarom ook bang dat het einde verhaal is nu.
Ik weet dat het niet slim was om het zo aan te pakken, maar er is misschien iets wat ik zou kunnen doen?
Nou is het probleem dat ik vanmorgen nogal ben uitgevallen tegen haar, uit frustratie en teleurstelling, en dit neemt ze me heel erg kwalijk. Ze heeft direct met de baas gesproken en ik ben nu bang dat deze me zal ontslaan. Er zijn verder geen problemen op het werk, maar ik weet dat de baas dit hoog op zal nemen. We mogen namelijk nooit tegen hem of iemand anders ingaan of met mensen buiten het werk over problemen op het werk praten. Dit benauwt me enorm, maar ik ben mede daarom ook bang dat het einde verhaal is nu.
Ik weet dat het niet slim was om het zo aan te pakken, maar er is misschien iets wat ik zou kunnen doen?
zaterdag 24 september 2016 21:40
Ok, ik snap dat dat het allemaal wat ingewikkelder maakt.
Je begon dit topic echter in april. Toen voelde je je al een tijd (weken? maanden?) niet echt 100% lekker in je werk. Nu ben je bijna een half jaar verder. Hoe lang wil je je leven nog laten verzieken? Hoe lang heb je nog nodig om in te zien en te accepteren dat de droom die je voor ogen had niet geworden is wat je had gehoopt?
Geloof me, ik weet hoe het voelt. Ik ging ooit naar het buitenland met een visum voor 1,5 jaar om vrijwilligerswerk te doen en binnen een week hadden we (ex en ik) slaande ruzie met de mensen waar we bij kwamen te wonen. Dat hebben we toen nog vier maanden uitgehouden en toen gingen we met nog een knallende ruzie weg. En man wat was ik blij dat we die stap gezet hebben! Daarna werd het veel beter.
Echt, slechter kan het volgens mij niet meer voor je worden. Neem je verlies en kijk naar de toekomst!
Je begon dit topic echter in april. Toen voelde je je al een tijd (weken? maanden?) niet echt 100% lekker in je werk. Nu ben je bijna een half jaar verder. Hoe lang wil je je leven nog laten verzieken? Hoe lang heb je nog nodig om in te zien en te accepteren dat de droom die je voor ogen had niet geworden is wat je had gehoopt?
Geloof me, ik weet hoe het voelt. Ik ging ooit naar het buitenland met een visum voor 1,5 jaar om vrijwilligerswerk te doen en binnen een week hadden we (ex en ik) slaande ruzie met de mensen waar we bij kwamen te wonen. Dat hebben we toen nog vier maanden uitgehouden en toen gingen we met nog een knallende ruzie weg. En man wat was ik blij dat we die stap gezet hebben! Daarna werd het veel beter.
Echt, slechter kan het volgens mij niet meer voor je worden. Neem je verlies en kijk naar de toekomst!
zaterdag 24 september 2016 21:52
Inderdaad weet ik zelf ook niet zo goed hoe lang ik het nog moet "aankijken", maar ik kan sowieso niet zomaar weg. Bij ons geldt een andere cao en ze werken hier met tijdelijke contracten van 1 of 2 jaar die telkens verlengd worden en die je in principe niet tussentijds kan opzeggen. Echter komt voor mij de contractverlenging nu heel dichtbij en ik weet ook dat ik dus snel moet gaan beslissen. In april had ik nooit weggekund, we zijn nogal moeilijk vervangbaar en het was niet eens mogelijk geweest. Aan de ene kant lastig, aan de andere kant is het bijna niet mogelijk om een overhaaste beslissing te nemen want je zit sowieso je contract uit.
Maar je hebt gelijk: slechter kan het niet worden, daar moet ik de afgelopen dagen ook veel aan denken.
Hoelang ben jij uiteindelijk in het buitenland gebleven kastanjez?
Maar je hebt gelijk: slechter kan het niet worden, daar moet ik de afgelopen dagen ook veel aan denken.
Hoelang ben jij uiteindelijk in het buitenland gebleven kastanjez?
zaterdag 24 september 2016 22:00
Ow wat jammer, maar het zal dan toch een mooie ervaring zijn geweest! Een jaar lijkt mij trouwens echt kort. Ik zit hier nu 3 jaar maar het lijkt veel korter. Wennen duurde toch langer dan ik had verwacht. En Duitsers zijn soms echt raar
Nee, overhaast is dit nu zeker niet meer inderdaad Overigens lijkt van april tot nu heel lang, maar de boel ligt bij ons in de zomer altijd vrijwel stil en ik was zelf een paar weken niet op het werk. Nu ineens lijkt de boel in een stroomversnelling te komen, dat overvalt me wel wat maar wie weet is het alleen maar goed dat ik nu gedwongen word om een beslissing te nemen en een nieuwe weg in te slaan.
Nee, overhaast is dit nu zeker niet meer inderdaad Overigens lijkt van april tot nu heel lang, maar de boel ligt bij ons in de zomer altijd vrijwel stil en ik was zelf een paar weken niet op het werk. Nu ineens lijkt de boel in een stroomversnelling te komen, dat overvalt me wel wat maar wie weet is het alleen maar goed dat ik nu gedwongen word om een beslissing te nemen en een nieuwe weg in te slaan.
zaterdag 24 september 2016 22:09
quote:hieperdepiephoeraindegloria schreef op 24 september 2016 @ 22:00:
Ow wat jammer, maar het zal dan toch een mooie ervaring zijn geweest! Een jaar lijkt mij trouwens echt kort. Ik zit hier nu 3 jaar maar het lijkt veel korter. Wennen duurde toch langer dan ik had verwacht. En Duitsers zijn soms echt raar
Nee, overhaast is dit nu zeker niet meer inderdaad Overigens lijkt van april tot nu heel lang, maar de boel ligt bij ons in de zomer altijd vrijwel stil en ik was zelf een paar weken niet op het werk. Nu ineens lijkt de boel in een stroomversnelling te komen, dat overvalt me wel wat maar wie weet is het alleen maar goed dat ik nu gedwongen word om een beslissing te nemen en een nieuwe weg in te slaan.Oohh Duitsland. Wat leuk! Zijn je collega's Nederlanders of Duitsers?
Ow wat jammer, maar het zal dan toch een mooie ervaring zijn geweest! Een jaar lijkt mij trouwens echt kort. Ik zit hier nu 3 jaar maar het lijkt veel korter. Wennen duurde toch langer dan ik had verwacht. En Duitsers zijn soms echt raar
Nee, overhaast is dit nu zeker niet meer inderdaad Overigens lijkt van april tot nu heel lang, maar de boel ligt bij ons in de zomer altijd vrijwel stil en ik was zelf een paar weken niet op het werk. Nu ineens lijkt de boel in een stroomversnelling te komen, dat overvalt me wel wat maar wie weet is het alleen maar goed dat ik nu gedwongen word om een beslissing te nemen en een nieuwe weg in te slaan.Oohh Duitsland. Wat leuk! Zijn je collega's Nederlanders of Duitsers?
zaterdag 24 september 2016 22:35
quote:hieperdepiephoeraindegloria schreef op 24 september 2016 @ 22:19:
Ik heb bijna geen Nederlandse of Duitse collega's
Overigens begreep ik je 1e vraag niet helemaal?
Ik had de rest van de reacties nog niet gelezen.
Ik dacht (zonder het vervolg te hebben gelezen) misschien kun je gewoon ontkennen bij je leidinggevende dat je tegen je collega was uitgevallen of iig in die mate, tenzij het schriftelijk was zodat ze het kan bewijzen.
Ik heb bijna geen Nederlandse of Duitse collega's
Overigens begreep ik je 1e vraag niet helemaal?
Ik had de rest van de reacties nog niet gelezen.
Ik dacht (zonder het vervolg te hebben gelezen) misschien kun je gewoon ontkennen bij je leidinggevende dat je tegen je collega was uitgevallen of iig in die mate, tenzij het schriftelijk was zodat ze het kan bewijzen.
zondag 25 september 2016 16:35
Ach so. Ik moet zeggen dat ik nooit aan die mogelijkheid gedacht heb, ook al was er op dat moment niemand in de kamer aanwezig.
Overigens is er op dit moment nog veel meer in mijn leven aan de hand dan dit. Ik ben bang dat ik depressief ben en de dingen daardoor niet helder zie. Ik weet dat ik de neiging heb om veel dingen uit te vergroten. Het gedrag van mijn baas bijvoorbeeld, dat intimiderende, dat zou een ander veel makkelijker naast zich neer kunnen leggen en het met een grote korrel zout nemen. Ik neem het gedrag van mijn baas veel te persoonlijk op. Iemand schreef hier eerder al dat de soep waarschijnlijk niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend en ik denk dat dat zeker waar is. Ik heb net wat zitten lezen over depressies en over het algemeen wordt het afgeraden om belangrijke beslissingen te nemen of veranderingen in gang te zetten die veel stress opleveren.
Het is een beetje een kip-ei verhaal. Ben ik depressief door mijn baan of ben ik depressief en vind ik mijn baan daarom niet meer leuk? En loop ik eigenlijk weg voor iets dat ik eigenlijk op zou moeten lossen, omdat ik hier in een volgende baan zeker weer tegenaan ga lopen? Ik vind het bijvoorbeeld echt heel moeilijk om met autoriteit om te gaan of om in een team te werken. Het lukt me tot op zekere hoogte, maar na wat er in april is gebeurd lukt het me dus totaal niet meer omdat ik niet meer wil accepteren dat mijn collega die liegt en bedriegt en de boel saboteert, de macht over mij heeft. Ik ontloop haar dus en probeer het contact tot het minimale te beperken. Niet erg handig.
Aan de andere kant was ik 2 jaar geleden al aan het solliciteren om dezelfde reden en toen was ik zeker niet depressief. Maar ik zit hier in het buitenland, in een stad waar ik niemand heb, het is me niet gelukt om hier sociale contacten op te bouwen of vrienden te maken. Daarom is mijn werk heel belangrijk voor me want daar moet ik eigenlijk mijn hele geluk uithalen. Als ik zou verhuizen zou ik veel dichter bij Nederland wonen en vrienden en familie vaker kunnen zien, maar ik zou nog steeds ver weg wonen en het sociale aspect zou niet direct veranderen. Want het blijft Duitsland en het blijft ver. Al zouden mijn ouders nog maar op een uurtje rijden wonen, terwijl dat nu 5 uur is. Ik mis Nederland ook echt, dat realiseer ik me steeds vaker. Maar dat komt ook doordat ik me in deze baan niet goed voel. Daardoor ga ik "thuis" ook steeds meer missen.
Een lekkere puinhoop is het. Ik moet zeggen dat ik nog nooit eerder zo'n zooi van mijn leven heb gemaakt als nu. En dat ik ook nog nooit eerder zo heb opgezien tegen veranderingen. Normaal gesproken sta ik wel open voor verandering, maar nu
Overigens is er op dit moment nog veel meer in mijn leven aan de hand dan dit. Ik ben bang dat ik depressief ben en de dingen daardoor niet helder zie. Ik weet dat ik de neiging heb om veel dingen uit te vergroten. Het gedrag van mijn baas bijvoorbeeld, dat intimiderende, dat zou een ander veel makkelijker naast zich neer kunnen leggen en het met een grote korrel zout nemen. Ik neem het gedrag van mijn baas veel te persoonlijk op. Iemand schreef hier eerder al dat de soep waarschijnlijk niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend en ik denk dat dat zeker waar is. Ik heb net wat zitten lezen over depressies en over het algemeen wordt het afgeraden om belangrijke beslissingen te nemen of veranderingen in gang te zetten die veel stress opleveren.
Het is een beetje een kip-ei verhaal. Ben ik depressief door mijn baan of ben ik depressief en vind ik mijn baan daarom niet meer leuk? En loop ik eigenlijk weg voor iets dat ik eigenlijk op zou moeten lossen, omdat ik hier in een volgende baan zeker weer tegenaan ga lopen? Ik vind het bijvoorbeeld echt heel moeilijk om met autoriteit om te gaan of om in een team te werken. Het lukt me tot op zekere hoogte, maar na wat er in april is gebeurd lukt het me dus totaal niet meer omdat ik niet meer wil accepteren dat mijn collega die liegt en bedriegt en de boel saboteert, de macht over mij heeft. Ik ontloop haar dus en probeer het contact tot het minimale te beperken. Niet erg handig.
Aan de andere kant was ik 2 jaar geleden al aan het solliciteren om dezelfde reden en toen was ik zeker niet depressief. Maar ik zit hier in het buitenland, in een stad waar ik niemand heb, het is me niet gelukt om hier sociale contacten op te bouwen of vrienden te maken. Daarom is mijn werk heel belangrijk voor me want daar moet ik eigenlijk mijn hele geluk uithalen. Als ik zou verhuizen zou ik veel dichter bij Nederland wonen en vrienden en familie vaker kunnen zien, maar ik zou nog steeds ver weg wonen en het sociale aspect zou niet direct veranderen. Want het blijft Duitsland en het blijft ver. Al zouden mijn ouders nog maar op een uurtje rijden wonen, terwijl dat nu 5 uur is. Ik mis Nederland ook echt, dat realiseer ik me steeds vaker. Maar dat komt ook doordat ik me in deze baan niet goed voel. Daardoor ga ik "thuis" ook steeds meer missen.
Een lekkere puinhoop is het. Ik moet zeggen dat ik nog nooit eerder zo'n zooi van mijn leven heb gemaakt als nu. En dat ik ook nog nooit eerder zo heb opgezien tegen veranderingen. Normaal gesproken sta ik wel open voor verandering, maar nu
zondag 25 september 2016 19:43
Ach lieve Hiep, dat klinkt allemaal niet zo goed en erg ingewikkeld. Tenminste, ik snap in ieder geval waarom jij door de bomen echt het bos niet meer ziet.
Ik zou toch nog steeds voor die andere baan gaan. Als je werk niet meer zo veel stress geeft als nu, houd je tenminste ruimte (zowel praktisch als emotioneel) over om naar die andere dingen te gaan kijken. Ik heb in de loop van je topic niet de indruk gekregen dat de problemen in je werk voor het grootste deel aan jouw issues liggen.
Het kan best dat je issues hebt, maar als je dat nu inziet, geef jezelf dan een nieuwe start, met mensen die je niet kennen en ga vanaf dat startpunt aan die issues werken.
Alleen al het feit dat je ouders dan nog maar op een uur rijden wonen, lijkt me voor jouw sociale vangnet EN je sociale gezondheid op dit moment een stuk beter.
Heb je niemand in de omgeving die jou beter kent dan wij die hier eens goed met neo ver kan praten?
Ik zou toch nog steeds voor die andere baan gaan. Als je werk niet meer zo veel stress geeft als nu, houd je tenminste ruimte (zowel praktisch als emotioneel) over om naar die andere dingen te gaan kijken. Ik heb in de loop van je topic niet de indruk gekregen dat de problemen in je werk voor het grootste deel aan jouw issues liggen.
Het kan best dat je issues hebt, maar als je dat nu inziet, geef jezelf dan een nieuwe start, met mensen die je niet kennen en ga vanaf dat startpunt aan die issues werken.
Alleen al het feit dat je ouders dan nog maar op een uur rijden wonen, lijkt me voor jouw sociale vangnet EN je sociale gezondheid op dit moment een stuk beter.
Heb je niemand in de omgeving die jou beter kent dan wij die hier eens goed met neo ver kan praten?
maandag 26 september 2016 16:32
Ik moet er zeker met iemand in mijn omgeving over praten ja. Ik praat er weleens met mijn ouders over maar die maken zich vooral zorgen om me en willen maar 1 ding: dat ik weer dichter bij kom wonen. Al ziet mijn moeder de dingen ook wel helder en die heeft er dus weinig vertrouwen in dat er écht iets wezenlijks zal gaan veranderen. Die heeft het idee dat het laatste gesprek eerder bedoeld was om de boel nu, zo vlak voor de contractverlengingen, even te sussen, maar dat er na de verlenging waarschijnlijk niet meer zoveel haast bij is.
En vandaag werd ik weer bij mijn eigen baas op het matje geroepen om iets wat 2 maanden geleden gebeurd is. Ik had met iemand gepraat en dat had ik niet mogen doen, ik had het via hem en collega moeten regelen blabla. Terwijl die man gewoon naast me zat op dat moment en mijn hogere baas me notabene ook nog eens vroeg even iets aan hem te vragen. Toen ik dat tegen mijn baas zei, zei hij: ja, ik moet ook echt nodig met de hogere baas gaan praten zodat die het voortaan ook snapt. (?)
Mijn hogere baas had me laatst ook aan een leuke opdracht geholpen waar mijn baas het ook al niet mee eens was. Hij zei daarover zoiets als: "het zou toch wat zijn als iedereen hier iets gaat doen wat diegene niet kan" en daar moest hij zelf erg om lachen.
Hoe dan ook.. ik zag gisteravond het licht en besloot me de komende 1,5 week even niet te ergeren of druk te maken omdat er eigenlijk iets heel leuks en spannends staat te gebeuren, namelijk die sollicitatie, en dat ik daarna wel verder kijk.
En vandaag werd ik weer bij mijn eigen baas op het matje geroepen om iets wat 2 maanden geleden gebeurd is. Ik had met iemand gepraat en dat had ik niet mogen doen, ik had het via hem en collega moeten regelen blabla. Terwijl die man gewoon naast me zat op dat moment en mijn hogere baas me notabene ook nog eens vroeg even iets aan hem te vragen. Toen ik dat tegen mijn baas zei, zei hij: ja, ik moet ook echt nodig met de hogere baas gaan praten zodat die het voortaan ook snapt. (?)
Mijn hogere baas had me laatst ook aan een leuke opdracht geholpen waar mijn baas het ook al niet mee eens was. Hij zei daarover zoiets als: "het zou toch wat zijn als iedereen hier iets gaat doen wat diegene niet kan" en daar moest hij zelf erg om lachen.
Hoe dan ook.. ik zag gisteravond het licht en besloot me de komende 1,5 week even niet te ergeren of druk te maken omdat er eigenlijk iets heel leuks en spannends staat te gebeuren, namelijk die sollicitatie, en dat ik daarna wel verder kijk.
dinsdag 27 september 2016 08:51
woensdag 28 september 2016 16:33
Dank jullie wel! Ik kijk erg uit naar mijn sollicitatie, op de 1 of andere manier voelt het goed om dit te doen. Ik hoop alleen wel echt dat ik die baan krijg. Zoniet, dan weet ik echt even niet hoe ik verder moet. Ik moet in oktober opzeggen, anders zit ik weer 2 jaar hier Maar ook als ik wel in oktober opzeg moet ik het hele jaar nog uitzitten, tot augustus dus. Ik moet zeggen dat ik daar wel erg tegenop zie en ook niet zo goed weet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.
Maar goed, dat is nu even voor later zorg. Eerst maar even die baan in de pocket zien te krijgen en daarna verdere stappen ondernemen.
Maar goed, dat is nu even voor later zorg. Eerst maar even die baan in de pocket zien te krijgen en daarna verdere stappen ondernemen.
dinsdag 4 oktober 2016 15:16
Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht of nouja, niet alleen de afgelopen dagen.. ik denk hier al een half jaar over na
Ik weet dat ik naar mezelf toe eerlijk moet zijn en moet toegeven dat ik issues die ik hier heb ook op andere werkplekken ga hebben. Zo ben ik altijd bezig met het tellen van uren om er zeker van te zijn dat iedereen evenveel werkt. Omdat ik altijd bang ben dat anderen voorgetrokken worden. Het is al een paar keer voorgekomen dat ik in een week meer uren heb gewerkt dan de anderen. Het gaat niet om veel uren, vorige week bijvoorbeeld werkte ik 3 uur meer ipv 10/11 van de anderen. Maar ik raak dan direct in paniek omdat ik vermoed dat dit een pestactie is. Eigenlijk ben ik daar zelfs van overtuigd, dat dat een pestactie is. Terwijl ik niet eens de enige ben die meer heeft gewerkt. Een andere collega van mij heeft ook veel uren en weer een andere collega, een vriendje van "de" collega dus, wordt vaak de hand boven het hoofd gehouden.
Maar hoe vervelend ook: dit gebeurt dus echt overal en dat weet ik ook want ik heb hier altijd problemen mee gehad. En ook al weet ik dat de roosters op die eventuele nieuwe werkplek extern worden gemaakt en niet intern, zoals tot nu toe bij al mijn banen het geval was, verwacht ik niet dat ik me hierover in de toekomst niet meer druk zou maken.
Een ander dingetje waar ik hier niet duidelijk over ben geweest of eerder heb verzwegen is dat ik sinds april niet meer met mijn collega heb gepraat. Na die ruzie en reprimandes kon ik dat gewoon niet meer. Dat is natuurlijk funest voor de werksfeer en dat realiseer ik me ook. Maar ik ben nog steeds zo boos op haar en mijn baas dat ik het gewoon niet meer kan opbrengen. Niet handig natuurlijk want ze is toch de baas over me. En dat merk ik dan vooral in het feit dat ik momenteel vervelende werkschema's krijg. Oninteressant werk, rare werktijden, werken op mijn vrije dag terwijl de anderen vrij zijn, etc.. Ik wist van tevoren natuurlijk dat dat zou gebeuren maar nu ik er midden in zit valt het me toch zwaar. En dat terwijl dit eigenlijk mijn eigen schuld is.
Ik zou mooi weer moeten spelen, weer aardig moeten doen tegen collega, bij haar moeten slijmen en smeken om leuke klussen. ALs ik dat niet doe zal ik never nooit meer iets leuks doen op het werk en moet ik echt mijn tijd uitzitten. Ze heeft alle ruimte om dat te doen en er is niemand die het controleert, dat is de ellende. Ze heeft vrij spel en de baas laat haar natuurlijk haar gang gaan. Die zal haar achter de schermen alleen maar aanmoedigen om het mij lekker moeilijk te gaan maken.
Weggaan voelt als vluchten en opgeven, maar ook dat ik me hier weg laat jagen/oesten. Collega is natuurlijk superblij als ik weg ga en dat gun ik haar dan ook weer niet.
Sorry hoor, dat dit topic maar door en doorgaat. Het zijn zomaar wat hersenspinsels van mij.
Ik weet dat ik naar mezelf toe eerlijk moet zijn en moet toegeven dat ik issues die ik hier heb ook op andere werkplekken ga hebben. Zo ben ik altijd bezig met het tellen van uren om er zeker van te zijn dat iedereen evenveel werkt. Omdat ik altijd bang ben dat anderen voorgetrokken worden. Het is al een paar keer voorgekomen dat ik in een week meer uren heb gewerkt dan de anderen. Het gaat niet om veel uren, vorige week bijvoorbeeld werkte ik 3 uur meer ipv 10/11 van de anderen. Maar ik raak dan direct in paniek omdat ik vermoed dat dit een pestactie is. Eigenlijk ben ik daar zelfs van overtuigd, dat dat een pestactie is. Terwijl ik niet eens de enige ben die meer heeft gewerkt. Een andere collega van mij heeft ook veel uren en weer een andere collega, een vriendje van "de" collega dus, wordt vaak de hand boven het hoofd gehouden.
Maar hoe vervelend ook: dit gebeurt dus echt overal en dat weet ik ook want ik heb hier altijd problemen mee gehad. En ook al weet ik dat de roosters op die eventuele nieuwe werkplek extern worden gemaakt en niet intern, zoals tot nu toe bij al mijn banen het geval was, verwacht ik niet dat ik me hierover in de toekomst niet meer druk zou maken.
Een ander dingetje waar ik hier niet duidelijk over ben geweest of eerder heb verzwegen is dat ik sinds april niet meer met mijn collega heb gepraat. Na die ruzie en reprimandes kon ik dat gewoon niet meer. Dat is natuurlijk funest voor de werksfeer en dat realiseer ik me ook. Maar ik ben nog steeds zo boos op haar en mijn baas dat ik het gewoon niet meer kan opbrengen. Niet handig natuurlijk want ze is toch de baas over me. En dat merk ik dan vooral in het feit dat ik momenteel vervelende werkschema's krijg. Oninteressant werk, rare werktijden, werken op mijn vrije dag terwijl de anderen vrij zijn, etc.. Ik wist van tevoren natuurlijk dat dat zou gebeuren maar nu ik er midden in zit valt het me toch zwaar. En dat terwijl dit eigenlijk mijn eigen schuld is.
Ik zou mooi weer moeten spelen, weer aardig moeten doen tegen collega, bij haar moeten slijmen en smeken om leuke klussen. ALs ik dat niet doe zal ik never nooit meer iets leuks doen op het werk en moet ik echt mijn tijd uitzitten. Ze heeft alle ruimte om dat te doen en er is niemand die het controleert, dat is de ellende. Ze heeft vrij spel en de baas laat haar natuurlijk haar gang gaan. Die zal haar achter de schermen alleen maar aanmoedigen om het mij lekker moeilijk te gaan maken.
Weggaan voelt als vluchten en opgeven, maar ook dat ik me hier weg laat jagen/oesten. Collega is natuurlijk superblij als ik weg ga en dat gun ik haar dan ook weer niet.
Sorry hoor, dat dit topic maar door en doorgaat. Het zijn zomaar wat hersenspinsels van mij.
dinsdag 4 oktober 2016 15:21
Ken je dat telefoontje van de man die de politie belt omdat hij allemaal spookrijders op zijn weg ziet?
Je praat al sinds april niet meer met de betreffende collega en je houdt angstvallig bij wie er meer werkt dan anderen en bij een rotrooster weet je zeker dat het is om je te pesten... Ik zou eens serieus gaan praten met een professionele hulpverlener, want dit klinkt niet al te best.
Je praat al sinds april niet meer met de betreffende collega en je houdt angstvallig bij wie er meer werkt dan anderen en bij een rotrooster weet je zeker dat het is om je te pesten... Ik zou eens serieus gaan praten met een professionele hulpverlener, want dit klinkt niet al te best.
