Psyche
alle pijlers
Ik ben doodmoe
zondag 25 september 2016 20:14
Nieuw account, want ik ben als de dood dat iemand me herkent.
Ik wil mijn leven niet meer. Ik wil niet dood ofzo, ik ben bang voor de dood (zoals ik eigenlijk bang ben voor alles). Maar ik ben het leven zo gruwelijk zat. Mijn leven is al van kinds af aan een gevecht en het is nooit anders geweest. Afgelopen jaren ging het eigenlijk best heel goed en iedereen is o zo trots hoe ik me uit de shit omhoog heb gewerkt, maar ik houd die verdomde terugvallen en ik kan 0,0 stress handelen want dan gaat het fout. Ik slijt mijn dagen op de bank, of heb dat heel lang gedaan.
Ik probeer nu weer te studeren, ik ben net begonnen, maar de stress is me veel teveel. Ik zie tegen de dagen op, het studeren thuis lukt me helemaal niet en ik overzie het niet meer. Maar ik wil zo graag iets doen in mijn leven, ik wil zo graag een beetje normaler zijn. Ik wil MIJ niet meer zijn. Ik zou zo graag een diploma willen en een baan, maar het lijkt wéér te hoog gegrepen en ik wil niet nog eens falen. Ik wil niet voor de rest van mijn leven die kloteuitkering.
Ik dacht dat ik goedgekeurd zou worden bij de herkeuring, maar zelfs dat is niet gebeurd. Ik dacht echt dat ik mijn leven op de rit had en het is gewoon niet waar. Ik heb het gevoel dat ik dit zelfs niet met mijn man kan delen, sinds ik hem ken heb ik eigenlijk nooit meer zo diep gezeten. Wel eens een terugval, maar zelfs daarvan vertelde ik dan maar een stukje. Ik schaam me zo zo zo erg dat ik gewoon niet tegen het leven opgewassen ben. Dat ik nog nooit een baan gehad heb en dat het er misschien wel nooit in zit voor mij. Dat alles zo ontzettend moeizaam gaat altijd.
En ik ben zo bang voor de teleurstelling van mijn moeder, keer op keer op keer. Ik lieg als mensen me vragen wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en nu ik studeer hoef ik eindelijk niet meer te liegen over wat ik doe, maar nu lieg ik over hoe het gaat. Hoe het gaat? Helemaal niet. Ik wil de rest van mijn leven in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, maar ik vertel het niemand en ik voel me zo eenzaam.
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd. Wanneer is het eindelijk genoeg?
Ik wil mijn leven niet meer. Ik wil niet dood ofzo, ik ben bang voor de dood (zoals ik eigenlijk bang ben voor alles). Maar ik ben het leven zo gruwelijk zat. Mijn leven is al van kinds af aan een gevecht en het is nooit anders geweest. Afgelopen jaren ging het eigenlijk best heel goed en iedereen is o zo trots hoe ik me uit de shit omhoog heb gewerkt, maar ik houd die verdomde terugvallen en ik kan 0,0 stress handelen want dan gaat het fout. Ik slijt mijn dagen op de bank, of heb dat heel lang gedaan.
Ik probeer nu weer te studeren, ik ben net begonnen, maar de stress is me veel teveel. Ik zie tegen de dagen op, het studeren thuis lukt me helemaal niet en ik overzie het niet meer. Maar ik wil zo graag iets doen in mijn leven, ik wil zo graag een beetje normaler zijn. Ik wil MIJ niet meer zijn. Ik zou zo graag een diploma willen en een baan, maar het lijkt wéér te hoog gegrepen en ik wil niet nog eens falen. Ik wil niet voor de rest van mijn leven die kloteuitkering.
Ik dacht dat ik goedgekeurd zou worden bij de herkeuring, maar zelfs dat is niet gebeurd. Ik dacht echt dat ik mijn leven op de rit had en het is gewoon niet waar. Ik heb het gevoel dat ik dit zelfs niet met mijn man kan delen, sinds ik hem ken heb ik eigenlijk nooit meer zo diep gezeten. Wel eens een terugval, maar zelfs daarvan vertelde ik dan maar een stukje. Ik schaam me zo zo zo erg dat ik gewoon niet tegen het leven opgewassen ben. Dat ik nog nooit een baan gehad heb en dat het er misschien wel nooit in zit voor mij. Dat alles zo ontzettend moeizaam gaat altijd.
En ik ben zo bang voor de teleurstelling van mijn moeder, keer op keer op keer. Ik lieg als mensen me vragen wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en nu ik studeer hoef ik eindelijk niet meer te liegen over wat ik doe, maar nu lieg ik over hoe het gaat. Hoe het gaat? Helemaal niet. Ik wil de rest van mijn leven in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, maar ik vertel het niemand en ik voel me zo eenzaam.
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd. Wanneer is het eindelijk genoeg?
zondag 25 september 2016 20:59
Wat maakt jou gelukkig? Hoe kan je blij zijn met jezelf? Ik gun je al de ruimte die je nodig hebt om jezelf te zijn. Kijk naar wat jij belangrijk vindt, niet wat (je denkt dat) anderen vinden. Het is jouw leven, jij moet het leven. Jij mag jouw eigen keuzes maken en zijn wie je bent. Want je bent goed zoals je bent!
zondag 25 september 2016 21:00
quote:zelus73 schreef op 25 september 2016 @ 20:56:
Toch zou ik, als ik jou was, je problemen kenbaar maken aan je man.
Je hoeft niet alles te vertellen, maar geef aan dat het nu niet meer gaat.
Ik denk dat als je man eenmaal weet wat er aan de hand is, er een stuk minder stress bij jou is.
Het is en blijft moeilijk, dat snap ik.Je hebt gelijk, ik wil het wel proberen maar ik hik er zo vreselijk tegenaan...
Toch zou ik, als ik jou was, je problemen kenbaar maken aan je man.
Je hoeft niet alles te vertellen, maar geef aan dat het nu niet meer gaat.
Ik denk dat als je man eenmaal weet wat er aan de hand is, er een stuk minder stress bij jou is.
Het is en blijft moeilijk, dat snap ik.Je hebt gelijk, ik wil het wel proberen maar ik hik er zo vreselijk tegenaan...
zondag 25 september 2016 21:06
quote:Gus schreef op 25 september 2016 @ 20:59:
Wat maakt jou gelukkig? Hoe kan je blij zijn met jezelf? Ik gun je al de ruimte die je nodig hebt om jezelf te zijn. Kijk naar wat jij belangrijk vindt, niet wat (je denkt dat) anderen vinden. Het is jouw leven, jij moet het leven. Jij mag jouw eigen keuzes maken en zijn wie je bent. Want je bent goed zoals je bent!Heel eerlijk? Ik heb geen flauw idee. Ik vind dingen met taal leuk, ik hou van zingen en zou graag weer beginnen met het instrument bespelen waarmee ik ooit begonnen ben, maar ook dat lukt me niet om daadwerkelijk te gaan doen. Ik heb ooit vrijwilligerswerk gedaan waar ik blij van werd (maar bij die organisatie is helaas geen optie meer).
Wat maakt jou gelukkig? Hoe kan je blij zijn met jezelf? Ik gun je al de ruimte die je nodig hebt om jezelf te zijn. Kijk naar wat jij belangrijk vindt, niet wat (je denkt dat) anderen vinden. Het is jouw leven, jij moet het leven. Jij mag jouw eigen keuzes maken en zijn wie je bent. Want je bent goed zoals je bent!Heel eerlijk? Ik heb geen flauw idee. Ik vind dingen met taal leuk, ik hou van zingen en zou graag weer beginnen met het instrument bespelen waarmee ik ooit begonnen ben, maar ook dat lukt me niet om daadwerkelijk te gaan doen. Ik heb ooit vrijwilligerswerk gedaan waar ik blij van werd (maar bij die organisatie is helaas geen optie meer).
zondag 25 september 2016 21:07
quote:Yennie_yen schreef op 25 september 2016 @ 20:54:
Lieve zwavelstokjes.
Wat jij vertelt is herkenbaar. Alleen vertel ik het nu wel aan mijn vriend. Hij is de enige die ik daarmee vetrouw en die mij altijd helpt.
Hij laat mij rusten maar plant ook dingen samen. Vertelt mij dat ik zo als ik ben geweldig is en dat maakt mij weer rustig.
Lieverd vertel het aan iemand. Je hoeft niet alles alleen te doen . Wil je verder kletsen mijn pb deur staat wijd open
Groetjes
Knap. Ik moet dat echt nog leren. Er is eigenlijk maar één iemand die ik dit soort dingen vertel.
Je PB-functie staat trouwens uit.
Lieve zwavelstokjes.
Wat jij vertelt is herkenbaar. Alleen vertel ik het nu wel aan mijn vriend. Hij is de enige die ik daarmee vetrouw en die mij altijd helpt.
Hij laat mij rusten maar plant ook dingen samen. Vertelt mij dat ik zo als ik ben geweldig is en dat maakt mij weer rustig.
Lieverd vertel het aan iemand. Je hoeft niet alles alleen te doen . Wil je verder kletsen mijn pb deur staat wijd open
Groetjes
Knap. Ik moet dat echt nog leren. Er is eigenlijk maar één iemand die ik dit soort dingen vertel.
Je PB-functie staat trouwens uit.
zondag 25 september 2016 21:17
"En ik ben zo bang voor de teleurstelling van mijn moeder, keer op keer op keer. Ik lieg als mensen me vragen wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en nu ik studeer hoef ik eindelijk niet meer te liegen over wat ik doe, maar nu lieg ik over hoe het gaat. Hoe het gaat? Helemaal niet. Ik wil de rest van mijn leven in bed liggen met de dekens over mijn hoofd, maar ik vertel het niemand en ik voel me zo eenzaam.
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd."
Ai, herkenbaar. Wat rot voor je dat je je zo voelt meid
Ik ben chronisch depressief, met af en toe een uitschieter naar een klinische depressie. Medicatie, therapie, je zult het wel kennen.
Ik probeer mezelf voor te houden dat het die bloody depressie is die spreekt. Soms lukt dat, soms ook niet zo.
En kleine stapjes nemen of doelen voor mezelf stellen. Ik wil meestal veel te veel en veel te snel. Ren mezelf voorbij, knal tegen een muur op en daar zit ik dan.
Ik ben afgestudeerd, maar heb er bijna 2 jaar langer over gedaan. Ik ben nu eindelijk bijna fulltime aan het werk in een branche die een link heeft met mijn studie, maar ook daar heb ik bijna 4 jaar over gedaan. Het zij zo. Gelukkig ben ik in staat om grotendeels "gewoon" te functioneren probeer ik mezelf voor te houden. En dat ik het niet altijd red, hulp van anderen nodig heb etc mag ik tegenwoordig van mezelf ook af en toe zeggen in plaats van maar door te blijven denderen. Makkelijk is dat niet, en het gaat met vallen en opstaan.
Het ergste vind ik de constante strijd met mezelf. Die gaat gewoon niet weg. Ik ben net 30, maar het idee dat dit de rest van mijn leven zo blijft is erg lastig. Maar ik doe mijn best en blijf proberen, meer kun je als mens eigenlijk niet doen.
Hopelijk helpt het je een beetje dat je hier van je af kunt schrijven
Ik ben kapot. Twintig jaar therapie (en ik ben nog niet eens 30) en het heeft me helemaal niets opgeleverd."
Ai, herkenbaar. Wat rot voor je dat je je zo voelt meid
Ik ben chronisch depressief, met af en toe een uitschieter naar een klinische depressie. Medicatie, therapie, je zult het wel kennen.
Ik probeer mezelf voor te houden dat het die bloody depressie is die spreekt. Soms lukt dat, soms ook niet zo.
En kleine stapjes nemen of doelen voor mezelf stellen. Ik wil meestal veel te veel en veel te snel. Ren mezelf voorbij, knal tegen een muur op en daar zit ik dan.
Ik ben afgestudeerd, maar heb er bijna 2 jaar langer over gedaan. Ik ben nu eindelijk bijna fulltime aan het werk in een branche die een link heeft met mijn studie, maar ook daar heb ik bijna 4 jaar over gedaan. Het zij zo. Gelukkig ben ik in staat om grotendeels "gewoon" te functioneren probeer ik mezelf voor te houden. En dat ik het niet altijd red, hulp van anderen nodig heb etc mag ik tegenwoordig van mezelf ook af en toe zeggen in plaats van maar door te blijven denderen. Makkelijk is dat niet, en het gaat met vallen en opstaan.
Het ergste vind ik de constante strijd met mezelf. Die gaat gewoon niet weg. Ik ben net 30, maar het idee dat dit de rest van mijn leven zo blijft is erg lastig. Maar ik doe mijn best en blijf proberen, meer kun je als mens eigenlijk niet doen.
Hopelijk helpt het je een beetje dat je hier van je af kunt schrijven
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
zondag 25 september 2016 21:32
Wat rot voor je dat je je zo voelt
Ik hoop dat je toch de moed bij elkaar kunt rapen om je man te vertellen hoe je je écht voelt. Het lijkt me doodeenzaam om dit alleen te moeten dragen en het te verbergen voor degene die je het liefst is.
Onthou dit alsjeblieft: jouw waarde, wie je bent en wat je als mens betekent, hangt niet af van wat je presteert. Echt niet. Meet jezelf niet aan anderen, want daar word je per definitie (nog) ongelukkiger van.
Voor mij kan het ook een valkuil zijn: ik ben volledig arbeidsongeschikt en mijn leven ziet er zachtgezegd anders uit dan dat van mijn leeftijdsgenoten. Juist toen ik niet goed in mijn vel zat, trok ik me dat erg aan en voelde ik me op alle fronten mislukt. Gelukkig heb ik mezelf hervonden en hou ik weer van mezelf. Ik gun jou dat ook.
Heel veel sterkte!
Ik hoop dat je toch de moed bij elkaar kunt rapen om je man te vertellen hoe je je écht voelt. Het lijkt me doodeenzaam om dit alleen te moeten dragen en het te verbergen voor degene die je het liefst is.
Onthou dit alsjeblieft: jouw waarde, wie je bent en wat je als mens betekent, hangt niet af van wat je presteert. Echt niet. Meet jezelf niet aan anderen, want daar word je per definitie (nog) ongelukkiger van.
Voor mij kan het ook een valkuil zijn: ik ben volledig arbeidsongeschikt en mijn leven ziet er zachtgezegd anders uit dan dat van mijn leeftijdsgenoten. Juist toen ik niet goed in mijn vel zat, trok ik me dat erg aan en voelde ik me op alle fronten mislukt. Gelukkig heb ik mezelf hervonden en hou ik weer van mezelf. Ik gun jou dat ook.
Heel veel sterkte!
zondag 25 september 2016 21:33
Ik lees dat je al e.e.a. hebt gedaan, je praat over therapie en terugvallen. Wat ik verder uit jouw bericht opmaak is, dat je niet dood wil, maar vooral rust. Klopt dat?
Je vindt dat je moet voldoen aan heel hoge eisen. Maar jij bent je zus niet. Verder leg je jezelf een heel zware taak op door je zo te schamen voor je situatie en alles alleen wil dragen. Nota bene: hoe heb je al die jaren therapie waar je over schrijft geheim kunnen houden?
Met liegen en de schone schijn ophouden leg je je lat hoger dan je dragen kunt. Erken dat jij niet je zus bent, maar je eigen zelf, die zich echter niet toestaat om die eigen zelf te zijn. Je bent continu bezig een ander te zijn, aan andermans (vermeende) verwachtingen te voldoen. Als moeder zou ik me goed beroerd voelen als ik ontdekte dat mijn dochter er al zo lang zo slecht aan toe was en het voor me verborgen wilde houden!
Heb je een diagnose? Ik ben absoluut geen psycholoog, maar ik heb zelf een autisme-spectrum-stoornis en herken heel veel in wat je schrijft. De schaamte, de schone schijn ophouden, me beter voordoen dan ik was - tot ik ergens rond mijn 45e fysiek en psychisch volkomen in elkaar klapte en daar niet meer uit herstelde. Een paar jaar later kreeg ik de diagnose. Ik heb bijna een halve eeuw verspild met me beter voordoen dan ik ben, uit schaamte en faalangst. Zo zonde...
Je helpt jezelf het meest door uit je schaamte te stappen en open kaart te spelen, én opnieuw hulp te zoeken. Voor je in je wanhoop echt iets doet dat onomkeerbaar is en je eigenlijk niet wil. Of jij hetzelfde hebt als ik, dat weet ik niet. Maar dat het niet goed gaat, is wel duidelijk.
En dat is geen schande!
Je vindt dat je moet voldoen aan heel hoge eisen. Maar jij bent je zus niet. Verder leg je jezelf een heel zware taak op door je zo te schamen voor je situatie en alles alleen wil dragen. Nota bene: hoe heb je al die jaren therapie waar je over schrijft geheim kunnen houden?
Met liegen en de schone schijn ophouden leg je je lat hoger dan je dragen kunt. Erken dat jij niet je zus bent, maar je eigen zelf, die zich echter niet toestaat om die eigen zelf te zijn. Je bent continu bezig een ander te zijn, aan andermans (vermeende) verwachtingen te voldoen. Als moeder zou ik me goed beroerd voelen als ik ontdekte dat mijn dochter er al zo lang zo slecht aan toe was en het voor me verborgen wilde houden!
Heb je een diagnose? Ik ben absoluut geen psycholoog, maar ik heb zelf een autisme-spectrum-stoornis en herken heel veel in wat je schrijft. De schaamte, de schone schijn ophouden, me beter voordoen dan ik was - tot ik ergens rond mijn 45e fysiek en psychisch volkomen in elkaar klapte en daar niet meer uit herstelde. Een paar jaar later kreeg ik de diagnose. Ik heb bijna een halve eeuw verspild met me beter voordoen dan ik ben, uit schaamte en faalangst. Zo zonde...
Je helpt jezelf het meest door uit je schaamte te stappen en open kaart te spelen, én opnieuw hulp te zoeken. Voor je in je wanhoop echt iets doet dat onomkeerbaar is en je eigenlijk niet wil. Of jij hetzelfde hebt als ik, dat weet ik niet. Maar dat het niet goed gaat, is wel duidelijk.
En dat is geen schande!
zondag 25 september 2016 21:35
Zwavelstokjes, ik had jou OP woord voor woord zelf kunnen schrijven. (Op de studie na) Sucks big time!
Na jaren therapie, probeer ik nu te accepteren dat het is zoals het is en te genieten van piep kleine dingen.
Ik word ondersteunt door een FACT team (google maar eens) heb ook erg veel moeite te delen over hoe het echt met me gaat. Zelfs richting FACT team is dit moeilijk, maar ik doe mijn best en voel me tenminste minder schuldig om hen 'te belasten'. Misschien is dit ook een optie voor jou?
Ik blijf meelezen en zal zeker reageren als ik je ergens bij kan helpen. Knuffel!
Na jaren therapie, probeer ik nu te accepteren dat het is zoals het is en te genieten van piep kleine dingen.
Ik word ondersteunt door een FACT team (google maar eens) heb ook erg veel moeite te delen over hoe het echt met me gaat. Zelfs richting FACT team is dit moeilijk, maar ik doe mijn best en voel me tenminste minder schuldig om hen 'te belasten'. Misschien is dit ook een optie voor jou?
Ik blijf meelezen en zal zeker reageren als ik je ergens bij kan helpen. Knuffel!
zondag 25 september 2016 21:41
quote:Zwavelstokjes schreef op 25 september 2016 @ 20:51:
[...]
Omdat het zo lullig is dat mijn man het hier leest ipv dat ik het hem zeg bijvoorbeeld. En omdat ik wat mensen ken hier en die hoeven niet alles te weten. Je hebt een PB.
Als ik een bekende van je was, en niet zou weten hoe het met je gaat, zou ik me heel rot voelen omdat je mij niet de kans geeft een luisterend oor voor je te zijn. In nood leert men de echte vrienden kennen. En dat geldt ook voor jou. Toen ik (na een boel waarschuwingen vooral, waarbij ik me voelde zoals jij nu) zo in elkaar stortte dacht ik: nu is het voorbij, nu kan ik de schijn niet meer ophouden en zal iedereen zien hoe ik werkelijk ben.
In werkelijkheid kreeg ik geweldig veel steun van mensen, soms mensen die ik alleen via (destijds) Hyves kende. Die al best in de gaten hadden dat er iets scheelde, maar niets konden doen zolang ik de schone schijn ophield.
[...]
Omdat het zo lullig is dat mijn man het hier leest ipv dat ik het hem zeg bijvoorbeeld. En omdat ik wat mensen ken hier en die hoeven niet alles te weten. Je hebt een PB.
Als ik een bekende van je was, en niet zou weten hoe het met je gaat, zou ik me heel rot voelen omdat je mij niet de kans geeft een luisterend oor voor je te zijn. In nood leert men de echte vrienden kennen. En dat geldt ook voor jou. Toen ik (na een boel waarschuwingen vooral, waarbij ik me voelde zoals jij nu) zo in elkaar stortte dacht ik: nu is het voorbij, nu kan ik de schijn niet meer ophouden en zal iedereen zien hoe ik werkelijk ben.
In werkelijkheid kreeg ik geweldig veel steun van mensen, soms mensen die ik alleen via (destijds) Hyves kende. Die al best in de gaten hadden dat er iets scheelde, maar niets konden doen zolang ik de schone schijn ophield.
zondag 25 september 2016 21:46
Is er on al die jaren therapie wel eens aandacht geweest voor zelfacceptatie en voor het rouwproces wat hoort bij het accepteren van het feit dat je ziek/anders bent/een stoornis/psychische aandoening hebt?
Ik lees namelijk vooral boosheid en verdriet in je post. Het 'waarom ik'-gevoel. Die modus is slopend.
Ik lees namelijk vooral boosheid en verdriet in je post. Het 'waarom ik'-gevoel. Die modus is slopend.
zondag 25 september 2016 22:05
zondag 25 september 2016 23:14
Wat jammer dat jij het je zelf zo moeilijk maakt. Als je depressief bent ben je overgevoelig en om te voorkomen dat je gekwetst wordt ga je de gevoelens en gedachten van anderen al invullen en die lopen altijd slecht af voor je zelf. Dat is niet erg maar het is wel handig als je dat beseft.
Je hebt nooit een betaalde baan gehad en je man ziet je echt wel worstelen maar wil je ook in je waarde laten dus zegt hij niets. Dat is niet hetzelfde als dat je hem niets moet vertellen omdat hij of je moeder teleurgesteld raken. Daarnaast ben je 30 en is het belangrijker dat jij je zelf gelukkig maakt en niet je moeder en je man houdt sowieso wel van je.
Soms moet je gewoon even een hele harde reset maken voor je zelf. Ga terug naar de MBO. Jij bent waarschijnlijk iemand die veel beter functioneert en boven jezelf uitstijgt als je je comfortabel voelt en op MBOniveau voel jij je comfortabel. Daarna zoek je een baan op MBO niveau en dan kijk je wel verder. Als je depressief bent moet je de lijnen kort houden. Maak in je hoofd een lijstje van 5 prioriteiten en niet meer.
1. Eerlijk zijn naar je man
2. terug naar de MBO
3. leuke dingen doen
4. je huis schoonmaken
5. lekker met je man naar de bios.
Je moeders teleurstelling, je zus d'r carriere, allemaal bijzaken die jou nu niet gelukkig maken dus besteed daar geen gedachten aan. Leer dat je alleen jezelf en je man het zo leuk en gemakkelijk mogelijk moet maken want dat is je toekomst.
Je hebt nooit een betaalde baan gehad en je man ziet je echt wel worstelen maar wil je ook in je waarde laten dus zegt hij niets. Dat is niet hetzelfde als dat je hem niets moet vertellen omdat hij of je moeder teleurgesteld raken. Daarnaast ben je 30 en is het belangrijker dat jij je zelf gelukkig maakt en niet je moeder en je man houdt sowieso wel van je.
Soms moet je gewoon even een hele harde reset maken voor je zelf. Ga terug naar de MBO. Jij bent waarschijnlijk iemand die veel beter functioneert en boven jezelf uitstijgt als je je comfortabel voelt en op MBOniveau voel jij je comfortabel. Daarna zoek je een baan op MBO niveau en dan kijk je wel verder. Als je depressief bent moet je de lijnen kort houden. Maak in je hoofd een lijstje van 5 prioriteiten en niet meer.
1. Eerlijk zijn naar je man
2. terug naar de MBO
3. leuke dingen doen
4. je huis schoonmaken
5. lekker met je man naar de bios.
Je moeders teleurstelling, je zus d'r carriere, allemaal bijzaken die jou nu niet gelukkig maken dus besteed daar geen gedachten aan. Leer dat je alleen jezelf en je man het zo leuk en gemakkelijk mogelijk moet maken want dat is je toekomst.
zondag 25 september 2016 23:40
quote:Geronimo2 schreef op 25 september 2016 @ 23:14:
Wat jammer dat jij het je zelf zo moeilijk maakt. Als je depressief bent ben je overgevoelig en om te voorkomen dat je gekwetst wordt ga je de gevoelens en gedachten van anderen al invullen en die lopen altijd slecht af voor je zelf. Dat is niet erg maar het is wel handig als je dat beseft.
Je hebt nooit een betaalde baan gehad en je man ziet je echt wel worstelen maar wil je ook in je waarde laten dus zegt hij niets. Dat is niet hetzelfde als dat je hem niets moet vertellen omdat hij of je moeder teleurgesteld raken. Daarnaast ben je 30 en is het belangrijker dat jij je zelf gelukkig maakt en niet je moeder en je man houdt sowieso wel van je.
Soms moet je gewoon even een hele harde reset maken voor je zelf. Ga terug naar de MBO. Jij bent waarschijnlijk iemand die veel beter functioneert en boven jezelf uitstijgt als je je comfortabel voelt en op MBOniveau voel jij je comfortabel. Daarna zoek je een baan op MBO niveau en dan kijk je wel verder. Als je depressief bent moet je de lijnen kort houden. Maak in je hoofd een lijstje van 5 prioriteiten en niet meer.
1. Eerlijk zijn naar je man
2. terug naar de MBO
3. leuke dingen doen
4. je huis schoonmaken
5. lekker met je man naar de bios.
Je moeders teleurstelling, je zus d'r carriere, allemaal bijzaken die jou nu niet gelukkig maken dus besteed daar geen gedachten aan. Leer dat je alleen jezelf en je man het zo leuk en gemakkelijk mogelijk moet maken want dat is je toekomst.
ik heb hier geen woorden voor, toppie!
Wat jammer dat jij het je zelf zo moeilijk maakt. Als je depressief bent ben je overgevoelig en om te voorkomen dat je gekwetst wordt ga je de gevoelens en gedachten van anderen al invullen en die lopen altijd slecht af voor je zelf. Dat is niet erg maar het is wel handig als je dat beseft.
Je hebt nooit een betaalde baan gehad en je man ziet je echt wel worstelen maar wil je ook in je waarde laten dus zegt hij niets. Dat is niet hetzelfde als dat je hem niets moet vertellen omdat hij of je moeder teleurgesteld raken. Daarnaast ben je 30 en is het belangrijker dat jij je zelf gelukkig maakt en niet je moeder en je man houdt sowieso wel van je.
Soms moet je gewoon even een hele harde reset maken voor je zelf. Ga terug naar de MBO. Jij bent waarschijnlijk iemand die veel beter functioneert en boven jezelf uitstijgt als je je comfortabel voelt en op MBOniveau voel jij je comfortabel. Daarna zoek je een baan op MBO niveau en dan kijk je wel verder. Als je depressief bent moet je de lijnen kort houden. Maak in je hoofd een lijstje van 5 prioriteiten en niet meer.
1. Eerlijk zijn naar je man
2. terug naar de MBO
3. leuke dingen doen
4. je huis schoonmaken
5. lekker met je man naar de bios.
Je moeders teleurstelling, je zus d'r carriere, allemaal bijzaken die jou nu niet gelukkig maken dus besteed daar geen gedachten aan. Leer dat je alleen jezelf en je man het zo leuk en gemakkelijk mogelijk moet maken want dat is je toekomst.
ik heb hier geen woorden voor, toppie!
maandag 26 september 2016 00:56
Lieve TO ik vind het heel erg voor je. Ik ga proberen om iets zinnigs te zeggen. Bedenk dat het morgen nooit erger kan zijn dan vandaag. Ach is ook een dooddoener maar wil je een hart onder de riem steken.
Zelf voel ik mij ook nutteloos voor deze wereld en maatschappij en dagelijks depressief en gestoord. Wat mij helpt is dat ik het wel vertel tegen mijn man als ik de bodem weer heb bereikt. Echt, jouw man/vriend merkt ook wel dat je weer diep zit. Het kan voor allebei lucht geven om "gewoon" te zeggen dat je je vreselijk ongelukkig voelt. Jouw man hoeft er niks mee te doen maar dan snapt hij wel dat je soms niet "jezelf" bent.
Zelf voel ik mij ook nutteloos voor deze wereld en maatschappij en dagelijks depressief en gestoord. Wat mij helpt is dat ik het wel vertel tegen mijn man als ik de bodem weer heb bereikt. Echt, jouw man/vriend merkt ook wel dat je weer diep zit. Het kan voor allebei lucht geven om "gewoon" te zeggen dat je je vreselijk ongelukkig voelt. Jouw man hoeft er niks mee te doen maar dan snapt hij wel dat je soms niet "jezelf" bent.
maandag 26 september 2016 12:06
Hoi, daar ben ik weer. Ik heb goed geslapen, maar ben nu thuis terwijl ik eigenlijk op school had moeten zitten. Ik had vandaag nota bene twee lessen met aanwezigheidsplicht maar zelfs dáár trek ik me niks van aan. Feitelijk heb ik eigenlijk het bijltje er al bij neergegooid.
Ik heb gisteravond tegen man verteld over school, hoe rot het gaat en hoe bang ik ben om te falen. Dat is iets. Ik heb iemand anders een mail gestuurd en daarin wel vrij uitgebreid verteld hoe het gaat. Zelfs nog iemand geappt want ik had behoefte om te praten (ik had dat bij haar nog nooit gedaan maar weet wel dat het kan). Alleen gevraagd of ze nog wakker was. Was niet zo, dus ze appte vanmorgen maar nog niet de moed gehad om te vertellen waarom ik had geappt.
Even reageren op een paar dingen:
Blueeyes, nee, daar is 0,0 aandacht voor geweest. Daar heb je eigenlijk wel een heel goed punt.
Cumulus, ik heb die jaren therapie niet verborgen gehouden. Dat kon ook niet, want dat begon al toen ik nog een basisschoolkind was. Maar ik heb nooit verteld hoe ik me nou eigenlijk vóelde. Althans, niet tegen mijn ouders. Ze kende het gedrag dat ik vertoonde, maar ik vertelde nooit iets. Dat is nog steeds zo, en mijn ouders denken nu daadwerkelijk dat het echt goed met me gaat. Er was wel op ieder punt in mijn leven iemand waarbij ik wel mijn ei kwijt kon. Die is er nu gelukkig ook.
Ik heb een dwangstoornis, ADHD en ik had de diagnose borderline, maar die is geschrapt. De heftige gevoelens zijn gebleven (gedeeltelijk, want vroeger was het erger), maar het gedrag van een borderliner ben ik gelukkig al heel lang kwijt (het manipulerende, het jaloerse, het zelfdestructieve, al die dingen). Nu weet ik het dus even niet. Die dwangstoornis speelt bij tijd en wijle op, maar speelt ook nog maar een hele kleine rol eigenlijk. ADHD is wat me nekt bij mijn studie.
Verder weet ik even niet wat ik moet zeggen, over de andere reacties ga ik vooral nadenken.
Dankjulliewel.
Ik heb gisteravond tegen man verteld over school, hoe rot het gaat en hoe bang ik ben om te falen. Dat is iets. Ik heb iemand anders een mail gestuurd en daarin wel vrij uitgebreid verteld hoe het gaat. Zelfs nog iemand geappt want ik had behoefte om te praten (ik had dat bij haar nog nooit gedaan maar weet wel dat het kan). Alleen gevraagd of ze nog wakker was. Was niet zo, dus ze appte vanmorgen maar nog niet de moed gehad om te vertellen waarom ik had geappt.
Even reageren op een paar dingen:
Blueeyes, nee, daar is 0,0 aandacht voor geweest. Daar heb je eigenlijk wel een heel goed punt.
Cumulus, ik heb die jaren therapie niet verborgen gehouden. Dat kon ook niet, want dat begon al toen ik nog een basisschoolkind was. Maar ik heb nooit verteld hoe ik me nou eigenlijk vóelde. Althans, niet tegen mijn ouders. Ze kende het gedrag dat ik vertoonde, maar ik vertelde nooit iets. Dat is nog steeds zo, en mijn ouders denken nu daadwerkelijk dat het echt goed met me gaat. Er was wel op ieder punt in mijn leven iemand waarbij ik wel mijn ei kwijt kon. Die is er nu gelukkig ook.
Ik heb een dwangstoornis, ADHD en ik had de diagnose borderline, maar die is geschrapt. De heftige gevoelens zijn gebleven (gedeeltelijk, want vroeger was het erger), maar het gedrag van een borderliner ben ik gelukkig al heel lang kwijt (het manipulerende, het jaloerse, het zelfdestructieve, al die dingen). Nu weet ik het dus even niet. Die dwangstoornis speelt bij tijd en wijle op, maar speelt ook nog maar een hele kleine rol eigenlijk. ADHD is wat me nekt bij mijn studie.
Verder weet ik even niet wat ik moet zeggen, over de andere reacties ga ik vooral nadenken.
Dankjulliewel.
maandag 26 september 2016 14:10
Lieve Zwavelstokjes,
Je bent goed zoals je bent. Echt.
Ook ik heb mezelf altijd gezien als de minder geslaagde variant t.o.v. mijn zus.
Ook ik heb (daarom) bv. in mijn studiekeuzes beslissingen genomen om anderen te plezieren.
En weet je? Juist doordat de dingen lopen zoals ze lopen, kom ik er steeds meer achter dat het ideale plaatje niet bestaat. Zelfs mijn zus liep tegen 'beperkingen' aan. En al doe je nog zo hard je best, je hebt het niet altijd in de hand.
Het gaat erom dat je van jezelf houd. Volgens mij ben je een heel lieve vrouw/ meid. En, afgaande op je bericht zou het zomaar zo kunnen zijn dat je ook een heel lieve echtgenoot hebt (?)
Geloof in jezelf en doe de dingen die je doet vooral/ alleen omdat jij achter die keuze staat.
En stel niet teveel (opgelegde) eisen aan jezelf.
Voor sommige mensen is het toch nooit goed.
Het is jouw leven en geluk.
Heel veel liefs
Je bent goed zoals je bent. Echt.
Ook ik heb mezelf altijd gezien als de minder geslaagde variant t.o.v. mijn zus.
Ook ik heb (daarom) bv. in mijn studiekeuzes beslissingen genomen om anderen te plezieren.
En weet je? Juist doordat de dingen lopen zoals ze lopen, kom ik er steeds meer achter dat het ideale plaatje niet bestaat. Zelfs mijn zus liep tegen 'beperkingen' aan. En al doe je nog zo hard je best, je hebt het niet altijd in de hand.
Het gaat erom dat je van jezelf houd. Volgens mij ben je een heel lieve vrouw/ meid. En, afgaande op je bericht zou het zomaar zo kunnen zijn dat je ook een heel lieve echtgenoot hebt (?)
Geloof in jezelf en doe de dingen die je doet vooral/ alleen omdat jij achter die keuze staat.
En stel niet teveel (opgelegde) eisen aan jezelf.
Voor sommige mensen is het toch nooit goed.
Het is jouw leven en geluk.
Heel veel liefs
maandag 26 september 2016 15:04
Het vinden dat je anders zou moeten zijn dan wie en hoe je eigenlijk bent is doodvermoeiend. Dat zuigt uiteindelijk alle energie uit je en dan kom je tot niks meer. Waar je nu inzit dus.
Lieverd, jij bent wie je bent en dat is goed, mooi en prachtig! Leer geloven in jezelf en je eigen kracht en dat goed ook goed genoeg is. Dat gaat niet van de 1 op de andere dag maar met kleine stapjes kom je er.
want als je je zo voelt kun je die wel gebruiken!
Lieverd, jij bent wie je bent en dat is goed, mooi en prachtig! Leer geloven in jezelf en je eigen kracht en dat goed ook goed genoeg is. Dat gaat niet van de 1 op de andere dag maar met kleine stapjes kom je er.
want als je je zo voelt kun je die wel gebruiken!
maandag 26 september 2016 15:37
Ze zei op mijn mail 'Ik weet zo langzamerhand ook niet meer hoe ik tot je door moet dringen' en nu ben ik zooo verdrietig want het maakt dat het nog hopelozer gaat voelen. Zij weet ook niet meer wat ze met me aan moet. Ik weet het ook niet meer, zo uitzichtloos is het lang niet meer geweest. Ik probeer zo erg het goede te doen en toch gaat het steeds fout. Ze zei dat ik maar gevoelsmatige beslissingen blijf nemen en we hebben het er al zo vaak over gehad. Ik heb het wéér fout gedaan.
maandag 26 september 2016 15:57
quote:Zwavelstokjes schreef op 26 september 2016 @ 15:37:
Ze zei op mijn mail 'Ik weet zo langzamerhand ook niet meer hoe ik tot je door moet dringen' en nu ben ik zooo verdrietig want het maakt dat het nog hopelozer gaat voelen. Zij weet ook niet meer wat ze met me aan moet. Ik weet het ook niet meer, zo uitzichtloos is het lang niet meer geweest. Ik probeer zo erg het goede te doen en toch gaat het steeds fout. Ze zei dat ik maar gevoelsmatige beslissingen blijf nemen en we hebben het er al zo vaak over gehad. Ik heb het wéér fout gedaan.
Praat jij dan wel met de goede persoon? Dit klinkt niet heel liefdevol en ondersteunend.
Jij hoeft niet te doen wat zij vindt dat goed is. Je kunt haar overwegingen meenemen in je eigen beslissingen. Jij bent verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en daar hoef je echt geen verantwoording over af te leggen.
Ze zei op mijn mail 'Ik weet zo langzamerhand ook niet meer hoe ik tot je door moet dringen' en nu ben ik zooo verdrietig want het maakt dat het nog hopelozer gaat voelen. Zij weet ook niet meer wat ze met me aan moet. Ik weet het ook niet meer, zo uitzichtloos is het lang niet meer geweest. Ik probeer zo erg het goede te doen en toch gaat het steeds fout. Ze zei dat ik maar gevoelsmatige beslissingen blijf nemen en we hebben het er al zo vaak over gehad. Ik heb het wéér fout gedaan.
Praat jij dan wel met de goede persoon? Dit klinkt niet heel liefdevol en ondersteunend.
Jij hoeft niet te doen wat zij vindt dat goed is. Je kunt haar overwegingen meenemen in je eigen beslissingen. Jij bent verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en daar hoef je echt geen verantwoording over af te leggen.
maandag 26 september 2016 16:03
quote:Lady_Vintage schreef op 26 september 2016 @ 15:57:
[...]
Praat jij dan wel met de goede persoon? Dit klinkt niet heel liefdevol en ondersteunend.
Jij hoeft niet te doen wat zij vindt dat goed is. Je kunt haar overwegingen meenemen in je eigen beslissingen. Jij bent verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en daar hoef je echt geen verantwoording over af te leggen.
Ik begrijp het echt wel, want ze heeft gelijk in wat ze zegt. En ze is altijd heel erg lief voor me, maar soms heb ik echt een schop onder m'n kont nodig en die geeft ze ook. Maar die liefdevolle schop komt bij mij over alsof ze me helemaal in elkaar trapt maar dat is helemaal niet zo.
'Ze' is trouwens een familielid.
[...]
Praat jij dan wel met de goede persoon? Dit klinkt niet heel liefdevol en ondersteunend.
Jij hoeft niet te doen wat zij vindt dat goed is. Je kunt haar overwegingen meenemen in je eigen beslissingen. Jij bent verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt en daar hoef je echt geen verantwoording over af te leggen.
Ik begrijp het echt wel, want ze heeft gelijk in wat ze zegt. En ze is altijd heel erg lief voor me, maar soms heb ik echt een schop onder m'n kont nodig en die geeft ze ook. Maar die liefdevolle schop komt bij mij over alsof ze me helemaal in elkaar trapt maar dat is helemaal niet zo.
'Ze' is trouwens een familielid.
