Psyche
alle pijlers
Voor iedereen die er doorheen zit II
dinsdag 5 juli 2016 10:45
Ik zit er ook echt helemaal doorheen.
Ik ben al ruim een jaar lang zo verschrikkelijk verdrietig, elke ochtend huilen, tranen met tuiten, maar deze ochtend lijkt het nog erger.
Ik durf ook niemand te bellen zo, terwijl ik erg veel behoefte voel om familie te bellen, of een vriend of vriendin...en tijdens het eerste half jaar deed ik dat ook.
Maar ik blijf zo, ik heb alles al gezegd.
Wat moet ik zeggen?
Het is al een jaar hetzelfde, er verandert niets.
Ik kan toch niet weer met hetzelfde verhaal komen?
Ik voel me mislukt en ik schaam me ervoor dat ik er niet een beetje bovenop ben gekomen inmiddels.
Het lijkt eigenlijk juist alleen maar slechter te gaan de laatste tijd.
En als ik bvb mijn moeder bel, dan maak ik haar verdrietig met mijn verdriet. Dan voel ik mij weer schuldig en extra mislukt.
Het lukt me door het verdriet nouwelijks om verbinding te maken, om tot rust te komen, een normaal gesprek te voeren, of om gewoon een stukje te wandelen. Tijdens zo'n wandeling gaan mijn gedachten steeds in hetzelfde rondje tot ik weer in tranen uitbarst.
Hierdoor heb ik de neiging om maar binnen te blijven en mij af te zonderen.
Ik ben bang hier nooit meer uit te komen. Het duurt al zo lang dat ik mij zo rot voel, dat ik er helemaal murw van ben.
Ik heb al heel wat gesprekken gevoerd met psychiaters en psychologen, medicijnen geprobeerd, maar tot nu toe heeft dat niet geholpen.
Het lijkt wel alsof het verdriet zo groot is dat het mij totaal blokkeert.
Dat enorme verdriet, ik voel het overal in mij lijf, niemand kan me daarbij helpen en ik weet het zelf ook niet meer.
Het wil gewoon niet slijten.
Ik ben er zo moe van
Ik ben al ruim een jaar lang zo verschrikkelijk verdrietig, elke ochtend huilen, tranen met tuiten, maar deze ochtend lijkt het nog erger.
Ik durf ook niemand te bellen zo, terwijl ik erg veel behoefte voel om familie te bellen, of een vriend of vriendin...en tijdens het eerste half jaar deed ik dat ook.
Maar ik blijf zo, ik heb alles al gezegd.
Wat moet ik zeggen?
Het is al een jaar hetzelfde, er verandert niets.
Ik kan toch niet weer met hetzelfde verhaal komen?
Ik voel me mislukt en ik schaam me ervoor dat ik er niet een beetje bovenop ben gekomen inmiddels.
Het lijkt eigenlijk juist alleen maar slechter te gaan de laatste tijd.
En als ik bvb mijn moeder bel, dan maak ik haar verdrietig met mijn verdriet. Dan voel ik mij weer schuldig en extra mislukt.
Het lukt me door het verdriet nouwelijks om verbinding te maken, om tot rust te komen, een normaal gesprek te voeren, of om gewoon een stukje te wandelen. Tijdens zo'n wandeling gaan mijn gedachten steeds in hetzelfde rondje tot ik weer in tranen uitbarst.
Hierdoor heb ik de neiging om maar binnen te blijven en mij af te zonderen.
Ik ben bang hier nooit meer uit te komen. Het duurt al zo lang dat ik mij zo rot voel, dat ik er helemaal murw van ben.
Ik heb al heel wat gesprekken gevoerd met psychiaters en psychologen, medicijnen geprobeerd, maar tot nu toe heeft dat niet geholpen.
Het lijkt wel alsof het verdriet zo groot is dat het mij totaal blokkeert.
Dat enorme verdriet, ik voel het overal in mij lijf, niemand kan me daarbij helpen en ik weet het zelf ook niet meer.
Het wil gewoon niet slijten.
Ik ben er zo moe van
dinsdag 5 juli 2016 15:49
dinsdag 9 augustus 2016 13:56
Ik heb even advies nodig. Dit is mijn laatste week op werk en zou dan eigenlijk 3 weken verlof hebben. Nu heeft net vandaag mijn vervanger zich ziek gemeld. Nu heb ik in eerste instantie geopperd om dan vanuit thuis het nodige op te pakken en die verlofuren terug te krijgen. Dit was goed en heel fijn, ik help ze uit de brand. Maar merk toch echt wel dat ik op ben en toe ben aan rust. Ik zie het echt niet zo zitten eigenlijk, wil 3 weken even helemaal niks maar dan ook niks met werk te maken hebben. Zal anders toch ruim 2 uur per dag 3 weken lang thuis weer bezig zijn met werk als ik dit doe.
Wat is wijsheid? ze laten barsten en ze kijken maar hoe ze dat regelen tijdens mijn vakantie, of de goede collega zijn die het weer regelt...
Wat is wijsheid? ze laten barsten en ze kijken maar hoe ze dat regelen tijdens mijn vakantie, of de goede collega zijn die het weer regelt...
dinsdag 9 augustus 2016 14:07
SparklingLemon, ik snap wat je bedoelt, het is soms zo fijn om echt even niets met werk te maken te hoeven hebben. Lief dat je hebt aangeboden om ze uit de brand te helpen, maar het is ook belangrijk aan jezelf te denken. Wellicht kan je voorstellen het werk op te pakken vanuit huis zolang je vervanger ziek is en daarna de uren die je daaraan besteed hebt alsnog aan die 3 weken vast te plakken. Of, en dit zou ik persoonlijk prettiger vinden, als je de mogelijkheid hebt, gewoon door blijven werken zoals je altijd doet als je geen verlof hebt, totdat je vervanger er weer is en dan alsnog 3 weken vrij nemen. Als dat allemaal niet mogelijk is zou ik toch een gesprek aangaan met je leidinggevende over hoe je je hierbij voelt en overleggen of er andere mogelijkheden zijn.
zaterdag 8 oktober 2016 16:32
ik mis dit topic ook, ben zelf ook niet zo actief geweest natuurlijk. Het gaat hier niet zo goed, vraag me echt af waar ik het allemaal voor doe
Mijn hormonen zijn door de war en moet daarvoor over een tijdje naar het ziekenhuis, ondertussen kom ik enorm aan en dat maakt me zo onzeker... Kleren passen niet goed meer en dan word ik maar boos op mezelf. Voel me de hele dag moe, en heb de hele dag honger....
Heb ook nog steeds geen zekerheid war ik dalijk kan gaan werken, kan geen geschikte woonruimte vinden.... Lijkt alsof ik constant verkeerde keuzes maak.
Mijn hormonen zijn door de war en moet daarvoor over een tijdje naar het ziekenhuis, ondertussen kom ik enorm aan en dat maakt me zo onzeker... Kleren passen niet goed meer en dan word ik maar boos op mezelf. Voel me de hele dag moe, en heb de hele dag honger....
Heb ook nog steeds geen zekerheid war ik dalijk kan gaan werken, kan geen geschikte woonruimte vinden.... Lijkt alsof ik constant verkeerde keuzes maak.
zondag 9 oktober 2016 16:51
Oh Muis, wat een verdriet joh lieverd
Ik snap heel goed dat het aankomen je onzeker maakt, ik ben ook ooit aangekomen door medicatie. Als ik daar iets van heb geleerd is dat boos worden op jezelf geen nut heeft. Die pillen doen wat ze doen, het enige wat jij kan doen is het voor jezelf kiezen. Neem die medicatie als het echt goed voor je werkt en doe verder wat er in je macht ligt. Dat kunnen ook kleine doelen zijn, je hoeft niet gelijk te gaan trainen voor een marathon, maar wat dacht je van misschien een blokje om of op de fiets naar de supermarkt om lekker fruit voor jezelf te halen? Want je bent het waard hè lieve Muis, probeer dat te onthouden!
Die onzekerheid wat betreft werk en woonruimte lijkt me slopend. Kan je nog even herhalen, als je wilt, hoe je situatie ook alweer precies zit? Ik zou graag met je meedenken.
En het is wat Lceetje al zegt: verkeerde keuzes bestaan niet. Op het moment dat je ze maakte was het de goede keuze voor jou. Dat je daar achteraf anders over denkt is een mooie leerles voor de toekomst.
Ik snap heel goed dat het aankomen je onzeker maakt, ik ben ook ooit aangekomen door medicatie. Als ik daar iets van heb geleerd is dat boos worden op jezelf geen nut heeft. Die pillen doen wat ze doen, het enige wat jij kan doen is het voor jezelf kiezen. Neem die medicatie als het echt goed voor je werkt en doe verder wat er in je macht ligt. Dat kunnen ook kleine doelen zijn, je hoeft niet gelijk te gaan trainen voor een marathon, maar wat dacht je van misschien een blokje om of op de fiets naar de supermarkt om lekker fruit voor jezelf te halen? Want je bent het waard hè lieve Muis, probeer dat te onthouden!
Die onzekerheid wat betreft werk en woonruimte lijkt me slopend. Kan je nog even herhalen, als je wilt, hoe je situatie ook alweer precies zit? Ik zou graag met je meedenken.
En het is wat Lceetje al zegt: verkeerde keuzes bestaan niet. Op het moment dat je ze maakte was het de goede keuze voor jou. Dat je daar achteraf anders over denkt is een mooie leerles voor de toekomst.
woensdag 12 oktober 2016 18:22
@sprookjesbos
ik heb nu tijdelijk werk dat over 2 maanden afloopt. Maar voor daarna kan ik geen geschikte vacatures vinden, echt om moedeloos van te worden: te ver weg, te weinig werkervaring, specialisme nodig (die ik niet kan halen zonder werkervaring) en zo kun je de lijst nog langer maken...
Qua woonruimte kom ik dus ook totaal niet verder, ik val qua inkomen overal tussen de wal en het schip. Eigenlijk is het als ik verdien 'te veel ' voor sociale huur, maar aan de andere kant heb ik nu een onzekere situatie omdat ik straks weer niks verdien.
Op dit moment voelt het niet echt alsof ik het ergens voor doe, en dat het allemaal ergens toe leidt. Vind mezelf eigenlijk ook niet echt de moeite waard. Komt nu wel ff binnen als ik het zo neerzet, maar het voelt wel zo...
Qua gewichtstoename: ik sport al ongeveer 5/6 x per week en mijn beroep is al best fysiek dus heb nu echt geen tijd en puf om meer te doen.. Ik hoop maar dat ik straks met passende medicatie er goed doorkom dat ik dan weer een beetje meer energie, motivatie en moed heb om door te zetten weer van het gewicht af te komen..
ik heb nu tijdelijk werk dat over 2 maanden afloopt. Maar voor daarna kan ik geen geschikte vacatures vinden, echt om moedeloos van te worden: te ver weg, te weinig werkervaring, specialisme nodig (die ik niet kan halen zonder werkervaring) en zo kun je de lijst nog langer maken...
Qua woonruimte kom ik dus ook totaal niet verder, ik val qua inkomen overal tussen de wal en het schip. Eigenlijk is het als ik verdien 'te veel ' voor sociale huur, maar aan de andere kant heb ik nu een onzekere situatie omdat ik straks weer niks verdien.
Op dit moment voelt het niet echt alsof ik het ergens voor doe, en dat het allemaal ergens toe leidt. Vind mezelf eigenlijk ook niet echt de moeite waard. Komt nu wel ff binnen als ik het zo neerzet, maar het voelt wel zo...
Qua gewichtstoename: ik sport al ongeveer 5/6 x per week en mijn beroep is al best fysiek dus heb nu echt geen tijd en puf om meer te doen.. Ik hoop maar dat ik straks met passende medicatie er goed doorkom dat ik dan weer een beetje meer energie, motivatie en moed heb om door te zetten weer van het gewicht af te komen..
donderdag 8 december 2016 16:04
Lieverds , Hoe gaat het met jullie?
Bij mij is zoveel veranderd de laatste maanden. Ik weet even niet waar te beginnen.
Ik ben 3/4 jaar geleden begonnen bij een re-integratiebureau. Hier heb ik een langdurig traject lopen om mij weer aan het werk te helpen. Vlak daarna is mijn man volledig ingestort (ik weet even niet of ik dat hier nog had geschreven, of niet). Inmiddels is hij gelukkig wel weer redelijk de goede kant op aan het gaan dmv anti-depressiva en therapie.
Ik ben nu 2,5 maand geleden begonnen aan een studie. Bij het re-integratiebureau ga je kijken wat je kan, wil en niet wil. Zo kwam ik erbij dat ik eigenlijk niet genoeg papieren heb voor wat ik al wel kan, maar nog niet op papier zeg maar.
Ik ben nu via Schoevers aan een studie als secretaresse begonnen (gemiddeld 3 uur per week naar school) waarbij ik twee dagen per week stage loop.
Ik heb een geweldig stagebedrijf gevonden waar ik inmiddels al ben uitgegroeid tot leerling directiesecretaresse ipv gewoon secretaresse
Er is ook al sprake van hier na mijn opleiding te kunnen blijven!
Qua therapie ben ik inmiddels teruggeschroefd naar 1x per 2/3 weken. Daarnaast wel relatie gesprekken, dit omdat we de afgelopen 2,5 jaar toch enorm veel hebben meegemaakt en we wel een steuntje konden hebben in onze communicatie.
We hebben gezinsbegeleiding gehad, die is inmiddels ook afgerond. hierdoor hebben we meer structuur en orde kunnen brengen in ons gezin. Goede handvatten gekregen.
Kortom, het gaat goed!!!
Bij mij is zoveel veranderd de laatste maanden. Ik weet even niet waar te beginnen.
Ik ben 3/4 jaar geleden begonnen bij een re-integratiebureau. Hier heb ik een langdurig traject lopen om mij weer aan het werk te helpen. Vlak daarna is mijn man volledig ingestort (ik weet even niet of ik dat hier nog had geschreven, of niet). Inmiddels is hij gelukkig wel weer redelijk de goede kant op aan het gaan dmv anti-depressiva en therapie.
Ik ben nu 2,5 maand geleden begonnen aan een studie. Bij het re-integratiebureau ga je kijken wat je kan, wil en niet wil. Zo kwam ik erbij dat ik eigenlijk niet genoeg papieren heb voor wat ik al wel kan, maar nog niet op papier zeg maar.
Ik ben nu via Schoevers aan een studie als secretaresse begonnen (gemiddeld 3 uur per week naar school) waarbij ik twee dagen per week stage loop.
Ik heb een geweldig stagebedrijf gevonden waar ik inmiddels al ben uitgegroeid tot leerling directiesecretaresse ipv gewoon secretaresse
Er is ook al sprake van hier na mijn opleiding te kunnen blijven!
Qua therapie ben ik inmiddels teruggeschroefd naar 1x per 2/3 weken. Daarnaast wel relatie gesprekken, dit omdat we de afgelopen 2,5 jaar toch enorm veel hebben meegemaakt en we wel een steuntje konden hebben in onze communicatie.
We hebben gezinsbegeleiding gehad, die is inmiddels ook afgerond. hierdoor hebben we meer structuur en orde kunnen brengen in ons gezin. Goede handvatten gekregen.
Kortom, het gaat goed!!!
