Werk & Studie
alle pijlers
Twijfels over werk
woensdag 28 september 2016 11:26
Ik ben begin dit jaar aan een nieuwe baan begonnen. Vorig jaar was ik baanloos en deed ik hetzelfde werk voor hetzelfde goede doel maar dan vrijwillig. Toen zich de kans voordeed om hier een betaalde baan van te maken was ik intens gelukkig. Ik voel heel erg veel passie voor wat ik doe en krijg er erg veel energie van. Maar...
1. Vorig jaar is mijn zoontje van 4 naast verstandelijk gehandicapt ook ernstig lichamelijk gehandicapt geraakt en daardoor is ons leven op z'n kop komen te staan. We hebben veel zorgen. We hebben afgelopen jaar een huis verkocht, een huis verhuurd, een huis gekocht, een huis gehuurd, en bouwvergunning aangevraagd, een grote verbouwing gestart die nu en komende half jaar nog loopt, we moeten nog een keer verhuizen, een PGB aangevraagd, de zorg voor zoon ingeregeld, etc. Druk is echt een understatement en tijd een schaarste. Ik werk 32u en voor mijn gevoel kan dat niet minder gezien de ambities Die we hebben met het doel.
2. Vorig jaar was ik het bestuur samen met nog 2 actieve leden. De ene was en is het altijd met mij eens en we beslissen eigenlijk alles samen en de ander was ook altijd erg enthousiast. We konden dus heel snel schakelen. We hebben vorig jaar mooie stappen gemaakt en zijn flink gegroeid. Nu ben ik geen bestuur meer maar de dagelijkse operatie en rapporteer ik aan het bestuur. Er zijn 3 sterke persoonlijkheden bij gekomen in het bestuur die een veel zakelijkere benadering hebben. Dat levert een aantal goede dingen op maar dat maakt onder andere ook dat we veel minder snel beslissingen kunnen nemen en dat we onze doelgroep waar nu het meeste geld vandaan komt uit het oog verliezen. Vind ik. En tenslotte krijg ik vaak het gevoel dat ik het niet goed genoeg doe. En dat voelt niet goed. Vorig jaar was iedereen lyrisch over wat ik deed, ik groei nog steeds elke dag enorm voor mijn gevoel en nu is het niet meer goed genoeg?
Vaak denk ik 'ik stop ermee'. Ik heb genoeg aan mijn prive situatie en enigszins tijd voor mezelf is echt heel erg welkom. Maar aan de andere kant is dit echt mijn droombaan en heb ik een duidelijke visie waar we heen moeten. Ik zou het heel moeilijk vinden om daar geen onderdeel meer van uit te maken. Klinkt stom misschien maar het is toch ook een stukje identiteit voor me en dit ga ik nooit meer ergens anders vinden. Een goed doel wat me zo aan het hart gaat als dit. En ik verdien niet heel veel geld maar iets is uiteraard ook beter dan niks. We hebben het geld wel nodig om lekker te kunnen leven
Wat zouden jullie doen? Ik wil sowieso het gesprek aan gaan om ook mijn gevoel uit te spreken. Dat ik nu het gevoel heb dat ik 5 managers heb, dat ik slagkracht en mandaat mis, dat ik nu het gevoel heb dat ik het niet goed genoeg doe. Graag jullie advies en ook even van me afschrijven.
1. Vorig jaar is mijn zoontje van 4 naast verstandelijk gehandicapt ook ernstig lichamelijk gehandicapt geraakt en daardoor is ons leven op z'n kop komen te staan. We hebben veel zorgen. We hebben afgelopen jaar een huis verkocht, een huis verhuurd, een huis gekocht, een huis gehuurd, en bouwvergunning aangevraagd, een grote verbouwing gestart die nu en komende half jaar nog loopt, we moeten nog een keer verhuizen, een PGB aangevraagd, de zorg voor zoon ingeregeld, etc. Druk is echt een understatement en tijd een schaarste. Ik werk 32u en voor mijn gevoel kan dat niet minder gezien de ambities Die we hebben met het doel.
2. Vorig jaar was ik het bestuur samen met nog 2 actieve leden. De ene was en is het altijd met mij eens en we beslissen eigenlijk alles samen en de ander was ook altijd erg enthousiast. We konden dus heel snel schakelen. We hebben vorig jaar mooie stappen gemaakt en zijn flink gegroeid. Nu ben ik geen bestuur meer maar de dagelijkse operatie en rapporteer ik aan het bestuur. Er zijn 3 sterke persoonlijkheden bij gekomen in het bestuur die een veel zakelijkere benadering hebben. Dat levert een aantal goede dingen op maar dat maakt onder andere ook dat we veel minder snel beslissingen kunnen nemen en dat we onze doelgroep waar nu het meeste geld vandaan komt uit het oog verliezen. Vind ik. En tenslotte krijg ik vaak het gevoel dat ik het niet goed genoeg doe. En dat voelt niet goed. Vorig jaar was iedereen lyrisch over wat ik deed, ik groei nog steeds elke dag enorm voor mijn gevoel en nu is het niet meer goed genoeg?
Vaak denk ik 'ik stop ermee'. Ik heb genoeg aan mijn prive situatie en enigszins tijd voor mezelf is echt heel erg welkom. Maar aan de andere kant is dit echt mijn droombaan en heb ik een duidelijke visie waar we heen moeten. Ik zou het heel moeilijk vinden om daar geen onderdeel meer van uit te maken. Klinkt stom misschien maar het is toch ook een stukje identiteit voor me en dit ga ik nooit meer ergens anders vinden. Een goed doel wat me zo aan het hart gaat als dit. En ik verdien niet heel veel geld maar iets is uiteraard ook beter dan niks. We hebben het geld wel nodig om lekker te kunnen leven
Wat zouden jullie doen? Ik wil sowieso het gesprek aan gaan om ook mijn gevoel uit te spreken. Dat ik nu het gevoel heb dat ik 5 managers heb, dat ik slagkracht en mandaat mis, dat ik nu het gevoel heb dat ik het niet goed genoeg doe. Graag jullie advies en ook even van me afschrijven.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 28 september 2016 11:51
Als ik het goed begrijp weten de nieuwe mensen niet hoe goed jij vorig jaar was. Bovendien kijken zij veel zakelijker. Je kunt het hen niet kwalijk nemen dat zij anders tegen jouw werk aankijken dan de oude garde.
Wat ik persoonlijk wel jammer vind is dat jij er een goedlopend bedrijf van hebt gemaakt en zij stappen erin zonder noemenswaardige inzet (aanname). Nu lijkt het alsof jij aan de kant geschoven wordt. Daar zou ik ook niet blij van worden. Dat gesprek zou ik dus wel aangaan.
Verder vind ik 32 uur plus een gehandicapt kind erg veel. Ik heb een vriendin met een zwaar gehandicapte zoon die 24 uur werkt, ze hadden het geld nodig maar het was rond de kleuterleeftijd wel zwaar. Op haar ´vrije´ dagen vloog ze van fysio naar ergo, van logo naar kinderarts, van consultatiebureau naar ziekenhuis en ook nog eens van aannemer naar gemeente naar buren (die tegen de aanbouw waren, die noodzakelijk was) én van school naar school naar gemeente (want scholen die haar zoon afwezen én gedoe met vervoer).
Haar zoon is overigens even oud als mijn dochter, die gaat inmiddels naar de middelbare school (aangepast) en daar worden alle therapien meteen geregeld. Daardoor is hij laat thuis maar dan wel klaar. Het wordt dus naderhand wel beter, maar daar schiet je nu nog niet zoveel mee op natuurlijk. Bovendien is haar zoon alleen lichamelijk gehandicapt, dat scheelt wel, al is zijn handicap bepaald niet gangbaar en vereist nogal wat operaties.
Kortom; 32 uur in een baan waar je niet heel erg gelukkig van wordt... Ik denk dat ik gillend gek zou worden, dus respect voor jou dat jij dat nog niet bent .
Ik zou dus tóch die dag minder overwegen.
Wat ik persoonlijk wel jammer vind is dat jij er een goedlopend bedrijf van hebt gemaakt en zij stappen erin zonder noemenswaardige inzet (aanname). Nu lijkt het alsof jij aan de kant geschoven wordt. Daar zou ik ook niet blij van worden. Dat gesprek zou ik dus wel aangaan.
Verder vind ik 32 uur plus een gehandicapt kind erg veel. Ik heb een vriendin met een zwaar gehandicapte zoon die 24 uur werkt, ze hadden het geld nodig maar het was rond de kleuterleeftijd wel zwaar. Op haar ´vrije´ dagen vloog ze van fysio naar ergo, van logo naar kinderarts, van consultatiebureau naar ziekenhuis en ook nog eens van aannemer naar gemeente naar buren (die tegen de aanbouw waren, die noodzakelijk was) én van school naar school naar gemeente (want scholen die haar zoon afwezen én gedoe met vervoer).
Haar zoon is overigens even oud als mijn dochter, die gaat inmiddels naar de middelbare school (aangepast) en daar worden alle therapien meteen geregeld. Daardoor is hij laat thuis maar dan wel klaar. Het wordt dus naderhand wel beter, maar daar schiet je nu nog niet zoveel mee op natuurlijk. Bovendien is haar zoon alleen lichamelijk gehandicapt, dat scheelt wel, al is zijn handicap bepaald niet gangbaar en vereist nogal wat operaties.
Kortom; 32 uur in een baan waar je niet heel erg gelukkig van wordt... Ik denk dat ik gillend gek zou worden, dus respect voor jou dat jij dat nog niet bent .
Ik zou dus tóch die dag minder overwegen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
woensdag 28 september 2016 12:27
Volgens mij spelen hier twee dingen. Enerzijds de balans tussen werk en privé, wat ik me heel goed voor kan stellen met een kindje dat zoveel zorg nodig heeft, en anderzijds een verandering op je werk. De cultuur en structuur zijn anders en dat is wennen. Ik denk dat je deze twee zaken los moet zien om het op een goede manier mee te nemen in het grote geheel. Zou je ook twijfelen over stoppen met werken als je werk nog was zoals vorig jaar?
woensdag 28 september 2016 12:50
Realiseer je ook dat je vorig jaar veel meer waardering kreeg omdát je het werk vrijwillig deed. Op het moment dat je betaalde kracht wordt, is het natuurlijk veel vanzelfsprekender dat je doet wat je doet, het is immers je werk.
Verder zou ik zeker werkinhoudelijk het gesprek aan gaan en de mogelijkheden verkennen qua minder werken, in elk geval tot je huis-situatie weer stabiel is. Verhuizingen en verbouwingen vreten energie, en al helemaal met een gehandicapt kind, lijkt me.
Verder zou ik zeker werkinhoudelijk het gesprek aan gaan en de mogelijkheden verkennen qua minder werken, in elk geval tot je huis-situatie weer stabiel is. Verhuizingen en verbouwingen vreten energie, en al helemaal met een gehandicapt kind, lijkt me.
woensdag 28 september 2016 13:01
quote:koekie3 schreef op 28 september 2016 @ 12:27:
Volgens mij spelen hier twee dingen. Enerzijds de balans tussen werk en privé, wat ik me heel goed voor kan stellen met een kindje dat zoveel zorg nodig heeft, en anderzijds een verandering op je werk. De cultuur en structuur zijn anders en dat is wennen. Ik denk dat je deze twee zaken los moet zien om het op een goede manier mee te nemen in het grote geheel. Zou je ook twijfelen over stoppen met werken als je werk nog was zoals vorig jaar?Nee dan zou ik dat niet overwegen.
Volgens mij spelen hier twee dingen. Enerzijds de balans tussen werk en privé, wat ik me heel goed voor kan stellen met een kindje dat zoveel zorg nodig heeft, en anderzijds een verandering op je werk. De cultuur en structuur zijn anders en dat is wennen. Ik denk dat je deze twee zaken los moet zien om het op een goede manier mee te nemen in het grote geheel. Zou je ook twijfelen over stoppen met werken als je werk nog was zoals vorig jaar?Nee dan zou ik dat niet overwegen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 28 september 2016 15:01
quote:orkenflow schreef op 28 september 2016 @ 13:24:
Krijg je ook echt te horen dat het niet goed genoeg is wat je doet?
Of ontbreekt het aan waardering, en hoe zou die waardering er dan uit moeten zien?Ik proef dat sommigen het niet goed genoeg vinden. Wordt niet uitgesproken maar mee verkapt. Heb een gesprek aangevraagd met degene die mijn echte leidinggevende is. Aan de telefoon al wat dingen uitgesproken ter voorbereiding en hij gaf aan te begrijpen wat ik bedoel dus dat is fijn.
Krijg je ook echt te horen dat het niet goed genoeg is wat je doet?
Of ontbreekt het aan waardering, en hoe zou die waardering er dan uit moeten zien?Ik proef dat sommigen het niet goed genoeg vinden. Wordt niet uitgesproken maar mee verkapt. Heb een gesprek aangevraagd met degene die mijn echte leidinggevende is. Aan de telefoon al wat dingen uitgesproken ter voorbereiding en hij gaf aan te begrijpen wat ik bedoel dus dat is fijn.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 28 september 2016 15:38
Hee Boannan, goed om je weer eens hier te zien! Wat een moeilijke situatie... Ik snap heel erg goed dat je wilt werken, zeker ook omdat je de organisatie zo'n warm hart toedraagt. Tegelijkertijd heb je privé heel veel op je bordje. Ik kan me voorstellen dat door je privésituatie eigenlijk alles waar je ook maar een greintje extra energie in moet steken als te veel voelt. Maar ja, het is ook heel fijn om eens met iets anders bezig te zijn, een plek te hebben waar je jezelf bent en niet alleen maar 'moeder van', anders ben je alleen nog maar aan het zorgen en regelen.
Zoals iemand anders hier ook al schreef: probeer privé en werk even los van elkaar te zien. Wat is er op je werk aan de hand? En welke oplossingen zijn daarvoor te bedenken? Bijvoorbeeld: een (halve) dag minder werken, van jouw functie een duobaan maken, een assistent/secretaresse erbij, een deel van de week thuis werken, kan je man een (halve) dag minder werken, welke mogelijkheden zijn er met het pgb (waardoor jij wat meer tijd hebt). Ik roep maar wat, misschien zit er iets bij wat je op een idee brengt.
Dat voor jouw functie 32 uur nodig is, wil niet zeggen dat jij al die 32 uren persoonlijk in moet vullen.
Op je werk het gesprek aangaan lijkt me een goed begin. Ik hoop dat ze met je meedenken, zodat je met plezier kunt blijven werken!
Sterkte met alles.
Sterkte met alles!
Zoals iemand anders hier ook al schreef: probeer privé en werk even los van elkaar te zien. Wat is er op je werk aan de hand? En welke oplossingen zijn daarvoor te bedenken? Bijvoorbeeld: een (halve) dag minder werken, van jouw functie een duobaan maken, een assistent/secretaresse erbij, een deel van de week thuis werken, kan je man een (halve) dag minder werken, welke mogelijkheden zijn er met het pgb (waardoor jij wat meer tijd hebt). Ik roep maar wat, misschien zit er iets bij wat je op een idee brengt.
Dat voor jouw functie 32 uur nodig is, wil niet zeggen dat jij al die 32 uren persoonlijk in moet vullen.
Op je werk het gesprek aangaan lijkt me een goed begin. Ik hoop dat ze met je meedenken, zodat je met plezier kunt blijven werken!
Sterkte met alles.
Sterkte met alles!
