Kinderen
alle pijlers
Wat zeg ik tegen mijn enig kind?
vrijdag 30 september 2016 10:06
Om te beginnen; dit is geen topic om de discussie 'enig kind zijn is zielig' te openen, want die zijn er genoeg.
Ik worstel al een aantal jaar met de onvervulde wens om voor de tweede keer moeder te worden.
Mijn vriend en ik hebben een prachtige dochter die deze winter 6 wordt. Altijd al heb ik twee kinderen gewild.
Mijn vriend vond het wel genoeg zo. Erg lastig aangezien mijn tweede kinderwens zeer sterk aanwezig is.
Rationeel is het makkelijk; accepteren want er is geen keuze.
Nu ben ik onlangs 40 geworden. De tijd glijdt voorbij en ik voel me er vreselijk onder.
Mijn verdriet is groot.
Ik heb tegen mn vriend gezegd dat ik het zal moeten accepteren en dat ik daar ruimte bij nodig heb.
Mijn vriend twijfelt nu, wat ik eigenlijk nog lastiger vind in het acceptatieproces. Ik was bezig met dit geheel een plekje te geven, mijn plaatje van twee kinderen te veranderen naar 1. We zijn op vakantie geweest, kamperen, en hij werd geconfronteerd met het feit dat wij de enigen waren met 1 kind, niet erg maar het viel wel op. Hij realiseerde zich ineens dat hij toch ook wel een tweede zou willen. Hij zag hoe leuk die dynamiek kan zijn.
Nu vroeg mijn dochter gisteren uit het niets;' waarom heb ik als enige uit mijn klas geen broertje of zusje?'.
Deze vraag had ik totaal niet zien aankomen omdat wij de discussie nooit voeren waar zij bij is.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei;' Dat weet ik niet'
Zij ging weer verder met spelen zonder nog iets te vragen.
Het voelde niet goed, want ik weet het wel. Papa wil het niet. En dan ineens weer wel.
Hoe leg ik dit (ooit) uit?
Hoe kom ik in mijn antwoord tot een gulden middenweg?
Ik worstel al een aantal jaar met de onvervulde wens om voor de tweede keer moeder te worden.
Mijn vriend en ik hebben een prachtige dochter die deze winter 6 wordt. Altijd al heb ik twee kinderen gewild.
Mijn vriend vond het wel genoeg zo. Erg lastig aangezien mijn tweede kinderwens zeer sterk aanwezig is.
Rationeel is het makkelijk; accepteren want er is geen keuze.
Nu ben ik onlangs 40 geworden. De tijd glijdt voorbij en ik voel me er vreselijk onder.
Mijn verdriet is groot.
Ik heb tegen mn vriend gezegd dat ik het zal moeten accepteren en dat ik daar ruimte bij nodig heb.
Mijn vriend twijfelt nu, wat ik eigenlijk nog lastiger vind in het acceptatieproces. Ik was bezig met dit geheel een plekje te geven, mijn plaatje van twee kinderen te veranderen naar 1. We zijn op vakantie geweest, kamperen, en hij werd geconfronteerd met het feit dat wij de enigen waren met 1 kind, niet erg maar het viel wel op. Hij realiseerde zich ineens dat hij toch ook wel een tweede zou willen. Hij zag hoe leuk die dynamiek kan zijn.
Nu vroeg mijn dochter gisteren uit het niets;' waarom heb ik als enige uit mijn klas geen broertje of zusje?'.
Deze vraag had ik totaal niet zien aankomen omdat wij de discussie nooit voeren waar zij bij is.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei;' Dat weet ik niet'
Zij ging weer verder met spelen zonder nog iets te vragen.
Het voelde niet goed, want ik weet het wel. Papa wil het niet. En dan ineens weer wel.
Hoe leg ik dit (ooit) uit?
Hoe kom ik in mijn antwoord tot een gulden middenweg?
vrijdag 30 september 2016 14:38
Die dynamiek die je op de camping zag is er vaak niet bij een zo groot leeftijdsverschil. Ze zullen in de praktijk weinig aan elkaar hebben omdat ze beiden in een andere levensfase verkeren. Dat moet je dus niet idealiseren. Ik ken ook een gezin met 2 kinderen met 8 jaar leeftijdsverschil. De oudste is nu jongvolwassen en de jongste zit nog op de basisschool. Die leiden echt totaal gescheiden levens, hebben niks aan elkaar, enige is dat oudste wel eens op jongste moet passen. Hopelijk als beiden volwassen zijn dat het anders wordt.
vrijdag 30 september 2016 15:09
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 14:05:
[...]
Mijn vriend is nogal teruggekomen van zijn eerste gevoel. In eerste instantie vond hij het wel genoeg, nu lijkt t hem leuk om een tweede erbij te krijgen.
Ik heb gewoon geantwoord wat me op dat moment t beste leek, eerlijk maar niet beladen. Niet over nagedacht ( dat werkt dus eigenlijk prima)
Haar klasgenootjes hebben me ook al een paar keer gevraagd waarom mijn dochter 'alleen' is. Gewoon, zonder lading, zoals kinderen zijn.
Toen heb ik geantwoord dat wij heel blij zijn met onze dochter en gewoon de leukste hebben
Mn dochter was daarbij trouwens.
Ik merk gewoon, nu ze ouder wordt, dat ze met meer verbanden gaat denken, anders en dingen breder gaat zien.
En laatst overviel ze me met de directe vraag...Vandaar dat ik me ben gaan afvragen of ze niet toe was aan een reëler antwoord, meer passend bij haar leeftijd.
Zij snapt ook wel dat andere ouders niet meerdere kinderen gekregen hebben, omdat ze nog steeds op zoek waren naar 'het leukste kind'.
Maar je weet het toch ook niet? Misschien wil je vriend toch nog een tweede. Ik vind zelf dat ik niet altijd een pasklaar antwoord hoef te hebben naar mijn kinderen.
Hier een dochter van bijna 13 met nu een broertje van 2. Ik heb ooit eens de vraag gehad of ze nog een broertje of zusje kreeg en toen heb ik gezegd " dat weet ik nog niet" omdat we wel asn het proberen waren maar het lukte niet om snel zwanger te raken. Ik wilde haar niet opzadelen met onze frustratie destijds dat het niet zo snel ging en ze wist dus ook niet dat wij graag nog een kindje wilden.
[...]
Mijn vriend is nogal teruggekomen van zijn eerste gevoel. In eerste instantie vond hij het wel genoeg, nu lijkt t hem leuk om een tweede erbij te krijgen.
Ik heb gewoon geantwoord wat me op dat moment t beste leek, eerlijk maar niet beladen. Niet over nagedacht ( dat werkt dus eigenlijk prima)
Haar klasgenootjes hebben me ook al een paar keer gevraagd waarom mijn dochter 'alleen' is. Gewoon, zonder lading, zoals kinderen zijn.
Toen heb ik geantwoord dat wij heel blij zijn met onze dochter en gewoon de leukste hebben
Mn dochter was daarbij trouwens.
Ik merk gewoon, nu ze ouder wordt, dat ze met meer verbanden gaat denken, anders en dingen breder gaat zien.
En laatst overviel ze me met de directe vraag...Vandaar dat ik me ben gaan afvragen of ze niet toe was aan een reëler antwoord, meer passend bij haar leeftijd.
Zij snapt ook wel dat andere ouders niet meerdere kinderen gekregen hebben, omdat ze nog steeds op zoek waren naar 'het leukste kind'.
Maar je weet het toch ook niet? Misschien wil je vriend toch nog een tweede. Ik vind zelf dat ik niet altijd een pasklaar antwoord hoef te hebben naar mijn kinderen.
Hier een dochter van bijna 13 met nu een broertje van 2. Ik heb ooit eens de vraag gehad of ze nog een broertje of zusje kreeg en toen heb ik gezegd " dat weet ik nog niet" omdat we wel asn het proberen waren maar het lukte niet om snel zwanger te raken. Ik wilde haar niet opzadelen met onze frustratie destijds dat het niet zo snel ging en ze wist dus ook niet dat wij graag nog een kindje wilden.
Only dead fish go with the flow
vrijdag 30 september 2016 16:11
quote:lattemachiato schreef op 30 september 2016 @ 14:38:
Die dynamiek die je op de camping zag is er vaak niet bij een zo groot leeftijdsverschil. Ze zullen in de praktijk weinig aan elkaar hebben omdat ze beiden in een andere levensfase verkeren. Dat moet je dus niet idealiseren. Ik ken ook een gezin met 2 kinderen met 8 jaar leeftijdsverschil. De oudste is nu jongvolwassen en de jongste zit nog op de basisschool. Die leiden echt totaal gescheiden levens, hebben niks aan elkaar, enige is dat oudste wel eens op jongste moet passen. Hopelijk als beiden volwassen zijn dat het anders wordt.Dit is een grote frustratie van mij! Ik kreeg een zusje toen ik twintig was. Anderen wisten toen heel goed te vertellen dat 'we niks meer aan elkaar hadden.' Hoe komt iemand erbij om dat te bepalen voor een ander? Ik was alleen maar heel erg blij met haar komst. Je kan daar helemaal niet over oordelen als je aan de zijlijn staat.
Die dynamiek die je op de camping zag is er vaak niet bij een zo groot leeftijdsverschil. Ze zullen in de praktijk weinig aan elkaar hebben omdat ze beiden in een andere levensfase verkeren. Dat moet je dus niet idealiseren. Ik ken ook een gezin met 2 kinderen met 8 jaar leeftijdsverschil. De oudste is nu jongvolwassen en de jongste zit nog op de basisschool. Die leiden echt totaal gescheiden levens, hebben niks aan elkaar, enige is dat oudste wel eens op jongste moet passen. Hopelijk als beiden volwassen zijn dat het anders wordt.Dit is een grote frustratie van mij! Ik kreeg een zusje toen ik twintig was. Anderen wisten toen heel goed te vertellen dat 'we niks meer aan elkaar hadden.' Hoe komt iemand erbij om dat te bepalen voor een ander? Ik was alleen maar heel erg blij met haar komst. Je kan daar helemaal niet over oordelen als je aan de zijlijn staat.
vrijdag 30 september 2016 16:17
Als je er verdriet over hebt dan zal je kind dat op termijn onbewust gaan voelen ookal probeer je het zo goed mogelijk te verbergen. Dit zeg ik trouwens niet als reden om toch voor een tweede te gaan.
Gezien de opmerking op de camping zou ik wel in gesprek gaan met jouw man als ik jou was. Er lijkt nu een los eindje te zijn en je hebt duidelijkheid nodig i.v.m. je verdriet.
Gezien de opmerking op de camping zou ik wel in gesprek gaan met jouw man als ik jou was. Er lijkt nu een los eindje te zijn en je hebt duidelijkheid nodig i.v.m. je verdriet.
vrijdag 30 september 2016 16:28
quote:Nelladella1 schreef op 30 september 2016 @ 16:11:
[...]
Dit is een grote frustratie van mij! Ik kreeg een zusje toen ik twintig was. Anderen wisten toen heel goed te vertellen dat 'we niks meer aan elkaar hadden.' Hoe komt iemand erbij om dat te bepalen voor een ander? Ik was alleen maar heel erg blij met haar komst. Je kan daar helemaal niet over oordelen als je aan de zijlijn staat.
Precies. Sterker nog, mijn broertje waarmee ik een immens leeftijdsverschil heb is mijn allergrootste maatje.
Spreken elkaar dagelijks terwijl ik mijn zus met net een jaar leeftijdsverschil nauwelijks spreek omdat wij erg verschillend zijn.
[...]
Dit is een grote frustratie van mij! Ik kreeg een zusje toen ik twintig was. Anderen wisten toen heel goed te vertellen dat 'we niks meer aan elkaar hadden.' Hoe komt iemand erbij om dat te bepalen voor een ander? Ik was alleen maar heel erg blij met haar komst. Je kan daar helemaal niet over oordelen als je aan de zijlijn staat.
Precies. Sterker nog, mijn broertje waarmee ik een immens leeftijdsverschil heb is mijn allergrootste maatje.
Spreken elkaar dagelijks terwijl ik mijn zus met net een jaar leeftijdsverschil nauwelijks spreek omdat wij erg verschillend zijn.
Girls compete with each other, women empower one another
vrijdag 30 september 2016 20:07
quote:pixymama schreef op 30 september 2016 @ 14:38:
[...]
Ik sta er een beetje dubbel in. Ik ben het eens met de rest van de forummers dat ik mijn verdriet en onze onenigheid never nooit aan mijn kind zou willen laten merken (ben moeder van twee) maar aan de andere kant (ben enig kind) heeft mijn moeder wél aan mij verteld dat het feit dat ik de enige ben thuis niet haar idee was. En daar heb ik denk ik verder niks aan overgehouden. Maar wie weet wat er nog bovenkomt met therapie
Dank voor je reactie.
Dat dubbele gevoel heb ik ook, al neig ik meer naar de kant van de 'milde waarheid'. Niet schuld insinuerend kunnen vertellen dat papa en mama er niet hetzelfde over dachten, kan m.i. echt geen kwaad. Daarnaast kan ik ervoor kiezen om dit gewoon in t moment te laten. Dan zie ik wel welk antwoord er naar boven komt drijven.
[...]
Ik sta er een beetje dubbel in. Ik ben het eens met de rest van de forummers dat ik mijn verdriet en onze onenigheid never nooit aan mijn kind zou willen laten merken (ben moeder van twee) maar aan de andere kant (ben enig kind) heeft mijn moeder wél aan mij verteld dat het feit dat ik de enige ben thuis niet haar idee was. En daar heb ik denk ik verder niks aan overgehouden. Maar wie weet wat er nog bovenkomt met therapie
Dank voor je reactie.
Dat dubbele gevoel heb ik ook, al neig ik meer naar de kant van de 'milde waarheid'. Niet schuld insinuerend kunnen vertellen dat papa en mama er niet hetzelfde over dachten, kan m.i. echt geen kwaad. Daarnaast kan ik ervoor kiezen om dit gewoon in t moment te laten. Dan zie ik wel welk antwoord er naar boven komt drijven.
vrijdag 30 september 2016 20:09
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:07:
[...]
Dank voor je reactie.
Dat dubbele gevoel heb ik ook, al neig ik meer naar de kant van de 'milde waarheid'. Niet schuld insinuerend kunnen vertellen dat papa en mama er niet hetzelfde over dachten, kan m.i. echt geen kwaad. Daarnaast kan ik ervoor kiezen om dit gewoon in t moment te laten. Dan zie ik wel welk antwoord er naar boven komt drijven.Maar waarom zou je dat doen? Wat heeft je kind daaraan?
[...]
Dank voor je reactie.
Dat dubbele gevoel heb ik ook, al neig ik meer naar de kant van de 'milde waarheid'. Niet schuld insinuerend kunnen vertellen dat papa en mama er niet hetzelfde over dachten, kan m.i. echt geen kwaad. Daarnaast kan ik ervoor kiezen om dit gewoon in t moment te laten. Dan zie ik wel welk antwoord er naar boven komt drijven.Maar waarom zou je dat doen? Wat heeft je kind daaraan?
vrijdag 30 september 2016 20:18
Wat heeft mijn daaraan, misschien niets op korte termijn, maar ik geef dan wel een antwoord wat waarheid is. Vanuit mijn hart, niet schadelijk, niet pijnlijk, niet verwarrend, gewoon de waarheid, gewoon hoe t is. En ook dat voelen kinderen aan.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.
vrijdag 30 september 2016 20:25
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:18:
Wat heeft mijn daaraan, misschien niets op korte termijn, maar ik geef dan wel een antwoord wat waarheid is. Vanuit mijn hart, niet schadelijk, niet pijnlijk, niet verwarrend, gewoon de waarheid, gewoon hoe t is. En ook dat voelen kinderen aan.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.Maar je weet het al, waarom dan een topic?
Wat heeft mijn daaraan, misschien niets op korte termijn, maar ik geef dan wel een antwoord wat waarheid is. Vanuit mijn hart, niet schadelijk, niet pijnlijk, niet verwarrend, gewoon de waarheid, gewoon hoe t is. En ook dat voelen kinderen aan.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.Maar je weet het al, waarom dan een topic?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 30 september 2016 20:28
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:18:
Wat heeft mijn daaraan, misschien niets op korte termijn, maar ik geef dan wel een antwoord wat waarheid is. Vanuit mijn hart, niet schadelijk, niet pijnlijk, niet verwarrend, gewoon de waarheid, gewoon hoe t is. En ook dat voelen kinderen aan.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.Je moet je kind niet belasten met jouw gemis en zorgen. Want dat is wat je doet als je 'eerlijk' antwoordt.
Wat heeft mijn daaraan, misschien niets op korte termijn, maar ik geef dan wel een antwoord wat waarheid is. Vanuit mijn hart, niet schadelijk, niet pijnlijk, niet verwarrend, gewoon de waarheid, gewoon hoe t is. En ook dat voelen kinderen aan.
Hoe dingen in t leven gaan groot of klein, kun je best op een kind niveau vertellen. Liefdevol. Zonder een kind het gevoel te geven dat zij of hij bijdraagt aan de keuze.Je moet je kind niet belasten met jouw gemis en zorgen. Want dat is wat je doet als je 'eerlijk' antwoordt.
vrijdag 30 september 2016 20:29
vrijdag 30 september 2016 20:31
quote:SallySpectra schreef op 30 september 2016 @ 20:28:
[...]
Je moet je kind niet belasten met jouw gemis en zorgen. Want dat is wat je doet als je 'eerlijk' antwoordt.
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!
[...]
Je moet je kind niet belasten met jouw gemis en zorgen. Want dat is wat je doet als je 'eerlijk' antwoordt.
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!
vrijdag 30 september 2016 20:33
Ik ben enig kind: mijn ouders hebben daar bewust voor gekozen. Als kind vroeg ik er wel eens naar en kreeg ik als antwoord dat het nu eenmaal zo gelopen was en dat elk gezin anders is (1,2,3, meer kinderen, jongens of meiden, geadopteerd, gescheiden ouders, wel nog 4 opa's en oma's of minder of zelfs niet, wel huisdieren of niet)
Toen ik ouder was (een jaar of vijftien denk ik) heeft m'n moeder uitgelegd dat de zwangerschap, geboorte en vooral mijn eerste levensjaar extreem zwaar waren (ziekenhuisopnames en alle ellende van dien) dat m'n ouders besloten dat ze dat niet een tweede keer wilden, niet voor zichzelf maar ook niet omdat ze bang waren mij er tekort mee te doen.
Zelf zijn m'n man en ik zover dat ons zoontje ook alleen blijft: niet uit vrije keuze, maar mijn leeftijd en drie miskramen in het afgelopen jaar maken dat we de droom van twee kindjes achter ons gaan laten. Als mijn zoon er naar gaat vragen zullen wij ongeveer dezelfde uitleg gaan geven als mijn ouders destijds: het is zoals het is en elk gezin is anders. En als hij ouder is zal ik wel meer uitleg gaan geven, maar niet voor hij naar de middelbare school gaat en zelfs dan zullen we tegen die tijd beslissen of hij aan meer informatie toe is of dat we daar nog mee wachten.
Toen ik ouder was (een jaar of vijftien denk ik) heeft m'n moeder uitgelegd dat de zwangerschap, geboorte en vooral mijn eerste levensjaar extreem zwaar waren (ziekenhuisopnames en alle ellende van dien) dat m'n ouders besloten dat ze dat niet een tweede keer wilden, niet voor zichzelf maar ook niet omdat ze bang waren mij er tekort mee te doen.
Zelf zijn m'n man en ik zover dat ons zoontje ook alleen blijft: niet uit vrije keuze, maar mijn leeftijd en drie miskramen in het afgelopen jaar maken dat we de droom van twee kindjes achter ons gaan laten. Als mijn zoon er naar gaat vragen zullen wij ongeveer dezelfde uitleg gaan geven als mijn ouders destijds: het is zoals het is en elk gezin is anders. En als hij ouder is zal ik wel meer uitleg gaan geven, maar niet voor hij naar de middelbare school gaat en zelfs dan zullen we tegen die tijd beslissen of hij aan meer informatie toe is of dat we daar nog mee wachten.
vrijdag 30 september 2016 20:35
quote:siska74 schreef op 30 september 2016 @ 20:33:
Ik ben enig kind: mijn ouders hebben daar bewust voor gekozen. Als kind vroeg ik er wel eens naar en kreeg ik als antwoord dat het nu eenmaal zo gelopen was en dat elk gezin anders is (1,2,3, meer kinderen, jongens of meiden, geadopteerd, gescheiden ouders, wel nog 4 opa's en oma's of minder of zelfs niet, wel huisdieren of niet)
Toen ik ouder was (een jaar of vijftien denk ik) heeft m'n moeder uitgelegd dat de zwangerschap, geboorte en vooral mijn eerste levensjaar extreem zwaar waren (ziekenhuisopnames en alle ellende van dien) dat m'n ouders besloten dat ze dat niet een tweede keer wilden, niet voor zichzelf maar ook niet omdat ze bang waren mij er tekort mee te willen doen.
Zelf zijn m'n man en ik zover dat ons zoontje ook alleen blijft: niet uit vrije keuze, maar mijn leeftijd en drie miskramen in het afgelopen jaar maken dat we de droom van twee kindjes achter ons gaan laten. Als mijn zoon er naar gaat vragen zullen wij ongeveer dezelfde uitleg gaan geven als mijn ouders destijds: het is zoals het is en elk gezin is anders. En als hij ouder is zal ik wel meer uitleg gaan geven, maar niet voor hij naar de middelbare school gaat en zelfs dan zullen we tegen die tijd beslissen of hij aan meer informatie toe is of dat we daar nog mee wachten.Dit vind ik een heel goed voorbeeld. Een eerlijk antwoord, passend bij de leeftijd. Is niet belastend op die manier.
Ik ben enig kind: mijn ouders hebben daar bewust voor gekozen. Als kind vroeg ik er wel eens naar en kreeg ik als antwoord dat het nu eenmaal zo gelopen was en dat elk gezin anders is (1,2,3, meer kinderen, jongens of meiden, geadopteerd, gescheiden ouders, wel nog 4 opa's en oma's of minder of zelfs niet, wel huisdieren of niet)
Toen ik ouder was (een jaar of vijftien denk ik) heeft m'n moeder uitgelegd dat de zwangerschap, geboorte en vooral mijn eerste levensjaar extreem zwaar waren (ziekenhuisopnames en alle ellende van dien) dat m'n ouders besloten dat ze dat niet een tweede keer wilden, niet voor zichzelf maar ook niet omdat ze bang waren mij er tekort mee te willen doen.
Zelf zijn m'n man en ik zover dat ons zoontje ook alleen blijft: niet uit vrije keuze, maar mijn leeftijd en drie miskramen in het afgelopen jaar maken dat we de droom van twee kindjes achter ons gaan laten. Als mijn zoon er naar gaat vragen zullen wij ongeveer dezelfde uitleg gaan geven als mijn ouders destijds: het is zoals het is en elk gezin is anders. En als hij ouder is zal ik wel meer uitleg gaan geven, maar niet voor hij naar de middelbare school gaat en zelfs dan zullen we tegen die tijd beslissen of hij aan meer informatie toe is of dat we daar nog mee wachten.Dit vind ik een heel goed voorbeeld. Een eerlijk antwoord, passend bij de leeftijd. Is niet belastend op die manier.
vrijdag 30 september 2016 20:36
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:31:
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!Ik zou dat nooit zo brengen, niet op deze leeftijd in ieder geval. Wat heeft het kind daaraan om zoiets te weten? Wie weet maakt het kind het in het hoofd veel groter "ze hebben ruzie gehad, misschien gaan ze wel scheiden". Waarom niet dat laatste stukje met iets van; iedere familie is weer anders, sommigen zijn met 3, 4 of 5, sommige kinderen hebben twee moeders of vaders, etc. etc. en iedere familie is goed zoals ie is!
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!Ik zou dat nooit zo brengen, niet op deze leeftijd in ieder geval. Wat heeft het kind daaraan om zoiets te weten? Wie weet maakt het kind het in het hoofd veel groter "ze hebben ruzie gehad, misschien gaan ze wel scheiden". Waarom niet dat laatste stukje met iets van; iedere familie is weer anders, sommigen zijn met 3, 4 of 5, sommige kinderen hebben twee moeders of vaders, etc. etc. en iedere familie is goed zoals ie is!
vrijdag 30 september 2016 20:45
quote:pixymama schreef op 30 september 2016 @ 20:40:
Frustraties over je partner deel je met vriendinnen, toch niet met jullie kind? Dat heb ik m'n moeder wél regelmatig kwalijk genomen. En dat wordt mijn definitieve antwoord.
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Frustraties over je partner deel je met vriendinnen, toch niet met jullie kind? Dat heb ik m'n moeder wél regelmatig kwalijk genomen. En dat wordt mijn definitieve antwoord.
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
vrijdag 30 september 2016 20:50
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:45:
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.Volgens mij wil jij heel erg graag het stukje niet eens worden, oftewel de boodschap "ik wilde het wel, maarja papa wilde niet meewerken" bij je kind droppen. En voor een kind van 5 is het niet 'gezond' om frustraties tussen ouders mee te krijgen. Hoe heerlijk is het als kind om daar juist zo min mogelijk van mee te krijgen. Volgens mij gebruik je dat nu echt als argument om het goed te praten/te verantwoorden dat je jouw frustratie met kind wil delen.
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.Volgens mij wil jij heel erg graag het stukje niet eens worden, oftewel de boodschap "ik wilde het wel, maarja papa wilde niet meewerken" bij je kind droppen. En voor een kind van 5 is het niet 'gezond' om frustraties tussen ouders mee te krijgen. Hoe heerlijk is het als kind om daar juist zo min mogelijk van mee te krijgen. Volgens mij gebruik je dat nu echt als argument om het goed te praten/te verantwoorden dat je jouw frustratie met kind wil delen.
vrijdag 30 september 2016 20:50
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:45:
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik vind het echt heel erg voor je, dat je zo graag 'n tweede wilt en je man niet. Ik kan me voorstellen dat dit je veel verdriet doet. En dat een vraag van je kind waarom hij/zij geen broer/zus heeft een pijnlijke is voor jou om te beantwoorden.
En ik kan me niet voorstellen dat je de waarheid op een luchtige, veilige, niet-gefrustreerde manier kúnt brengen, juist omdát het voor jou zo'n issue is.
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik vind het echt heel erg voor je, dat je zo graag 'n tweede wilt en je man niet. Ik kan me voorstellen dat dit je veel verdriet doet. En dat een vraag van je kind waarom hij/zij geen broer/zus heeft een pijnlijke is voor jou om te beantwoorden.
En ik kan me niet voorstellen dat je de waarheid op een luchtige, veilige, niet-gefrustreerde manier kúnt brengen, juist omdát het voor jou zo'n issue is.
vrijdag 30 september 2016 20:51
quote:Timetraveler schreef op 30 september 2016 @ 20:50:
[...]
Volgens mij wil jij heel erg graag het stukje niet eens worden, oftewel de boodschap "ik wilde het wel, maarja papa wilde niet meewerken" bij je kind droppen. En voor een kind van 5 is het niet 'gezond' om frustraties tussen ouders mee te krijgen. Hoe heerlijk is het als kind om daar juist zo min mogelijk van mee te krijgen. Volgens mij gebruik je dat nu echt als argument om het goed te praten/te verantwoorden dat je jouw frustratie met kind wil delen.En dit.
[...]
Volgens mij wil jij heel erg graag het stukje niet eens worden, oftewel de boodschap "ik wilde het wel, maarja papa wilde niet meewerken" bij je kind droppen. En voor een kind van 5 is het niet 'gezond' om frustraties tussen ouders mee te krijgen. Hoe heerlijk is het als kind om daar juist zo min mogelijk van mee te krijgen. Volgens mij gebruik je dat nu echt als argument om het goed te praten/te verantwoorden dat je jouw frustratie met kind wil delen.En dit.
vrijdag 30 september 2016 20:56
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:45:
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik hoop niet dat kinderen frustraties van hun ouders meekrijgen, ze zullen dan wel zeker een speelbal worden en emotioneel betrokken raken bij zaken waar ze niets mee van doen hebben.
Kom op zeg, het kind is 6!
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik hoop niet dat kinderen frustraties van hun ouders meekrijgen, ze zullen dan wel zeker een speelbal worden en emotioneel betrokken raken bij zaken waar ze niets mee van doen hebben.
Kom op zeg, het kind is 6!
Je bent zelf een theepot
