Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Onnodig misschien, maar het gebeurt kennelijk wél, dat je (eerst) in de stress schiet.

Jezelf dan (moeten) toespreken dat het onnodig is, is niet meer dan geruststellen/wijsmaken dat je overmatig reageert terwijl er niks aan de hand is.



Je kunt ook bij jezelf nagaan waaróm je steeds zo beinvloed raakt door dit soort dingen (wel of geen aandacht/bevestiging jouw humeur of wan/vertrouwen zo bepaalt) zodat je daar minder gevoelig voor wordt.



Het gaat tenslotte om de kwaliteit en inhoud ván jullie wisselwerking die ervoor zorgt of iemand jou (en jij hem) vaker wil zien en steeds beter wil kennen en of het zich ontwikkelt tot verliefdheid en liefde.

Dus niet om de hoeveelheid en het uiten (de vorm ervan, bijv dmv appen) die iets zou zeggen over of hij aan jou denkt of gevoelens krijgt/ontwikkelt en richting iets serieus zal gaan.



Daarbij is logischerwijs de kans groter dat als die ontmoetingen leuk en relaxt zijn je elkaars gezelschap vaker wilt, dan als dat niet relaxt en leuk is (bijv beginnen over/accent op wat er (nog) niét goed is of genoeg is, gebeurd is, niét lekker loopt, onzekerheden, waarom er (radio)stilte is, misverstanden, enz).



Houd het gewoon luchtig, wel speels maar geen spelletjes spelen, niet de twijfel en/of eigen onzekerheden erin gooien, niet geruststelling en bevestiging van hem zoeken, houd het gezellig, voor herhaling vatbaar is, dus dat het naar meer smaakt

Dat is denk ik niet een kwestie van "dat is nou eenmaal zo", Alice.

Zodra jij zorgt dat je (genoeg) andere dingen óók aan je kop hebt hangt er minder voor jouw humeur en gesteldheid af wat deze ene vent wel of niet in jou ziet of aan tijd/aandacht aan jou spendeert.



Natuurlijk is het in zekere mate altijd een extra onzeker (makend) iets als je iemand leuk vindt, of dat wel beantwoord wordt (of in eenzelfde mate). Daar ontkom je nooit helemaal aan en dat is ook eigenlijk het spannende aan verliefd of verlust zijn, dat je niet weet hoe dat uitpakt



Het hoeft je niet helemaal in beslag te nemen, of dat nu afwisselend in positieve, hoopvolle toppen of angstige dalen gaat qua hoé je erover denkt/ in gelooft: je hoeft niet alsmaar aan/over hem te denken, he.

Hoe meer jij daarnaast nog verder nog doet aan leuke of minder leuke dingen en aan interesses hebt, hoe minder allesoverheersend die/dat éne wordt!



Het is ook hoeveel ruimte je hem gééft in jouw gedachten en gevoelswereld, of dat nu dagdromen is of analyseren en zorgen maken, je kunt die ruimte/tijd ook zelf inperken door je volle concentratie/ aandacht op iets anders te richten.



Ik val in herhaling, maar dat is wat ik zelf ook doe en gedaan heb tegen "meegesleurd worden" in eigen gedachten- of gevoelswereld en verlangens.

Niet als afleiding, maar omdat ik daar veel teveel tijd voor maakte had alleen al en dat niet de inhoud van mijn hele leven uitmaakt. Dat maak je nog altijd zélf uit en dat is echt wel te sturen door je bewust op (ook!) andere mensen en dingen te richten.

Dat geldt zowel als ik verlust/verliefd ben als bij verdrietige dingen: er zijn momenten dat ik daar volop aan toegeef, maar de rest van de tijd niet (al zit het dan ergens in je achterhoofd) en kun je nog steeds in staat zijn om iets anders of anderen de nodige aandacht te geven.



Je hoeft dus niet die gedachten/gevoelens an sich te weerspreken of beperken, alleen de hoeveelheid tijd die je dat geeft.

Ben toch maar ff naar hutje gereden, tis zo'n mooie, stralende dag!

ff genieten van dit zomerse weer en het buitenleven nog

Hier in tuintje nog zon tot ie ondergaat, pot thee erbij en loungemuziek, lekker relaxen en dagdromen, wat wil een mens nog meer, he



Hopelijk jullie ook?!



Fijn dat je best friend terug is, Alice.

Misschien lekker ff bijkletsen op een terrasje met hem?

Amy en Alice: het blijven toch 2 verschillende dingen, he: jezelf wél goed genoeg/okay vinden en zeker van jezelf tov jezelf en daarnaast toch onzeker zijn (of worden) tov iemand die speciaal voor je is.

Dat heeft denk ik te maken met dat je dan van buitenaf naar jezelf kijkt of zo en dan misschien kritischer (of oordelender) dan je eigen milde blik, terwijl het ook andersom kan zijn (dat hij liefdevoller en milder over jou denkt dan jij zelf doet als je in je laag van (angst voor) afwijzing en zelfafwijzing zit.



Waarom dat is is wellicht omdat het dan nog gaat over de vraag "vindt hij mij (niet) goed genoeg (voor hem, voor een relatie, om van mij te houden, en dergelijke?" en dan automatisch in die laag terechtkomt (van eigenwaarde/ waarde voor de ander, zelfbeeld: beeld hoe je overkomt of gewaardeerd wordt van buitenaf).



Laat ik zo zeggen, als je verliefd bent aktiveert dat je kern van (eigen)liefde (als hij liefdevol is naar jou, dus er iig op lijkt dat dat misschien weleens wederzijds kan zijn).

Zodra er aanwijzingen komen van niet, of twijfels, of helemaal niet gevoed wordt, kom je terecht in die eigenwaarde-schil (afgewezen voelen, zelfafwijzing, niet goed genoeg voelen en als reactie daarop je strategieen aanboren die je eigenwaarde moeten oppeppen (het "ik ben meer waard dan dat,, enz").



Een zelfbeschermingsmechanisme, denk ik, waar je in je eentje minder last van hebt omdat daar dan ook geen beroep op gedaan kan worden en ook niet afgewezen (behalve door jezelf dan he) en dit bovendien voor de meeste mensen de meest vertrouwde laag is waar je je dagelijks bevindt en comfortabel voelt (met alles waardoor je jezelf van betekenis vindt of je leven betekenis mee geeft, je werk, je andere relaties met geliefde personen enz).



Als je normaal gesproken "alleen maar" met je eigenliefde te maken hebt of helemaal niet zo in contact staat met die eigen kern (van liefde/eigenliefde) en door deze man wel, en dan blijkt dat het van zijn kant niets met liefde te maken had bijv, of dat hij dat iig afwijst (met jou) en je op ander level wel "goed genoeg vindt", (bijv leuk voor een keertje, of alleen vrienden wil zijn oid) dan kan dat idd leeg lijken als je opeens terug in die laag van eigenwaarde en afwijzing enz dondert.



Dan wordt dat niet meer van buitenaf gevoed (met hoop) en kun je geen liefdesgevoelens meer projecteren op die ander en moet je het in de kern weer zoeken in eigenliefde.

En het is pijnlijker als je je in je kern afgewezen voelt, als jouw potentiele "aanbod" van liefde wordt afgeslagen of niet geapprecieerd, dus blijf je misschien daardoor juist wel liever weg uit die kern?!



En wordt het vooral je wonden likken door je eigenwaarde te herstellen, omdat dat makkelijker is om je bekende/vertrouwde strategieen in te zetten om je weer op te peppen dan dat het is om weer in evenwicht te komen in de kern.

In de kern kan dat denk ik vooral door die pijn dan maar op te zoeken en zelfcompassie en mildheid daarmee op te roepen (vanuit diezelfde kern/niveau, dus geen zelfmedelijden bijv, dat hoort bij eigenwaarde imo).



Voor jezelf erkennen dat afwijzing van liefde/verliefdheid gewoon behoorlijk pijn doet als jij dat wel voelde, en daarom treuren, heb je meer aan dan jezelf te gaan zitten afkraken en te veroordelen in termen van falen, is niet gelukt, ik ben het niet waard, niet goed genoeg, enzo.

Want dat brengt je dus in de laag van eigenwaarde ipv eigenliefde (en dan herstel je niet op het niveau van liefde/eigenliefde).



Dus neem de tijd om ook (echt & diep) te treuren, dat geldt voor meer mensen hier (Alice, Amy, Nicci enz).

Je eigenwaarde oppeppen kan misschien effectiever lijken, misschien nieuwe strategieen bedenken om je zsm "positiever" te voelen en van waarde te voelen op gebied van werk en allerlei mensen, dieren en dingen, maar dat haalt imo het stuk pijn wat onlosmakelijk aan liefde/eigenliefde vastzit nog niet weg.



Dat kan imo alleen door dié te willen (door)voelen, net zo lang als dat nodig is (en niet alleen maar dat, intussen ook blijven bezighouden met die eigenwaarde, omdat je daar iig ook weer wat sneller en makkelijker weer eea kunt doen om door te gaan en je beter/fijner te voelen, omdat niet alles van liefde afhangt: je kunt ook nog plezier hebben en het fijn hebbenn door uit eea te putten uit betekenis en waardering van jou als persoon (en je niet helemaal laten bepalen/ onderuit halen door onbeantwoorde liefdesgevoelens).



Als je dat pijnlijke niet uit de weg gaat en niet gaat bagatelliseren en ook niet rationaliseren of veroordelen, gaat het echt wel minder worden en zelfs weg.

Het helpt als je dit niet veroordeelt van jezelf, maar juist prachtig vindt aan jezelf, dat je dat hebt kunnen en durven openstellen, dat hart, en dat dat altijd het risico inhoudt dat dat niet beantwoord wordt of in andere/mindere mate dan jij, en dat je dat altijd weer kunt kwijtraken als het wel beantwoord werd.

In het laatste geval mag je die liefde die er wel (wederzijds) was ook koesteren, en scheiden van of het een relatie werd of niet, want daar kunnen allerlei andere redenen voor zijn dat dat niet kon of niet standhield.



Maar shit is het wel, een periode waar je doorheen moet, om te blijven openstaan voor de liefde die je al met andere geliefden deelt, en tzt toch later weer opnieuw open te staan voor blijven geloven in dat je echt wel weer (en beantwoord) iemand zult liefhebben in de zin van (partner)geliefden.

Of dat ook gebeurt is een 2e en kun je je misschien nu nog niks bij voorstellen, en dat hoeft ook niet, het gaat om (ooit) weer open staan voor álles wat er op je pad komt (dus niks uitvlakken of nergens meer in geloven, als dit het/hem niet was).

Storm, ik heb er nog een nachtje aan vastgeplakt, ik wou eerst voor of na het eten terug, heb met paar vrienden de daghap genomen en tis nu buiten nog 18 graden (overdag maar 21, het koelt nauwelijks af, heb nog een ommetje gemaakt en zit nu met de deur open, tis echt een zomeravond lijkt het wel, terwijl afgelopen week 's avonds 10 graden was hier!)

Tis zo vroeg donker, ik ga morgenochtend wel rijden na de files.

Blijft gewoon zo relaxt hier!



Is het bij jou niet gewoon heel logische spanning of koudwatervrees rondom verhuizing en samenwonen enzo die je nu ff opbreekt icm met ongesteld enzo?

Je kunt achterom ook ff spuien, als je daar behoefte aan hebt, he

Doe rustig aan, ga bijtijds slapen, morgen weer een dag.

Thanks, Storm!

Maar ramen zemen? Op dit tijdstip?

(thuis wel hard nodig met al dat stof van afgelopen tijd en buiten is net afgelopen weekend gedaan).

Moet ff rustig wakker worden met mijn koffietje, haha, duer open, de zon schijnt precies in mijn ogen (maar nog niet op mijn terras).



Straks hier ook maar ff een doekje erdoor voor ik weer vertrek, gelukkig is dat hier zo gebeurd, haha. tis zo klein.

Het waait behoorlijk door alvast en tis ook bewolkt.



Ja, dat is het nadeel van een forum: het moet steeds ververst: al die mooie teksten en bijdragen op bepaalde onderwerpen verdwijnen steeds verder naar achteren en elke keer nieuwe zelfde topics over zo'nzelfde onderwerp. Dan blijf je bezig he?

Dit ("ons") topic loopt al langer dan vandaag, maar moet ook levendig (bij)gehouden wórden wil het niet naar de achtergrond verdwijnen.



Soms denk ik wel dat tussen al die probleemtopics dit 1 vd weinige is met een positieve insteek, maar dat het er weleens op lijkt dat sommige mensen iha gewoon meer van drama en problemen houden en helemaal niet willen weten/lezen dat dat soms ook (al dan niet grotendeels) een instelling kan zijn, hoe je ernaar kijkt en dat alleen al een (positieve) blik/instelling op hetzelfde zo'n verschil kan maken (half leeg/halfvol).



Btw, ik mis de (slow) rondjes over de camping met hondje, oa 's ochtends met koffie to go en 's avonds over de donkere camping als iedereen al sliep.

Die beweging moet ik op eoa manier er ook in zien te houden in mijn eentje.

Misschien toch ff lekker zwemmen straks voor ik wegga.

Nu alvast een rondje maken richting winkel, omdat de koffie op is na 1 bakkie en dan ga ik meteen ook verse broodjes halen





Fijne dag allemaal, dames!

Zand, ben je nog gegaan?

Probleem is dat "een lief" er niet alleen voor eigen voordelen is (tov alleen gaan), en singles vaak vooral gaan zien wat het voor meerwaarde kan geven aan eigen leven, en er te weinig bij stil staan dat "delen" 2 kanten uit gaat: dat je met een ander mens te maken hebt, die ook het nodige wil, verwacht en nodig heeft van een partner.



Lees ik bijv die datingtopics, lees ik alleen maar dat ze eigenlijk zelf nauwelijks tijd hebben voor een relatie (die moeten ze dan nog maken áls ze eenmaal iemand treffen voor wie ze eea opzij willen zetten), terwijl het imo andersom werkt: eerst jezelf vrij maken zodat je ruimte schept voor tijd&aandacht voor een ander.

Ze zijn dan zoooo met zichzelf bezig, en wat ze nu missen zonder partner, wat ze evt willen en kunnen "ontvangen" (aan aandacht en moeite van een ander voor hun) dat ze totaal niet hebben over dat ze liefde te géven hebben aan iemand, en zelf ook inzien dat het aandacht is wat ze willen (hébben) ván iemand.



Het is volgens mij zo simpel, dat als je eigenlijk (nog lang) geen zin/ruimte hebt in een relatie omdat dat oa betekent weer rekening houden met een ander en diens behoeften, wensen en verwachtingen, maar wel de "benefits" zou willen (aandacht, niet alleen ergens heen hoeven, gezelligheid, warmte, iemand/een arm om je heen, intimiteit, om het leven (voor jezelf) makkelijker te maken, geruststelling, bevestiging, enz), dan kómt het ook niet.



Imo is de "gevers-kant" (zelf in staat zijn en zin hebben in liefhebben als werkwoord, voor de wederzijdsheid, wat je zelf te bieden hebt dus) net zo belangrijk als de "nemers-kant".

Zowel in staat zijn om te liefde, aandacht enz te geven als te ontvangen.



Sommigen denken dat dat vanzelf wel in orde komt áls ze eenmaal verliefd zijn, als ze eenmaal iemand voor ogen hebben die dat vanzelf opwekt en daar ben ik niet zo van overtuigd.

Dan lees ik weer ergens dat die verliefdheid eigenlijk vooral bestaat uit diegene centraal zetten in hun eigen hoofd, dus weer vooral met zichzelf bezig zijn, en dat gaat helemaal niet om de ander blij en gelukkig te willen zien en te geloven dat juist jij diegene bent die daaraan kan bijdragen, maar of diegene jou dat te bieden heeft, er een relatie in zit of niet, enz.



Terwijl liefde geen egoistische bezigheid is of hoort te zijn imo.

Ik ben benieuwd waar dan bij sommigen dat "centraal zetten" (in de vorm van mijmeren en afwachten of er nog aandacht, appjes of een date komt) in zit, heeft imo niks maar dan ook niks te maken met de ander willen liefhebben.

(erger nog: ik las ergens dat nu die beoogde lover niet hetzelfde voelt, dezelfde lover ongelukkig wenst, soort oog om oog: ik niet gelukkig, dan jij ook niet!!).



Vaak draait het dus om liefde ván iemand willen, niet zozeer vóór iemand voelen, want dan wil je diegene gelukkig zien, lijkt mij, ook als dat niet met jou is.



Dit hele stuk slaat dus niet zozeer op jou, als wel iha die ene zin van zelf eigenlijk helemaal geen zin hebben in een relatie voor wat dat vergt, en wel het fijne ervan zou willen naar behoefte. En dat soort behoeftigheid geloof ik persoonlijk niet in als "had ik maar" en iig niet dat op eoa manier wordt ingevuld, als je er zelf eigenlijk niet klaar voor bent en voelt als "moeite" (aandacht en tijd zou kósten), wat de ander evt wil en verwacht van jou.



Als je zelf nog veel aandacht van jezelf nodig hebt, is aandacht van een ander heel fijn, maar is de ruimte er (nog) niet om te kunnen "weggeven", denk ik dan.

Waarbij "aan hem denken" niet valt onder "geven"/delen, want dat is nog steeds wat je zelf dénkt en bezighoudt, niet wat de ander van jou evt zou wensen of nodig heeft.

Ik zie iha iig een hoop "wat heb ik nodig/wat kan ik onderhand weleens gebruiken in het leven" in dat soort topics/redenaties, en zolang daarop de nadruk ligt geloof ik niet dat je aantrekt wat je zelf (nog) niet te bieden hebt of ruimte in eigen leven voor hebt.

Alice, dat hierboven zie ik ook bij jou terug (voor zover je ons deelgenoot maakt van je belevingen, he): je eigen reacties en onzekerheden nemen zoveel van die gevoelens in beslag dat ik dan twijfel aan in hoeverre het nou echt om deze persoon zelf ging, eerder dat hij een podium bood voor jouw behoefte aan verliefde gevoelens, aan een relatie, en hij in beeld kwam als mogelijkheid.

Eerder een dankbaar "voorwerp" voor sluimerende eigen behoeftes op te projecteren en ik lees dan zo weinig wat je voor hém zou kunnen betekenen, en zoveel bezig met het lezen van signalen van aandacht en tijd voor jóu (of gebrek daaraan en twijfels enz).



Hoe leuk is het dan nog/ is hij dan eigenlijk, als er blijkbaar zo weinig tijd en ruimte is in zijn leven voor daten en voor een relatie, voor intimiteit, voor contact enz?

Hoe relaxt is dat dus niét, als je aandacht moet trékken, of dat nu voorbijlopen en hem negeren is of andere wisselwerkingen, wel of niet appen, afwachten of zelf initiatief nemen, jezelf opdringerig voelen of afwachtend moeten zijn, waarbij voor zover hier te lezen viel het meer ging om zijn schaarse tijd/aandacht voor jou, en is het maar goed dat jij daar zelf grenzen aan gesteld hebt dat dat niet voldoende was om jouw interesse te kunnen vasthouden of erin te blijven geloven dat hij net zo met jou bezig was als andersom jij met hem (in gedachten iig).



Wat zorgt ervoor dat jij twijfelt aan of jij zelf wel klaar bent of niet voor liefde/ een liefdesrelatie?

Hoe zou jij jezelf van echte meerwaarde kunnen vinden/voelen voor een leukerd, die speciale extra toevoeging aan zijn leven?

Hoe is bij jou de balans in wat jij wilt meebrengen voor zijn leven, en wat hij jou kan brengen als meerwaarde?

Wat loopt híj mis aan jóu als hij niet bereid is om uit te vinden samen met jou wat jullie elkáár te bieden hebben?