Kinderen
alle pijlers
Wat zeg ik tegen mijn enig kind?
vrijdag 30 september 2016 10:06
Om te beginnen; dit is geen topic om de discussie 'enig kind zijn is zielig' te openen, want die zijn er genoeg.
Ik worstel al een aantal jaar met de onvervulde wens om voor de tweede keer moeder te worden.
Mijn vriend en ik hebben een prachtige dochter die deze winter 6 wordt. Altijd al heb ik twee kinderen gewild.
Mijn vriend vond het wel genoeg zo. Erg lastig aangezien mijn tweede kinderwens zeer sterk aanwezig is.
Rationeel is het makkelijk; accepteren want er is geen keuze.
Nu ben ik onlangs 40 geworden. De tijd glijdt voorbij en ik voel me er vreselijk onder.
Mijn verdriet is groot.
Ik heb tegen mn vriend gezegd dat ik het zal moeten accepteren en dat ik daar ruimte bij nodig heb.
Mijn vriend twijfelt nu, wat ik eigenlijk nog lastiger vind in het acceptatieproces. Ik was bezig met dit geheel een plekje te geven, mijn plaatje van twee kinderen te veranderen naar 1. We zijn op vakantie geweest, kamperen, en hij werd geconfronteerd met het feit dat wij de enigen waren met 1 kind, niet erg maar het viel wel op. Hij realiseerde zich ineens dat hij toch ook wel een tweede zou willen. Hij zag hoe leuk die dynamiek kan zijn.
Nu vroeg mijn dochter gisteren uit het niets;' waarom heb ik als enige uit mijn klas geen broertje of zusje?'.
Deze vraag had ik totaal niet zien aankomen omdat wij de discussie nooit voeren waar zij bij is.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei;' Dat weet ik niet'
Zij ging weer verder met spelen zonder nog iets te vragen.
Het voelde niet goed, want ik weet het wel. Papa wil het niet. En dan ineens weer wel.
Hoe leg ik dit (ooit) uit?
Hoe kom ik in mijn antwoord tot een gulden middenweg?
Ik worstel al een aantal jaar met de onvervulde wens om voor de tweede keer moeder te worden.
Mijn vriend en ik hebben een prachtige dochter die deze winter 6 wordt. Altijd al heb ik twee kinderen gewild.
Mijn vriend vond het wel genoeg zo. Erg lastig aangezien mijn tweede kinderwens zeer sterk aanwezig is.
Rationeel is het makkelijk; accepteren want er is geen keuze.
Nu ben ik onlangs 40 geworden. De tijd glijdt voorbij en ik voel me er vreselijk onder.
Mijn verdriet is groot.
Ik heb tegen mn vriend gezegd dat ik het zal moeten accepteren en dat ik daar ruimte bij nodig heb.
Mijn vriend twijfelt nu, wat ik eigenlijk nog lastiger vind in het acceptatieproces. Ik was bezig met dit geheel een plekje te geven, mijn plaatje van twee kinderen te veranderen naar 1. We zijn op vakantie geweest, kamperen, en hij werd geconfronteerd met het feit dat wij de enigen waren met 1 kind, niet erg maar het viel wel op. Hij realiseerde zich ineens dat hij toch ook wel een tweede zou willen. Hij zag hoe leuk die dynamiek kan zijn.
Nu vroeg mijn dochter gisteren uit het niets;' waarom heb ik als enige uit mijn klas geen broertje of zusje?'.
Deze vraag had ik totaal niet zien aankomen omdat wij de discussie nooit voeren waar zij bij is.
Ik wist niet wat ik moest zeggen en zei;' Dat weet ik niet'
Zij ging weer verder met spelen zonder nog iets te vragen.
Het voelde niet goed, want ik weet het wel. Papa wil het niet. En dan ineens weer wel.
Hoe leg ik dit (ooit) uit?
Hoe kom ik in mijn antwoord tot een gulden middenweg?
vrijdag 30 september 2016 20:57
quote:pixymama schreef op 30 september 2016 @ 20:50:
[...]
Ik vind het echt heel erg voor je, dat je zo graag 'n tweede wilt en je man niet. Ik kan me voorstellen dat dit je veel verdriet doet. En dat een vraag van je kind waarom hij/zij geen broer/zus heeft een pijnlijke is voor jou om te beantwoorden.
En ik kan me niet voorstellen dat je de waarheid op een luchtige, veilige, niet-gefrustreerde manier kúnt brengen, juist omdát het voor jou zo'n issue is.
Juist daar ligt de uitdaging natuurlijk voor mij.
Het is ook echt niet zo dat ik elke dag superverdrietig ben omdat ik 'maar' 1 kind heb. Ik zie ook de voordelen er wel van in, maar dat is weer rationeel.
Gevoelsmatig zou ik graag een kleintje erbij willen. Heel graag zelfs.
Ik heb niet het idee dat mijn dochter een broer of zus mist, dat is ook belangrijk om te zien. Ik wil het niet groter maken dan het is.
In elk geval weet ik ook dat ik niet op een luchtige, echte manier kan zeggen; 'omdat we na jou geen kindje meer wilden, jij bent nou eenmaal de leukste!' (Dat is ze wel natuurlijk, maar zo'n goeie actrice ben ik nou ook weer niet )
[...]
Ik vind het echt heel erg voor je, dat je zo graag 'n tweede wilt en je man niet. Ik kan me voorstellen dat dit je veel verdriet doet. En dat een vraag van je kind waarom hij/zij geen broer/zus heeft een pijnlijke is voor jou om te beantwoorden.
En ik kan me niet voorstellen dat je de waarheid op een luchtige, veilige, niet-gefrustreerde manier kúnt brengen, juist omdát het voor jou zo'n issue is.
Juist daar ligt de uitdaging natuurlijk voor mij.
Het is ook echt niet zo dat ik elke dag superverdrietig ben omdat ik 'maar' 1 kind heb. Ik zie ook de voordelen er wel van in, maar dat is weer rationeel.
Gevoelsmatig zou ik graag een kleintje erbij willen. Heel graag zelfs.
Ik heb niet het idee dat mijn dochter een broer of zus mist, dat is ook belangrijk om te zien. Ik wil het niet groter maken dan het is.
In elk geval weet ik ook dat ik niet op een luchtige, echte manier kan zeggen; 'omdat we na jou geen kindje meer wilden, jij bent nou eenmaal de leukste!' (Dat is ze wel natuurlijk, maar zo'n goeie actrice ben ik nou ook weer niet )
vrijdag 30 september 2016 21:01
quote:SuzanneSuus schreef op 30 september 2016 @ 20:56:
[...]
Ik hoop niet dat kinderen frustraties van hun ouders meekrijgen, ze zullen dan wel zeker een speelbal worden en emotioneel betrokken raken bij zaken waar ze niets mee van doen hebben.
Kom op zeg, het kind is 6!
Mijn ouders hadden nooit ruzie. Waren nooit gefrustreerd. Juist dan wordt je op een subtiele manier speelbal. Misschien en waarschijnlijk op een onbewuste manier. Want iedereen is wel eens gefrustreerd.
In elk geval dank allemaal, voor het meedenken en de feedback!
[...]
Ik hoop niet dat kinderen frustraties van hun ouders meekrijgen, ze zullen dan wel zeker een speelbal worden en emotioneel betrokken raken bij zaken waar ze niets mee van doen hebben.
Kom op zeg, het kind is 6!
Mijn ouders hadden nooit ruzie. Waren nooit gefrustreerd. Juist dan wordt je op een subtiele manier speelbal. Misschien en waarschijnlijk op een onbewuste manier. Want iedereen is wel eens gefrustreerd.
In elk geval dank allemaal, voor het meedenken en de feedback!
vrijdag 30 september 2016 21:04
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:45:
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Niet bij een jong kind. Op die leeftijd zijn je ouders je rots in de branding. Je bent van hen afhankelijk. Het kleinste barstje kan je kind heel onzeker maken. Mijn ouders hadden vroeger een eigen bedrijf en werkten ook samen. Dat leverde weleens een woordenwisseling op. Het was niet meer dan een woordenwisseling, maar ik vond het verschrikkelijk en dacht minstens dat ze gingen scheiden.
Ik weet ook nog heel goed het moment dat je gaat inzien dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn die fouten maken. Ik was al een tiener, maar ik vond het best confronterend. Laat je kind nog lekker denken dat haar ouders haar onverwoestbare helden zijn.
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Niet bij een jong kind. Op die leeftijd zijn je ouders je rots in de branding. Je bent van hen afhankelijk. Het kleinste barstje kan je kind heel onzeker maken. Mijn ouders hadden vroeger een eigen bedrijf en werkten ook samen. Dat leverde weleens een woordenwisseling op. Het was niet meer dan een woordenwisseling, maar ik vond het verschrikkelijk en dacht minstens dat ze gingen scheiden.
Ik weet ook nog heel goed het moment dat je gaat inzien dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn die fouten maken. Ik was al een tiener, maar ik vond het best confronterend. Laat je kind nog lekker denken dat haar ouders haar onverwoestbare helden zijn.
vrijdag 30 september 2016 21:26
quote:nerdopviva schreef op 30 september 2016 @ 21:04:
[...]
Niet bij een jong kind. Op die leeftijd zijn je ouders je rots in de branding. Je bent van hen afhankelijk. Het kleinste barstje kan je kind heel onzeker maken. Mijn ouders hadden vroeger een eigen bedrijf en werkten ook samen. Dat leverde weleens een woordenwisseling op. Het was niet meer dan een woordenwisseling, maar ik vond het verschrikkelijk en dacht minstens dat ze gingen scheiden.
Ik weet ook nog heel goed het moment dat je gaat inzien dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn die fouten maken. Ik was al een tiener, maar ik vond het best confronterend. Laat je kind nog lekker denken dat haar ouders haar onverwoestbare helden zijn.
Mee eens, onze frustraties gaan we niet uitvechten waar ze bij is, zo mogelijk, maar we hoeven t ook niet te overdrijven. Als ik met mijn partner een frustrerende confrontatie heb gehad waar ze bij is, zeg ik altijd; papa en mama hadden even ruzie maar dat hebben we weer goed gemaakt. En dan haal ik een voorbeeld erbij van een ruzietje tussen haar en een vriendinnetje om dat voorbeeld aan te stippen.
Vanzelfsprekend gaat zo'n confrontatie niet over grote (mensen) dingen. Zoals het uitblijven van een broertje of zusje.
[...]
Niet bij een jong kind. Op die leeftijd zijn je ouders je rots in de branding. Je bent van hen afhankelijk. Het kleinste barstje kan je kind heel onzeker maken. Mijn ouders hadden vroeger een eigen bedrijf en werkten ook samen. Dat leverde weleens een woordenwisseling op. Het was niet meer dan een woordenwisseling, maar ik vond het verschrikkelijk en dacht minstens dat ze gingen scheiden.
Ik weet ook nog heel goed het moment dat je gaat inzien dat je ouders ook maar gewoon mensen zijn die fouten maken. Ik was al een tiener, maar ik vond het best confronterend. Laat je kind nog lekker denken dat haar ouders haar onverwoestbare helden zijn.
Mee eens, onze frustraties gaan we niet uitvechten waar ze bij is, zo mogelijk, maar we hoeven t ook niet te overdrijven. Als ik met mijn partner een frustrerende confrontatie heb gehad waar ze bij is, zeg ik altijd; papa en mama hadden even ruzie maar dat hebben we weer goed gemaakt. En dan haal ik een voorbeeld erbij van een ruzietje tussen haar en een vriendinnetje om dat voorbeeld aan te stippen.
Vanzelfsprekend gaat zo'n confrontatie niet over grote (mensen) dingen. Zoals het uitblijven van een broertje of zusje.
vrijdag 30 september 2016 21:54
quote:appeltjesgroen schreef op 30 september 2016 @ 10:14:
Gewoon, 'omdat papa en mama het heel fijn vinden zo met zijn drietjes'. Meer moet je er niet van maken. Elke familie is anders: de een heeft veel broertjes en zusjes, een ander heeft al zijn opa's en oma's nog, weer een ander heeft familie in een ver buitenland en gaat daar vaak op vakantie. Is allemaal leuk en is allemaal anders.
Dat jij wel en je partner geen tweede wil zou ik haar niet vertellen. Nou ja, misschien later als ze (bijna) volwassen is en het ter sprake komt. Maar een jong kind kan daar niks mee en gaat het haar vader misschien verwijten ofzo. Voor nu is het gewoon zoals het is en is dat goed.
Ik heb dat ook altijd gezegd tegen mijn dochter (bijna 7). Dat wij het fijn vinden met z'n drietjes.
Met als gevolg dat ze nu tegen mensen zegt als ze vragen heb jij ook een broertje of zusje : NEEE, wij zijn met z'n drietjes, dat kan ook gewoon hoor
Gewoon, 'omdat papa en mama het heel fijn vinden zo met zijn drietjes'. Meer moet je er niet van maken. Elke familie is anders: de een heeft veel broertjes en zusjes, een ander heeft al zijn opa's en oma's nog, weer een ander heeft familie in een ver buitenland en gaat daar vaak op vakantie. Is allemaal leuk en is allemaal anders.
Dat jij wel en je partner geen tweede wil zou ik haar niet vertellen. Nou ja, misschien later als ze (bijna) volwassen is en het ter sprake komt. Maar een jong kind kan daar niks mee en gaat het haar vader misschien verwijten ofzo. Voor nu is het gewoon zoals het is en is dat goed.
Ik heb dat ook altijd gezegd tegen mijn dochter (bijna 7). Dat wij het fijn vinden met z'n drietjes.
Met als gevolg dat ze nu tegen mensen zegt als ze vragen heb jij ook een broertje of zusje : NEEE, wij zijn met z'n drietjes, dat kan ook gewoon hoor
vrijdag 30 september 2016 22:03
quote:fanatic schreef op 30 september 2016 @ 21:54:
[...]
Ik heb dat ook altijd gezegd tegen mijn dochter (bijna 7). Dat wij het fijn vinden met z'n drietjes.
Met als gevolg dat ze nu tegen mensen zegt als ze vragen heb jij ook een broertje of zusje : NEEE, wij zijn met z'n drietjes, dat kan ook gewoon hoor Lief!
[...]
Ik heb dat ook altijd gezegd tegen mijn dochter (bijna 7). Dat wij het fijn vinden met z'n drietjes.
Met als gevolg dat ze nu tegen mensen zegt als ze vragen heb jij ook een broertje of zusje : NEEE, wij zijn met z'n drietjes, dat kan ook gewoon hoor Lief!
vrijdag 30 september 2016 22:20
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:31:
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!
En wat als zij op een dag wel graag een broertje of zusje wil? Dan kan zij haar vader gaan verwijten dat hij geen tweede kind wilde. Of ze vindt jou juist stom omdat jij er nog een kind bij wil.
En ja, zulke informatie is wèl belastend, zeker op een leeftijd dat een kind nog niet begrijpt dat mensen het over iets 'niet eens' kunnen zijn zonder te gaan scheiden bijvoorbeeld. Of ze denkt/voelt aan dat jij heel verdrietig bent hierom. Dat vindt een kind verschrikkelijk.
Echt, val je kind hier niet mee lastig.
Begrijp ook niet dat jij niet aanvoelt dat dit absoluut geen informatie die je hoort te delen met een kind, en al helemaal niet met een zesjarige.
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!
En wat als zij op een dag wel graag een broertje of zusje wil? Dan kan zij haar vader gaan verwijten dat hij geen tweede kind wilde. Of ze vindt jou juist stom omdat jij er nog een kind bij wil.
En ja, zulke informatie is wèl belastend, zeker op een leeftijd dat een kind nog niet begrijpt dat mensen het over iets 'niet eens' kunnen zijn zonder te gaan scheiden bijvoorbeeld. Of ze denkt/voelt aan dat jij heel verdrietig bent hierom. Dat vindt een kind verschrikkelijk.
Echt, val je kind hier niet mee lastig.
Begrijp ook niet dat jij niet aanvoelt dat dit absoluut geen informatie die je hoort te delen met een kind, en al helemaal niet met een zesjarige.
vrijdag 30 september 2016 22:29
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:31:
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!Het kind is 6!!! Dat zeg je tegen kennissen. ( Muv 'papa' natuurlijk)
[...]
Dat ligt er toch echt helemaal hoe je het brengt.
Als zij vraagt: waarom heb ik geen broer of zus? En ik antwoord: daar zijn papa en ik het niet over eens geworden, dus dat is zo gelopen. Maar 1 ding is zeker; we zijn ongelofelijk blij met jou!Het kind is 6!!! Dat zeg je tegen kennissen. ( Muv 'papa' natuurlijk)
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
vrijdag 30 september 2016 22:34
Sommige dingen zeg je niet tegen kinderen. Een aantal weken geleden een TO die een charmante manier zocht haar stiefkinderen te vertellen dat ze meer van haar biologische kind hield, nu een TO die graag op kinderniveau wil zeggen dat zij wel een tweede wil, maar ja, papa gooide roet in het eten. Waarom? Waarom kinderen belasten met dingen die zij totaal niet in het juiste perspectief kunnen plaatsen? Voor je eigen gemoedsrust? Om je gram te halen?
vrijdag 30 september 2016 22:35
quote:bloemetje77 schreef op 30 september 2016 @ 22:30:
[...]
Ja heel lief. Maar dat gaat jouw kind niet zeggen hoor, als jij erop staat omte benoemen dat ji het liever anders had gezien. Snap je nou echt niet dat je joyw beleving overdraagt aan je kknd als ouder?
Daar ben ik het wel mee eens.
Wij hadden graag 2 kindjes gehad, maar soms lopen dingen anders. Mijn dochter is 7 jaar en zei toen ze bijna 3 was en de babykamer uit huis gedragen werd : Betekent dit dat ik nooit meer een broertje of zusje krijg? Toen zei ik van ja dat klopt, wij blijven lekker met z'n drietjes (ik kon het nuchter uitbrengen, maar moest wel even slikken voor ik het over mijn lippen kreeg), haar antwoord was : Okee, nou dat is goed mama.
Ik ga haar niet vertellen dat papa en mama andere keuzes hebben moeten maken, en dat dat deels te wijten is aan de manier hoe zij geboren is. Ook ga ik haar niet vertellen dat het pijn deed om de knoop door te hakken. Sommige dingen moet je niet aan je kind vertellen. Ze kunnen ook teveel horen... je kind hoeft niet al het lief en leed van de ouders mee te krijgen.
Als ze er ooit mee komt als ze 15 is, dan zal ik haar de lichte versie vertellen van hoe en wat.
Dan kan ze het wel aan denk ik zo
[...]
Ja heel lief. Maar dat gaat jouw kind niet zeggen hoor, als jij erop staat omte benoemen dat ji het liever anders had gezien. Snap je nou echt niet dat je joyw beleving overdraagt aan je kknd als ouder?
Daar ben ik het wel mee eens.
Wij hadden graag 2 kindjes gehad, maar soms lopen dingen anders. Mijn dochter is 7 jaar en zei toen ze bijna 3 was en de babykamer uit huis gedragen werd : Betekent dit dat ik nooit meer een broertje of zusje krijg? Toen zei ik van ja dat klopt, wij blijven lekker met z'n drietjes (ik kon het nuchter uitbrengen, maar moest wel even slikken voor ik het over mijn lippen kreeg), haar antwoord was : Okee, nou dat is goed mama.
Ik ga haar niet vertellen dat papa en mama andere keuzes hebben moeten maken, en dat dat deels te wijten is aan de manier hoe zij geboren is. Ook ga ik haar niet vertellen dat het pijn deed om de knoop door te hakken. Sommige dingen moet je niet aan je kind vertellen. Ze kunnen ook teveel horen... je kind hoeft niet al het lief en leed van de ouders mee te krijgen.
Als ze er ooit mee komt als ze 15 is, dan zal ik haar de lichte versie vertellen van hoe en wat.
Dan kan ze het wel aan denk ik zo
vrijdag 30 september 2016 22:48
quote:fanatic schreef op 30 september 2016 @ 22:35:
[...]
Daar ben ik het wel mee eens.
Wij hadden graag 2 kindjes gehad, maar soms lopen dingen anders. Mijn dochter is 7 jaar en zei toen ze bijna 3 was en de babykamer uit huis gedragen werd : Betekent dit dat ik nooit meer een broertje of zusje krijg? Toen zei ik van ja dat klopt, wij blijven lekker met z'n drietjes (ik kon het nuchter uitbrengen, maar moest wel even slikken voor ik het over mijn lippen kreeg), haar antwoord was : Okee, nou dat is goed mama.
Ik ga haar niet vertellen dat papa en mama andere keuzes hebben moeten maken, en dat dat deels te wijten is aan de manier hoe zij geboren is. Ook ga ik haar niet vertellen dat het pijn deed om de knoop door te hakken. Sommige dingen moet je niet aan je kind vertellen. Ze kunnen ook teveel horen... je kind hoeft niet al het lief en leed van de ouders mee te krijgen.
Als ze er ooit mee komt als ze 15 is, dan zal ik haar de lichte versie vertellen van hoe en wat.
Dan kan ze het wel aan denk ik zo
Goed gedaan en helemaal mee eens.
Ik zou ook nooit details vertellen die belastend kunnen zijn of worden.
Ik hou t voorlopig maar even bij mn laatste antwoord : ik weet t niet.
[...]
Daar ben ik het wel mee eens.
Wij hadden graag 2 kindjes gehad, maar soms lopen dingen anders. Mijn dochter is 7 jaar en zei toen ze bijna 3 was en de babykamer uit huis gedragen werd : Betekent dit dat ik nooit meer een broertje of zusje krijg? Toen zei ik van ja dat klopt, wij blijven lekker met z'n drietjes (ik kon het nuchter uitbrengen, maar moest wel even slikken voor ik het over mijn lippen kreeg), haar antwoord was : Okee, nou dat is goed mama.
Ik ga haar niet vertellen dat papa en mama andere keuzes hebben moeten maken, en dat dat deels te wijten is aan de manier hoe zij geboren is. Ook ga ik haar niet vertellen dat het pijn deed om de knoop door te hakken. Sommige dingen moet je niet aan je kind vertellen. Ze kunnen ook teveel horen... je kind hoeft niet al het lief en leed van de ouders mee te krijgen.
Als ze er ooit mee komt als ze 15 is, dan zal ik haar de lichte versie vertellen van hoe en wat.
Dan kan ze het wel aan denk ik zo
Goed gedaan en helemaal mee eens.
Ik zou ook nooit details vertellen die belastend kunnen zijn of worden.
Ik hou t voorlopig maar even bij mn laatste antwoord : ik weet t niet.
vrijdag 30 september 2016 22:51
quote:Bambi schreef op 30 september 2016 @ 10:31:
Zelf ook opgegroeid zonder siblings en mijn moeder zei altijd tegen mij dat ik zo'n ontzettend bijzonder leuk kind was, dat zou een 2e keer toch echt niet meer lukken.
(Vond ik altijd erg lief antwoord..)Ahw, dit is idd een perfect antwoord
Zelf ook opgegroeid zonder siblings en mijn moeder zei altijd tegen mij dat ik zo'n ontzettend bijzonder leuk kind was, dat zou een 2e keer toch echt niet meer lukken.
(Vond ik altijd erg lief antwoord..)Ahw, dit is idd een perfect antwoord
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
zaterdag 1 oktober 2016 02:47
Het gaat steeds over wat JIJ zou willen/moeten vertellen, maar wat vinden JULLIE? Hij kan die vraag toch ook krijgen/ beantwoorden?
Overigens zou ik persoonlijk tegen je man zeggen dat het een lul is dat hij opeens over twijfel begint, en een goed doorslaggevend gesprek hebben over wel of niet een tweede.
Overigens zou ik persoonlijk tegen je man zeggen dat het een lul is dat hij opeens over twijfel begint, en een goed doorslaggevend gesprek hebben over wel of niet een tweede.
zaterdag 1 oktober 2016 06:45
Ons zoontje blijft hoogstwaarschijnlijk ook enig kind. Ik vind het ook erg lastig wat ik (later) tegen hem moet gaan zeggen, want ik twijfel zelf eigenlijk ook heel erg en ik ben nog wel zo´n 10 jaar in staat om een tweede te krijgen, dus als ik bijvoorbeeld zeg dat hij geen broer / zusje krijgt omdat hij toch al de liefste is, en we bedenken ons, dan lijkt dat me ook heel raar. Maar ik wil hem ook geen valse hoop geven. Heel lastig.
zaterdag 1 oktober 2016 08:06
quote:elein schreef op 01 oktober 2016 @ 02:47:
Het gaat steeds over wat JIJ zou willen/moeten vertellen, maar wat vinden JULLIE? Hij kan die vraag toch ook krijgen/ beantwoorden?
Overigens zou ik persoonlijk tegen je man zeggen dat het een lul is dat hij opeens over twijfel begint, en een goed doorslaggevend gesprek hebben over wel of niet een tweede.
Ik ben heel boos geweest. Nog steeds wel maar ik begrijp t ook wat meer.
Mijn vriend heeft een ontzettend nare jeugd gehad. Dat begon in het gezin toen de tweede (hij dus) kwam. Zijn ouders konden dat totaal niet aan met alle gevolgen van dien.
Er zit dus nogal wat achter.
Daar goed over gehad gisteren. Belangrijk was voor mij om te horen waarom hij eerst niet een tweede wilde en daarna wel.
Hij zelf zou voor t antwoord gaan: 'wij vinden t goed zo'.
Het gaat steeds over wat JIJ zou willen/moeten vertellen, maar wat vinden JULLIE? Hij kan die vraag toch ook krijgen/ beantwoorden?
Overigens zou ik persoonlijk tegen je man zeggen dat het een lul is dat hij opeens over twijfel begint, en een goed doorslaggevend gesprek hebben over wel of niet een tweede.
Ik ben heel boos geweest. Nog steeds wel maar ik begrijp t ook wat meer.
Mijn vriend heeft een ontzettend nare jeugd gehad. Dat begon in het gezin toen de tweede (hij dus) kwam. Zijn ouders konden dat totaal niet aan met alle gevolgen van dien.
Er zit dus nogal wat achter.
Daar goed over gehad gisteren. Belangrijk was voor mij om te horen waarom hij eerst niet een tweede wilde en daarna wel.
Hij zelf zou voor t antwoord gaan: 'wij vinden t goed zo'.
zaterdag 1 oktober 2016 08:15
quote:barbaracartland schreef op 30 september 2016 @ 22:34:
Sommige dingen zeg je niet tegen kinderen. Een aantal weken geleden een TO die een charmante manier zocht haar stiefkinderen te vertellen dat ze meer van haar biologische kind hield, nu een TO die graag op kinderniveau wil zeggen dat zij wel een tweede wil, maar ja, papa gooide roet in het eten. Waarom? Waarom kinderen belasten met dingen die zij totaal niet in het juiste perspectief kunnen plaatsen? Voor je eigen gemoedsrust? Om je gram te halen?
Precies!
Houd je er alsjeblieft rekening mee dat kinderen de neiging hebben om de schuld bij zichzelf te leggen als ze merken dat hun ouders verdrietig zijn of ruzie hebben. Pappa wil geen tweede kind kan zeer eenvoudig opgevat worden als pappa wil geen kind vanwege mij, ik ben niet leuk/lief genoeg. Pas op!
Sommige dingen zeg je niet tegen kinderen. Een aantal weken geleden een TO die een charmante manier zocht haar stiefkinderen te vertellen dat ze meer van haar biologische kind hield, nu een TO die graag op kinderniveau wil zeggen dat zij wel een tweede wil, maar ja, papa gooide roet in het eten. Waarom? Waarom kinderen belasten met dingen die zij totaal niet in het juiste perspectief kunnen plaatsen? Voor je eigen gemoedsrust? Om je gram te halen?
Precies!
Houd je er alsjeblieft rekening mee dat kinderen de neiging hebben om de schuld bij zichzelf te leggen als ze merken dat hun ouders verdrietig zijn of ruzie hebben. Pappa wil geen tweede kind kan zeer eenvoudig opgevat worden als pappa wil geen kind vanwege mij, ik ben niet leuk/lief genoeg. Pas op!
zaterdag 1 oktober 2016 08:41
quote:Surrender76 schreef op 30 september 2016 @ 20:45:
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik begrijp echt niet waarom je er zo op gebrand bent om je kind "de waarheid" te vertellen. Wat heeft ze daar nu aan? Ongelukkigerwijs vragen kinderen altijd "waarom"? Maar eigenlijk zijn ze gewoon nieuwsgierig en zitten ze helemaal niet te wachten op antwoorden als " papa en mama zijn het daarover niet eens". Als je zegt dat je dit niet weet, is dat echt voldoende hoor!
Bovendien: je vriend weet het nog niet eens zeker toch? In dat geval zijn jullie er nog niet eens echt helemaal uit, dus weet je het ok echt niet.
[...]
Wie zegt dat ik mijn frustraties ga delen met mijn kind, als ik zeg dat t zo gelopen is omdat papa en mama het niet eens werden? Daar hoeven geen frustraties bij vermeld te worden.
Overigens krijgt elk kind (hopelijk) wat frustraties mee tussen ouders. Is namelijk heel gezond, menselijk en hoort bij t leven. Zolang kinderen er maar geen speelbal van worden of emotioneel betrokken bij raken.
En nogmaals, de manier van het vertellen van de boodschap bepaalt dat.
Ik begrijp echt niet waarom je er zo op gebrand bent om je kind "de waarheid" te vertellen. Wat heeft ze daar nu aan? Ongelukkigerwijs vragen kinderen altijd "waarom"? Maar eigenlijk zijn ze gewoon nieuwsgierig en zitten ze helemaal niet te wachten op antwoorden als " papa en mama zijn het daarover niet eens". Als je zegt dat je dit niet weet, is dat echt voldoende hoor!
Bovendien: je vriend weet het nog niet eens zeker toch? In dat geval zijn jullie er nog niet eens echt helemaal uit, dus weet je het ok echt niet.
Only dead fish go with the flow
zaterdag 1 oktober 2016 08:55
quote:Surrender76 schreef op 01 oktober 2016 @ 08:06:
[...]
Ik ben heel boos geweest. Nog steeds wel maar ik begrijp t ook wat meer.
Mijn vriend heeft een ontzettend nare jeugd gehad. Dat begon in het gezin toen de tweede (hij dus) kwam. Zijn ouders konden dat totaal niet aan met alle gevolgen van dien.
Er zit dus nogal wat achter.
Daar goed over gehad gisteren. Belangrijk was voor mij om te horen waarom hij eerst niet een tweede wilde en daarna wel.
Hij zelf zou voor t antwoord gaan: 'wij vinden t goed zo'.Dus jullie gaan voor een tweede nu?
[...]
Ik ben heel boos geweest. Nog steeds wel maar ik begrijp t ook wat meer.
Mijn vriend heeft een ontzettend nare jeugd gehad. Dat begon in het gezin toen de tweede (hij dus) kwam. Zijn ouders konden dat totaal niet aan met alle gevolgen van dien.
Er zit dus nogal wat achter.
Daar goed over gehad gisteren. Belangrijk was voor mij om te horen waarom hij eerst niet een tweede wilde en daarna wel.
Hij zelf zou voor t antwoord gaan: 'wij vinden t goed zo'.Dus jullie gaan voor een tweede nu?
zaterdag 1 oktober 2016 09:00
Sorry, ondanks dat ik begrijp dat je liefste wens een tweede kind is en je teleurgesteld en verdrietig bent, je bent wel heel erg bezig om je gevoel te cultiveren. Je bent 40 maar ik krijg wel een "grow up" gevoel bij je posts. Je hebt een prachtige dochter, een lieve vriend maar je staat op het punt dingen te vernielen uit frustratie omdat het leven niet zo gelopen is als je wilde. Je dochter eerlijk informeren betekent dat haar zienswijze over haar vader kan veranderen en het lijkt wel of je dat ook wil, via je dochter nog een keer je vriend straffen dat hij je een tweede kind onthouden heeft. Wat heb je eraan als je dochter tegen papa zegt dat het zijn schuld is dat ze geen broertje/zusje heeft? Is dan je rancune weg naar je vriend? Wordt jij alleen gelukkiger van een tweede kind of je vriend en dochter ook?
