Relaties
alle pijlers
Zie ik spoken door eigen onzekerheid?
zondag 26 juni 2016 20:02
Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik hier mijn verhaal neergezet. Wegens anonimiteit heb ik de intro verwijderd enige tijd terug.
Korte samenvatting; ik was zwanger, oudcollega van man plaatste een uitdagende foto als reactie op zijn (totaal niet uitdagende) status op fb, ik ben gaan speuren en kreeg een naar gevoel. Hem ermee geconfronteerd maar hij had voor alles een logische verklaring. Althans voor hem heel logisch, voor mij nog steeds beetje dubieus.
Maar goed, ik heb hem het voordeel van de twijfel gegeven: het verweten aan zwangerschapshormonen en zijn onwetendheid en besloten hem te vertrouwen.
Nu zit ik toch weer met een dilemma en vraag me af wat ik hiermee moet.
Hij heeft een nieuwe baan.
Vorig weekend zaten we in de auto met kinderen en moest ik wederzijdse kennis appen,vroeg of dat even met zijn telefoon kon (mijne lag achterin). Ik weet niet meer waarom maar hij legde de telefoon even op zijn schoot (hadden geparkeerd) en toen hij zijn app opende zag ik dat hij had geappt met een vrouw waarvan ik vermoed dat ze een collega is.
Ondanks voorgaande info vond ik dat niet vreemd, hij mag gerust appen met vrouwelijke collega's. Hij rommelde iets met zijn telefoon en zei opeens: ach ik kan net zo goed zelf even appen nu.
Toen hij weer de app opende zag ik dat hij het gesprek had verwijderd. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik spoken zie, misschien de naam niet goed gezien,of vergist want de eerste letters lijken op die van een vriend etc.
Toen ik vanmorgen op fb keek had deze collega (een geheel onschuldige!) reactie op hem gegeven. Nog steeds prima, maar ik heb het dus toch goed gezien, de naam 'bestaat' wel degelijk in zijn kennissenkring.
Voor de duidelijkheid: het wantrouwen komt voort uit het vermoeden van het wissen van het gesprek, als het gesprek er nog gewoon in had gestaan was ik niet ongerust geweest.
Maar goed, het gelaten voor wat het was, we gingen immers een weekend weg en ik zal wel spoken zien.
De afgelopen dagen hebben we ruzie, de kinderen vragen veel negatieve aandacht,we zijn moe en zien elkaar weinig. Hij wil dat ik meer aandacht heb voor hem, en voor ons samen. Maar ik vind dat hij daar de afgelopen dagen weinig moeite voor deed nadat hij een feestje met collega's heeft gehad, anderhalf later thuis kwam midden in de nacht omdat hij was verdwaald (dit trek ik niet echt in twijfel) maar onze enige vrije avond samen dan wel om 20.00 in bed ligt en ik alleen op de bank.
Ik ben vandaag erg boos, boos om alles, boos om niets. Ik weet niet zo goed of het onderliggende probleem eigenlijk mijn wantrouwen is. En ligt dat wantrouwen bij mij? Ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk na mijn zwangerschappen.
Moet ik dit voorval (WEER) gaan aankaarten? Ik vrees dat hij alles zal ontkennen en ik me weer een muts voel. En ik wil ook niet voor ongemakkelijke situaties gaan zorgen bij een bedrijfsfeestje..
Wat te doen?
Korte samenvatting; ik was zwanger, oudcollega van man plaatste een uitdagende foto als reactie op zijn (totaal niet uitdagende) status op fb, ik ben gaan speuren en kreeg een naar gevoel. Hem ermee geconfronteerd maar hij had voor alles een logische verklaring. Althans voor hem heel logisch, voor mij nog steeds beetje dubieus.
Maar goed, ik heb hem het voordeel van de twijfel gegeven: het verweten aan zwangerschapshormonen en zijn onwetendheid en besloten hem te vertrouwen.
Nu zit ik toch weer met een dilemma en vraag me af wat ik hiermee moet.
Hij heeft een nieuwe baan.
Vorig weekend zaten we in de auto met kinderen en moest ik wederzijdse kennis appen,vroeg of dat even met zijn telefoon kon (mijne lag achterin). Ik weet niet meer waarom maar hij legde de telefoon even op zijn schoot (hadden geparkeerd) en toen hij zijn app opende zag ik dat hij had geappt met een vrouw waarvan ik vermoed dat ze een collega is.
Ondanks voorgaande info vond ik dat niet vreemd, hij mag gerust appen met vrouwelijke collega's. Hij rommelde iets met zijn telefoon en zei opeens: ach ik kan net zo goed zelf even appen nu.
Toen hij weer de app opende zag ik dat hij het gesprek had verwijderd. Ik heb tegen mezelf gezegd dat ik spoken zie, misschien de naam niet goed gezien,of vergist want de eerste letters lijken op die van een vriend etc.
Toen ik vanmorgen op fb keek had deze collega (een geheel onschuldige!) reactie op hem gegeven. Nog steeds prima, maar ik heb het dus toch goed gezien, de naam 'bestaat' wel degelijk in zijn kennissenkring.
Voor de duidelijkheid: het wantrouwen komt voort uit het vermoeden van het wissen van het gesprek, als het gesprek er nog gewoon in had gestaan was ik niet ongerust geweest.
Maar goed, het gelaten voor wat het was, we gingen immers een weekend weg en ik zal wel spoken zien.
De afgelopen dagen hebben we ruzie, de kinderen vragen veel negatieve aandacht,we zijn moe en zien elkaar weinig. Hij wil dat ik meer aandacht heb voor hem, en voor ons samen. Maar ik vind dat hij daar de afgelopen dagen weinig moeite voor deed nadat hij een feestje met collega's heeft gehad, anderhalf later thuis kwam midden in de nacht omdat hij was verdwaald (dit trek ik niet echt in twijfel) maar onze enige vrije avond samen dan wel om 20.00 in bed ligt en ik alleen op de bank.
Ik ben vandaag erg boos, boos om alles, boos om niets. Ik weet niet zo goed of het onderliggende probleem eigenlijk mijn wantrouwen is. En ligt dat wantrouwen bij mij? Ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk na mijn zwangerschappen.
Moet ik dit voorval (WEER) gaan aankaarten? Ik vrees dat hij alles zal ontkennen en ik me weer een muts voel. En ik wil ook niet voor ongemakkelijke situaties gaan zorgen bij een bedrijfsfeestje..
Wat te doen?
zaterdag 8 oktober 2016 19:27
TO wat zal je gesloopt zijn. Je zilt snel opknappen als je er een eind aan maakt. Ik vind t knap dat je het probeert. Maar idd iemand dondert van z'n voetstuk af.
Blijf ventileren. Ik heb nu net definitief gebroken met een vreemdgaande ex. Man man. Ben er wel kapot van maar voel me ook bevrijd. In hoef nu niet meer na te denken waar is dit en dat gebeurd. Wat wanneer. Toen dit en dar. Herinner ik me momenten en situaties. Elke keer beroerd. Blegh.
Blijf ventileren. Ik heb nu net definitief gebroken met een vreemdgaande ex. Man man. Ben er wel kapot van maar voel me ook bevrijd. In hoef nu niet meer na te denken waar is dit en dat gebeurd. Wat wanneer. Toen dit en dar. Herinner ik me momenten en situaties. Elke keer beroerd. Blegh.
zaterdag 8 oktober 2016 19:33
Ik denk dat ik erop kan vertrouwen dat hij dit niet weer doet, voor zover dat te beoordelen is. Hij heeft denk in oprecht spijt en veel verdriet.
Maar goed, het is wel gebeurd. Ik was pas van genoeg waarde voor hem om voor te vechten zodra hij me kwijt was. En dat doet heel veel pijn. Ik heb veel ingeleverd voor hem zodat onze toekomst er beter uit zag. Dit was het moment ons te richten op een ander huis, ik op een andere baan etc.
En dit is mijn dank. Dat voelt heel respectloos.
Ik wil heel graag samen verder, met een goede relatie. Maar bovenstaande reacties sluiten aan; ik vind hem niet meer aantrekkelijk, heb geen respect voor hem en voel geen liefde meer. De paniek slaat bij me toe in de angst dat dit niet meer terug komt. Het lijkt me vreselijk voor onze kinderen om met ons als gescheiden ouders op te groeien. Maar vast zitten in een huwelijk zonder liefde vind ik ook een vreselijk vooruitzicht..
Kan dat gevoel ooit nog terug komen?
Misschien wil ik te snel, maar het voelt soms als verspilde energie om nog moeite hierin te stoppen.
Maar goed, het is wel gebeurd. Ik was pas van genoeg waarde voor hem om voor te vechten zodra hij me kwijt was. En dat doet heel veel pijn. Ik heb veel ingeleverd voor hem zodat onze toekomst er beter uit zag. Dit was het moment ons te richten op een ander huis, ik op een andere baan etc.
En dit is mijn dank. Dat voelt heel respectloos.
Ik wil heel graag samen verder, met een goede relatie. Maar bovenstaande reacties sluiten aan; ik vind hem niet meer aantrekkelijk, heb geen respect voor hem en voel geen liefde meer. De paniek slaat bij me toe in de angst dat dit niet meer terug komt. Het lijkt me vreselijk voor onze kinderen om met ons als gescheiden ouders op te groeien. Maar vast zitten in een huwelijk zonder liefde vind ik ook een vreselijk vooruitzicht..
Kan dat gevoel ooit nog terug komen?
Misschien wil ik te snel, maar het voelt soms als verspilde energie om nog moeite hierin te stoppen.
zaterdag 8 oktober 2016 21:20
Pin dat probeer ik, ik denk ook dat dat wijs is zodra ik weer ben gekalmeerd.
Appelientje; hij heeft veel verdriet, zegt het gevoel te hebben me al kwijt te zijn. Wil alles doen om mij en mijn liefde en vertrouwen terug te winnen. Vandaag trok ik het niet, naar hem toe gelopen en gezegd dat hij voor de kinderen moest zorgen vandaag. Ben daarna een hele dag weggeweest. Boos geweest, verdrietig, geslapen. Per app op een gegeven moment toch weer in gesprek gegaan, hem van alles verweten. Hij incasseert het en zegt alleen dat hij een vreselijke fout heeft gemaakt en hij mij wil laten zien dat hij wel te vertrouwen is en dit nooit weer gebeurt. Hij draagt zorg voor de kinderen waar dat kan, laat mij uitslapen en bijkomen. Geeft me ruimte voor mijn dingen.
Vanavond weer ruzie gehad, heel erg boos geweest. Hij zegt ook niet alle antwoorden nu te hebben maar vraagt mij om tijd om te laten zien dat hij alles eraan doet en hoopt dat we dan toch weer nader tot elkaar komen.
En het vreemde is, na zo'n ruzie wil ik wel getroost worden door hem. Ik hoop dat dat een sprankje is van iets positiefs.
Appelientje; hij heeft veel verdriet, zegt het gevoel te hebben me al kwijt te zijn. Wil alles doen om mij en mijn liefde en vertrouwen terug te winnen. Vandaag trok ik het niet, naar hem toe gelopen en gezegd dat hij voor de kinderen moest zorgen vandaag. Ben daarna een hele dag weggeweest. Boos geweest, verdrietig, geslapen. Per app op een gegeven moment toch weer in gesprek gegaan, hem van alles verweten. Hij incasseert het en zegt alleen dat hij een vreselijke fout heeft gemaakt en hij mij wil laten zien dat hij wel te vertrouwen is en dit nooit weer gebeurt. Hij draagt zorg voor de kinderen waar dat kan, laat mij uitslapen en bijkomen. Geeft me ruimte voor mijn dingen.
Vanavond weer ruzie gehad, heel erg boos geweest. Hij zegt ook niet alle antwoorden nu te hebben maar vraagt mij om tijd om te laten zien dat hij alles eraan doet en hoopt dat we dan toch weer nader tot elkaar komen.
En het vreemde is, na zo'n ruzie wil ik wel getroost worden door hem. Ik hoop dat dat een sprankje is van iets positiefs.
vrijdag 21 oktober 2016 09:59
Lief dat je er naar vraagt appelientje...
Het gaat goed naar omstandigheden.
Hij doet, voor zover ik kan inschatten erg zijn best, is opener over zijn gevoel en lijkt zich bewust te zijn van wat hij heeft aangericht.
Geeft mij ruimte voor mijn eigen dingen, ik sport drie keer per week (wat heerlijk zeg!!!) en spreek af met vriendinnen.
Daarnaast proberen we ook allebei plaats te maken voor ons samen en ons gezin.
De woede lijkt afgezakt maar ben soms wel bang dat dit me nog wel weer zal overvallen.
Het laatste gesprek bij de therapeut was pittig, uitgebreid besproken wat de vorige keer (met de foto van collega) heeft gedaan met mij. Hij gaf aan dat daar niets aan de hand was en hij daarom zo reageerde, waarvan hij nu ziet dat het fout was. De therapeut zei heel treffend; voor jou was er niks aan de hand, maar voor graffiti heel veel. Dat leek wel een eye opener voor hem. Hij heeft zich nooit beseft hoeveel pijn me dat deed en dat het ook zo lang pijn heeft gedaan. Toen ik aangaf dat ik voor mijn gevoel hem toen al een tweede kans gaf schrok hij wel, dat heeft hij zich niet gerealiseerd.
Ik gaf aan dat het me zorgen baart dat hij niet weet wat er in onze relatie onbrak dat hij die aandacht nodig had. Dat maakt de kans op herhaling groot in mijn ogen. De therapeut zei dat we daar zeker naar moeten kijken maar ik eerst moet weten of ik verder wil met hem.
Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht, maar ik vind dat ik er al aan werk door mee te gaan naar de therapeut en mijn best te doen thuis. De rest zal hij moeten doen vind ik om mij voor zich te winnen.
Het gaat goed naar omstandigheden.
Hij doet, voor zover ik kan inschatten erg zijn best, is opener over zijn gevoel en lijkt zich bewust te zijn van wat hij heeft aangericht.
Geeft mij ruimte voor mijn eigen dingen, ik sport drie keer per week (wat heerlijk zeg!!!) en spreek af met vriendinnen.
Daarnaast proberen we ook allebei plaats te maken voor ons samen en ons gezin.
De woede lijkt afgezakt maar ben soms wel bang dat dit me nog wel weer zal overvallen.
Het laatste gesprek bij de therapeut was pittig, uitgebreid besproken wat de vorige keer (met de foto van collega) heeft gedaan met mij. Hij gaf aan dat daar niets aan de hand was en hij daarom zo reageerde, waarvan hij nu ziet dat het fout was. De therapeut zei heel treffend; voor jou was er niks aan de hand, maar voor graffiti heel veel. Dat leek wel een eye opener voor hem. Hij heeft zich nooit beseft hoeveel pijn me dat deed en dat het ook zo lang pijn heeft gedaan. Toen ik aangaf dat ik voor mijn gevoel hem toen al een tweede kans gaf schrok hij wel, dat heeft hij zich niet gerealiseerd.
Ik gaf aan dat het me zorgen baart dat hij niet weet wat er in onze relatie onbrak dat hij die aandacht nodig had. Dat maakt de kans op herhaling groot in mijn ogen. De therapeut zei dat we daar zeker naar moeten kijken maar ik eerst moet weten of ik verder wil met hem.
Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht, maar ik vind dat ik er al aan werk door mee te gaan naar de therapeut en mijn best te doen thuis. De rest zal hij moeten doen vind ik om mij voor zich te winnen.
vrijdag 21 oktober 2016 10:37
Weet je dan ook wat hij moet doen om jou weer voor zich te winnen? Als jij het niet precies weet, wordt het voor hem heel moeilijk.
En ik snap dat dat dan misschien wel eerlijk voelt ('laat hem maar even zweten') maar zo wordt het niet opgelost. Jullie moeten het uiteindelijk samen doen, en alleen jijzelf kan besluiten of je er weer echt voor wil gaan. Een ander kan hooguit een situatie scheppen waarin je je veilig genoeg voelt om dat te doen. En dat kost tijd.
In die zin is tijd vaak het beste medicijn voor wantrouwen. Ik hoop voor je dat hij je vertrouwen terug kan winnen en jij er weer voor durft te gaan. En zo niet, heel begrijpelijk. Vertrouwen is het fundament van de relatie.
En ik snap dat dat dan misschien wel eerlijk voelt ('laat hem maar even zweten') maar zo wordt het niet opgelost. Jullie moeten het uiteindelijk samen doen, en alleen jijzelf kan besluiten of je er weer echt voor wil gaan. Een ander kan hooguit een situatie scheppen waarin je je veilig genoeg voelt om dat te doen. En dat kost tijd.
In die zin is tijd vaak het beste medicijn voor wantrouwen. Ik hoop voor je dat hij je vertrouwen terug kan winnen en jij er weer voor durft te gaan. En zo niet, heel begrijpelijk. Vertrouwen is het fundament van de relatie.
vrijdag 21 oktober 2016 12:12
Grafitti, fijn dat hij in ieder geval lijkt te beseffen wat zijn ontrouw met jou heeft gedaan en hij zijn stinkende best doet. Ik kan me echter heel goed voorstellen dat je hem helemaal niet meer vertrouwt en dat dit gevoel waarschijnlijk na verloop van (een lange) tijd wel zal slijten, maar bij het minste geringste (al dan niet terecht) weer de kop op zal steken. Het kan nooit meer worden zoals het vroeger was en de vraag is of je hem weer aantrekkelijk kunt gaan vinden en je weer onbevangen liefde voor hem zult gaan voelen. Aan jou of je hiermee kunt/wilt dealen. Ik wens je veel sterkte met dit uit te vinden, neem wel je tijd.
vrijdag 21 oktober 2016 12:37
quote:Grafitti schreef op 21 oktober 2016 @ 09:59:
Lief dat je er naar vraagt appelientje...
Het gaat goed naar omstandigheden.
Hij doet, voor zover ik kan inschatten erg zijn best, is opener over zijn gevoel en lijkt zich bewust te zijn van wat hij heeft aangericht.
Geeft mij ruimte voor mijn eigen dingen, ik sport drie keer per week (wat heerlijk zeg!!!) en spreek af met vriendinnen.
Daarnaast proberen we ook allebei plaats te maken voor ons samen en ons gezin.
De woede lijkt afgezakt maar ben soms wel bang dat dit me nog wel weer zal overvallen.
Het laatste gesprek bij de therapeut was pittig, uitgebreid besproken wat de vorige keer (met de foto van collega) heeft gedaan met mij. Hij gaf aan dat daar niets aan de hand was en hij daarom zo reageerde, waarvan hij nu ziet dat het fout was. De therapeut zei heel treffend; voor jou was er niks aan de hand, maar voor graffiti heel veel. Dat leek wel een eye opener voor hem. Hij heeft zich nooit beseft hoeveel pijn me dat deed en dat het ook zo lang pijn heeft gedaan. Toen ik aangaf dat ik voor mijn gevoel hem toen al een tweede kans gaf schrok hij wel, dat heeft hij zich niet gerealiseerd.
Ik gaf aan dat het me zorgen baart dat hij niet weet wat er in onze relatie onbrak dat hij die aandacht nodig had. Dat maakt de kans op herhaling groot in mijn ogen. De therapeut zei dat we daar zeker naar moeten kijken maar ik eerst moet weten of ik verder wil met hem.
Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht, maar ik vind dat ik er al aan werk door mee te gaan naar de therapeut en mijn best te doen thuis. De rest zal hij moeten doen vind ik om mij voor zich te winnen.Ik weet niet hoor, volgens mij is het een mythe dat er altijd iets mis moet zijn in een relatie waardoor er vreemdgegaan wordt. Het schijnt ook voor te komen in prima, happy relaties. Vreemdgangers weten vaak ook niet waarom ze het gedaan hebben... Ja, omdat het spannend en aantrekkelijk was.. Maar daar nemen met name wij dames natuurlijk geen genoegen mee! Er moet en zal een diepgaande psychische oorzaak aan ten grondslag liggen... Maar stel dat dat nou gewoon niet zo is? Blijf je dan energie steken in het ernaar zoeken?
Lief dat je er naar vraagt appelientje...
Het gaat goed naar omstandigheden.
Hij doet, voor zover ik kan inschatten erg zijn best, is opener over zijn gevoel en lijkt zich bewust te zijn van wat hij heeft aangericht.
Geeft mij ruimte voor mijn eigen dingen, ik sport drie keer per week (wat heerlijk zeg!!!) en spreek af met vriendinnen.
Daarnaast proberen we ook allebei plaats te maken voor ons samen en ons gezin.
De woede lijkt afgezakt maar ben soms wel bang dat dit me nog wel weer zal overvallen.
Het laatste gesprek bij de therapeut was pittig, uitgebreid besproken wat de vorige keer (met de foto van collega) heeft gedaan met mij. Hij gaf aan dat daar niets aan de hand was en hij daarom zo reageerde, waarvan hij nu ziet dat het fout was. De therapeut zei heel treffend; voor jou was er niks aan de hand, maar voor graffiti heel veel. Dat leek wel een eye opener voor hem. Hij heeft zich nooit beseft hoeveel pijn me dat deed en dat het ook zo lang pijn heeft gedaan. Toen ik aangaf dat ik voor mijn gevoel hem toen al een tweede kans gaf schrok hij wel, dat heeft hij zich niet gerealiseerd.
Ik gaf aan dat het me zorgen baart dat hij niet weet wat er in onze relatie onbrak dat hij die aandacht nodig had. Dat maakt de kans op herhaling groot in mijn ogen. De therapeut zei dat we daar zeker naar moeten kijken maar ik eerst moet weten of ik verder wil met hem.
Daar heb ik de afgelopen dagen over nagedacht, maar ik vind dat ik er al aan werk door mee te gaan naar de therapeut en mijn best te doen thuis. De rest zal hij moeten doen vind ik om mij voor zich te winnen.Ik weet niet hoor, volgens mij is het een mythe dat er altijd iets mis moet zijn in een relatie waardoor er vreemdgegaan wordt. Het schijnt ook voor te komen in prima, happy relaties. Vreemdgangers weten vaak ook niet waarom ze het gedaan hebben... Ja, omdat het spannend en aantrekkelijk was.. Maar daar nemen met name wij dames natuurlijk geen genoegen mee! Er moet en zal een diepgaande psychische oorzaak aan ten grondslag liggen... Maar stel dat dat nou gewoon niet zo is? Blijf je dan energie steken in het ernaar zoeken?
zaterdag 18 februari 2017 16:28
Ik had net een heel verhaal getypt maar die leek ineens verdwenen dus indien dubbel; mijn excuses.
Ik heb een tijdje niet gereageerd maar heb veel gehad aan jullie inzichten en adviezen. Aan enkelen denk ik nog vaak terug.
Hoe gaat het momenteel moeizaam. We zijn in relatietherapie (helaas een paar weken niet kunnen gaan door omstandigheden) maar ik vraag me af of dat op dit moment de juiste weg is voor MIJ om te bewandelen. Ik vind dat we de laatste tijd nogal stil staan, als we daar zijn gaat het redelijk goed en is er weinig te bespreken. We bespreken dan wel onze gevoelens maar ik mis soms handvatten over hoe nu verder. Misschien dat ik ook wel teveel verwacht, geen idee.
De laatste weken denk ik erover om de relatietherapie (voor nu) te stoppen en individueel in gesprek te gaan met een andere therapeut.
Ik heb het gevoel dat ik verdrink in deze situatie de laatste tijd. Het vergt veel tijd en hard werken om elkaar niet te verliezen, daar zijn we achter op dit moment. Maar dit betekent ook dat ik weer tijd voor mezelf op moet geven. En dat stoort me erg. Ik werk, zorg voor de kinderen, zie af en toe een kennis maar verder zit al mijn tijd en energie in ons huwelijk.
Ik voel weer erg veel boosheid en kan het moeilijk loslaten. Zij met elkaar spookt door mijn hoofd en laat me niet los. Vooral omdat zij nog steeds in beeld is door zijn werk.
Ik heb het respect dat ik ooit voor hem had nog niet (gedeeltelijk) terug kunnen vinden. Dat maakt het soms moeilijk om samen te leven.
In mijn omgeving vind ik weinig begrip van de mensen die op de hoogte zijn.
Eigenlijk voel ik me momenteel vreselijk eenzaam, zowel binnen als buiten mijn relatie.
Misschien verwacht ik te veel te snel. Ik weet het niet. Ik ken niemand die dit heeft meegemaakt en weet dus ook niet wat 'normaal' is in zo'n situatie.
Zijn er mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en die dit herkennen?
Ik heb een tijdje niet gereageerd maar heb veel gehad aan jullie inzichten en adviezen. Aan enkelen denk ik nog vaak terug.
Hoe gaat het momenteel moeizaam. We zijn in relatietherapie (helaas een paar weken niet kunnen gaan door omstandigheden) maar ik vraag me af of dat op dit moment de juiste weg is voor MIJ om te bewandelen. Ik vind dat we de laatste tijd nogal stil staan, als we daar zijn gaat het redelijk goed en is er weinig te bespreken. We bespreken dan wel onze gevoelens maar ik mis soms handvatten over hoe nu verder. Misschien dat ik ook wel teveel verwacht, geen idee.
De laatste weken denk ik erover om de relatietherapie (voor nu) te stoppen en individueel in gesprek te gaan met een andere therapeut.
Ik heb het gevoel dat ik verdrink in deze situatie de laatste tijd. Het vergt veel tijd en hard werken om elkaar niet te verliezen, daar zijn we achter op dit moment. Maar dit betekent ook dat ik weer tijd voor mezelf op moet geven. En dat stoort me erg. Ik werk, zorg voor de kinderen, zie af en toe een kennis maar verder zit al mijn tijd en energie in ons huwelijk.
Ik voel weer erg veel boosheid en kan het moeilijk loslaten. Zij met elkaar spookt door mijn hoofd en laat me niet los. Vooral omdat zij nog steeds in beeld is door zijn werk.
Ik heb het respect dat ik ooit voor hem had nog niet (gedeeltelijk) terug kunnen vinden. Dat maakt het soms moeilijk om samen te leven.
In mijn omgeving vind ik weinig begrip van de mensen die op de hoogte zijn.
Eigenlijk voel ik me momenteel vreselijk eenzaam, zowel binnen als buiten mijn relatie.
Misschien verwacht ik te veel te snel. Ik weet het niet. Ik ken niemand die dit heeft meegemaakt en weet dus ook niet wat 'normaal' is in zo'n situatie.
Zijn er mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en die dit herkennen?
zaterdag 18 februari 2017 16:50
Ik heb het meegemaakt in een relatie zonder kinderen en het is niet goed gekomen. Door de manier waarop. Liegen, stiekem doen en herhaling. Ik vind het nog steeds een lul nu 17 jaar later. Ik geloof jouw man ook niet. Heb ik steeds gezegd. Door dat eerste akkefietje al niet en omdat hij geen echte reden kon geven voor het vreemdgaan.
zaterdag 18 februari 2017 17:24
Waar zit 'm dat precies in, dat je relatie zoveel tijd en energie vraagt van je? Je geeft aan dat het veel werk is om elkaar niet te verliezen, hoe komt dat? Wat gebeurt er als je er minder tijd en energie in stopt?
Ik begrijp dat het tijd en inzet vraagt om elkaar weer te vinden en vertrouwen terug te vinden maar het klinkt alsof het teveel vraagt van je. Misschien komt dat deels doordat je het oneerlijk vindt dat je moet investeren in iets om het weer heel te maken terwijl hij het stuk heeft gemaakt? Ik kan me voorstellen dat dat weerstand in je zou kunnen oproepen.
Ik begrijp dat het tijd en inzet vraagt om elkaar weer te vinden en vertrouwen terug te vinden maar het klinkt alsof het teveel vraagt van je. Misschien komt dat deels doordat je het oneerlijk vindt dat je moet investeren in iets om het weer heel te maken terwijl hij het stuk heeft gemaakt? Ik kan me voorstellen dat dat weerstand in je zou kunnen oproepen.
zaterdag 18 februari 2017 18:25
Ik denk dat het ook komt doordat je man nooit volledige openheid van zaken heeft gegeven. Of is dat wel zo, dan weet ik het misschien niet meer. Maar zolang je niet alle antwoorden hebt, is het natuurlijk moeilijk om het vertrouwen en respect terug te krijgen.
Ik las ooit een verhaal van een ouder koppel, misschien heb ik dat al wel geschreven hier. De man was ooit vreemdgegaan. Maar het kwam goed tussen hen omdat ze hem alles mocht vragen, altijd. Als zij het erover wilde hebben, dan hadden ze het erover. Ik vond dat mooi en wijs.
Ik las ooit een verhaal van een ouder koppel, misschien heb ik dat al wel geschreven hier. De man was ooit vreemdgegaan. Maar het kwam goed tussen hen omdat ze hem alles mocht vragen, altijd. Als zij het erover wilde hebben, dan hadden ze het erover. Ik vond dat mooi en wijs.
zaterdag 18 februari 2017 20:11
Heksenhazel; door mijn werk zien we elkaar eigenlijk maar drie a vier avonden per week..
In therapie bleek dat, dat is gebaseerd op de situatie waar we nu in zitten, wanneer we geen/weinig tijd met elkaar doorbrengen, er een afstand ontstaat.
Dus ik voel een druk, want als ik niet genoeg energie in onze relatie steek nu dan komen we er niet. Overigens steekt hij hier ook tijd en energie in...Maar ja, zonder in de slachtofferrol te willen gaan zitten, ik baal er inderdaad van dat ik door zijn geouwehoer nu weer voor mijn gevoel op de laatste plaats kom. Althans mijn behoeften. Ik blijf ook maar denken aan wat ze tegen elkaar zeiden en hoe hij mij, maar nog veel erger, onze kindjes opzij heeft gezet voor het gemak. Ik weet gewoon niet meer met wie ik samenleef. Hij was juist de man die verantwoordelijkheidsgevoel had, blij was met de rust in ons leven en goed voor ons zorgde. Althans zo dacht ik hem te kennen.
Ik ben boos dat hij mij in deze positie heeft gezet waarbij ik alles op alles zet om een gezin te blijven maar hij ten tijde van de affaire totaal maling aan ons had..Ik weet dat hij het niet terug kan draaien maar dat maakt mijn pijn niet minder. Als ik boos ben vraagt hij ook wat ik wil, dat maakt me helemaal razend want dan denk ik; jij veroorzaakt deze puinzooi en nu moet ik beslissen over de toekomst van ons gezin?
Marinda; Tja openheid van zaken. Lastige vraag. Ik mag hem alles vragen en heb ik ook gedaan. Ik geef toe dat ik nu nog wel eens vragen heb maar soms denk; ik moet proberen het af te sluiten en het dus niet meer vraag.
En hoe waarheidsgetrouw is hij? Er blijven voor mij gewoon aspecten van zijn verhaal waarvan ik denk; onlogisch. Wil dat zeggen dat hij liegt? Nee. Maar weten doe ik het ook niet.
Mooi verhaal over dat ouder echtpaar, zal het onthouden..
Was het maar een one night stand met een vreemde geweest, echt waar. Dan was ze nu tenminste ook uit beeld. Kan mijn woede naar haar ook moeilijk verwerken, dan denk ik; zij viert gezellig feestdagen met haar gezin en hier ligt alles in puin. Moet ik van me af zetten, maar dat is niet makkelijk.
In therapie bleek dat, dat is gebaseerd op de situatie waar we nu in zitten, wanneer we geen/weinig tijd met elkaar doorbrengen, er een afstand ontstaat.
Dus ik voel een druk, want als ik niet genoeg energie in onze relatie steek nu dan komen we er niet. Overigens steekt hij hier ook tijd en energie in...Maar ja, zonder in de slachtofferrol te willen gaan zitten, ik baal er inderdaad van dat ik door zijn geouwehoer nu weer voor mijn gevoel op de laatste plaats kom. Althans mijn behoeften. Ik blijf ook maar denken aan wat ze tegen elkaar zeiden en hoe hij mij, maar nog veel erger, onze kindjes opzij heeft gezet voor het gemak. Ik weet gewoon niet meer met wie ik samenleef. Hij was juist de man die verantwoordelijkheidsgevoel had, blij was met de rust in ons leven en goed voor ons zorgde. Althans zo dacht ik hem te kennen.
Ik ben boos dat hij mij in deze positie heeft gezet waarbij ik alles op alles zet om een gezin te blijven maar hij ten tijde van de affaire totaal maling aan ons had..Ik weet dat hij het niet terug kan draaien maar dat maakt mijn pijn niet minder. Als ik boos ben vraagt hij ook wat ik wil, dat maakt me helemaal razend want dan denk ik; jij veroorzaakt deze puinzooi en nu moet ik beslissen over de toekomst van ons gezin?
Marinda; Tja openheid van zaken. Lastige vraag. Ik mag hem alles vragen en heb ik ook gedaan. Ik geef toe dat ik nu nog wel eens vragen heb maar soms denk; ik moet proberen het af te sluiten en het dus niet meer vraag.
En hoe waarheidsgetrouw is hij? Er blijven voor mij gewoon aspecten van zijn verhaal waarvan ik denk; onlogisch. Wil dat zeggen dat hij liegt? Nee. Maar weten doe ik het ook niet.
Mooi verhaal over dat ouder echtpaar, zal het onthouden..
Was het maar een one night stand met een vreemde geweest, echt waar. Dan was ze nu tenminste ook uit beeld. Kan mijn woede naar haar ook moeilijk verwerken, dan denk ik; zij viert gezellig feestdagen met haar gezin en hier ligt alles in puin. Moet ik van me af zetten, maar dat is niet makkelijk.
zondag 19 februari 2017 18:15
Jeetje lastig dat het allemaal niet vanzelf gaat en jullie zoveel energie moeten steken in de relatie. Het gaat toch om kwaliteit en niet om kwantiteit? Ik vind 4 avonden nog best veel tijd samen. Waarom vraagt het zoveel van je? Is het dan niet ontspannen en fijn samen? Wat is hetgeen jou energie kost?!Ik zou zeker niet je eigen dingen opgeven hoor, doe gewoon dingen waar je energie van krijgt.
Ik vraag me af, heb je geen gezellige avondjes met je man samen? Wat kost er precies zoveel moeite? Ik denk dat als je verder wil, je het ook af moet sluiten en er een streep onder zetten. Anders ga je het niet redden. Betekent niet dat je er niet meer over mag praten of niet meer naar mag vragen.
Veel sterkte!
Ik vraag me af, heb je geen gezellige avondjes met je man samen? Wat kost er precies zoveel moeite? Ik denk dat als je verder wil, je het ook af moet sluiten en er een streep onder zetten. Anders ga je het niet redden. Betekent niet dat je er niet meer over mag praten of niet meer naar mag vragen.
Veel sterkte!
zondag 19 februari 2017 20:31
Je lijkt een beetje vast te houden aan je woede. Je zegt letterlijk dat hij jullie kindjes opzij heeft gezet. Dat is natuurlijk niet zo. Het feit dat je het zo benoemt maakt dat ik me afvraag of je je woede niet toch zelf ook voedt.
Dacht je dat je geen energie in je relatie zou hoeven steken als hij dit niet gedaan had?
Zo lang jij je woede niet los kan laten blijft dit zo voelen. Alleen jij kan bepalen of je hier ooit mee kan leven, maar dat gaat op deze manier niet lukken.
Dacht je dat je geen energie in je relatie zou hoeven steken als hij dit niet gedaan had?
Zo lang jij je woede niet los kan laten blijft dit zo voelen. Alleen jij kan bepalen of je hier ooit mee kan leven, maar dat gaat op deze manier niet lukken.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 20 februari 2017 08:12
Moet zeggen dat mijn man het accepteert en veel vraagt wat hij kan doen voor mij.
Maar de laatste tijd wordt hij soms ook geïrriteerd als ik boos ben en ik snap dat wel. Hij kan zich niet eeuwig als zondebok opstellen.
Ik wil niet vasthouden aan mijn boosheid want het vreet me op, maar het overvalt me vaak en dan kan ik het niet van me af zetten.
Als ik wil slapen zie ik hen voor me.. als hij zegt dat hij me lief of mooi vindt, voel ik daar weinig bij. Soms is de gedachte dat hij haar weer ziet op het werk naar, vooral omdat ik weet dat ze daar allebei mooi weer spelen. Leuke verhalen over hun gezin vertellen. Natuurlijk begrijp ik dat hij de vuile was daar niet buiten gaat hangen, dat wil ik ook niet. Maar het stoort me, ik kan het niet helpen.
Als we samen zijn hebben we het de helft van de tijd fijn, maar er blijft altijd iets op de achtergrond sluimeren. Hij voelt dat ook, soms lijkt het normaal tussen ons maar dat is het niet. De andere helft van de tijd voel ik me niet thuis bij hem, denk ik; waarom zit ik hier? Jij verdient me niet.
Ik heb altijd hard gewerkt voor mijn relatie in mijn ogen, en heb niet de illusie dat dat niet had gehoeven als hij geen affaire was begonnen. Maar dan was hij loyaal aan ons geweest, aan mij en aan zijn kinderen. En dat maakt het een stuk makkelijker om ergens voor te vechten. Nu voel ik me vernederd, in de steek gelaten en tweederangs.
Misschien zijn mijn gevoelens heel normaal in mijn situatie, maar ik vraag me af wanneer het moment is waarop je weet dat je door moet gaan of moet stoppen. Ik heb geen ervaringsdeskundigen in mijn omgeving en vraag me gewoon af hoe mensen op het punt kwamen dat ze wisten dat het over was of juist de moeite waard was.
Maar de laatste tijd wordt hij soms ook geïrriteerd als ik boos ben en ik snap dat wel. Hij kan zich niet eeuwig als zondebok opstellen.
Ik wil niet vasthouden aan mijn boosheid want het vreet me op, maar het overvalt me vaak en dan kan ik het niet van me af zetten.
Als ik wil slapen zie ik hen voor me.. als hij zegt dat hij me lief of mooi vindt, voel ik daar weinig bij. Soms is de gedachte dat hij haar weer ziet op het werk naar, vooral omdat ik weet dat ze daar allebei mooi weer spelen. Leuke verhalen over hun gezin vertellen. Natuurlijk begrijp ik dat hij de vuile was daar niet buiten gaat hangen, dat wil ik ook niet. Maar het stoort me, ik kan het niet helpen.
Als we samen zijn hebben we het de helft van de tijd fijn, maar er blijft altijd iets op de achtergrond sluimeren. Hij voelt dat ook, soms lijkt het normaal tussen ons maar dat is het niet. De andere helft van de tijd voel ik me niet thuis bij hem, denk ik; waarom zit ik hier? Jij verdient me niet.
Ik heb altijd hard gewerkt voor mijn relatie in mijn ogen, en heb niet de illusie dat dat niet had gehoeven als hij geen affaire was begonnen. Maar dan was hij loyaal aan ons geweest, aan mij en aan zijn kinderen. En dat maakt het een stuk makkelijker om ergens voor te vechten. Nu voel ik me vernederd, in de steek gelaten en tweederangs.
Misschien zijn mijn gevoelens heel normaal in mijn situatie, maar ik vraag me af wanneer het moment is waarop je weet dat je door moet gaan of moet stoppen. Ik heb geen ervaringsdeskundigen in mijn omgeving en vraag me gewoon af hoe mensen op het punt kwamen dat ze wisten dat het over was of juist de moeite waard was.
maandag 20 februari 2017 09:24
Je gevoelens zijn heel normaal. Maar er kan een verschil zijn tussen jouw interpretatie van dingen en zijn intentie.
Jij voelt het alsof jullie er niet toe deden. Voor hem is dat anders denk ik, want hij doet erg zijn best om bij je te blijven. Voor jou voelt het alsof hij niet echt van je hield /houdt maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Monogamie is niet noodzakelijk bewijs van liefde, en vreemdgaan hoeft geen uiting te zijn van een gebrek daaraan.
Dat neemt niet weg dat het jou pijn doet en dat jij boos bent. Maar dat hoeft niet per direct opgelost of weggewerkt te worden. Je hebt zelfs geen rechtvaardiging of reden (hij dacht niet eens aan ons, schoof zijn kinderen aan de kant, etc) nodig om boos te zijn. Je mag ook gewoon boos zijn omdat het pijn doet.
Misschien helpt dat als je met hem praat. Natuurlijk wordt hij boos als hij de zondebok blijft. Hij kan het niet ongedaan maken en wordt wel telkens in de verdediging geduwd.
Als je het bij jezelf houdt, en aangeeft dat jij er nog zo veel pijn van hebt krijg je wellicht een heel ander gesprek en komt er ruimte voor de troost die je misschien graag zou willen hebben.
Jij voelt het alsof jullie er niet toe deden. Voor hem is dat anders denk ik, want hij doet erg zijn best om bij je te blijven. Voor jou voelt het alsof hij niet echt van je hield /houdt maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Monogamie is niet noodzakelijk bewijs van liefde, en vreemdgaan hoeft geen uiting te zijn van een gebrek daaraan.
Dat neemt niet weg dat het jou pijn doet en dat jij boos bent. Maar dat hoeft niet per direct opgelost of weggewerkt te worden. Je hebt zelfs geen rechtvaardiging of reden (hij dacht niet eens aan ons, schoof zijn kinderen aan de kant, etc) nodig om boos te zijn. Je mag ook gewoon boos zijn omdat het pijn doet.
Misschien helpt dat als je met hem praat. Natuurlijk wordt hij boos als hij de zondebok blijft. Hij kan het niet ongedaan maken en wordt wel telkens in de verdediging geduwd.
Als je het bij jezelf houdt, en aangeeft dat jij er nog zo veel pijn van hebt krijg je wellicht een heel ander gesprek en komt er ruimte voor de troost die je misschien graag zou willen hebben.
Opinions are like assholes. Everybody has one.
maandag 20 februari 2017 11:06
'Nu voel ik me vernederd, in de steek gelaten en tweederangs.'
Ik pluk 'm er even uit. Ik denk dat je daar iets heel belangrijks zegt. Wat BWitched ook al aangeeft, er kan zoveel verschil zijn tussen intentie en interpretatie. Dat je je verraden voelt en boos omdat je partner je gevoel van veiligheid en wederzijds vertrouwen ondermijnt, is heel begrijpelijk. Maar als je verder wil met hem, zul je daar ook weer voorbij moeten komen denk ik. Die boosheid houdt de afstand in stand. En misschien doe je dat onbewust expres omdat je bang bent je weer kwetsbaar en liefdevol naar hem toe op te stellen, omdat hij je juist dan zo diep kan raken en zo het gevoel kan geven dat je niet goed genoeg bent.
Die onzekerheid is iets waarvan je kunt leren dat je dat niet langer van een ander hoeft af te laten hangen. Of jij de moeite waard bent, bepaal jij. Wat een ander doet zegt niets over jouw waarde. Dan zit je in je kracht in jezelf. Die angst, tja... dat is kiezen om wel of niet in het diepe te springen. En allebei die keuzes zijn ok. Maar als je in het diepe springt, dan kom je er alleen als je weer beiden kwetsbaar leert te durven zijn bij elkaar en die afstand overbrugt.
Hij gaat jou niet overtuigen dat jij dit kan. Dat kun jij alleen zelf, als je het wil. Dit is typisch iets wat je niet moet uitvechten met hem maar met jezelf
Ik pluk 'm er even uit. Ik denk dat je daar iets heel belangrijks zegt. Wat BWitched ook al aangeeft, er kan zoveel verschil zijn tussen intentie en interpretatie. Dat je je verraden voelt en boos omdat je partner je gevoel van veiligheid en wederzijds vertrouwen ondermijnt, is heel begrijpelijk. Maar als je verder wil met hem, zul je daar ook weer voorbij moeten komen denk ik. Die boosheid houdt de afstand in stand. En misschien doe je dat onbewust expres omdat je bang bent je weer kwetsbaar en liefdevol naar hem toe op te stellen, omdat hij je juist dan zo diep kan raken en zo het gevoel kan geven dat je niet goed genoeg bent.
Die onzekerheid is iets waarvan je kunt leren dat je dat niet langer van een ander hoeft af te laten hangen. Of jij de moeite waard bent, bepaal jij. Wat een ander doet zegt niets over jouw waarde. Dan zit je in je kracht in jezelf. Die angst, tja... dat is kiezen om wel of niet in het diepe te springen. En allebei die keuzes zijn ok. Maar als je in het diepe springt, dan kom je er alleen als je weer beiden kwetsbaar leert te durven zijn bij elkaar en die afstand overbrugt.
Hij gaat jou niet overtuigen dat jij dit kan. Dat kun jij alleen zelf, als je het wil. Dit is typisch iets wat je niet moet uitvechten met hem maar met jezelf
maandag 20 februari 2017 19:53
Nou dames (denk ik?), dat was wel weer even inzichtelijk. Verschil tussen intentie en interpretatie.
En inderdaad, misschien hou ik onbewust wel vast aan mijn boosheid zodat ik me niet kwetsbaar op hoef te stellen. Daarom frustreert het me ook zo, ik wil helemaal niet meer boos zijn, maar het is moeilijk inzichtelijk maken voor mezelf waarom ik dat blijf.
En mijn zelfvertrouwen moet ik zelf weer opbouwen, dat klopt. Ik zou niet mijn gevoel van eigenwaarde aan hem moeten ontlenen.
Fijn om weer even het vanuit een ander perspectief te zien. Jeetje, ik overweeg de relatietherapeut de deur uit te doen, dit is veel goedkoper
Bedankt!
En inderdaad, misschien hou ik onbewust wel vast aan mijn boosheid zodat ik me niet kwetsbaar op hoef te stellen. Daarom frustreert het me ook zo, ik wil helemaal niet meer boos zijn, maar het is moeilijk inzichtelijk maken voor mezelf waarom ik dat blijf.
En mijn zelfvertrouwen moet ik zelf weer opbouwen, dat klopt. Ik zou niet mijn gevoel van eigenwaarde aan hem moeten ontlenen.
Fijn om weer even het vanuit een ander perspectief te zien. Jeetje, ik overweeg de relatietherapeut de deur uit te doen, dit is veel goedkoper
Bedankt!
