Daar gaan we.. Het leven na een relatiebreuk

20-10-2016 11:28 76 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn eerste topic op het Viva-forum en ik val direct maar met de spreekwoordelijke deur in huis... Mijn relatie is uit. En dat doet pijn. Heel veel pijn. Maar dat komt met name omdat ik mijzelf nu heel zielig vind. Zielig omdat ik mijn ex-partner moet missen, niet meer kan rekenen op zijn steun en toeverlaat, niet meer tegen hem aan kan kruipen 's avonds op de bank, niet meer samen boodschappen doen, niet meer samen koken en samen eten.. Vanaf nu moet ik het alleen doen. Ik verhuis naar een nieuwe woonplaats, waar ik werk maar zo goed als niemand ken, en start volledig opnieuw. Ik vind het doodeng.



En nu ben ik bang. Bang dat ik niemand zal vinden in mijn nieuwe omgeving, dat ik geen vriendschappen ga sluiten en de weekenden alleen moet gaan doorbrengen met huisdier op schoot en netflix aan. Natuurlijk mag dat in het begin best, ik moet even weer op adem komen. Wennen aan het idee dat ik mijzelf alleen moet redden en vermaken. Af en toe naar familie en vrienden rijden kan ik natuurlijk doen, maar dat zijn tijdelijke oplossingen. Bovendien is iedereen druk met zijn eigen leven. En ondertussen start ik opnieuw.



Ik ben benieuwd naar jullie verhalen. Hebben jullie iets soortgelijks meegemaakt en willen jullie dit met mij delen? Ik merk dat ik veel behoefte heb om dit van mij af te schrijven en ik kan wel wat tips gebruiken om weer helemaal opnieuw een leven te starten.



Liefs, een hoopje ellende dat langzaam aan het opkrabbelen is
Alle reacties Link kopieren
Clueless. Ben net gescheiden en drie maanden geleden naar een andere plaats verhuisd. Lange relatie van 20 jaar.

Heb me aangemeld voor vrijwilligerswerk, sporten etc. En nu al begint er iets van een sociaal leven te ontstaan hier.

Daarnaast merk ik dat door social media ik mijn oude contacten vasthou.

En alleen wonen.......heerlijk.
Alle reacties Link kopieren
@ MsMuscle50enmeer: Wat voor vrijwilligerswerk ben je gaan doen?



Wel heftig, na 20 jaar... Wat fijn dat alleen wonen je dan zo bevalt! Ik moet zeggen, ik zit nu alleen op de bank een film te kijken en ik voel me best OK :-)
Alle reacties Link kopieren
@clueless: geen soortgelijke situatie hier maar gewoon even dikke knuffel. Volgens mij doe je het hartstikke goed. En wat anderen al zeggen, zoek de afleiding zelf op, op wat voor manier dan ook. Uiteindelijk wirdt het beter dan voorheen.

Succes
Alles op je eigen tempo.
Alle reacties Link kopieren
Mijn relatie is vier jaar geleden overgegaan (scheiding na 16 jaar). Ik heb gemerkt dat als je je openstelt naar mensen het verrassend gemakkelijk gaat om weer een sociaal leven op te bouwen. Ik ben bij een sportvereniging gegaan en heb activiteiten opgepakt via mijn werk wat geresulteerd heeft in een aantal erg leuke vriendschappen en goede kennissen. Ondanks dat ik alweer een paar jaar een relatie heb doe ik nog steeds heel regelmatig leuke dingen met deze vrienden, ik wil dat niet meer kwijt.

Je komt open en leuk over; komt helemaal goed met je
Alle reacties Link kopieren
quote:Clueless_ schreef op 20 oktober 2016 @ 21:04:

@ MsMuscle50enmeer: Wat voor vrijwilligerswerk ben je gaan doen?



Wel heftig, na 20 jaar... Wat fijn dat alleen wonen je dan zo bevalt! Ik moet zeggen, ik zit nu alleen op de bank een film te kijken en ik voel me best OK :-)

Euh ja zeker heftig. Heb alles opgegeven,maar woon nu in een heerlijk huisje. Vrijwilligerswerk: taalles, heemtuin.

Het opbouwen van een nieuw sociaal leven gaat echt heel snel als je er voor open staat.
Alle reacties Link kopieren
Hai ClueLess, ook hier herkenning.



Kom zelf een paar jaar geleden uit een relatie van meer dan 20 jr.

Had na 'de beslissing' ook niet direct een eigen stek: nog 1/2 jaar samen in zelfde huis gewoond.

In zelfde sl.k. geslapen. In zelfde bed gelegen... Geen vrije keus, maar kon niet anders.

Dus ik vind de tip van 'zie het als een pauze' een hele goede.



Mijn grootste lering? En steun en kracht? 'Ik heb altijd mezelf nog'.



Neem vooral je tijd voor jezelf. Het verdriet: laat het er zijn.

Alle andere gevoelens: accepteer deze ook en laat ze er zijn.

Heb vertrouwen: het komt allemaal goed. Echt!
't Komt allemaal goed!
Alle reacties Link kopieren




Ook bij mij herkenning. Van zo veel dingen die je post....

Het is nu 4 maanden geleden dat ik door ex bij het grof vuil werd gezet voor een jonger mormel (niet mijn woorden, wel door mij geadopteerd ). Als je me loept kun je mijn topic hierover lezen.



Gelukkig had ik vrij snel een eigen huurhuis.

En wat doe je dan? De scherven van je gebroken hart bij elkaar vegen.... en ondertussen probeer je te werken en je huis en je leven opnieuw in te richten.... Af en toe stort je in, huil je en schreeuw je, wil je hem smeken om terug te gaan naar hoe het was. Maar je weet dat dat niet kan, wat jullie hadden komt niet meer terug....



Het wordt beter! Je zult merken dat er een moment komt dat je de mooie dingen weer gaat zien! Een mooie zonsondergang, een prachtige gele rups in het bos, elfenbankjes.... En de slechte momenten zullen minder worden en minder heftig....

Vrienden helpen.... Heb je nog contact met oude vrienden? Zoek ze op, probeer het goed te maken....



Wat vrienden betreft heb ik zo veel geluk gehad! Ik heb een paar hele goede vrienden leren kennen tijdens mijn relatie, en een paar hele goede vrienden van voor mijn relatie hebben mij nu weer opgezocht, nadat ik ze al die jaren verwaarloosd heb.... En dan zeggen ze dat ik de credits hiervoor heb opgebouwd voor mijn relatie....



Wat mij ook heeft geholpen is mijn Scharrel

In het begin was hij een hele goede vriend, heeft naar me geluisterd en me getroost en een spiegel voorgehouden over alles waar ik maar aan twijfelde (met name mezelf)

En nu laat hij me mezelf zien door zijn ogen en voel ik me eindelijk mooi, intelligent, sexy, vrouwelijk, meer dan de moeite waard.... zelfs als mezelf, nee juist als mezelf.... ik hou weer van mezelf



Heel veel sterkte, geluk en succes
Alle reacties Link kopieren
1x is genoeg
Alle reacties Link kopieren
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 21-10-2016 09:14
Reden: Spam
% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Pfffff ik heb weer even een ontzettend inkakmoment. Voel me zo alleen.... :-/ De hele tijd denk ik aan wat we samen hebben gedeeld, de mooie momenten, de momenten waarop ik me zo fijn en veilig voelde... Het idee dat we verder moeten zonder elkaar. Dat hij straks gelukkig gaat zijn zonder mij, en ik zonder hem... Dat lijkt nog zo ver weg en zo onwerkelijk.. Ik weet het allemaal even echt niet meer
De herinneringen aan de mooie dingen moet je je ook vooral blijven herinneren, daar is niks mis mee. Dat mag je koesteren. Maar naast die herinneringen is er ook een reden waarom het nu over is.



Dat het uit is maakt het niet gelijk een slechte of mislukte relatie, in deze fase van jullie leven passen jullie niet meer bij elkaar. Je bent nu even alleen en dat doet zeer, en dan krabbel je weer op en word je gelukkig met jezelf.



En uiteindelijk word je gelukkig met de volgende fantastische kerel die past in je leven.



Voor nu even lekker een kopje thee en probeer je gedachten te verzetten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb dat ook nog een beetje. Idd dat hij gelukkig gaat zijn zonder mij (met een andere vriendin) vind ik ook nog heel erg onwerkelijk. Ik kan me alleen mezelf naast hem voorstellen ofzo. Een beetje vreemd.



Alle reacties Link kopieren
Mijn relatie is 3 maanden geleden op een hele nare manier over gegaan. Wij woonde op anderhalf uur afstand van elkaar en ik was vrijwel 4 hele dagen per week bij hem, in zijn stad die ik langzaam aan heb leren kennen. Hij kwam nooit bij mij omdat ik nog thuis woon, dat was prima. Het voelde alsof ik was ingetrokken. Hierdoor had ik wel veel kosten voor zijn huishouden, veel benzinegeld en kostgeld thuis waardoor ik amper kon sparen. Ik had nog een warm nest om naar terug te keren. Daarom heb ik een diep respect voor de mensen hier die echt opnieuw moesten beginnen. Vergeleken met jullie verhaal, is mijn verhaal natuurlijk niks. Maar ik heb zo'n nare ervaring met de desbetreffende stad van mijn ex en de mensen daar, dat ik er gewoon nooit meer naartoe wil. De enige vriendschap die ik daar dan ook had gesloten heeft het niet overleefd, ik wilde die confrontatie niet meer aan gaan. Ik merk dat ik er ook erg veel moeite mee heb om "alleen" te zijn. Probeer soms wat uit op tinder, af en toe een date.. maar ik val vaak buiten de boot kwa gemeenschappelijke interesses en juist dan merk je het gemis. Dat je iemand mist die je wél begrijpt. Ik denk dat dat vooral liefdesverdriet was/is dat spreekt, je moet je natuurlijk ook beseffen dat je hierdoor dingen niet objectief kan zien..



Maar als ik me dan horrorscenario's bedenk zoals dat ik daar bijv. echt was ingetrokken, kinderen had gebaard en vervolgens aan de kant zou worden gezet in een stad anderhalf uur verderop waar ik mij nooit echt thuis heb gevoeld, dan "count ik mijn blessings"
quote:Clueless_ schreef op 21 oktober 2016 @ 19:14:

Pfffff ik heb weer even een ontzettend inkakmoment. Voel me zo alleen.... :-/ De hele tijd denk ik aan wat we samen hebben gedeeld, de mooie momenten, de momenten waarop ik me zo fijn en veilig voelde... Het idee dat we verder moeten zonder elkaar. Dat hij straks gelukkig gaat zijn zonder mij, en ik zonder hem... Dat lijkt nog zo ver weg en zo onwerkelijk.. Ik weet het allemaal even echt niet meerTja, keihard misschien, maar er is een reden waarom het uit is. Je schrijft alsof jullie een sprookjesrelatie hadden, maar dat was niet zo, want anders was het niet uit. Je hemelt hem helemaal op, maar het is wel je ex.
Alle reacties Link kopieren
quote:Weir schreef op 21 oktober 2016 @ 19:48:

[...]



Tja, keihard misschien, maar er is een reden waarom het uit is. Je schrijft alsof jullie een sprookjesrelatie hadden, maar dat was niet zo, want anders was het niet uit. Je hemelt hem helemaal op, maar het is wel je ex.Ja, dat weet ik... Er is ook een goede reden waarom we nu uit elkaar zijn. Het ging niet, voortdurend lagen we in de clinch. Ik weet dat ik alleen maar aan het focussen ben op wat ik zo fijn vond aan hem, terwijl ik me eigenlijk moet realiseren dat er ook heel veel verkeerd ging. Maar we houden nog van elkaar, nog heel veel zelfs. En daarom heb ik voortdurend een twijfel, ik twijfel of we wel echt alles hebben geprobeerd om het beter te maken. We zeggen wel dat we dat hebben gedaan, vooral hij blijft dat herhalen.. Maar misschien hadden we elkaar ruimte moeten geven, een adempauze of iets dergelijks, en op andere voet door moeten gaan. Misschien met hulp. Wellicht eerst een tijdje apart wonen en het de tijd weer gunnen.. Pfffffff.... Ik ben vreselijk. Waarom kan ik niet volledig achter dit besluit staan :-/
Alle reacties Link kopieren
quote:Dalfx schreef op 21 oktober 2016 @ 19:46:





Maar als ik me dan horrorscenario's bedenk zoals dat ik daar bijv. echt was ingetrokken, kinderen had gebaard en vervolgens aan de kant zou worden gezet in een stad anderhalf uur verderop waar ik mij nooit echt thuis heb gevoeld, dan "count ik mijn blessings"



Ja, daar heb je een heel goed punt. Misschien moet ik ook meer zo denken. Liever nu, dan op een later moment wanneer we kinderen zouden hebben. Ik kan me nu nog herpakken, verhuis over een aantal werken naar een eigen huis.. Voor het eerst mijn eigen huisje! Daar kijk ik dan ook wel weer naar uit. En mocht ik dan ooit, oooooit, weer iemand tegenkomen, dan kan ik mijn eigen space pakken wanneer ik dat wil. In mijn eigen plekkie :-)



Dat miste nu wel echt. We gingen zo snel, woonden zo snel al samen.. Dat was ook niet goed.
quote:elle5460 schreef op 20 oktober 2016 @ 13:50:

Het mooiste aan je topic, is wel deze zin....

.

"Daar gaan we."

.

Dat vind ik, een meer dan mooie zin, hoopvol ook.

Knappe zin...want ergens ben je stilletjes voorbereid.



Inderdaad poetisch vind ik ook



Je kunt overwegen om tijdelijk bij iemand te logeren tot de ergste pijn wat gezakt is. Het opent ook weer nieuwe mogelijkheden. Maar wat gezelschap om je heen regelen is wel slim denk ik.
Alle reacties Link kopieren
@Antoon69: Ik denk dat de klap dan alleen maar des te groter wordt op het moment dat ik verhuis naar mijn eigen plekkie. Ik heb er bewust voor gekozen het zo aan te pakken om mezelf te dwingen om te wennen aan het alleen zijn. Ik zou terug naar mijn moeder kunnen gaan, maar dat zie ik echt als weglopen voor mijn probleem...
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je bij het beëindigen van een langdurige liefdevolle relatie nooit helemaal achter het besluit kan staan om het te verbreken. Het moet gewoon... Of je gevoel het er nou mee eens is of niet. Als het praktisch gezien niet werkt dan gaat dat ook niet veranderen door allerlei escapades uit te halen door pauze/afstand te nemen. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft meegemaakt. Persoonlijk vind ik een relatiebreuk het verdrietigst als er geen drama's zijn voorgevallen, maar met de reden dat jullie het niet voor elkaar zijn.. als er verraad of bedrog in het spel is dan heb je ook nog de woede om je aan vast te klampen. (Uit eigen ervaring vind ik dat je beter de eerste periode woede kan voelen inlaats van intens verdriet, want woede verdoofd de pijn een beetje). Iemand om kwaad op te zijn en een reden hebben om iemand de grond in te boren bij vrienden om je gevoel van eigenwaarde iets op te krikken. Als het simpelweg niet werkte, heb je ook minder doorslaggevende negatieve kanten van je ex om op terug te blikken en je te beseffen waarom het niet werkte omdat die verbleken bij de fijne momenten. Want dat is sowieso bij elke relatiebreuk al een dingetje op zich. Het schijnt zelfs bewezen dat je lichaam bij liefdesverdriet stofjes aanmaakt waardoor je de slechte kanten vergeet en iemand eigenlijk alleen maar terug wil.



Vele zullen dat niet met me eens zijn. Maar een relatie wat eigenlijk gewoon simpelweg niet meer werkt, lijkt me een van de allermoeilijkste beslissing. Want jij gaat dingen nu ook al afwegen. Of jullie er niet meer aan hebben kunnen doen... maar hoe sneller je een vorm van acceptatie kan vinden hoe sneller je je weer beter gaat voelen. En met familie/vrienden om je heen lukt dat vaak het beste. En hem blokkeren/verwijderen van alles. Ik heb het moment dat mijn relatie over ging alles van hem verwijderd. En heb sinds de dag dat het uit ging ook nooit meer wat van hem gehoord. Uiteindelijk zal dat wellicht ook een bevestiging zijn. (Voor mij wel in ieder geval). Het leven gaat door en uiteindelijk wil iedereen toch het beste voor zichzelf.
Misschien is de gedachte dat je als het echt niet gaat op je moeder terug kunt vallen op zich al prettig. Voor mijzelf zou ik zo'n grote verandering als die jij nu doormaakt liever wat gedoseerder voor mijn kiezen krijgen dan alles ineens maar ik zelf heb soms wel de neiging om voor problemen weg te lopen wat ook niet goed is natuurlijk.
Mooie post Dalfx
Alle reacties Link kopieren
@Dalfx: Ik wou ook dat we elkaar haatten.. Hoe vreselijk stom dat ook klinkt. Maar als we elkaar nou iets hadden aangedaan, waardoor we boos op elkaar konden zijn en sneller door konden met onze levens.. Dat was zo veel beter geweest. Wij hebben puur op basis van onze karakters besloten ermee te kappen. Omdat we elkaar niet gelukkig maken, maar elkaar juist alleen maar steeds verder de grond in aan het trekken waren. En ondergronds kun je niet ademen. Onze fysieke aantrekkingskracht is heel sterk en daar komt ook nog eens een grote portie houden van bij kijken. Maar toch krijgen we het voor elkaar om voortdurend oorlog tegen elkaar te voeren en zijn we niet in staat een witte vlag op te houden. Het was meer vechten, terug trekken en herladen, en bam daar gingen we weer. Ruzie, liefde, ruzie, liefde. Van ik hou van je tot ik kan je niet uitstaan, ga uit mijn buurt. En dan nog steeds elkaar de ruimte niet gunnen.



Zucht, het voelt wel goed om dit zo uit te typen. Ik ga weer inzien dat het een goed besluit is om te kappen met de relatie. Ik wil hem terug maar ook weer niet. Hij is een prachtige persoonlijkheid maar ook een lul. Acceptatie, comeee to meee :')
Alle reacties Link kopieren
Ten eerste vind ik je heel sterk en ik heb bewondering voor je! Ik begrijp je 100%

Mijn relatie is nu bijna 2 maanden voorbij. En dat alleen thuis komen. Slapen en wakker worden is zo confronterend

Ik ben ook voor het eerst alleen. Alleen in mijn eigen huisje..



Kan je deze dikke knuffel in ieder geval wel geven
Het beste ervan maken, hoe moeilijk dat soms ook is..
Alle reacties Link kopieren
@plukdedag86: Jij ook een dikke knuffel terug! Ik weet niet of dat je helpt, maar jouw gebaar naar mij vind ik in elk geval heel lief :-) Ben je wel al een heel klein beetje gewend inmiddels, of is het allemaal nog onwennig?



Ik ben intussen al een beetje begonnen met de 'voorpret'. Natuurlijk komen daar steeds die stomme gedachten van "het was leuker om dit samen te doen", maar hey, nu kan ik lekker zelf bepalen wat ik koop en wat ik waar ophang of neerzet. Hoe is dat bij jou? Heb je daar wel wat plezier uit kunnen halen?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven