Psyche
alle pijlers
Moeder met narcistische trekjes..........
maandag 24 oktober 2016 15:28
Ja hier ervaring. Vorig jaar barste bij mij ook de bom, ik wist toen ook niet wat er met mijn moeder aan de hand was en dacht dus al die tijd ( 30 jaar lang) dat ik het moeilijke kind was.
Veeel gelezen en meegemaakt dit jaar met die ervaring zou ik mijn ik van een jaar geleden dit adviseren:
-Ga naar de site van iris koops, zij heeft een boek het verdwenen zelf. Ik heb enorm veel gelezen over het onderwerp maar dit boek had ik het meest aan. Zij werkt ook samen met psychologen, neem contact op met een psycholoog die zij aanraadt. Want helaas hebben veel hulpverleners weinig kennis van narcisme. Het is echt belangrijk om je te laten begeleiden door iemand die er alles van weet.
Zorg ervoor dat je niet alleen staat. Je hebt nog nooit in je leven een grens getrokken naar je moeder. Dit komt omdat zij dit je nooit heeft geleerd. Telkens als jij dit deed ( als kind) walste zij erover heen. Eerste wat je moet gaan doen is grenzen stellen. En dit zal ze niet accepteren. Ze zal alles uit de kast gaan trekken ( boos, verdrietig, slachtoffer en jou een schuldgevoel aanpraten). Daarom is het zo belangrijk je man broer ( vrienden) en een goede psycholoog naast je te hebben staan die alles helder zien, anders ga jij je schuldig voelen en ga je dit niet trekken.
Dit wordt een proces, hier moet je doorheen en zal niet makkelijk zijn. Want eerst moet je leren dat jij ook grenzen hebt ( waar zijn ze) daarna om deze kenbaar te maken ( gevolg: hoop bombarie van je moeder). Je moet sterk blijven. Je moeder zal je grenzen moeten gaan respecteren. Doet ze dit niet, dan houdt het gewoon ( tijdelijk) op, totdat ze het wel kan.
De bal ligt bij jou, je moeder heeft geen probleem (of toch wel 1, dat ze zo n lastige dochter heeft, waar heeft ze dat toch aan verdient) en zal ook nooit veranderen.
Nu ik zoveel weet over narcisme zie je alles door een andere bril, uiteindelijk wordt je hier zo sterk van. Ook naar andere mensen ( waarschijnlijk heb je meer van dit soort types om je heen).
Veel succes!
Veeel gelezen en meegemaakt dit jaar met die ervaring zou ik mijn ik van een jaar geleden dit adviseren:
-Ga naar de site van iris koops, zij heeft een boek het verdwenen zelf. Ik heb enorm veel gelezen over het onderwerp maar dit boek had ik het meest aan. Zij werkt ook samen met psychologen, neem contact op met een psycholoog die zij aanraadt. Want helaas hebben veel hulpverleners weinig kennis van narcisme. Het is echt belangrijk om je te laten begeleiden door iemand die er alles van weet.
Zorg ervoor dat je niet alleen staat. Je hebt nog nooit in je leven een grens getrokken naar je moeder. Dit komt omdat zij dit je nooit heeft geleerd. Telkens als jij dit deed ( als kind) walste zij erover heen. Eerste wat je moet gaan doen is grenzen stellen. En dit zal ze niet accepteren. Ze zal alles uit de kast gaan trekken ( boos, verdrietig, slachtoffer en jou een schuldgevoel aanpraten). Daarom is het zo belangrijk je man broer ( vrienden) en een goede psycholoog naast je te hebben staan die alles helder zien, anders ga jij je schuldig voelen en ga je dit niet trekken.
Dit wordt een proces, hier moet je doorheen en zal niet makkelijk zijn. Want eerst moet je leren dat jij ook grenzen hebt ( waar zijn ze) daarna om deze kenbaar te maken ( gevolg: hoop bombarie van je moeder). Je moet sterk blijven. Je moeder zal je grenzen moeten gaan respecteren. Doet ze dit niet, dan houdt het gewoon ( tijdelijk) op, totdat ze het wel kan.
De bal ligt bij jou, je moeder heeft geen probleem (of toch wel 1, dat ze zo n lastige dochter heeft, waar heeft ze dat toch aan verdient) en zal ook nooit veranderen.
Nu ik zoveel weet over narcisme zie je alles door een andere bril, uiteindelijk wordt je hier zo sterk van. Ook naar andere mensen ( waarschijnlijk heb je meer van dit soort types om je heen).
Veel succes!
maandag 24 oktober 2016 15:37
Oja mijn moeder is ook leuk met mn oudste kind. Jongste ook een stuk minder. En claimen deed ze idd ook, dat is de reden bij mij geweest dat het barste.
Dus het kan wel dat die oma s wel lief zijn voor hun kleinkind. Mijn oudste is ook een mooi kind, ik denk dat dat ook een rol speelt. Kunnen ze pronken en opscheppen naar anderen. En het contact is telkens kort dus kunnen ze het zo wel leuk houden. Maar nu zijn de kinderen nog jong, weet niet of ze leuk kunnen blijven als de kinderen een mening krijgen die anders is dan die van hun.
Dus het kan wel dat die oma s wel lief zijn voor hun kleinkind. Mijn oudste is ook een mooi kind, ik denk dat dat ook een rol speelt. Kunnen ze pronken en opscheppen naar anderen. En het contact is telkens kort dus kunnen ze het zo wel leuk houden. Maar nu zijn de kinderen nog jong, weet niet of ze leuk kunnen blijven als de kinderen een mening krijgen die anders is dan die van hun.
maandag 24 oktober 2016 15:44
Ik zou het contact verbreken. Dat klinkt niet aardig, maar dit vreet zoveel aan je.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat je kinderen dit zeker aanvoelen. Mijn oma was een manipulatief kreng. Oh zo aardig voor ons, maar een rotmens als het op mijn moeder aankwam. Als klein kind zie je dat niet zo, maar de spanning die het mijn moeder gaf voelden we wel degelijk aan. Járen later viel pas alles op zijn plek. Dat mijn oma vooral leuk was als je deed wat zij wilde, dat ze ons chanteerde om haar zin te krijgen, dat zij mijn moeder stelselmatig mishandeld had, dat mijn moeder daar een flinke tik aan over gehouden heeft. Ik had het liever eerder geweten, nu zit ik met een heel duaal gevoel naar een groot gedeelte van mijn jeugd: gewéldige herinneringen aan logeerpartijtjes bij oma, maar ook dat onbestemde gevoel en een moeder die krampachtig probeerde de relatie met haar moeder goed te houden om ons oma niet te ontnemen.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat je kinderen dit zeker aanvoelen. Mijn oma was een manipulatief kreng. Oh zo aardig voor ons, maar een rotmens als het op mijn moeder aankwam. Als klein kind zie je dat niet zo, maar de spanning die het mijn moeder gaf voelden we wel degelijk aan. Járen later viel pas alles op zijn plek. Dat mijn oma vooral leuk was als je deed wat zij wilde, dat ze ons chanteerde om haar zin te krijgen, dat zij mijn moeder stelselmatig mishandeld had, dat mijn moeder daar een flinke tik aan over gehouden heeft. Ik had het liever eerder geweten, nu zit ik met een heel duaal gevoel naar een groot gedeelte van mijn jeugd: gewéldige herinneringen aan logeerpartijtjes bij oma, maar ook dat onbestemde gevoel en een moeder die krampachtig probeerde de relatie met haar moeder goed te houden om ons oma niet te ontnemen.
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
maandag 24 oktober 2016 15:52
Ja dit idd.
Wat super fijn voor je moeder dat je dit inziet.
quote:Hasse88 schreef op 24 oktober 2016 @ 15:44:
Ik zou het contact verbreken. Dat klinkt niet aardig, maar dit vreet zoveel aan je.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat je kinderen dit zeker aanvoelen. Mijn oma was een manipulatief kreng. Oh zo aardig voor ons, maar een rotmens als het op mijn moeder aankwam. Als klein kind zie je dat niet zo, maar de spanning die het mijn moeder gaf voelden we wel degelijk aan. Járen later viel pas alles op zijn plek. Dat mijn oma vooral leuk was als je deed wat zij wilde, dat ze ons chanteerde om haar zin te krijgen, dat zij mijn moeder stelselmatig mishandeld had, dat mijn moeder daar een flinke tik aan over gehouden heeft. Ik had het liever eerder geweten, nu zit ik met een heel duaal gevoel naar een groot gedeelte van mijn jeugd: gewéldige herinneringen aan logeerpartijtjes bij oma, maar ook dat onbestemde gevoel en een moeder die krampachtig probeerde de relatie met haar moeder goed te houden om ons oma niet te ontnemen.
Wat super fijn voor je moeder dat je dit inziet.
quote:Hasse88 schreef op 24 oktober 2016 @ 15:44:
Ik zou het contact verbreken. Dat klinkt niet aardig, maar dit vreet zoveel aan je.
Uit ervaring kan ik je vertellen dat je kinderen dit zeker aanvoelen. Mijn oma was een manipulatief kreng. Oh zo aardig voor ons, maar een rotmens als het op mijn moeder aankwam. Als klein kind zie je dat niet zo, maar de spanning die het mijn moeder gaf voelden we wel degelijk aan. Járen later viel pas alles op zijn plek. Dat mijn oma vooral leuk was als je deed wat zij wilde, dat ze ons chanteerde om haar zin te krijgen, dat zij mijn moeder stelselmatig mishandeld had, dat mijn moeder daar een flinke tik aan over gehouden heeft. Ik had het liever eerder geweten, nu zit ik met een heel duaal gevoel naar een groot gedeelte van mijn jeugd: gewéldige herinneringen aan logeerpartijtjes bij oma, maar ook dat onbestemde gevoel en een moeder die krampachtig probeerde de relatie met haar moeder goed te houden om ons oma niet te ontnemen.
maandag 24 oktober 2016 16:23
@Juliadenders, goede suggestie, die Iris Koops.
https://het.verdwenenzelf.nl/gevaarlijk ... -narcisme/ Het eerste misverstand gaat over dat de narcist er zelf niks aan zou kunnen doen. Ze zegt: "Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht."
https://het.verdwenenzelf.nl/gevaarlijk ... -narcisme/ Het eerste misverstand gaat over dat de narcist er zelf niks aan zou kunnen doen. Ze zegt: "Waar het mij hier om gaat is dat de dader zelf verantwoordelijk is voor de beschadiging die hij aanricht."
maandag 24 oktober 2016 16:35
@mariposita,
Ja ik heb er zelf zoveel aan gehad, ging echt een wereld voor me open.
Klopt, je groeit op met een schuldgevoel, daar zijn ze een kei in om jou een schuldgevoel aan te praten. Het is heel moeilijk om de verantwoordelijkheid weer te leggen waar hij hoort als je zo bent opgegroeid.
Ik denk ook niet dat het er helemaal uit gaan, ik geef nu mijn grenzen aan maar heb nog steeds een schuldgevoel en medelijden met mn ouders. Heel raar.
Ja ik heb er zelf zoveel aan gehad, ging echt een wereld voor me open.
Klopt, je groeit op met een schuldgevoel, daar zijn ze een kei in om jou een schuldgevoel aan te praten. Het is heel moeilijk om de verantwoordelijkheid weer te leggen waar hij hoort als je zo bent opgegroeid.
Ik denk ook niet dat het er helemaal uit gaan, ik geef nu mijn grenzen aan maar heb nog steeds een schuldgevoel en medelijden met mn ouders. Heel raar.
maandag 24 oktober 2016 16:52
Ongelooflijk, precies dit ja. Zo herkenbaar. Mijn moeder zegt al vanaf mn 17e, oh arme ik, ik had het zo moeilijk, je liep bij me weg, en dan antwoordde ik als puber; en ik dan? Ik heb het vreselijk gehad in het internaat, en als ik in details ging dan liep ze naar de keuken!!
Pas heb ik dus weer afstand genomen, en eerst hoorde ik niks, en toen kreeg ik berichtjes, oh dat ze de hele dag aan het grienen was omdat ik zo akelig tegen haar was.
Ik ga eens zoeken naar dat boek dames, bedankt voor alle reacties!!
quote:juliadenders schreef op 24 oktober 2016 @ 15:28:
Ja hier ervaring. Vorig jaar barste bij mij ook de bom, ik wist toen ook niet wat er met mijn moeder aan de hand was en dacht dus al die tijd ( 30 jaar lang) dat ik het moeilijke kind was.
Veeel gelezen en meegemaakt dit jaar met die ervaring zou ik mijn ik van een jaar geleden dit adviseren:
-Ga naar de site van iris koops, zij heeft een boek het verdwenen zelf. Ik heb enorm veel gelezen over het onderwerp maar dit boek had ik het meest aan. Zij werkt ook samen met psychologen, neem contact op met een psycholoog die zij aanraadt. Want helaas hebben veel hulpverleners weinig kennis van narcisme. Het is echt belangrijk om je te laten begeleiden door iemand die er alles van weet.
Zorg ervoor dat je niet alleen staat. Je hebt nog nooit in je leven een grens getrokken naar je moeder. Dit komt omdat zij dit je nooit heeft geleerd. Telkens als jij dit deed ( als kind) walste zij erover heen. Eerste wat je moet gaan doen is grenzen stellen. En dit zal ze niet accepteren. Ze zal alles uit de kast gaan trekken ( boos, verdrietig, slachtoffer en jou een schuldgevoel aanpraten). Daarom is het zo belangrijk je man broer ( vrienden) en een goede psycholoog naast je te hebben staan die alles helder zien, anders ga jij je schuldig voelen en ga je dit niet trekken.
Dit wordt een proces, hier moet je doorheen en zal niet makkelijk zijn. Want eerst moet je leren dat jij ook grenzen hebt ( waar zijn ze) daarna om deze kenbaar te maken ( gevolg: hoop bombarie van je moeder). Je moet sterk blijven. Je moeder zal je grenzen moeten gaan respecteren. Doet ze dit niet, dan houdt het gewoon ( tijdelijk) op, totdat ze het wel kan.
De bal ligt bij jou, je moeder heeft geen probleem (of toch wel 1, dat ze zo n lastige dochter heeft, waar heeft ze dat toch aan verdient) en zal ook nooit veranderen.
Nu ik zoveel weet over narcisme zie je alles door een andere bril, uiteindelijk wordt je hier zo sterk van. Ook naar andere mensen ( waarschijnlijk heb je meer van dit soort types om je heen).
Veel succes!
Pas heb ik dus weer afstand genomen, en eerst hoorde ik niks, en toen kreeg ik berichtjes, oh dat ze de hele dag aan het grienen was omdat ik zo akelig tegen haar was.
Ik ga eens zoeken naar dat boek dames, bedankt voor alle reacties!!
quote:juliadenders schreef op 24 oktober 2016 @ 15:28:
Ja hier ervaring. Vorig jaar barste bij mij ook de bom, ik wist toen ook niet wat er met mijn moeder aan de hand was en dacht dus al die tijd ( 30 jaar lang) dat ik het moeilijke kind was.
Veeel gelezen en meegemaakt dit jaar met die ervaring zou ik mijn ik van een jaar geleden dit adviseren:
-Ga naar de site van iris koops, zij heeft een boek het verdwenen zelf. Ik heb enorm veel gelezen over het onderwerp maar dit boek had ik het meest aan. Zij werkt ook samen met psychologen, neem contact op met een psycholoog die zij aanraadt. Want helaas hebben veel hulpverleners weinig kennis van narcisme. Het is echt belangrijk om je te laten begeleiden door iemand die er alles van weet.
Zorg ervoor dat je niet alleen staat. Je hebt nog nooit in je leven een grens getrokken naar je moeder. Dit komt omdat zij dit je nooit heeft geleerd. Telkens als jij dit deed ( als kind) walste zij erover heen. Eerste wat je moet gaan doen is grenzen stellen. En dit zal ze niet accepteren. Ze zal alles uit de kast gaan trekken ( boos, verdrietig, slachtoffer en jou een schuldgevoel aanpraten). Daarom is het zo belangrijk je man broer ( vrienden) en een goede psycholoog naast je te hebben staan die alles helder zien, anders ga jij je schuldig voelen en ga je dit niet trekken.
Dit wordt een proces, hier moet je doorheen en zal niet makkelijk zijn. Want eerst moet je leren dat jij ook grenzen hebt ( waar zijn ze) daarna om deze kenbaar te maken ( gevolg: hoop bombarie van je moeder). Je moet sterk blijven. Je moeder zal je grenzen moeten gaan respecteren. Doet ze dit niet, dan houdt het gewoon ( tijdelijk) op, totdat ze het wel kan.
De bal ligt bij jou, je moeder heeft geen probleem (of toch wel 1, dat ze zo n lastige dochter heeft, waar heeft ze dat toch aan verdient) en zal ook nooit veranderen.
Nu ik zoveel weet over narcisme zie je alles door een andere bril, uiteindelijk wordt je hier zo sterk van. Ook naar andere mensen ( waarschijnlijk heb je meer van dit soort types om je heen).
Veel succes!
maandag 24 oktober 2016 17:20
Ik had zo'n grootmoeder. En m'n moeder vertoont gelijkwaardige trekjes, zij het in mindere mate.
De laatste 9 jaar heb ik om die reden geen contact meer gehad met m'n grootmoeder.
Onze persoonlijkheden kwamen gewoon niet goed genoeg overeen, om dat te kunnen negeren.
De relatie met m'n moeder is wel verbetert, eigenlijk puur en simpel omdat we niet langer bij elkaar in 1 huis wonen, en ik dus ook meer en beter van me af kan bijten.
Prima dat ze m'n moeder is, en als zodanig heb ik respect voor haar, mits zij mij een redelijke mate van respect teruggeeft.
Doet ze dat niet, dan botsen we aardig. Duurt nooit heel lang. Tegenwoordig is onze communicatie steeds beter.
Soms moet je iets afbreken voor je kunt opbouwen. Kom meer voor jezelf en je gezin op.
Dat verdien jij en dat verdient je gezin. Ja zij is je moeder, maar ook mens, maakt fouten, en is geen godheid.
De laatste 9 jaar heb ik om die reden geen contact meer gehad met m'n grootmoeder.
Onze persoonlijkheden kwamen gewoon niet goed genoeg overeen, om dat te kunnen negeren.
De relatie met m'n moeder is wel verbetert, eigenlijk puur en simpel omdat we niet langer bij elkaar in 1 huis wonen, en ik dus ook meer en beter van me af kan bijten.
Prima dat ze m'n moeder is, en als zodanig heb ik respect voor haar, mits zij mij een redelijke mate van respect teruggeeft.
Doet ze dat niet, dan botsen we aardig. Duurt nooit heel lang. Tegenwoordig is onze communicatie steeds beter.
Soms moet je iets afbreken voor je kunt opbouwen. Kom meer voor jezelf en je gezin op.
Dat verdien jij en dat verdient je gezin. Ja zij is je moeder, maar ook mens, maakt fouten, en is geen godheid.
maandag 24 oktober 2016 18:05
maandag 24 oktober 2016 19:53
Hi Ella, ik weet niet zo goed hoe ik een privé bericht moet sturen maar ik ga het even uitzoeken, als ik op je naam klik dan lukt het namelijk nog niet...ik kom hier niet zo vaak. Maar inderdaad blijf je hopen dat ze je goed vindt, mijn man zegt dan "waarom bel je haar nou weer, je weet toch dat ze onaardig doet?!". Ik probeer het de laatste tijd dus ook niet meer te doen, ze is misschien een keer lief, en dan ben je helemaal blij...quote:ella70 schreef op 24 oktober 2016 @ 14:51:
zo iemand weet het altijd voor elkaar te krijgen dat je je schuldig voelt en je wordt al je hele leven gemanipuleerd ,ik heb ook zo'n moeder,toen ik haar een paar maanden niet zag kreeg ik hele nare dromen over haar ,dus ik schoot er niks mee op,je blijft ook hopen dat ze je wel een goede dochter gaat vinden,je mag me ook een pb sturen als je wilt,ik begrijp het zo goed hoe moeilijk het is om afstand te nemen....
zo iemand weet het altijd voor elkaar te krijgen dat je je schuldig voelt en je wordt al je hele leven gemanipuleerd ,ik heb ook zo'n moeder,toen ik haar een paar maanden niet zag kreeg ik hele nare dromen over haar ,dus ik schoot er niks mee op,je blijft ook hopen dat ze je wel een goede dochter gaat vinden,je mag me ook een pb sturen als je wilt,ik begrijp het zo goed hoe moeilijk het is om afstand te nemen....
maandag 24 oktober 2016 19:57
Ella & chica,
Mij mogen jullie ook mailen. Is misschien weleens prettig contact te hebben.
Dit is niet mijn echte naam:
Juliadenders@hotmail.com
Mij mogen jullie ook mailen. Is misschien weleens prettig contact te hebben.
Dit is niet mijn echte naam:
Juliadenders@hotmail.com
maandag 24 oktober 2016 19:58
Dus zij is 75 en jij bent 35? Reken ik dat goed uit? Dan was ze 40 toen ze je kreeg, wat laat. Nou ja, relatief dan.
Ik denk dat het te laat is om nog iets te veranderen aan jullie relatie. Je kunt kiezen, of je stelt je kinderen bloot aan iemand die jou ontzettend beschadigd heeft, of je hebt spijt, dat je haar sterfbed hebt gemist. Dat is geen makkelijke keuze maar je mag hem maken. Sterkte.
Ik denk dat het te laat is om nog iets te veranderen aan jullie relatie. Je kunt kiezen, of je stelt je kinderen bloot aan iemand die jou ontzettend beschadigd heeft, of je hebt spijt, dat je haar sterfbed hebt gemist. Dat is geen makkelijke keuze maar je mag hem maken. Sterkte.
maandag 24 oktober 2016 20:18
Mijn kinderen zijn het allerliefste en mooiste in mijn leven, te lief voor deze wereld, ik zal ze nooit laten beschadigen door mijn moeder, daarom beperk ik haar bezoekjes ook maar tot eens in de 2/3 maanden. Mocht ik dit wel zien, dan zou ze hier inderdaad niet meer over de vloer komen, maar tot nu toe is ze voor hun GELUKKIG wel een leuke omaquote:Ameliaaa schreef op 24 oktober 2016 @ 19:58:
Dus zij is 75 en jij bent 35? Reken ik dat goed uit? Dan was ze 40 toen ze je kreeg, wat laat. Nou ja, relatief dan.
Ik denk dat het te laat is om nog iets te veranderen aan jullie relatie. Je kunt kiezen, of je stelt je kinderen bloot aan iemand die jou ontzettend beschadigd heeft, of je hebt spijt, dat je haar sterfbed hebt gemist. Dat is geen makkelijke keuze maar je mag hem maken. Sterkte.
Dus zij is 75 en jij bent 35? Reken ik dat goed uit? Dan was ze 40 toen ze je kreeg, wat laat. Nou ja, relatief dan.
Ik denk dat het te laat is om nog iets te veranderen aan jullie relatie. Je kunt kiezen, of je stelt je kinderen bloot aan iemand die jou ontzettend beschadigd heeft, of je hebt spijt, dat je haar sterfbed hebt gemist. Dat is geen makkelijke keuze maar je mag hem maken. Sterkte.
maandag 24 oktober 2016 20:19
Wat lief, ik ga je een mailtje sturen!quote:juliadenders schreef op 24 oktober 2016 @ 19:57:
Ella & chica,
Mij mogen jullie ook mailen. Is misschien weleens prettig contact te hebben.
Dit is niet mijn echte naam:
Juliadenders@hotmail.com
Ella & chica,
Mij mogen jullie ook mailen. Is misschien weleens prettig contact te hebben.
Dit is niet mijn echte naam:
Juliadenders@hotmail.com
maandag 24 oktober 2016 21:20
Kennelijk kom je onzeker op haar over dus wil zij dan orde op zaken gaan stellen. Aangezien je toegeeft concludeert zij dat ze dus een heel goed advies heeft gegeven.
Ik zou zeggen: nee, mama, in dit huis waarin ik de baas ben doet ik dit op mijn manier. En blijven herhalen zolang nodig.
Ik zou zeggen: nee, mama, in dit huis waarin ik de baas ben doet ik dit op mijn manier. En blijven herhalen zolang nodig.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 24 oktober 2016 21:35
quote:maar ik heb ooit wel geld van haar aangenomen om dit huis te kopen, en dat wrijft ze er maar al te graag in, haar opvoeding was ook veel chantage.Dan zeg je: ma, ik was erg blij toen je het geld aanbood en we zijn er ook erg mee geholpen en we zijn je er erg dankbaar voor, maar.. en dan deel je je besluit mee.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 26 oktober 2016 19:13
Voor de mensen die worstelen met dit probleem heb ik een troost namelijk je er niet alleen mee worstelt! Ik,dacht vroeger altijd dat ik de enige was tot ik erachter kwam dat het een veel voorkomend probleem was. Het lijkt weliswaar bij iedereen anders maar in de kern is het meestal hetzelfde.
Ik heb ontzettend veel gehad aan het boek " Children of the Self-Absorbed: A Grown-Up's Guide to Getting Over Narcissistic Parents" van Nina Brown
Dit is een link naar de samenvatting van dat boek:
http://www.openoog.com/narc.html
Eronder staat een link naar het originele Engelstalige artikel en dat is nog duidelijker.
Verder heeft Susan Forward over dit probleem duidelijke boeken geschreven. Die zijn ook in het Nederlands vertaald maar dan alleen nog op marktplaats verkrijgbaar.
"Eindelijk je eigen leven leiden" of in het Engels "Toxic Parents"
Of "Will I Ever Be Good Enough?: Healing the Daughters of Narcissistic Mothers" van Karyl mcBride.
Voor iedereen die er middenin zit heb ik maar één dringend advies en dat is om professionele hulp te zoeken het liefst bij iemand die specifiek kennis heeft van deze problematiek en je stap voor stap door het proces leidt om je eigen leven te gaan leven zonder de verkeerde verwachtingen en/of schuldgevoelens!
De oplossing ervan ligt bij jezelf en niet bij de ouder want die gaat niet veranderen!
PS
En wat ook fantastisch werkt, is om met een paar mensen met hetzelfde issue een e-mail groepje te vormen waarin je elkaar steunt maar vooral ook kunt corrigeren als je weer in de valkuilen loopt! Het is een lastig en langdurig proces waarin je met vallen en opstaan wijzer wordt. Verwerken van het probleem verandert niet alleen de relatie met die ouder maar vooral met de hele wereld om je heen! Er gaat een wereld voor je open want je wordt een vrij mens!
Of de relatie met de ouder er nou zoveel beter van wordt is maar de vraag maar het belangrijkste is om er zelf beter mee te leren omgaan.
Ik heb ontzettend veel gehad aan het boek " Children of the Self-Absorbed: A Grown-Up's Guide to Getting Over Narcissistic Parents" van Nina Brown
Dit is een link naar de samenvatting van dat boek:
http://www.openoog.com/narc.html
Eronder staat een link naar het originele Engelstalige artikel en dat is nog duidelijker.
Verder heeft Susan Forward over dit probleem duidelijke boeken geschreven. Die zijn ook in het Nederlands vertaald maar dan alleen nog op marktplaats verkrijgbaar.
"Eindelijk je eigen leven leiden" of in het Engels "Toxic Parents"
Of "Will I Ever Be Good Enough?: Healing the Daughters of Narcissistic Mothers" van Karyl mcBride.
Voor iedereen die er middenin zit heb ik maar één dringend advies en dat is om professionele hulp te zoeken het liefst bij iemand die specifiek kennis heeft van deze problematiek en je stap voor stap door het proces leidt om je eigen leven te gaan leven zonder de verkeerde verwachtingen en/of schuldgevoelens!
De oplossing ervan ligt bij jezelf en niet bij de ouder want die gaat niet veranderen!
PS
En wat ook fantastisch werkt, is om met een paar mensen met hetzelfde issue een e-mail groepje te vormen waarin je elkaar steunt maar vooral ook kunt corrigeren als je weer in de valkuilen loopt! Het is een lastig en langdurig proces waarin je met vallen en opstaan wijzer wordt. Verwerken van het probleem verandert niet alleen de relatie met die ouder maar vooral met de hele wereld om je heen! Er gaat een wereld voor je open want je wordt een vrij mens!
Of de relatie met de ouder er nou zoveel beter van wordt is maar de vraag maar het belangrijkste is om er zelf beter mee te leren omgaan.
woensdag 26 oktober 2016 19:39
Klopt helemaal wat je zegt.
Nu is veel weet over dit onderwerp en wat boven de materie sta (op en af hoor) zie ik ineens bij hoeveel mensen dit ook speelt!
het mailcontact vind ik een goed idee, ik heb al wat mailtjes ontvangen nav mijn emailadres die ik heb geplaatst hier.
Als je ook mee wil schrijven mail me maar!
Ik moet alleen nog even uitzoeken hoe ik iederee bij elkaar kan koppelen.
quote:marianko schreef op 26 oktober 2016 @ 19:13:
Voor de mensen die worstelen met dit probleem heb ik een troost namelijk je er niet alleen mee worstelt! Ik,dacht vroeger altijd dat ik de enige was tot ik erachter kwam dat het een veel voorkomend probleem was. Het lijkt weliswaar bij iedereen anders maar in de kern is het meestal hetzelfde.
Ik heb ontzettend veel gehad aan het boek " Children of the Self-Absorbed: A Grown-Up's Guide to Getting Over Narcissistic Parents" van Nina Brown
Dit is een link naar de samenvatting van dat boek:
http://www.openoog.com/narc.html
Eronder staat een link naar het originele Engelstalige artikel en dat is nog duidelijker.
Verder heeft Susan Forward over dit probleem duidelijke boeken geschreven. Die zijn ook in het Nederlands vertaald maar dan alleen nog op marktplaats verkrijgbaar.
"Eindelijk je eigen leven leiden" of in het Engels "Toxic Parents"
Of "Will I Ever Be Good Enough?: Healing the Daughters of Narcissistic Mothers" van Karyl mcBride.
Voor iedereen die er middenin zit heb ik maar één dringend advies en dat is om professionele hulp te zoeken het liefst bij iemand die specifiek kennis heeft van deze problematiek en je stap voor stap door het proces leidt om je eigen leven te gaan leven zonder de verkeerde verwachtingen en/of schuldgevoelens!
De oplossing ervan ligt bij jezelf en niet bij de ouder want die gaat niet veranderen!
PS
En wat ook fantastisch werkt, is om met een paar mensen met hetzelfde issue een e-mail groepje te vormen waarin je elkaar steunt maar vooral ook kunt corrigeren als je weer in de valkuilen loopt! Het is een lastig en langdurig proces waarin je met vallen en opstaan wijzer wordt. Verwerken van het probleem verandert niet alleen de relatie met die ouder maar vooral met de hele wereld om je heen! Er gaat een wereld voor je open want je wordt een vrij mens!
Of de relatie met de ouder er nou zoveel beter van wordt is maar de vraag maar het belangrijkste is om er zelf beter mee te leren omgaan.
Nu is veel weet over dit onderwerp en wat boven de materie sta (op en af hoor) zie ik ineens bij hoeveel mensen dit ook speelt!
het mailcontact vind ik een goed idee, ik heb al wat mailtjes ontvangen nav mijn emailadres die ik heb geplaatst hier.
Als je ook mee wil schrijven mail me maar!
Ik moet alleen nog even uitzoeken hoe ik iederee bij elkaar kan koppelen.
quote:marianko schreef op 26 oktober 2016 @ 19:13:
Voor de mensen die worstelen met dit probleem heb ik een troost namelijk je er niet alleen mee worstelt! Ik,dacht vroeger altijd dat ik de enige was tot ik erachter kwam dat het een veel voorkomend probleem was. Het lijkt weliswaar bij iedereen anders maar in de kern is het meestal hetzelfde.
Ik heb ontzettend veel gehad aan het boek " Children of the Self-Absorbed: A Grown-Up's Guide to Getting Over Narcissistic Parents" van Nina Brown
Dit is een link naar de samenvatting van dat boek:
http://www.openoog.com/narc.html
Eronder staat een link naar het originele Engelstalige artikel en dat is nog duidelijker.
Verder heeft Susan Forward over dit probleem duidelijke boeken geschreven. Die zijn ook in het Nederlands vertaald maar dan alleen nog op marktplaats verkrijgbaar.
"Eindelijk je eigen leven leiden" of in het Engels "Toxic Parents"
Of "Will I Ever Be Good Enough?: Healing the Daughters of Narcissistic Mothers" van Karyl mcBride.
Voor iedereen die er middenin zit heb ik maar één dringend advies en dat is om professionele hulp te zoeken het liefst bij iemand die specifiek kennis heeft van deze problematiek en je stap voor stap door het proces leidt om je eigen leven te gaan leven zonder de verkeerde verwachtingen en/of schuldgevoelens!
De oplossing ervan ligt bij jezelf en niet bij de ouder want die gaat niet veranderen!
PS
En wat ook fantastisch werkt, is om met een paar mensen met hetzelfde issue een e-mail groepje te vormen waarin je elkaar steunt maar vooral ook kunt corrigeren als je weer in de valkuilen loopt! Het is een lastig en langdurig proces waarin je met vallen en opstaan wijzer wordt. Verwerken van het probleem verandert niet alleen de relatie met die ouder maar vooral met de hele wereld om je heen! Er gaat een wereld voor je open want je wordt een vrij mens!
Of de relatie met de ouder er nou zoveel beter van wordt is maar de vraag maar het belangrijkste is om er zelf beter mee te leren omgaan.
woensdag 26 oktober 2016 22:22
Waarschijnlijk is het zo dat het ene, het andere uitsluit. En hetgeen belangrijk is, dat is voor jezelf opkomen én je gezin daarmee dus dan ook.
Als je voor jezelf wilt opkomen, betekent het dat je jezelf niet laat beledigen, je jezelf niet laat manipuleren, zorgt dat je grenzen duidelijk zijn en dat daar niemand overheen komt en dus niemand in jouw kasten gaat lopen neuzen en ook jouw zoon niet probeert mee te krijgen waar dat niet goed is voor je zoon en jij dat niet wilt.
Zodra je die grenzen kunt stellen, is het zeer waarschijnlijk buigen of barsten. De vraag is of iemand met dit soort trekken dan zal buigen, die kans is klein. En dan zul je alsnog meemaken dat daar de grens lag van met elkaar om kúnnen gaan.
Het is in ieders belang, vooral dat van je kinderen, dat ook zij leren hoe je grenzen stelt, waar je wel maar ook waar je níet mee om hoort te willen gaan en dat maar te willen slikken "om de lieve vrede" daar waar jouw en hun grenzen ernstig overschreden wordt. Jij bent o.a. hun voorbeeld.
Dat zal voor jou waarschijnlijk nu steeds meer een balans zoeken worden van wat je wel en wat je echt niet (meer) wilt. En daarbij dan juist vooral de consequenties leren accepteren, waarbij je alleen nee tegen iets kan zeggen als je zelfs bereid bent de allerslechtst mogelijke consequenties te aanvaarden van jouw nee.
Hoe dat dan uitpakt, dat valt niet te zeggen, mensen die goed zijn in manipuleren en altijd gewend zijn hun zin (bij jou) te krijgen zullen niet zonder slag of stoot ineens altijd meegaand, vriendelijk en niet meer bemoeiend worden en ook geen te ver gaande opmerkingen maken. Veelal hangt die drang naar dat gevoel samen met ook van hun kant uit een groot vermogen dan te zeggen graag of heel niet. Dáár zou je meer van moeten oppikken.
Heel veel sterkte en succes met hier een weg in vinden en dan kijken hoe het gaat, vallen en weer opstaan. Maar zo te horen ben je op zich al erg goed ín je grenzen stellen met eventueel dan kwalijke gevolgen maar wel dát je grenzen stelt. Zoals dat je weg bent gelopen (weliswaar vervelende gevolgen maar je hebt wél je grens gesteld) of dat je haar maar zo weinig ziet en daadwerkelijk ook zorgt dat ze niet váker komt en niet alsnog jouw leven bepaalt op veel punten.
Wellicht is het mogelijk door duidelijker je grenzen aan te geven dat zij daarin meegaat, maar het punt is alleen dat je daar niet per definitie vanuit moet gaan dat het een kwestie "van mee leren omgaan is". Er mee omgaan zou inhouden dat er manieren zijn om zaken te pikken of om zaken niet te pikken en dan alsnog met haar om te kunnen gaan doordat jij op haar gedrag een invloed uit zou moeten kúnnen oefenen. En díe garantie, die is er niet.
Als je voor jezelf wilt opkomen, betekent het dat je jezelf niet laat beledigen, je jezelf niet laat manipuleren, zorgt dat je grenzen duidelijk zijn en dat daar niemand overheen komt en dus niemand in jouw kasten gaat lopen neuzen en ook jouw zoon niet probeert mee te krijgen waar dat niet goed is voor je zoon en jij dat niet wilt.
Zodra je die grenzen kunt stellen, is het zeer waarschijnlijk buigen of barsten. De vraag is of iemand met dit soort trekken dan zal buigen, die kans is klein. En dan zul je alsnog meemaken dat daar de grens lag van met elkaar om kúnnen gaan.
Het is in ieders belang, vooral dat van je kinderen, dat ook zij leren hoe je grenzen stelt, waar je wel maar ook waar je níet mee om hoort te willen gaan en dat maar te willen slikken "om de lieve vrede" daar waar jouw en hun grenzen ernstig overschreden wordt. Jij bent o.a. hun voorbeeld.
Dat zal voor jou waarschijnlijk nu steeds meer een balans zoeken worden van wat je wel en wat je echt niet (meer) wilt. En daarbij dan juist vooral de consequenties leren accepteren, waarbij je alleen nee tegen iets kan zeggen als je zelfs bereid bent de allerslechtst mogelijke consequenties te aanvaarden van jouw nee.
Hoe dat dan uitpakt, dat valt niet te zeggen, mensen die goed zijn in manipuleren en altijd gewend zijn hun zin (bij jou) te krijgen zullen niet zonder slag of stoot ineens altijd meegaand, vriendelijk en niet meer bemoeiend worden en ook geen te ver gaande opmerkingen maken. Veelal hangt die drang naar dat gevoel samen met ook van hun kant uit een groot vermogen dan te zeggen graag of heel niet. Dáár zou je meer van moeten oppikken.
Heel veel sterkte en succes met hier een weg in vinden en dan kijken hoe het gaat, vallen en weer opstaan. Maar zo te horen ben je op zich al erg goed ín je grenzen stellen met eventueel dan kwalijke gevolgen maar wel dát je grenzen stelt. Zoals dat je weg bent gelopen (weliswaar vervelende gevolgen maar je hebt wél je grens gesteld) of dat je haar maar zo weinig ziet en daadwerkelijk ook zorgt dat ze niet váker komt en niet alsnog jouw leven bepaalt op veel punten.
Wellicht is het mogelijk door duidelijker je grenzen aan te geven dat zij daarin meegaat, maar het punt is alleen dat je daar niet per definitie vanuit moet gaan dat het een kwestie "van mee leren omgaan is". Er mee omgaan zou inhouden dat er manieren zijn om zaken te pikken of om zaken niet te pikken en dan alsnog met haar om te kunnen gaan doordat jij op haar gedrag een invloed uit zou moeten kúnnen oefenen. En díe garantie, die is er niet.
woensdag 2 november 2016 15:57
ik heb net je/dit hele topic gelezen en ik lees een en al herkenbaarheid. misschien jij ook als je mijn topic leest. op dit moment zit ik er zo erg 'doorheen' dat ik de hulp van een psycholoog heb ingeschakeld. ben net 1 keer geweest en ik hoop dat dit mij handvatten gaat geven. als ik google op narcistische moeder kan ik ieder punt afvinken. aan ons de uitdaging om hiermee om te gaan.
veel sterkte, het is echt niet makkelijk en kost zeer veel moeite!
veel sterkte, het is echt niet makkelijk en kost zeer veel moeite!
