Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
maandag 24 oktober 2016 22:59
Bij mij zijn dat signalen als toename dissociatie, weer beginnen met zelfbeschadiging, suicidale plannen (gedachten heb ik bijna altijd). Als ik niet meer zou kunnen werken/kind verzorgen dan zou dat ook al over de grens zijn.
Ik heb wel momenten gehad dat ik daar tegenaan zat doordat ik nauwelijks meer sliep na de eerste drie keer. Nu pillen voor gekregen die ik zo nodig kan nemen.
Oja en als ik tijdens de sessie steeds ga dissocieren en er niet uit kom dan stoppen we ook. Ik mag trouwens tijdens de sessie ook stop zeggen als ik wil stoppen, maar dat lukt me vaak niet (hè, mag ik begrenzen?)
Ik heb wel momenten gehad dat ik daar tegenaan zat doordat ik nauwelijks meer sliep na de eerste drie keer. Nu pillen voor gekregen die ik zo nodig kan nemen.
Oja en als ik tijdens de sessie steeds ga dissocieren en er niet uit kom dan stoppen we ook. Ik mag trouwens tijdens de sessie ook stop zeggen als ik wil stoppen, maar dat lukt me vaak niet (hè, mag ik begrenzen?)
maandag 24 oktober 2016 23:08
Na de emdr vorige keer werd ik helemaal wanhopig van de herbelevingen. Ik wordt sowieso snel getriggerd, maar het was een aaneenschakeling van triggers. En ik bleef steeds hangen in een gevoelsherbeleving. Dat was ontzettend naar, maar ik kon dat niet uitleggen. Ik kon nog wel voor de kinderen zorgen (moest ook wel ik stond er op dat moment helemaal alleen voor), maar de angst, triggers, herbelevingen maakten alles tot een uitdaging. Boodschappen doen deed ik wel, maar duurde soms gewoon heel erg lang, omdat ik steeds de draad kwijt was. Het dissociëren was voor mij inderdaad een signaal, maar stop zeggen kan ik niet. Zeker niet als ik het over het misbruik heb, dan zit ik zo vreselijk in het gevoel van toen dat weigeren geen optie is.
maandag 24 oktober 2016 23:40
Och pfff wat een nare ervaringen moeten dat geweest zijn voor jou, terwijl het juist bedoeld is verlichting te geven en de wereld wat dragelijker te maken, wat moeilijk dat dat gebeurd is Sunemom, snap dat je nu zo angstig bent, ik hoop echt dat je volgende week een positievere ervaring mee mag maken
maandag 24 oktober 2016 23:59
Smurf, het is inderdaad vast niet de 'gezonde'reactie, maar ik herken wel dat dat de manier is die je als een soort automatische reactie gebruikt. De bevalling vorig jaar heb ik heel bewust meegemaakt en de minuten dat mijn dochtertje leefde ook, maar zodra ze overleden was is er een soort waas. Ik kan me vlagen herinneren van die eerste twee weken daarna, maar ik dissocieerde bijna direct als er gevoel bij kwam. Ik kon dat totaal niet aan, net als de curretage bij de nacontrole die heb ik niet bewust meer meegemaakt. Inderdaad, doe maar wat je moet doen met mijn lijf, als je maar zo snel mogelijk klaar bent.
Ook toen vond iedereen me heel sterk, maar ik was gewoon steeds 'weg'. Ik kan heel goed handelen , prima dingen gewoon doen, maar er geestelijk toch niet 'echt bij zijn'. Dat maakt het onzichtbaar en eigenlijk juist gevaarlijk, want anderen denken dat je doorgaat, dat je in elk geval in staat bent om praktische dingen te doen, terwijl je op de autoplioot handelt en vaak zelf niet weet wat je eigenlijk doet.
Kun je aangeven bij je vriend als je dissocieert en is hij in staat om da in te grijpen. De arts bijvoorbeeld op de hoogte te brengen van wat er gebeurd. In mijn beleving zijn er weinig artsen die weten hoe te handelen en iemand die aangeeft wat er gebeurd en wat jij dan nodig hebt kan je veel veiligheid geven. Hele dikke knuffel smurf
Ook toen vond iedereen me heel sterk, maar ik was gewoon steeds 'weg'. Ik kan heel goed handelen , prima dingen gewoon doen, maar er geestelijk toch niet 'echt bij zijn'. Dat maakt het onzichtbaar en eigenlijk juist gevaarlijk, want anderen denken dat je doorgaat, dat je in elk geval in staat bent om praktische dingen te doen, terwijl je op de autoplioot handelt en vaak zelf niet weet wat je eigenlijk doet.
Kun je aangeven bij je vriend als je dissocieert en is hij in staat om da in te grijpen. De arts bijvoorbeeld op de hoogte te brengen van wat er gebeurd. In mijn beleving zijn er weinig artsen die weten hoe te handelen en iemand die aangeeft wat er gebeurd en wat jij dan nodig hebt kan je veel veiligheid geven. Hele dikke knuffel smurf
dinsdag 25 oktober 2016 07:56
Sun, waar ik aan moet denken bij jou is dat ik me afvraag of je nieuwe therapeut weet hoe jouw traumatisering tot stand is gekomen. Op de plek waar ik ooit therapie kreeg werd jouw vorm van getraumatiseerd zijn programmeren genoemd. Er bestond toen nog geen emdr trouwens.
Wat ik er van weet is dat er bij die gevallen in kaart werd gebracht vóór er naar de trauma's zelf werd gekeken, welk deel waaraan gelinkt was en of er ook zelfdestructieve boodschappen waren meegegeven ktijdens het programmeren vroeger). Stukken in de persoon die het moesten dragen werden vervolgens ondersteund van binnen uit én door de therapeuten.
Pas dan werden de woorden die gelinkt aan trauma waren besproken. Dit om te voorkomen dat cliënt onderuit ging of in een nieuwe dissociatie terecht kwam... Vertrouwen was key. Het belangrijkst. En de therapeuten bleven alert op welke straffen er stonden op praten. Daar was men héél alert op..
Wat ik er van weet is dat er bij die gevallen in kaart werd gebracht vóór er naar de trauma's zelf werd gekeken, welk deel waaraan gelinkt was en of er ook zelfdestructieve boodschappen waren meegegeven ktijdens het programmeren vroeger). Stukken in de persoon die het moesten dragen werden vervolgens ondersteund van binnen uit én door de therapeuten.
Pas dan werden de woorden die gelinkt aan trauma waren besproken. Dit om te voorkomen dat cliënt onderuit ging of in een nieuwe dissociatie terecht kwam... Vertrouwen was key. Het belangrijkst. En de therapeuten bleven alert op welke straffen er stonden op praten. Daar was men héél alert op..
dinsdag 25 oktober 2016 08:30
Smurf, sterkte bij de gyn!
Misschien een suggestie....als ik dingen doe die heel ingrijpend zijn, maak ik vooraf met de vriendin die met me meegaat (en die mij kan 'lezen') afspraken. Heeft zij het idee dat iets teveel is voor me dan is haar ho bindend. Tegen haar kan ik wel zeggen wat het met me doet (itst bijv. een arts). Pas als zij weet hoe het voor me is, wordt naar arts gecommuniceerd.
Mij helpt het dat ik alleen met iemand die ik ken en vertrouw hoef te communiceren. Dat het stuk naar de arts wordt overgenomen indien nodig. Hierdoor houd ik vreemd genoeg de regie.
Misschien een suggestie....als ik dingen doe die heel ingrijpend zijn, maak ik vooraf met de vriendin die met me meegaat (en die mij kan 'lezen') afspraken. Heeft zij het idee dat iets teveel is voor me dan is haar ho bindend. Tegen haar kan ik wel zeggen wat het met me doet (itst bijv. een arts). Pas als zij weet hoe het voor me is, wordt naar arts gecommuniceerd.
Mij helpt het dat ik alleen met iemand die ik ken en vertrouw hoef te communiceren. Dat het stuk naar de arts wordt overgenomen indien nodig. Hierdoor houd ik vreemd genoeg de regie.
dinsdag 25 oktober 2016 09:06
dinsdag 25 oktober 2016 09:13
Zoals jij beschrijft heb ik vorige week een bezoek aan de huisarts doorstaan Hanke. Ik had dat nog nooit geprobeerd (durf normaal helemaal niet te gaan en anders neem ik in elk geval niemand mee, maar nu moest ik een ik durfde echt niet alleen. Vriendin bood aan mee te gaan en zij heeft eigenlijk het hele gesprek gevoerd. Op dat moment vond ik dat moeilijk, ik dissocieerde al op wat de arts deed, en graag het me het gevoel weer een klein kind te zijn, maar achteraf was het heel erg goed. Ik kon haar later ook vragen naar wat er gezegd was en ze heeft me pas alleen gelaten toen ik er echt weer was. Goud waard zo iemand.
Wat je schrijft over programmering raakt wel. Ik denk dat het punt ook deels is dat omdat we beperkte tijd hebben het vertrouwen maar haar helemaal nog niet zo groot is een dat maakt de setting onveilig en dan is het nog moeilijker om niet over de kop te gaan.
Ik heb mijn vriendin (die vorige week ook mee was) vannacht een mail gestuurd over wat er allemaal in mijn hoofd speelt en dat ik me zo vreselijk waardeloos voel (in elke zin van het woord). Echt opluchten doet heb nog niet, maar ik heb wel een heel klein stukje minder chaos in m'n hoofd.
Smurf hoe ben je de nacht doorgekomen? Hoe is het nu?
voor iedereen.
Wat je schrijft over programmering raakt wel. Ik denk dat het punt ook deels is dat omdat we beperkte tijd hebben het vertrouwen maar haar helemaal nog niet zo groot is een dat maakt de setting onveilig en dan is het nog moeilijker om niet over de kop te gaan.
Ik heb mijn vriendin (die vorige week ook mee was) vannacht een mail gestuurd over wat er allemaal in mijn hoofd speelt en dat ik me zo vreselijk waardeloos voel (in elke zin van het woord). Echt opluchten doet heb nog niet, maar ik heb wel een heel klein stukje minder chaos in m'n hoofd.
Smurf hoe ben je de nacht doorgekomen? Hoe is het nu?
voor iedereen.
dinsdag 25 oktober 2016 10:02
dinsdag 25 oktober 2016 10:09
Dank je, Hanke.
Mijn taal schiet zo erg tekort momenteel. Het lijkt allemaal wel even teveel en te groot wat er op het moment gebeurt in mijn leven. Het bewust stoppen met een slechte relatie, alleen gaan wonen, eigen plek, nu echt alleen zijn, teveel afscheid - gezonde beslissingen, volwassen beslissingen, en ik regel alles en oh, ik lijk ook zo sterk, maar van binnen huilt, wanhoopt en jammert het kleine kind.
Mijn taal schiet zo erg tekort momenteel. Het lijkt allemaal wel even teveel en te groot wat er op het moment gebeurt in mijn leven. Het bewust stoppen met een slechte relatie, alleen gaan wonen, eigen plek, nu echt alleen zijn, teveel afscheid - gezonde beslissingen, volwassen beslissingen, en ik regel alles en oh, ik lijk ook zo sterk, maar van binnen huilt, wanhoopt en jammert het kleine kind.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 25 oktober 2016 12:38
dinsdag 25 oktober 2016 12:38
Het kan raak zijn, maar dan nóg kan het niet het juiste moment of de juiste persoon wezen die het aangeeft. Niet alles kan in 1 keer. Dit is 1 van de weinige plekken waar je misschien begrepen wordt hoe je dingen beleeft. Waar eerlijk zijn kan. Je veilig voelen is dan erg belangrijk. Soms ben ik wat dat betreft te direct.
