Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
zondag 23 oktober 2016 21:43
Bah, Biobitch, wat een gedoe. Inderdaad erg kinderachtig om het via de mail te doen, en dan nog met cc's aan alle collega's. Tuurlijk, die zitten daar echt op te wachten. Vraag het dan gewoon even na, had je raar gereageerd dan had hij/zij altijd nog de afdelingssoap-via-de-mail op kunnen starten.
Shisha, wat geef je een mooie beschrijving over je werk. Goed te lezen dat je je richting gevonden hebt, dat is overduidelijk.
En als we het toch over werk hebben wilde ik hier eens vragen of iemand ideeën heeft voor me. Ik zit sinds bijna twee jaar in de ziektewet, ben inmiddels redelijk tot rust gekomen en zou misschien wel weer wat kunnen gaan werken. Echter, ik ben verpleegkundige van beroep, en heb met de diagnose ass eindelijk verklaard gekregen waarom ik daar echt niet goed in ben. Moet dus wat anders zoeken, maar jullie kunnen je de lijst voorwaarden vast wel ongeveer voorstellen. Gewoon, simpel - geef me maar een stapel werk en een werkplek, niet teveel gezeur of gedoe, dan ga ik mijn gang. Probleem is nu natuurlijk om een beetje fatsoenlijk betalend werk te vinden. Liefst zou ik een opleiding doen, maar dat geeft allemaal gedoe en gezeur - simpel gezegd worden de banen waar ik goed in zou kunnen zijn steeds meer wegbezuinigd. Ik heb geen flauw idee welke kant ik op zou kunnen en zou graag iemand hebben die meedenkt. Weten jullie waar je die zou kunnen vinden? UWV zegt dat ik zelf moet verzinnen wat ik wil, lekker makkelijk. GGD-autisme heeft wel contacten, maar die richten zich vooral op zelfkennis, niet op concrete banen. Ik kan prima aangeven wat ik nodig heb, weet alleen niet waar. Iemand ideeën?
Shisha, wat geef je een mooie beschrijving over je werk. Goed te lezen dat je je richting gevonden hebt, dat is overduidelijk.
En als we het toch over werk hebben wilde ik hier eens vragen of iemand ideeën heeft voor me. Ik zit sinds bijna twee jaar in de ziektewet, ben inmiddels redelijk tot rust gekomen en zou misschien wel weer wat kunnen gaan werken. Echter, ik ben verpleegkundige van beroep, en heb met de diagnose ass eindelijk verklaard gekregen waarom ik daar echt niet goed in ben. Moet dus wat anders zoeken, maar jullie kunnen je de lijst voorwaarden vast wel ongeveer voorstellen. Gewoon, simpel - geef me maar een stapel werk en een werkplek, niet teveel gezeur of gedoe, dan ga ik mijn gang. Probleem is nu natuurlijk om een beetje fatsoenlijk betalend werk te vinden. Liefst zou ik een opleiding doen, maar dat geeft allemaal gedoe en gezeur - simpel gezegd worden de banen waar ik goed in zou kunnen zijn steeds meer wegbezuinigd. Ik heb geen flauw idee welke kant ik op zou kunnen en zou graag iemand hebben die meedenkt. Weten jullie waar je die zou kunnen vinden? UWV zegt dat ik zelf moet verzinnen wat ik wil, lekker makkelijk. GGD-autisme heeft wel contacten, maar die richten zich vooral op zelfkennis, niet op concrete banen. Ik kan prima aangeven wat ik nodig heb, weet alleen niet waar. Iemand ideeën?
zondag 23 oktober 2016 23:14
Job coach misschien een idee? Ik heb de ijdele hoop dat ik door een diagnose ook misschien hulp voor passender werk ga vinden wat ook beter betaald. Iets doen met dat academische denkniveau. Maar ja de performale kant... Das een probleempje.
Er zijn ook uitgebreide tests waarmee zwakheden en talenten kunnen worden achterhaald.
Er zijn ook uitgebreide tests waarmee zwakheden en talenten kunnen worden achterhaald.
zondag 23 oktober 2016 23:28
Ik heb verschillende job coaches gehad, maar geen van hen is erin geslaagd passend werk voor me te vinden. Eén heeft haar baan opgezegd omdat ze steeds mensen moest teleurstellen dat er geen werk was.
Bij mij zou volgens testen "administratief" het best passen. Vanwege de structuur. Ik heb een administratieve stage gedaan in een postkamer en dat ging erg goed. Helaas was dat maar een project van 3 maanden en daarna moest je weg. Mijn moeder zeurde een paar jaar terug nog dat ik een administratieve opleiding moest gaan doen. Nadat er al 2 mislukt waren. Ik had daar geen zin in, weer die schoolstress en huiswerk. En ik ben nu blij dat ik het niet gedaan heb. Die banen worden steeds meer wegbezuinigd. Dan had het waarschijnlijk weer voor niks geweest of maar voor kort.
Ik heb ook al jaren geen energie meer om nog een opleiding te gaan doen. Gebrek aan discipline en ik stel alles uit.
Bij mij zou volgens testen "administratief" het best passen. Vanwege de structuur. Ik heb een administratieve stage gedaan in een postkamer en dat ging erg goed. Helaas was dat maar een project van 3 maanden en daarna moest je weg. Mijn moeder zeurde een paar jaar terug nog dat ik een administratieve opleiding moest gaan doen. Nadat er al 2 mislukt waren. Ik had daar geen zin in, weer die schoolstress en huiswerk. En ik ben nu blij dat ik het niet gedaan heb. Die banen worden steeds meer wegbezuinigd. Dan had het waarschijnlijk weer voor niks geweest of maar voor kort.
Ik heb ook al jaren geen energie meer om nog een opleiding te gaan doen. Gebrek aan discipline en ik stel alles uit.
maandag 24 oktober 2016 06:47
quote:Nanga schreef op 23 oktober 2016 @ 21:43:
.... Gewoon, simpel - geef me maar een stapel werk en een werkplek, niet teveel gezeur of gedoe, dan ga ik mijn gang. ...
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moed me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
.... Gewoon, simpel - geef me maar een stapel werk en een werkplek, niet teveel gezeur of gedoe, dan ga ik mijn gang. ...
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moed me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
anoniem_262747 wijzigde dit bericht op 24-10-2016 12:45
Reden: spelling
Reden: spelling
% gewijzigd
maandag 24 oktober 2016 07:37
quote:Valdemar_II schreef op 24 oktober 2016 @ 06:47:
[...]
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moet me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
Valdemar.. Ook een samenvatting van mijn werk, gelukkig deze week overdag. En als je dan de vlgende dag binnenkomt na een avond andermans puin ruimen waardoor je je eigen werk wat minder hebt gedaan (ik word dan chaotisch en ga in hun ogen ergere fouten dan zijzelf maken, maken) dan mag je ook nog je werkdag beginnen met een stortvloed aan commentaar.
Alleen maar horen als je wat fout doet en nooit eens waardering (weinig) is slopend en demotiverend.
[...]
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moet me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
Valdemar.. Ook een samenvatting van mijn werk, gelukkig deze week overdag. En als je dan de vlgende dag binnenkomt na een avond andermans puin ruimen waardoor je je eigen werk wat minder hebt gedaan (ik word dan chaotisch en ga in hun ogen ergere fouten dan zijzelf maken, maken) dan mag je ook nog je werkdag beginnen met een stortvloed aan commentaar.
Alleen maar horen als je wat fout doet en nooit eens waardering (weinig) is slopend en demotiverend.
maandag 24 oktober 2016 09:54
quote:Valdemar_II schreef op 24 oktober 2016 @ 06:47:
[...]
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moet me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
Zijn vaak veel woorden...dus gewoon altijd zeggen dat je een teamplayer bent en ook flexibel, dat doet nl iedereen.
Gewoon allemaal bluf volgens mij en je kunt pas een teamplayer zijn in een team wat n beetje bij je past.
En niemand weet zoiets vantevoren en niemand weet het echt zeker.
Laat je tenminste door dat soort woorden niet zo ontmoedogen, niet nodig.
Iedereen bluft zich nl door de eerste ronde heen, zodat hij daarna de kans krijgt om te laten zien wie hij is en wat hij kan, dat is volgens mij de ongeschreven regel.
[...]
Goede samenvatting van mijn huidige job. De momenten dat het problemen oplevert komt dit veelal door factoren van buitenaf (anderen die hun werk niet afmaken, machines die in panne vallen, etc.)
Ben al een poos op zoek naar dagwerk, maar bij het gros van die vacatures staan dan woorden als teamplayer, stressbestendig, communicatief,... waardoor de moet me in de schoenen zakt.
Geen tips, sorry.
Zijn vaak veel woorden...dus gewoon altijd zeggen dat je een teamplayer bent en ook flexibel, dat doet nl iedereen.
Gewoon allemaal bluf volgens mij en je kunt pas een teamplayer zijn in een team wat n beetje bij je past.
En niemand weet zoiets vantevoren en niemand weet het echt zeker.
Laat je tenminste door dat soort woorden niet zo ontmoedogen, niet nodig.
Iedereen bluft zich nl door de eerste ronde heen, zodat hij daarna de kans krijgt om te laten zien wie hij is en wat hij kan, dat is volgens mij de ongeschreven regel.
maandag 24 oktober 2016 13:03
@Biobitch: chaotisch worden omdat je eerst een ander zijn puin moet ruimen, compleet herkenbaar. Heel fijn om zo je dag te starten. Veelal verkloot het de rest van de werkdag en dan zit het probleem bij jou, niet bij hun luiheid.
@Shisha: bluffen, zal eraan denken, maar niet mijn sterkste kant. Ben liefst eerlijk, zodat beide partijen vooraf weten wat het potentieel en de mogelijke problemen zijn.
@Shisha: bluffen, zal eraan denken, maar niet mijn sterkste kant. Ben liefst eerlijk, zodat beide partijen vooraf weten wat het potentieel en de mogelijke problemen zijn.
maandag 24 oktober 2016 14:11
quote:Valdemar_II schreef op 24 oktober 2016 @ 13:03:
@Shisha: bluffen, zal eraan denken, maar niet mijn sterkste kant. Ben liefst eerlijk, zodat beide partijen vooraf weten wat het potentieel en de mogelijke problemen zijn.
Ik denk dat bij veel mensen met autisme niet zozeer hun autisme het allergrootste struikelblok vormt, maar eerder het volgens mij daarbij zeer vaak voorkomende minderwaardigheidscomplex.
Dit geeft nl extra veel stress die een persoon met autisme er vanwege zijn gevoelige zenuwstelsel juist niet bij kan hebben en dan lukt het je dus ook nog minder goed om jezelf te verkopen voor een leuke Job of relatie.
Misschien omdat je denkt dat als je tenminste maar eerlijk bent je op die manier jezelf en anderen kunt beschermen tegen teleurstellingen.
Maar daarmee focus je eigenlijk al direct te veel op het negatieve en trek je dus juist dat aan wat je niet wilt. Een baan waarin je onderbetaald wordt bijvoorbeeld.
(Of niet echt een relatie durven aangaan, want stel dat het pijn doet...die ander gaat toch wel weer weg, of zelf raak je toch wel weer teleurgesteld en knap je ineens flink af, dat soort dingen...pure angst.)
En je durft daardoor niet echt voor jezelf op te komen, je ruimte in te nemen, je plaats in deze wereld te claimen, je geboorterecht
laten gelden...
Teleurstellingen komen toch wel en verwachtingen ontstaan echt gewoon vanzelf en onbewust. Je kunt ze niet altijd bewust weg redeneren.
Ze komen en gaan als eb en vloed, gewoon laten gebeuren en intussen toch lekker blijven zwemmen. Vertrouwen voelen.
Je hoeft niet direct in het diepe te duiken, maar sluit de dingen ook niet meteen op voorhand uit.
Heb gewoon vertrouwen, ondanks die kleinere amygdala en ga er gewoon voor, zo ontspannen mogelijk.
Want zodra je je ontspant merk je pas wat je voelt en dan kun je beter plannen en flexibeler reageren en dingen eerder aanvaarden als een uitdagend avontuur.
Ik heb er ook regelmatig moeite mee overigens, ben soms te eerlijk en open en zelfs te lief heb ik gehoord, ach ja...
So be it, take it or leave it denk ik dan maar.
Want ik ben ik.
En ikke is oké.
Hakuna matata!
@Shisha: bluffen, zal eraan denken, maar niet mijn sterkste kant. Ben liefst eerlijk, zodat beide partijen vooraf weten wat het potentieel en de mogelijke problemen zijn.
Ik denk dat bij veel mensen met autisme niet zozeer hun autisme het allergrootste struikelblok vormt, maar eerder het volgens mij daarbij zeer vaak voorkomende minderwaardigheidscomplex.
Dit geeft nl extra veel stress die een persoon met autisme er vanwege zijn gevoelige zenuwstelsel juist niet bij kan hebben en dan lukt het je dus ook nog minder goed om jezelf te verkopen voor een leuke Job of relatie.
Misschien omdat je denkt dat als je tenminste maar eerlijk bent je op die manier jezelf en anderen kunt beschermen tegen teleurstellingen.
Maar daarmee focus je eigenlijk al direct te veel op het negatieve en trek je dus juist dat aan wat je niet wilt. Een baan waarin je onderbetaald wordt bijvoorbeeld.
(Of niet echt een relatie durven aangaan, want stel dat het pijn doet...die ander gaat toch wel weer weg, of zelf raak je toch wel weer teleurgesteld en knap je ineens flink af, dat soort dingen...pure angst.)
En je durft daardoor niet echt voor jezelf op te komen, je ruimte in te nemen, je plaats in deze wereld te claimen, je geboorterecht
laten gelden...
Teleurstellingen komen toch wel en verwachtingen ontstaan echt gewoon vanzelf en onbewust. Je kunt ze niet altijd bewust weg redeneren.
Ze komen en gaan als eb en vloed, gewoon laten gebeuren en intussen toch lekker blijven zwemmen. Vertrouwen voelen.
Je hoeft niet direct in het diepe te duiken, maar sluit de dingen ook niet meteen op voorhand uit.
Heb gewoon vertrouwen, ondanks die kleinere amygdala en ga er gewoon voor, zo ontspannen mogelijk.
Want zodra je je ontspant merk je pas wat je voelt en dan kun je beter plannen en flexibeler reageren en dingen eerder aanvaarden als een uitdagend avontuur.
Ik heb er ook regelmatig moeite mee overigens, ben soms te eerlijk en open en zelfs te lief heb ik gehoord, ach ja...
So be it, take it or leave it denk ik dan maar.
Want ik ben ik.
En ikke is oké.
Hakuna matata!
dinsdag 25 oktober 2016 01:49
@Shisha:
Kan er niet direct de vinger opleggen, maar je laatste bericht irriteert me wat. Het is alsof je lijkt te zeggen dat het allemaal wel in orde komt met wat meer zelfvertrouwen, dat je gewoon de uitdaging moet aangaan.
Wel voor mij werkte dit niet. Grofweg vanaf mijn tiende ontstonden er problemen en vijftien jaar lang heb ik geprobeerd om zo normaal mogelijk te zijn, om die uitdaging aan te gaan, wat uiteindelijk resulteerde in een collocatie. Keerpunt was echt wel om de diagnose te accepteren, beseffen wat de beperkingen waren en me eens te concentreren op de zaken die me gelukkig maakten, ongeacht wat de buitenwereld ervan dacht. (Val in herhaling, weet het.)
Mijn terughoudendheid in sociale contacten bijvoorbeeld komt niet door angst, maar wel door een hele voorgeschiedenis aan problemen die hieraan gekoppeld zijn, terwijl ik au fond weinig behoefte heb aan die interactie en dit voornamelijk deed om de schijn van normaliteit op te houden.
Misschien lees ik jouw bericht verkeerd, maar het is alsof je schrijft dat autisme maar een kleinigheid is, terwijl de beperkingen die het met zich meebrengt toch zeer reëel zijn ( en misschien nu nog zwaarder doorwegen in dit communicatietijdperk).
Terzijde: mijn eerlijkheid dient niet om teleurstelling te vermijden, maar vooral om te zorgen dat ze goed reageren mochten ooit de lichtjes uitgaan. Misschien zijn woedeaanvallen bij vrouwen anders.
Kan er niet direct de vinger opleggen, maar je laatste bericht irriteert me wat. Het is alsof je lijkt te zeggen dat het allemaal wel in orde komt met wat meer zelfvertrouwen, dat je gewoon de uitdaging moet aangaan.
Wel voor mij werkte dit niet. Grofweg vanaf mijn tiende ontstonden er problemen en vijftien jaar lang heb ik geprobeerd om zo normaal mogelijk te zijn, om die uitdaging aan te gaan, wat uiteindelijk resulteerde in een collocatie. Keerpunt was echt wel om de diagnose te accepteren, beseffen wat de beperkingen waren en me eens te concentreren op de zaken die me gelukkig maakten, ongeacht wat de buitenwereld ervan dacht. (Val in herhaling, weet het.)
Mijn terughoudendheid in sociale contacten bijvoorbeeld komt niet door angst, maar wel door een hele voorgeschiedenis aan problemen die hieraan gekoppeld zijn, terwijl ik au fond weinig behoefte heb aan die interactie en dit voornamelijk deed om de schijn van normaliteit op te houden.
Misschien lees ik jouw bericht verkeerd, maar het is alsof je schrijft dat autisme maar een kleinigheid is, terwijl de beperkingen die het met zich meebrengt toch zeer reëel zijn ( en misschien nu nog zwaarder doorwegen in dit communicatietijdperk).
Terzijde: mijn eerlijkheid dient niet om teleurstelling te vermijden, maar vooral om te zorgen dat ze goed reageren mochten ooit de lichtjes uitgaan. Misschien zijn woedeaanvallen bij vrouwen anders.
dinsdag 25 oktober 2016 05:15
Mwaah, ik herken dat van dat minderwaardigheidscomplex en bijbehorende gedachten anders wel. Ik kan me overigens wel voorstellen dat mensen je anders gaan behandelen omwille van dat autisme, en dat je door dergelijke reacties van anderen een minderwaardigheidscomplex ontwikkelt.
Met andere woorden, het gevoel minder waard te zijn dan een ander staat niet noodzakelijk los van het autisme, het zou er wel eens heel goed een gevolg van kunnen zijn.
Klinkt dat aannemelijk? Ik denk in ieder geval dat het bij mij zo zit. Geloof dat het niet zo vanzelfsprekend is met een Donald Trump-achtige branie door het leven te gaan als anderen vaak verstoord/onaardig/verrast etc. reageren op wat je doet of zegt...
Met andere woorden, het gevoel minder waard te zijn dan een ander staat niet noodzakelijk los van het autisme, het zou er wel eens heel goed een gevolg van kunnen zijn.
Klinkt dat aannemelijk? Ik denk in ieder geval dat het bij mij zo zit. Geloof dat het niet zo vanzelfsprekend is met een Donald Trump-achtige branie door het leven te gaan als anderen vaak verstoord/onaardig/verrast etc. reageren op wat je doet of zegt...
dinsdag 25 oktober 2016 08:21
quote:Valdemar_II schreef op 25 oktober 2016 @ 01:49:
@Shisha:
Kan er niet direct de vinger opleggen, maar je laatste bericht irriteert me wat. Het is alsof je lijkt te zeggen dat het allemaal wel in orde komt met wat meer zelfvertrouwen, dat je gewoon de uitdaging moet aangaan.
Wel voor mij werkte dit niet. Grofweg vanaf mijn tiende ontstonden er problemen en vijftien jaar lang heb ik geprobeerd om zo normaal mogelijk te zijn, om die uitdaging aan te gaan, wat uiteindelijk resulteerde in een collocatie. Keerpunt was echt wel om de diagnose te accepteren, beseffen wat de beperkingen waren en me eens te concentreren op de zaken die me gelukkig maakten, ongeacht wat de buitenwereld ervan dacht. (Val in herhaling, weet het.)
Mijn terughoudendheid in sociale contacten bijvoorbeeld komt niet door angst, maar wel door een hele voorgeschiedenis aan problemen die hieraan gekoppeld zijn, terwijl ik au fond weinig behoefte heb aan die interactie en dit voornamelijk deed om de schijn van normaliteit op te houden.
Misschien lees ik jouw bericht verkeerd, maar het is alsof je schrijft dat autisme maar een kleinigheid is, terwijl de beperkingen die het met zich meebrengt toch zeer reëel zijn ( en misschien nu nog zwaarder doorwegen in dit communicatietijdperk).
Terzijde: mijn eerlijkheid dient niet om teleurstelling te vermijden, maar vooral om te zorgen dat ze goed reageren mochten ooit de lichtjes uitgaan. Misschien zijn woedeaanvallen bij vrouwen anders.
Dat autisme een pervasieve ontwikkelingsstoornis is wil niet zeggen dat je je uiteindelijk niet gewoon alles toch nog best goed kunt leren, alleen wat vertraagd.
De ontwikkeling verloopt bvb asynchroon en vertraagd daardoor of stagneert.
Een kwestie van zo goed mogelijk achteraf de gaten opvullen en in balans brengen.
Jammer alleen van al de onzekerheid die intussen helaas vaak al is ontstaan.
En natuurlijk blijft dat zenuwstelsel nog steeds extra gevoelig, kwestie van eerst accepteren idd en niet langer proberen om een ideaalbeeld na te streven wat feitelijk nooit kan worden bereikt, sowieso niet en door niemand.
Woedeaanvallen...paniekaanvallen, allemaal een gevolg van te veel spanningen op het systeem, systeem opschonen en nieuwe programma's installeren, net zoals bij een computer.
Genoeg rust inbouwen, leren grenzen aan te voelen, leren je zelf tijdig te uiten...dat soort dingen voorkomt een uitbarsting.
Iedereen kan blijven groeien, zolang hij leeft en juist mensen met autisme kunnen op latere leeftijd nog hele mooie sprongen maken in hun ontwikkeling.
Ik bedoel het positief en opbeurend.
Als je irritatie voelt dan heb ik blijkbaar een gevoelige snaar geraakt.
Probeer er dan voor jezelf achter te komen waarom het zo wringt, misschien zit er dan toch een kern van waarheid in?
@Shisha:
Kan er niet direct de vinger opleggen, maar je laatste bericht irriteert me wat. Het is alsof je lijkt te zeggen dat het allemaal wel in orde komt met wat meer zelfvertrouwen, dat je gewoon de uitdaging moet aangaan.
Wel voor mij werkte dit niet. Grofweg vanaf mijn tiende ontstonden er problemen en vijftien jaar lang heb ik geprobeerd om zo normaal mogelijk te zijn, om die uitdaging aan te gaan, wat uiteindelijk resulteerde in een collocatie. Keerpunt was echt wel om de diagnose te accepteren, beseffen wat de beperkingen waren en me eens te concentreren op de zaken die me gelukkig maakten, ongeacht wat de buitenwereld ervan dacht. (Val in herhaling, weet het.)
Mijn terughoudendheid in sociale contacten bijvoorbeeld komt niet door angst, maar wel door een hele voorgeschiedenis aan problemen die hieraan gekoppeld zijn, terwijl ik au fond weinig behoefte heb aan die interactie en dit voornamelijk deed om de schijn van normaliteit op te houden.
Misschien lees ik jouw bericht verkeerd, maar het is alsof je schrijft dat autisme maar een kleinigheid is, terwijl de beperkingen die het met zich meebrengt toch zeer reëel zijn ( en misschien nu nog zwaarder doorwegen in dit communicatietijdperk).
Terzijde: mijn eerlijkheid dient niet om teleurstelling te vermijden, maar vooral om te zorgen dat ze goed reageren mochten ooit de lichtjes uitgaan. Misschien zijn woedeaanvallen bij vrouwen anders.
Dat autisme een pervasieve ontwikkelingsstoornis is wil niet zeggen dat je je uiteindelijk niet gewoon alles toch nog best goed kunt leren, alleen wat vertraagd.
De ontwikkeling verloopt bvb asynchroon en vertraagd daardoor of stagneert.
Een kwestie van zo goed mogelijk achteraf de gaten opvullen en in balans brengen.
Jammer alleen van al de onzekerheid die intussen helaas vaak al is ontstaan.
En natuurlijk blijft dat zenuwstelsel nog steeds extra gevoelig, kwestie van eerst accepteren idd en niet langer proberen om een ideaalbeeld na te streven wat feitelijk nooit kan worden bereikt, sowieso niet en door niemand.
Woedeaanvallen...paniekaanvallen, allemaal een gevolg van te veel spanningen op het systeem, systeem opschonen en nieuwe programma's installeren, net zoals bij een computer.
Genoeg rust inbouwen, leren grenzen aan te voelen, leren je zelf tijdig te uiten...dat soort dingen voorkomt een uitbarsting.
Iedereen kan blijven groeien, zolang hij leeft en juist mensen met autisme kunnen op latere leeftijd nog hele mooie sprongen maken in hun ontwikkeling.
Ik bedoel het positief en opbeurend.
Als je irritatie voelt dan heb ik blijkbaar een gevoelige snaar geraakt.
Probeer er dan voor jezelf achter te komen waarom het zo wringt, misschien zit er dan toch een kern van waarheid in?
dinsdag 25 oktober 2016 12:01
quote:shisha schreef op 25 oktober 2016 @ 08:21:
[...]
Dat autisme een pervasieve ontwikkelingsstoornis is wil niet zeggen dat je je uiteindelijk niet gewoon alles toch nog best goed kunt leren, alleen wat vertraagd.
...
Bedankt voor je verduidelijking. Twijfel er niet aan dat je het goed bedoelt, wilde je ook niet aanvallen ofzo.
Denk dat bovenstaande zin de kern raakt van ons meningsverschil. Volgens mij is het net inherent aan autisme dat je niet alle lagen van de sociale interactie doorziet. Je kunt wel imiteren en jezelf een heleboel technieken aanleren, maar de natuurlijke finesse zal er nooit zijn. Als je dan blijft proberen om aansluiting te vinden bij andere mensen - omdat je ervan uitgaat dat het een kwestie van oefenen en wilskracht is - ga je toch net dat minderwaardigheidsgevoel voeden door de problemen waarop je blijft stuiten.
Durf er eig. geen uitspraak over doen, weet niet wat de huidige stand van zaken is betreffende ass.
[...]
Dat autisme een pervasieve ontwikkelingsstoornis is wil niet zeggen dat je je uiteindelijk niet gewoon alles toch nog best goed kunt leren, alleen wat vertraagd.
...
Bedankt voor je verduidelijking. Twijfel er niet aan dat je het goed bedoelt, wilde je ook niet aanvallen ofzo.
Denk dat bovenstaande zin de kern raakt van ons meningsverschil. Volgens mij is het net inherent aan autisme dat je niet alle lagen van de sociale interactie doorziet. Je kunt wel imiteren en jezelf een heleboel technieken aanleren, maar de natuurlijke finesse zal er nooit zijn. Als je dan blijft proberen om aansluiting te vinden bij andere mensen - omdat je ervan uitgaat dat het een kwestie van oefenen en wilskracht is - ga je toch net dat minderwaardigheidsgevoel voeden door de problemen waarop je blijft stuiten.
Durf er eig. geen uitspraak over doen, weet niet wat de huidige stand van zaken is betreffende ass.
dinsdag 25 oktober 2016 21:44
Ja, ik bedoel niet dat je alles maar gewoon even kunt leren, maar meer dat je er meer rekening mee leert houden.
Als je er op een gegeven moment achter komt dat je altijd van slag raakt zodra je naar een druk concert gaat, dan kies je er bvb voor om er niet meer heen te gaan, of enkel met bepaalde vrienden en met oordoppen in en uiteindelijk hoef je dus niet zo overprikkeld te raken.
Als je snel van de wijs raakt tijdens sociale interactie dan kun je ervoor kiezen om wat minder vaak de interactie aan te gaan, of om tegen jezelf te zeggen: dan maak in maar veel fouten, of/en je kiest je vrienden veel zorgvuldiger uit, of spreekt alleen maar af 1 op 1.
Dus je moet creatief zijn.
En dan natuurlijk in de combinatie die voor jou het beste werkt.
Maar dan nog steeds lukt dat alleen maar als je jezelf, je lichaam en je emoties goed leert voelen en benoemen en ook uiten.
En dat kan alleen vanuit een ontspannen acceptatie.
En door soms gewoon toch wat vaker bij jezelf te denken: ze nemen me maar gewoon zoals ik ben.
Of: (wat ik zelf zeer regelmatig denk) de anderen zijn de autisten, die snappen het juist niet.
En dan voel ik me meestal eventjes net ietsje beter...en lekker belangrijk dan of het waar is...
Als je er op een gegeven moment achter komt dat je altijd van slag raakt zodra je naar een druk concert gaat, dan kies je er bvb voor om er niet meer heen te gaan, of enkel met bepaalde vrienden en met oordoppen in en uiteindelijk hoef je dus niet zo overprikkeld te raken.
Als je snel van de wijs raakt tijdens sociale interactie dan kun je ervoor kiezen om wat minder vaak de interactie aan te gaan, of om tegen jezelf te zeggen: dan maak in maar veel fouten, of/en je kiest je vrienden veel zorgvuldiger uit, of spreekt alleen maar af 1 op 1.
Dus je moet creatief zijn.
En dan natuurlijk in de combinatie die voor jou het beste werkt.
Maar dan nog steeds lukt dat alleen maar als je jezelf, je lichaam en je emoties goed leert voelen en benoemen en ook uiten.
En dat kan alleen vanuit een ontspannen acceptatie.
En door soms gewoon toch wat vaker bij jezelf te denken: ze nemen me maar gewoon zoals ik ben.
Of: (wat ik zelf zeer regelmatig denk) de anderen zijn de autisten, die snappen het juist niet.
En dan voel ik me meestal eventjes net ietsje beter...en lekker belangrijk dan of het waar is...
donderdag 27 oktober 2016 10:37
Oké ik heb weer iets. Uitnodiging voor een verjaardag. Jarige is een zeer goede vriendin en momenteel zwanger. Het wordt gewoon een klein inloop feestje heb ik het idee. Nu vroeg ik of ik een vriendin mee mocht nemen. Iemand die ze zelf ook kent en ook altijd naar informeert. Nou dit mag dus niet. Het verbaasd me dat ze er zo moeilijk over doet en ik vraag me af dat als ik een vriend had die ook niet mee zou mogen. Nu twijfel ik dus om te gaan. Heb geen zin om in mijn eentje op de bank te zitten en me super ongemakkelijk te voelen. Vind het toch wel iets als toen we nog pubers waren.
donderdag 27 oktober 2016 10:56
Het klinkt wel een klein beetje flauw inderdaad, dat je geen vriendin mee mag nemen.
Maar misschien heeft die vriendin van jou, die zwanger is en dat feestje geeft zelf wel een heel klein beetje moeite met nieuwe, vreemde mensen, net zoals jij?
Ik weet niet hoe je hier het beste mee om kunt gaan, maar heb wel wat ideetjes:
Je zou misschien iets eerder kunnen komen op het feestje, haar een beetje helpen met dingetjes klaarzetten en dan zou je ook wat eerder weer kunnen weggaan. Misschien dat het voor jou dan toch wat leuker is en mocht het toch gezellig zijn dan zou je alsnog kunnen blijven.
Of je blijft sowieso maar heel kort, net zo lang tot jij je te ongemakkelijk begint te voelen en dan ga je gewoon weer weg...desnoods zeg je even dat je hoofdpijn hebt, zodat je vriendin verder geen vragen stelt en er niets bij hoeft te denken.
En anders ga je gewoon niet naar dat feestje, maar dan spreek je af om samen met haar apart nog iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag, ook heel gezellig en misschien zeker zo goed voor de vriendschap.
Je zou haar eventueel ronduit kunnen zeggen dat je het op dit moment even niet trekt om naar zo'n feestje te komen, maar dat je het wel erg leuk zou vinden om binnenkort bijvoorbeeld lekker voor haar te koken of samen een middagje naar de sauna te gaan, of zoiets.
En blijf rustig en ontspannen ademhalen, het is sowieso vriendschappelijk en je vrienden zullen heus wel weten dat jij even goed op je grenzen moet blijven letten, dus ze zullen het wel begrijpen.
Mochten ze het niet begrijpen dan zou je het gewoon rustig kunnen uitleggen en is alles toch weer duidelijk.
Maar misschien heeft die vriendin van jou, die zwanger is en dat feestje geeft zelf wel een heel klein beetje moeite met nieuwe, vreemde mensen, net zoals jij?
Ik weet niet hoe je hier het beste mee om kunt gaan, maar heb wel wat ideetjes:
Je zou misschien iets eerder kunnen komen op het feestje, haar een beetje helpen met dingetjes klaarzetten en dan zou je ook wat eerder weer kunnen weggaan. Misschien dat het voor jou dan toch wat leuker is en mocht het toch gezellig zijn dan zou je alsnog kunnen blijven.
Of je blijft sowieso maar heel kort, net zo lang tot jij je te ongemakkelijk begint te voelen en dan ga je gewoon weer weg...desnoods zeg je even dat je hoofdpijn hebt, zodat je vriendin verder geen vragen stelt en er niets bij hoeft te denken.
En anders ga je gewoon niet naar dat feestje, maar dan spreek je af om samen met haar apart nog iets leuks te doen ter ere van haar verjaardag, ook heel gezellig en misschien zeker zo goed voor de vriendschap.
Je zou haar eventueel ronduit kunnen zeggen dat je het op dit moment even niet trekt om naar zo'n feestje te komen, maar dat je het wel erg leuk zou vinden om binnenkort bijvoorbeeld lekker voor haar te koken of samen een middagje naar de sauna te gaan, of zoiets.
En blijf rustig en ontspannen ademhalen, het is sowieso vriendschappelijk en je vrienden zullen heus wel weten dat jij even goed op je grenzen moet blijven letten, dus ze zullen het wel begrijpen.
Mochten ze het niet begrijpen dan zou je het gewoon rustig kunnen uitleggen en is alles toch weer duidelijk.
donderdag 27 oktober 2016 11:43
Thx Shisha er zitten goede tips tussen!
Ik heb nu terug geappt er begrip voor te hebben maar dat ik tegen die tijd pas kan kijken of ik kom. Dat het ervan af hangt hoe ik me voel en of ik het durf.
Mensen denken vaak dat nog precies hetzelfde ben als voordat ik ziek werd, dat vind ik zo vervelend. Heel veel dingen zijn nu lastig en moeilijk voor me juist.
Ik voelde dezelfde stress opkomen als toen met die bruiloft.
Ik heb nu terug geappt er begrip voor te hebben maar dat ik tegen die tijd pas kan kijken of ik kom. Dat het ervan af hangt hoe ik me voel en of ik het durf.
Mensen denken vaak dat nog precies hetzelfde ben als voordat ik ziek werd, dat vind ik zo vervelend. Heel veel dingen zijn nu lastig en moeilijk voor me juist.
Ik voelde dezelfde stress opkomen als toen met die bruiloft.
donderdag 27 oktober 2016 11:57
Ik denk dat je nu pas voelt hoe zeer je over je grenzen bent gegaan voordat je ziek werd en dat je nu pas kunt leren om voorzichtiger met jezelf om te gaan, omdat je nu hebt gemerkt dat je wel rekening moet gaan houden met jezelf.
Je hebt het zelfs aan den lijve ondervonden en het was en is een harde les.
Dus het was eigenlijk altijd al lastig voor je, alleen nu besef je je dat pas op alle niveaus en ook snap je ook beter wat voor consequenties dat heeft.
Maar je moet nog leren je aan te passen aan je gevoeligheid door er anders en beter mee om gaan en dat maakt het op dit moment eventjes extra lastig.
Toch kun je jezelf met hulp van anderen nieuwe strategieen aanleren om beter te functioneren, minder spanning te ervaren en gelukkiger te zijn en zodra je merkt dat die strategieen voor je werken ga je vanzelf weer meer vertrouwen krijgen in alles.
Je hebt het zelfs aan den lijve ondervonden en het was en is een harde les.
Dus het was eigenlijk altijd al lastig voor je, alleen nu besef je je dat pas op alle niveaus en ook snap je ook beter wat voor consequenties dat heeft.
Maar je moet nog leren je aan te passen aan je gevoeligheid door er anders en beter mee om gaan en dat maakt het op dit moment eventjes extra lastig.
Toch kun je jezelf met hulp van anderen nieuwe strategieen aanleren om beter te functioneren, minder spanning te ervaren en gelukkiger te zijn en zodra je merkt dat die strategieen voor je werken ga je vanzelf weer meer vertrouwen krijgen in alles.
