Jong en burnout

@Praesidium, kun je je inbox open zetten zodat ik je een privé bericht kan sturen? Ik heb wat tips voor je.

@pussywillow Gedaan!

@Praesidium; Het is even niet in mijn vermogen lang te reageren (sorry daarvoor), maar ik ben zelf bij Synaeda geweest, echt absoluut een aanrader! Heel erg goed behandeld, lieve mensen, helpen je echt goed. De hele sfeer die er ook hangt.. ik heb me altijd veilig en vertrouwt gevoeld (dat wil wel wat zeggen).

Welkom Tam29x!



Praesidium: Iets lichamelijks wil niet zeggen dat er dan wel begrip is van de omgeving of er altijd iets aan te doen is.



Ik 'hoopte' ook op wat lichamelijks.

Maar er is dan nog steeds onbegrip en zelfs mensen die de specialist niet geloven.



Ik heb bijvoorbeeld een niet zichtbare medische aandoening, bij vlagen erg pijnlijk zelfs. Iets waar ik natuurlijk ook erg moe van ben geworden/word. Mensen begrijpen dat ook niet. En medisch niks aan te doen. En ook niet te verklaren waarom ik het ineens heb.



Of denk aan mensen die gevoelige darmen hebben en bijna niks zonder pijn kunnen eten, niemand ziet de pijn en er valt medisch niks tot weinig aan te doen.



Bij iets lichamelijks moet je er ook mee dealen de vermoeidheid en alles.



Het mooiste is natuurlijk een pil die alles doet oplossen. (Wie gaat hem uitvinden?)



Maar het leven is zo dat je met sommige dingen helaas moet dealen en er mee moet leren omgaan. Heb ik ook veel moeite mee, verdriet van.



En veel mensen ervaren een burn-out achteraf als verrijking van hun leven (dit zie ik nu zelf nog niet altijd), omdat je veel leert over jezelf en wat je nu eigen echt blij maakt in het leven. En leert kiezen voor jezelf.



Hopelijk heeft pussywillow goede tips.

Via je huisarts kun je precies de vraag stellen zoals je hem hier boven hebt staan. De huisarts zou dan toch wel goede mensen voor jou moeten weten die bij jou past. Erg frustrerend alleen zo'n ja knikker lijkt me trouwens.

Mijne geeft ook praktische tips. En soms klets ik te veel en knikt ze ook alleen maar maar dat komt dan door mezelf



Iemand kiezen die kennis heeft van burn-out/cvs lijkt me het fijnst voor jou.

@Gele_Suikerspin Dat weet ik! Het is alleen meer dat ik mezelf dan ook beter zou kunnen begrijpen. En aan de andere kant ben ik natuurlijk ook blij dat er niks lichamelijks aan de hand is. En ik moet het 'begrijpen van mijn klachten' misschien ook wel loslaten. Psyche en lichaam zijn zo complex dat het niet altijd te begrijpen valt. Ik vind het alleen altijd zo lastig uitleggen aan mijn omgeving wat er met me aan de hand is, vooral mensen die zich geen voorstelling van psychische en lichamelijke problemen kunnen maken.

Helaas ben ik zelf ook 'gezegend' met gevoelige maag en darmen en dat is iets dat ook veel frustratie en onbegrip naar mezelf toe oplevert en ja, dan kom je weer in een vicieuze cirkel terecht.

Ik heb echt een huisarts die helemaal niks, noppes, nada aan mogelijkheden aandraagt... bij alles waarvoor ik kom, moet ik zelf een verwijzing naar iemand vragen en ik heb helaas nog niet echt een geschikte psycholoog gevonden (gewoonweg omdat ik niet zo goed weet waar ik die zoeken moet).

@Navillera Bedankt voor de tip! Ik heb zowel positieve als negatieve ervaringen over Synaeda gehoord, het is natuurlijk maar net wie je daar treft... Ben jij hier ook voor een burn-out geweest?

Het is inderdaad gecompliceerd en verdrietig allemaal.



Ik hoop dat je wel ook mensen hebt die je wel snappen. Je bent goed bezig!



Hopelijk vind je snel een fijne psych en/of is het revalidatie traject prettig.

@Praesidium; Ik heb nog nooit negatieve ervaringen gehoord over Synaeda. Ik werk(te, ik zit nu thuis) in de medische wereld waarin ik ook vaak te maken heb gehad met Synaeda, vandaar dat ik er zelf ook graag naar toe wilde. In het begin ging ik heen omdat ik niet lekker in mijn vel zat en het liep allemaal niet zo lekker, kon het niet op een rijtje krijgen - de burnout volgde daarna, ze hebben mij hier heel goed mee kunnen helpen. Ik ga er nu niet meer heen, cognitieve gedragstherapie afgerond. De burnout is totaal nog niet over, maar heb er (in goed overleg met hen) voor gekozen om nu even ontspanningstherapie te doen bij een fysio omdat ik zoveel lichamelijke klachten heb. Zodra ik hier wat beter in ben weer, denk ik dat ik weer terug ga voor verdere behandeling daar. Zeer zeer tevreden.

Ik kan het even niet opbrengen om alle nieuwe berichten te lezen en te reageren, ik zit er zo doorheen. Het komt echt nooit meer goed met mij. Ik heb vandaag een k*t gesprek gehad met werkgever. Ik kan nog niet verder reïntegreren maar ik wil het ook niet want mijn baan levert mij zoveel stress op dat ik bij de gedachte eraan al spanning voel. Mijn werkgever ziet echter ook geen mogelijkheden om het minder stressvol te maken voor mij. Ik weet nu echt ff niet meer wat ik moet doen, werkgever benoemde al dat het jaar ziek zijn (waarna je 70%van je loon krijgt uitgekeerd ) er al bijna aankomt (vond ik wat overdreven want duurt nog 5 mnd). Een andere baan zoeken ben ik totaal nog niet toe in staat maar terug naar mijn oude baan is geen optie heb ik al aangegeven.

En iedereen om me heen komt met adviezen waar ik panisch van wordt.



Ik krijg al meer fysieke klachten, word momenteel GEK van het oorsuizen(wat ik sinds vandaag in 2 oren heb ipv 1) en hierdoor kan ik het niet meer opbrengen om positief te blijven. Want hoe kan je erin geloven dat het goed komt als het alleen maar erger wordt? ? Ik voel me evht afglijden in een depressie momenteel. Ik herken mezelf totaal niet meer terug in wie ik ooit was. Het voelt echt weer alsof ik weer vooraf aan begin....maar dan met meer klachten als toen. Oh en ik merk ook dat mensen om mij heen het al moeilijker gaan vinden, om met mij te dealen, om mij zo te zien vechten. Het is alsof zij langzaamaan ook de hoop verliezen. En dat maakt me zo angstig. ...Ben zo bang dat ik alleen over blijf.....



Ff een flinke zeik post maar dit is hoe ik mij voel. Ongecensureerd

Dubbel

Hey Brandnewday, hoe gaat het vandaag? Al iets beter dan gisteren? Kan me voorstellen dat je er na zo'n gesprek er weer even helemaal doorheen zit. Dat is ook niet erg natuurlijk. En op een gegeven moment merk je dat je niet alleen minder diep gaat in je dipjes, maar ook dat je er sneller weer uit bent. En dat er meer voor nodig is om je erin te krijgen.Van zo'n k-gesprek met je leidinggevende is het natuurlijk helemaal niet gek dat je weer even fiks in de put zit. Dat zou iedereen hebben.



Van wat voor adviezen wordt je panisch? Feitelijk is er op dit moment niets aan de hand: je zit in de ziektewet en daar zit je zo te horen nog goed. Focus op herstel en dan pas op toekomst. Het is juridisch wellicht nog niet zo handig om uitspraken te doen over dat je niet terug wilt naar je oude werk, maar laat je daarover even door een jurist adviseren. Gebruik de informatiebronnen die er zijn (je behandelaar, een jurist, naasten), schrijf desnoods al hun adviezen op, en neem dan je herstel in je eigen hand: wat heb jij nodig? Is dat tijd? Is dat afstand en misschien zelfs breken met je werk? Bepaal eerst dat en vanuit daar kun je kijken wat dan de beste optie is om die wens te realiseren.



Wat betreft het oorsuizen: dat is heel logisch dat je daar nu in de stress veel meer last van hebt. En ik weet uit ervaring hoe verschrikkelijk gek je daarvan kan worden. Je wil je kop wel tegen de muur rammen om het te stoppen of je oren eraf snijden. Maar ja, als je al een beetje hebt gegoogeld weet je dat dat uiteraard geen enkele zin heeft (bovendien geeft het zo'n zooi ). Tinnitus is verschrikkelijk, maar er is ook echt goed mee te leren leven. 4 jaar geleden heb ik een operatie gehad waardoor ik een continue harde piep in mijn ene oor heb. In tijden van stress komt daar een kraak en een brom in het andere oor bij. Toen ik die piep kreeg dat ik echt dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn, ik zou nooit meer kunnen slapen, zou nooit meer stilte of rust hebben. Pas toen ik hem accepteerde als onderdeel van mij, werd dat beter. Gek genoeg is hij daardoor ook zachter geworden en heel af en toe zelfs even weg. Toen de brom en kraak kwamen, begon het hele liedje opnieuw. Grappig genoeg ging ik dan maar heel erg naar mijn piep luisteren, die kende ik immers al en dat was fijner. Nu kan kan ik met het hele orkest aan geluiden in mijn hoofd goed leven. Ze zijn er nu eenmaal en gaan echt niet weg als ik erover ga stressen. Sterker nog: worden dan veel harder. Lang verhaal, maar ik wil alleen even aangeven dat ik je wanhoop erover herken en je een hart onder de riem steken dat het echt echt echt beter wordt. Als jij kan accepteren dat de situatie is zoals hij is, ben je al een heel eind. Tegenstribbelen werkt averechts. Sterkte!

Praes: zo jong en je dan al zo rot voelen, wat erg lijkt me dat. Volgens mij heb je hier een paar hele goede adviezen gekregen om te herstellen. Het komt echt goed hoor! Je bent goede stappen aan het zetten en kost wellicht wat tijd, maar komt echt goed. Zie het anders maar als onderdeel van volwassen worden of leven. Groei. En met groei komt pijn.



pussywillow: goed om te horen dat je op de goede weg bent! Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Heb je al enig idee wat je wil gaan doen? Je gaf aan geen kantoorban als deze meer, maar al wel enig idee wat wel? Of is de vraag stellen jou meer stress bezorgen? Dan lekker laten hangen hoor



Suikerspin: geldt ook voor jou, goed bezig! En fijn dat je op een 2e spoor zit nu, dat geeft waarschijnlijk ook meer rust of niet?



Hier gaat het na het drama van maandag wel weer wat beter. Ben fysiek wel weer slechter (veel misselijk, duizelig en hoofdpijn), maar heb nog wel redelijk goede moed. Ben ook wel strijdlustig na dat gesprek. Vind het zo van de zotte hoe dat ging, dat ik nu helemaal vastbesloten ben om mijn herstel in mijn handen te hebben. En daarbij laat ik me inderdaad adviseren door de cirkel van mensen die ik vertrouw, en niet van een "ik-vink-mijn-lijstjes-af-en-zet-deze-medewerker-zo-snel-mogelijk-weer-aan-het-werk"-type bedrijfsarts. Dat betekent voor mij: nog even heel rustig aan en eerst maar eens een keertje koffie drinken met de collega's die ik leuk vind. Dat voelt nog redelijk veilig. Vanuit daar kijk ik wel verder. Mijn leven, mijn gezondheid, mijn herstel op mijn manier. En dat betekent nu weer even een kopje thee......

Oh en thanks voor de lieve reacties en tips, lieve mensen. Die digitale steun voelt ook echt goed!!

@brandnewday

Ik herken je wanhoop hoor. Ik zit nu een half jaar thuis en ik voel mij eerder slechter dan beter. En dan is het soms heel moeilijk om de moed er in te houden. Ik heb ook regelmatig momenten dat ik er geen vertrouwen meer in heb. Maar dat schijnt erbij te horen, de meerderheid herstelt toch echt weer van een burnout.

Wat betreft je werk kan ik mij erg vinden in het advies wat Evenaar hier boven geeft: focus op je herstel en niet op je werk.Eerst beter worden, dan eventueel re-integreren bij je huidige werkgever (en dan wellicht niet in je huidige baan, maar met andere werkzaamheden) en dan verder kijken.

Ik begrijp heel goed dat dit je bezig houdt en veel stress geeft, maar al de energie die het piekeren kost staat je herstel in de weg. Ik weet dan het makkelijk gezegd is en moeilijk gedaan (ik pieker ook veel), maar probeer het enigszins los te laten.

Veel sterkte!



Dan even kort over mijzelf: ik ben vandaag terug geweest bij de huisarts. Medicatie wordt opgehoogd en ik heb om een verwijziging gevraagd naar de psycholoog. Ik ben onder behandeling bij een coach, maar die richt zeer puur op energieherstel en t.z.t. re-integratie.

Momenteel heb ik vooral veel last van de depressiviteit en merk ik dat de hele bo-situatie een grote (negatieve) impact heeft op mijn zelfbeeld. Voor deze klachten wil ik toch maar eens gaan praten met iemand. Nu op zoek naar een psycholoog met een niet te lange wachttijd en waarmee ik ook nog eens een klik heb.

Oh lieve meiden, jullie zijn echt schatten! Jullie reacties laten mij echt weer een beetje beter voelen.



Voel me ietsje beter dan gister. Al gaat het nog erg op en neer. Werd vanmorgen zenuwachtig en misselijk wakker(en dat is 2 maanden geleden dat ik me zo voelde, verdorie!!), om 10 uur dacht ik ; ik laat me niet uit het veld slaan! om 1 uur dacht ik: ik ga naar de huisarts voor antidepressiva want ik ben gewoon knal depressief en kom hier nooit meer uit. En nu heb ik weer een glimlach op mijn gezicht door jullie reacties.



Ik werd net gebeld door een collega die mijn begeleid in mijn re-integratie. Er werd mij verteld dat ik als ik heb afgesproken om te gaan werken dit niet meer mag cancelen omdat het niet meer opgevangen kan worden door collega's (halve team is zowat burnout, rek is eruit).

Dit werkt natuurlijk totaal niet mee! Ik heb ik mijn frustratie benoemd dat ik bang ben dat dit een conflict gaat worden (niet handig...). Ik wil me gewoon weer helemaal ziek melden (werk 6 uur p week). Door dat gesprek met leidinggevende gister en dit gesprek met collega vanmorgen voel ik zo'n enorme druk. Ik kan echt niet meer logisch nadenken! mijn hele lijf doet zeer.



@ Evenaar: Wow , wat knap van je dat je je niet uit het veld laat staan door die kl*te bedrijfsarts, echt wat een lul (sorry voor mn woorden, ben lekker agressief vandaag). Wat doet zo iemand in die functie vraag ik me af?? De kunst is inderdaad om het allemaal per dag te bekijken, nog niet te ver in de toekomst willen kijken. Zo te lezen doe je dat en zet je jezelf nu op de eerste plaats! En (al wens ik het je natuurlijk niet toe), ik ben blij met wat je schrijft over het oorsuizen! Ik zit echt nog in de acceptatiefase....Hoor jij het ook de hele dag? Soms als ik er niet aan denk hoor ik het niet, maar ik denk er sowieso om de 5 minuten aan! Gaat zo automatisch, hoe stop je dat? Hoe lang duurde het bij jou voordat je het geaccepteerd had?



En wat voor adviezen ik panisch word: mijn vader is altijd lekker fel in zijn mening. Hij liep te brullen gister dat ik moet zorgen dat ik een vaststellingsovereenkomst krijg, een jaarsalaris mee en dan op mijn gemakkie een andere baan kan gaan zoeken. Het is allemaal too much for me! Al die meningen van iedereen! Ik wil onder de dekens kruipen met de gordijnen dicht en de komende weken niet meer wakker worden! Ik weet niet eens wat ik wil in mijn leven!! (ja, me beter voelen..)



@ Ri-anne: Het lastige is dat mijn leidinggevende gister aangaf dat ik mijn eigen werk weer moet kunnen doen. Zij was het niet eens met vervangende werkzaamheden..ik snap hier helemaal niks van. Ga dit ook bespreken met de bedrijfsarts. Vind het zo rot voor je, dat je je nog niet beter voelt na 6 mnd...helaas herken ik het zó. Probeer je er aan vast te houden dat uiteindelijk iedereen hersteld...ik las gisteravond het verhaal van Ingeb84 die dit topic heeft gestart en daar probeer ik me aan vast te houden, dat het soms wel 2 jaar duurt voordat je je weer goed begint te voelen. Ik hoop dat je je kunt overgeven aan de BO en het gebruik van de AD, en dat de ophoging hiervan je wat verlichting gaat geven. Het kunnen overgeven, het er te laten 'zijn' en vertrouwen hebben dat dit niet voor niets je overkomt geeft misschien rust. Een goede psycholoog vinden kan ook verlichting bieden. Al geeft ze maar de bevestiging dat het niet raar is wat je allemaal overkomt, je gedachten en dat ze zóveel mensen ziet die hiervan herstellen kan wat lucht geven. En daarbij natuurlijk het omkeren van je gedachten, denkfouten opsporen.



Sterkte allemaal! Dat de dagen donkerder worden helpt (voor mij) ook niet erg mee.. merk dat dat echt wat doet met mijn stemming. Misschien moet ik maar vit D gaan gebruiken komende maanden. Heb altijd wel last van een winterdipje maar door mijn situatie zie ik er nu helemaal tegenop.



Lekkere warrige hak-op-de-tak post, maar dat is nu eenmaal ff zo. Het is oke haha.

brandnewday, al die meningen van iedereen maken het inderdaad lastig. Blijf dus vooral bij jezelf! (Mijn tips ook gewoon in de prullenbak gooien als je er niks aan hebt)



Je geeft zelf aan, het gaat weer slechter, ik wil me weer even volledig ziekmelden. Misschien moet je dat dus gewoon doen?

Geef bij alle partijen aan dat het niet gaat en geef aan dat je bereid bent eerder bij de bedrijfsarts langs te komen.



Ook denk jij dat in de toekomst jou huidige werk niet meer gaat lukken?

Geef dit duidelijk aan bij de bedrijfsarts. Hij adviseert dan waarschijnlijk een arbeidsdeskundige. (Sowieso verplicht bij 1 jaar ziekte)

Er wordt dan gekeken of werken bij je huidige werkgever en in jou huidige functie eigenlijk wel haalbaar is. Zo niet, dan krijg je hulp bij het zoeken van een andere baan.

Wat jij volgens mij wilt, weg bij je huidige werkgever gezien de te hoge werkdruk oa. en kun je iets nieuws opbouwen wat wel lukt met jou gezondheid.

Ga voor wat jij wil.



Reïntegratie collega; Als jij akkoord gaat met uren mag jij daar niet op terug komen?, je zou kunnen zeggen; dan ga ik niet akkoord met die hoeveelheid uren want ik kan niet garanderen of ik dat volhoudt. Als het slechter gaat, meld ik me weer ziek. Ik wil namelijk beter worden dat is in het belang van de werkgever. Ik kan hier qua gezondheid helaas niet akkoord mee gaan. Zoiets. Je mag voor jezelf opkomen! Niemand van het werk gaat dat voor jou doen helaas.



Je werkgever; van die opmerkingen, een jaar ziek zijn naderen, raakte ik ook erg gestrest.

Ze bedoelen dit echter vaak alleen maar om jou te informeren.



Jij wilt alleen maar beter worden, dus die 70% kan jou waarschijnlijk gestolen worden. Doe het op jou tempo.



Bijna alle werkgever pushen uit puur eigen belang. Bij 1 jaar ziekte moeten ze een arbeidsdeskundige inschakelen en eventueel een traject inkopen en dat kost geld. Maar dat is niet jou probleem, hier zijn ze als ze slim zijn gewoon voor verzekerd, het is helaas het risico van een bedrijf. Jij kunt niet meer dan je best doen om beter te worden. Hoe zij het aanpakken maakt jou nu zieker, dus eigenlijk zijn ze behoorlijk onozel. (understatement)



Ook zijn de meeste werkgevers bang voor de beoordeling van het uwv na 1,5 jaar, dan kijkt het uwv of de werkgever voldoende heeft gedaan. Dus ze willen dat je beter bent voor die tijd. Maar dat is helemaal niet jou probleem. Laat ze lekker zenuwachtig zijn.



Jij hebt gewoon nog recht op 5 maanden 100% salaris en daarna nog een jaar 70% salaris. Als je gewoon alleen maar zoveel als mogelijk je best doet.



Een vaststellingsovereenkomst lijkt te komen met een behoorlijk geld bedrag. Maar stel je bent nog een jaar ziek, dan is het waarschijnlijk al weinig, inclusief alle zorgkosten.



Bovendien sta je dan beter gemeld en heb je dus sollicitatie plicht en moet je banen aannemen. Maar je bent nog ziek! Niet doen.

Tenzij je rijk bent of je ouders/vriend/familie je financieel voor lange tijd kunnen onderhouden.



Even volhouden! over 2,5 maand, komt waarschijnlijk sowieso het advies van een arbeidsdeskundige, en dan krijg je misschien een spoor 2, een reïntegratie traject en kun je wat jij wil, iets zoeken met hulp waar je veilig en rustig je uren kunt opbouwen.



Ik vond het ook mega lastig, zeker door de burn-out wisselend je gevoel, wat wil ik nu eindelijk, wat is slim, continue. Omdat je moe bent en niet goed kunt nadenken. En waarschijnlijk ook omdat je niet gewend bent voor jezelf op te komen. Ik ben echt mega duidelijk en soms misschien zelfs bot en bitcherig naar mijn werk en de bedrijfsarts geweest. Ik was echt net een moeder die vecht voor haar kind, maar dan vocht ik voor mijn gezondheid. Ik ben tenslotte degene die voelt wat ik voel en wat wel kan en wat nog niet en wat ik nodig heb. De rest kan in de stront zakken



In jou eigen geschreven stuk staat heel duidelijk wat jij wilt



(Ik word ook echt mega van rare bedrijfsartsen en werkgevers, zeker omdat je als je burnout bent amper voor jezelf kunt opkomen zo moeee en warrig en chaotisch, gelukkig hier wat steun aan elkaar)

Oh meiden, sorry dat ik (weer) binnenval... lang geleden dat ik wel eens meeschreef.



Het ging zo goed de laatste maanden.

Vanaf mei weer volledig uit de ziektewet, direct een nieuwe baan met fijne voorwaarden wat op dat moment perfect paste. Met pijn en moeite mijn studie jaar afgerond en een heerlijke zomer gehad.

Werk voor 20uur en verder niets, ontspannen, gezelligheid en heel wat zon uurtjes gehad

Zelf nog twee weekjes weggeweest en voelde mij echt weer sterk. Alles wat ik had geleerd bij therapie en revalidatie kon ik toepassen en dingen gingen vanzelf.



In september kwam daar natuurlijk weer mijn studie dagen bij. Plus wat conflicten op het werk (niet gerelateerd aan mij) wat het nodige extra werk mee bracht. Daarnaast zaten alle weekenden vol, veel leuke dingen maar wel vol. Ik merkte direct dat het teveel was, maar alles viel zo samen en dingen skippen ging lastig.



Ik werk onregelmatig en ondanks dat ik dat best fijn vind omdat mijn diensten meer verspreid liggen en dit meer ruimte geeft vind ik het lastig om een ritme te vinden.

Zeker in combi met mijn studie. Werk is pittig en als ik vrij ben dan wil ik vaak even niets.

Ik ben moe-er en merk dat ik minder mijzelf wordt, slaap slechter maar ook langer (moeilijk inslapen, maar ook moeilijk om wakker te worden) ik ben sneller van slag, angstiger en huilerig; en het ergste is dat ik zo van mijzelf baal. Ik wil niet zwak zijn, geen terugval krijgen, niet moeilijk hebben. Ik wil dat fijne sterke gevoel weer terug.



Ik ken mijzelf vrij goed en weet wat ik nodig heb, maar zit zo in dilemma.

Ergens weet ik dat de combi met werk/studie te zwaar is. Er zijn mogelijkheden om minder te gaan werken maar het geld heb ik wel nodig. In febr. moet ik voor een jaar op stage en zal ik er niet bij gaan werken. Dus ook geen inkomen. Alle uren die ik nu werk is nodig om reserve op te bouwen. Jaar ziektewet was ook lastig te overbruggen.



En ja ik weet geld zal nooit een reden moeten zijn om jezelf weer ten onder te laten gaan.

Maar er is meer. Ik was afgelopen week vrij en ik merk dat dat thuiszitten ook slecht voor mij is. Weekend was fijn met vriend eruit geweest, maar afgelopen dagen waren kut. Eindelijk vrij om uit te rusten, bij te komen en dingen voor studie te doen. Maar ik voelde mij moe, leeg, nutteloos en belabberd. Ik wou van alles (sporten, iets lekkers bakken, afmaken voor studie, boodschap doen), maar zette mij tot niets. Gevolg dat ik baal van mijzelf en ook niet geniet van een stukje ontspanning. Ik fuck mijzelf op als het ware.



Ik weet van mijzelf dat ik iets te doen moet hebben, een doel, al is het maar klein, maar waarom lukt dat niet?



Ik ben in de war; ergens voelt het alsof ik een schop onder mijn kont moet hebben, nog zoveel te doen, zowel verplichtingen als leuke dingen die ik graag wil; maar doe niets.

Ik raak kriegelig van alles wat ik uitstel; deadlines worden kleiner.



Aan de andere kant ben ik misschien te streng; wil ik teveel. Moet ik luisteren naar mijn lijf, meer rust gunnen, minder moeten.

Ik ben alleen bang dat ik vanuit stilstand en rust mijzelf niet meer kan activeren en dat ik steeds passiever word en mijzelf voor alles afsluit (spreek uit ervaring)



Ik zoek een middenweg. Maar die combi vind ik lastig. Studie erbij is echt pittig. Probleem is dat ik voor november niet meer kan minderen met uren (rooster al rond) terwijl tentamenweek dan wel is. Dat had ik anders moeten plannen, heb er deels rekening mee gehouden. Deze week bv ingezet om een flinke slag te slaan maar dus niets gedaan..



Ben nu ook doodmoe, maar hoofd zo vol van piekeren. Heb het te ver laten komen. Hoe zet ik het halt en dring ik de stress terug?



Ik baal ook dat ik hier weer schrijf, had gehoopt dat ik het hoofdstuk had afgesloten..



Sorry voor de flinke ego post!

Balen morfientje!



Misschien een afspraak met je psycholoog/coach maken? Samen dingen ordenen?



Of via de huisarts een gesprek met de praktijkondersteuner? Om even weer dingen helder te krijgen.



Dat is juist sterk nu even ingrijpen en hulp vragen daarbij. En hier weer schrijven ook, als het jou oplucht en helpt is het toch juist positief?

Suikerspin: Thanks voor je reactie Ik heb me gistermiddag weer helemaal ziekgemeld. Ik heb gezegd dat ik over 2 weken naar de bedrijfsarts moet en tot die tijd volledig ziek ben. En daarna zie ik wel verder. Ik kan niet terug naar deze job, maar ben nog niet voldoende hersteld om een nieuwe baan te zoeken of me hier überhaupt mee bezig te houden. Ik krijg direct meer fysieke klachten als ik me hier mee bezig houd, het veroorzaakt zóveel spanning. De situatie is precies hoe jij 'm schetst! En inderdaad, een jaar 70% verdienen zal mij een worst wezen. Ga mijn vriend meenemen naar de bedrijfsarts omdat ik me zo snel laat overrulen.

Bedankt voor je tip over die vaststellingsovereenkomst, wist niet dat het zo in elkaar zat.



Ik vind het allemaal wel zó confronterend. Ik had nooit gedacht dat ik als 25 jarige er zo bij zou lopen, ik was altijd die sportieve vrolijke meid die graag op stap ging...dat besef dat ik dat niet meer ben doet me soms best wel pijn. Maarja. Het is een harde les.



Morfientje: wat naar voor je zeg. Ik kan me voorstellen dat je toch hele nare herinneringen hebt aan de burn-out en dat je hier absoluut niet weer in terug wilt vallen! Wat suikerspin zegt, ik denk dat preventie hier belangrijk is.



Wat betreft het iets willen (moeten?) doen van jezelf maar dat het niet lukt, kun je hier Byron Katie-achtige vragen op los laten? (weet niet of haar naam je wat zegt). Maar vragen als: is het 100% waar dat ik iets te doen moet hebben? Hoe zou ik mezelf voelen als ik die overtuiging niet had? En dan uiteindelijk het proberen om te draaien: ik hoéf niet altijd wat te doen te hebben. Ik kan ervan genieten om even alles los te laten (o.i.d).

Ik denk namelijk dat dingen moeten (vanuit een dergelijke overtuiging) er voor zorgt dat je niet kan ontspannen. Terwijl als je die overtuiging los zou kunnen laten of omdraaien, dat je wel zou helpen.



Je schrijft ook: ik wil dat sterke gevoel weer hebben. Dat is voor mij herkenbaar, maar mijn psych zegt dan altijd: tuurlijk , dat willen we allemaal, maar je wenst iets wat er gewoon simpelweg NIET is, en hoe meer je hierom vraagt, hoe meer spanning je toevoegt, want het is er nu gewoon (even) niet! Het is wat het is. Probeer het te omarmen dat het nu even niet gaat. Hoe meer je je hierin kan berusten, hoe meer je jezelf de ruimte geeft. Het kan ook juist een hele bevrijding zijn.



Het klinkt ook alsof je jezelf veel druk oplegt omdat je moét werken vanwege je stage volgend jaar..ik ken je financiele situatie niet maar ik kan me voorstellen dat dit ook veel spanning veroorzaakt waardoor je gaat piekeren e.d. Misschien kan een psych o.i.d je hiermee helpen?

Sterkte!

Goedemorgen iedereen,



Wat akelig morfientje, maar heel goed dat je de signalen herkent en er nu wat mee kunt doen. Goede tips van Suikerspin. En probeer jezelf eraan te herinneren dat het echt niet erg is als je wat langer over je studie zou doen. Die extra tijd is niets op een mensenleven. Zelf heb ik tijdens mijn studie ook een tijdje rustiger aan moeten doen. Die tijd heb ik gebruikt om wat extra te werken bij mijn bijbaan, en zo kon ik later mijn buitenlandstage betalen. Dus het had ook voordelen. Je weekenden volplannen klinkt bekend, maar afzeggen mag ook hoor, je zult toch voor je rust moeten kiezen als je merkt dat het teveel is. Je vrienden zullen dat heus begrijpen. Proberen wat ruimte te houden in je agenda voor jezelf is denk ik ook wel een goede.



Herkenbaar BrandNewday, dat het pijnlijk is te weten hoe gezellig, sportief en vrolijk je gewoonlijk was en hoe je er nu bij zit. Misschien helpt het dat goed voor jezelf zorgen en op tijd rust nemen er in de toekomst voor gaat zorgen dat je weer die vrolijke en sportieve meid kunt zijn en blijven. Ik merk in ieder geval aan mezelf al wel dat ik een stuk aangenamer gezelschap ben als ik uitgerust en relaxed ben.



Daarover gesproken: ik ben er ook echt nog niet. Gisteren van therapie terug naar huis voelde ik me erg rot en zwaarmoedig. Onderweg met mijn auto moest ik wat schooljongens inhalen. Terwijl ik dat deed hoorde ik ze heel hard 'hoer!' roepen. In een reflex trapte ik op de rem, stapte uit de auto en gaf ze een flinke uitbrander. Ze waren wat beduusd maar er zijn verder geen gewonden gevallen . Door dit soort acties weet ik wel dat ik er echt nog niet ben. Zo overdreven en boos reageren... blijkbaar zit er nog genoeg frustratie om aan te werken

@Evenaar, nog als antwoord op je vraag wat mijn volgende stap gaat zijn nu ik wat meer ruimte krijg. Voor werk voelt het nog te vroeg hoewel ik soms wel weer enthousiast kan worden van sommige vacatures. Ik wil daarom eerst een cursus gaan doen in een richting die ik leuk vind, naast 2 uurtjes vrijwilligerswerk. Het kiezen voor die cursus is al een opgave voor me omdat ik nog nooit echt iets gedaan heb 'voor de leuk' maar altijd vanuit het idee dat het nuttig moest zijn en met de mening van de hele goegemeente in mijn achterhoofd. Dus voorlopig zou dat al weer een stapje in de goede richting zijn om een keuze te maken voor mezelf en om mezelf geen druk op te leggen over waar die cursus dan toe moet leiden, hoe goed ik daar in moet zijn en of ik bijbehorende toets wel of niet behaal, maar of het me gewoon gaat lukken om er een beetje van te genieten.

Dankjullie wel voor de lieve reacties.

Ik merk wel dat ik direct in de verdediging schiet als ik het lees. Overal heb ik een verklaring, weerwoord, ja maar op.

Deels logisch omdat ik alle ins and outs ken. Wel ga ik twijfelen, valt het nou nee, of hou ik mijzelf voor de gek, wil ik niet zien wat er is.



Stap zetten terug naar coach, huisarts of therapeut zie ik iig nog niet zetten. Heb het traject destijds ook duidelijk afgesloten met het feit dat ik het kan en mag ervaren. Mijn valkuil is het eeuwige analyseren en praten erover. Teveel houvast houden aan de gesprekken, niet los willen laten etc.



Ik weet ook 100% zeker dat het allemaal nog steeds met een stijgende lijn gaat.

Echter moet ik leren accepteren dat ik nou eenmaal dipjes hou.



Vriend schrok gister ook dat ik er zo over denk. Bang ben voor die terugval. Hij ziet juist zoveel goeds. Ik voel mij bezwaard als ik weer een dipje heb en ben ook niet reeel als ik verwacht dat ik altijd maar sterk kan zijn.



Die druk opleggen herken ik goed. Besefte mij ook dat door het onregelmatig werken ik vaker doordeweeks vrij heb. Maar ik verwacht dan meer van mijzelf dan als het bv een zondag was. In het weekend voelt luieren en aanlummelen legitiem, doordeweeks minder. Terwijl ik komende drie dagen werk en dus best nu "weekend" mag houden.



Bedankt voor de reacties, zal leren prioriteiten te stellen en daarmee druk verlagen.

Weetje, het voelt soms ook of ik vastzit in de situatie. Geen andere mogelijkheden zijn.



Nee ik wil geen studie vertraging. Ik ben eind twintig en dit is een extra studie die ik doe. Sta er 100% achter maar wil er niet langer over doen omdat ik/wij ook toe zijn aan volgende stap (kind) dit kan niet voordat ik klaar ben, wil die wens niet nog langer uitstellen.



Minder werken zou enerzijds helpen, maar ik heb het geld nodig (wil niet volledig afhankelijk zijn van vriend zijn inkomen)

En nog belangrijker; werk geeft energie, is een uitlaatklep en zorgt voor veel positieviteit in mijn leven.



Ervaar deze week weer sombere buien en komt denk ik ook doordat ik een week thuis zit. Geen werk.



Enerzijds is de combi te druk. Anderzijds is het echt een kwestie van prioriteiten stellen.

Ik roep heel erg dat de studie en combi te druk is. Feitelijk heb ik nog maar zo weinig voor mijn studie gedaan dat die drukte komt door uitstelgedrag en piekeren.

Ik leer en werk ontzettend makkelijk. Kost mij weinig moeite, maar mij er toe zetten wel.



Ik krijg ook altijd een naar onderbuikgevoel als mensen zeggen; joh doe rustig aan, je werkt ook zo hard. Want vaak vind ik dat niet. En tsja ergens kan dat perfectionisme zijn, maar anderzijds weet ik dat ik ook lui kan zijn en met wat acties op de juiste manier lijkt het heel wat. Begrijpt iemand dit?



Ik heb enorm geluk vind ik, als ik sommige andere mensen zie zwoegen voor tentamens. Dat hoef ik niet. Maar daarom baal ik wel des te meer dat ik mij er niet even toe zet en het afmaak.



Sorry ik gooi nu al mijn denk dingen eruit.



Het weer, de omslag naar herfst vind ik ook naar. Vond het altijd onzin als mensen daar last van hadden maar eigenlijk heb ik elk jaar rond deze tijd een dip.

Dat stomme gevoel en verstand wat nooit op één lijn ligt...

morfientje, wat vind jou vriend ervan als je komend jaar meer financieel afhankelijk van hem zou zijn? Misschien vind hij dat helemaal niet erg. Als jij toch weer een terugval krijgt is voor allebei veel minder leuk. Mijn huisarts zei eens; misschien moet je jezelf dat eens gunnen.



Die zin blijft me nog steeds bij. Gun jezelf eens iets, dat iemand anders voor jou zorgt. Als je vriend dit wil, accepteer het. Na een jaar kun je gewoon weer meer gaan bijdragen.



Ik dacht bij jou ook aan de herfstdip. Heb er zelf altijd erg last van. Als je googled krijg je veel tips tegen herfstdip.



brandnewday, een andere baan zoeken via zo'n 2e spoor, reïntegratie bureau gaat heeeel rustig. Daar hoef je dus niet gestrest om te raken. Eerst ga je eens praten met een loopbaancoach, dan de volgende afspraak een keer je cv meenemen, als werken nog niet lukt kun je eerst een vrijwilligerswerk plek vinden. Of gewoon eens in een bedrijf kijken een uurtje.

Het is volgens mij veel minder intensief dan wat jij nu al doet. Je werkt af en toe al weer toch? Gesprek met zo'n coach is bij mij maar 1x in de 2 a 3 weken een uurtje. Ben net begonnen. En sowieso zou zo'n traject pas over 5 maanden beginnen. Ervaar je het dan nog steeds als super stressvol?

Werken bij je huidige werk hoeft dan niet meer he?! Zalig

Suikerspin: wat je zegt klopt helemaal.

Vriend vind het totaal niet erg om financieel verantwoordelijk te zijn. Zit wel echt in mijn hoofd.



Nadat ik hier had gespuid heb ik een fijne wandeling gemaakt en dingen op een rij gezet. Was erg fijn. Besef weer dat ik wat meer op mjjzelf moet vertrouwen en met name op hoe ik mijzelf ken en wel weet wat ik nodig heb.



Daarbij kom ik weer op de volgende spreuk die mij inspireert:



Create a life what feels good on the inside not one that just looks good on the outside.



Ik ben soms te bang voor wat anderen vinden of denken. Dat moet ik loslaten. Gaat om mij.



Voor iedereen die het nodig heeft een

Doordat ik al lange tijd niet heb meegelezen ken ik niet al jullie verhalen. Zal eens teruglezen zodat ik misschien ook wat voor jullie kan betekenen.