Kinderen
alle pijlers
39 en twijfelmoeder
donderdag 1 september 2016 16:20
Hoewel ik weet dat er meerdere topics zijn geweest in het verleden (heb ik al naar gezocht) die allemaal een beetje in de richting van dit onderwerp komen, zou ik toch heel graag jullie ervaringen willen horen.
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
Ik ben 39 jaar oud en ruim 5 jaar samen met mijn vriend. Hij is 40 en heeft 2 kinderen van 13 en 15.
Ik heb noooooooit van mijn leven (riep ik altijd) kinderen gewild. Vind ze lastig om mee om te gaan, voel me er ongemakkelijk bij, enzovoort.
Direct toen ik mijn huidige vriend tegen kwam, nu dus ruim 5 jaar terug, begonnen mijn eierstokken te rammelen. Heel heftig vond ik het en ik wilde niets liever dan een kind samen met hem. Geen twijfels over praktische zaken, helemaal niets van dat al.
Tegelijkertijd moest mijn spiraal worden verwijderd i.v.m. een afwijkend uitstrijkje. Nog voordat ik ongesteld werd, raakte ik ongepland zwanger. Ik had de zwangerschap door willen laten gaan, maar mijn vriend wilde dit echt niet. Hij was nog niet zo heel lang daarvoor uit een nogal benauwende relatie met kinderen gekomen en wilde tijd voor ons en zichzelf. Ik was bang hem kwijt te raken en heb de zwangerschap laten afbreken. Ik ben daar ontzettend van van slag geweest. Zelfs nog extra gesprek gehad in de kliniek. We kenden elkaar nog maar zo kort en ook daar gaven ze me het advies om de zwangerschap af te breken. Destijds werkte ik full time. Niet lang daarna heb ik mijn baan opgezegd. Ik ben op een consultatiebureau gaan werken om toch in de buurt van kinderen te zijn en in de loop van een jaar ebde mijn kinderwens weg. Helemaal toen we voor het eerst mijn zijn kinderen op vakantie gingen en zijn dochter zich zo verschrikkelijk onaardig gedroeg dat ik teleurgesteld en bekaf thuiskwam.
De afgelopen jaren heb ik eigenlijk geen verlangen meer gehad naar kinderen, al ben ik wel erg verdrietig geweest na de abortus.
Een aantal maanden geleden overleed mijn oma en ik zocht met mijn broertje samen wat spulletjes van haar uit. We zaten bij elkaar en heel gek, ineens begon ik weer te twijfelen.
Ik realiseer me dat het een nu of nooit beslissing zal zijn, omdat ik inmiddels 39 ben. Heb erover gesproken met mijn vriend, hij beseft dat het voor mij belangrijk is, maar voor hem -al jaren vader- zou het niet hoeven. Hij is vooral bang voor zijn verlies van vrijheid en bang om mij als partner te verliezen als wij een kindje zouden krijgen. Natuurlijk kun je vooraf afspreken dat je oog voor elkaar houdt, maar -zoals hij zegt- hij weet niet hoe ik zal zijn als moeder. Hem als vader ken ik al. Hij is een goede vader. De kinderen, waarmee ik het inmiddels prima kan vinden, zijn de helft van de tijd bij ons. De twijfels van mijn vriend spelen zo door mijn hoofd dat ik niet meer goed kan beoordelen wat ik zelf echt voel. We zijn heel gelukkig samen, wat als ik met mijn kinderwens zorg dat dat ophoudt? Zoals ik weleens heb gehoord: Beter is de vijand van goed.... Wil ik misschien teveel en verspeel ik daarmee wat ik heb?
zaterdag 17 september 2016 10:49
Korte update. Mijn vriend en ik hebben eerlijk met elkaar gesproken. En dat gaan we vaker doen. Nog geen hele nieuwe inzichten maar uiteindelijk als ik het echt heel graag wil zal hij in mijn keuze mee gaan. Omdat ik dit best een verantwoordelijkheid vind wil ik nog even alles laten bezinken. Ik vind het behoorlijk spannend en pieker over of ik het wel allemaal kan bolwerken financieel en met mijn werk en mijn paard. Dat is mijn grote passie en volgens vriend kan ik dat min of meer wel op mijn buik schrijven. Ik heb zelf het romantische idee dat ik met kind samen (als het wat groter is) voor mijn paardje kan gaan zorgen. Kortom, nog wat gedachten om mee bezig te zijn.
zaterdag 17 september 2016 11:16
Hij begrijpt me heel goed. Vindt het moeilijk en ziet wat het krijgen van een kind voor grote gevolgen kan hebben voor je relatie en leven. Omdat het voor hem niet meer hoeft omdat hij al vader is, ligt het anders dan bij mij. Maar gelukkig is er begrip van beide kanten. Ik was wel heel emotioneel na ons gesprek de rest van de dag.
zaterdag 17 september 2016 11:57
Ik merk de hele tijd dat hij het eigenlijk liever niet wilt. Als hij de keuze zou hebben dan zou er geen kind meer komen. Ik zou er dan nooit aan beginnen. Kan alleen maar ellende van komen. Je hebt je leeftijd ook niet meer mee he als je nu nog moet gaan proberen om zwanger te worden. Hou er rekening mee dat daar ook nog wel een aantal jaren overheen kunnen komen . Misschien wel met medische hulp. Heb je daar allemaal zin in?
zaterdag 17 september 2016 12:42
quote:Blondie456 schreef op 17 september 2016 @ 11:57:
Ik merk de hele tijd dat hij het eigenlijk liever niet wilt. Als hij de keuze zou hebben dan zou er geen kind meer komen. Ik zou er dan nooit aan beginnen. Kan alleen maar ellende van komen. Je hebt je leeftijd ook niet meer mee he als je nu nog moet gaan proberen om zwanger te worden. Hou er rekening mee dat daar ook nog wel een aantal jaren overheen kunnen komen . Misschien wel met medische hulp. Heb je daar allemaal zin in?Als er medische hulp nodig is, dat ziet ze dan toch wel weer? Hoeft ze nu helemaal niet over na te denken.
Ik merk de hele tijd dat hij het eigenlijk liever niet wilt. Als hij de keuze zou hebben dan zou er geen kind meer komen. Ik zou er dan nooit aan beginnen. Kan alleen maar ellende van komen. Je hebt je leeftijd ook niet meer mee he als je nu nog moet gaan proberen om zwanger te worden. Hou er rekening mee dat daar ook nog wel een aantal jaren overheen kunnen komen . Misschien wel met medische hulp. Heb je daar allemaal zin in?Als er medische hulp nodig is, dat ziet ze dan toch wel weer? Hoeft ze nu helemaal niet over na te denken.
zaterdag 17 september 2016 13:28
quote:elske77 schreef op 17 september 2016 @ 10:49:
Korte update. Mijn vriend en ik hebben eerlijk met elkaar gesproken. En dat gaan we vaker doen. Nog geen hele nieuwe inzichten maar uiteindelijk als ik het echt heel graag wil zal hij in mijn keuze mee gaan. Omdat ik dit best een verantwoordelijkheid vind wil ik nog even alles laten bezinken. Ik vind het behoorlijk spannend en pieker over of ik het wel allemaal kan bolwerken financieel en met mijn werk en mijn paard. Dat is mijn grote passie en volgens vriend kan ik dat min of meer wel op mijn buik schrijven. Ik heb zelf het romantische idee dat ik met kind samen (als het wat groter is) voor mijn paardje kan gaan zorgen. Kortom, nog wat gedachten om mee bezig te zijn.Is je vriend flexibel? Paardeliefhebbers krijgen ook kinderen hoor....dat vormt zich allemaal. Ik kolfde in de auto voor paardrijles....
Korte update. Mijn vriend en ik hebben eerlijk met elkaar gesproken. En dat gaan we vaker doen. Nog geen hele nieuwe inzichten maar uiteindelijk als ik het echt heel graag wil zal hij in mijn keuze mee gaan. Omdat ik dit best een verantwoordelijkheid vind wil ik nog even alles laten bezinken. Ik vind het behoorlijk spannend en pieker over of ik het wel allemaal kan bolwerken financieel en met mijn werk en mijn paard. Dat is mijn grote passie en volgens vriend kan ik dat min of meer wel op mijn buik schrijven. Ik heb zelf het romantische idee dat ik met kind samen (als het wat groter is) voor mijn paardje kan gaan zorgen. Kortom, nog wat gedachten om mee bezig te zijn.Is je vriend flexibel? Paardeliefhebbers krijgen ook kinderen hoor....dat vormt zich allemaal. Ik kolfde in de auto voor paardrijles....
--
zaterdag 17 september 2016 14:42
Is je man veel thuis, kan hij flexibel zijn uren indelen? Gaat hij het grootste deel van de zorg op zich nemen? Of woont je moeder om de hoek die met pensioen is en met liefde zoveel oppast als maar nodig is? Want als dit allemaal niet het geval is, dan lijkt me een eigen paard niet zo realistisch. En voordat je kind groot genoeg is om gezellig mee te gaan naar de manege en ook in staat is om zelfstandig de tijd te overbruggen dat jij bijvoorbeeld aan het rijden bent, dan ben je zo 7 (?) jaar verder.
Ik krijg steeds meer het idee dat jij een enorm zoetsappig/naïef beeld hebt van het krijgen van kinderen en jouw man je om die reden afremt. Hij weet hoe het echt is en heeft waarschijnlijk geen zin om de volledige zorg en alle financiën op zich te nemen (en terecht). Als jij iemand bent die al 40 jaar alleen aan zichzelf en de eigen hobby's heeft gedacht, dan kan ik me voorstellen dat je man huiverig is. Het gaat dan een enorme omschakeling voor je worden en als je dat niet aankunt, dan draait hij op voor de consequenties.
Het is maar waar je zin in hebt op je 40e
Ik krijg steeds meer het idee dat jij een enorm zoetsappig/naïef beeld hebt van het krijgen van kinderen en jouw man je om die reden afremt. Hij weet hoe het echt is en heeft waarschijnlijk geen zin om de volledige zorg en alle financiën op zich te nemen (en terecht). Als jij iemand bent die al 40 jaar alleen aan zichzelf en de eigen hobby's heeft gedacht, dan kan ik me voorstellen dat je man huiverig is. Het gaat dan een enorme omschakeling voor je worden en als je dat niet aankunt, dan draait hij op voor de consequenties.
Het is maar waar je zin in hebt op je 40e
zaterdag 17 september 2016 15:44
Misschien heb je gelijk, valerievaldera, daarom moet ik zelf echt alles op een rijtje zetten.
Heb wel bereidwillige schoonouders om de hoek, een oppas-enthousiaste broer en vader en ik werk part time. Maar dan nog, ik weet niet hoe het is. Zal per kind ook enorm verschillen. En wat betreft mijzelf, misschien verander ik zelf ook wel behoorlijk.
Heb wel bereidwillige schoonouders om de hoek, een oppas-enthousiaste broer en vader en ik werk part time. Maar dan nog, ik weet niet hoe het is. Zal per kind ook enorm verschillen. En wat betreft mijzelf, misschien verander ik zelf ook wel behoorlijk.
zondag 18 september 2016 11:14
Plan je vooraf wanneer je naar je paard gaat? Of kijk je op de dag zelf?
Als je afhankelijk bent van oppas op die momenten (wat ik wel begrijp uit je verhaal) zul je dat goed vooraf moeten plannen. Je kan natuurlijk meteen na je werk naar het paard, kind wat langer bij de opvang laten. Uit ervaring weet ik dat het ook fijn is om je kind weer op te halen na een lange dag werken, en dat 10 uur bij de opvang (8 uur werken, uur pauze, reistijd) ook gewoon lang genoeg is vaak. Als je kind ouder is, vind hij/zij het misschien wel leuk om mee naar het paard te gaan, maar misschien krijg je een kind wat vreselijk allergisch is... of liever met poppen speelt... wat dan?
Begrijp ik goed dat jij alleen financieel verantwoordelijk zou worden voor jullie kind? Of draagt je man ook een steentje bij? Als jullie op 1 adres wonen en hij werkt ook, dan krijg jij minder kinderopvangtoeslag omdat hij ook een inkomen heeft. Als je dit dan wel alleen moet betalen, is dat niet fijn.
Daarnaast; ik heb gemerkt toen ik zwanger was van dochter dat iedereen dolgraag wilde oppassen. Maar, zodra het erop aankwam toch veel mensen afhaken. Het dragen van verantwoordelijkheid voor een baby/dreumes die nog niet kan praten en een schema heeft waaraan ze zich moeten houden, niet zomaar weg kunnen (want geen autostoel) en slaapjes overdag... nee dansje. Dus verheug je er niet teveel op dat 'iedereen' wil oppassen, want dat kan nog wel eens tegenvallen als het zover is.
En met opa's en oma's geldt; het is geen betaalde opvang. Die van mij gaan nogal eens een lang weekend weg, en dan moet ik maar zien hoe ik dat oplos. Gelukkig kunnen mijn man en ik af en toe wel vrij nemen en gaat dochter ook naar een gastouder waar ze wel eens op vrijdag ook terecht kan, maar het geeft mij toch altijd wel wat stress.
Verder hoop ik dat je voor jezelf duidelijkheid krijgt over wat je nou echt wil; een kind is geweldig! Ik houd zielsveel van mijn dochter. Er komen wel dingen bij kijken waar je vooraf minder over nadenkt.
Als je afhankelijk bent van oppas op die momenten (wat ik wel begrijp uit je verhaal) zul je dat goed vooraf moeten plannen. Je kan natuurlijk meteen na je werk naar het paard, kind wat langer bij de opvang laten. Uit ervaring weet ik dat het ook fijn is om je kind weer op te halen na een lange dag werken, en dat 10 uur bij de opvang (8 uur werken, uur pauze, reistijd) ook gewoon lang genoeg is vaak. Als je kind ouder is, vind hij/zij het misschien wel leuk om mee naar het paard te gaan, maar misschien krijg je een kind wat vreselijk allergisch is... of liever met poppen speelt... wat dan?
Begrijp ik goed dat jij alleen financieel verantwoordelijk zou worden voor jullie kind? Of draagt je man ook een steentje bij? Als jullie op 1 adres wonen en hij werkt ook, dan krijg jij minder kinderopvangtoeslag omdat hij ook een inkomen heeft. Als je dit dan wel alleen moet betalen, is dat niet fijn.
Daarnaast; ik heb gemerkt toen ik zwanger was van dochter dat iedereen dolgraag wilde oppassen. Maar, zodra het erop aankwam toch veel mensen afhaken. Het dragen van verantwoordelijkheid voor een baby/dreumes die nog niet kan praten en een schema heeft waaraan ze zich moeten houden, niet zomaar weg kunnen (want geen autostoel) en slaapjes overdag... nee dansje. Dus verheug je er niet teveel op dat 'iedereen' wil oppassen, want dat kan nog wel eens tegenvallen als het zover is.
En met opa's en oma's geldt; het is geen betaalde opvang. Die van mij gaan nogal eens een lang weekend weg, en dan moet ik maar zien hoe ik dat oplos. Gelukkig kunnen mijn man en ik af en toe wel vrij nemen en gaat dochter ook naar een gastouder waar ze wel eens op vrijdag ook terecht kan, maar het geeft mij toch altijd wel wat stress.
Verder hoop ik dat je voor jezelf duidelijkheid krijgt over wat je nou echt wil; een kind is geweldig! Ik houd zielsveel van mijn dochter. Er komen wel dingen bij kijken waar je vooraf minder over nadenkt.
zondag 18 september 2016 11:35
Dank Ponny.
Ik probeer inderdaad mijn gevoel nu duidelijk te krijgen. Vijf jaar terug was mijn wens zo sterk, nu ben ik veel realistischer en zie ik hoe een kind alles verandert. Maar de wens is niet echt verdwenen.
Ik werk halve dagen in mijn eigen bedrijf, vrij in te delen, maar moet natuurlijk wel voldoende werken om genoeg te verdienen. Mijn vriend werkt doordeweeks van 8:30-17:00. We werken allebei gelukkig in onze woonplaats, dus vlakbij huis. Mijn gevoel zegt ook dat ik niet afhankelijk wil zijn van vrienden of familie oppas, want je weet niet hoe dat zal lopen. Zoals het nu is ga ik altijd een dagdeel naar mijn paard, ik werk een dagdeel en 's avonds ben ik thuis. Natuurlijk ben ik -met een eigen bedrijf- in gedachten wel langer met mijn bedrijf bezig, maar daarvoor hoef ik niet fysiek aanwezig te zijn.
Mijn idee is om bv. mocht het zover komen zelf in principe elke ochtend en avond thuis te zijn, kind de middagen naar oppas te brengen en zelf eerst naar mijn paard te gaan en dan te werken tot ca. 19:00. Vriend zou om 17:00 kind kunnen ophalen. En nee, hij zal me nooit financieel hiermee laten zitten, we delen onze lasten nu ook al. Afgezien van de kosten voor mijn paard en zijn kinderen natuurlijk.
Ik probeer inderdaad mijn gevoel nu duidelijk te krijgen. Vijf jaar terug was mijn wens zo sterk, nu ben ik veel realistischer en zie ik hoe een kind alles verandert. Maar de wens is niet echt verdwenen.
Ik werk halve dagen in mijn eigen bedrijf, vrij in te delen, maar moet natuurlijk wel voldoende werken om genoeg te verdienen. Mijn vriend werkt doordeweeks van 8:30-17:00. We werken allebei gelukkig in onze woonplaats, dus vlakbij huis. Mijn gevoel zegt ook dat ik niet afhankelijk wil zijn van vrienden of familie oppas, want je weet niet hoe dat zal lopen. Zoals het nu is ga ik altijd een dagdeel naar mijn paard, ik werk een dagdeel en 's avonds ben ik thuis. Natuurlijk ben ik -met een eigen bedrijf- in gedachten wel langer met mijn bedrijf bezig, maar daarvoor hoef ik niet fysiek aanwezig te zijn.
Mijn idee is om bv. mocht het zover komen zelf in principe elke ochtend en avond thuis te zijn, kind de middagen naar oppas te brengen en zelf eerst naar mijn paard te gaan en dan te werken tot ca. 19:00. Vriend zou om 17:00 kind kunnen ophalen. En nee, hij zal me nooit financieel hiermee laten zitten, we delen onze lasten nu ook al. Afgezien van de kosten voor mijn paard en zijn kinderen natuurlijk.
woensdag 26 oktober 2016 15:06
Een update na meerdere heftige gesprekken.
Mijn vriend is er in de afgelopen tijd achter gekomen dat hij echt geen kinderen meer wil. Hij wil zich dan ook laten steriliseren. Hij wil het niet, omdat hij zich -logisch- erg verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van zijn twee kinderen, dit als zwaar ervaart en hij er niet een derde levenslange grote verantwoordelijkheid bij wil. Daarnaast wil hij absoluut niet terug naar de kleinekinderenfase.
Hij heeft dit voor zichzelf heel duidelijk, zegt veel van me te houden (geloof ik wel, ik ken hem langer dan vandaag) maar hij wil het pertinent niet. Zijn andere kinderen zijn hem destijds qua timing (hij wilde vader worden maar liever nog wachten) opgedrongen. Hij gunt mij de ervaring van het moederschap en realiseert zich dat de kans bestaat dat ik het met een ander ga proberen. Hij zegt dat hij dit heel, heel erg zou vinden, maar dat het voor hem belangrijk is om trouw te zijn aan zichzelf.
Dit geeft mij dus de opties het alleen de gaan proberen of een poging te doen een andere man aan de haak te slaan die kinderen wil en .... waarmee ik dit ook wil. Dat laatste ontbreekt het vaak aan, mijn huidige partner is de enige met wie ik het ooit heb zien zitten. Alleen wil ik het ook niet, ik zou het heel mooi vinden een kindje te krijgen maar samen met mijn geliefde en liefst binnen ons huidige gezin (met ons en zijn 2 kinderen). Ik ben boos en verongelijkt geweest, maar denk dat mijn kinderwens niet (meer) groot genoeg is om hier alles voor op te geven. ik heb een fijn leven nu waar ik heel blij mee ben. Misschien denk ik er over een half jaar anders over, maar voor nu is de situatie zo.
Mijn vriend is er in de afgelopen tijd achter gekomen dat hij echt geen kinderen meer wil. Hij wil zich dan ook laten steriliseren. Hij wil het niet, omdat hij zich -logisch- erg verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van zijn twee kinderen, dit als zwaar ervaart en hij er niet een derde levenslange grote verantwoordelijkheid bij wil. Daarnaast wil hij absoluut niet terug naar de kleinekinderenfase.
Hij heeft dit voor zichzelf heel duidelijk, zegt veel van me te houden (geloof ik wel, ik ken hem langer dan vandaag) maar hij wil het pertinent niet. Zijn andere kinderen zijn hem destijds qua timing (hij wilde vader worden maar liever nog wachten) opgedrongen. Hij gunt mij de ervaring van het moederschap en realiseert zich dat de kans bestaat dat ik het met een ander ga proberen. Hij zegt dat hij dit heel, heel erg zou vinden, maar dat het voor hem belangrijk is om trouw te zijn aan zichzelf.
Dit geeft mij dus de opties het alleen de gaan proberen of een poging te doen een andere man aan de haak te slaan die kinderen wil en .... waarmee ik dit ook wil. Dat laatste ontbreekt het vaak aan, mijn huidige partner is de enige met wie ik het ooit heb zien zitten. Alleen wil ik het ook niet, ik zou het heel mooi vinden een kindje te krijgen maar samen met mijn geliefde en liefst binnen ons huidige gezin (met ons en zijn 2 kinderen). Ik ben boos en verongelijkt geweest, maar denk dat mijn kinderwens niet (meer) groot genoeg is om hier alles voor op te geven. ik heb een fijn leven nu waar ik heel blij mee ben. Misschien denk ik er over een half jaar anders over, maar voor nu is de situatie zo.
woensdag 26 oktober 2016 15:53
Wow, wat heftig en wat knap dat je er zo rustig over kan schrijven. Zeker gezien de eerdere abortus en alles wat je al hebt meegemaakt. Ik begrijp heus dat je vriend het niet expres doet, maar ik denk dat ik het zelf onverteerbaar zou vinden (en ik heb niet eens een kinderwens). Heel veel respect voor hoe je hiermee omgaat. Sterkte met het verwerken en je keuzes
woensdag 26 oktober 2016 19:49
quote:bloemetje77 schreef op 17 september 2016 @ 13:43:
[...]
Iedereen die ik ken met een eigen paard heeft het dier of verkocht of voor lange tijd uitbesteed toen ze kinderen kregen. Dat is niet voor niks. Kolven in de auto is één maar waar liet je je kind dan als je ging paardrijden? En met een eigen paard is dat dus minstens 3 keer per week?
Ik heb op verschillende pensionstallen gestaan. Daar werden nogal wat vrouwen zwanger en kregen ze vervolgens kinderen. Daar verkochten veruit de meesten hun paard niet. Hier waar ik nu woon doen ze dat wel. Hier zijn vrouwen wat meer huisje boompje beestje.
maar het valt niet mee hoor. Babies en peuters schrokken je met huid en haar op. Bezint eer je begint. Zouden meer mensen moeten doen. Dan kwamen er wat minder kinderen wat te kort.
Kinderen krijgen hóeft niet. Je kunt gelukkig worden zonder kinderen. Jouw leven heeft toch genoeg invulling?
Nu je eenmaal beslist hebt, laat het voorgoed los. Niet meer omkijken. Dan krijg je ook geen spijt. Kijk naar de dingen die je wel zult hebben ipv moeten opgeven.
[...]
Iedereen die ik ken met een eigen paard heeft het dier of verkocht of voor lange tijd uitbesteed toen ze kinderen kregen. Dat is niet voor niks. Kolven in de auto is één maar waar liet je je kind dan als je ging paardrijden? En met een eigen paard is dat dus minstens 3 keer per week?
Ik heb op verschillende pensionstallen gestaan. Daar werden nogal wat vrouwen zwanger en kregen ze vervolgens kinderen. Daar verkochten veruit de meesten hun paard niet. Hier waar ik nu woon doen ze dat wel. Hier zijn vrouwen wat meer huisje boompje beestje.
maar het valt niet mee hoor. Babies en peuters schrokken je met huid en haar op. Bezint eer je begint. Zouden meer mensen moeten doen. Dan kwamen er wat minder kinderen wat te kort.
Kinderen krijgen hóeft niet. Je kunt gelukkig worden zonder kinderen. Jouw leven heeft toch genoeg invulling?
Nu je eenmaal beslist hebt, laat het voorgoed los. Niet meer omkijken. Dan krijg je ook geen spijt. Kijk naar de dingen die je wel zult hebben ipv moeten opgeven.
donderdag 27 oktober 2016 00:09
quote:elske77 schreef op 26 oktober 2016 @ 15:06:
Een update na meerdere heftige gesprekken.
Mijn vriend is er in de afgelopen tijd achter gekomen dat hij echt geen kinderen meer wil. Hij wil zich dan ook laten steriliseren. Hij wil het niet, omdat hij zich -logisch- erg verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van zijn twee kinderen, dit als zwaar ervaart en hij er niet een derde levenslange grote verantwoordelijkheid bij wil. Daarnaast wil hij absoluut niet terug naar de kleinekinderenfase.
Hij heeft dit voor zichzelf heel duidelijk, zegt veel van me te houden (geloof ik wel, ik ken hem langer dan vandaag) maar hij wil het pertinent niet. Zijn andere kinderen zijn hem destijds qua timing (hij wilde vader worden maar liever nog wachten) opgedrongen. Hij gunt mij de ervaring van het moederschap en realiseert zich dat de kans bestaat dat ik het met een ander ga proberen. Hij zegt dat hij dit heel, heel erg zou vinden, maar dat het voor hem belangrijk is om trouw te zijn aan zichzelf.
Dit geeft mij dus de opties het alleen de gaan proberen of een poging te doen een andere man aan de haak te slaan die kinderen wil en .... waarmee ik dit ook wil. Dat laatste ontbreekt het vaak aan, mijn huidige partner is de enige met wie ik het ooit heb zien zitten. Alleen wil ik het ook niet, ik zou het heel mooi vinden een kindje te krijgen maar samen met mijn geliefde en liefst binnen ons huidige gezin (met ons en zijn 2 kinderen). Ik ben boos en verongelijkt geweest, maar denk dat mijn kinderwens niet (meer) groot genoeg is om hier alles voor op te geven. ik heb een fijn leven nu waar ik heel blij mee ben. Misschien denk ik er over een half jaar anders over, maar voor nu is de situatie zo.
Het draait allemaal erg om wat hij wil. Jij hebt zijn kinderen toch ook 50% vd week?
Hij klinkt als een man die zijn eigen plan trekt en je uiteindelijk verlaat.
Een update na meerdere heftige gesprekken.
Mijn vriend is er in de afgelopen tijd achter gekomen dat hij echt geen kinderen meer wil. Hij wil zich dan ook laten steriliseren. Hij wil het niet, omdat hij zich -logisch- erg verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van zijn twee kinderen, dit als zwaar ervaart en hij er niet een derde levenslange grote verantwoordelijkheid bij wil. Daarnaast wil hij absoluut niet terug naar de kleinekinderenfase.
Hij heeft dit voor zichzelf heel duidelijk, zegt veel van me te houden (geloof ik wel, ik ken hem langer dan vandaag) maar hij wil het pertinent niet. Zijn andere kinderen zijn hem destijds qua timing (hij wilde vader worden maar liever nog wachten) opgedrongen. Hij gunt mij de ervaring van het moederschap en realiseert zich dat de kans bestaat dat ik het met een ander ga proberen. Hij zegt dat hij dit heel, heel erg zou vinden, maar dat het voor hem belangrijk is om trouw te zijn aan zichzelf.
Dit geeft mij dus de opties het alleen de gaan proberen of een poging te doen een andere man aan de haak te slaan die kinderen wil en .... waarmee ik dit ook wil. Dat laatste ontbreekt het vaak aan, mijn huidige partner is de enige met wie ik het ooit heb zien zitten. Alleen wil ik het ook niet, ik zou het heel mooi vinden een kindje te krijgen maar samen met mijn geliefde en liefst binnen ons huidige gezin (met ons en zijn 2 kinderen). Ik ben boos en verongelijkt geweest, maar denk dat mijn kinderwens niet (meer) groot genoeg is om hier alles voor op te geven. ik heb een fijn leven nu waar ik heel blij mee ben. Misschien denk ik er over een half jaar anders over, maar voor nu is de situatie zo.
Het draait allemaal erg om wat hij wil. Jij hebt zijn kinderen toch ook 50% vd week?
Hij klinkt als een man die zijn eigen plan trekt en je uiteindelijk verlaat.
