Relaties
alle pijlers
moeite met familieband/verleden
woensdag 26 oktober 2016 23:45
Er is iets wat ik hier van me af wil schrijven, waar ik nu al bijna een week mee rondloop.
Mijn ouders scheidden toen ik nog maar in de kleuterklas zat. Niet zonder reden; mijn vader heeft een alcoholverslaving en persoonlijkheidsstoornsi.Die tijd die erop volgde is niet makkelijk geweest. Mijn moeder kwam alleen te staan met drie jonge kinderen en een vervelende ex (met straatverbod en al) Omgangsregelingen zijn er wel geweest meerdere. Maar het is helemaal spaak gelopen toen ik dertien was. De problemen met mijn vader waren te groot. Ik en mijn broers kozen er zelf voor geen contact meer te hebben.
vorige week is een broer van mijn vader, mijn oom dus onverwachts overleden. Een hele klap.... Met hem en zijn gezin hebben mijn broers, ik en mijn moeder nog steeds erg goed contact. Ondanks dat ik mijn vader niet meer zie. Met hem is het contact altijd gebleven. Hij betekende veel voor mij en ook voor mijn moeder en had zelf alleen nog het noodzakelijke contact met mijn vader. Met een andere broer en zus van mijn vader is geen contact meer (mede doordat ze verderop in het land wonen en er minder klik is/was) Met één zus van mijn vader is er nog wel wat contact. Mijn moeder spreekt er nog wel eens mee af. Al met al ingewikkelde familiebanden dus.
Afgelopen vrijdag was de uitvaart van mijn oom. Moeilijk en emotioneel, mede door de moeilijke familierelatie. Mijn vader was er ook. En die had ik al zestien jaar niet meer gezien. Het deed me weinig..... hij zag er slecht uit; alcoholisme laat zijn sporen wel na. Geen woord met hem gewisseld ook niet bij hem in de buurt gekomen. Hij zag ons wel. Na de uitvaart koffietafel waar hij ook was. Mijn ooms en tantes waren overduidelijk erg blij ons gezin te zien. Mijn oom en tante had ik als tiener voor het laatst gezien. Een tante omhelsde me en zei dat ze het moeilijk heeft met de hele situatie "wat ontzettend jammer dat het allemaal zo moet". Een tante die nota bene zelf een kind is verloren. In die familie wringt dat behoorlijk. Een iemand verliest een kind door de dood, en mijn vader verliest zijn kinderen door zijn eigen wangedrag. Aan een neefje en nichtje moest ik me voorstellen, ik zag ze als laatst toen ze nog peuters waren.
De laatste dagen voel ik me vreselijk door het gebeuren. Ik vind het een goede beslissing geweest het contact te verbreken met mijn vader. Geloof me: een alcoholistische narcistische vader kan je beter uit je leven bannen. Daar heb ik het eigenlijk nooit heel erg moeilijk mee gehad. Het leven ging daarna gewoon door en zo af en toe dacht ik er nog eens aan. Maar nu sinds die uitvaart vreet het aan me. En voel ik een soort verdriet en besef ik me pas wat dit allemaal betekent. En dan niet zozeer voor mij. Maar voor de zussen van mijn vader. Dat het hen ook zo veel pijn doet. Een broer die niet capabel is. Zijn kinderen waar contact mee verwaterd/verloren is. Mijn neefje en nichtje die ons niet kenden. Het allemaal zo vreemd en het doet me allemaal verdriet. Hoe klote de situatie is. En dan niet voor mijn vader (daar heb ik geen medelijden mee) maar voor de rest van de familie enz.
Ik weet me even geen raad met deze gevoelens. Ik ben blij de familie weer gezien te hebben, veel dingen vallen daardoor op zijn plek. Maar het maakt me ook zo ontzettend verdrietig. En ineens moet ik ook weer veel aan mijn overleden nichtje denken. Het doet me even allemaal erg verdriet. En ik bedenk me hoe het ook had kunnen zijn.
Mijn ouders scheidden toen ik nog maar in de kleuterklas zat. Niet zonder reden; mijn vader heeft een alcoholverslaving en persoonlijkheidsstoornsi.Die tijd die erop volgde is niet makkelijk geweest. Mijn moeder kwam alleen te staan met drie jonge kinderen en een vervelende ex (met straatverbod en al) Omgangsregelingen zijn er wel geweest meerdere. Maar het is helemaal spaak gelopen toen ik dertien was. De problemen met mijn vader waren te groot. Ik en mijn broers kozen er zelf voor geen contact meer te hebben.
vorige week is een broer van mijn vader, mijn oom dus onverwachts overleden. Een hele klap.... Met hem en zijn gezin hebben mijn broers, ik en mijn moeder nog steeds erg goed contact. Ondanks dat ik mijn vader niet meer zie. Met hem is het contact altijd gebleven. Hij betekende veel voor mij en ook voor mijn moeder en had zelf alleen nog het noodzakelijke contact met mijn vader. Met een andere broer en zus van mijn vader is geen contact meer (mede doordat ze verderop in het land wonen en er minder klik is/was) Met één zus van mijn vader is er nog wel wat contact. Mijn moeder spreekt er nog wel eens mee af. Al met al ingewikkelde familiebanden dus.
Afgelopen vrijdag was de uitvaart van mijn oom. Moeilijk en emotioneel, mede door de moeilijke familierelatie. Mijn vader was er ook. En die had ik al zestien jaar niet meer gezien. Het deed me weinig..... hij zag er slecht uit; alcoholisme laat zijn sporen wel na. Geen woord met hem gewisseld ook niet bij hem in de buurt gekomen. Hij zag ons wel. Na de uitvaart koffietafel waar hij ook was. Mijn ooms en tantes waren overduidelijk erg blij ons gezin te zien. Mijn oom en tante had ik als tiener voor het laatst gezien. Een tante omhelsde me en zei dat ze het moeilijk heeft met de hele situatie "wat ontzettend jammer dat het allemaal zo moet". Een tante die nota bene zelf een kind is verloren. In die familie wringt dat behoorlijk. Een iemand verliest een kind door de dood, en mijn vader verliest zijn kinderen door zijn eigen wangedrag. Aan een neefje en nichtje moest ik me voorstellen, ik zag ze als laatst toen ze nog peuters waren.
De laatste dagen voel ik me vreselijk door het gebeuren. Ik vind het een goede beslissing geweest het contact te verbreken met mijn vader. Geloof me: een alcoholistische narcistische vader kan je beter uit je leven bannen. Daar heb ik het eigenlijk nooit heel erg moeilijk mee gehad. Het leven ging daarna gewoon door en zo af en toe dacht ik er nog eens aan. Maar nu sinds die uitvaart vreet het aan me. En voel ik een soort verdriet en besef ik me pas wat dit allemaal betekent. En dan niet zozeer voor mij. Maar voor de zussen van mijn vader. Dat het hen ook zo veel pijn doet. Een broer die niet capabel is. Zijn kinderen waar contact mee verwaterd/verloren is. Mijn neefje en nichtje die ons niet kenden. Het allemaal zo vreemd en het doet me allemaal verdriet. Hoe klote de situatie is. En dan niet voor mijn vader (daar heb ik geen medelijden mee) maar voor de rest van de familie enz.
Ik weet me even geen raad met deze gevoelens. Ik ben blij de familie weer gezien te hebben, veel dingen vallen daardoor op zijn plek. Maar het maakt me ook zo ontzettend verdrietig. En ineens moet ik ook weer veel aan mijn overleden nichtje denken. Het doet me even allemaal erg verdriet. En ik bedenk me hoe het ook had kunnen zijn.
woensdag 26 oktober 2016 23:55
Begrijpelijk dat dit nu naar boven komt.
Het is een kant van het verhaal wat nog niet eerder belicht werd.
Wat betreft het verdriet van de andere familieleden, is het goed dat je dat ziet. Maar dat is hun verdriet, dat mag bij hun blijven.
Wel zwaar dat meerdere mensen er zo onder lijden.
Misschien een idee om eens te gaan praten met iemand?
Mijn psycholoog had ook een interessant boek over familiebanden.
Daarnaast kun je ook bekijken of meer contact maken met bijvoorbeeld je tante iets is waar je behoefte aan hebt.
Succes met dit proces
Het is een kant van het verhaal wat nog niet eerder belicht werd.
Wat betreft het verdriet van de andere familieleden, is het goed dat je dat ziet. Maar dat is hun verdriet, dat mag bij hun blijven.
Wel zwaar dat meerdere mensen er zo onder lijden.
Misschien een idee om eens te gaan praten met iemand?
Mijn psycholoog had ook een interessant boek over familiebanden.
Daarnaast kun je ook bekijken of meer contact maken met bijvoorbeeld je tante iets is waar je behoefte aan hebt.
Succes met dit proces
donderdag 27 oktober 2016 00:55
quote:GateKeeper schreef op 26 oktober 2016 @ 23:55:
Geef het een paar dagen en je zit weer in je oude ritme. Op begrafenissen zegt men wel vaker we houden contact of we moeten vaker afspreken maar dat gebeurt zelden. Jij leidt jouw leven, zij die van hun.En misschien is het juist wel fijn om contact te hebben. Meestal zeg je: Familie heb je die kies je niet, maar in dit geval kun je kiezen wel of niet
Geef het een paar dagen en je zit weer in je oude ritme. Op begrafenissen zegt men wel vaker we houden contact of we moeten vaker afspreken maar dat gebeurt zelden. Jij leidt jouw leven, zij die van hun.En misschien is het juist wel fijn om contact te hebben. Meestal zeg je: Familie heb je die kies je niet, maar in dit geval kun je kiezen wel of niet
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
donderdag 27 oktober 2016 08:53
Hey je bent gewoon te vaak te sterk geweest het is niet niks! Het is een stukje verwerking en zachtheid in je. Laat je niet te lang meeslepen met hoe het had kunnen zijn. Je kan het niet meer veranderen het enige wat je nog kan doen is meer contact hebben met je familie. Misschien is zelfs een keer praten met je vader verhelderend. Gewoon open en eerlijk zonder oordelen naar elkaars verhaal luisteren kan heel veel doen opluchten. Dit wil niet zeggen dat je gelijk beste maatjes met je vader moet worden maar je bent nu beide volwassen en kan je heb gewoon eens vertellen wat het met jou gedaan heeft zijn verslaving en gedrag. sterkte hoor
be free
donderdag 27 oktober 2016 09:40
Heel erg jammer dat het allemaal zo is gelopen. Maar probeer het los te laten, veranderen kun je de situatie toch niet.
Hoe is het contact met de familie van jouw moeder? Als deze wel goed is, zou ik mijn focus daarop leggen en op je broers en moeder natuurlijk.
Hoe is het contact met de familie van jouw moeder? Als deze wel goed is, zou ik mijn focus daarop leggen en op je broers en moeder natuurlijk.
Girls compete with each other, women empower one another
donderdag 27 oktober 2016 12:43
quote:Taralina schreef op 27 oktober 2016 @ 01:07:
Is het niet raar dat zowel jij als je vader niet even naar elkaar toe zijn gelopen om te condoleren, en evt. te vragen hoe het gaat?
Misschien heb ik makkelijk praten maar het lijkt me ook erg ongemakkelijk om elkaar doelbewust te negeren.
Als het contact zo is er veel gebeurt van vaders kant. TO heeft al geschreven dat hij een contactverbod had, dat krijg je niet zomaar.
TO ik snap je, zulke dingen doen pijn en blijven pijn doen. Geef het een plek
Is het niet raar dat zowel jij als je vader niet even naar elkaar toe zijn gelopen om te condoleren, en evt. te vragen hoe het gaat?
Misschien heb ik makkelijk praten maar het lijkt me ook erg ongemakkelijk om elkaar doelbewust te negeren.
Als het contact zo is er veel gebeurt van vaders kant. TO heeft al geschreven dat hij een contactverbod had, dat krijg je niet zomaar.
TO ik snap je, zulke dingen doen pijn en blijven pijn doen. Geef het een plek
donderdag 27 oktober 2016 13:40
Dit is zooooo herkenbaar! Waarbij de poppetjes allemaal iets anders "verdeeld" zijn, maar toch.
Tuurlijk is het verdrietig dat het gelopen is zoals het gelopen is. Maar zie het positieve er van in. Verloren contacten worden ook weer aangehaald. En jij (en de andere kinderen destijds) konden er niets aan doen.
Tuurlijk is het verdrietig dat het gelopen is zoals het gelopen is. Maar zie het positieve er van in. Verloren contacten worden ook weer aangehaald. En jij (en de andere kinderen destijds) konden er niets aan doen.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
