Jong en burnout

Hoi Brandnewday, bij deze de antwoorden op je oorsuisvragen. In het begin hoorde ik het continu, de hele dag. Elke keer als ik thuis kwam, in de badkamer, in bed: overal waar het maar stil was hoorde ik het. Niet wanneer ik in ander geluid was dat het overstemde. Het heeft zeker een half jaar tot 9 maanden geduurd voordat ik het geaccepteerd had. In dat half jaar kwamen er ook veel andere oorklachten bij zoals hyperacusis (overgevoeligheid voor bepaalde geluiden: tikken van toetsenbord deed pijn, geluid van de speakers van de laptop) en kraken en brommen. Ik dacht dat ik gek werd en heb hele nachten liggen google op 'tinnitus', 'gevoeligheid voor geluid', 'problemen door laagfrequent geluid', 'piep in oor' et cetera et cetera. En daar kwam steeds weer uit dat je ermee moet leren leven. En verschrikkelijke verhalen van mensen die dat niet hadden gedaan en in de weerstand bleven en daar heel depressief van werden. Dat hielp mij om het te accepteren. Ik was nog zo jong, mooi dat ik mijn leven niet ging laten verpesten. Dus dan maar accepteren, want een andere optie is er toch niet. En toen ging het heel snel beter. Hoorde ik het niet meer de hele dag en nadat er wat andere stressfactoren verdwenen, hoorde ik hem soms ook wel niet (tot ik me dat realiseerde, even ging luisteren of hij echt weg was, en dan was hij er toch weer). En nu hoor ik hem alleen nog maar 's avonds in bed en dan ook soms niet. Een enkele keer is ie heel hard en hoor ik hem ook overdag. Dan zeg ik even gedag tegen 'm, van "hey, hallo, ben jij er ook weer" en heb ik er geen last van. Klinkt misschien een beetje gek, maar door er aardig tegen te zijn en als een onderdeel van mijn leven te zien, heb ik er niet zo veel last meer van.



Dat probeer ik trouwens nu ook in die burnout. Accepteren dat het is zoals het is. Vandaag had ik eigenlijk een hele goede dag. Heb best veel gedaan. Met tussendoor wel rustpauzes en net ook helemaal stuk. Het is natuurlijk véél minder dan wat ik vroeger deed. Ik mag nu al blij zijn met een kopje koffie drinken met iemand en uit eten met mijn vriend. Ik moest daarna echt snel naar huis, want zakte helemaal in. Thuis wilde ik flink gaan huilen onder het mom: "het wordt nooohoooit meer zoals vroeger, ik kan ook helemaal niiihiikkss, en ik ben zo moehoehoe en voel me zoohooo slecht." Maar na een half uurtje liggen lukte me het om in te zien dat ik alweer meer kan dan 2 maanden geleden. En dat ik van die dingen meer heb genoten dan dat ik dat vroeger deed. Want toen moest ik altijd van alles daar nog bij. Ik voel me nu heel slecht, maar wel weer goed dat ik naar dat slechte gevoel heb geluisterd, het heb geaccepteerd en op tijd ben gestopt. Als jullie begrijpen wat ik bedoel.



Ach, en het is natuurlijk maar een momentopname, wie weet hoe slecht ik er morgen weer bij lig. Maar voor nu is het ok.



En over je vader: tja, dat zijn vaders volgens mij. Die van mij kan ook echt dingen beweren die ik echt moet doen. En me het gevoel geven dat ik oliedom ben als ik zijn advies niet opvolg. Vele discussies en wat jaren later is hij gelukkig wel wat genuanceerder geworden. Hij bedoelt het goed moet je maar denken. Maar ik zou over vaststellingsovereenkomsten en dergelijke altijd even het juridisch loket bellen (als je geen eigen jurist hiervoor hebt). Zij kunnen je nuchter informeren over wat er eventueel mogelijk zou zijn. Maar veel geld meekrijgen gebeurt volgens mij niet veel meer en heel eerlijk: zou het daarom moeten gaan? Uiteindelijk gaat het niet om het geld volgens mij, maar om je gezondheid. Als het beter is om weg te gaan daarvoor, zou ik daarop aansturen. Maar niet voordat je weer (bijna) beter bent, anders kan je niet aan je WW-verplichtingen voldoen, maar heb je ook geen recht op ziektewet. Oftewel: laat je informeren door een jurist. Die staat verder van je af, is dus nuchterder en rationeler. Succes!





@Pussywillow: je gaat hartstikke goed! Ik vind dat incident met die jongens die hoer riepen alleen maar een goed teken. Ik ken je natuurlijk niet, maar vroeger had je dat misschien over je kant laten gaan. En had je je lopen opvreten achter het stuur, en achteraf allemaal lopen bedenken wat je had moeten zeggen. Je bent nu volledig voor je gevoel gaan staan en bent voor jezelf op gekomen. Even ter info: het is absoluut niet normaal dat je voor hoer wordt uitgescholden en het is volledig terecht dat je daarin voor jezelf opkomt. De manier waarop maakt nog niet eens zo uit. Wat zij riepen kan niet en dat heb je ze laten weten. Dat zouden wel meer mensen mogen doen van mij. Dus hurray for you!! En ook dat je een cursus gaat doen alleen voor jou, goed bezig!



@Morfientje: wees lief en mild voor jezelf. Het hoeft allemaal niet zo moeilijk en zelfstandig en "kijk mij eens het allemaal goed doen en mijn eigen broek ophouden en de coole geëmancipeerde chick uithangen" . Kijk naar wat je nodig hebt ipv van wat je denkt dat je zou moeten kunnen. En kijk of je dat wat je nodig hebt kunt realiseren. Als je je studie het belangrijkst vind en je gelooft dat je het dus beter is minder te werken, én je hebt de mogelijkheid om tijdelijk even alleen op het salaris van je vriend te leven, waarom dan niet? Gebruik de mogelijkheden die er zijn en laat je alsjeblieft niet te veel leiden door de mening van anderen. Die is maar zelden hetzelfde als wat goed is voor jou. Succes!



Zucht, ik kan van die hypermomenten hebben. Dan gaat het weer even goed en wil ik de hele wereld op mijn schouders nemen. Dat is vanavond ook het geval. Het is alweer veel te laat en ik zit hier als een gek te typen. Aan de ene kant fijn dat het kan, aan de andere kant niet verstandig dat ik het doe. Een uur geleden was ik nog kapot, nu is mijn brein weer helemaal aan en zou slapen nog wel eens lastig kunnen worden. Balans......voor mij het allerlastigste dat er is. Mezelf in toom houden. Niet te actief en blij doen als ik me zo voel, niet te depressief en donker doen als die bui er is. Continu aan de teugels blijven trekken om ervoor te zorgen dat ik niet doorsla. In het midden van het spectrum blijven. Ik vind het zo vermoeiend soms.

Evenaar tnx voor je reactie.

Mbt geld, ik vind dat oprecht lastig, ik besef heel goed dat gezondheid belangrijker is. Vind het ergens nog kunnen dat vriend alleen hypotheek, vaste lasten en boodschappen betaald. Maar een beetje eigen geld voor eigen dingetjes, benzine, persoonlijke verzekeringen of telefoon abbo ofzo vind ik toch te ver gaan. Voelt raar om mijn hand op te houden als ik bv nieuwe mascara nodig heb of een keer wat ga drinken met een vriendin. Denk dat dat niets te maken heeft met "kijk mij het eens goed doen en mijn eigen broek ophouden en de coole geemancipeerde chick uit te hangen"

Die opmerking raakt mij denk ik. Sorry.



Daarnaast is werk gewoon belangrijk voor mij dat geeft energie, dat maakt mij blij.

Dat zal ik nooit helemaal opgeven en is gelukkig ook niet nodig.

Straks met stage tijdelijk wel, maar dan zie ik stage als werkplek.



Ik ben echt enorm opgebloeid toen ik weer mijn werk ging oppakken. Ookal heb ik bijna 8maanden volledig thuis gezeten en moest ik er niet aan denken. Zelfs koffie drinken was teveel. Die tijd ken ik ook.



Maar werk is voor mij erg belangrijk om een deel eigenwaarde, nuttigheid en voldoening uit te halen. In eerste instantie klinkt dat verkeerd en dat zou het ook zijn als je dat alleen uit je werk oid kunt halen. Daar heb ik wel veel in moeten leren, oa van mijzelf houden, mijzelf accepteren, liefhebben en luisteren naar mijn lijf. Nu zie ik het als iets moois, een stukje geven, mensen helpen en iets bereiken.



Mijn burn out is weg. Maar er blijft altijd een deel persoonlijkheid bestaan, de onderliggende reden van mijn burn out, waardoor ik moet waken voor mijn valkuilen.

Niet zozeer fysieke overbelasting, maar met name mentale overbelasting. Teveel dingen aantrekken, te ver van mijzelf vandaan komen te staan, grenzen negeren en dingen moeilijk loslaten. Dat zal een uitdaging blijven, jaar in en jaar uit. Beseffen dat dipjes erbij horen ipv tegen verzetten.



Wat vervelend trouwens dat oorsuizen, ook voor jou brandnewday. Kan mij daar niets bij voorstellen. Maar lijkt mij dat er niet echt iets aan te doen is enkel accepteren. Hoe moeilijk ook. Wat mij hielp, ik vond acceptatie altijd zo'n klote woord. Als je iets accepteerd wil het niet zeggen dat je het leuk hoeft te vinden of dat je het oké vind. Accepteren is meer situatie aanvaarden voor wat het is. Misschien helpt dat?



Ook dat hyper zijn herken ik. Mijn emoties waren destijds erg uitvergroot. Bang werd doodsbang, moe werd oververmoeid, maar blij werd erg hyper. Energie benutte ik volop tot ik eigenlijk doordraafde. Balans is verstandig inderdaad maar dat heb ik persoonlijk nooit onder de knie gekregen. Deels is dat ook wie ik ben. En ook dat kun je accepteren. Accepteren kan ook dat het nu eenmaal zo voelt. Bij balanseren ben je jezelf continue aan het aanpassen en veranderen, dat is pas vermoeiend en kan ook erg negatief werken. Wees lief voor jezelf met een vleugje verstandigheid erbij.

Ik voel me al een paar weken gespannen. Alleen weet ik niet precies waarom. En nog belangrijker; hoe kom ik er vanaf?!

Eerst dacht ik dat ik me zo voelde omdat er veel spannende dingen gebeurd waren, toen dacht ik de herfst, toen dacht ik omdat het jaar bijna om is. Ik ben gaan zwemmen, naar de fysiotherapeut gegaan, warm gedoucht, mijn zorgen uitgesproken, mezelf dingen gegund, het geprobeerd lostelaten, en het blijft gewoon. Ik weet dat het bij burn-out hoort, alleen had ik eerder een soort rust gevonden, die ik nu dus kwijt ben en het voelt eerlijk gezegd ook anders.

Ik voel me meer wat depri denk ik. Ik heb ook nergens echt zin in, kan plots huilen en alles valt uit mijn handen steeds. Ik heb wel gedacht dat het met mijn hormonen te maken heeft en ook al gedacht er mee naar de huisarts te gaan.



Maar ik denk dan zo, wat kan die eraan doen? Stel het is lichte depressie of seizoensgebonden depressie achtig iets, daar valt niet meer aan te doen als wat ik al doe. Al jaren mee bekend. (Medicijnen wil ik nog niet) het enige is dat ik het vooral de week na mijn stopweek heb en ik misschien de pil doorslikken wil proberen.



Maar ik ga voor 2 andere dingen ook al naar de huisarts en online bestook ik de huisarts zo af en toe ook met een vraag. Ik voel me dus bezwaard. Pfff, wat een gedoe. Dat ik een dubbele afspraak heb is voor mij eigenlijk al een stap. Misschien ga ik wel aangeven in het gesprek dat ik nog een keer een dubbele afspraak wil omdat ik nog met 2 dingen zit.

Pil dus en ik wil misschien een dieet proberen omdat ik dus erg last van droge slijmvliezen heb en medische er niks aan te doen is en ik gewoon alles wil proberen wat maar enigszins de last/pijn vermindert.



Dan zit ik nog met het volgende; soms irriteert mij de manier waarop hulpverleners denken. Ik raak er zelfs boos, verdrietig en geïrriteerd van. Ik heb bepaalde klachten al heel lang geleden aangegeven en dan geven ze je advies, tips die je op moet volgens, volgens hun. En dat heb ik dus gedaan en dat heeft dus eigenlijk de problemen over een aantal jaar vergroot. Het herstel proces duurt daardoor nu langer.

Wat mij irriteert is, dat als je hun tips niet opvolgt ze gepikeerd zijn, want dan luister je niet en dan wil je dus niet beter worden. En als je wel het advies opvolgt en het werkt averechts, ze zeggen; ja, hebt een eigen verantwoordelijkheid he?!

Goed, ik zit het probleem nu op te blazen waarschijnlijk. Maar snapt iemand wat ik bedoel?

Je gaat toch naar iemand omdat je hulp nodig hebt. Je gaat toch ook naar de kapper omdat je haar knippen je zelf niet lukt, als ze het dan verknipt en dan zegt, ja eigen verantwoordelijkheid.

Of naar de orthodontist en die adviseert je een beugel te nemen, maar het werkt bij jou niet, je tanden blijven scheef staan, ja eigen verantwoordelijkheid.



Ik begrijp dat gewoon niet. Het komt ook in geen enkel ander beroep voor. Als ik een klant iets adviseer en het werkt niet, dan pak ik het op en zeg op zijn minst iets als, dat had ik beter moeten uitzoeken ik ga er voor u achter aan. Je zoekt minstens een middenweg als jij verkeerd adviseert.



Ik heb nog nooit een psycholoog/therapeut horen zeggen, dat had ik beter moeten signaleren of dat heb ik verkeerd ingeschat.



Artsen wel, kappers wel, tandartsen wel, eigenlijk alle beroepen wel.



Maar psychologen leggen de totale verantwoordelijkheid bij de ander. Terwijl ze krijgen ook betaald en als zij een diagnose of aandoening niet of te laat signaleren dan kan wat eigen inzicht en een excuus er toch wel vanaf?



Ik had zelfs een keer een gesprek met een psycholoog ter kennismaking, die zei; je moet het allemaal zelf doen. Oké ik denk dan, dan hoef ik jou niet in te huren, je hebt jezelf totaal overbodig gemaakt. Ik snap dat zij hopelijk dit anders bedoelde.



Ik snap het eigen verantwoordelijkheid principe en ben het daar op zekere hoogte ook totaal mee eens, ook bij de huisarts, maar als je huisarts een fout maakt zou je excuses krijgen en van een psycholoog nooit.

Is dit een rare observatie van mij? Of een vreemde gedachte kronkel die ik alleen maar heb?

Het is hetzelfde als dat overstappen van huisarts, specialist, tandarts, advocaat en kapper normaal is en wordt aangemoedigd zelfs en overstappen van psycholoog of psychiater 'not done' is. (Zeker op het viva forum) Alsof psychologen de waarheid in pacht hebben. Net als slechte kappers zijn er ook slechte psychologen. Het lijkt wel alsof mensen hun en psychologen zichzelf op een voetstuk plaatsen.

Natuurlijk gebaseerd op mijn eigen ervaringen met mensen en beroepen dit filosofische stuk.



Mensen met spanningshoofdpijn, migraine of vermoeide ogen een tip: een hot/cold masker. Even googlen. Ik heb 1 aangeschaft en is ontspannennnnd.

Vet veel tekst



Trouwens erg knap dat van die oorgeluiden accepteren. Ik ben ook bezig pijn/chronische klachten een plek te geven. Maar dat vind ik erg moeilijk. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik er altijd mee kan leven. Ik moet er ook niet aandenken dat dit eeuwig blijft en naar mate je ouder wordt gaan mijn klachten sowieso verergeren, dus nee. Erger kan ik niet aan.



Ik ben nu bezig eerst het mezelf zo makkelijk mogelijk te makken qua symptomen bestrijden zeg maar.



Veel respect voor jullie!

Oooh suikerspin, I hear ya!



Al zijn er wel andere suike (haha ik wilde suikerspinnen schrijven) psychologen/iaters die niet zo zijn hoor. Ik had een hele fijne psychiater (nu met pensioen), zo heerlijk menselijk, en dat vind ik superbelangrijk. Die heel wijs was, maar ook zijn eigen beperkingen aangaf met veel emphatie. Wat een man was dat, fantastisch. Eigenlijk vind ik het sowieso wel belangrijk dat een psycholoog ouder en wijzer is dan ik. Dat heb ik bij mijn huidige loog helaas ook niet echt, al is ze wel leuk en lief en doet ze haar werk verder prima.



Nu zit ik ook een beetje met een dilemma. Met mijn psycholoog ga ik nu het revalidatie-gedeel van mijn therapie in, en dat is echt superambitieus. Maar ongeacht hoe je je voelt, moet je het uitvoeren. En ja, dan zit ik daar te mitsen en maren want ik denk echt dat ik over mijn grenzen zal gaan en dat mijn angst daarvoor behoorlijk gegrond is. Maar ja, dan ben ik dus de niet meewerkende patient die niet beter wil worden ofzo met mijn heel verkeerde instelling. Waaróm kan ik er niet gewoon vol voor gaan met de beste hoop en overtuiging? Of help ik mezelf juist beter door behoedzaam te zijn? Ik vind het heel lastig.

Ooooh wat fijn dat iemand me snapt!!



Zo'n revalidatie traject (bedoel je met sporten) vind ik ook te ambitieus. Ik vind het ook niet gezond. Mensen met burnout moeten juist luisteren naar hun lichaam en niet weeeer over grenzen heen gaan.



Revalidatie bij cvs kan helpen, vooral als er totáál geen enkele verbetering zit in het herstel. Dan doorbreek je een partroon met zo'n traject. Maar zelf online ook negatieve studies en ervaringen gelezen.



Bij sommigen verergerd het de klachten.

Doe wat voor jou goed voelt!

Grenzen kunnen blijven aangeven lijkt me noodzakelijk.

Hey morfientje, je geeft aan dat mijn opmerking je raakte. Als je dat negatief is: zo bedoelde ik het absoluut niet hoor. Ik ken je natuurlijk ook niet, en je volledige situatie. Bovendien ben ik ook geen psycholoog dus ik probeer ook af en toe maar wat. Het spijt me als ik de plank volledig mis sloeg. Wat hopelijk is blijven hangen, is dat je jezelf dingen en tijd mag gunnen en ook gebruik mag maken van mogelijkheden die je worden aangeboden.



Suikerspin: ik snap denk ik wat je bedoelt, maar niet elke psycholoog is zo hoor. En ja, er zitten veel niet zulke goede, of niet echt passende, types tussen. Ik heb sinds kindertijd zo'n 4 psychologen gezien, waarvan er 2 erg goed waren. Maar een daarvan was ik op een gegeven moment ook ontgroeid. Die was erg goed in symptoombestrijding en dat hielp me tijdelijk, maar uiteindelijk wilde ik wat grondiger aan de bak en blijvender minder last hebben van mezelf. Dat heb ik in mijn huidige psycholoog wel gevonden. Dus ik sluit me niet aan bij het idee dat je niet zou mogen overstappen. Degene die ik nu heb , heb ik zelf uitgezocht op internet in plaats van via Psy-q of GGZ Instelling ofzo. Het is een vrijgevestigde therapeute met haar eigen praktijk. Haar websitetekst sprak me erg aan en inderdaad: ze heeft me immens veel verder geholpen. Uiteraard heb ik het zelf allemaal moeten doen, maar haar advies daarin opvolgen hielp echt. Grappig genoeg merk ik dat ze met deze burnout wat minder kan. Volgens mij omdat ik niet veel meer kan doen dan rust nemen en langzaamaan weer wat gaan doen. De ziekte is door (werk)omstandigheden ontstaan dus we hoeven niet echt meer in mijn karakter te spitten zoals vroeger. Ik kan er dus nu ook niet zo heel veel mee.



Heb je het gevoel dat je met je huidige psycholoog je niet verder helpt? En dat hetgeen wat ze de afgelopen tijd heeft voorgeschreven niet werkt? Dan zou ik echt overwegen naar een ander te gaan. En tja, of ze dan moet sorry zeggen, dat zou aardig zijn. Maar het is ook wel een lastig beroep in deze denk ik, je hebt namelijk ook echt veel eigen verantwoordelijkheid en je moet het uiteindelijk ook allemaal zelf doen (hoe vermoeiend dat ook is). Je kan je emotionele leven helaas niet in iemand anders handen leggen met de vraag: "Wil jij van mijn boosheid even blijheid kneden?" (zou wel echt supertof zijn als dat kon trouwens).



Wat zegt ze als je aangeeft dat het niet werkt en je het gevoel hebt achteruit gegaan te zijn?



Ben wel met je eens dat 'sorry' zeggen of zelfreflectie niet vaak voorkomt bij psychologen. Naar wat ik begrijp bij chirurgen enzo ook niet hoor. En wat dacht van directeuren of managers in het bedrijfsleven?



Dus ja, ik snap je frustratie wel en zou niet gaan wachten op iets van je therapeuts kant, maar zelf iemand anders zoeken.

Ha Lieve mensen,



Wat naar Suikerspin, dat de hulp tot dusver je niet (voldoende) verder helpt. Ik weet niet of psych's geen sorry zeggen, denk dat het lastig is omdat ieder persoon weer anders is en bepaalde methodes, tips en adviezen voor de een nou eenmaal beter werken dan voor de ander. Ook ik had een (leuke, aardige en zeker niet onbekwame) psych wat op een goed moment niet meer voor me werkte. We kwamen niet verder. Ze heeft daar geen sorry voor gezegd en dat hoeft voor mij ook niet, maar ze had wel het zelfinzicht dat wat zij mij kon bieden voor mij niet meer voldoende was en heeft me doorverwezen. Ik zou overstappen wanneer het niet (meer) klikt of werkt.

Overigens loop ik al ruim een half jaar met een verknipt kapsel rond en nee, dat ligt niet aan mij of aan mijn haar, maar misschien was op dat moment de combi van mijn haar, betreffende kapster en de schaar/methode die ze gebruikte niet zo'n handige. Dus nee, het ligt ook niet aan jou of aan de verantwoordelijkheid die je wel of niet neemt maar misschien wel aan de combinatie van jou, betreffende psych en de gebruikte methodes. Ik heb een andere kapster gezocht, een die wel bij mij past en doet zoals ik het wil. Hoop dat jij je ook niet laat belemmeren om door te zoeken tot je iets of iemand hebt gevonden die wel de juiste snaar weet te raken en je verder helpt



Tigri, is dat een soort exposure therapie? Om je eigen angsten te overwinnen door juist wel even door te duwen over een grens heen? Het is soms erg lastig te bepalen wanneer je je onrustig voelt doordat het te snel gaat en je er goed aan doet naar je lijf te luisteren of dat je koudwatervrees hebt voor de volgende stap en je juist even een duwtje nodig hebt om te ontdekken dat je dat toch kunt. Als het voor jou als het eerste voelt, kun je dan niet bespreken dat je het langzamer wilt, de stapjes kleiner wilt maken? Hangt er iets vanaf bij de psycholoog? Niemand is er uiteindelijk bij gebaat als het te snel gaat voor je, dus misschien is dit een mooie gelegenheid om opnieuw je grenzen aangeven te oefenen. Probeer een compromis of een manier waarop je meer regie hebt over de revalidatie. Bijvoorbeeld dat je af kunt spreken pas aan de volgende stap te beginnen wanneer je de vorige kunt zonder je daar onaangenaam bij te voelen in plaats van een vastomlijnd plan te volgen. Kan dit denk je?



Evenaar, dat zou mooi zijn voor de toekomst, iets wat je boosheid om kneed naar blijheid. Waar kan ik tekenen? Het is een lang en moeizaam proces. die burn out. Hoe bedoel je dat de ziekte door werkomstandigheden is ontstaan en je daarom niet in je karakter hoeft te spitten? Ik weet je situatie natuurlijk niet verder, maar is er iets in je karakter, denken, handelen wat het jou in de omstandigheden makkelijker had kunnen maken? Of is het echt enkel uitrusten en opnieuw beginnen voor je? Puur interesse hoor, dat zou erg fijn zijn namelijk. Zelf ben ik bang dat als ik nu niet grondig met mezelf en mijn karakter/eigenschappen aan de slag ga, ik over 5 of 10 jaar opnieuw tegen problemen aanloop, ook al waren de omstandigheden ronduit perfect voor het krijgen van een burn out.

On a positive note: De zon schijnt vandaag, het is niet koud, en er hangen nog blaadjes aan de bomen Hopelijk kunnen jullie er een beetje van genieten dat het nog mooi weer is.

Ik voel me ook onrustig , vooral 's morgens, maar ik moet mezelf elke dag opnieuw vertellen dat het allemaal goed komt, dat het heus gaat lukken, dat ik bepaalde dingen mag in plaats van moet en dat ik ook alles mag afzeggen en niets hoef. Soms geeft dat al voldoende lucht om toch wat dingen te doen waar ik eerder tegenop zag, mezelf de ruimte geven om het af te zeggen.

quote:Evenaar schreef op 29 oktober 2016 @ 16:43:

Hey morfientje, je geeft aan dat mijn opmerking je raakte. Als je dat negatief is: zo bedoelde ik het absoluut niet hoor.



Geen probleem. Ik weet niet wat het was. Je opmerking triggerde wat bij mij. Werd er boos en verdrietig van. Maar gaf daarna ook kracht en antwoorden. Dus indirect was het mss ook wel fijn



Suikerspin: betreft je stuk mbt therapeuten en psychologen. Ik herken je stuk wel en ook weer niet. Heb ook veel irritaties gehad en idee dat ik het net zo goed alleen kon doen. Kijk het idee dat anderen niet jouw problemen op kan lossen snap ik. Het gaat ook om jouw leven en dat leven kan niet worden overgenomen. Ze kunnen je helpen en ondersteunen. Tips geven. Een heel uitgewerkt dagprogramma maken, maar dan nog moet jij het uitvoeren. (Dat bedoel ik met anderen kunnen het niet voor je doen)

Dus dat stuk snap ik vanuit hun gezien. Werk ook in de hulpverlening en het is soms raar wat mensen van je verwachten. Dat is onmogelijk.



Maar blijkbaar voel jij je niet gesteund genoeg. Je vraagt hulp maar krijgt niet voldoende aangeboden? Of begrijp ik dat verkeerd? Ik vind het slecht dat ze geen fouten durven toe te geven. Juist dat is menselijk. Uitproberen hoort erbij en het is raar om dan de verantwoordelijkheid steeds bij de ander te leggen.

Dat stuk herken ik ook niet van eigen ervaringen. Wel dat er teveel aan kenmerken en lijstjes wordt gehouden. Alles wordt onder een label geplakt en alles uitvergroot. Ik vind dat het vaak genunanceerder ligt. Soms heb ik ook wel eens gehad dat ik een therapeut voor de gek hield omdat zelf erg stuurde in dingen. Ik praatte dan maar mee en dat had het gewenste effect. Ik vond dat erg raar want ze had daar toch doorheen moeten prikken? Zo heb ik ook vaak ervaren dat ik het beter zelf kon doen.



Maar er zitten soms ook fijne tussen. Daar heb ik veel aan gehad.



Wat betreft revalidatie. Ik heb hier andere ervaringen mee. Dit was juist een multi disciplinair team. Waarbij ik verschillende therapieen had en max 1uur per week moest sporten en dat op een zeer laag tempo.

Ik had ook PMT en dat is zeker aan te raden. Dmv bewegen en spel met pyschologisch vraagstukken bezig. Juist grenzen leren kennen, leren voelen, nee zeggen etc. Maar dan niet pratend maar doen. Heel nuttig was dat.



Mijn indicatie was in eerste instantie ook neurologisch voor de revalidatie en had bv ook ergotherapie. Maar ook dat was nuttig. Om leren gaan met je beperkingen (was toen deels lichamelijk, had uitval aan 1 arm) maar ook leren omgaan met vermoeidheid. Weinig energie. Hoe deel je dan je dag in. Hoe ga je om met je batterij. Hoe laad je deze op etc.



Dus zo'n veelzijdig traject kan ik iedereen met een burnout aanraden. Al zal het mss lastig zijn qua indicatie. Mijn burn out kwam daar pas aan het licht.



Pussywillow: fijn zo'n positieve noot! Ik heb tijdens mijn BO wel leren ervaren en juist het weer ed begon ik toen veel intenser mee te maken. Bewustworden van alles om je heen. Ruiken, zien, horen en voelen. Stond eerder amper stil bij de verschillende seizoenen. Heb mij echt verbaast over bepaalde dingen. Vind de herfst nu ook erg mooi.



Hier gaat het goed. Afgelopen dagen gewerkt en dat was fijn. Ritme was goed. Weer wat doen. Savons echt moe zijn van oa fysieke inspanning ipv altijd moe van mentale inspanning (piekeren, malen etc)

Ik ben weer even uit de knoop. Dat wil niet zeggen dat het goed blijft gaan maar zit weer beweging in. Niet meer vast

Evenaar, ik wil je graag een bericht sturen. Kan je misschien aanzetten dat je berichten wilt/kunt ontvangen bij je instellingen?

Hey mensen, hier gaat het nog steeds erg op en neer. Donderdag tot zaterdag ging eigenlijk heel goed en toen ben ik meer gaan ondernemen, en nu is het dus weer knudde. Ik ben deze week een beetje aan het reïntegreren, en sommige dingen doen lukt dan wel, maar dan voel ik me daarna weer heel erg grieperig. Koortsig, hoofdpijn, misselijk, pijn aan de holtes,keelpijn. Volgens de huisarts en mijn vriend doe ik nog te veel, dus heb mijn lunchafspraak voor vandaag maar afgezegd. En zit dus nu lekker op de bank met kopjes thee, dat is wel fijn. Moet vanmiddag wel naar mijn werk, paar uurtjes passende arbeid. Daar zie ik denk ik ook wel tegenop.



Pussywillow: wat ik bedoelde is dat ik dankzij intensieve therapie een jaar of 5 geleden eigenlijk al heel goed doorheb wat mijn valkuilen zijn en waar ik voor moet oppassen (doordraven, in mijn highs te high gaan, in mijn lows teveel wegzakken, dingen te veel op mezelf betrekken, slecht kunnen omgaan met afwijzing vooral van mensen die hiërarchisch hoger dan ik staan, perfectionisme, slecht kunnen loslaten, al dat soort dingen). Echter, mijn karakter past erg slecht bij het bedrijf waar ik nu werk. Ik heb al vaker getwijfeld om optie stappen, maar wilde zo graag doorzetten. Nu vraag ik me ten zeerste af of het nog gezond is om terug te gaan. Het voelt alsof ik de afgelopen jaren mezelf in een mal heb geprobeerd te drukken waar ik eigenlijk niet in pas. Tel daarbij de komst van een nieuwe leidinggevende die letterlijk heeft aangegeven mij liever kwijt te zijn en daar ook zijn best voor doet (nieuwe regels bedenken, terugkomen op eerder gemaakte afspraken, treiteren). Mijn psycholoog is heel duidelijk erover: jij maakt jezelf niet ziek, dit werk maakt je ziek. Is voor het eerst dat ik haar de verantwoordelijkheid niet bij mezelf hoor neerleggen. Tuurlijk kijken we ook wel naar wat ik effectiever had kunnen doen, en dat vind ik ook heel fijn want dan leer ik er tenminste nog wat van, maar de bottom-line volgens haar is: logisch dat je ziek bent, dat komt door het werk en de sfeer daar (een groot en heel commercieel advocatenkantoor is misschien wat te 'hard' voor mij). Ik ben overigens de vierde in een half jaar die omvalt, dus daar zit misschien ook wel een punt. Hebben jullie dit artikel gelezen in NRC laatst, gaat over de verantwoordelijkheid die ook op het werk ligt: https://blendle.com/i/nrc ... u/bnl-nrc-20161022-3_14_2



Maar goed, eerst maar eens beter worden en dan kijken wat juridisch verstandig is. Ik heb nu een vast contract en dat is me ook wat waard.



Goed dat je inmiddels een beetje kunt genieten van de herfst. Het is ook eigenlijk wel een heerlijk seizoen met de mooie bomen en het lekkere warme comfort food (speculaasjes op brood, pompoensoep, stoofschotel).



@morfientje: fijn dat je je weer even wat beter voelt! Wat is PMT?

He Evenaar, goed dat je die afspraak hebt afgezegd en even aan het bijkomen bent van het verkennen van je grenzen.



Dank je wel voor het posten van dit artikel. Ik denk dat het voor veel mensen hier weleens fijn is om te horen of om eraan herinnerd te worden dat het niet alleen maar aan jezelf ligt. Ik was alweer vergeten dat ik voor een bedrijf werkte met torenhoge eisen aan hun personeel en managers die je onvoldoende steunen, waar je niet op kon vertrouwen en wat uiteindelijk eindigt in een slechte relatie of conflict zelfs (afgelopen maand zijn er 6 mensen vertrokken uit een van de vestigingen, dat zegt wel wat). Dat in combinatie met mijn karakter en aardig wat akelige privé gebeurtenissen was funest, maar het valt niet mee om voor ogen te houden dat het niet alleen aan jou ligt. Laatst was dus op de radio dat 2016 het hoogste burn out percentage heeft tot nu toe. Dat artikel klopt naar mijn mening dus wel, het is niet alleen maar een kwestie van de individu maar ook van een maatschappij waarin veel van je verwacht wordt.



Mooi gezegd, dat je je continu in een malletje probeert te persen waar je niet in past. Je psycholoog klinkt heel wijs. Als het werk je ziek maakt, ben je het aan jezelf verplicht voor je gezondheid te kiezen en op zoek te gaan naar een malletje dat wel past. Je leidinggevende klinkt heel verkeerd. De laatste zin van het artikel; Neem geen genoegen met een bestaan als robot is wel een mooie.



PMT staat voor psychomotorische therapie waarbij je door middel van oefeningen en lichamelijke opdrachten inzichten krijgt. Voor mensen die erg rationeel zijn en veel analyseren in plaats van voelen is dit wel een fijne vorm van therapie vind ik.



Hier gaat het trouwens ook knudde. Zondag teveel gedaan en gisteren nog met goede zin teveel bergen verzet en te enthousiast een sportlesje mee gedaan. Vanmorgen lang geslapen en niet in staat om uit bed te komen. Mijn benen voelen als pap. Dus nu ook gedwongen op de bank met thee, geen speculaas in huis en de puf niet om naar de winkel te gaan. Sterkte voor iedereen

Wat rot Inge . Goed dat je op zoek gaat naar iemand die je kan ondersteunen hierbij.

Oh wat rot voor je! Ik herken het stukje angst zo goed! Overweeg je om weer AD te gaan gebruiken? Heb het vaker gehoord, dat mensen op vakantie instorten, omdat je dan je lichaam en geest de ruimte geeft...dan komt het los.



Hier gaat het eigenlijk ronduit slecht. Slechter dan slecht.

Door de oorsuizingen en de oorpijn heb ik afgelopen weekend een soort zenuwinzinking gehad, wilde niet meer leven, e.d. Totale paniek. Nachten slecht tot niet geslapen. Ik hoor geluiden sindsdien ook helemaal vervormd. Als iemand praat hoor ik soms een valse viool in mijn hoofd. Ik denk echt dat dit komt doordat mijn zenuwstelsel gecrasht is als t ware, kan dat??

Ook de angst (waar ik eigenlijk wel grotendeels vanaf was) kwam weer volledig terug (vooral angst voor de toekomst, in de steek gelaten te worden, mensen, waaronder mezelf, teleur te stellen).



Ik heb het idee, dat er iets in mij zit, waar ik niet bij kan. Weet niet hoe ik het anders uit moet leggen. Die angsten heb ik namelijk als sinds dat ik een kind was. Ik ben ernstig ziek geweest (heb als klein kind op t randje gelegen) en ik vermoed dat het hier mee te maken heeft. Heb er nooit echt last van gehad, omdat ik altijd een 'veilig' leven heb geleid. Nu door de BO wordt alles bloot gelegd (zo voelt het). Maar hoe kom ik hierbij, bij dat onderbewuste?? Ik merk dat ik rationeel goed kan nadenken en er over kan praten, maar het "gevoel" gaat veel dieper dan dat. CGT helpt hierbij niet. Of ben ik te veel opzoek naar een verklaring voor mijn angsten, overdenk ik teveel?



Ik heb a.s. maandag een afspraak bij de HA. Ik denk dat ik AD ga proberen. Misschien helpt het tegen het gepieker en die klote angst.



Sorry mensen voor dit depressieve bericht, maar ik moet het echt even van mij afschrijven.

oh lieve inge





(ik ben *bloem, nieuwe nick)

Jezus Brandnewday, dat klinkt ook echt zwaar k*t zeg. Ik herken het niet echt zelf zo maar ik heb het wel eens gehoord, nou ja een boek gelezen over iemands burnout, Eclipse, en dat klonk ook zoals jij omschrijft. Hij was er uiteindelijk inderdaad door antidepressiva bovenop gekomen. Wat betreft dat trauma, misschien is EMDR of hypnotherapie een optie?



heel veel knuffels

ingeb84,

Goed dat je actie onderneemt. Hopelijk is het een kleine dip. Laatst had je nog een super positieve update, blijf ook kijken naar alles wat je hebt bereikt!



brandnewday, probeer hoop te houden!

Mij is verteld dat bij een burn-out alles wordt uitvergroot, ook je klachten. En zeker de delen in jou, angst en oren, die al het 'zwakst' zijn.



Bij de 1 zijn dat de darmen, de ander de onderug en bij jou dus angst en je oren.

Blijf dus hoop houden dat hoe beter jij weer in je vel gaat zitten, meer energie krijgt en he zenuwstelsel weer tot rust komt de klachten af zullen nemen.

Ik vond dit een goede uitleg van mijn psycholoog en arts.



Hoe je je nu voelt hoeft niet je onderbewuste te zijn, mijn psych zei; in moeilijke periodes denk je altijd weer terug aan andere moeilijke periodes in je leven. Dit hoeft niet te betekenen dat je iets niet goed verwerkt hebt.

Jij hebt altijd al angsten zeg je, die zijn nu uitvergroot. Heel erg klote. Maar als jij weer meer in balans komt, zakken de angsten dus ook weer af.

Dit is mijn ervaring met angsten, hopelijk werkt het bij jou ook zo. Dan komt het gewoon weer goed





Dat voorbeeld met het malletje was erg herkenbaar. Ik kon en mocht mezelf totaal niet zijn op het werk. Daardoor kreeg ik paniekaanvallen, ik voelde me beklemd op het werk. Ik heb continue geprobeerd mezelf te zijn maar in alles dachten ze anders en hun waarheid was waarheid. Ik was mezelf echt kwijt. Pas toen ik ziek thuis zat kwam de oude ik weer terug. Ik ben van plan mezelf nooit meer zo'n mal te laten drukken.



Knuffel voor iedereen



En onthoudt het is donkerder en iets kouder en minder vitamine d, en iedereen is in de winter wat vermoeiender. Dus niet in de stress raken bij een dipje.



(Dit zeg ik ook tegen mezelf )

Dank je Suikerspin, mooie wijsheid van jouw psych en een goede om aan vast te houden; hoe meer je weer in balans komt, hoe minder de klachten zullen zijn. Hier ook een flinke dip afgelopen dagen, maar de vitaminde D pillen staan weer klaar en ik probeer me er elke dag opnieuw aan te herinneren wat er allemaal al wel lukt in plaats van niet, dat dit soort dips tijdelijk zijn en ook weer overgaan. Hoop dat anderen daar ook wat aan hebben . Weltruste allemaal.

Jeetje wat een terugvallen en dips momenteel! Ikzelf ga ook echt even helemaal niet goed, dus kan bijna geen toeval meer zijn toch. Ik denk dat we met onze gevoeligheid misschien niet moeten onderschatten welk effect het terugzetten van de klok ook heeft. Waarschijnlijk is dat ook een reden is dat we allemaal een fikse dip hebben.



@inge: ik ken je natuurlijk nog niet, schrijf hier nog maar recentelijk mee, maar wat klote dat je zo'n terugval hebt. Hopelijk kan je je realiseren dat terugvallen 'fewer and further apart' worden. Maw: dat ze er wel bij horen, maar dat het steeds minder vaak is en er steeds meer tijd tussen zit. Lukt het eventueel om het in iets constructiefs om te zetten? Om de angst te zien als een signaal dat er kennelijk ergens iets niet helemaal jofel is? Er komen ineens twee liedjes in me op. Van Madonna, hoe heet het ook alweer, met die leuke ER-dokter in de clip. De regel die daarvan in mijn hoofd zit is in elk geval: "pain is a warning that something's wrong" . En van John Mayer's The Heart of Life: "Fear is a friend who's misunderstood" . Misschien helpt het ons allen deze signalen die ons brein en lijf ons geeft niet meer als vijanden te zien, maar als vrienden die ons wat proberen te vertellen. Ergens voor willen waarschuwen.

Maakt het overigens niet leuker, dus hele dikke knuffel! Ik hoop dat je inmiddels thuis bent en je wat beter voelt.



@brandnewday: wat verschrikkelijk kl*te is dat hè, dat oorsuizen. Ik ben het wel met Suikerspin eens dat het niet iets onderbewusts hoeft te zijn, hoor. Alles komt momenteel ontzettend hard aan, alles wordt versterkt. Al je klachten, dus deze ook. En dit is echt verschrikkelijk. Zodra je het accepteert en niet meer tegen vecht, wordt het echt beter. Maar dat is heel moeilijk en zwaar ook wel. Ik trok het vannacht ook niet meer. De piep, suis en kraak kan ik mee leven, maar nu heb ik al 13 dagen ook een enorme brom erbij. Het wordt een soort technofeest in mijn hoofd zo. En vannacht zat ik er ook helemaal doorheen en schrok erg van mijn eigen gedachten. Ik kon me ineens helemaal voorstellen dat iemand hierdoor uit het leven stapt en riep in totaal verdriet en paniek tegen mijn vriend: "ik kan zo niet leven, ik wil niet zo leven". Ik was (ben?) ook wel een beetje bang dat ik mezelf in de impulsiviteit van die paniek iets aandoe. Wat uiteindelijk hielp waren andere geluiden. Ik ben op mijn vriends borst gaan liggen en heb naar zijn hartslag geluisterd. De focus op iets anders, deed de brom verdwijnen. Misschien helpt dat ook voor jou? Een muziekje of een ruisende zee ofzo (je hebt op YouTube wel lange filmpjes met rustgevende geluiden). Je móet de focus op iets anders leggen anders wordt het alleen maar erger. En wat ook nog kan, is eens naar de fysio om je nek- en schouder gebied goed los te maken, tinnitus komt ook vaak daarvandaan.



Nu, in het licht van de dag, zie ik alles wel weer wat minder somber, de brom is nu ook even weg. Fijn is dat. Ik moet zometeen naar mijn werk. Voor het eerst dat ik weer een wekker vroeg moet zetten en in de spits daarheen moet rijden, dat ik al mijn collega's onder ogen moet komen. Kortom: ook niet zo gek dat de paniekstorm vannacht weer losging. Wel neem ik het gevoel van vannacht mee naar mijn eerstvolgende sessie met de psych, want dat soort gedachten zijn wel goed om serieus te nemen. Zo lang ik er nog heel open over ben, ook naar mijn vriend, geloof ik niet dat ik écht suïcidaal ben, maar de schrik zit er wel in.



Mag ik jullie nog wat vragen? Bijna een jaar geleden zijn mijn vriend en ik begonnen met proberen zwanger te worden. Dat was toen een goede keuze, maar de laatste maanden twijfel ik hier erg aan. Ik vind mezelf momenteel totaal niet in staat om de verantwoordelijkheid te dragen voor een ander mens. Ik kan toch geen moeder worden als ik me zo voel zoals ik me vannacht voelde? Aan de andere kant, ik denk nu niet rationeel, heb ik dan nog 9 maanden om daaraan te wennen en is dit ook tijdelijk. Ik ben inmiddels 36 (mag ik dan nog wel op dit topic meeschrijven? Vond dat zelf vrij jong) en heel veel tijd om te pauzeren hebben we dus niet. Tegelijkertijd wil ik geen kind op de wereld zetten als ik me niet in staat voel ervoor te zorgen. Maar aan de andere kant, mensen die er minder over nadenken dan ik, worden ook gewoon zwanger. Maak ik een (te moeilijk?) plaatje in mijn hoofd van aan welke voorwaarden ik moet voldoen om moeder te mogen worden? Doe ik nu hetzelfde als wat ik laatst tegen iemand hier zei (weet niet meer wie) dat dat niet hoefde? Dat je niet aan voorwaarden hoeft te voldoen, dat je het ook mag leren. Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Ik heb dat zelf ook erg. Ik vind het voor nu te privé om het er over te hebben merk ik.

Ik heb qua leeftijd wel meer tijd, dus voor mij een iets minder groot dilemma.



Ik denk dat juist de mensen die over dit soort dingen nadenken in het belang van hun toekomstige kindje hele goede, liefdevolle ouders zullen zijn.



De keuze is uiteindelijk natuurlijk gewoon aan jou. Perfecte ouders bestaan sowieso niet



Ik snap je dilemma wel. Zeker ook qua leeftijd. Maar bijvoorbeeld een half jaar pauze of een jaar kan toch nog wel?

Misschien als jij lekkerder in je vel zit, het zwanger worden ook dan ineens sneller gaat?

Wat een terugvallen inderdaad, "you are not alone" is erg toepasselijk in deze.



@ Tigri: bedankt voor het meedenken . Ik heb vanmorgen de voicemail ingesproken van een craniosacraal/rebalancing therapeute om een afspraak te maken. Niet echt op trauma gericht, maar ik heb ook het idee dat ik misschien wel te veel op gefocust ben (wat suikerspin zegt).



@ Suikerspin; ik denk dat je misschien wel gelijk hebt. Ik wil altijd alles verklaren, zo ook mijn angsten. Overdenk werkelijk alles. Ik moet weer proberen om me eraan over te geven, ipv te vechten. Wat ik heel lastig vind, is dat ik wel echt een stijgende lijn heb gezien. Het ging écht een stuk beter. En nu weer volledig gecrasht. Begint het riedeltje weer van vooraf aan. Ik weet ook zeker dat ik te vroeg ben begonnen met proberen alles weer op te pakken (met name werk). Wanneer weet je of je dingen weer aan kan? Want ik dacht dat ik het wel weer aan zou kunnen. Hoe doen jullie dat? Is er een bepaalde norm ofzo (misschien gekke vraag)? Of puur gevoelsmatig? Dat vind ik zo moeilijk in te schatten, want ik DACHT dat ik het weer aan kon, maar blijkbaar is dat nog helemaal niet zo. Hoe zorg je dan dat het niet weer gebeurd?



@ Evenaar: Och, wat een ellende is het inderdaad. Ik ben nu iets rustiger (vannacht eindelijk weer wat beter doorgeslapen) en het piepen is nu wel minder. Stress is zoooooooo'n major factor in dit! Niet normaal. Heb jij ook, dat als je bijv kauwt ofzo je zenuwen hoort? Alsof er letterlijk een gevoelige snaar wordt geraakt? En heb jij ook zoveel oorpijn? Neemt bij mij erg toe als ik bijv in de auto zit.

En ja, zo herkenbaar, die suïcidale gedachten. Ik heb me nog nooit zo gevoeld, zo beangstigend, ook voor vriendlief. Je schrikt echt van jezelf. Ik zag mezelf al helemaal op het station staan...bizar...

Maar wat jij ook zegt, het zakt weer af op een gegeven moment. Heb jij de videos van Julian Cowan Hill over oorsuizen op youtube al eens bekeken? Makes so much sense! Geeft mij ook echt hoop dat ik mezelf kan genezen, of iig de klachten kan verminderen.



Pas je wel op met het werk? Je zegt, ik moet naar mijn werk. Van wie moet dat? Is dat een eigen keus?



Wat betreft het zwanger worden, vind ik moeilijk om hier wat over te zeggen. Ben hier zelf namelijk nog niet mee bezig. Ik denk wel dat het beter is als je psychisch en lichamelijk stabiel bent. Het is namelijk niet zomaar iets. Het is natuurlijk prachtig, maar het kan ook veel stress toevoegen aan je zenuwstelsel. Met name het stukje verantwoordelijkheid. Als je stabiel bent , ook op werk, kan je het een stuk makkelijker dragen denk ik. Wat betreft het "mogen leren", daar moet ook ruimte voor zijn in je hoofd. Je kunt jezelf ook afvragen, wat is het ergste wat er kan gebeuren, als ik het nog een half jaar/jaar uitstel?