Relaties
alle pijlers
Paniek door verlatingsangst
zaterdag 19 november 2016 01:07
Hoi,
Sinds bijna 2 maanden een vriend na een lange periode van vermijding van serieuze relaties. Tot een week geleden kreeg ik veel bevestiging. Dat is dus sinds een week een stuk minder en heeft mijn verlatingsangst getriggerd. Ik heb hierover met hem gepraat maar kom er niet uit. Op dit moment behoorlijk in paniek. Wil het bij mezelf houden. Heb hem wel via een email gevraagd of hij mij wat wil bevestigen omdat ik het nu moeilijk heb. Dat gebeurt niet. Maandag kan ik naar mijn psycholoog.
Ik weet dat het mijn probleem is, en ga het zeker aanpakken, maar voor nu de vraag of jullie wat gedachtes voor mij hebben om mijn paniek iets hanteerbaarder te maken. Het lukt mij niet om te relativeren nu.
Sinds bijna 2 maanden een vriend na een lange periode van vermijding van serieuze relaties. Tot een week geleden kreeg ik veel bevestiging. Dat is dus sinds een week een stuk minder en heeft mijn verlatingsangst getriggerd. Ik heb hierover met hem gepraat maar kom er niet uit. Op dit moment behoorlijk in paniek. Wil het bij mezelf houden. Heb hem wel via een email gevraagd of hij mij wat wil bevestigen omdat ik het nu moeilijk heb. Dat gebeurt niet. Maandag kan ik naar mijn psycholoog.
Ik weet dat het mijn probleem is, en ga het zeker aanpakken, maar voor nu de vraag of jullie wat gedachtes voor mij hebben om mijn paniek iets hanteerbaarder te maken. Het lukt mij niet om te relativeren nu.
vrijdag 2 december 2016 15:06
Het begint een beetje te dagen wat je zegt Wiebeltje. Ik geloof dat ik een gevoel begin te krijgen van hoe ik verder wil. Het gaat nog zo makkelijk, om vanuit de angst in het negatieve, de afweer, de verdediging te schieten. Hoe ik dan de (zelf) compassie en de mildheid weer verlies. Waarom is het zo moeilijk om vast te houden, het milde, het groeiende, het helende?
Het mooie is dat ik al deze ervaringen op kan schrijven en mee kan nemen naar de therapie.
Hoe kom je zo wijs?
Het mooie is dat ik al deze ervaringen op kan schrijven en mee kan nemen naar de therapie.
Hoe kom je zo wijs?
vrijdag 2 december 2016 15:28
Ik wil en kan er nu niet teveel op in gaan, heb niet alles gelezen nog en ga de deur uit, maar ik wil wel even zeggen dat je je in een opbouwfase van een relatie bevindt en dat is toch een heel ander verhaal dan een jarenlange bestendige en stabiele relatie met een stevige basis aan fijne binding met elkaar, alvorens er zware aanslagen en problemen op de veerkracht van die relatie gedaan worden (ziekte, ontslag, al dan niet terechte angsten, verlies enz).
In de opbouwfase moet die hele bereidheid om samen een leven te gaan willen delen en daar allebei in geloven nog helemaal tot stand komen.
Het is imo onterecht om al te willen vertrouwen op een ander, dat je daarop kunt rekenen (in een beginfase) of dat het aan zijn kant banden zou versterken als hij iets moet compenseren wat in jouzelf ontbreekt, namelijk juist datzelfde gebrek aan geloven in jezelf als wenselijke partner/"relatiemateriaal" en in jouw eigen vermogens om jouw liefde en vertrouwen te schenken die nodig zijn om een stabiele, leuk-spannende en overwegend "leuke' relatie te kunnen bouwen.
Je vraagt van hem een geloven in jullie wat je zelf niet hebt, en sterker nog, je wil daar al op kunnen vertrouwen, maar wat breng je daarvoor zelf mee, wat voor hem aantrekkelijk is en hem stimuleert om te geloven dat dit een fijne, stabiele en gezonde relatie voor hém wordt?
Ik hoor echt overwegend wat jíj nodig hebt om een relatie (met hem) te kunnen hebben, aan aandacht, opvang en bevestiging, hoe hij op jou moet reageren om jou er vertrouwen in te geven, en jouw werkelijke gesteldheid voor hem verborgen te houden of iig niet (teveel) mee lastig te vallen, maar die wel spelen (en imo een grote rol spelen).
Ik denk dat (tenzij hij een "redder" of "helper" is met veel geduld en toewijding en hij zelf zeer sterk verankerd is in zijn eigen basis van veilige hechting) je niet kunt verwáchten van een potentiele partner dat ie zin en bereidheid houdt als het in zo'n pril stadium al "gedoe" oplevert (laat staan als je helemaal eerlijk kon zijn over jouw angsten en hoe het werkelijk gesteld was afgelopen tijd).
Het is niet expres en je kunt momenteel (nog) niet anders, maar besef dat je in feite in een vroeg stadium de relatie al aan het saboteren bent en hem uittest of en hoe hij standhoudt (of wegloopt).
Een beginnende relatie gaat imo opbloeien met fijne ervaringen met elkaar, ook als die bereidheid van zijn kant er wél is en jij ook (net) genoeg in durft te geloven (voordeel van de twijfel houdt, ook al komen die uit jezelf).
Die bereidheid en binding is logischerwijs nog heel teer, jullie kunnen nauwelijks op langere leuke tijden teren!
Bereidheid hangt in grote mate van de er ook zín in hebben, in supergraag tijd met elkaar wíllen doorbrengen omdat er een verwachting is dat dat fijne tijd zal zijn samen!
En dat zit in de mens ingebouwd, of hij/jij wil of niet, maar mensen willen doorgaans uitsluitend méér (ervaren van/tijd steken in) iemand of iets wat iets positiefs brengt of toevoegt.
Dát is wat uitnodigt om je vaker en graag te willen zien, te verheugen, de leukspannende fase van verliefdheid ten volle te beleven, en dat wordt toch bepaald door wat je voor je ziet van de ander (en niet alleen wat je láát zien daarvan en onder zijn aandacht brengt, maar ook dat dat klopt, en niet gebaseerd op eoa voorstelling om elkaar in te palmen).
Als dat voornamelijk angst, onzekerheid, aan jezelf twijfelen, afhankelijkheid (aandacht, berichtjes, geruststelling dat het níet voorbij is) en "ik ben die moeite niet waard maar ik wil dat jij mij overtuigt van wel" is, in zo'n prille fase, test je als het ware uit of er "onvoorwaardelijke liefde" is of in zal zitten.
En die kán er nog helemaal niet zijn (en zelfs geloof ik overigens niet in dat partnerliefde onvoorwaardelijk is) dus de kans is groot dat je wie dan ook ermee wegjaagt en dus het zoveelste "bewijs" krijgt van teleurstelling in die verwachting.
Of als die geruststelling/ bevestiging uitblijft zelf dan maar de stekker eruit trekt, zodat je iig duidelijkheid hebt en niet meer hoeft te twijfelen aan hem. Nee is ook zekerheid scheppen voor jezelf en dat kan veiliger zijn voor jou met jouw achtergrond dan deze grote angsten.
Dat wordt veroorzaakt door jouw beschadiging, levert een bepaalde handicap op die jij meeneemt een relatie in.
Dat hij in eerste instantie op jou valt, is obv een bepaald beeld dat hij als eerste indruk heeft, daar kun je helemaal geen onvoorwaardelijke liefde, geruststelling en vertrouwen aan koppelen!
Los daarvan: kan hij op jóu rekenen, jouw geruststelling, een zekere stabiele omgang, samen leuke ervaringen delen, is er een leuk-spannende seksuele spanning, lekker knuffelen en niet van elkaar af kunnen blijven, en de eindeloze gesprekken waarin je elkaar kunt vinden of overeenkomt (en verschilt) over het leven, over wederzijdse levens, hoe je de toekomst ziet, elkaar echt leren kennen zoals je (nu) bent, leeft, incl je achtergrond en verleden delen, zoals de meeste fijne en solide relaties in het prille begin begonnen zijn, zodat dat de drijvende kracht werd om elkaar vaker te willen en te blijven zien?
En nóg meer te willen met elkaar, volgende stappen?
Voor de meeste mensen geldt dat een relatie een positieve toevoeging aan hun leven betekent, en dat hoeft echt niet allemaal even leuk te zijn, als in de optelsom (alles bij elkaar) het positieve maar overheerst.
Zo bouw je vertrouwen op in elkaar of in een relatie met elkaar een goed gevoel geeft.
Langdurig gelukkige stellen hebben dus een voorraadje positiefs opgebouwd (mag je hopen) en kunnen dan tegen een stootje (en zelfs dat is lang niet altijd zo).
Dat wil niet zeggen dat beschadigde mensen geen relatiemateriaal zijn oid, het hangt oa af van wat de impact ervan op het nu is, op wie je nu bent en wie jij als partner bent.
Zo te lezen werk jij keihard aan je eigen beletsels en herstel van schades uit het verleden, en nog niet zo ver als je zou willen, als het gaat om de paniek en verlatingsangst, die intussen de boel aardig kan saboteren.
Dat is jouw schuld niet oid, ook geen onvermogens, je bent nog aan het leren (en dat is vaak ook pas te leren en duidelijk in relatie tot waar je bang voor bent: liefdesrelaties), dat is de ellende ook.
Dan moet de ander erg sterk in zijn schoenen staan om dat op te kunnen vangen met geduld en toewijding, ertegen kunnen ook, en bovenal wíllen (en evt eigen voorwaarden al dan niet tijdelijk opzij kunnen zetten).
Het is fijn als je zo iemand treft, en ze zullen ongetwijfeld bestaan, (zie eerdere topic over verwaarlozing en de impact op relaties die daar ter sprake kwam: er waren ook meeschrijvers waar het goed gegaan is (en nog gaat)).
Je kunt dat alleen niet verwachten: ook de ander heeft zijn (on)bewuste voorwaarden en verwachtingen van een partner en wat voor hem "goed genoeg" is alles bij elkaar opgeteld.
Zolang er ook heel veel positieve, leuke, spannende gezamenlijke ervaringen en gelukkige momenten zijn, kan daar best eea aan problemen tegenover staan, maar als dat gaat overheersen (of die indruk overheerst, of dat klopt of niet), gaat de relatie aan het wankelen, dat is een soort gouden wet.
En welke kant dat dan op wankelt weet je niet, dat is afhankelijk van wat je zelf en hij erbij kan hebben tot het punt dat jij of hij er niet meer in gelooft.
Dus wat gooi jij in die fundering en van daaruit opbouwen en wat verwacht je van hem?
Besef dat het voor jullie allebei moet toevoegen wil het standhouden, want mensen zoeken iha verbetering van hun leven, zullen herhalen of willen herhalen wat bijdraagt aan hun geluk en leven, en verminderen wat dat aantast.
Juist in het begin is die hechting er nog niet of nauwelijks en denken mensen er nog zonder al te veel verdriet en teleurstelling uit te komen als het op niks uitloopt.
Dat wordt moeilijker naarmate de band al sterker is (en daar hopen sommigen ook op, trouwens, door eerst hun mooiste kanten te tonen en gaandeweg meer "zichzelf" te laten zien, omdat er dan al "credits" zijn opgebouwd en er een indruk van "leuk" is gevormd, en al positieve gevoelens zijn ontstaan, dus wel eea kan hebben aan "minpunten").
Niemand is uitsluitend zijn/haar mooiste kant, in elke kennismaking elke beginnende relatie speelt dit in meer of mindere mate, en ook angst en onzekerheid, twijfels, intenties en onvolkomenheden.
Bij hechtingsstoornissen is dat niet anders, en zelfs nog uitvergroot.
Ook veilig gehechte stellen bouwen vertrouwen in elkaar én in de voortgang én in de potentiele levensduur van de relatie op.
Positieve ervaringen met "samen" zijn de bouwstenen, die dat vertrouwen versterken.
Het is echt heel erg lastig als je zelf onveilige hechting inbrengt, want dat ís ook iets om je onzeker/zorgen over te maken als dat nog zoveel impact heeft op je bij het aangaan en opbouwen en houden van een gezonde relatie!
Met of zonder roze bril duurt naar men aanneemt (in onderzoeken enzo) de verliefde fase zo'n jaar of 2.
Daarna blijkt of het over gaat in houden van of dat het daarna afzwakt.
Die roze bril zorgt ervoor dat je bepaalde blinde vlekken hebt (dingen schattig of niet erg vindt) en het positieve beeld overheerst.
Als er binnen/na 2 maanden allerlei problemen, angsten, voorwaarden en twijfels (al dan niet gecommuniceerd) in de relatie losgelaten worden, is de kans gewoon levensgroot dat die roze bril eerder af gaat.
(dat gebeurt ook als je dat niet uit, volgens mij, als je alleen al doemgedachten en angsten dénkt -en voor jezelf houdt- wordt dat toch "opgepikt" door de ander, zeker als je zoveel aan hem/haar denkt!
Ook onuitgesproken gedachten hebben hun eigen kracht, "komen aan" en vaak wordt zelf twijfelen enzo dan ook gevolgd door een spiraal naar beneden die je een selffulfilling prophecy zou kunnen noemen.
Dat is echt heel shit als je dat soort angsten en gedachten hébt en zoveel moeite kost om dat om te keren naar positief, geloven en vertrouwen (en het nodig hebt om dat -steeds- van hem te horen/merken of in contact te blijven, omdat je dat alleen kunt voelen als je bij hem bent en het fijn is. Bedenk dat de ander dat (zij het in mindere mate) ook nodig heeft van jou en niet in zijn eentje voor 2en uit zijn eigen bron kan putten om er een fijne relatie van te kunnen maken.
Enige wat je kunt doen, doe je al, lees ik, en dat is mbv professionele hulp je eigen kant zoveel mogelijk te herstellen en zelf krachtig te zijn om in jezelf, de liefde en je toekomst te geloven, (weer) op jezelf te kunnen bouwen en ook samen met iemand te kunnen bouwen.
Ik wens je alle liefde, kracht, goede hoop en succes hierbij, want het valt allemaal niet mee om te herstellen wat ooit beschadigd is.
Maar het kán!
Houd je daaraan vast, houd dat voor ogen, en hopelijk heeft deze man de nodige eigen stabiliteit, energie en enig geduld en bereidheid.
En anders een volgende wel, als jij zelf weer een stuk verder bent in jouw eigen proces.
In de opbouwfase moet die hele bereidheid om samen een leven te gaan willen delen en daar allebei in geloven nog helemaal tot stand komen.
Het is imo onterecht om al te willen vertrouwen op een ander, dat je daarop kunt rekenen (in een beginfase) of dat het aan zijn kant banden zou versterken als hij iets moet compenseren wat in jouzelf ontbreekt, namelijk juist datzelfde gebrek aan geloven in jezelf als wenselijke partner/"relatiemateriaal" en in jouw eigen vermogens om jouw liefde en vertrouwen te schenken die nodig zijn om een stabiele, leuk-spannende en overwegend "leuke' relatie te kunnen bouwen.
Je vraagt van hem een geloven in jullie wat je zelf niet hebt, en sterker nog, je wil daar al op kunnen vertrouwen, maar wat breng je daarvoor zelf mee, wat voor hem aantrekkelijk is en hem stimuleert om te geloven dat dit een fijne, stabiele en gezonde relatie voor hém wordt?
Ik hoor echt overwegend wat jíj nodig hebt om een relatie (met hem) te kunnen hebben, aan aandacht, opvang en bevestiging, hoe hij op jou moet reageren om jou er vertrouwen in te geven, en jouw werkelijke gesteldheid voor hem verborgen te houden of iig niet (teveel) mee lastig te vallen, maar die wel spelen (en imo een grote rol spelen).
Ik denk dat (tenzij hij een "redder" of "helper" is met veel geduld en toewijding en hij zelf zeer sterk verankerd is in zijn eigen basis van veilige hechting) je niet kunt verwáchten van een potentiele partner dat ie zin en bereidheid houdt als het in zo'n pril stadium al "gedoe" oplevert (laat staan als je helemaal eerlijk kon zijn over jouw angsten en hoe het werkelijk gesteld was afgelopen tijd).
Het is niet expres en je kunt momenteel (nog) niet anders, maar besef dat je in feite in een vroeg stadium de relatie al aan het saboteren bent en hem uittest of en hoe hij standhoudt (of wegloopt).
Een beginnende relatie gaat imo opbloeien met fijne ervaringen met elkaar, ook als die bereidheid van zijn kant er wél is en jij ook (net) genoeg in durft te geloven (voordeel van de twijfel houdt, ook al komen die uit jezelf).
Die bereidheid en binding is logischerwijs nog heel teer, jullie kunnen nauwelijks op langere leuke tijden teren!
Bereidheid hangt in grote mate van de er ook zín in hebben, in supergraag tijd met elkaar wíllen doorbrengen omdat er een verwachting is dat dat fijne tijd zal zijn samen!
En dat zit in de mens ingebouwd, of hij/jij wil of niet, maar mensen willen doorgaans uitsluitend méér (ervaren van/tijd steken in) iemand of iets wat iets positiefs brengt of toevoegt.
Dát is wat uitnodigt om je vaker en graag te willen zien, te verheugen, de leukspannende fase van verliefdheid ten volle te beleven, en dat wordt toch bepaald door wat je voor je ziet van de ander (en niet alleen wat je láát zien daarvan en onder zijn aandacht brengt, maar ook dat dat klopt, en niet gebaseerd op eoa voorstelling om elkaar in te palmen).
Als dat voornamelijk angst, onzekerheid, aan jezelf twijfelen, afhankelijkheid (aandacht, berichtjes, geruststelling dat het níet voorbij is) en "ik ben die moeite niet waard maar ik wil dat jij mij overtuigt van wel" is, in zo'n prille fase, test je als het ware uit of er "onvoorwaardelijke liefde" is of in zal zitten.
En die kán er nog helemaal niet zijn (en zelfs geloof ik overigens niet in dat partnerliefde onvoorwaardelijk is) dus de kans is groot dat je wie dan ook ermee wegjaagt en dus het zoveelste "bewijs" krijgt van teleurstelling in die verwachting.
Of als die geruststelling/ bevestiging uitblijft zelf dan maar de stekker eruit trekt, zodat je iig duidelijkheid hebt en niet meer hoeft te twijfelen aan hem. Nee is ook zekerheid scheppen voor jezelf en dat kan veiliger zijn voor jou met jouw achtergrond dan deze grote angsten.
Dat wordt veroorzaakt door jouw beschadiging, levert een bepaalde handicap op die jij meeneemt een relatie in.
Dat hij in eerste instantie op jou valt, is obv een bepaald beeld dat hij als eerste indruk heeft, daar kun je helemaal geen onvoorwaardelijke liefde, geruststelling en vertrouwen aan koppelen!
Los daarvan: kan hij op jóu rekenen, jouw geruststelling, een zekere stabiele omgang, samen leuke ervaringen delen, is er een leuk-spannende seksuele spanning, lekker knuffelen en niet van elkaar af kunnen blijven, en de eindeloze gesprekken waarin je elkaar kunt vinden of overeenkomt (en verschilt) over het leven, over wederzijdse levens, hoe je de toekomst ziet, elkaar echt leren kennen zoals je (nu) bent, leeft, incl je achtergrond en verleden delen, zoals de meeste fijne en solide relaties in het prille begin begonnen zijn, zodat dat de drijvende kracht werd om elkaar vaker te willen en te blijven zien?
En nóg meer te willen met elkaar, volgende stappen?
Voor de meeste mensen geldt dat een relatie een positieve toevoeging aan hun leven betekent, en dat hoeft echt niet allemaal even leuk te zijn, als in de optelsom (alles bij elkaar) het positieve maar overheerst.
Zo bouw je vertrouwen op in elkaar of in een relatie met elkaar een goed gevoel geeft.
Langdurig gelukkige stellen hebben dus een voorraadje positiefs opgebouwd (mag je hopen) en kunnen dan tegen een stootje (en zelfs dat is lang niet altijd zo).
Dat wil niet zeggen dat beschadigde mensen geen relatiemateriaal zijn oid, het hangt oa af van wat de impact ervan op het nu is, op wie je nu bent en wie jij als partner bent.
Zo te lezen werk jij keihard aan je eigen beletsels en herstel van schades uit het verleden, en nog niet zo ver als je zou willen, als het gaat om de paniek en verlatingsangst, die intussen de boel aardig kan saboteren.
Dat is jouw schuld niet oid, ook geen onvermogens, je bent nog aan het leren (en dat is vaak ook pas te leren en duidelijk in relatie tot waar je bang voor bent: liefdesrelaties), dat is de ellende ook.
Dan moet de ander erg sterk in zijn schoenen staan om dat op te kunnen vangen met geduld en toewijding, ertegen kunnen ook, en bovenal wíllen (en evt eigen voorwaarden al dan niet tijdelijk opzij kunnen zetten).
Het is fijn als je zo iemand treft, en ze zullen ongetwijfeld bestaan, (zie eerdere topic over verwaarlozing en de impact op relaties die daar ter sprake kwam: er waren ook meeschrijvers waar het goed gegaan is (en nog gaat)).
Je kunt dat alleen niet verwachten: ook de ander heeft zijn (on)bewuste voorwaarden en verwachtingen van een partner en wat voor hem "goed genoeg" is alles bij elkaar opgeteld.
Zolang er ook heel veel positieve, leuke, spannende gezamenlijke ervaringen en gelukkige momenten zijn, kan daar best eea aan problemen tegenover staan, maar als dat gaat overheersen (of die indruk overheerst, of dat klopt of niet), gaat de relatie aan het wankelen, dat is een soort gouden wet.
En welke kant dat dan op wankelt weet je niet, dat is afhankelijk van wat je zelf en hij erbij kan hebben tot het punt dat jij of hij er niet meer in gelooft.
Dus wat gooi jij in die fundering en van daaruit opbouwen en wat verwacht je van hem?
Besef dat het voor jullie allebei moet toevoegen wil het standhouden, want mensen zoeken iha verbetering van hun leven, zullen herhalen of willen herhalen wat bijdraagt aan hun geluk en leven, en verminderen wat dat aantast.
Juist in het begin is die hechting er nog niet of nauwelijks en denken mensen er nog zonder al te veel verdriet en teleurstelling uit te komen als het op niks uitloopt.
Dat wordt moeilijker naarmate de band al sterker is (en daar hopen sommigen ook op, trouwens, door eerst hun mooiste kanten te tonen en gaandeweg meer "zichzelf" te laten zien, omdat er dan al "credits" zijn opgebouwd en er een indruk van "leuk" is gevormd, en al positieve gevoelens zijn ontstaan, dus wel eea kan hebben aan "minpunten").
Niemand is uitsluitend zijn/haar mooiste kant, in elke kennismaking elke beginnende relatie speelt dit in meer of mindere mate, en ook angst en onzekerheid, twijfels, intenties en onvolkomenheden.
Bij hechtingsstoornissen is dat niet anders, en zelfs nog uitvergroot.
Ook veilig gehechte stellen bouwen vertrouwen in elkaar én in de voortgang én in de potentiele levensduur van de relatie op.
Positieve ervaringen met "samen" zijn de bouwstenen, die dat vertrouwen versterken.
Het is echt heel erg lastig als je zelf onveilige hechting inbrengt, want dat ís ook iets om je onzeker/zorgen over te maken als dat nog zoveel impact heeft op je bij het aangaan en opbouwen en houden van een gezonde relatie!
Met of zonder roze bril duurt naar men aanneemt (in onderzoeken enzo) de verliefde fase zo'n jaar of 2.
Daarna blijkt of het over gaat in houden van of dat het daarna afzwakt.
Die roze bril zorgt ervoor dat je bepaalde blinde vlekken hebt (dingen schattig of niet erg vindt) en het positieve beeld overheerst.
Als er binnen/na 2 maanden allerlei problemen, angsten, voorwaarden en twijfels (al dan niet gecommuniceerd) in de relatie losgelaten worden, is de kans gewoon levensgroot dat die roze bril eerder af gaat.
(dat gebeurt ook als je dat niet uit, volgens mij, als je alleen al doemgedachten en angsten dénkt -en voor jezelf houdt- wordt dat toch "opgepikt" door de ander, zeker als je zoveel aan hem/haar denkt!
Ook onuitgesproken gedachten hebben hun eigen kracht, "komen aan" en vaak wordt zelf twijfelen enzo dan ook gevolgd door een spiraal naar beneden die je een selffulfilling prophecy zou kunnen noemen.
Dat is echt heel shit als je dat soort angsten en gedachten hébt en zoveel moeite kost om dat om te keren naar positief, geloven en vertrouwen (en het nodig hebt om dat -steeds- van hem te horen/merken of in contact te blijven, omdat je dat alleen kunt voelen als je bij hem bent en het fijn is. Bedenk dat de ander dat (zij het in mindere mate) ook nodig heeft van jou en niet in zijn eentje voor 2en uit zijn eigen bron kan putten om er een fijne relatie van te kunnen maken.
Enige wat je kunt doen, doe je al, lees ik, en dat is mbv professionele hulp je eigen kant zoveel mogelijk te herstellen en zelf krachtig te zijn om in jezelf, de liefde en je toekomst te geloven, (weer) op jezelf te kunnen bouwen en ook samen met iemand te kunnen bouwen.
Ik wens je alle liefde, kracht, goede hoop en succes hierbij, want het valt allemaal niet mee om te herstellen wat ooit beschadigd is.
Maar het kán!
Houd je daaraan vast, houd dat voor ogen, en hopelijk heeft deze man de nodige eigen stabiliteit, energie en enig geduld en bereidheid.
En anders een volgende wel, als jij zelf weer een stuk verder bent in jouw eigen proces.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 2 december 2016 17:39
Het klopt allemaal wat je zegt Suzy en samen met wat ik van anderen (vooral hier op het forum) hoor, begint het bij mij een beetje te dagen. ik moet nu huilen om mijn onvermogen. En om de pijn die ik nu al mijn vriend gedaan heb. Ik vind het vreselijk dat ik zo ben gaan wantrouwen.
Van de zomer ging het met mij heel erg goed, veel grensverleggende dingen gedaan waardoor mijn zelfvertrouwen met sprongen vooruit is gegaan. Ik dacht dat ik verder was dan ik ben, qua liefdesrelaties. Ik ben van het begin af aan eerlijk geweest over mijn verleden. Maar het startte zo voorspoedig, het was zo ontzettend fijn de eerste 6 weken. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo verliefd was. Ik heb even ruimte moeten nemen omdat ik zoveel goeds moeilijk kon verdragen, maar daar kwam ik goed uit. Na die 6 weken is het misgegaan. En geloof me dat ik echt heel hard geprobeerd heb om uit de paniek te komen. En waar ik dacht verantwoording te nemen, heb ik, wat ik nu zie, toch veel op het bord van mijn vriend gelegd.
Ik weet dat ik alleen maar mijn eigen weg kan gaan. En zoals ik er nu voor sta, met wat ik nu weet en ervaar zou ik geen relatie aangaan. Het ligt zo helder, rauw en bloot op tafel.
Misschien is het egoïstisch van mij dat ik mijn vriend niet wil missen en dat ik hoop dat hij bij mij wil blijven. Maar dat is wat het nu is. Hij kan er voor kiezen niet met mij verder te gaan. Dat hou ik niet tegen. Het zou me echter wel heel veel verdriet doen. Ik wil mezelf hier niet schuldig onder voelen want dan zet ik mezelf weer klem.
Ik neem zeker alles mee wat er hier gezegd wordt. Meer kan ik niet doen, denk ik.
Van de zomer ging het met mij heel erg goed, veel grensverleggende dingen gedaan waardoor mijn zelfvertrouwen met sprongen vooruit is gegaan. Ik dacht dat ik verder was dan ik ben, qua liefdesrelaties. Ik ben van het begin af aan eerlijk geweest over mijn verleden. Maar het startte zo voorspoedig, het was zo ontzettend fijn de eerste 6 weken. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo verliefd was. Ik heb even ruimte moeten nemen omdat ik zoveel goeds moeilijk kon verdragen, maar daar kwam ik goed uit. Na die 6 weken is het misgegaan. En geloof me dat ik echt heel hard geprobeerd heb om uit de paniek te komen. En waar ik dacht verantwoording te nemen, heb ik, wat ik nu zie, toch veel op het bord van mijn vriend gelegd.
Ik weet dat ik alleen maar mijn eigen weg kan gaan. En zoals ik er nu voor sta, met wat ik nu weet en ervaar zou ik geen relatie aangaan. Het ligt zo helder, rauw en bloot op tafel.
Misschien is het egoïstisch van mij dat ik mijn vriend niet wil missen en dat ik hoop dat hij bij mij wil blijven. Maar dat is wat het nu is. Hij kan er voor kiezen niet met mij verder te gaan. Dat hou ik niet tegen. Het zou me echter wel heel veel verdriet doen. Ik wil mezelf hier niet schuldig onder voelen want dan zet ik mezelf weer klem.
Ik neem zeker alles mee wat er hier gezegd wordt. Meer kan ik niet doen, denk ik.
vrijdag 2 december 2016 17:52
Hey Jana,
Waar ikzelf ook altijd erg tegenaanloop op de momenten dat ik verliefd ben, en zeker wanneer mijn angsten opspelen, is dat alles me ook niet snel genoeg gaat. Het wachten is een groot deel van de kwelling. Ongeacht wat ik doe om bezig te blijven, ik wacht toch. Ik vind het erg moeilijk me überhaupt voor te stellen dat de ander het prima vindt een dag geen contact te hebben, of maar eens in de 2wk ofzo afspreken meer dan genoeg vindt. Zoals eerder gezegd, heb ik de neiging mijn hele leven aan de kant te schuiven om ruimte te maken voor hem. Dat is natuurlijk gelinkt aan mijn ongeduld (in het algemeen) en aangewakkerd door die behoefte aan bevestiging.
Herken jij dat ook? Dat ongeduld? Ik moest daaraan denken omdat je nu een aantal aantal moet wachten tot je hem weer kan zien.
Waar ikzelf ook altijd erg tegenaanloop op de momenten dat ik verliefd ben, en zeker wanneer mijn angsten opspelen, is dat alles me ook niet snel genoeg gaat. Het wachten is een groot deel van de kwelling. Ongeacht wat ik doe om bezig te blijven, ik wacht toch. Ik vind het erg moeilijk me überhaupt voor te stellen dat de ander het prima vindt een dag geen contact te hebben, of maar eens in de 2wk ofzo afspreken meer dan genoeg vindt. Zoals eerder gezegd, heb ik de neiging mijn hele leven aan de kant te schuiven om ruimte te maken voor hem. Dat is natuurlijk gelinkt aan mijn ongeduld (in het algemeen) en aangewakkerd door die behoefte aan bevestiging.
Herken jij dat ook? Dat ongeduld? Ik moest daaraan denken omdat je nu een aantal aantal moet wachten tot je hem weer kan zien.
vrijdag 2 december 2016 18:01
Ben zelf momenteel weer op terein waar hij mogelijk ook verkeert. Merk wel dat ik een stuk rustiger ben dan afgelopen weken nu dat ik weet hoe het ervoor staat, al betrap ik me erop toch naar zijn auto uit te zien bij aankomst en een bepaald gebouw te mijden. Ergens ben ik wel benieuwd wat een ontmoeting zou doen, maar ik laat 'het lot' beslissen of dat gaat gebeuren.
Vanavond met de groep de kroeg in. Grootste 'risicomoment' hem te treffen, maar die tijd met vrienden laat ik me niet door mezelf ontnemen door de plek te mijden. Krijg daar ook juist veel steun van momenteel.
Sterkte Jana!
Vanavond met de groep de kroeg in. Grootste 'risicomoment' hem te treffen, maar die tijd met vrienden laat ik me niet door mezelf ontnemen door de plek te mijden. Krijg daar ook juist veel steun van momenteel.
Sterkte Jana!
vrijdag 2 december 2016 18:10
Ik heb je topic gelezen Jana en er worden wijze woorden gesproken en goeie adviezen gegeven. Mooi.
Mag ik daar een aanvulling op geven?
Ik wil je graag het boekje 'Stappen naar een goede relatie' van Paul Ferrini aanraden.
In dit boekje wordt in heldere, toegankelijke taal de basis van een goede relatie beschreven en ook hoe een relatie je met jezelf en je angsten en donkere kanten confronteert (en hoe je daar mee om kan gaan.)
Wellicht heb je er iets aan.
Mag ik daar een aanvulling op geven?
Ik wil je graag het boekje 'Stappen naar een goede relatie' van Paul Ferrini aanraden.
In dit boekje wordt in heldere, toegankelijke taal de basis van een goede relatie beschreven en ook hoe een relatie je met jezelf en je angsten en donkere kanten confronteert (en hoe je daar mee om kan gaan.)
Wellicht heb je er iets aan.
vrijdag 2 december 2016 18:12
Ik vond het moeilijk geduld te hebben, omdat de paniek zo groot was. Bovendien is het toch enorm bevestigend als iemand je vaak wil zien? Dus concludeerde ik dat als hij mij niet vaak wil zien, hij mij minder leuk vindt...Tja....
Nu zie ik het wel anders. Na de breakdown van woensdag, vind ik het eigenlijk wel okay om elkaar even niet te zien. Ik wil zelf graag herstellen. Merk ook dat ik dat alleen maar kan als ik uit het drama stap. Afleiding zoek EN alleen mezelf probeer te herstellen. Ik wil graag wat rustiger en stabieler zijn als ik hem weer zie....
Nu zie ik het wel anders. Na de breakdown van woensdag, vind ik het eigenlijk wel okay om elkaar even niet te zien. Ik wil zelf graag herstellen. Merk ook dat ik dat alleen maar kan als ik uit het drama stap. Afleiding zoek EN alleen mezelf probeer te herstellen. Ik wil graag wat rustiger en stabieler zijn als ik hem weer zie....
vrijdag 2 december 2016 18:37
Jana! Als je single bent is dit "niet te oefenen". Je komt dit alleen tegen tijdens een relatie. Het is dus hartstikke fijn dat je je in de zomer zo goed voelde, het is ook belangrijk, maar het is geen ingang voor als je met z'n tweeën bent. Dat denk ik. Het is dus oke! Dit moet juist in dit contact gebeuren. Vergelijk niet. Gebruik hooguit hoe het van de zomer met je ging als ankerpunt voor jezelf. Dat je weet hoe goed je het hebt met JOU!
vrijdag 2 december 2016 19:32
Dat is ook zo Wiebeltje. Ik mis mijn sterke zelfverzekerde zelf best wel.
Ik merk ook dat het echt wel lastig is de mantra: "hij wil mij niet kwijt en mij over een paar dagen zien" genoeg te laten zijn.
Is het okay om een beetje verdrietig te zijn dat het contact nu heel summier is? Dat het me best wel onzeker maakt. Over wat hij nog aan gevoel heeft voor mij en of het nog te herstellen is? Ik hoop zo dat ik het niet kapot gemaakt heb.
Ik ben een beetje bang voor wat Suzy zei, dat het er sowieso wel doorheen sijpelt, of het nou uitgesproken is of niet. Dus probeer ik hardnekkig niet mijn onzekerheid te voelen, maar dat werkt dan ook niet. Pffff....
Ga zo de kroeg in, vrienden, muziek, biertje. Dat gaat iig afleiding geven!
Ik merk ook dat het echt wel lastig is de mantra: "hij wil mij niet kwijt en mij over een paar dagen zien" genoeg te laten zijn.
Is het okay om een beetje verdrietig te zijn dat het contact nu heel summier is? Dat het me best wel onzeker maakt. Over wat hij nog aan gevoel heeft voor mij en of het nog te herstellen is? Ik hoop zo dat ik het niet kapot gemaakt heb.
Ik ben een beetje bang voor wat Suzy zei, dat het er sowieso wel doorheen sijpelt, of het nou uitgesproken is of niet. Dus probeer ik hardnekkig niet mijn onzekerheid te voelen, maar dat werkt dan ook niet. Pffff....
Ga zo de kroeg in, vrienden, muziek, biertje. Dat gaat iig afleiding geven!
vrijdag 2 december 2016 20:12
vrijdag 2 december 2016 20:19
quote:wiebeltje schreef op 02 december 2016 @ 18:37:
Jana! Als je single bent is dit "niet te oefenen". Je komt dit alleen tegen tijdens een relatie. Precies... Daarom lijkt het me voor de bindingangstige nog lastiger om eraan te werken, want zij lopen weg waar de verlatingsangstige juist gaat vechten. Daarom vraag ik me ook af of 'mijn man' me niet bewust op afstand heeft geplaatst om het te vermijden. Hij schreef wel eraan te willen werken, maar dat alleen te willen doen. Mijn eerste gedachte was dan ook hoe doe je dat wanneer je niet meer getriggerd wordt?
Jana! Als je single bent is dit "niet te oefenen". Je komt dit alleen tegen tijdens een relatie. Precies... Daarom lijkt het me voor de bindingangstige nog lastiger om eraan te werken, want zij lopen weg waar de verlatingsangstige juist gaat vechten. Daarom vraag ik me ook af of 'mijn man' me niet bewust op afstand heeft geplaatst om het te vermijden. Hij schreef wel eraan te willen werken, maar dat alleen te willen doen. Mijn eerste gedachte was dan ook hoe doe je dat wanneer je niet meer getriggerd wordt?
zaterdag 3 december 2016 00:44
Hoi Jana!
Heb even je topic doorgelezen, en ik herken heel veel dingen terug. Dit is mijn 2e relatie waar veel dingen getriggered worden.
Heb uitgebreid onderzoek laten verrichten en als behandeling schematherapie geadviseerd gekregen (6schema's) Waarschijnlijk in een groep, waar lotgenoten ekaar feedback geven (een beetje zoals hier).
De huisarts zal me doorverwijzen en bij die instelling zal het verder opgepakt worden. Ik weet even niet meer of je al begonnen was of dat je nog op de wachtlijst stond. Indien je nog op de wachtlijst staat, kan je er wellicht druk achter zetten via je zorgverzekeraar.
Ik wacht nog af met het horen hoelang het duurt tot ik aan de beurt ben.
Voor mijn vriend is het zwaar, ook omdat ik destructief bezig ben geweest tijdens onze relatie. We overwegen relatietherapie ernaast te gaan doen.
Wellicht dat het je al is verteld, maar krijg vaak te horen dat mindfullness en mediteren helpt, tools om meer in het 'nu' te leven, zonder oordeel naar je gevoelens en naar situaties (invullen voor de ander).
Ik wens je succes met de behandeling, zal af en toe reageren. Ben benieuwd hoe je behandeling verloopt en hoe je het ervaart!
Het zal uiteindelijk op zn pootjes terecht komen
Heb even je topic doorgelezen, en ik herken heel veel dingen terug. Dit is mijn 2e relatie waar veel dingen getriggered worden.
Heb uitgebreid onderzoek laten verrichten en als behandeling schematherapie geadviseerd gekregen (6schema's) Waarschijnlijk in een groep, waar lotgenoten ekaar feedback geven (een beetje zoals hier).
De huisarts zal me doorverwijzen en bij die instelling zal het verder opgepakt worden. Ik weet even niet meer of je al begonnen was of dat je nog op de wachtlijst stond. Indien je nog op de wachtlijst staat, kan je er wellicht druk achter zetten via je zorgverzekeraar.
Ik wacht nog af met het horen hoelang het duurt tot ik aan de beurt ben.
Voor mijn vriend is het zwaar, ook omdat ik destructief bezig ben geweest tijdens onze relatie. We overwegen relatietherapie ernaast te gaan doen.
Wellicht dat het je al is verteld, maar krijg vaak te horen dat mindfullness en mediteren helpt, tools om meer in het 'nu' te leven, zonder oordeel naar je gevoelens en naar situaties (invullen voor de ander).
Ik wens je succes met de behandeling, zal af en toe reageren. Ben benieuwd hoe je behandeling verloopt en hoe je het ervaart!
Het zal uiteindelijk op zn pootjes terecht komen
zaterdag 3 december 2016 03:53
Ben terug van de kroeg. Het was gezellig. Echt zo'n 'Cheers' kroeg met veel huilende kindertjes aan de muur. Hoe toepasselijk. Weer nieuwe mensen leren kennen, zelfs even op een saxefoon mogen blazen. En als van een afstandje kan ik zien dat ik makkelijk contact maak, plezier kan maken, spontaan ben.
Maar van binnen voelt het rauw. Vind ik het jammer dat mijn vriend er niet bij is. Ik heb het al een paar keer benoemd, doe het nu weer. Ik kan mijn vriend kwijtraken, maar hij ook mij. Ergens had ik gehoopt iets meer van hem te horen. Er is nu bijna geen contact meer. Ik vind dit echt heel moeilijk. Snap ook niet zo goed wat zijn beweegredenen zijn om echt niets meer te laten horen...
Ga maar slapen
Maar van binnen voelt het rauw. Vind ik het jammer dat mijn vriend er niet bij is. Ik heb het al een paar keer benoemd, doe het nu weer. Ik kan mijn vriend kwijtraken, maar hij ook mij. Ergens had ik gehoopt iets meer van hem te horen. Er is nu bijna geen contact meer. Ik vind dit echt heel moeilijk. Snap ook niet zo goed wat zijn beweegredenen zijn om echt niets meer te laten horen...
Ga maar slapen
zaterdag 3 december 2016 11:14
Even de punten uit het Engelse artikel van Swifty beter gelezen... en dan springt er voor mij 1 punt uit:
"Je partner emotioneel verantwoordelijk maken voor jou. Dit creëert een vreselijke dynamiek waarin jij hem meer nodig hebt dan hij jou. En in de afstand die dat schept word je paniek groter wat dan weer een vicieuze cirkel creëert" (vrij vertaald)
Het begint sowieso wel te dagen allemaal.
Verlatingsangst is iets wat iedereen in meerder of mindere mate wel herkent. Niet iets wat je wilt of waar je om gevraagd hebt. Maar je bent er wel verantwoordelijk voor. En zorgen voor emotionele veiligheid en zelfredzaamheid is een taak die je nimmer kan en mag uitbesteden. Dat kost je je eigen kracht en benauwd de ander.
"Je partner emotioneel verantwoordelijk maken voor jou. Dit creëert een vreselijke dynamiek waarin jij hem meer nodig hebt dan hij jou. En in de afstand die dat schept word je paniek groter wat dan weer een vicieuze cirkel creëert" (vrij vertaald)
Het begint sowieso wel te dagen allemaal.
Verlatingsangst is iets wat iedereen in meerder of mindere mate wel herkent. Niet iets wat je wilt of waar je om gevraagd hebt. Maar je bent er wel verantwoordelijk voor. En zorgen voor emotionele veiligheid en zelfredzaamheid is een taak die je nimmer kan en mag uitbesteden. Dat kost je je eigen kracht en benauwd de ander.
zaterdag 3 december 2016 12:12
quote:zimi schreef op 03 december 2016 @ 11:56:
Ik denk dat het er uiteindelijk ook niet om gaat dat je vertrouwd in de ander dat die je nooit verlaat, maar vertrouwen hebt in jezelf dat je het overleefd ook wanneer het mis gaat.
Ja precies. Ik heb geen idee hoeveel pijn het zou doen als mijn man nu plots zou besluiten niet verder te willen met me, of een ander zou hebben. Dat zijn van die dingen die veel pijnlijker zijn dan je je van tevoren kunt indenken. Maar ik weet gewoon dat ik het zou redden, en daarna ook een fijn leven zou hebben. Dat hangt niet van hem af, dat hangt van mij af, hoe bevredigend en fijn ik mijn leven vind.
Het is fijn om geen controle uit te hoeven oefenen op een ander, om geen garanties te willen of te zoeken. Het kan niet en ze zijn er niet. In die onzekerheid zit juist het leven, onvoorspelbaar en wisselend maar de beleving ervan als volwassene in eigen hand.
Ik denk dat het er uiteindelijk ook niet om gaat dat je vertrouwd in de ander dat die je nooit verlaat, maar vertrouwen hebt in jezelf dat je het overleefd ook wanneer het mis gaat.
Ja precies. Ik heb geen idee hoeveel pijn het zou doen als mijn man nu plots zou besluiten niet verder te willen met me, of een ander zou hebben. Dat zijn van die dingen die veel pijnlijker zijn dan je je van tevoren kunt indenken. Maar ik weet gewoon dat ik het zou redden, en daarna ook een fijn leven zou hebben. Dat hangt niet van hem af, dat hangt van mij af, hoe bevredigend en fijn ik mijn leven vind.
Het is fijn om geen controle uit te hoeven oefenen op een ander, om geen garanties te willen of te zoeken. Het kan niet en ze zijn er niet. In die onzekerheid zit juist het leven, onvoorspelbaar en wisselend maar de beleving ervan als volwassene in eigen hand.
zaterdag 3 december 2016 12:17
Zimi, het gekke is dat ik dat vertrouwen wel heb. De geschiedenis heeft het stomweg al bewezen dat het zo is.
Nee, ik heb/had weinig vertrouwen in mijn vermogen om een gezonde relatie aan te gaan. Ik ben erg bang voor mijn eigen relatie saboteer mechanismes. Dat heb ik ook tegen de therapeut gezegd. Dat ik wil leren te stoppen of iig drastisch te verminderen met het saboteren van mijn eigen geluk. En daarnaast werken aan een beter innerlijke kompas. Dat ik beter zie en voel wat bij mij past, wat goed voor mij is. En ik wil leren hoe ik paniek kan hanteren... want dat is zo verlammend, maakt helder denken geheel onmogelijk en doet loeiveel pijn.
Ik begin nu wel vertrouwen te krijgen in mijn vermogen de juiste stappen te zetten om mezelf verder te helpen. En dat is al heel mooi, lijkt mij! En genoeg voor nu.
Kenny, dank je voor je bericht. Ik heb al eens mindfulness gedaan. Eigenlijk is dat iets wat je continue moet updaten, want het zakt zo snel weer weg. In de volslagen paniek die ik gevoeld heb, is het voor mij een net niet toereikend middel.
Nee, ik heb/had weinig vertrouwen in mijn vermogen om een gezonde relatie aan te gaan. Ik ben erg bang voor mijn eigen relatie saboteer mechanismes. Dat heb ik ook tegen de therapeut gezegd. Dat ik wil leren te stoppen of iig drastisch te verminderen met het saboteren van mijn eigen geluk. En daarnaast werken aan een beter innerlijke kompas. Dat ik beter zie en voel wat bij mij past, wat goed voor mij is. En ik wil leren hoe ik paniek kan hanteren... want dat is zo verlammend, maakt helder denken geheel onmogelijk en doet loeiveel pijn.
Ik begin nu wel vertrouwen te krijgen in mijn vermogen de juiste stappen te zetten om mezelf verder te helpen. En dat is al heel mooi, lijkt mij! En genoeg voor nu.
Kenny, dank je voor je bericht. Ik heb al eens mindfulness gedaan. Eigenlijk is dat iets wat je continue moet updaten, want het zakt zo snel weer weg. In de volslagen paniek die ik gevoeld heb, is het voor mij een net niet toereikend middel.
zaterdag 3 december 2016 12:21
Wanneer je al vroeg hele onveilige situaties hebt meegemaakt,en degenen op wie je blind had moeten kunnen vertrouwen (zoals je ouders) niet thuis geven ; is je basisgevoel in vertrouwen en veiligheid aangetast.Want als zij er al niet zijn voor je,wat ben je dan waard?Met die boodschap volwassen worden betekend dat er betonrot in je fundament zit.
Verstandelijk de patronen en mechanieken gaan inzien & begrijpen is één ding.Het toepassen van die inzichten is echter weer iets anders.Vergelijk het met opnieuw leren lopen.Vóórdat je weer kunt rennen,ben je al heel vaak gevallen ....
Verstandelijk de patronen en mechanieken gaan inzien & begrijpen is één ding.Het toepassen van die inzichten is echter weer iets anders.Vergelijk het met opnieuw leren lopen.Vóórdat je weer kunt rennen,ben je al heel vaak gevallen ....
zaterdag 3 december 2016 12:48
quote:Truud schreef op 03 december 2016 @ 12:21:
Wanneer je al vroeg hele onveilige situaties hebt meegemaakt,en degenen op wie je blind had moeten kunnen vertrouwen (zoals je ouders) niet thuis geven ; is je basisgevoel in vertrouwen en veiligheid aangetast.Want als zij er al niet zijn voor je,wat ben je dan waard?Met die boodschap volwassen worden betekend dat er betonrot in je fundament zit.
Verstandelijk de patronen en mechanieken gaan inzien & begrijpen is één ding.Het toepassen van die inzichten is echter weer iets anders.Vergelijk het met opnieuw leren lopen.Vóórdat je weer kunt rennen,ben je al heel vaak gevallen ....
Precies, mooi gezegd. Als ik naar mijn achtergrond kijk (en die was soms echt letterlijk levensgevaarlijk) dan is het een wonder dat ik niet zwaar verslaafd en stuurloos door het leven ga. Op heel veel fronten heb ik het voor mezelf best aangenaam gemaakt (was ook hard werken). Volgens mij was het Wiebeltje die het zei; dat ik eigenlijk enorm blij moet zijn met wat het meisje in mij aan overlevingsstrategieën heeft bedacht. Daar heeft ze heel slim, inventief en sterk voor moeten zijn.
En beetje bij beetje is het aan mij haar te begeleiding in dat niet iedereen haar in de steek gaat laten, of levensgevaarlijk voor haar gaat zijn. Dat niet iedereen zijn/haar frustraties en gektes op haar wil botvieren. En vooral haar duidelijk maken dat ze eigenlijk best veilig is omdat ik stomweg steeds beter wordt in het beschermen van haar/mij.
Wanneer je al vroeg hele onveilige situaties hebt meegemaakt,en degenen op wie je blind had moeten kunnen vertrouwen (zoals je ouders) niet thuis geven ; is je basisgevoel in vertrouwen en veiligheid aangetast.Want als zij er al niet zijn voor je,wat ben je dan waard?Met die boodschap volwassen worden betekend dat er betonrot in je fundament zit.
Verstandelijk de patronen en mechanieken gaan inzien & begrijpen is één ding.Het toepassen van die inzichten is echter weer iets anders.Vergelijk het met opnieuw leren lopen.Vóórdat je weer kunt rennen,ben je al heel vaak gevallen ....
Precies, mooi gezegd. Als ik naar mijn achtergrond kijk (en die was soms echt letterlijk levensgevaarlijk) dan is het een wonder dat ik niet zwaar verslaafd en stuurloos door het leven ga. Op heel veel fronten heb ik het voor mezelf best aangenaam gemaakt (was ook hard werken). Volgens mij was het Wiebeltje die het zei; dat ik eigenlijk enorm blij moet zijn met wat het meisje in mij aan overlevingsstrategieën heeft bedacht. Daar heeft ze heel slim, inventief en sterk voor moeten zijn.
En beetje bij beetje is het aan mij haar te begeleiding in dat niet iedereen haar in de steek gaat laten, of levensgevaarlijk voor haar gaat zijn. Dat niet iedereen zijn/haar frustraties en gektes op haar wil botvieren. En vooral haar duidelijk maken dat ze eigenlijk best veilig is omdat ik stomweg steeds beter wordt in het beschermen van haar/mij.
