Relaties
alle pijlers
Verlaten voor een ander... hoe snel pak je je leven weer op?
zaterdag 3 december 2016 16:51
Enkelen van jullie die mij gevolgd, bekritiseerd en gesteund hebben in mijn vorige topic, weten hoe veel moeite ik had (heb) met het verwerken van het feit dat ik verlaten ben door mijn man, de vader van mijn kinderen, voor een andere vrouw.
Na 14 jaar van psychotherapie ontdekte ik deze zomer dat ik nog steeds niet los van hem was. Mijn boosheid, onmacht, jaloezie en verdriet wisselden elkaar af en beletten mij een normaal leven te leiden en een relatie met een andere man een serieuze kans te geven en al die emoties verstoorden in ernstige mate mijn levensgeluk.
Ondanks het feit dat de nieuwe vrouw in zijn leven weinig blaam trof voor wat er is gebeurd, wenste ik haar in mijn hoofd weinig goeds toe (geen goeds dus) en haatte ik haar vreselijk ondanks dat ik me realiseerde dat de gevoelens die ik voor haar had niet gerechtvaardigd waren. Mijn boosheid had enkel mijn intussen ex-man moeten betreffen, hij was immers met mij getrouwd en HIJ had mij in de steek gelaten, niet zij!
Ik ben ergens in september gaan schrijven op dit forum en er kwam een stroom van reacties op gang. Ongelooflijk! Ik voelde dat er naar mij geluisterd werd en ook al waren de reacties niet altijd even aardig voelde ik me heel erg gesteund door alle aandacht en raad!
Dit zette een proces in gang in mijn hoofd waardoor ik EINDELIJK in actie kwam en ineens begonnen de dingen echt te lukken. BIZAR hoe de wind ineens met me mee begon de waaien en hoe ik een andere kijk op de situatie kreeg.
Toch blijven mijn ex-man en zijn nieuwe vrouw een belangrijke plaats in mijn hoofd innemen, ook al is het plotseling allemaal een stuk minder schrijnend dan de afgelopen 14 jaar.
Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag;
Ben ik de enige die er zo lang over doet om los te komen van het verleden? Als je verlaten wordt voor iemand anders blijft dat dan altijd een gevoelig punt (of je nou man of vrouw bent)?
En de belangrijkste vraag; KOM JE ER OOIT ECHT HELEMAAL OVERHEEN?
Voor mij is de situatie nu heel goed leefbaar en ik kijk eindelijk uit naar een nieuwe toekomst, maar dit heeft mij ruim 14 jaar van vallen en opstaan gekost.
Hoe is dat bij jullie gegaan?
HET GAAT HIER DUS NIET MEER OM MIJ! Maar om jullie eigen ervaring. Hoe zjn jullie daarmee om gegaan?
Na 14 jaar van psychotherapie ontdekte ik deze zomer dat ik nog steeds niet los van hem was. Mijn boosheid, onmacht, jaloezie en verdriet wisselden elkaar af en beletten mij een normaal leven te leiden en een relatie met een andere man een serieuze kans te geven en al die emoties verstoorden in ernstige mate mijn levensgeluk.
Ondanks het feit dat de nieuwe vrouw in zijn leven weinig blaam trof voor wat er is gebeurd, wenste ik haar in mijn hoofd weinig goeds toe (geen goeds dus) en haatte ik haar vreselijk ondanks dat ik me realiseerde dat de gevoelens die ik voor haar had niet gerechtvaardigd waren. Mijn boosheid had enkel mijn intussen ex-man moeten betreffen, hij was immers met mij getrouwd en HIJ had mij in de steek gelaten, niet zij!
Ik ben ergens in september gaan schrijven op dit forum en er kwam een stroom van reacties op gang. Ongelooflijk! Ik voelde dat er naar mij geluisterd werd en ook al waren de reacties niet altijd even aardig voelde ik me heel erg gesteund door alle aandacht en raad!
Dit zette een proces in gang in mijn hoofd waardoor ik EINDELIJK in actie kwam en ineens begonnen de dingen echt te lukken. BIZAR hoe de wind ineens met me mee begon de waaien en hoe ik een andere kijk op de situatie kreeg.
Toch blijven mijn ex-man en zijn nieuwe vrouw een belangrijke plaats in mijn hoofd innemen, ook al is het plotseling allemaal een stuk minder schrijnend dan de afgelopen 14 jaar.
Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag;
Ben ik de enige die er zo lang over doet om los te komen van het verleden? Als je verlaten wordt voor iemand anders blijft dat dan altijd een gevoelig punt (of je nou man of vrouw bent)?
En de belangrijkste vraag; KOM JE ER OOIT ECHT HELEMAAL OVERHEEN?
Voor mij is de situatie nu heel goed leefbaar en ik kijk eindelijk uit naar een nieuwe toekomst, maar dit heeft mij ruim 14 jaar van vallen en opstaan gekost.
Hoe is dat bij jullie gegaan?
HET GAAT HIER DUS NIET MEER OM MIJ! Maar om jullie eigen ervaring. Hoe zjn jullie daarmee om gegaan?
Xyz
woensdag 7 december 2016 09:51
quote:Pin schreef op 07 december 2016 @ 09:16:
Wat mij hielp/helpt is fake iT till you make iT. En naar mezelf kijken. Wat kan ik anders doen. Waarom liet ik mij zo behandelen. Wat ging er mis. Iemand die vreemdgaat is fout. Maar waarom komt t zover? Ging er meteen al wat mis. Verkeerd typ gekozen. Of niet adequaat gereageerd toen meneer al eerder z'n ware gezicht liet zien met andere situaties. Niet om jezelf een schuld gevoel aan te praten. Maar om je eigen deel in zicht te krijgen. Dan kan je er tenminste wat mee. Krig je een sterk gevoel van. Ipv slachtoffer van zijn keuzes te zijn. Begrijp me niet verkeerd. Het is ook dddrs kut allemaal. Maar je leeft nu. En wat miss muscle zei echt helemaal geen contact. Niks. Noppes.
Tijd doet veel. Maar kijk (proberen zonder schuldgevoel) naar je eigen deel.
Ik wist heel goed wat mijn fouten waren. Het was misschien anders geweest als hij me gewoon verlaten had en er geen andere vrouw in het spel was geweest. Dan is het ook vreselijk, maar dan krijg je een meer zuiver beeld van een situatie. Hij had mij, vond ik toen, eerder aan moeten geven dat hij niet langer op die manier met mij door kon gaan. Ik, op mijn beurt, had mij moeten realiseren dat ik wel erg makkelijk mijn eigen tekortkomingen accepteerde zonder enige poging tot verbetering. (Ik gaf teveel geld uit, kookte belabberd, liet het huishouden over aan een betaalde kracht... goed, ik deed wel wat kantoorwerk, maar daar werd ik niet echt moe van.)
Hij had (en heeft) het zo druk dat hij alles maar accepteerde, totdat hij (boem!) verliefd werd op een andere vrouw. En toen was het definitief te laat. Dom van mij dat ik zoiets niet aan zag komen, maar daardoor niet minder moeilijk.
Nu het veel beter met mij gaat kijk ik op een mildere wijze, want met meer afstand, naar wat er toen gebeurd is. De wanhoop heeft plaats gemaakt voor berusting. Ik heb een hoge prijs betaald voor mijn fouten en de rekening komt altijd pas achteraf.
En met die berusting ziet alles er weer zonniger uit. Onderkennen en ACCEPTEREN, ook al vind je dat jou geen enkele blaam treft! Dat wens ik iedereen die met dit soort problemen kampt toe. Vooruit kijken en doorgaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
Wat mij hielp/helpt is fake iT till you make iT. En naar mezelf kijken. Wat kan ik anders doen. Waarom liet ik mij zo behandelen. Wat ging er mis. Iemand die vreemdgaat is fout. Maar waarom komt t zover? Ging er meteen al wat mis. Verkeerd typ gekozen. Of niet adequaat gereageerd toen meneer al eerder z'n ware gezicht liet zien met andere situaties. Niet om jezelf een schuld gevoel aan te praten. Maar om je eigen deel in zicht te krijgen. Dan kan je er tenminste wat mee. Krig je een sterk gevoel van. Ipv slachtoffer van zijn keuzes te zijn. Begrijp me niet verkeerd. Het is ook dddrs kut allemaal. Maar je leeft nu. En wat miss muscle zei echt helemaal geen contact. Niks. Noppes.
Tijd doet veel. Maar kijk (proberen zonder schuldgevoel) naar je eigen deel.
Ik wist heel goed wat mijn fouten waren. Het was misschien anders geweest als hij me gewoon verlaten had en er geen andere vrouw in het spel was geweest. Dan is het ook vreselijk, maar dan krijg je een meer zuiver beeld van een situatie. Hij had mij, vond ik toen, eerder aan moeten geven dat hij niet langer op die manier met mij door kon gaan. Ik, op mijn beurt, had mij moeten realiseren dat ik wel erg makkelijk mijn eigen tekortkomingen accepteerde zonder enige poging tot verbetering. (Ik gaf teveel geld uit, kookte belabberd, liet het huishouden over aan een betaalde kracht... goed, ik deed wel wat kantoorwerk, maar daar werd ik niet echt moe van.)
Hij had (en heeft) het zo druk dat hij alles maar accepteerde, totdat hij (boem!) verliefd werd op een andere vrouw. En toen was het definitief te laat. Dom van mij dat ik zoiets niet aan zag komen, maar daardoor niet minder moeilijk.
Nu het veel beter met mij gaat kijk ik op een mildere wijze, want met meer afstand, naar wat er toen gebeurd is. De wanhoop heeft plaats gemaakt voor berusting. Ik heb een hoge prijs betaald voor mijn fouten en de rekening komt altijd pas achteraf.
En met die berusting ziet alles er weer zonniger uit. Onderkennen en ACCEPTEREN, ook al vind je dat jou geen enkele blaam treft! Dat wens ik iedereen die met dit soort problemen kampt toe. Vooruit kijken en doorgaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
Xyz
woensdag 7 december 2016 09:52
quote:MsMuscle50enmeer schreef op 07 december 2016 @ 09:29:
Iedereen maakt fouten in zijn relatie. En het kan gebeuren dat je verliefd wordt op een ander. Maar praat erover. Ik ben na 20 jaar gewoon keihard bedonderd, met alle leugens erbij. Dat had ik niet verdiend En gelukkig had/heb ik daarvoor teveel eigenwaarde om me zo te laten behandelen.
Natuurlijk heb ik ook pijn en verdriet gehad, maar ik heb er keihard aan gewerkt om mijn eigenwaarde hoog te houden en te verbeteren. Ik voel me de winnaar uit de situatie.En dat ben je ook!!
Iedereen maakt fouten in zijn relatie. En het kan gebeuren dat je verliefd wordt op een ander. Maar praat erover. Ik ben na 20 jaar gewoon keihard bedonderd, met alle leugens erbij. Dat had ik niet verdiend En gelukkig had/heb ik daarvoor teveel eigenwaarde om me zo te laten behandelen.
Natuurlijk heb ik ook pijn en verdriet gehad, maar ik heb er keihard aan gewerkt om mijn eigenwaarde hoog te houden en te verbeteren. Ik voel me de winnaar uit de situatie.En dat ben je ook!!
Xyz
woensdag 7 december 2016 09:54
quote:Delite_ schreef op 07 december 2016 @ 09:51:
@ justme34
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid. Ik hoor dit vaker. Er schijnt een enorm tekort aan huurwoningen te zijn in Nederland waardoor stellen die uit elkaar wiilen of eigenlijk zijn, noodgedwongen bij elkaar moeten blijven tot er een oplossing komt. Dat lijkt mij ook onleefbaar!
@ justme34
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid. Ik hoor dit vaker. Er schijnt een enorm tekort aan huurwoningen te zijn in Nederland waardoor stellen die uit elkaar wiilen of eigenlijk zijn, noodgedwongen bij elkaar moeten blijven tot er een oplossing komt. Dat lijkt mij ook onleefbaar!
Xyz
woensdag 7 december 2016 10:09
quote:M-Flo schreef op 07 december 2016 @ 09:54:
[...]
Ik hoor dit vaker. Er schijnt een enorm tekort aan huurwoningen te zijn in Nederland waardoor stellen die uit elkaar wiilen of eigenlijk zijn, noodgedwongen bij elkaar moeten blijven tot er een oplossing komt. Dat lijkt mij ook onleefbaar!Ja, het schijnt. Maar als hij zo nodig een scheiding wil dan gaat hij maar bij zijn moeder zitten. Ik denk dat het alleen maar slechter met haar gaat tot dit verandert.
[...]
Ik hoor dit vaker. Er schijnt een enorm tekort aan huurwoningen te zijn in Nederland waardoor stellen die uit elkaar wiilen of eigenlijk zijn, noodgedwongen bij elkaar moeten blijven tot er een oplossing komt. Dat lijkt mij ook onleefbaar!Ja, het schijnt. Maar als hij zo nodig een scheiding wil dan gaat hij maar bij zijn moeder zitten. Ik denk dat het alleen maar slechter met haar gaat tot dit verandert.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
woensdag 7 december 2016 10:42
woensdag 7 december 2016 12:12
quote:M-Flo schreef op 07 december 2016 @ 09:19:
[...]
Jazeker! Maar daar zat bij mij (achteraf) een heel groot probleem. Ik had zoveel fouten gemaakt dat ik ook nog met een enorm zelfverwijt moest dealen. Dus naast de schok en het verdriet (ik had diep in mijn hart nooit verwacht dat hij me ooit zou verlaten) wist ik eigenlijk heel goed wat ik verkeerd had gedaan. Daar was ik vaak radedoos door. En toch was ik jaloers, boos en gekrenkt. En ondanks dat ik weer positief en vol energie verder ga nu, blijft het voor mij een gemiste kans. Dat zal het altijd blijven, maar ik ben nu vastbesloten om een goede frisse start te maken, omdat ik nu weet dat ik dat kan!
Ik had ook veel schuldgevoel omdat ik maar alles zat te analyzeiken in zijn ogen. En dan moest ik weer kracht krijgen omdat ik me zo verdrietig voelde en gaf mijn ex weer de schuld. Omdat hij raar handelde. Nooit uitpraten. Probeerde hij wel maar kon hij niet. Daarom was ik een analyzeikerd. Mijn ex was dan niet vreemd gegaan. Ook zonder vreemdgaan ging hij bij mij weg. Later snapte hij niet waarom hij het heeft gedaan. Dat maakte dat ik nog langer moest verwerken. VEEL te lang, soms dacht ik ook wel is er iets mis met mijn verwerkingsmechanisme of zo, Is het defect?
Ik denk dat veel liefdesverdrietigen schuldgevoel hebben.
Helpen die gedachten je om je beter te voelen?
Hoe voel je je zonder die gedachten?
Werkt wel voor als het te erg de kop opsteekt.
[...]
Jazeker! Maar daar zat bij mij (achteraf) een heel groot probleem. Ik had zoveel fouten gemaakt dat ik ook nog met een enorm zelfverwijt moest dealen. Dus naast de schok en het verdriet (ik had diep in mijn hart nooit verwacht dat hij me ooit zou verlaten) wist ik eigenlijk heel goed wat ik verkeerd had gedaan. Daar was ik vaak radedoos door. En toch was ik jaloers, boos en gekrenkt. En ondanks dat ik weer positief en vol energie verder ga nu, blijft het voor mij een gemiste kans. Dat zal het altijd blijven, maar ik ben nu vastbesloten om een goede frisse start te maken, omdat ik nu weet dat ik dat kan!
Ik had ook veel schuldgevoel omdat ik maar alles zat te analyzeiken in zijn ogen. En dan moest ik weer kracht krijgen omdat ik me zo verdrietig voelde en gaf mijn ex weer de schuld. Omdat hij raar handelde. Nooit uitpraten. Probeerde hij wel maar kon hij niet. Daarom was ik een analyzeikerd. Mijn ex was dan niet vreemd gegaan. Ook zonder vreemdgaan ging hij bij mij weg. Later snapte hij niet waarom hij het heeft gedaan. Dat maakte dat ik nog langer moest verwerken. VEEL te lang, soms dacht ik ook wel is er iets mis met mijn verwerkingsmechanisme of zo, Is het defect?
Ik denk dat veel liefdesverdrietigen schuldgevoel hebben.
Helpen die gedachten je om je beter te voelen?
Hoe voel je je zonder die gedachten?
Werkt wel voor als het te erg de kop opsteekt.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
woensdag 7 december 2016 12:24
quote:M-Flo schreef op 07 december 2016 @ 09:51:
[...]
Ik wist heel goed wat mijn fouten waren. Het was misschien anders geweest als hij me gewoon verlaten had en er geen andere vrouw in het spel was geweest. Dan is het ook vreselijk, maar dan krijg je een meer zuiver beeld van een situatie. Hij had mij, vond ik toen, eerder aan moeten geven dat hij niet langer op die manier met mij door kon gaan. Ik, op mijn beurt, had mij moeten realiseren dat ik wel erg makkelijk mijn eigen tekortkomingen accepteerde zonder enige poging tot verbetering. (Ik gaf teveel geld uit, kookte belabberd, liet het huishouden over aan een betaalde kracht... goed, ik deed wel wat kantoorwerk, maar daar werd ik niet echt moe van.)
Hij had (en heeft) het zo druk dat hij alles maar accepteerde, totdat hij (boem!) verliefd werd op een andere vrouw. En toen was het definitief te laat. Dom van mij dat ik zoiets niet aan zag komen, maar daardoor niet minder moeilijk.
Nu het veel beter met mij gaat kijk ik op een mildere wijze, want met meer afstand, naar wat er toen gebeurd is. De wanhoop heeft plaats gemaakt voor berusting. Ik heb een hoge prijs betaald voor mijn fouten en de rekening komt altijd pas achteraf.
En met die berusting ziet alles er weer zonniger uit. Onderkennen en ACCEPTEREN, ook al vind je dat jou geen enkele blaam treft! Dat wens ik iedereen die met dit soort problemen kampt toe. Vooruit kijken en doorgaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
Ik ben niet verlaten voor een andere vrouw en ik had ook geen zuiver beeld.
Hij verliet mij niet om een ander maar om mijzelf. Nou dat voelt lekker.
Haha nu kijk ik er ook anders tegenaan.
Maar de eerste jaren was ik zoooo boos en gekrenkt. Verdrietig. Hij zou mij nooit verlaten zei hij. Als het zou gebeuren zou ik dat zijn. Zei hij. Goh wat hield hij van mij zei hij altijd, ook nadat het uit was. Zeker een vergiet vol. En dan opeens sta je dan. Amper nog een geluid. Dat heb ik verwerkt jarenang en het gaat goed met mij. Het is uitgedoofd. Hij is uitgedoofd.
[...]
Ik wist heel goed wat mijn fouten waren. Het was misschien anders geweest als hij me gewoon verlaten had en er geen andere vrouw in het spel was geweest. Dan is het ook vreselijk, maar dan krijg je een meer zuiver beeld van een situatie. Hij had mij, vond ik toen, eerder aan moeten geven dat hij niet langer op die manier met mij door kon gaan. Ik, op mijn beurt, had mij moeten realiseren dat ik wel erg makkelijk mijn eigen tekortkomingen accepteerde zonder enige poging tot verbetering. (Ik gaf teveel geld uit, kookte belabberd, liet het huishouden over aan een betaalde kracht... goed, ik deed wel wat kantoorwerk, maar daar werd ik niet echt moe van.)
Hij had (en heeft) het zo druk dat hij alles maar accepteerde, totdat hij (boem!) verliefd werd op een andere vrouw. En toen was het definitief te laat. Dom van mij dat ik zoiets niet aan zag komen, maar daardoor niet minder moeilijk.
Nu het veel beter met mij gaat kijk ik op een mildere wijze, want met meer afstand, naar wat er toen gebeurd is. De wanhoop heeft plaats gemaakt voor berusting. Ik heb een hoge prijs betaald voor mijn fouten en de rekening komt altijd pas achteraf.
En met die berusting ziet alles er weer zonniger uit. Onderkennen en ACCEPTEREN, ook al vind je dat jou geen enkele blaam treft! Dat wens ik iedereen die met dit soort problemen kampt toe. Vooruit kijken en doorgaan. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
Ik ben niet verlaten voor een andere vrouw en ik had ook geen zuiver beeld.
Hij verliet mij niet om een ander maar om mijzelf. Nou dat voelt lekker.
Haha nu kijk ik er ook anders tegenaan.
Maar de eerste jaren was ik zoooo boos en gekrenkt. Verdrietig. Hij zou mij nooit verlaten zei hij. Als het zou gebeuren zou ik dat zijn. Zei hij. Goh wat hield hij van mij zei hij altijd, ook nadat het uit was. Zeker een vergiet vol. En dan opeens sta je dan. Amper nog een geluid. Dat heb ik verwerkt jarenang en het gaat goed met mij. Het is uitgedoofd. Hij is uitgedoofd.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
woensdag 7 december 2016 13:47
quote:Eslarealidad schreef op 07 december 2016 @ 12:12:
[...]
Ik had ook veel schuldgevoel omdat ik maar alles zat te analyzeiken in zijn ogen. En dan moest ik weer kracht krijgen omdat ik me zo verdrietig voelde en gaf mijn ex weer de schuld. Omdat hij raar handelde. Nooit uitpraten. Probeerde hij wel maar kon hij niet. Daarom was ik een analyzeikerd. Mijn ex was dan niet vreemd gegaan. Ook zonder vreemdgaan ging hij bij mij weg. Later snapte hij niet waarom hij het heeft gedaan. Dat maakte dat ik nog langer moest verwerken. VEEL te lang, soms dacht ik ook wel is er iets mis met mijn verwerkingsmechanisme of zo, Is het defect?
Ik denk dat veel liefdesverdrietigen schuldgevoel hebben.
Helpen die gedachten je om je beter te voelen?
Hoe voel je je zonder die gedachten?
Werkt wel voor als het te erg de kop opsteekt.
Tja, ik heb er ook erg lang over gedaan en ik heb intussen van mezelf geaccepteerd dat ik die tijd nodig heb gehad. Maar ik vroeg me ook af of er in mijn verwerkingsmechanisme iets fout zat. Vandaar deze post met de vraag hoe dat bij anderen is gegaan.
Iedereen om me heen zei dat ik er te lang over deed.
Het is toch eigenlijk gewoon rouwverwerking. Ik heb ruim twee maanden geleden een van mijn katten in moeten laten slapen en nog steeds, als ik ´s morgens wakker word en ze ligt niet op mijn bed, voel ik even een heel heftig gemis. Met een echtscheiding is dat natuurlijk veel erger en indringender. Dat heeft een veel grotere impact op je leven, maar volgens mij is er ergens wel een relatie. De een verwerkt sneller dan de ander.
[...]
Ik had ook veel schuldgevoel omdat ik maar alles zat te analyzeiken in zijn ogen. En dan moest ik weer kracht krijgen omdat ik me zo verdrietig voelde en gaf mijn ex weer de schuld. Omdat hij raar handelde. Nooit uitpraten. Probeerde hij wel maar kon hij niet. Daarom was ik een analyzeikerd. Mijn ex was dan niet vreemd gegaan. Ook zonder vreemdgaan ging hij bij mij weg. Later snapte hij niet waarom hij het heeft gedaan. Dat maakte dat ik nog langer moest verwerken. VEEL te lang, soms dacht ik ook wel is er iets mis met mijn verwerkingsmechanisme of zo, Is het defect?
Ik denk dat veel liefdesverdrietigen schuldgevoel hebben.
Helpen die gedachten je om je beter te voelen?
Hoe voel je je zonder die gedachten?
Werkt wel voor als het te erg de kop opsteekt.
Tja, ik heb er ook erg lang over gedaan en ik heb intussen van mezelf geaccepteerd dat ik die tijd nodig heb gehad. Maar ik vroeg me ook af of er in mijn verwerkingsmechanisme iets fout zat. Vandaar deze post met de vraag hoe dat bij anderen is gegaan.
Iedereen om me heen zei dat ik er te lang over deed.
Het is toch eigenlijk gewoon rouwverwerking. Ik heb ruim twee maanden geleden een van mijn katten in moeten laten slapen en nog steeds, als ik ´s morgens wakker word en ze ligt niet op mijn bed, voel ik even een heel heftig gemis. Met een echtscheiding is dat natuurlijk veel erger en indringender. Dat heeft een veel grotere impact op je leven, maar volgens mij is er ergens wel een relatie. De een verwerkt sneller dan de ander.
Xyz
woensdag 7 december 2016 13:54
quote:Eslarealidad schreef op 07 december 2016 @ 12:24:
[...]
Ik ben niet verlaten voor een andere vrouw en ik had ook geen zuiver beeld.
Hij verliet mij niet om een ander maar om mijzelf. Nou dat voelt lekker.
Haha nu kijk ik er ook anders tegenaan.
Maar de eerste jaren was ik zoooo boos en gekrenkt. Verdrietig. Hij zou mij nooit verlaten zei hij. Als het zou gebeuren zou ik dat zijn. Zei hij. Goh wat hield hij van mij zei hij altijd, ook nadat het uit was. Zeker een vergiet vol. En dan opeens sta je dan. Amper nog een geluid. Dat heb ik verwerkt jarenang en het gaat goed met mij. Het is uitgedoofd. Hij is uitgedoofd.Het kaarsje is opgebrand dus, des te beter! Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik kom hem en haar steeds tegen, we wonen in hetzelfde dorp. Dat helpt er ook niet aan. En de enthousiaste verhalen van de kinderen... daarom ben ik nu heel blij dat mijn huis eindelijk verkocht is en ik elders aan een nieuw leven kan gaan beginnen. Ik ben al op zoek naar een leuk appartement en in maart ben ik hier weg. Daar ben ik helemaal opgelucht en vrolijk over.
[...]
Ik ben niet verlaten voor een andere vrouw en ik had ook geen zuiver beeld.
Hij verliet mij niet om een ander maar om mijzelf. Nou dat voelt lekker.
Haha nu kijk ik er ook anders tegenaan.
Maar de eerste jaren was ik zoooo boos en gekrenkt. Verdrietig. Hij zou mij nooit verlaten zei hij. Als het zou gebeuren zou ik dat zijn. Zei hij. Goh wat hield hij van mij zei hij altijd, ook nadat het uit was. Zeker een vergiet vol. En dan opeens sta je dan. Amper nog een geluid. Dat heb ik verwerkt jarenang en het gaat goed met mij. Het is uitgedoofd. Hij is uitgedoofd.Het kaarsje is opgebrand dus, des te beter! Ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik kom hem en haar steeds tegen, we wonen in hetzelfde dorp. Dat helpt er ook niet aan. En de enthousiaste verhalen van de kinderen... daarom ben ik nu heel blij dat mijn huis eindelijk verkocht is en ik elders aan een nieuw leven kan gaan beginnen. Ik ben al op zoek naar een leuk appartement en in maart ben ik hier weg. Daar ben ik helemaal opgelucht en vrolijk over.
Xyz
woensdag 7 december 2016 21:51
quote:Delite_ schreef op 07 december 2016 @ 09:51:
@ justme34
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid.
Hoi Delite
dankjewel voor je berichtje.
ja ik leef al maanden in een achtbaan van emoties. Dan ben ik sterk en dan zak ik weer weg in een diep gat.
Er is helaas geen mogelijkheid om ergens anders te gaan wonen.
De situatie tussen ons is niet onleefbaar.
We maken geen ruzie met elkaar. Praten ook gewoon met elkaar.
Ik hoop dat het huis snel verkocht word zodat ik verder kan.
Maar dat zal deze maand niks meer worden met de feestdagen voor de deur.
Laten we duimen dat begin volgend jaar een koper komt. Al vind ik dat heel erg dubbel want het is niet zomaar een huis voor mij...het is mijn thuis.
Onze kleine is hier geboren. De eerste woordjes waren hier. De eerste stapjes. De eerste tandjes. De eerste kusjes. Alles gewoon. Dat maakt het wel heel zuur allemaal.
Maar ik zal het op me af moeten laten komen. Ik huil in ieder geval niet meer elke avond.
@ justme34
Is er echt geen enkele mogelijkheid om niet meer in hetzelfde huis te wonen?
Ik heb je even geloept, en teruglezend heb ik het idee dat je in augustus beter in je vel zat dan nu. Terwijl het korter geleden was uiteraard toen.
Komt het omdat je toen nog hoopte dat het toch nog goed zou komen, of omdat het nu pas door begint te dringen?
Hoe dan ook, ik vind het zorgwekkend. En ik denk dat het tijd is hem niet elke dag nog te zien.
Dus is er echt, echt geen manier om niet meer in 1 huis te wonen?
Kan hij niet bij familie op zolder?
Mijn ex man en ik hebben ook nog een tijd in 1 huis gewoond, en voor mij ging dat wel. Ik wilde de scheiding.
Maar ik zag wel dat hoe langer het duurde, hoe moeilijker het voor hem werd.
Je hebt pijn, en de persoon waar je altijd met al je pijn naartoe ging, is degene die het je aandoet.
Dat is al moeilijk genoeg zonder dat je ook nog elke dag met hem geconfronteerd wordt.
Sterkte meid.
Hoi Delite
dankjewel voor je berichtje.
ja ik leef al maanden in een achtbaan van emoties. Dan ben ik sterk en dan zak ik weer weg in een diep gat.
Er is helaas geen mogelijkheid om ergens anders te gaan wonen.
De situatie tussen ons is niet onleefbaar.
We maken geen ruzie met elkaar. Praten ook gewoon met elkaar.
Ik hoop dat het huis snel verkocht word zodat ik verder kan.
Maar dat zal deze maand niks meer worden met de feestdagen voor de deur.
Laten we duimen dat begin volgend jaar een koper komt. Al vind ik dat heel erg dubbel want het is niet zomaar een huis voor mij...het is mijn thuis.
Onze kleine is hier geboren. De eerste woordjes waren hier. De eerste stapjes. De eerste tandjes. De eerste kusjes. Alles gewoon. Dat maakt het wel heel zuur allemaal.
Maar ik zal het op me af moeten laten komen. Ik huil in ieder geval niet meer elke avond.
Geen hand vol maar een land vol met idioten mannen
woensdag 7 december 2016 21:53
Ja muscle
Ik heb schuldgevoel vanwege mijn kleine.
Het voelt alsof ik gefaald heb als vrouw en als moeder.
Kon mijn gezin niet bij elkaar houden ondanks dat ik niet diegene was die alles kapot heeft gemaakt.
Heb geen schuldgevoelens tegenover mijn bijna exman.
Die mag in de stront zakken.
Ik heb schuldgevoel vanwege mijn kleine.
Het voelt alsof ik gefaald heb als vrouw en als moeder.
Kon mijn gezin niet bij elkaar houden ondanks dat ik niet diegene was die alles kapot heeft gemaakt.
Heb geen schuldgevoelens tegenover mijn bijna exman.
Die mag in de stront zakken.
Geen hand vol maar een land vol met idioten mannen
donderdag 8 december 2016 00:25
quote:M-Flo schreef op 07 december 2016 @ 13:47:
[...]
Tja, ik heb er ook erg lang over gedaan en ik heb intussen van mezelf geaccepteerd dat ik die tijd nodig heb gehad. Maar ik vroeg me ook af of er in mijn verwerkingsmechanisme iets fout zat. Vandaar deze post met de vraag hoe dat bij anderen is gegaan.
Iedereen om me heen zei dat ik er te lang over deed.
Het is toch eigenlijk gewoon rouwverwerking. Ik heb ruim twee maanden geleden een van mijn katten in moeten laten slapen en nog steeds, als ik ´s morgens wakker word en ze ligt niet op mijn bed, voel ik even een heel heftig gemis. Met een echtscheiding is dat natuurlijk veel erger en indringender. Dat heeft een veel grotere impact op je leven, maar volgens mij is er ergens wel een relatie. De een verwerkt sneller dan de ander.
Wat erg verdrietig van jouw katje!
Jij dacht dus ook dat er met het verwerkingsmechanisme iets fout zat.
Hoe kom je daar achter he?
Met mijn vroegere exen had ik ook verdriet alleen was het wel merkbaar dat ik steeds stappen vooruit maakte. En niet meer omkeek. Klaar was klaar. Ik ging toen ook veel meer op vakantie, dat doet een mens ook goed in het liefdesverdriet. Misschien is dat het. Véél meer andere indrukken opdoen.
Bij deze zo anders. Niet te bevatten.
Zo had ik het nooit gewild.
Mooie, interessante post van jou.
[...]
Tja, ik heb er ook erg lang over gedaan en ik heb intussen van mezelf geaccepteerd dat ik die tijd nodig heb gehad. Maar ik vroeg me ook af of er in mijn verwerkingsmechanisme iets fout zat. Vandaar deze post met de vraag hoe dat bij anderen is gegaan.
Iedereen om me heen zei dat ik er te lang over deed.
Het is toch eigenlijk gewoon rouwverwerking. Ik heb ruim twee maanden geleden een van mijn katten in moeten laten slapen en nog steeds, als ik ´s morgens wakker word en ze ligt niet op mijn bed, voel ik even een heel heftig gemis. Met een echtscheiding is dat natuurlijk veel erger en indringender. Dat heeft een veel grotere impact op je leven, maar volgens mij is er ergens wel een relatie. De een verwerkt sneller dan de ander.
Wat erg verdrietig van jouw katje!
Jij dacht dus ook dat er met het verwerkingsmechanisme iets fout zat.
Hoe kom je daar achter he?
Met mijn vroegere exen had ik ook verdriet alleen was het wel merkbaar dat ik steeds stappen vooruit maakte. En niet meer omkeek. Klaar was klaar. Ik ging toen ook veel meer op vakantie, dat doet een mens ook goed in het liefdesverdriet. Misschien is dat het. Véél meer andere indrukken opdoen.
Bij deze zo anders. Niet te bevatten.
Zo had ik het nooit gewild.
Mooie, interessante post van jou.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 9 december 2016 00:31
Hi!
Fijne zonnige dag geweest hier. Heb vandaag een mooi hoekappartement bezocht in de stad waar ik mijn toekomst zie. Veel ramen, licht, ruimte en een groot terras.
Ver genoeg van mijn huidige leven om opnieuw te beginnen en weer gelukkig te kunnen zijn. De kinderen zijn enthousiast over mijn plannen, dat is belangrijk voor me.
Ik dank jullie voor het delen van jullie persoonlijke ervaringen. Blijkbaar ben ik niet de enige met een lang verwerkingsproces.
Ook al is het moeilijk als je er midden in zit, er komt een moment dat je ineens weer de vrolijke kant van het leven ziet.
Fijne zonnige dag geweest hier. Heb vandaag een mooi hoekappartement bezocht in de stad waar ik mijn toekomst zie. Veel ramen, licht, ruimte en een groot terras.
Ver genoeg van mijn huidige leven om opnieuw te beginnen en weer gelukkig te kunnen zijn. De kinderen zijn enthousiast over mijn plannen, dat is belangrijk voor me.
Ik dank jullie voor het delen van jullie persoonlijke ervaringen. Blijkbaar ben ik niet de enige met een lang verwerkingsproces.
Ook al is het moeilijk als je er midden in zit, er komt een moment dat je ineens weer de vrolijke kant van het leven ziet.
Xyz
vrijdag 9 december 2016 22:24
quote:Eslarealidad schreef op 09 december 2016 @ 18:48:
Wat leuk, met een groot terras.
Jij komt er zeker wel op jouw nieuwe paadje Flo. Ja, dat denk ik wel. Het is een dakterras. Het gebouw heeft drie etages en het appartement is op de tweede en derde etage en een gedeelte is dus terras, waarvan de helft overdekt, maar wel open. Ik durf pas een bod te doen als de verkoop van mijn huis definitief geregeld is. Een appartement in de stad is duur in vergelijking met mijn huis in dit dorp. Ik ga mijn werk in de toekomst in kantoor aan huis voortzetten om kosten te besparen.
Wat leuk, met een groot terras.
Jij komt er zeker wel op jouw nieuwe paadje Flo. Ja, dat denk ik wel. Het is een dakterras. Het gebouw heeft drie etages en het appartement is op de tweede en derde etage en een gedeelte is dus terras, waarvan de helft overdekt, maar wel open. Ik durf pas een bod te doen als de verkoop van mijn huis definitief geregeld is. Een appartement in de stad is duur in vergelijking met mijn huis in dit dorp. Ik ga mijn werk in de toekomst in kantoor aan huis voortzetten om kosten te besparen.
Xyz
vrijdag 9 december 2016 23:02
quote:M-Flo schreef op 09 december 2016 @ 22:24:
[...]
Ja, dat denk ik wel. Het is een dakterras. Het gebouw heeft drie etages en het appartement is op de tweede en derde etage en een gedeelte is dus terras, waarvan de helft overdekt, maar wel open. Ik durf pas een bod te doen als de verkoop van mijn huis definitief geregeld is. Een appartement in de stad is duur in vergelijking met mijn huis in dit dorp. Ik ga mijn werk in de toekomst in kantoor aan huis voortzetten om kosten te besparen.Gelijk heb je!
[...]
Ja, dat denk ik wel. Het is een dakterras. Het gebouw heeft drie etages en het appartement is op de tweede en derde etage en een gedeelte is dus terras, waarvan de helft overdekt, maar wel open. Ik durf pas een bod te doen als de verkoop van mijn huis definitief geregeld is. Een appartement in de stad is duur in vergelijking met mijn huis in dit dorp. Ik ga mijn werk in de toekomst in kantoor aan huis voortzetten om kosten te besparen.Gelijk heb je!
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
