Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet meer...
vrijdag 9 december 2016 22:23
Hoi allemaal,
Al jaren kom ik door verschillende zoekonderwerpen op google op dit forum uit. Nu toch besloten om een account aan te maken en dit bij jullie voor te leggen. Ik het het gevoel dat ik nergens meer terecht kan en kom er gewoon niet meer aan uit.
Wat achtergrond informatie is dat ik een aantal psychische diagnoses heb, maar deze heb ik vrij goed onder controle. Ik ben afgekeurd en werk op dit moment niet, maar ik heb wel structuur in mijn dagen en ben actief.
Het lukt mij niet meer om geluk te vinden in de dingen die ik doe. Het is een periode heel goed gegaan, maar er zijn een aantal dingen gebeurd in de afgelopen paar jaar waardoor ik merk dat ik helemaal afgevlakt ben, geen plezier meer uit dingen kan halen en gewoon ongelukkig ben. Het is niet zo dat ik aan zelfmoord denk, maar dit gaat zo echt niet langer. Ik heb een vrij grote sociale kring om me heen, ben getrouwd, maar heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt als dat ik nu doe.
Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, ik voel er geen vreugde meer bij, ik loop vast. Ik heb meerder cursussen in verschillende interesses gedaan in de hoop aansluiting te vinden bij mensen. Maar iedereen is maar druk, druk, druk, het lijkt wel alsof de mensen geen tijd hebben in interesse te tonen in de medemens. Ik heb therapie, spreek met mensen af, hou mijn huis netjes, ben veel buiten, maar ik blijf ongelukkig. Iedereen raast maar door en iedereen heeft het druk en ik voel me echt zo eenzaam.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan omdraaien. Ik praat er wel eens met familie en vrienden over, maar omdat het aan de buitenkant eruit ziet dat het goed gaat zijn mensen het zo weer vergeten. Soms heb ik wel eens het idee dat ik maar beter kan toegeven aan mijn gevoel ipv hard te werken om te blijven functioneren. Dan zien de mensen wel dat het goed mis is en zijn ze er wel. Alsof ik met mijn drang naar geluk, mijn discipline, me in mijn eigen vingers snij.
Het kost mij heel veel energie om de dingen te doen die voor een ander normaal zijn. Ik wil nog zo veel meer, maar kan er geen energie voor vinden. Ik voel me nutteloos en waardeloos.
Ik merk dat ik er heel veel moeite mee heb met hoe mensen tegenwoordig leven. Ze zijn zo op zichzelf gefocust en razen maar door. Is dit nu echt hoe de wereld is? Staan mensen echt niet meer voor elkaar klaar?
Je leest/ hoort wel eens dat je geluk uit jezelf moet halen, je van jezelf moet houden. Maar ik weet echt niet hoe. Ik loop vast en kom er niet aan uit. Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die hier tegenaan loop. Mochten mensen dit herkennen of me hiermee kunnen helpen hoor ik het heel graag.
Al jaren kom ik door verschillende zoekonderwerpen op google op dit forum uit. Nu toch besloten om een account aan te maken en dit bij jullie voor te leggen. Ik het het gevoel dat ik nergens meer terecht kan en kom er gewoon niet meer aan uit.
Wat achtergrond informatie is dat ik een aantal psychische diagnoses heb, maar deze heb ik vrij goed onder controle. Ik ben afgekeurd en werk op dit moment niet, maar ik heb wel structuur in mijn dagen en ben actief.
Het lukt mij niet meer om geluk te vinden in de dingen die ik doe. Het is een periode heel goed gegaan, maar er zijn een aantal dingen gebeurd in de afgelopen paar jaar waardoor ik merk dat ik helemaal afgevlakt ben, geen plezier meer uit dingen kan halen en gewoon ongelukkig ben. Het is niet zo dat ik aan zelfmoord denk, maar dit gaat zo echt niet langer. Ik heb een vrij grote sociale kring om me heen, ben getrouwd, maar heb me nog nooit zo eenzaam gevoelt als dat ik nu doe.
Wat ik ook doe, wat ik ook probeer, ik voel er geen vreugde meer bij, ik loop vast. Ik heb meerder cursussen in verschillende interesses gedaan in de hoop aansluiting te vinden bij mensen. Maar iedereen is maar druk, druk, druk, het lijkt wel alsof de mensen geen tijd hebben in interesse te tonen in de medemens. Ik heb therapie, spreek met mensen af, hou mijn huis netjes, ben veel buiten, maar ik blijf ongelukkig. Iedereen raast maar door en iedereen heeft het druk en ik voel me echt zo eenzaam.
Ik weet niet meer hoe ik dit kan omdraaien. Ik praat er wel eens met familie en vrienden over, maar omdat het aan de buitenkant eruit ziet dat het goed gaat zijn mensen het zo weer vergeten. Soms heb ik wel eens het idee dat ik maar beter kan toegeven aan mijn gevoel ipv hard te werken om te blijven functioneren. Dan zien de mensen wel dat het goed mis is en zijn ze er wel. Alsof ik met mijn drang naar geluk, mijn discipline, me in mijn eigen vingers snij.
Het kost mij heel veel energie om de dingen te doen die voor een ander normaal zijn. Ik wil nog zo veel meer, maar kan er geen energie voor vinden. Ik voel me nutteloos en waardeloos.
Ik merk dat ik er heel veel moeite mee heb met hoe mensen tegenwoordig leven. Ze zijn zo op zichzelf gefocust en razen maar door. Is dit nu echt hoe de wereld is? Staan mensen echt niet meer voor elkaar klaar?
Je leest/ hoort wel eens dat je geluk uit jezelf moet halen, je van jezelf moet houden. Maar ik weet echt niet hoe. Ik loop vast en kom er niet aan uit. Ik vraag me wel eens af of ik de enige ben die hier tegenaan loop. Mochten mensen dit herkennen of me hiermee kunnen helpen hoor ik het heel graag.
vrijdag 9 december 2016 22:46
Je bent getrouwd, hebt een grote vriendengroep, maar je vindt dat mensen nog meer stil moeten staan bij jou? Ik snap het niet helemaal. En ja sommige mensen razen door, dat is hun manier om met het leven om te gaan. En sommige mensen hebben het ook gewoon erg druk, werk, gezin, hobby.
Misschien leg je je eigen gevoelens te veel neer bij anderen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor hoe je je voelt. Het komt heel verwijtend over, je stukje.
Misschien leg je je eigen gevoelens te veel neer bij anderen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor hoe je je voelt. Het komt heel verwijtend over, je stukje.
vrijdag 9 december 2016 22:50
quote:houten1983 schreef op 09 december 2016 @ 22:41:
Hoe zou jij het graag willen zien? En heb je enig idee wat voor jou zou helpen je weer wat beter te gaan voelen? Zijn dat gesprekken hebben met mensen? Meer sociaal contact? Leuke dingen doen? Etcetera...
Voor mijn gevoel ben ik dit punt al voorbij. Ik ben inderdaad gaan nadenken wat heb ik nodig, wat zou ik graag willen. Het is natuurlijk heel makkelijk je terug te gaan trekken als je je slecht voelt. Maar als je je slecht voelt omdat je eenzaam bent, en geen contact gaat maken met mensen, dan gaat het niet vooruit. Ik ben dus gaan kijken wat ik wilde en heb daar stappen in gemaakt.
Wat ik graag wil is mensen om me heen waaraan ik merk dat ik belangrijk voor ze ben. Ik sta altijd klaar voor iedereen, help iedereen, ben altijd geïnteresseerd en zou wel eens willen voelen dat mensen dat richting mij doen. Ik zorg voor iedereen, maar wie zorgt er voor mij?
Ik ben een fotocursus gaan doen, daar ligt mijn interesse, ik hoopte daar contacten op te doen met mensen die die interesse deelde, maar het bleef maar oppervlakkig. Ik merk dat ik er niet tegen kan dat mensen maar razen en doen, ik heb een cursus mindfulness gedaan, als er ergens mensen moeten zijn die voor elkaar klaar staan zou je het daar moeten hebben toch? Ik heb meerder malen een voorzet gedaan, om bij elkaar te komen, een appgroepje te doen, een facebookgroep te starten, maar het komt niet van de grond.
Voor mijn gevoel zijn de mensen of alleen met zichzelf bezig, of ik ben gewoon echt heel erg onaardig en willen mensen niet bij mij zijn. Ik heb dit ook vaker met mensen besproken en iedereen verzekert me dat het niet zo is en dat ik het niet zo moet zien. Maar hoe moet ik het dan zien?
Laatst ben ik met een vriendin met de honden wandelen, om haar op te halen (ze heeft geen rijbewijs) heb ik een uur langer moeten rijden. De hele tijd ging het over haar en er kon niet eens een bedankje vanaf toen ik haar afzette.
Ik heb bijvoorbeeld aan mijn moeder aangegeven dat ik graag elkaar vaker wil zien. 100x initiatief genomen, maar zodra ik stop met initiatief nemen stopt het contact.
Sorry van het uitgebreide antwoord, maar ik wilde inderdaad meer sociaal contact, meer leuke dingen doen, ik heb het keer op keer gedaan. Maar wat ik echt wil, is dat iemand dat met mij wilt...
Hoe zou jij het graag willen zien? En heb je enig idee wat voor jou zou helpen je weer wat beter te gaan voelen? Zijn dat gesprekken hebben met mensen? Meer sociaal contact? Leuke dingen doen? Etcetera...
Voor mijn gevoel ben ik dit punt al voorbij. Ik ben inderdaad gaan nadenken wat heb ik nodig, wat zou ik graag willen. Het is natuurlijk heel makkelijk je terug te gaan trekken als je je slecht voelt. Maar als je je slecht voelt omdat je eenzaam bent, en geen contact gaat maken met mensen, dan gaat het niet vooruit. Ik ben dus gaan kijken wat ik wilde en heb daar stappen in gemaakt.
Wat ik graag wil is mensen om me heen waaraan ik merk dat ik belangrijk voor ze ben. Ik sta altijd klaar voor iedereen, help iedereen, ben altijd geïnteresseerd en zou wel eens willen voelen dat mensen dat richting mij doen. Ik zorg voor iedereen, maar wie zorgt er voor mij?
Ik ben een fotocursus gaan doen, daar ligt mijn interesse, ik hoopte daar contacten op te doen met mensen die die interesse deelde, maar het bleef maar oppervlakkig. Ik merk dat ik er niet tegen kan dat mensen maar razen en doen, ik heb een cursus mindfulness gedaan, als er ergens mensen moeten zijn die voor elkaar klaar staan zou je het daar moeten hebben toch? Ik heb meerder malen een voorzet gedaan, om bij elkaar te komen, een appgroepje te doen, een facebookgroep te starten, maar het komt niet van de grond.
Voor mijn gevoel zijn de mensen of alleen met zichzelf bezig, of ik ben gewoon echt heel erg onaardig en willen mensen niet bij mij zijn. Ik heb dit ook vaker met mensen besproken en iedereen verzekert me dat het niet zo is en dat ik het niet zo moet zien. Maar hoe moet ik het dan zien?
Laatst ben ik met een vriendin met de honden wandelen, om haar op te halen (ze heeft geen rijbewijs) heb ik een uur langer moeten rijden. De hele tijd ging het over haar en er kon niet eens een bedankje vanaf toen ik haar afzette.
Ik heb bijvoorbeeld aan mijn moeder aangegeven dat ik graag elkaar vaker wil zien. 100x initiatief genomen, maar zodra ik stop met initiatief nemen stopt het contact.
Sorry van het uitgebreide antwoord, maar ik wilde inderdaad meer sociaal contact, meer leuke dingen doen, ik heb het keer op keer gedaan. Maar wat ik echt wil, is dat iemand dat met mij wilt...
vrijdag 9 december 2016 22:52
quote:strikjemetstippels schreef op 09 december 2016 @ 22:46:
Je bent getrouwd, hebt een grote vriendengroep, maar je vindt dat mensen nog meer stil moeten staan bij jou? Ik snap het niet helemaal. En ja sommige mensen razen door, dat is hun manier om met het leven om te gaan. En sommige mensen hebben het ook gewoon erg druk, werk, gezin, hobby.
Misschien leg je je eigen gevoelens te veel neer bij anderen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor hoe je je voelt. Het komt heel verwijtend over, je stukje.
Ben het helemaal met je eens hoor, maar zo voel ik me inderdaad ook. Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, wanneer is er iemand die voor mij klaar staat?
En ik realiseer me dat mensen het druk hebben en hun eigen leven hebben, alleen weet ik zelf niet meer hoe ik het moet doen.
Het stukje wat je zegt over dat andere niet verantwoordelijk zijn voor hoe ik me voel legt precies de vinger op de zere plek. Maar het lukt me niet meer mezelf gelukkig te maken, mezelf op te peppen om er voor te gaan....
Je bent getrouwd, hebt een grote vriendengroep, maar je vindt dat mensen nog meer stil moeten staan bij jou? Ik snap het niet helemaal. En ja sommige mensen razen door, dat is hun manier om met het leven om te gaan. En sommige mensen hebben het ook gewoon erg druk, werk, gezin, hobby.
Misschien leg je je eigen gevoelens te veel neer bij anderen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor hoe je je voelt. Het komt heel verwijtend over, je stukje.
Ben het helemaal met je eens hoor, maar zo voel ik me inderdaad ook. Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, wanneer is er iemand die voor mij klaar staat?
En ik realiseer me dat mensen het druk hebben en hun eigen leven hebben, alleen weet ik zelf niet meer hoe ik het moet doen.
Het stukje wat je zegt over dat andere niet verantwoordelijk zijn voor hoe ik me voel legt precies de vinger op de zere plek. Maar het lukt me niet meer mezelf gelukkig te maken, mezelf op te peppen om er voor te gaan....
vrijdag 9 december 2016 22:54
Wat is jouw definitie van gelukkig zijn? Waar denk jij zelf dat je geluk uit kunt halen.
Zo te lezen zijn de randvoorwaarden om gelukkig te zijn er wel. Maar kennelijk mis je iets? Of is het meer dat je niet kan genieten en gelukkig kan zijn met wat je hebt?
Wat wil je graag dat mensen zien dat het weer mis gaat? Wat verwacht je precies van de mensen uit je omgeving? Wanneer je toegeeft aan je gevoel en het gaat mis, dan zijn ze er wel voor je? Wat kunnen ze je dan wel geven wat ze nu niet doen?
Zo te lezen zijn de randvoorwaarden om gelukkig te zijn er wel. Maar kennelijk mis je iets? Of is het meer dat je niet kan genieten en gelukkig kan zijn met wat je hebt?
Wat wil je graag dat mensen zien dat het weer mis gaat? Wat verwacht je precies van de mensen uit je omgeving? Wanneer je toegeeft aan je gevoel en het gaat mis, dan zijn ze er wel voor je? Wat kunnen ze je dan wel geven wat ze nu niet doen?
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
vrijdag 9 december 2016 22:56
Ja lastig......
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
vrijdag 9 december 2016 22:57
quote:-Willow- schreef op 09 december 2016 @ 22:52:
[...]
Ben het helemaal met je eens hoor, maar zo voel ik me inderdaad ook. Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, wanneer is er iemand die voor mij klaar staat?
En ik realiseer me dat mensen het druk hebben en hun eigen leven hebben, alleen weet ik zelf niet meer hoe ik het moet doen.
Het stukje wat je zegt over dat andere niet verantwoordelijk zijn voor hoe ik me voel legt precies de vinger op de zere plek. Maar het lukt me niet meer mezelf gelukkig te maken, mezelf op te peppen om er voor te gaan....Misschien moet je dan proberen niet meer zo voor anderen klaar te staan. Dan ziet men ook dat dat niet vanzelf sprekend is en voel je je niet zo gebruikt.
[...]
Ben het helemaal met je eens hoor, maar zo voel ik me inderdaad ook. Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, wanneer is er iemand die voor mij klaar staat?
En ik realiseer me dat mensen het druk hebben en hun eigen leven hebben, alleen weet ik zelf niet meer hoe ik het moet doen.
Het stukje wat je zegt over dat andere niet verantwoordelijk zijn voor hoe ik me voel legt precies de vinger op de zere plek. Maar het lukt me niet meer mezelf gelukkig te maken, mezelf op te peppen om er voor te gaan....Misschien moet je dan proberen niet meer zo voor anderen klaar te staan. Dan ziet men ook dat dat niet vanzelf sprekend is en voel je je niet zo gebruikt.
vrijdag 9 december 2016 23:03
quote:hamerhaai schreef op 09 december 2016 @ 22:54:
Wat is jouw definitie van gelukkig zijn? Waar denk jij zelf dat je geluk uit kunt halen.
Zo te lezen zijn de randvoorwaarden om gelukkig te zijn er wel. Maar kennelijk mis je iets? Of is het meer dat je niet kan genieten en gelukkig kan zijn met wat je hebt?
Wat wil je graag dat mensen zien dat het weer mis gaat? Wat verwacht je precies van de mensen uit je omgeving? Wanneer je toegeeft aan je gevoel en het gaat mis, dan zijn ze er wel voor je? Wat kunnen ze je dan wel geven wat ze nu niet doen?
Door je eerste zin schieten de tranen me in mijn ogen. Ik weet gewoon niet meer waar ik geluk uit kan halen.
Eigenlijk wil ik niet zeggen wat ik nu wil zeggen, maar voor mijn gevoel is alles wat ik wil besmet met negatieve associaties. Ik haalde bijvoorbeeld heel veel ontspanning uit het uitlaten van mijn hond, toen is mijn hond aangevallen door twee honden en zijn wij zelf bedreigd. Dit in combinatie met een gegeneraliseerde angststoornis heeft er voor gezorgd dat ik nooit meer rustig kan lopen en genieten. Ik ben altijd bang, altijd alert.
Drie jaar terug had ik al tijden een vreemd gevoel met een goede vriendin, ik heb meerdere malen aangeven dat ik het gevoel had dat er iets was. Zij heeft mij op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt dat er niets was. Toen ik het wat los kon laten heeft ze de vriendschap verbroken. Hierdoor vertrouw ik er nooit meer op dat mensen graag bij me willen zijn. En zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen.
Ik denk dat het het laatste is wat je zegt. Ik kan niet meer genieten en gelukkig zijn met wat ik heb. En ik weet niet meer hoe ik het moet omdraaien. Al een jaar lang probeer ik het op de methode: Fake it til you make it. Als in, niet toegeven aan negatieve gedachtes en gaan voor wat je wilt. Maar mijn energie is gewoon op...
Als het slecht gaat en je komt bijvoorbeeld je bed niet meer uit, komen mensen naar je toe, willen je helpen, vragen hoe het met je gaat. Ik zou zo graag zien dat diezelfde mensen er ook zijn voor gewoon. Niet omdat het er om hangt, maar gewoon om samen te genieten.
Nog liever zou ik dat uit mezelf willen leren halen. Gewoon genieten en gelukkig zijn. Het niet nodig te hebben dat een ander me dat laat voelen.
Wat is jouw definitie van gelukkig zijn? Waar denk jij zelf dat je geluk uit kunt halen.
Zo te lezen zijn de randvoorwaarden om gelukkig te zijn er wel. Maar kennelijk mis je iets? Of is het meer dat je niet kan genieten en gelukkig kan zijn met wat je hebt?
Wat wil je graag dat mensen zien dat het weer mis gaat? Wat verwacht je precies van de mensen uit je omgeving? Wanneer je toegeeft aan je gevoel en het gaat mis, dan zijn ze er wel voor je? Wat kunnen ze je dan wel geven wat ze nu niet doen?
Door je eerste zin schieten de tranen me in mijn ogen. Ik weet gewoon niet meer waar ik geluk uit kan halen.
Eigenlijk wil ik niet zeggen wat ik nu wil zeggen, maar voor mijn gevoel is alles wat ik wil besmet met negatieve associaties. Ik haalde bijvoorbeeld heel veel ontspanning uit het uitlaten van mijn hond, toen is mijn hond aangevallen door twee honden en zijn wij zelf bedreigd. Dit in combinatie met een gegeneraliseerde angststoornis heeft er voor gezorgd dat ik nooit meer rustig kan lopen en genieten. Ik ben altijd bang, altijd alert.
Drie jaar terug had ik al tijden een vreemd gevoel met een goede vriendin, ik heb meerdere malen aangeven dat ik het gevoel had dat er iets was. Zij heeft mij op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt dat er niets was. Toen ik het wat los kon laten heeft ze de vriendschap verbroken. Hierdoor vertrouw ik er nooit meer op dat mensen graag bij me willen zijn. En zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen.
Ik denk dat het het laatste is wat je zegt. Ik kan niet meer genieten en gelukkig zijn met wat ik heb. En ik weet niet meer hoe ik het moet omdraaien. Al een jaar lang probeer ik het op de methode: Fake it til you make it. Als in, niet toegeven aan negatieve gedachtes en gaan voor wat je wilt. Maar mijn energie is gewoon op...
Als het slecht gaat en je komt bijvoorbeeld je bed niet meer uit, komen mensen naar je toe, willen je helpen, vragen hoe het met je gaat. Ik zou zo graag zien dat diezelfde mensen er ook zijn voor gewoon. Niet omdat het er om hangt, maar gewoon om samen te genieten.
Nog liever zou ik dat uit mezelf willen leren halen. Gewoon genieten en gelukkig zijn. Het niet nodig te hebben dat een ander me dat laat voelen.
vrijdag 9 december 2016 23:05
Heb je zelf wel wat om handen wat je echt leuk vind? Je zegt dat je afgekeurd bent, dus je zit veel thuis denk ik? Het is logisch dat iedereen om je heen dan door lijkt te razen. Ik herken het van mezelf. Naast werken en de zorg voor onze dochter blijft er weinig tijd over voor andere dingen. Als ik thuis kom, plof ik na het eten op de bank. Dan is de energie redelijk op en het is ook even lekker om dan rustig te kunnen zitten. Maar kan me voorstellen dat dat voor jou anders is, vanwege het ontbreken van een baan. Mensen hebben hun eigen leven met werk en gezin en vaak blijft er dan voor andere dingen wat weinig tijd over. Dat kan je ze denk ik niet echt kwalijk nemen en heeft ook niets met jou persoonlijk te maken. Jullie levens verschillen op dit moment gewoon wat meer en dat is lastig. Ik zou proberen mensen te zoeken die in hetzelfde schuitje zitten. Die ook meer tijd hebben en het dus rustiger aan kunnen doen. En dan dus niet bij mensen die naast hun baan, gezin enz ook een cursus volgen, want die hebben het juist ook nog druk door die cursus.
vrijdag 9 december 2016 23:06
quote:houten1983 schreef op 09 december 2016 @ 22:56:
Ja lastig......
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Niet om de discussie aan te gaan hoor, maar ik vraag het me echt af.
Dat dingen alleen doen doe ik dus, ik loop met de honden, kijk mijn series, ga wel eens shoppen, ben gaan haken, kleuren, fotograferen. Noem maar op, maar het voel allemaal maar als toneel. Ik doe het maar om te doen, ik voel er geen geluk bij.
Ja lastig......
Misschien ligt je verwachtingspatroon wat mensen betreft te hoog? Zit uiteraard in je karakter.
Probeer de focus wat meer op jezelf te leggen, en niet op anderen. Dus ga dingen doen waar jij echt blij van wordt. Dingen die je bijvoorbeeld alleen kunt doen en waar je voldoening uit haalt. Dan krijg je nieuwe energie.
Ipv voor anderen te zorgen en daar niks voor terug te krijgen. Op die manier kost het alleen maar energie en is je batterij snel leeg.
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Niet om de discussie aan te gaan hoor, maar ik vraag het me echt af.
Dat dingen alleen doen doe ik dus, ik loop met de honden, kijk mijn series, ga wel eens shoppen, ben gaan haken, kleuren, fotograferen. Noem maar op, maar het voel allemaal maar als toneel. Ik doe het maar om te doen, ik voel er geen geluk bij.
vrijdag 9 december 2016 23:08
quote:strikjemetstippels schreef op 09 december 2016 @ 22:57:
[...]
Misschien moet je dan proberen niet meer zo voor anderen klaar te staan. Dan ziet men ook dat dat niet vanzelf sprekend is en voel je je niet zo gebruikt.Daar zeg je een goede, maar dat vind ik zo moeilijk. Ik kan dat om de een of andere reden niet. Als iemand ergens om vraagt heb ik al ja gezegd voor ik me realiseer hoe ik me voel. Als mensen me te veel gebruiken neem ik me voor afstand te nemen. En dan toch op een dag floept ineens dat appje eruit waarin ik vraag hoe het gaat, waar het een uur over die persoon ga en ik achteraf baal omdat ze niet vragen hoe het met mij gaat. Het lijkt wel een verslaving...
[...]
Misschien moet je dan proberen niet meer zo voor anderen klaar te staan. Dan ziet men ook dat dat niet vanzelf sprekend is en voel je je niet zo gebruikt.Daar zeg je een goede, maar dat vind ik zo moeilijk. Ik kan dat om de een of andere reden niet. Als iemand ergens om vraagt heb ik al ja gezegd voor ik me realiseer hoe ik me voel. Als mensen me te veel gebruiken neem ik me voor afstand te nemen. En dan toch op een dag floept ineens dat appje eruit waarin ik vraag hoe het gaat, waar het een uur over die persoon ga en ik achteraf baal omdat ze niet vragen hoe het met mij gaat. Het lijkt wel een verslaving...
vrijdag 9 december 2016 23:08
Ten eerste; wat rot dat je je zo voelt
Iets waar ik aan moest denken tijdens het lezen van je verhaal. Ik begrijp dat je afgekeurd bent. Stel dat je vrijwilligerswerk zou doen op een "dankbare" plek. Waar mensen er naar uitkijken dat je komt. Waar je werk verricht wat er toe doet. Denk aan iets met ouderen / zieken / kinderen. In elk geval iets wat zingeving zou kunnen geven in je leven.
Denk je dat dat iets toe zou kunnen voegen?
Iets waar ik aan moest denken tijdens het lezen van je verhaal. Ik begrijp dat je afgekeurd bent. Stel dat je vrijwilligerswerk zou doen op een "dankbare" plek. Waar mensen er naar uitkijken dat je komt. Waar je werk verricht wat er toe doet. Denk aan iets met ouderen / zieken / kinderen. In elk geval iets wat zingeving zou kunnen geven in je leven.
Denk je dat dat iets toe zou kunnen voegen?
vrijdag 9 december 2016 23:11
quote:-Belle- schreef op 09 december 2016 @ 23:05:
Heb je zelf wel wat om handen wat je echt leuk vind? Je zegt dat je afgekeurd bent, dus je zit veel thuis denk ik? Het is logisch dat iedereen om je heen dan door lijkt te razen. Ik herken het van mezelf. Naast werken en de zorg voor onze dochter blijft er weinig tijd over voor andere dingen. Als ik thuis kom, plof ik na het eten op de bank. Dan is de energie redelijk op en het is ook even lekker om dan rustig te kunnen zitten. Maar kan me voorstellen dat dat voor jou anders is, vanwege het ontbreken van een baan. Mensen hebben hun eigen leven met werk en gezin en vaak blijft er dan voor andere dingen wat weinig tijd over. Dat kan je ze denk ik niet echt kwalijk nemen en heeft ook niets met jou persoonlijk te maken. Jullie levens verschillen op dit moment gewoon wat meer en dat is lastig. Ik zou proberen mensen te zoeken die in hetzelfde schuitje zitten. Die ook meer tijd hebben en het dus rustiger aan kunnen doen. En dan dus niet bij mensen die naast hun baan, gezin enz ook een cursus volgen, want die hebben het juist ook nog druk door die cursus.
Wat jij zegt probeer ik mezelf ook altijd voor te houden, maar het voelt altijd als een persoonlijke afwijzing. Hoewel ik me heel goed realiseer dat mensen het vaak gewoon druk hebben.
Ik ben meer thuis dan iemand die ook een baan heeft, maar ik heb wel genoeg om handen. Ik kom iedere dag optijd uit bed, ga een keer of 3/ 4 met de honden lopen, doe iedere dag iets in het huishouden. Daarnaast heb hobby's genoeg. Ik probeer inderdaad te voorkomen dat ik mijn dag/ nacht ritme ga verplaatsen en probeer zo veel mogelijk structuur in mijn dag te houden.
Ik vraag me echt af waar ik die mensen moet vinden...
Heb je zelf wel wat om handen wat je echt leuk vind? Je zegt dat je afgekeurd bent, dus je zit veel thuis denk ik? Het is logisch dat iedereen om je heen dan door lijkt te razen. Ik herken het van mezelf. Naast werken en de zorg voor onze dochter blijft er weinig tijd over voor andere dingen. Als ik thuis kom, plof ik na het eten op de bank. Dan is de energie redelijk op en het is ook even lekker om dan rustig te kunnen zitten. Maar kan me voorstellen dat dat voor jou anders is, vanwege het ontbreken van een baan. Mensen hebben hun eigen leven met werk en gezin en vaak blijft er dan voor andere dingen wat weinig tijd over. Dat kan je ze denk ik niet echt kwalijk nemen en heeft ook niets met jou persoonlijk te maken. Jullie levens verschillen op dit moment gewoon wat meer en dat is lastig. Ik zou proberen mensen te zoeken die in hetzelfde schuitje zitten. Die ook meer tijd hebben en het dus rustiger aan kunnen doen. En dan dus niet bij mensen die naast hun baan, gezin enz ook een cursus volgen, want die hebben het juist ook nog druk door die cursus.
Wat jij zegt probeer ik mezelf ook altijd voor te houden, maar het voelt altijd als een persoonlijke afwijzing. Hoewel ik me heel goed realiseer dat mensen het vaak gewoon druk hebben.
Ik ben meer thuis dan iemand die ook een baan heeft, maar ik heb wel genoeg om handen. Ik kom iedere dag optijd uit bed, ga een keer of 3/ 4 met de honden lopen, doe iedere dag iets in het huishouden. Daarnaast heb hobby's genoeg. Ik probeer inderdaad te voorkomen dat ik mijn dag/ nacht ritme ga verplaatsen en probeer zo veel mogelijk structuur in mijn dag te houden.
Ik vraag me echt af waar ik die mensen moet vinden...
vrijdag 9 december 2016 23:15
quote:Poekeloris schreef op 09 december 2016 @ 23:08:
Ten eerste; wat rot dat je je zo voelt
Iets waar ik aan moest denken tijdens het lezen van je verhaal. Ik begrijp dat je afgekeurd bent. Stel dat je vrijwilligerswerk zou doen op een "dankbare" plek. Waar mensen er naar uitkijken dat je komt. Waar je werk verricht wat er toe doet. Denk aan iets met ouderen / zieken / kinderen. In elk geval iets wat zingeving zou kunnen geven in je leven.
Denk je dat dat iets toe zou kunnen voegen?
Dankjewel voor je lieve reactie.
Ik heb heel lang vrijwilligerswerk gedaan, door omstandigheden is dat uiteindelijk gestopt en ik merk dat het heel moeilijk is er weer aan te beginnen. Ik voel me erg instabiel en hoewel ik mezelf nog wel staande hou, kan ik niet veel hebben. Vrijwilligerswerk brengt toch druk met zich mee en alleen al als ik op zoek ga naar een plek voel ik de paniek al opborrelen. Nu ik dit al typ klopt mijn hart al weer in mijn keel.
Begin dit jaar heb ik de herkeuring van het UWV gehad die alle WAJONGER's hebben gehad. Ik dacht dat dat me rust zou geven en was er vanuit gegaan dat als dat achter de rug was ik weer met volle moed verder kon gaan. Nieuwe plek vinden en weer genieten. Maar het lijkt wel alsof ik sinds die duidelijkheid helemaal niets meer kan hebben. Alsof nu de spanning er echt af is, alle spanning er ineens ook echt uit komt. Ik moest mezelf altijd overeind houden omdat het altijd maar zo kon zijn dat het UWV zou zeggen dat ik weer aan het werk moest. Nu 'mag' ik loslaten en hoef ik me niet groot meer te houden, en nu overspoelt het me gewoon.
Ten eerste; wat rot dat je je zo voelt
Iets waar ik aan moest denken tijdens het lezen van je verhaal. Ik begrijp dat je afgekeurd bent. Stel dat je vrijwilligerswerk zou doen op een "dankbare" plek. Waar mensen er naar uitkijken dat je komt. Waar je werk verricht wat er toe doet. Denk aan iets met ouderen / zieken / kinderen. In elk geval iets wat zingeving zou kunnen geven in je leven.
Denk je dat dat iets toe zou kunnen voegen?
Dankjewel voor je lieve reactie.
Ik heb heel lang vrijwilligerswerk gedaan, door omstandigheden is dat uiteindelijk gestopt en ik merk dat het heel moeilijk is er weer aan te beginnen. Ik voel me erg instabiel en hoewel ik mezelf nog wel staande hou, kan ik niet veel hebben. Vrijwilligerswerk brengt toch druk met zich mee en alleen al als ik op zoek ga naar een plek voel ik de paniek al opborrelen. Nu ik dit al typ klopt mijn hart al weer in mijn keel.
Begin dit jaar heb ik de herkeuring van het UWV gehad die alle WAJONGER's hebben gehad. Ik dacht dat dat me rust zou geven en was er vanuit gegaan dat als dat achter de rug was ik weer met volle moed verder kon gaan. Nieuwe plek vinden en weer genieten. Maar het lijkt wel alsof ik sinds die duidelijkheid helemaal niets meer kan hebben. Alsof nu de spanning er echt af is, alle spanning er ineens ook echt uit komt. Ik moest mezelf altijd overeind houden omdat het altijd maar zo kon zijn dat het UWV zou zeggen dat ik weer aan het werk moest. Nu 'mag' ik loslaten en hoef ik me niet groot meer te houden, en nu overspoelt het me gewoon.
vrijdag 9 december 2016 23:16
Het komt op mij over alsof je iets mist wat jou "zingeving" biedt. Sommigen halen dat uit werk, anderen uit de zorg voor hun kinderen, noem maar op.
Ik denk niet dat je dit van vrienden kan verwachten. Eerlijk is eerlijk; werk / huishouden / gezin maken het leven al druk genoeg en dan is er niet altijd de tijd om vrienden te bieden waar jij naar op zoek bent. Vandaar mijn opmerking over vrijwilligerswerk. Niet om jouw uren door te komen, want ik begrijp dat je genoeg om handen hebt. Maar om een plek te hebben waar je belangrijk bent. Willen we dat niet allemaal? Een plek waar de mensen blij zijn dat jij er bent, waar jij het verschil maakt.
Ik denk niet dat je dit van vrienden kan verwachten. Eerlijk is eerlijk; werk / huishouden / gezin maken het leven al druk genoeg en dan is er niet altijd de tijd om vrienden te bieden waar jij naar op zoek bent. Vandaar mijn opmerking over vrijwilligerswerk. Niet om jouw uren door te komen, want ik begrijp dat je genoeg om handen hebt. Maar om een plek te hebben waar je belangrijk bent. Willen we dat niet allemaal? Een plek waar de mensen blij zijn dat jij er bent, waar jij het verschil maakt.
vrijdag 9 december 2016 23:16
quote:-Willow- schreef op 09 december 2016 @ 23:11:
[...]
Wat jij zegt probeer ik mezelf ook altijd voor te houden, maar het voelt altijd als een persoonlijke afwijzing. Hoewel ik me heel goed realiseer dat mensen het vaak gewoon druk hebben.
Ik ben meer thuis dan iemand die ook een baan heeft, maar ik heb wel genoeg om handen. Ik kom iedere dag optijd uit bed, ga een keer of 3/ 4 met de honden lopen, doe iedere dag iets in het huishouden. Daarnaast heb hobby's genoeg. Ik probeer inderdaad te voorkomen dat ik mijn dag/ nacht ritme ga verplaatsen en probeer zo veel mogelijk structuur in mijn dag te houden.
Ik vraag me echt af waar ik die mensen moet vinden...
Haal je wel plezier en voldoening uit die hobby's? Of doe je het meer om de dag door te komen? Misschien zit daar nog iets wat je kan veranderen? En iemand gaf hier vrijwilligerswerk, is dat iets om naar te kijken?
Waar je die mensen moet vinden, lastig. Misschien hier een oproepje plaatsen? Ik noem maar wat
Crosspost met je bericht over vrijwilligerswerk.
[...]
Wat jij zegt probeer ik mezelf ook altijd voor te houden, maar het voelt altijd als een persoonlijke afwijzing. Hoewel ik me heel goed realiseer dat mensen het vaak gewoon druk hebben.
Ik ben meer thuis dan iemand die ook een baan heeft, maar ik heb wel genoeg om handen. Ik kom iedere dag optijd uit bed, ga een keer of 3/ 4 met de honden lopen, doe iedere dag iets in het huishouden. Daarnaast heb hobby's genoeg. Ik probeer inderdaad te voorkomen dat ik mijn dag/ nacht ritme ga verplaatsen en probeer zo veel mogelijk structuur in mijn dag te houden.
Ik vraag me echt af waar ik die mensen moet vinden...
Haal je wel plezier en voldoening uit die hobby's? Of doe je het meer om de dag door te komen? Misschien zit daar nog iets wat je kan veranderen? En iemand gaf hier vrijwilligerswerk, is dat iets om naar te kijken?
Waar je die mensen moet vinden, lastig. Misschien hier een oproepje plaatsen? Ik noem maar wat
Crosspost met je bericht over vrijwilligerswerk.
vrijdag 9 december 2016 23:20
quote:Poekeloris schreef op 09 december 2016 @ 23:16:
Het komt op mij over alsof je iets mist wat jou "zingeving" biedt. Sommigen halen dat uit werk, anderen uit de zorg voor hun kinderen, noem maar op.
Ik denk niet dat je dit van vrienden kan verwachten. Eerlijk is eerlijk; werk / huishouden / gezin maken het leven al druk genoeg en dan is er niet altijd de tijd om vrienden te bieden waar jij naar op zoek bent. Vandaar mijn opmerking over vrijwilligerswerk. Niet om jouw uren door te komen, want ik begrijp dat je genoeg om handen hebt. Maar om een plek te hebben waar je belangrijk bent. Willen we dat niet allemaal? Een plek waar de mensen blij zijn dat jij er bent, waar jij het verschil maakt.
Oh ja zo, ja dat klinkt wel logisch inderdaad. Maar is het dan zo vreemd dat ik dat gevoel hoop te krijgen van mijn man/ ouders/ beste vrienden? En niet van iedereen de hele tijd, tuurlijk niet, maar een beetje waardering is toch niet zo vreemd...
Werk/ vrijwilligerswerk is helaas wel iets voor mij wat alleen maar stress en spanning oplevert. Ik heb dan zo veel meer onverwachte prikkels/ invloeden dat ik altijd compleet gesloopt ben als ik een halve dag heb gewerkt. Als iets op een natuurlijke manier gebeurd kan ik er van genieten. Als ik iedere woensdag om 13u (ik noem maar wat) verwacht wordt ergens zorgt alleen al dat idee ervoor dat ik heel veel stress en spanning voel.
quote:Poekeloris schreef op 09 december 2016 @ 23:17:
Kruist precies jouw reactie :-)Haha, we komen er wel aan uit
Het komt op mij over alsof je iets mist wat jou "zingeving" biedt. Sommigen halen dat uit werk, anderen uit de zorg voor hun kinderen, noem maar op.
Ik denk niet dat je dit van vrienden kan verwachten. Eerlijk is eerlijk; werk / huishouden / gezin maken het leven al druk genoeg en dan is er niet altijd de tijd om vrienden te bieden waar jij naar op zoek bent. Vandaar mijn opmerking over vrijwilligerswerk. Niet om jouw uren door te komen, want ik begrijp dat je genoeg om handen hebt. Maar om een plek te hebben waar je belangrijk bent. Willen we dat niet allemaal? Een plek waar de mensen blij zijn dat jij er bent, waar jij het verschil maakt.
Oh ja zo, ja dat klinkt wel logisch inderdaad. Maar is het dan zo vreemd dat ik dat gevoel hoop te krijgen van mijn man/ ouders/ beste vrienden? En niet van iedereen de hele tijd, tuurlijk niet, maar een beetje waardering is toch niet zo vreemd...
Werk/ vrijwilligerswerk is helaas wel iets voor mij wat alleen maar stress en spanning oplevert. Ik heb dan zo veel meer onverwachte prikkels/ invloeden dat ik altijd compleet gesloopt ben als ik een halve dag heb gewerkt. Als iets op een natuurlijke manier gebeurd kan ik er van genieten. Als ik iedere woensdag om 13u (ik noem maar wat) verwacht wordt ergens zorgt alleen al dat idee ervoor dat ik heel veel stress en spanning voel.
quote:Poekeloris schreef op 09 december 2016 @ 23:17:
Kruist precies jouw reactie :-)Haha, we komen er wel aan uit
vrijdag 9 december 2016 23:20
quote:-Willow- schreef op 09 december 2016 @ 23:06:
[...]
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Niet om de discussie aan te gaan hoor, maar ik vraag het me echt af.
Dat dingen alleen doen doe ik dus, ik loop met de honden, kijk mijn series, ga wel eens shoppen, ben gaan haken, kleuren, fotograferen. Noem maar op, maar het voel allemaal maar als toneel. Ik doe het maar om te doen, ik voel er geen geluk bij.
Ik vind het geen hoge verwachtingen. Tegelijkertijd leert ervaring dat niet iedereen het doet. Ik heb ondertussen een aantal leuke mensen in mijn leven die het even vanzelfsprekend vinden om te vragen hoe het met mij gaat als ik bij hen, die net zo graag hun hulp aanbieden als ik bij hen, en die ook contact met mij zoeken. Maar ik herken je gevoel, ik worstelde hier ook mee een aantal jaar terug. Bij mij was het een combi van domme pech en niet lekker in mijn vel zitten. Ik heb van die periode geleerd mijn eigen gezelschap te waarderen en heel gelukkig te zijn onafhankelijk van anderen. En daardoor weer makkelijker te accepteren dat niet iedereen hetzelfde redeneert en voelt als ik, zonder wrok of bitterheid.
Voel je je gelukkig met jezelf?
[...]
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Niet om de discussie aan te gaan hoor, maar ik vraag het me echt af.
Dat dingen alleen doen doe ik dus, ik loop met de honden, kijk mijn series, ga wel eens shoppen, ben gaan haken, kleuren, fotograferen. Noem maar op, maar het voel allemaal maar als toneel. Ik doe het maar om te doen, ik voel er geen geluk bij.
Ik vind het geen hoge verwachtingen. Tegelijkertijd leert ervaring dat niet iedereen het doet. Ik heb ondertussen een aantal leuke mensen in mijn leven die het even vanzelfsprekend vinden om te vragen hoe het met mij gaat als ik bij hen, die net zo graag hun hulp aanbieden als ik bij hen, en die ook contact met mij zoeken. Maar ik herken je gevoel, ik worstelde hier ook mee een aantal jaar terug. Bij mij was het een combi van domme pech en niet lekker in mijn vel zitten. Ik heb van die periode geleerd mijn eigen gezelschap te waarderen en heel gelukkig te zijn onafhankelijk van anderen. En daardoor weer makkelijker te accepteren dat niet iedereen hetzelfde redeneert en voelt als ik, zonder wrok of bitterheid.
Voel je je gelukkig met jezelf?
vrijdag 9 december 2016 23:29
quote:-Belle- schreef op 09 december 2016 @ 23:16:
[...]
Haal je wel plezier en voldoening uit die hobby's? Of doe je het meer om de dag door te komen? Misschien zit daar nog iets wat je kan veranderen? En iemand gaf hier vrijwilligerswerk, is dat iets om naar te kijken?
Waar je die mensen moet vinden, lastig. Misschien hier een oproepje plaatsen? Ik noem maar wat
Crosspost met je bericht over vrijwilligerswerk.
Dat is precies het probleem, ik haal nergens meer plezier en voldoening uit. Hoewel ik wel zeker weet dat ik het leuk vind om te doen. Maar om de een of andere reden is alles afgevlakt. Ik voel geen geluk meer. Zelf als ik besluit op vakantie te gaan, dat is iets waar ik me altijd zo gelukkig bij voelde. Nu weet ik dat ik het leuk vind, maar ik voel het gevoel leuk niet meer. Ik kijk series omdat ik weet dat ik het leuk vind, maar ik vind het niet meer leuk. Als ik echt alleen maar zou doen wat ik leuk vind... dan doe ik niets meer... maar zelfs dat vind ik niet leuk.
Ik realiseer me dat ik echt als een moeilijke kleuter klink nu. Ik ga dus ook niet zo door het leven en doe alles, over het algemeen met een glimlach. Maar eigenlijk is het om te huilen...
quote:Heksehazel schreef op 09 december 2016 @ 23:20:
[...]
Ik vind het geen hoge verwachtingen. Tegelijkertijd leert ervaring dat niet iedereen het doet. Ik heb ondertussen een aantal leuke mensen in mijn leven die het even vanzelfsprekend vinden om te vragen hoe het met mij gaat als ik bij hen, die net zo graag hun hulp aanbieden als ik bij hen, en die ook contact met mij zoeken. Maar ik herken je gevoel, ik worstelde hier ook mee een aantal jaar terug. Bij mij was het een combi van domme pech en niet lekker in mijn vel zitten. Ik heb van die periode geleerd mijn eigen gezelschap te waarderen en heel gelukkig te zijn onafhankelijk van anderen. En daardoor weer makkelijker te accepteren dat niet iedereen hetzelfde redeneert en voelt als ik, zonder wrok of bitterheid.
Voel je je gelukkig met jezelf?
Wat zou ik er veel voor geven om te bereiken wat jij nu hebt bereikt. Wat super fijn voor je dat je dit nu zo kan zeggen, geeft de burger moed dat het misschien toch nog wel goed komt
Op dit moment ben ik absoluut niet gelukkig met mezelf.
Wat bij mij een grote omslag is geweest is dat ik altijd heb gedacht dat ik minder waard was als een ander. Als een ander geen interesse in mij toonde dacht ik altijd: 'ik verdien niet beter, het ligt aan mij'. Sinds ongeveer een jaar is er een knop om gegaan en kan ik mezelf in de spiegel aankijken en voel ik me niet minder/ slechter dan een ander. Ja ik ben afgekeurd, ja heb een geestelijke 'ziekte', maar ik ben nog steeds belangrijk en ik mag er ook zijn. Waar ik dus eerst dacht: 'het ligt aan mij'. Durf ik nu te denken: 'dit vind ik niet fijn, mijn mening is ook belangrijk'. Eigenlijk een goede stap, maar het heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Ik dacht dat als ik het de tijd zou geven het allemaal wel zou zakken, maar hoe langer het duurt, hoe gefrustreerder ik word.
[...]
Haal je wel plezier en voldoening uit die hobby's? Of doe je het meer om de dag door te komen? Misschien zit daar nog iets wat je kan veranderen? En iemand gaf hier vrijwilligerswerk, is dat iets om naar te kijken?
Waar je die mensen moet vinden, lastig. Misschien hier een oproepje plaatsen? Ik noem maar wat
Crosspost met je bericht over vrijwilligerswerk.
Dat is precies het probleem, ik haal nergens meer plezier en voldoening uit. Hoewel ik wel zeker weet dat ik het leuk vind om te doen. Maar om de een of andere reden is alles afgevlakt. Ik voel geen geluk meer. Zelf als ik besluit op vakantie te gaan, dat is iets waar ik me altijd zo gelukkig bij voelde. Nu weet ik dat ik het leuk vind, maar ik voel het gevoel leuk niet meer. Ik kijk series omdat ik weet dat ik het leuk vind, maar ik vind het niet meer leuk. Als ik echt alleen maar zou doen wat ik leuk vind... dan doe ik niets meer... maar zelfs dat vind ik niet leuk.
Ik realiseer me dat ik echt als een moeilijke kleuter klink nu. Ik ga dus ook niet zo door het leven en doe alles, over het algemeen met een glimlach. Maar eigenlijk is het om te huilen...
quote:Heksehazel schreef op 09 december 2016 @ 23:20:
[...]
Ik vind het geen hoge verwachtingen. Tegelijkertijd leert ervaring dat niet iedereen het doet. Ik heb ondertussen een aantal leuke mensen in mijn leven die het even vanzelfsprekend vinden om te vragen hoe het met mij gaat als ik bij hen, die net zo graag hun hulp aanbieden als ik bij hen, en die ook contact met mij zoeken. Maar ik herken je gevoel, ik worstelde hier ook mee een aantal jaar terug. Bij mij was het een combi van domme pech en niet lekker in mijn vel zitten. Ik heb van die periode geleerd mijn eigen gezelschap te waarderen en heel gelukkig te zijn onafhankelijk van anderen. En daardoor weer makkelijker te accepteren dat niet iedereen hetzelfde redeneert en voelt als ik, zonder wrok of bitterheid.
Voel je je gelukkig met jezelf?
Wat zou ik er veel voor geven om te bereiken wat jij nu hebt bereikt. Wat super fijn voor je dat je dit nu zo kan zeggen, geeft de burger moed dat het misschien toch nog wel goed komt
Op dit moment ben ik absoluut niet gelukkig met mezelf.
Wat bij mij een grote omslag is geweest is dat ik altijd heb gedacht dat ik minder waard was als een ander. Als een ander geen interesse in mij toonde dacht ik altijd: 'ik verdien niet beter, het ligt aan mij'. Sinds ongeveer een jaar is er een knop om gegaan en kan ik mezelf in de spiegel aankijken en voel ik me niet minder/ slechter dan een ander. Ja ik ben afgekeurd, ja heb een geestelijke 'ziekte', maar ik ben nog steeds belangrijk en ik mag er ook zijn. Waar ik dus eerst dacht: 'het ligt aan mij'. Durf ik nu te denken: 'dit vind ik niet fijn, mijn mening is ook belangrijk'. Eigenlijk een goede stap, maar het heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Ik dacht dat als ik het de tijd zou geven het allemaal wel zou zakken, maar hoe langer het duurt, hoe gefrustreerder ik word.
zaterdag 10 december 2016 00:03
Allereerst wil ik je een virtuele knuffel geven. Wat naar dat je zo vastloopt. Bij het lezen van je bericht rijst bij mij de vraag of je misschien meer dan gemiddeld sensitief bent. Herken je je hierin?
Dan kan het zijn dat je te lang tegen dingen bent aangelopen waar je stress van kreeg, waardoor je opgebrand raakte en nu het geluk niet meer kan voelen. Daarnaast zie ik je worstelen met zingevingsvragen. Heb je al eens een paar sessies bij een therapeut overwogen? Om eens te zien waar je tegenaan loopt en hoe je ermee kan leren omgaan? Het lijkt me belangrijk dat je nu eerst je "gevoel" weer terug krijgt. Daarna krijg je hopelijk vanzelf energie om dingen te gaan ondernemen. En wellicht ontmoet je dan mensen die je onbewust aantrekt en die hetzelfde denken en doen. Maar je matheid baart me wel zorgen, zo blijf je in die vicieuze cirkel hangen.
Dan kan het zijn dat je te lang tegen dingen bent aangelopen waar je stress van kreeg, waardoor je opgebrand raakte en nu het geluk niet meer kan voelen. Daarnaast zie ik je worstelen met zingevingsvragen. Heb je al eens een paar sessies bij een therapeut overwogen? Om eens te zien waar je tegenaan loopt en hoe je ermee kan leren omgaan? Het lijkt me belangrijk dat je nu eerst je "gevoel" weer terug krijgt. Daarna krijg je hopelijk vanzelf energie om dingen te gaan ondernemen. En wellicht ontmoet je dan mensen die je onbewust aantrekt en die hetzelfde denken en doen. Maar je matheid baart me wel zorgen, zo blijf je in die vicieuze cirkel hangen.
zaterdag 10 december 2016 03:20
Begrijp je wel.
Dat druk, druk zijn van mensen vol positieve energie om het minste geringste;-) tsjakaa..
Gebrek aan interesse en oppervlakkigheid of dankbaar zijn is vaak ver te zoeken .
Ik heb maar een kleine groep vrienden waar ik mij prettig mee voel.
Heel vaak zien we elkaar niet maar ze zijn er wel.
Ik had in de flower power tijd nu deze leeftijd moeten hebben dan was er vast meer herkenning:-)
Las dat er eerder geschreven was dat je misschien gevoeliger bent en dat denk ik ook wel en dat is soms lastig maar ook een mooie eigenschap.
Mensen als jij zouden er van mij veel meer mogen zijn hoor.
Denk ook dat je onbewust te veel vergelijkt met de mensen die je omringen en dat kan ook een valkuil zijn.
Als ik bv op Facebook zie hoe flitsend en geweldig sommigen van mijn ' vrienden' leven en dit ook perse moeten delen dan denk ik huh dat was vroeger zo'n duffe muts en gut wat een uitslovers;-)
Heb me ook zoals jij gevoeld mbt angsten en een paniekstoornis, was ook met van alles bezig behalve met gewoon gelukkig zijn.
Inmiddels gesprekken gehad en gebruik nu paroxetine en er is een positief groot verschil.
Weet niet of je een instrument bespeeld of wil leren te bespelen maar ik haal daar zoveel goeds uit.
In de 'muziekwereld' zeg maar kom je ook erg leuke mensen tegen.
Een bandje, samen oefenen is voor mij een middel.
Dat druk, druk zijn van mensen vol positieve energie om het minste geringste;-) tsjakaa..
Gebrek aan interesse en oppervlakkigheid of dankbaar zijn is vaak ver te zoeken .
Ik heb maar een kleine groep vrienden waar ik mij prettig mee voel.
Heel vaak zien we elkaar niet maar ze zijn er wel.
Ik had in de flower power tijd nu deze leeftijd moeten hebben dan was er vast meer herkenning:-)
Las dat er eerder geschreven was dat je misschien gevoeliger bent en dat denk ik ook wel en dat is soms lastig maar ook een mooie eigenschap.
Mensen als jij zouden er van mij veel meer mogen zijn hoor.
Denk ook dat je onbewust te veel vergelijkt met de mensen die je omringen en dat kan ook een valkuil zijn.
Als ik bv op Facebook zie hoe flitsend en geweldig sommigen van mijn ' vrienden' leven en dit ook perse moeten delen dan denk ik huh dat was vroeger zo'n duffe muts en gut wat een uitslovers;-)
Heb me ook zoals jij gevoeld mbt angsten en een paniekstoornis, was ook met van alles bezig behalve met gewoon gelukkig zijn.
Inmiddels gesprekken gehad en gebruik nu paroxetine en er is een positief groot verschil.
Weet niet of je een instrument bespeeld of wil leren te bespelen maar ik haal daar zoveel goeds uit.
In de 'muziekwereld' zeg maar kom je ook erg leuke mensen tegen.
Een bandje, samen oefenen is voor mij een middel.
zaterdag 10 december 2016 06:36
Ik heb ook mindfullnes gedaan en dat was boven alles om in vrede te zijn met mezelf niet om anderen te ontmoeten. Dus n dergelijke cursus doen om vervolgens daar contacten van te verwachten dat werkt niet. Je man heeft daarom misschien wel gelijk dat je teveel van mensen verwacht.
Verder wil ik je graag meegeven dat mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken. Dus als jij. Het akelig vindt dat iemand je na een uur omrijden niet bedankt dan....moet je dat laten weten.
Er zijn bij diverse wijkcentra/GGD's ook cursussen over vriendschap sluiten misschien is dat iets voor je? En verder wat al eerder is genoemd ga iets doen met muziek. Zingen in n koor is vaak heel leuk om mensen te ontmoeten. Zingen brengt je ook in contact met je eigen stem, leert je uiten.
Tot slot sluit vooral vriendschap met jezelf en laat je geluk (?) niet afhangen van anderen. Anderen waar jij niet verantwoordelijk voor bent en die niet verantwoordelijk zijn voor jou en in die vrijheid elkaar ontmoeten is goed genoeg...
Verder wil ik je graag meegeven dat mensen niet in jouw hoofd kunnen kijken. Dus als jij. Het akelig vindt dat iemand je na een uur omrijden niet bedankt dan....moet je dat laten weten.
Er zijn bij diverse wijkcentra/GGD's ook cursussen over vriendschap sluiten misschien is dat iets voor je? En verder wat al eerder is genoemd ga iets doen met muziek. Zingen in n koor is vaak heel leuk om mensen te ontmoeten. Zingen brengt je ook in contact met je eigen stem, leert je uiten.
Tot slot sluit vooral vriendschap met jezelf en laat je geluk (?) niet afhangen van anderen. Anderen waar jij niet verantwoordelijk voor bent en die niet verantwoordelijk zijn voor jou en in die vrijheid elkaar ontmoeten is goed genoeg...
denkmetjehart
zaterdag 10 december 2016 07:22
quote:-Willow- schreef op 09 december 2016 @ 23:06:
[...]
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Mijn mening: ja, je verwacht teveel. Of je doet teveel, kan ook.
Dat omrijden moet je doen omdat je die vriendin graag wil zien, en na afloop ben je blij dat je samen hebt gewandeld, dat ze tijd met jou heeft willen doorbrengen. Dat bedankje maakt dan helemaal niks uit. Dat is zoiets als dat je een cadeau krijgt, en datje dan teleurgesteld bent dat er geen strik om zit.
Het kan ook dat je teveel doet. Dat je dingen zoals omrijden en initiatief nemen doet, omdat je hoopt dat iemand zoiets ook voor jou zal doen. Dat is niet de goede motivatie. Dan ben je alleen maar bezig leuk genoeg te zijn en punten te verdienen. Dat voelt heel leeg, ja.
Misschien helpt het, als je eens ophoudt met zo hard werken om gelukkig te zijn. Je mag je best terugtrekken, je mag best een tijd niemand spreken. (ik weet natuurlijk niet wat jouw psychische klachten zijn, dus als ik nu iets zeg waarvan je weet dat het eindigt bij de spoorlijn, vergeet het dan maar onmiddellijk. Ik lul ook maar wat.)
[...]
Hoe jij het zegt is het precies. Mijn man zegt ook altijd dat ik niet zo veel van mensen moet verwachten. Maar ik vraag me wel eens af of dat wel zo is. Verwacht ik echt zo veel? Ligt je verwachting hoog als je graag wilt dat je moeder contact met je maakt? Is een simpel woordje van 'bedankt' als je een uur omrijdt voor iemand een te hoge verwachting?
Mijn mening: ja, je verwacht teveel. Of je doet teveel, kan ook.
Dat omrijden moet je doen omdat je die vriendin graag wil zien, en na afloop ben je blij dat je samen hebt gewandeld, dat ze tijd met jou heeft willen doorbrengen. Dat bedankje maakt dan helemaal niks uit. Dat is zoiets als dat je een cadeau krijgt, en datje dan teleurgesteld bent dat er geen strik om zit.
Het kan ook dat je teveel doet. Dat je dingen zoals omrijden en initiatief nemen doet, omdat je hoopt dat iemand zoiets ook voor jou zal doen. Dat is niet de goede motivatie. Dan ben je alleen maar bezig leuk genoeg te zijn en punten te verdienen. Dat voelt heel leeg, ja.
Misschien helpt het, als je eens ophoudt met zo hard werken om gelukkig te zijn. Je mag je best terugtrekken, je mag best een tijd niemand spreken. (ik weet natuurlijk niet wat jouw psychische klachten zijn, dus als ik nu iets zeg waarvan je weet dat het eindigt bij de spoorlijn, vergeet het dan maar onmiddellijk. Ik lul ook maar wat.)
